Arianna zat op haar bed, en keek uit het raam. Het was na etenstijd, en haar kamergenoten waren er niet. Arianna was wel blij met de rust. Het waren aardige meiden, daar niet van, ze vond het juist wel leuk om met ze op een kamer te slapen. Maar ze had nu echt behoefte aan rust, en ze had nu even geen zin om ook maar iemand te zien. Naast haar lag een album, en een fotolijst. In het album zaten foto's van plekken waar ze had gewoond. Niet alleen foto's, ook tekeningen. Sommige tekeningen waren door haar gemaakt, anderen niet. Ze kon op zich best goed tekenen, maar soms hadden anderen iets voor haar gemaakt, als een soort cadeau. In de fotolijst zat een foto van York. De foto was belangrijk voor haar, ze kon niet zomaar naar York toe, dat mocht niet. Ze was blij dat ze een foto had, want ze miste het. De foto bracht haar weer een beetje terug. De foto was al oud, uit het jaar 1950, of zoiets. Ze wist niet meer precies wanneer hij was genomen, maar voor een foto was hij oud. In het album zaten ook meerdere foto's en tekeningen van de Yorkshire. Het album lag open op een pagina met foto's en andere dingen uit Parijs. Die pagina zorgde er bijna altijd voor dat ze verdrietig werd ervan. Parijs was de laatste stad waar ze had gewoond tot ze hierheen ging. Het was een van haar favoriete steden, maar ook een waar alles mis was gegaan de laatste keer dat ze er was. Haar gedachten gingen terug naar het steegje. De jongen die haar met een mes had.. Die ervoor had gezorgd dat ze misschien dood was geweest als Jean Grey niet was gekomen. De jongen die zelf misschien dood was geweest als Jean Grey later was gekomen. Tranen stonden in haar ogen en even sloot ze ze. De beelden verschenen weer voor haar. Hij had haar een monster genoemd. Hij had haar dood willen maken. Of in ieder geval pijn willen doen. Nou was het niet alsof dit nooit gebeurd was, maar dit keer was anders geweest. Die blik in zijn ogen... En zijzelf die de controle niet had kunnen houden.

Ze zuchtte en opende haar ogen weer. Langzaam ging ze rechtop zitten, en wreef ze even in haar ogen. Ze keek om zich heen. Het voelde nog steeds alsof ze in een kooi zat. Maar ze wist dat ze hier niet zomaar weg zou komen. Ze had wel aardige mensen hier ontmoet, andere mutanten, die haar geen kwaad zouden doen. Tenminste, dat vermoedde ze. Haar voeten gleden soepel in haar schoenen, en ze stond op. Misschien kon ze eens een kijkje nemen in de woonkamer. Het was in ieder geval beter dan op haar kamer blijven zitten. Ze pakte haar telefoon en oortjes, en haar blik gleed naar het fotoalbum. Ze pakte toch een tas, en stopte het album erin. Ook pakte ze een oude Vogue en stopte die bij het album. Ze liep haar kamer uit, en ging richting de woonkamer. Toen ze in de woonkamer aankwam, was ze verbaasd om bijna niemand te zien. Er zat een enkeling, meer niet. Ze ging op een bank zitten, en pakte de Vogue eruit. Een tijdje zat ze te lezen in het tijdschrift. Het vrolijkte haar weer wat op, ze wist ook niet waarom. Er kwam iemand de woonkamer binnen. Toen ze zag wie het was glimlachte ze. "Hey Maurim," Zei ze glimlachend. Ze schoof wat op, zodat er wat meer plek was, en hij kon gaan zitten. "Hoe gaat het?" Vroeg ze aan hem. Het vrolijkte haar wat op om hem te zien, en misschien had hij nog iets leuks te vertellen.

Outfit X Necklace X Heels X Gloves X Bag

"Hey Maurim," Zei ze glimlachend toen ze zag dat hij de woonkamer binnen was gekomen. Ze schoof wat op, zodat er wat meer plek was, en hij kon gaan zitten. "Heyo", zei hij vrolijk terwijl hij ging zitten. "Hoe gaat het?" Vroeg ze aan hem. Het vrolijkte haar wat op om hem te zien. Dit was omdat hij, de vorige keer toen ze hem had gezien, ook er vrolijk was geweest. Zij zelf was altijd kouder tegenover mensen, niet alleen omdat ze al veel had meegemaakt, ook door haar mutatie. "Goed. Ik had net de lekkerste koekjes ooit, en wow", Zei hij opgewekt. Ze glimlachte wat meer, zijn vrolijkheid had wel effect op haar. Het was ook niet dat ze emotieloos was, zeker niet. Ook al hadden meerdere mensen al gezegd dat ze een soort ijsprinses was. Ze wist niet zeker wat ze hiervan moest vinden, aangezien ze niet graag gelinkt werd aan haar mutatie. Mensen moesten haar zien om wie zíj was, niet haar mutatie. Ook al leek dat voor iedereen moeilijk. Ze had maar een paar mensen ontmoet die haar beoordeelden om wie ze zelf was, en niet meteen naar haar mutatie keken. Nu ze hier zat was het duidelijk dat ze een mutant was, maar toen ze zich nog onder de mensen bevond was dat voor bijna alle mensen toch moeilijk geweest. Natuurlijk had ze haar mutatie verborgen gehouden voor bijna iedereen. Maar op haar landgoed, had een groot deel van het personeel het wel geweten. Die hadden dan ook maar al te graag afstand van haar gehouden. Ze hadden wel gedaan wat ze zei, dat moesten ze. Maar ze zouden nooit helemaal vrijwillig met haar praten. Ze had wel gezien hoe ze naar haar hadden gekeken, en ze was ook goed op de hoogte geweest van de roddels. 

"Hoe gaat het met jou?" Vroeg Maurim aan haar. Arianna werd uit haar gedachten geschud en keek op. Het duurde eventjes voor ze antwoordde omdat ze er niet helemaal bij was geweest met haar gedachten. "Het gaat wel oké", zei ze eerlijk. Ze kon goed liegen, dat was het niet, maar het voelde niet goed om tegen hem te liegen. En het ging ook wel oké, het ging al weer beter. "Is er bij jou nog iets interessants gebeurd?" Vroeg ze geïnteresseerd. Ze keek even om zich heen en haar oog viel op haar tas. Ze moest denken aan de biologieles, en hoe hij had verteld dat zijn moeder Spaans was. En hoe ze hem had beloofd Spaans te leren. Ze had hem verteld hoeveel talen ze sprak, waaronder Spaans. "Maurim mag ik je iets vragen?" Vroeg ze toen wat aarzelend aan hem.

Outfit X Necklace X Heels X Gloves X Bag

Toen ze vroeg of er nog iets interessants was gebeurd bij hem, kreeg ze, nadat hij zo te zien even had nagedacht antwoord. "Even denken euhm.. Ohja, zeker wel! Madame Céline heeft me taarten leren bakken een paar dagen geleden", vertelde hij vrolijk. "Het was zo leuk, ik mocht van mijn opa nooit in de keuken helpen, maar Céline vertrouwde me genoeg om me tijdens de lunchpauze alleen te laten en alles was goed gelukt en volgens mij vond iedereen ze lekker", Ze glimlachte even, ze vond het duidelijk leuk om te zien dat de jongen zo enthousiast vertelde over iets wat eigenlijk vrij normaal was. Arianna kon op zich wel oké koken, ze was er nooit een ster in geweest. Behalve dingen natuurlijk waar ze haar mutatie bij kon gebruiken. Er was een ding waar ze heel goed in was, en wat bijna niemand wist. Van alle mensen die ze kende, of had gekend, wist bijna niemand haar 'geheim' als het om koken ging. Ze vertelde het ook nooit, maar het was ook best obvious dat ze dat kon. Toch was het zo, dat wanneer iemand het proefde, dat hij of zij vaak versteld stond van hoe lekker het was. Soms vroegen ze om meer, maar dat weigerde Arianna altijd. Ze had geleerd dat meer niet altijd goed was. Wat ze maakte was ook deels zo speciaal omdat ze het niet zo vaak klaarmaakte, en dat je ook nooit meer kreeg. Als je meer zou krijgen zou het minder speciaal worden, en dus ook minder lekker.

"En bij jou?" Vroeg Maurim. Het kwam plotseling aan, want ze was een beetje in gedachten verzonken. Ze wist niet wat het was, maar ze was al de bijna gehele dag zo geweest. Ze dacht even na over zijn vraag, er was niet echt iets heel speciaals gebeurd. "Ik heb nieuwe roommates gekregen," zei ze toen. "Ze zijn heel aardig, en ik vind het leuker dan alleen op een kamer te zitten." Maakte ze haar verhaal af. Het was misschien niet zo spectaculair, maar het was waarschijnlijk wel het meest interessante wat er was gebeurd. Ze had Maurim ontmoet bij de biologieles, waar hij tijdens de opdracht -die ze hadden gewonnen- over hem had verteld, en Arianna ook over zichzelf. Ze had het idee dat ze meer wist over Maurim dan hij over haar, maar dat maakte niet zoveel uit. Hij had onder andere verteld over zijn ouders, en dat zijn moeder uit Spanje kwam en hij daarheen wou om zijn roots daar te zoeken. Arianna had hem beloofd dat ze hem wat Spaans zou bijbrengen, wat ze ook van plan was te doen. Als ze eenmaal iets beloofde, deed ze dat ook. Ze keek de jongen weer aan en vroeg wat aarzelend: "Maurim mag ik je iets vragen?" Ze ging er van uit dat het wel mocht, en het was ook meer uit beleefdheid dan dat ze echt wou weten of ze hem iets mocht vragen. "Tuurlijk mag je dat", zei hij vriendelijk. Ze keek hem wat serieuzer aan dan hiervoor. "Je moeder.. Je zei dat ze uit Spanje kwam, maar kan je je nog iets herinneren van hoe ze was? En weet je iets over de plek in Spanje waar ze vandaan kwam?" Vroeg ze, het klonk rustig, maar ze wist dat het misschien een wat gevoeliger onderwerp was. Dat was het bij haar ook, haar eigen ouders. Hoewel het al een paar eeuwen geleden was, was er iets in haar wat het nog steeds een beetje moeilijk vond om erover te praten.

Outfit X Necklace X Heels X Gloves X Bag

Ze luisterde geduldig met alle aandacht die ze aan hem kon geven naar zijn verhaal. Er was waarschijnlijk wel altijd iets van haar wat ergens anders aan dacht, maar dat kon je niet echt aan de buitenkant zien. Ze vond het leuk om Maurim te horen over iets wat eigenlijk heel gewoon was. Maar voor hem was het duidelijk iets nieuws. Ze had wel gemerkt dat de jongen erg leergierig was, onder andere bij de biologieles. Toen hij dezelfde vraag aan haar stelde moest ze even nadenken of er bij haar nog iets interessants was gebeurd. "Ik heb nieuwe roommates gekregen," zei ze toen. Hij keek haar nieuwschierig aan, en ze vroeg zich af of het iets raars was wat ze had gezegd. "Ze zijn heel aardig, en ik vind het leuker dan alleen op een kamer te zitten." Maakte ze haar verhaal af. Het was het meest interessante wat ze nu kon vertellen aan hem. Hij knikte begrijpend en zei: "Roommates zijn inderdaad echt cool. Ik heb er ook een, die toevallig uit Rusland komt. Hij is echt heel chill", Reageerde hij opgewekt. Ze glimlachte even en zei: "Bij mij komt er ook een uit Engeland," vertelde ze. Altijd als ze over Engeland praatte lichtte ze een beetje op. Ze hield gewoon zo van het land, en ze was trots om een Engelse te zijn. Het was wel duidelijk te merken, want het was niet vaak dat ze zo oplichtte. "Maar de andere twee volgens mij niet, tenminste, dat heb ik niet aan het accent gehoord." Ging ze verder.

Ze moest denken aan het feit dat ze hem nog wat Spaans bij zou brengen. Dat ze tijdens de biologieles beloofd aan hem. Ze wist dat hij naar Spanje wou om naar de geboorteplek van zijn moeder te gaan, maar daarvoor moest hij wel op zijn minst een beetje Spaans kunnen. Als ze het goed had zou hij ook tegen Spaanse mensen moeten gaan praten om achter dingen over zijn moeder te komen. En dan moest je wel een beetje Spaans kunnen. "Maurim mag ik je iets vragen?" Vroeg ze aan hem. Het was meer uit beleefdheid, maar de volgende vraag die ze zou stellen zou wat moeilijker te beantwoorden zijn voor hem. Toen het mocht keek ze hem wat serieuzer aan en vroeg: "Je moeder.. Je zei dat ze uit Spanje kwam, maar kan je je nog iets herinneren van hoe ze was? En weet je iets over de plek in Spanje waar ze vandaan kwam?" Haar stem klonk heel rustig toen ze het vroeg, maar ze wist van te voren al dat het impact op hem zou hebben.

Hij plukte aan zijn lip, iets wat hij in de biologieles ook al had gedaan. Nu ze het weer zag herinnerde ze zich weer dat hij dat toen ook had gedaan. "Ik heb geen idee", Zei hij zachtjes. Ze zag hoe zijn handen trilden, en hoe hij ze snel in zijn zakken deed. Ze had het niet echt fijn gevonden om het te vragen, maar ze moest het weten. Ze wou hem graag helpen, ook al was het alleen maar dat hij wat Spaans van haar leerde. "Ik weet zelfs niet zeker uit welk deel van Spanje ze komt", vervolgde hij. Zoals het nu klonk wist hij vrijwel niks over waar zijn moeder vandaan kwam. Spanje was een groot land, en als je het helemaal door moest om een locatie proberen te vinden... Ze betwijfelde of dat überhaupt zou lukken. Zelfs met de hulp van andere mensen in Spanje was het nog steeds vrijwel onmogelijk. Ze keek even naar haar handen, waar haar handschoenen omheen zaten. "Maurim, ik vind het moeilijk om te zeggen," begon ze zo rustig mogelijk. "Maar Spanje is een groot land, en als je zelfs geen richting hebt waar ze vandaan komt.." Ze hield even stil voor een kort moment. "Betwijfel ik of je het gaat vinden." Ze keek hem aan, en er was iets van medelijden in haar ogen te zien. Ze vond het moeilijk om te zeggen, want ze wist hoeveel je ouders voor je betekenden. Iedereen had recht om iets van zijn of haar ouders te weten, ook al leefden ze niet meer. Ze wist hoe moeilijk het voor hem moest zijn, want zelfs zij had er nog moeite mee, en haar ouders waren al eeuwen geleden gestorven. Ze keek naar het fotoboek in haar tas. Haar ouders hadden haar zo opgevoed dat ze mensen zou kunnen helpen, wie dan ook. Haar ouders waren goede mensen geweest, en ze wist wat zij zouden doen. Zij zouden de jongen hebben geholpen, op wat voor manier dan ook. Zolang hij maar iets over zijn ouders zou weten. Iets in haar sloeg om bij deze gedachte. "Maurim ik wil je graag helpen," begon ze. "Ik wil je niet alleen Spaans leren, ik zou je graag willen helpen met het zoeken." Ging ze verder. "Ik ken veel mensen, en als ik aan een paar touwtjes kan trekken kan ik wellicht een regio vinden waar je moeder vandaan komt. Ik kan zelfs met je meegaan." Ze keek hem aan, en vond zijn ogen. "Als je dat allemaal wilt natuurlijk. Daar moet je wel heel zeker van zijn." Ze glimlachte eventjes, en wachtte geduldig af. Ze zou later wel meer uitleg geven.

Outfit X Necklace X Heels X Gloves X Bag

Toen hij vertelde dat hij niet eens wist uit welk deel van Spanje ze kwam, zonk de moed haar zelf ook een beetje in de schoenen. Ze wou hem graag helpen, maar dit zou toch moeilijk worden. Als hij naar Spanje wou, moest hij Spaans kunnen, anders zou hij het niet redden. Hij moest op zijn minst een beetje Spaans kunnen want lang niet alle Spanjaarden spraken Engels. En als hij echt in zijn moeders verleden wou duiken moest hij naar mensen toe gaan die daar woonden, en ze wist niet of die het zomaar zouden accepteren dat er een jongen kwam, die alleen Engels sprak, en alles over zijn moeder wou weten. De helft zou hem waarschijnlijk niet geloven of helpen. Ze wist niet hoe het zo was gekomen, maar de wereld was hard geworden. Waar haar ouders vroeger alles aan hadden gedaan om zo'n knul als Maurim te helpen waren er nu nog maar weinigen die dat zouden doen voor hem. Maar ze moest hem vertellen dat ze niet wist of hij haar zo zou vinden. Anders zou dat later komen, en ze vermoedde dat het beter was voor hem om het nu te weten. "Maurim, ik vind het moeilijk om te zeggen," begon ze zo rustig mogelijk. "Maar Spanje is een groot land, en als je zelfs geen richting hebt waar ze vandaan komt.." Ze hield even stil voor een kort moment. "Betwijfel ik of je het gaat vinden."

Het deed haar pijn om het te moeten zeggen, maar het was zo, en hij moest het weten. "Oh..", was het enige wat uit zijn mond kwam. Toen hij teleurgesteld naar de grond keek, voelde ze toch iets in haar hart. Het was raar voor haar, omdat ze nooit echt emoties vertoonde, maar ze kon het niet aan om zo'n jongen zo te zien. Zijn enige hoop op iets van zijn verleden te vinden net vervaagd. Iets in haar moest hem gewoon helpen. Dit zou ze niet bij iemand anders doen, dit deed ze nooit, maar Maurim was een van de weinigen die haar leek te accepteren. En die nog een heel leven voor zich had met geluk. Bij haar was dat al lang vergaan, ze was iedereen al verloren. Maar ze had haar ouders gekend, en hij zijn moeder niet echt dus. Voor haar was er niets meer om zich aan vast te knopen in de toekomst, maar voor hem wel. Ze had al vrij snel besloten dat ze hem zou helpen, zodat hij zijn verleden goed af kon sluiten hoopte ze. "Maurim ik wil je graag helpen," begon ze. "Ik wil je niet alleen Spaans leren, ik zou je graag willen helpen met het zoeken." Ging ze verder. "Ik ken veel mensen, en als ik aan een paar touwtjes kan trekken kan ik wellicht een regio vinden waar je moeder vandaan komt. Ik kan zelfs met je meegaan." Ze keek hem aan, en vond zijn ogen. "Als je dat allemaal wilt natuurlijk. Daar moet je wel heel zeker van zijn." Ze glimlachte eventjes en wachtte. Ze zou hem later wel meer uitleggen, nu moest ze alleen een antwoord hebben. Het was veel wat ze aanbood, maar als hij wou doen wat ze dacht wat hij wou doen had hij daar hulp bij nodig.

"Ik kan alle hulp gebruiken.. Dus ik zou het echt heel lief vinden als je dat zou willen doen", zei hij tegen haar en ze zag een glimlachje op zijn gezicht. Ze nam aan dat dat een 'ja' was. Het deed haar goed om te zien dat hij weer hoop had, merkte ze. "Misschien kunnen we haar vinden via haar achternaam? Dat die misschien alleen maar in een paar regio's voorkomt? En ze werkte bij een bank, een hele grote in een grote stad.. Misschien staat er ergens in hun bestanden iets over waar ze geboren was?" Begon hij toen. Ze luisterde geduldig, en nam alles in haar op. Hij had gelijk, een naam zou al heel handig zijn, en dat ze in een grote stad bij een bank werkte was ook al heel handig. Zo zouden heel veel opties af vallen, want ze hoopte dat het een naam was die niet veel voor kwam. Dan was het een stuk gemakkelijker. "Dat is al heel wat nuttige informatie," zei ze rustig. "Als je je nog iets herinnert, kan je het misschien op schrijven?" Vroeg ze aan hem. Nu dacht ze na over wat ze konden doen. Als ze de naam had, zou ze misschien eerst op internet moeten kijken naar de grote banken van Spanje en in welke steden ze zaten. Daarna zou ze misschien een paar telefoontjes moeten plegen, anders zou ze er nooit achter komen. "Ik moet eerst de naam van je moeder weten, en ik denk dat we daarna eerst naar de grote banken moeten kijken in Spanje, en in welke steden ze zitten. Daarna, moet ik wat telefoontjes gaan plegen..." Vertelde ze. Ze had een beetje een naar gevoel in haar maag bij de gedachte dat ze de telefoontjes moest plegen. Dat zou nog wat worden, want de laatste keer dat ze in Spanje was geweest was twintig jaar geleden. Hoe ging ze dat uitleggen aan de Spanjaarden, en aan Maurim? Je kon zien dat ze ergens mee zat, en ze keek peinzend voor zich uit.

Outfit X Necklace X Heels X Gloves X Bag