Wandering [open] AC

Damian luisterde aandachtig naar wat Allison te zeggen had. Ze was aan het einde van haar verhaal. Hoe ze ontdekte dat ze een mutant was, hoe haar eigen familie op haar zou jagen en hoe een mutant haar en haar vader hielp. De jongen vond het lezen van haar lippen en het zachte gezoem van haar gedachten rustgevend. Het was nog maar dag één en hij had aan haar meer verteld dan hij in de laatste vijf jaar had gedaan tegen ieder die hij gesproken had. En dat niet alleen, Allison had haar verhaal verteld aan hem. Ze stonden quitte en dat zorgde ervoor dat hij zich beter voelde.

Allison was verontwaardigd over de reactie dat de leerkracht had gehad wat de jongen alleen deed lachen. "Ach..." grinnikte hij zachtjes. Het maakte hem weinig uit. Als hij iets verkeerd deed zou hij het wel te horen, of te zien, krijgen. Vervolgens zakte hij in het zand en zijn blauwe ogen keken naar de sterren. In zijn hoofd hoorde hij de klare stem van het meisje hoe ze klaagde om de docent waardoor hij nog meer moest lachen. "Maak je maar geen zorgen, Allison, ik ben al erger gewend. " en hij knipoogde al was hij zeker dat ze dat niet kon zien. Voorzichtig voegde hij nog toe, "Maar bedankt... dat je wilt helpen...".

Tenslotte ging het gesprek waar Damian zich het meeste zorgen om maakte: de kamers. Hij moest er niet aan denken om zijn kamer met iemand te moeten delen. Maar Allison stelde hem gerust door te zeggen dat er éénpersoonskamers waren. Hij knikte tevreden, "Van luidruchtige buren heb ik inderdaad geen last." voegde hij nog toe. "Zolang hun emoties niet te hoog oplopen en mijn hoofd binnen kruipen is het goed." Mompelde hij nog in gedachten. Het zou niet de eerste keer zijn dat Damian gedachten en gevoelens ontving van anderen dat hij liever niet wist.

Uiteindelijk waren zij nog één van de laatsten op het strand. Het begon aardig koud te worden dat er een koude rilling door Damians rug liep. "Misschien moeten we eens terugkeren." Even wachtte hij, "Of ik, ik begin koud te krijgen. Jij bent uiteraard vrij om te gaan en te staan waar je wilt." terwijl hij dat zei keek hij op naar het meisje dat nog steeds op de boomstronk zat. Kort erna sprong hij lenig recht en strekte zijn verstijfde spieren. Zijn ogen speurden nogmaals het gebied af en keek uiteindelijk in de richting waar hij zijn spullen had achtergelaten in het bos. Als Allison terug naar de school ging kon hij meegaan en ondertussen een kamer uitzoeken. En anders overnachtte hij die nacht in het bos. Het was tenslotte een prachtige nacht en het zou niet de eerste keer zijn dat hij in een boom moest slapen.

Ze gunde het hem, van wat ze te zien heeft gekregen van hem, gunde ze hem vrede. Hij glimlachte bij haar woorden en gunde haar net hetzelfde. Opgroeien in zo'n familie, gekneed worden tot een jager en dan later je eigen prooi worden klonk niet veel aanlokkelijker dan wat hij had meegemaakt. In alle geval, er was geen erger of beter. Wat hem misschien zou kapot maken zou een ander overleven. Hij haalde zijn schouders op, als om een einde te brengen aan zijn eigen filosoferen.

Allison vertelde over haar buur waardoor Damian moest lachen. Iets van de spanning was verdwenen bij de jongen. Hij probeerde het zich voor te stellen, dag en nacht lawaai te horen. Hij vertelde vervolgens waar hij 's nachts last van kon hebben. Vaag kreeg hij beelden door van Allison die zich er iets bij voorstelde. Damian knikte bij het beeld en schudde zijn hoofd, "Niet zo fraai inderdaad.".

Tenslotte maakten ze de keuze om te vertrekken. Allison ging met hem mee wat hij eerlijk gezegd wel aangenaam vond. "Let op, ik ga je een schouder klopje geven." Damian keek bedenkelijk naar het meisje maar liet haar begaan. Zijn spieren stonden gespannen in zijn schouder en arm maar ontspanden bij haar warme aanraking. Eerlijk? Hij wist niet wat hij moest denken bij zo'n tedere aanraking. Het was iets heel anders dan de slagen die hij gewend was. Hij klopte zijn broek af toen hij haar stem terug hoorde, "Ben jij zo aangekomen, of heb je ergens je spullen achter gelaten?" Damian keek naar haar en zei terwijl hij haar naderde, "Neen ik loop altijd zo rond." Even spande hij zijn spieren en zette zijn borst vooruit en glimlachte speels, "Ze liggen in een boom hier niet ver vandaan." en zo nam hij de leiding richting het bos.

Na even te hebben gewandeld stopte hij voor een boom en wees naar boven waar een donkere vlek te zien was tussen de takken. Zonder veel inspanningen trok hij zich op aan een tak en klom naar boven waar zijn spullen lagen. Eerst checkte hij of alles er nog lag. Even voelde hij paniek dat zijn katana weg was maar besefte dat deze in beslag was genomen. Vervolgens deed hij zijn rugzak om en liet zich met een zware dof op de grond vallen. Terwijl hij recht kwam deed hij zijn rugzak beter op zijn rug en keek terug naar Allison. "Ready." Damian had niet veel bij zich, enkel wat kleren, slaapzak en proviand. Daarnaast nog wat handige spulletjes zoals een zwitsers zakmes.

Tenslotte liepen ze tezamen richting het schoolgebouw. Ze volgden een pad door het bos waar af en toe de maan hun de weg leidde. Damian had weinig moeite met het wazige licht dat aanwezig was. Desondanks was het opletten voor boomwortels die over het pad liepen. "Mag ik vragen waar je vandaan kom?" Vroeg hij om de stilte te breken.

Damian lachte om haar opmerking van het kluisje. Het grappige was, ze wist het antwoord. "Je begint met te kennen." Mompelde hij terwijl hij een laatste keer alles checkte. Daarnaast zou hij nooit de voorkeur geven aan een kluisje. Hij had ervaring met stelen en kluisjes waren te gemakkelijk om open te breken als je maar een beetje je hersenen gebruikte. Of een manipulatieve gave kon ook helpen. Neen, je spullen hoog in een boom verstoppen was wellicht veiliger.

Nadat hij geland was en verder wandelden reek zijn geest wat dieper in dat van Allison. Het was niet volledig zijn bedoeling geweest maar zo kreeg hij meer informatie door dan alleen vage opvattingen van het meisje. Op Michael na was dit de eerste persoon waarmee hij zo lang een geestelijk contact had gehouden. Hij voelde haar waakzaamheid, hoe ook zij de omgeving scande en ergens stelde het hem gerust.

Na een tijdje van stilte stelde hij een vraag. Het was niets bijzonders maar het was een begin. "Chicago, Amerika. Niet veel soeps om eerlijk te zijn." waarna ze haar schouders ophaalde. Damian bekeek haar gezicht die vrij neutraal stond. Via haar gedachten ontving hij vage beelden van mensen maar deze leek ze te onderdrukken. Zou ze door hebben dat hij dieper in haar hoofd zat? "Jij? Ik heb niet echt een accent waar ik me kan op baseren." voegde ze vervolgens vriendelijk toe. Damian glimlachte, "Dublin, Ierland van oorsprong. Ondertussen heb ik al wat overal gezeten in Europa." Maar in Dublin was alles begonnen bedacht hij zich...

Uiteindelijk stonden de bomen steeds verder uit elkaar, maakte het aarde pad plaats voor een met stenen aangelegd pad. Voor hen hadden ze een enorm gebouw waar hier en daar licht door een venster scheen. Damian keek eens goed rond en zuchtte, dit zou zijn thuis worden. Voor nu althans... Tot hij genoeg wist over zijn gave, over de mutantenwereld en wat algemene kennis had opgedaan. Ze stapten door tot aan de ingang van het gebouw. Binnen scheen er licht waardoor Damian even zijn ogen dicht moest knijpen. Via zijn geest vroeg hij naar waar ze moesten en volgde toen Allison.

De kamers voor de jongens waren gescheiden met deze van de meisjes, wat hij persoonlijk belachelijk vond maar ging er niet op in. "Waar is jouw kamer?" flapte hij eruit, "Euhm als ik je ooit moet zoeken..." voegde hij eraan toe. Waarom hij precies die vraag had gesteld wist hij niet. Uit nieuwsgierigheid? Tenslotte zochten ze een lege éénpersoonskamer voor hem bij de jongens.

Damian keek wat rond terwijl Allison doorliep naar een bureau. Achter het bureau zat een vrouw, hij herkende haar niet. Allison sprak, vaag kreeg hij de woorden door via hun verbonden geest. De lippen van de vrouw kon hij gemakkelijk lezen aangezien deze maar één woord sprak. Vervolgens draaide Allison zich om en overhandigde hem een sleutel. Hij nam deze aan en bekeek het nummer dat erop stond, 17. Hij stak hem weg in zijn zwembroek waarna hij vroeg waar zij sliep. De vraag deed haar glimlachen waarna ze hem vertelde waar deze was. De jongen knikte enkel.

Het bleef even stil tot Damian nogmaals zuchtte en glimlachte, "Wel... dan ga ik maar eens mijn kamer bekijken." Hij verminderde het geestelijk contact met Allison. Hij maakte enkele hand gebaren, "Slaap zacht." en vertrok naar het tweede verdiep. Damian vond algauw zijn kamer. Een kleine ruimte met een bed in het midden, een nachtkast rechts van het bed en links een raampje. De muur tegenover het bed werd voor het grootste deel bedekt met een kleerkast. Verder was er ruimte voor personalisering. Hij sloot de deur achter zich, ontdeed zich van zijn zwembroek en ging over in een boxershort. Met een plof liet hij zich vallen in zijn bed, zijn rugzak lag ergens op de grond naast hem. Hij was alleen en veilig... Zijn geest streek naar zijn buren die vredig lagen te slapen. Hij voelde een sterk lichtpunt op het verdiep boven hem en besefte dat het Allison haar geest was. Het was zoals met Michael... bekende geesten kon hij veel duidelijker zien. Met een laatste zucht draaide hij zich op zijn zijde en sloot zijn ogen.