Sitting, chilling, reading [open] [AC]

Die dag was het precies drie maand geleden dat Damian zijn eerste voetstappen gezet had op het eiland. Hij raakte steeds minder in conflicten met medestudenten en de jongen begon werkelijk te genieten van de lessen. Hij voelde zich nog steeds niet veilig ondanks dat het hem anders verteld werd. De bedreigingen kwamen niet van zijn medestudenten. Althans, niet zo vaak meer als voorheen. Maar aan de andere kant van het eiland, op het vaste land. Damian was niet naïef om te denken dat ze hier veilig zaten. Hij volgde het nieuws, kocht de New York Times en niets wees erop dat er beterschap in zat voor de mutanten. Daarnaast had hij Allison die geregeld een reisje naar het vasteland deed en alleen maar onrustige zaken waarnam.

Het was een vrijdagavond, de meeste studenten kozen ervoor om te ontspannen. Ze gingen iets drinken, gaven een feestje diep in het bos of speelden ergens een spelletje voetbal. Damian was niet het sociale type, integendeel. Behalve Allison had hij met niemand echt... contact. Daarnaast was het voor hem niet bepaald gemakkelijk om contact te leggen. Hij kon alleen in gebarentaal antwoordden of de mensen hun geest binnendringen. En dat laatste vonden de meesten niet zo fijn. Damian had de docenten weten te overtuigen om een licht geestelijk contact te houden tijdens de lessen zodat ook hij kon volgen. Doof zijn had geen voordelen...

De jongen had een versleten, oude zetel gevonden aan het strand. Ooit dè plek geweest voor studenten om rond te hangen. Hij zag het wel voor zich wat de zetel allemaal al had meegemaakt. Maar nu was er niemand die de zetel ook maar een blik waardig vond. Het stond er alleen en verlaten bij. Damian twijfelde geen seconde en nam erin plaats, zijn benen voor zich uit en zijn blik op het woelige water. De zon stond nog hoog aan de horizon maar was bezig met zijn aftocht. Hij nam zijn rugzak en haalde er een boek uit. Damian had gemerkt dat hij weinig moeite had met het opslaan van informatie en nog minder om deze terug boven te halen. Sinds die ontdekking deed hij niets anders dan lezen van boeken en ging alleen naar de lessen omdat de leerkracht goed les gaf en soms iets extra's kon vertellen dat boeken niet deden.

Een gedachte kroop door zijn hoofd; hij was een nerd geworden. Een nerd die van boeken hield en zijn vrijdag avond spendeerde aan het lezen van ingewikkelde materie. Hij gniffelde kort, niet dat iemand het kon horen, hijzelf kon het niet eens horen. Neen, wat anderen van hem dachten kon hem geen f*ck schelen. Hij had zijn hele leven moeten vechten voor zijn leven. Nu had hij de kans gekregen om werkelijk iets te leren. Een luxe dat anderen hadden van hun zes jaar en hij pas op zijn negentiende. Het boek had bovenaan het woord 'anatomie' staan. Het menselijk lichaam bestond uit vele mysteries. Zeker als je naar mutanten keek. Maar er was bij iedereen wel een basis en een boek anatomie was er een samenvatting van. Damian had niet zomaar dit boek gekozen, hij wou iets meer weten van het menselijk lichaam, hij wou zijn mutatie grenzen testen en verleggen... Hij was algauw verzonken in het boek, zijn geest was er volledig op gericht tot hij ergens iets voelde naderen.

Damian las de inleiding snel en begon aan het eerste hoofdstuk. Micrologische opbouw van de mens. Het overgrootte deel had hij gezien in de lessen biologie en sloeg daarom een groot deel over en begon maar meteen aan hoofdstuk twee. Osteologie. Het woord op zich zei hem niets, gelukkig werd in de eerste zin van het nieuwe hoofdstuk toegelicht wat osteologie was. "De osteologie (Grieks: osteon = bot; logos = kennis) is het wetenschappelijk vakgebied dat botten en de opbouw van het skelet bestudeert." Dat maakte een heleboel duidelijk. Onderaan stond een afbeelding van een botstuk dat voor Damian nog onbekend was.

Het was een ongelofelijk dik boek. Niet alleen werd de anatomie van het bewegingsstelsel van de mens toegelicht maar ook orgaan en neuro anatomie. Die laatste interesseerden hem net iets meer dan het bewegingsstelsel maar hij moest ergens beginnen... De jongen begon met de osteologie van de bovenste extremiteiten. Eerlijk? Hij kon niets opmaken uit een afbeelding van zo'n botstuk en de Latijnse namen zeiden hem nog minder. Os scapula stond bovenaan geschreven, wat blijkbaar het schouderblad was. Gretig las hij de rest.

Ver in het boek raakte hij niet toen hij plots iets voelde naderen. Meteen zette hij zijn geest open en merkte een intelligent wezen uit de zee komen. Damian keek niet op, hij wou zijn boek verder bestuderen en liet het wezen zijn gang gaan. Maar het kwam zijn richting uit, Damian deed nog steeds zijn best om te negeren tot het plots voor hem stond. Damian raakte zijn geest licht aan en voelde menselijke intelligentie. Hij had al de link gelegd dat dit een mutant was. De jongen, zo vermoedde hij, die voor hem stond voelde onzeker aan en Damian vroeg zich af waarom hij dan in godsnaam naar hem was toe gestapt. Damian keek op en zag een gespierde vis staan met een zwembroek aan.

Eerlijk? Hij had nog nooit zo iemand gezien. Het was best ironisch dat hij een boek las over de menselijke anatomie en er plots iets voor hem stond dat mens noch vis was. Stiekem was hij gefascineerd door deze verschijning. De jongen sprak maar Damian hoorde hem niet. Gelukkig kon hij net zo vlot zijn lippen lezen als dat van een mens. "Uhm...pardon?" Oh neen... nog een sociaal onzeker persoon. Geweldig... Damian ging rechter zitten en keek de jongen in de ogen. "‘Welk boek ben je aan het lezen?" Damian deed zijn boek dicht, hij zat aan pagina 73, en toonde de titel aan de jongen voor hem. Daarna draaide hij het terug om en sprak in gebarentaal, "Ik ben doof." En toonde duidelijk naar zijn oren. Vervolgens maakte hij contact met de jongen zijn geest, wat voor iedereen vreemd en onaangenaam voelde. "Ik ben doof, dit is hoe ik communiceer, via je geest." sprak hij zowaar in het hoofd van de jongen. Een vriendelijke glimlach kroop over zijn lippen. Ja, Damian zou zijn best doen om... vrienden te maken...

De jongen had geen kwaad in zich, wat Damian toch een stuk op zijn gemak stelde. Zijn schouder deed nog steeds pijn van zijn vorige aanvaring met onbekenden. Hopelijk zou deze volledig genezen, de dokter zei van wel maar Damian wilde het eerst zien en dan geloven. Zijn ribben waren ook nog steeds pijnlijk maar al bij al waren die al goed genezen. Hij merkte de camera op rond de hals van de merkwaardige jongen maar stelde er geen vragen bij. Eerlijk, hij had veel vragen nu hij deze verschijning zag. Het wekte ergens zijn interesse.

De merkwaardige jongen vroeg wat hij las waarna Damian zijn geest betrad en hem vertelde dat hij doof was. Meteen merkte hij dat dit een nieuwe ervaring was voor de jongen. Een heleboel gevoelens van onbehagen overstelpten hem waardoor Damian onwillekeurig moest glimlachen. "Ow oké, moet ik dan zeg maar denken wat ik wil zeggen?" Damian wilde antwoordden en hoorde hem dezelfde vraag herhalen. "Je kunt gerust luidop spreken zolang ik je lippen goed kan zien, als dat gemakkelijker is voor je. Maar ja, gewoon denken wat je wilt zeggen." Stelde hij de jongen gerust. Hij had iets onzekers maar kalm, het gaf Damian een goed gevoel. Hij had geen zin in sociaal contact met luidruchtige mensen of arrogante mensen. Noch had hij zin om te vechten, wat hij anders wel graag deed.

"Mijn naam is Damian." stelde hij zich voor en wees vervolgens naar de camera rond de jongen zijn nek, "Is dat een onderwater camera?" Hij vermoedde van wel aangezien de jongen druipnat was en ook op de camera zaten er druppels. Damian was niet echt op de hoogte van de nieuwste technologie, hij had onlangs zelf een gsm aangeschaft maar had er geen enkel nummer in staan. Maar als er iets van de technologie hem aansprak waren het wel camera's. "Is fotografie een hobby van je of...?" Ging hij verder met een geweldige poging tot het ondernemen van een gesprek. Go Damian.

De jongen zijn gedachten waren vrij onzeker, alles overwegend en afwegend ten opzichte van elkaar. Maar hij straalde ook iets van zelfvertrouwen uit. Damian had nog nooit zo'n geest gevoeld. Ook leek het niet op de geest van mens noch dier. Het was... interessant. Toen Damian vroeg naar diens camera hoorde hij alles dubbel, of ja "horen". Hij las zowel diens lippen als hij zijn woorden duidelijk in zijn hoofd hoorde. Het zorgde voor een glimlach op Damian zijn lippen. De jongen deed zo z'n best dat het bijna grappig werd.

Hij deed nog niet lang aan fotografie, zei hij en noemde zichzelf ook geen professional. Damian knikte, "Je hoeft geen professional te zijn om iets graag te doen." Niet dat hij er überhaupt verstand van had. Het was pas sinds kort dat Damian voor zichzelf een hobby had gevonden, lezen. En trainen met Allison, als je dat een hobby kon noemen tenminste. Daarvoor had hij het te druk gehad met overleven. Ergens was hij nieuwsgierig naar de jongen zijn voorgeschiedenis. Zou hij vanwege zijn uiterlijk zijn opgejaagd zoals Damian? Hoe zou zijn leven er hebben uitgezien...

De jongen bevestigde wat Damian dacht, zijn camera was een onderwatercamera. Dat hij speciaal voor zo'n type had gekozen verbaasde hem niet echt. Hij zag er uit als een vis dus waarschijnlijk dat het water meer als een thuis voelde dan het vasteland. Damian kreeg alsmaar meer en meer vragen bij de jongen. Plots stak deze een hand uit en stelde zich voor als Kellin. Damian glimlachte en nam ietwat onhandig met zijn verkeerde hand die van Kellin vast. "Sorry, mijn linker schouder is niet helemaal in orde." En grijnsde ietwat schaapachtig en vroeg vervolgens, "Ben je hier al lang, op het eiland?"

Kellin zei dat hij geen professional was, wat fotografie betrof. Damian voelde in Kellin zijn gedachten dat hij zeker wou zijn over wat hij besprak. Alsof hij bang was om Damian zelfs maar per ongeluk op het verkeerde spoor te zetten. Of Damian had het verkeerd op, tenslotte waren Kellin zijn gedachten en gevoelens anders dan dat van een mens. Interpretatie fouten werden wel vaker gemaakt. De jongen sprak even verder over fotografie. Hij wou wel een professional worden als het kon. Misschien zelfs als het maar per ongeluk ging. Iedereen wou wel wat aandacht hebben op wat hun interesses waren of waar ze goed in waren. Damian kon bij zichzelf nu niet meteen iets noemen of het was zwaardvechten. "Mag ik eens een paar foto's zien?" En hij wees tegelijk naar zijn camera. Door Damian's beperking was hij erg gesteld op visuele prikkels zoals foto's.

Nadat ze zich aan elkaar hadden voorgesteld schudden ze de hand. Het was een formaliteit onder de mensen maar meestal deed Damian er niet aan mee. Hij deed het alleen uit respect voor de ander. Damian voegde ook er meteen aan toe waarom hij met zijn verkeerde had schudde. "Dat verklaard veel," zei Kellin en hij zag hem staren naar zijn schouder. Er was niets te zien, Damian droeg zijn schouderverband onder zijn kledij en die dag droeg hij een hemd. "Ja, een pees doorgesneden tijdens een gevecht." Zei hij en fronste zijn wenkbrauwen. De vier, uiteindelijk drie, kerels die hem en Allison hadden aangevallen waren van school gegooid. Even was Damian bang geweest dat ook hij en Allison straf zouden krijgen. Uiteindelijk was het allemaal zelfverdediging geweest, dat hebben de docenten kunnen natrekken.

Uiteindelijk vroeg Damian hoe lang de andere jongen hier al was. Twee jaar, Damian knikte met zijn wenkbrauwen ietwat opgetrokken. Dat was vrij lang, dacht hij. "Ik zit hier nog maar drie maand." en wreef in zijn nek en keek ietwat schaapachtig. "Het is vreemd om hier te zijn... wennen." Mompelde hij in gedachten, duidelijk hoorbaar voor Kellin. "Gelukkig dat het in de VS ligt, ik ben van oorsprong van Dublin en kan niets anders dan Engels of gebarentaal." Vanwaar plots de waterval van woorden kwam, was hem ook maar een vraag. Normaal gezien was Damian geen prater maar misschien deden de lessen en de vele vriendelijke mensen wel iets met hem.

Kellin reageerde vrij enthousiast toen Damian vroeg of hij enkele foto’s mocht zien. Hij had een andere reactie verwacht, meer twijfelend, misschien zelfs onzeker. Het was nog maar eens het bewijs dat ondanks hij in mensen hun hoofden kon kijken, hij daardoor de persoon in kwestie niet kende. De jongen legde de camera aan en wachtte tot deze was opgestart waarna hij ze overhandigde. Met een vinger wees hij naar een knopje zodat Damian foto per foto kon bekijken. Ondertussen wees hij zelf naar de zetel, “Neem plaats Kellin, ik bij niet.” En glimlachte vriendelijk.

Damian bekeek gefascineerd de foto’s. De jongen had oog voor schoonheid. Hij wist hoe hij met het licht moest spelen om juist dat wat hij wou vastleggen het juiste effect te geven. Niet alle foto’s waren even scherp wat soms jammer was. Damian begreep en zag de bedoeling van de foto maar deze was er niet uitgekomen zoals bedoeld. Het was een beetje zoals tekenen of schilderen, je kreeg ook niet altijd wat je in gedachten had. Zo bleef Damian even stil met de camera in zijn handen. Uiteindelijk knikte hij en keek op naar de jongen, “Je hebt oog voor schoonheid Kellin. Door mijn beperking geniet ik erg van visuele prikkels en je foto’s waren aangenaam om naar te kijken.” Hij gaf hem de camera terug. “Nu zou je ze nog moeten verspreiden op het internet of zo. Je zult misschien geen groot succes hebben in het begin maar je kunt er ook je eigen evolutie bijhouden?” Het was Damian die zo’n adviezen moest geven, hij had er zelf niet eens verstand van. “Niet dat ik er verstand van heb maar met internet tegenwoordig…” Voegde hij er stilletjes aan toe, sprekend in Kellin zijn hoofd.

Uiteraard had Damian moeten verwachten dat Kellin zich zou afvragen wat hij bedoelde met een gevecht. Damian keek naar zijn voeten en het boek die op zijn schoot lag, “Ja…” Bevestigde hij zachtjes en keek toen de jongen weer aan. “Ik kom wel vaker in relletjes terecht.” Zei hij ietwat schuldbewust. “Maar deze was anders, iemand anders was erbij betrokken, een…” Hij was even stil, het woord lag op zijn lippen en het zou vreemd voelen om het luidop te zeggen (of in gedachten tenminste). “Een vriendin was erbij betrokken.” Hernam hij en keek even naar Kellin om vervolgens naar de zee te kijken. Damian veranderde van onderwerp en vroeg hoe lang de andere jongen hier al was.

Kellin leek te begrijpen hoe het was om nieuw te zijn in een omgeving als deze. Dat het wennen was bleek een feit te zijn. de jongen gaf kort een opmerking over gebarentaal waardoor Damian kort even moest lachen. “Ik had het snel onder de knie maar naar het schijnt is het moeilijk.” Hij zei de woorden in gedachten en ondersteunde ze met gebarentaal. “Naar het schijnt is het ook leuk voor jullie om naar te kijken maar ik heb geen idee of dat klopt.” Terug ondersteunde hij zijn woorden met gebarentaal. Hij sprak vlot in gebarentaal, zowel in het Iers als in het Amerikaans Engels, Brits Engels en Wales. Vreemd genoeg waren er veel verschillen in gebarentaal ondanks dat het allemaal Engels was. Ooit zou hij zich verdiepen in andere Engelse varianten en later in andere talen.

Iets wekte zijn nieuwsgierigheid op toen Kellin sprak. Damian keek dan ook nieuwsgierig naar de jongen. “Meer dan twee mensen?” Hij wachtte even en voelde zich onbeleefd, “Sorry… het zijn mijn zaken niet.” Er klonk oprecht spijt in zijn stem en hij meende het ook. Was hij nieuwsgierig? Uiteraard, Kellin was een opvallend figuur en meer dan bij andere mutanten wilde hij zijn verhaal weten. Maar er was een verschil tussen nieuwsgierig zijn en je neus in andermans zaken steken. En Damian had het gevoel die grens te hebben overgestoken.

Het was niet bepaald slim geweest om een ander advies te geven over iets dat hij zelf niet eens kende. Damian had zelden een computer aangeraakt voordat hij hier was terecht gekomen. Het was dat sommige vakken hem verplichten om te gaan met pc's en het internet dat hij het deed. Onlangs had hij zichzelf een gsm aangeschaft. Zo'n oud Nokia gevalletje. Waarom? Omdat hij een wekker nodig had en aangezien geluid hem niets deed had hij iets met licht nodig. En zo'n gsm licht nogal op als hij afgaat en trilt ook nog eens. Dus ja, wie was hij om te zeggen wat Kellin mogelijks kon doen? "Je bent niet de enige," bekende de jongen eerlijk. "Maar het is misschien wel iets dat ik eens zou moeten proberen," voegde hij eraan toe waarop Damian knikte. "Het lijkt me tegenwoordig de snelste manier om je talenten te verspreiden." Zei hij tenslotte.

Kort erna ging het om Damian zijn schouder. Deze was grotendeels al genezen, het was een grote week geleden gebeurd. De versnelde genezing was voornamelijk te danken aan Isaac, die helende krachten had. Maar toch was zijn schouder pijnlijk en stijf. Hij moest van de dokter een soort verband dragen. Damian had gevecht gezegd en uiteraard wekte dat de nieuwsgierigheid van Kellin op. Hij nam het de jongen niet kwalijk, in tegendeel. Daarnaast had Damian geen problemen met het vaag vertellen van de situatie. Hij zou nooit details meegeven, waarom hij bijvoorbeeld was aangevallen. Of concreter, waarom Allison was aangevallen. "Dat was dan wel moedig van je." Reageerde Kellin waardoor Damian moest glimlachen. Kellin had geen idee hoe normaal vechten voor hem was. Het had niets met moedig zijn te maken maar desondanks bedankte hij de jongen.

Tenslotte ging het over het feit dat Kellin tot twee jaar geleden zelden meer dan twee mensen had gezien. Het had Damian zijn aandacht getrokken. Of eerder zijn nieuwsgierigheid. Hij was zelf niet bepaald een sociale vlinder maar zelfs hij had altijd tussen de mensen geleefd. Althans, toch het grootste deel van zijn leven. Kellin zei schouderophalend dat hij enkel en alleen zijn ouders zag, voordat hij naar het eiland kwam. Damian keek terug naar zijn voeten, "Ouders..." het woord bleef even tussen hen in hangen. Damian had geen ouders of hij beschouwde hen toch niet als zijn ouders. Zijn moeder was dood, vermoedde hij, en zijn vader kon net zo goed zijn slavenhandelaar geweest zijn. "Dan kan ik me inbeelden dat het voor jou inderdaad wennen was. Of nog steeds is." Hij keek Kellin vriendelijk aan maar voelde ergens terug een steek van pijn vanwege zijn eigen 'ouders'. Een druppel viel op Damian zijn hoofd. Verbaasd keek hij op en zag hoe de hemel overtrokken werd door grijze wolken. Hij haalde zijn boekentas boven en stak zijn boek van anatomie terug weg. De druppels volgde elkaar steeds sneller op. Met een opgehaalde wenkbrauw keek hij Kellin aan. "Misschien moet ik maar naar binnen gaan." en stond erna op, ondertussen was zijn hemd doorweekt. In de verte hoorde hij donder, het was een onweersbui. Wat logisch leek, koud was het niet. "Als het bliksemt is het hier niet meer veilig." voegde hij eraan toe en keek in de richting van het onweer. De wind was ook beginnen opzetten. "Ik ga terug naar de school, kom je mee?"

OOC: Hey, sorry dat ik weinig inspiratie heb... Daarom knoop ik er maar een einde aan, tenzij jij nog ideeën hebt? Ik vind Kellin in alle geval wel een leuke character, hij heeft iets vind ik ^^