[AC] They say bad things happen for a reason. [Damian]

“Ze heeft een breuk in haar pols, een zware hersenschudding, hoofdwond, een paar gekneusde ribben en haar longen zijn wat aangetast door het water van de rivier. Ik zie in haar dossier dat ze enkel nog een vader heeft, we moeten hem op zen minst waarschuwen zodat hij zijn dochter kon bezoeken.” Dat waren de laatste woorden die Allison had gehoord voor ze weer in een nieuw zwart gat viel. Het was er voornamelijk leeg en zwart … er was niets. Geen herinneringen, geen emoties, geen gedachten, geen kracht om iets te doen … gewoon niets. Het was alsof je in een zwarte kamer stond en je tegen de muren in beukte op de hoop dat er iemand of iets zou antwoorden, de deur zou open doen, zou reageren. Het was frustrerend want Allison wilde de kamer uit maar het lukte niet. Haar bewustzijn wilde maar niet boven water komen, wilde maar niet wakker worden of terug vechten. Alles leek in een soort vredige toestand verkeren.

Hoelang ze in die donkere kamer zat wist ze niet maar toen ze wakker werd was er een verpleegster naast haar bed. Haar ogen moesten wennen aan het ligt, alles in haar lichaam voelde zwaar en loom aan. Ze probeerde het te controleren, ze begon bij haar tenen, van daar af tot haar middel voelde alles gewoon aan. Het was pas als ze bij haar ribben kwam dat ze pijn voelde, en haar pols, haar hoofd, haar slapen. De verpleegster spoot iets in in het infuus. Allison kneep haar ogen samen en probeerde haar arm omhoog te krijgen, die zat half in de gips, geweldig. ‘Je moet het rustig aan doen jongedame.’ Raadde de verpleegster haar aan. Allison probeerde te bewegen maar de pijn zat gewoon overal en het was ondragelijk, dus bleef ze maar gauw terug stil liggen. ‘Heb je pijn?’ Ze knikte meteen op de vraag en de verpleegster spoot iets nieuws in. ‘Heb je een idee wat er gebeurd is?’ Vroeg ze vervolgens. Wat er gebeurd was? Allison probeerde te denken maar het lukte niet. De laatste herinnering die ze had was de stem die haar problemen op somde en zei dat haar vader verwittigd moest worden. Dus ze schudde haar hoofd, de verpleegster keek met een bedenkelijke blik op haar neer. Toen ze Allison zag kijken glimlachte ze snel, bemoedigend. ‘Je hebt een zware hersenschudding, dat verklaard het feit dat je je niets herinnert. Het komt vanzelf wel terug. We hebben je vader op de hoogte gesteld van je toestand en hij werd uitgenodigd om je te bezoeken.’ Ging ze vriendelijk verder. Haar vader zou komen? Naar dit eiland? Ze wist dat haar vader het zou doen, komen, ze wist het. Het lag in zijn aard om het enige resterende familielid van de Argent's te beschermen. En ze wist ook wat de mogelijke gevolgen waren voor dit bezoek.

Allison was bezorgd, en ze had geen idee waarom. Ze wist enkel dat haar vader hier niet mocht komen, het moest vast iets te maken hebben met haar verwondingen. De verpleegster gaf haar een kneepje in haar goede hand en liep dan door naar de volgende patiënt. Allison wachtte tot ze zeker was dat ze weg was voor ze krampachtig recht kwam. Haar goede hand rustte tegen haar ribben, ze sloeg haar benen over het bed, haar ademhaling ging gejaagd, onrustig. Waarom mocht haar vader hier niet komen? Ze moest hem waarschuwen. Er was hier nergens een telefoon en uit bed zou ze het zeker niet redden. In een pyjamashort en topje bleef ze zitten, starend naar de witte tegels, hopend op enkele herinneringen. Er schoot een beeld naar voor en meteen wist ze één ding uit alle andere te ontwarren … Damian …

Zijn volledige lichaam had luidkeels geprotesteerd toen hij het meisje van het bos naar de school had gedragen. Hij wist nog wat hij gezegd had, dat hij haar zonder moeite zou kunnen dragen. Maar dat was voordat hij pijnlijke ribben had waarvan er waarschijnlijk gebroken waren. Voordat er een pees in zijn schouder was doorgesneden die ieder moment begon te stuiptrekken. En voordat zijn hele lichaam pijn stoten had ervaart. Neen, dit was verre van aangenaam maar hij zou geen seconde langer zijn gebleven bij die drie en Allison die buiten bewustzijn was. Het meisje had enkele keren gestuiptrekt in zijn armen, had onverstaanbaar gemompeld en haar temperatuur was vervaarlijk gestegen.

Toen hij eenmaal de school had bereikt kwam het besef dat hij de ziekenboeg niet wist zijn. De vorige keren dat hij gewond was geraakt in gevechtjes met medestudenten was hij gewoon weg gewandeld en had zichzelf verzorgd. Maar dit was anders. Zijn geest, uitgeput als die was, zocht naar alles dat leefde in de school en pikte verschillende gedachten op. Hij zocht snel en efficiënt en vond algauw wat hij moest hebben. Een verpleegster. Hij rende bijna naar de ziekenboeg, negeerde de vele blikken die hem volgden en stormde zowaar de ziekenboeg binnen. Meteen drong hij het hoofd van de verpleegster in en gaf een kort verslag. “En zeg tegen de directie dat de drie daders in het bos zitten.” Hij stuurde haar een beeld door van waar ze zaten. Ondertussen kwamen er nog verpleegkundigen en een dokter. Damian had Allison op een bed gelegd waarna de verzorgers zich meteen om haar bekommerden. Een verpleegster nam hem bij zijn arm maar hij trok deze weg. “Ik ben oké.” Zei hij maar voelde meteen dat ze hem sowieso zou onderzoeken en hem desnoods in slaap zou doen…

“We hebben de pees in je schouder terug verbonden maar je zult deze een tijdje niet naar behoren kunnen gebruiken. Daarnaast heb je ook twee gebroken ribben. Bedrust is het enige dat we je kunnen aanraden.” Damian zat recht op een ziekenhuis bed en keek naar zijn röntgenfoto’s van zowel zijn schouder als zijn ribben. Zijn schouder hing in een mitella en rond zijn middel had hij een strak verband. Het was avond van diezelfde dag en hij was alles behalve goed gehumeurd. De docenten waren nog niet langs gekomen, hij moest daar blijven zitten en niemand vertelde hem hoe het met Allison was. Toen Damian niet reageerde op wat de dokter zei vertrok deze gewoon. Een verpleegkunde kwam nogmaals checken en gaf hem via zijn infuus pijnstillers. “Het is beter dat je wat gaat liggen en rusten, meneer Carter.” Hij draaide met zijn ogen en sprak in haar hoofd, “Hoe gaat het met het meisje?” Ze twijfelde even maar bezweek onder de druk die hij op haar geest legde. “Ze is stabiel en ligt nu te rusten, wat jij ook moet doen.” Ze wreef bemoedigend over zijn goede schouder en verliet de kamer. Van zo gauw dat ze weg was zette hij zijn geest open en zocht naar Allison.

Ze hadden hem een pyjama broek gegeven en daar liep hij nu in rond. Nood gedwongen had hij zijn infuus op wieltjes meegenomen. Gelukkig lag Allison maar twee kamers verder op de gang. Haar geest voelde nog steeds zwak en loom aan maar ze was wakker, zoveel wist hij. Damian klopte zachtjes op de deur en kwam toen binnen. Het meisje zat rechtop in haar bed, ze zag eruit zoals hij zich voelde. Afgemat. Zachtjes duwde hij met zijn geest tegen de hare tot hij toegang kreeg. “Hey…” zei hij zachtjes en wachtte een reactie af. Hij nam plaats op haar bed naast haar en liet zijn infuus naast het bed staan. “Ze gaan die drie straffen, wees maar zeker. Wat ze gedaan hebben is onaanvaardbaar. Zelfs de dokter en verpleegkundigen zeiden dat. De directie is ingelicht.” Vertelde hij kort maar hij zag alleen een verbaasde blik in haar ogen, het was alsof hij net wartaal had uitgesproken. “Allison, alles oké?” vroeg hij bezorgd. Uiteraard was niet alles oké. Haar onderarm zat in het gips, op haar slaap had ze enkele draadjes zitten en haar ademhaling was oppervlakkig zoals de zijne was door pijn in de ribben. Maar het was haar blik die hem meeste zorgen baarde.

Allison probeerde na te gaan hoeveel ze in haar leven als jager, wat maar een schrale twee jaar inhield, zwaar gewond was geraakt in een gevecht. Uiteindelijk kwam ze bij twee keer, één keer een pijl door haar buik waar ze voor geopereerd was. Ze was snel hersteld dus ze beschouwde het niet als “zwaar gewond”, de tweede keer was een hersenschudding en een gebroken been door van een laag gebouw te vallen. Dus dit … dit spande de kroon en waarom? Ze had geen idee waarom ze hier zat, lag, was. Ze probeerde haar hersenen te pijnigen maar de hoofdpijn was overweldigen en dus bleef ze achter met een zwart gat in de tijdlijn. Ondanks dat ze wist waar ze was kon ze zich geen bewust worden van de afgelopen uren, wat er was gebeurd. Dus ze vertrouwde de verpleegster en hoopte dat helen het beste medicijn was tegen haar verloren gelopen herinneringen. Maar Allison voelde zich zwak, niet in de zin van, zwaar gewond zijn maar in de zin van weerloos. Haar blik gleed de kamer rond, naast een paar bloemen die ze de verpleegster had horen zetten, een glas water en haar infuus was er niets anders dat de witte kaalheid van de kamer.

Net toen de gedachten van Damian haar kruiste werd er op de deur geklopt. In de dappere poging om recht te gaan staan gaf ze het op en keek op naar wie er binnen kwam … Damian. Uiteraard en hij zag er niet veel beter uit dan haar. Dat zorgde voor meer verwarring en vraagtekens in haar hoofd. Defensief hield ze de muur op om dan later te herinneren dat dit Damian’s enige manier was tot communiceren. Hij trok een infuushouder mee achter zich hij zag er belabberd uit. Allison probeerde de laatste herinnering met hem op te halen, een training, maar ze kon zich niet herinneren dat hij er zo erg aan toe was geweest toen hij klaar was, of zij voor dat feit. Al de rest wist ze wel, de vriendschap tussen beide, de trainingen, hoe ze elkaar hadden leren kennen. Allison voelde zich bang, misschien was hij de reden dat ze hier lag. Nee, kon niet, Damian zou haar nooit iets aan doen.

Langzaam liet ze alles rondom haar hoofd zakken terwijl hij naast haar kwam zitten, het vergde meer dan ze wist dat het kostte. Ze nam zijn gedachten in haar op, ze zouden boeten, wie zou boeten? Zelf haar wenkbrauwen vragend en verward fronsen deed haar pijn. Ze worden gestraft, wie? Allison kreeg haar nek zo ver om het te draaien naar Damian. Ze kneep in de achterkant ervan om de pijn te onderdrukken, maar het hielp niet echt. Haar blik was verbaast en afstandelijk, er was nog te weinig wit in haar zwarte kamer in haar hoofd. ‘Wat is er gebeurd?’ Haar stem klonk schor. Met alle macht die ze had kreeg ze zichzelf terug op het bed, reikend naar haar glas water. De pijn was duidelijk af te lezen van haar gezicht, ze dronk het glas in één keer uit. ‘In herinner met niets, het laatste wat ik herinner is onze training, is daar iets gebeurd?’ Vroeg ze verward.

Maar toen dacht ze terug aan haar vader en het feit dat hij hier straks door die deur zou komen. Ze vroeg zich af waarom hij mocht komen naar een eiland waarvan de locatie geheim was. Misschien gingen ze hem brainwashen op de terug weg naar huis, ze had geen enkel idee. Maar het idee dat haar vader hier straks zou zijn maakte haar bang en blij op dezelfde moment. Voor nu was er behoorlijk wat angst en twijfel. Ze liet zichzelf in het kussen zakken en probeerde haar gezicht in een plooi te houden. ‘Je ziet er niet oké uit, ben je oké?’ Toch kon ze het niet laten een beetje bezorgd te zijn om Damian. Tuurlijk, het was Damian, het dichtste bij thuis dat ze had op dit verdomde eiland …

Van zijn eerste stap dat hij in haar kamer binnen zette viel hem een heleboel op. Niet alleen dat ze er vreselijk toegetakeld eruit zag maar wat haar geest hem vertelde baarde hem zorgen. Ze had muren opgezet wat niet van haar gewoonte was. Het was misschien maar voor even maar ze waren er geweest. Daarna ontving hij vage gevoelens, alsof ze zelf niet wist wat ze moest voelen of denken. Angst was het enige dat er duidelijk doorsijpelde. Bezorgd nam hij het meisje op die versuft in de kamer stond. Hij begroette haar voorzichtig maar kreeg geen reactie waarna hij plaats nam op haar bed. Zijn ribben deden zeer bij iedere beweging en iedere ademhaling, hij werd er zot van. Damian had wel al eerder iets gebroken maar ribben bleven de meest irritante om te breken.

Hij had het moeten weten dat er iets niet klopte. Haar volledige lichaam en geest waren loom. Ook haar gedachten kwamen traag, waren verward en anders. De jongen moest al een vermoeden hebben maar in plaats daarvan sprak hij over de voorgaande gebeurtenis. Meteen kreeg hij een pijnigde, verwarde blik van een volledig stijve Allison. Er was iets dat niet klopte en hij kreeg algauw een antwoord op zijn vraag, “Wat is er gebeurd?” Die vier woorden deden bij hem een lichtje branden. Haar geest, haar gedachten die zo loom werkten en zo verward overkwamen. Haar versuft aangezicht en de vraag die ze stelde. Ondertussen reek ze naar haar glas water nadat ze terug op het bed was gaan zitten. Hij zag hoe ze met alles moeite had en kon alleen maar bezorgd toekijken. “Ik herinner me niets, het laatste wat ik herinner is onze training, is daar iets gebeurd?” Hersenschudding, dacht hij en kon zichzelf voor zijn kop slaan dat hij het niet meteen wist. Ze was hardhandig aangepakt geweest, ze had een lelijke wonde op haar hoofd. Naast hevige hoofdpijn, misselijkheid en braken had je amnesie of geheugenverlies bij zware hersenschuddingen.

“Neen, er is niets gebeurd op onze training.” Verzekerde hij haar, daarnaast bedacht hij zich dat hij haar nooit zo zou kunnen toetakelen. Misschien per ongeluk iets breken maar toch geen pols volledig dislokeren of een hoofdwonde van jewelste. “Je ziet er niet oké uit, ben je oké?” Hij keek haar aan en glimlachte, “Het gaat wel, mijn ribben zijn het meest irritante maar en mijn schouder is even buiten gebruik.” En hief zijn schouder met een grimas op. "Het is om jou dat ik me meer zorgen maak..." Hij kon haar niet verder in onwetendheid laten. “Allison, je hebt een ernstige hersenschudding” Begon hij voorzichtig, “waardoor je lijdt aan geheugenverlies.” De verpleegkundigen hadden het waarschijnlijk al gezegd maar hij wou het nog eens bevestigen. “Onze training was twee dagen geleden. We hebben elkaar vanmorgen gezien, in het bos. We hebben een lang gesprek gehad. Je hebt mezelf iets moois gegeven.” Hij glimlachte nogmaals bij de herinnering, “Ik gaf je, of jij nam, mijn gave over en je gaf me de illusie van horen.” Hij liet de woorden even bezinken in de hoop dat er iets terug naar boven zou komen. Hij hoopte dat haar geheugen zou terugkeren anders zou er veel verloren gaan… “Daarna kreeg je een beeld door van vier kerels die in de buurt waren. Ik heb hun intenties nagegaan en…” Damian twijfelde even, hij zou het haar sowieso vertellen. Maar hij wist hoe ze er tegenover stond, hij had zich ervoor kwaad gemaakt en nu was ze het zelf vergeten. Hij wilde niet weten hoe zwaar dit zou aankomen… “ze waren op zoek naar jou. Eigenlijk naar de oude jou, als ik het zo mag zeggen.” Zijn blik was naar zijn handen gedwaald die tot vuisten gebald waren op zijn schoot. “We werden aangevallen, wij vielen terug aan en tijdens dat gevecht zijn wij er zo uitgekomen. Eéntje van hen was gevlucht, de overige drie hebben we bewusteloos gekregen.” Een laatste keer peilde hij haar reactie, “Je was volledig uitgeput en ik heb je naar hier gebracht. Die drie klootzakken hangen vast in het bos en wachten hun straf af.” Besloot hij.

Damian had gehoopt dat hij dit niet moest vertellen. Aan de andere kant had hij niet gewild dat de dokter of verpleegkundigen het haar hadden verteld. Maar hij wist hoe zwaar ze aan het feit tilde dat ze ooit een jager was en nu op een eiland zat met wie ooit haar prooi was. Hij wist dat, en nu had hij zoiets moeten vertellen en meer dan ooit vervloekte hij hun aanvallers. Bezorgd keek hij het meisje aan, misschien moest hij iets doen maar wat? Hij was hier niet goed in, absoluut niet en daarnaast zou hij misschien meer kwaad aanrichten dan goed. “Allison?” vroeg hij voorzichtig en keek haar aan zodat hem niets zou ontsnappen. Hij zou nog iets moeten zeggen, iets bemoedigends ofzoiets. Maar het zouden niet meer dan loze woorden zijn die hij zelf ook niet zou willen horen. Dus hij wachtte af en gaf haar de tijd en ruimte die zelf wilde.

Damian moest wel een heleboel denken toen hij de kamer in kwam. Ten eerste stond ze naast haar bed in plaats van erin en dat was al sterk afgeraden door de dokters. Niet dat ze het haar persoonlijk hadden gezegd maar na een hersenschudding denk ik niet dat je zomaar je bed mag uit wandelen. He was er niet donker maar wel licht verduisterd, blijkbaar ook aangeraden door de dokters. Er zaten infusen in haar arm, een soort vingerdopje rond haar wijsvinger die verbonden was aan een monitor. Ze was helemaal ziekenhuis klaar, ze was nog nooit zo terecht gekomen in een ziekenhuis. Om eerlijk te zijn was de operatie het enige waarvoor ze in het ziekenhuis had gelegen, voor de rest verzorgde haar vader haar thuis. Het was een heleboel, alleen de geur en de witte smetteloze muren waren een tegendruk op haar genezing. Ze wou hier weg voor haar vader hier binnen kwam en haar terug naar huis zou nemen. Maar dat was geen optie, één; ze zou het nooit de gang uit redden, twee; Damian zou haar niet laten gaan. Dus er zat niets anders op dan terug op het bed te kruipen en naar vier witte muren staren met niets meer dan slaperigheid.

Zijn woorden vulde haar gedachten, het deed pijn, niet ondragelijk veel pijn maar ze voelde het. Toch gaf ze geen krimp, dit was Damian’s enige manier om te communiceren, ze zou het hem niet afnemen. Hij zei dat hij in orde was, Allison volgde zijn hand naar zijn ribben en keek dan naar zijn schouder. Toen hij opmerkte dat hij zich meer zorgen maakte om haar opende ze haar mond maar er kwam niets uit. ‘Je hoeft je geen zorgen te maken, niets dat niet te genezen valt.’ Zei ze uiteindelijk maar, niet dat ze er zelf veel van geloofde. Fysiek zou ze het lang duren voor ze er bovenop was, in die weken kon er veel gebeuren. ‘Maar ik zal het me uiteindelijk herinneren, toch?’ Vroeg ze hoopvol. Haar stem kraakte wat maar aangezien Damian dat niet kon horen maakte ze zich er niet echt druk over. Ze wilde er beter voor komen, niet alleen voor hem maar ook voor als haar vader straks door die deur zou komen. De training was twee dagen geleden geweest … wat was er dan in die twee dagen gebeurd. Haar ogen werden groter en ze keek Damian afwachtend aan terwijl hij verder ging. Het bos, iets moois gegeven, de illusie van horen. Ze zag dat hij hoopte dat ze het zou herinneren maar hoe harder ze erover nadacht hoe meer pijn het deed. Ze schudde zachtjes haar hoofd en staarde naar het witte laken onder zich. “Ze waren op zoek naar jou, eigenlijk naar de oude jou.” Haar ogen vlogen op en ze keek hem recht aan. Iets aan haar blik was zelfzeker maar angstaanjagend, haar vader noemde het altijd haar jagersblik, haar klaar-voor-de-strijd-blik. ‘Dit komt omdat ik een Argent ben?’ Terwijl ze de vraag stelde kwam het antwoord naar boven. Tuurlijk was het om wie ze was. Ze staarde naar de gesloten deur terwijl ze het allemaal op nam. Ze was aangevallen geweest omdat ze een jager was. Een deeltje van dat jager zijn sprong zo terug naar boven, maar ze was ook bezorgd om iets helemaal anders.

Ze taste haar hand naar haar nek maar haar ketting was er niet. Ze probeerde zich te concentreren, op zoek naar haar vader in het heden op een andere plaats. Maar er was niets, enkel zwart. Toen Damian haar naam zei schrok ze op en keek hem aan. ‘Ik zal het me herinneren, geef me tijd.’ Beloofde ze hem met een zwakke glimlach. Ze drukte haar hand tegen haar ribben en zette haar glas terug op het tafeltje. ‘Mijn vader is blijkbaar onderweg, als hij te weten komt dat dit is omdat ik een Argent ben dan neemt hij me terug mee naar huis, of erger.’ Ze zweeg en keek Damian aan. Liegen tegen haar vader was geen optie, hij zou het weten. ‘Hij mag hier helemaal niet zijn.’ Mompelde ze voor zichzelf terwijl ze naar een stift greep op het tafeltje. Ze gaf hem aan Damian en stak haar gips omhoog. Voor het eerst in de loutere minuten wakker kwam er een oprechte glimlach op haar lippen. ‘Ik heb altijd al graag eens iemand gehad die op mijn gips wil schrijven.’ Zei ze gelijk. Terwijl hij schreef (?) keek ze hem onderzoekend aan, ieder aspect van zijn gezicht in zich opnemen. ‘Damian.’ Dacht ze voorzichtig. ‘Bedankt, voor alles. Het was niet jouw gevecht om te vechten en je hebt het alsnog gedaan. Weet dat ik het nooit zal vergeten.’ Haar stem was amper meer dan een zacht gefluister, haar gedachten voorzichtig. Ze nam de stift terug over en zakte voorzichtig terug achteruit haar bed, ze keek met een tevreden glimlach naar de gips en dan terug op naar Damian. ‘Ik kom er wel.’ Dacht ze optimistisch. Langzaam maar zeker kroop de zelfzekere Allison terug uit haar schild. De slag was hard geweest maar niet hard genoeg om een Argent plat te krijgen …

Ze probeerde hem gerust te stellen, dat ze er terug boven zou komen. Niets dat niet te genezen viel, maar hij geloofde haar woorden niet. Ze had dan misschien geheugenverlies maar ook zij voelde aan dat er iets niet klopte. Hij geloofde wel dat ze fysiek terug zou genezen maar het was de rest. Wat als ze te horen kreeg wat de reden was dat ze geheugenverlies heeft? Wat als ze beseft wat ze vergeten is? Zelfs nu voelde hij haar angst al was deze niet zo duidelijk op de voorgrond aanwezig, het was er, sluimerend misschien zelfs in haar onderbewustzijn. “Maar ik zal het me uiteindelijk herinneren, toch?” Damian knikte, “Het zal terugkeren, mettertijd.” Hij glimlachte bemoedigend maar kon niet wachten tot haar herinneringen vanzelf zouden terugkeren. Iemand moest het haar vertellen, of niet?

Toen hij vertelde over de vier kerels had hij haar blik voelen prikken in zijn gezicht. Maar hij had niet opgekeken. “Dit komt omdat ik een Argent ben?” Damian bevestigde stilletjes in haar geest en ging daarna verder met zijn of hun verhaal. Toen hij klaar was, observeerde hij haar. Ze taste naar haar nek, naar haar ketting maar die was er niet. De verpleegkundigen hadden hem afgenomen. Hij voelde hoe ze haar hoofd pijnigde om een beeld op te roepen van haar vader maar het lukte niet. Ze was te verzwakt om iets te doen. Ze bleef stil en afwezig tot hij haar naam zei schrok ze wakker. “Ik zal het me herinneren, geef me tijd.” Hij knikte enkel, hij wist dat ze het zich zou herinneren en anders moest het wel. Hij zag haar tasten naar haar ribben, hij vermoedde dat ze net als hem een verband rond haar thorax had. Toen ze voorover leunde om haar glas weg te zetten neigde hij om te helpen maar trok zijn hand algauw weg.

Haar vader kwam, gemengde gevoelens kwamen bij Allison naar boven. Damian begreep waarom die gemengd waren. “Dan neemt hij me terug naar huis, of erger.” Ze keek hem aan, hij fronste zijn wenkbrauwen en zei zacht, “Is het daar dan zoveel veiliger denk je?” Het was geen verwijt, hij bedacht zich alleen dat het op het vaste land niet zoveel beter kon zijn tegenwoordig. Daar zou ze kunnen aangevallen worden door mutanten omdat ze een Argent is en door het leger of gewone mensen omdat ze mutant was. Hij zag haar lippen bewegen toen ze nog iets zei maar haar gezicht was van hem weggedraaid. Ook in haar gedachten kwamen de woorden niet duidelijk over. Plots stak ze een stiftje in zijn handen en stak haar gips omhoog. De jongen keek ietwat met grote ogen naar het gips en trok een wenkbrauw op. Wat moest hij daarmee doen? Ze wou dat hij erop schreef. Lichte paniek welde in hem op voor twee redenen. Ten eerste, hij had alles behalve een mooi geschrift en ten tweede, wat moest hij gaan schrijven? Hij nam het stiftje over, ging op het bed in kleermakerszit zitten en hield haar arm met zijn rechter hand vast en schreef met zijn linker op

Better get well soon, who I’m gonna train with now?

- Damian -

Hij hoorde zachtjes zijn naam in zijn geest en meteen mompelde hij, “Het is stom weet ik…” maar of ze de woorden werkelijk gehoord had wist hij niet. Ze bedankte hem, hij had niet gedacht dat ze het zomaar daarbij zou laten door het feit dat hij mee had gevochten. De jongen glimlachte, “Ik zou altijd voor je vechten, dat weet je.” Zei hij zachtjes in haar gedachten, “Daarnaast zou jij hetzelfde hebben gedaan voor mij.” Hij grijnsde en voegde er een vage “Althans dat hoop ik toch” eraan toe, meer bedoelt als een grap. De jongen wist wel beter. “Ik kom er wel.” Dacht ze tenslotte waar hij alleen mee kon instemmen.

Damian bleef even bij haar op bed zitten in stilte. Hij overwoog om weg te gaan, iets te halen om te eten nu hij besefte dat hij nog van de hele dag niets gegeten had. De jongen keek naar buiten en zag hoe het begon te schemeren. Voordat hij ook maar een spier kon bewegen schoot er hem iets te binnen. Hij was zo ingenomen geweest van hun verwondingen dat hij het laatste van het gevecht vergeten was. Damian grijnsde breed en de plotse verandering moest Allison gevoeld hebben want ze keek hem vragend aan. “Heb ik al gezegd dat ik dankzij jou het gevecht gewonnen heb?” Hij kreeg het gewenste effect want hij voelde alleen maar vraagtekens in haar hoofd. Damian probeerde eerst nog eens te zoeken naar de kracht die hij gekregen had van Allison maar er was teveel tijd verstreken tussen het gevecht en het heden. “Voordat ik terug in het gevecht sprong had je mij vastgegrepen. Een vreemd gevoel, een soort tinteling, was door mijn lichaam gegaan. Plots voelde ik iets anders, iets meer aanwezig in mijn… lichaam.” Begon hij en was zelf enthousiast geworden door deze nieuwe ontdekking. “Tijdens mijn gevecht kon ik vuur opwekken, wat de gave was geweest van één van onze tegenstanders.” Hij keek haar aan, “Allison, je hebt een gave van een ander doorgegeven aan mij.” Misschien was er toch nog iets goeds gebeurd tijdens hun gevecht. Hij wilde er verder over uitwijken toen ze plots naar de deur keek. Uiteraard had Damian niet gehoord dat iemand op de deur had geklopt. Hij draaide zich om en zag de man vanop het vasteland staan die hij vaker door Allison haar hoofd had gespookt, haar vader. En achter de oudere man stond Isaac.

“Is het daar zoveel veiliger denk je?” Dat vroeg ze zich ook af. De buitenwereld was niet veel verschillend met hier. Hier zaten mutanten op een hoopte te wachten tot de één de ander zou beu zijn. Ze zouden vechten, oorlog en tada, het einde van de mutanten. En je kon niet ontkennen dat het niet zou gebeuren, tenslotte zat het in de mens om ruzie te maken. Dat hadden tal van oorlogen al genoeg bewezen doorloop de jaren. En in de buitenwereld ging het er net zo aan toe. Hier maakten mutanten zich klaar tegen de mensen, daar de mensen tegen mutanten. Hier hadden mutanten een hekel aan jagers, daar … daar hadden mensen een hekel aan Argents. In ieder geval, sinds Isaac het laatste restje van de familie, zij en haar vader, ervan kon overtuigen dat een mutant helemaal niet zo monsterlijk was als altijd werd gezegd. Dus wat moest ze antwoorden op Damian’ vraag, ze zou nergens veilig zijn. Maar wat had ze momenteel liever, hier bij hem of daar bij haar vader en Isaac. Dit was één van de momenten dat ze haar hoofd erover kon breken, gelukkig had ze genoeg hoofdpijn om daar niet al te diep op in te gaan. ‘Het enige verschil hier is dat ik blijkbaar over mijn schouder moet kijken, daarbuiten nemen wij het gevecht naar hen, zelden andersom.’ Andere jagers gingen niet op zoek naar Allison en haar vader, ze waren te druk bezig met het zoeken van mutanten. Dus het was de jacht op hen, haar vader vermoordde geen jagers, niet meteen in ieder geval. Hij beschermde enkel de mutanten en dat was genoeg.

Toen Damian klaar was met haar gips kantelde ze voorzichtig haar hoofd en las wat hij had geschreven. Ze trok een neutraal gezicht en keek op naar hem. ‘Denk je echt dat je sneller zal herstellen dan mij.’ Wees ze naar zijn schouder. Tuurlijk zou hij sneller herstellen, hij was er niet zo erg aan toe. Maar haar ribben zouden sneller helen, net als de hersenschudding. Dus er was enkel haar pols, haar schiethand jammer genoeg. Ze hield de gips omhoog en zuchtte dramatisch. ‘Ik hoop dat de oorlog nog wat uit blijft, of we kunnen beide in een rolstoel begraven worden.’ Zei ze sarcastisch.

‘Dat weet ik.’ Zijn glimlach werkte aanstekelijk. Ze zouden er altijd voor elkaar zijn en dat was iets dat haar enkel maar vastberaden maakte om te blijven. Damian was misschien één van de redenen waarom ze niet zou vertrekken. Want uiteindelijk hoefde ze hier niet te blijven, ze was hier enkel om te leren. Af te maken wat op school nooit gelukt was en om sterker te worden in haar mutaties. ‘Nee, ik zou je laten staan hebben en de andere kant op gerend zijn.’ Ze keek hem grijnzend aan en knipoogde. ‘Tuurlijk zou ik helpen.’ Ze duwde haar vuist kort tegen zijn goede schouder.

En toen vertelde hij haar dat ze een mutatie had kunnen door geven aan hem. ‘Wat?’ Vroeg ze verbaast. Dat ze dit stuk net moest missen in haar herinneringen, zoiets belangrijk als een vooruitgang in haar mutatie. Misschien moest ze gauw eens een steen tegen haar hoofd slaan, misschien kwam het dan wel allemaal terug. ‘Ik heb je gewoon vast genomen? Niets meer? Geen woorden, geen concentratie, hoe erg was ik er al aan toe dan?’ De vragen rolde over haar lippen. Ze wilde zo graag meer weten over deze verbetering. Mutaties nemen en doorgeven, handiger kon het niet meer worden. ‘Deed ik het bewust?’ Ze zweeg en schudde voorzichtig haar hoofd. ‘Het moet haast automatisch zijn gegaan, een soort verdediging, bescherming. Net als ik beelden krijg als ik rust.’ Ze dacht het allemaal. Het maalde door haar hoofd en het zorgde niet echt dat de hoofdpijn temperde. Maar ze was te opgewonden door wat hij net had gezegd, ze kon een mutatie door geven. Er werd op de deur geklopt en Allison keek gelijk op naar de deur. Hij werd opgeduwd door haar vader, achter hem Isaac. Allison bleef onbeweeglijk zitten, de situatie afwegend terwijl haar vader haar in één snelle blik opnam. Hij had een holster om zijn middel, maar het wapen was eruit, tuurlijk dat hij geen wapens bij zich mocht draaien. Ze mocht het eindelijk zelf niet. Uiteindelijk namen alle emoties de overhand en geraakte ze, met de bijhorende pijn, uit haar bed. Hij nam haar hoofd in haar handen en keek haar met dezelfde bruine ogen onderzoekend aan. ‘Ik leef.’ Stelde ze hem gerust. Zijn duim streek over haar wang en hij drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Hoe mogen jullie hier komen?’ Vroeg ze verward terwijl haar blik naar Isaac dwaalde die in de deuropening stond. De bezorgdheid was er, in zijn hele lichaam en de tranen waren er langs haar kant. Haar vastberaden blik smolt naar tederheid en liefde toen ze naar hem toe wandelde en Isaac haar voorzichtig omhelsde. ‘Ik heb je gemist.’ Prevelde hij. Allison trok zich terug en keek naar hem op, in zijn heldere blik, voor ze glimlachte. ‘Je hoefde niet te komen.’ Zei ze uiteindelijk. ‘Zo kennen we je weer. De typische Argent dochter.’ Zuchtte Isaac. Hij kwam de kamer binnen en sloot de deur. Allison draaide zich naar haar vader en merkte zijn blik, de alles intimiderende Argent blik en hij was helemaal voor Damian. ‘Pap, Isaac, dit is Damian, om het kort te houden, hij heeft mijn leven gered.’ Ze gaf Damian een dankbare glimlach voor ze verder ging. ‘Je moet je gedachten openstellen om te communiceren met hem, ik ben vergeten wat er is gebeurd hij niet.’ Ondertussen was ze moeizaam weer naar haar bed geraakt en kroop er even moeizaam terug op. ‘Damian, dit is mijn vader, Chris Argent en Isaac, hij kan energie manipuleren, helen.’ Stelde ze de twee rotsen in de branding van haar leven voor aan Damian. ‘En ik zou je willen helen maar jullie zijn er beide zo erg aan toe dat ik niet eens halverwege geraak. Maar ik kan helpen, als je wil?’ Glimlachte Isaac met een afwachtende blik van Allison naar Damian. Haar vader, die nog steeds naar Damian keek wandelde op hem af en stak zijn hand uit. ‘Bedankt voor de hulp die je Allison hebt geschonken.’ Zei hij. Allison greens, al moest de storm nog komen, ze was blij dat ze er waren…

Zijn vraag was eerder retorisch geweest dan dat hij werkelijk een antwoord verwachtte. Het was tegenwoordig nergens veilig voor mensen als zei. Hij voelde hoe ze overging van de ene gedachte naar de andere. Hij luisterde stiekem in stilte mee tot haar woorden helder in zijn hoofd klonken. Hij glimlachte om haar antwoord. “Vroeger moest ik over mijn schouder kijken, uit angst dat jij achter me zou staan.” Damian glimlachte, hij had vroeger genoeg jagers achter hem gehad. “Nu ben ik blij dat jij men rug dekt.” Voegde hij glimlachend eraan toe, het was geen leugen.

Nadat hij op haar arm geschreven had bekeek ze zijn gekriebel. Hij was al blij dat ze het kon lezen. Ze trok een neutraal gezicht en ze was er goed in. “Denk je echt dat je sneller zal herstellen dan mij.” Waarna ze naar zijn schouder wees. Hij stak zijn tong uit. Zijn schouder zou niet meteen herstellen. De pees van zijn spier moest terug aangroeien voordat hij hem deftig kon gebruiken. Haar stem klonk nogmaals in zijn hoofd, een dramatische/sarcastische toon breek door waardoor hij zachtjes lachte. “Gevoel voor humor ben je niet kwijt.” Plaagde hij haar en grijnsde gemeen.

Hij meende wat hij zei, dat hij voor haar zou vechten. Ze was een persoon die zich waardig had getoond in die twee maand dat ze elkaar hadden leren kennen. Damian zou hetzelfde hebben gedaan voor Michael. Hij voegde er verzekerd aan toe dat zij hetzelfde zou doen voor hem. Ze kon het niet laten om een averechtse opmerking op te geven. Damian draaide speels met zijn ogen en lachte zachtjes nadat hij een vuistje tegen zijn schouder gekregen had. Dat ze nog grapjes kon maken en lachen verzekerde hem dat ze snel terug de oude zou zijn.

Toen hij de laatste details van het gevecht meegaf, en een geweldige ontdekking kon Allison haar enthousiasme niet wegsteken. Toen ze verbaasd naar hem keek knikte hij, ter bevestiging dat het geen grap was. Een trein aan woorden raasde door zijn hoofd. Hij probeerde er een woord tussen te krijgen maar kon niet meer dan “Ja maar, neen inderdaad, ik denk het maar ik…” Hij gebaarde met zijn handen dat ze trager moest spreken. De gedachten raasden voorbij en haar lippen bewogen te snel. “Als je antwoord wilt op je vragen moet je echt…” Maar hij kreeg er niets tussen. “Deed ik het bewust?” Hij trok zijn ogen open en wilde zijn armen in de lucht gooien maar besefte te laat dat zijn linker schouder dienst weigerde. Met een grimas dacht hij, “Weet ik veel of je het bewust deed? Ik vermoed van wel?” Hij glimlachte daarna. “Je geest was alles behalve helder op dat moment, daarnaast richtte ik me meer op die class 3 vijand voor me.”

Allison speculeerde kort over hoe ze het had geflikt. Damian kon alleen maar luisteren en zijn schouders ophalen. “Eenmaal je gerust hebt zal je het eens opnieuw moeten proberen. Ik weet alleen dat je daarna verzwakte en kort erna flauw viel.” Ze bleef in gedachten bij haar nieuwe ontdekking toen ze plots opkeek. Damian draaide zich om en zag haar vader en Isaac in de deuropening staan. Dat haar vader kwam, wist hij, maar hij had nooit verwacht dat hij hier zo snel zou zijn. Damian bekeek de twee mannen onderzoekend aan, het eerste dat hem opviel was de lege holster van de oudere man. Naast zich voelde hij het gewicht op de matras verdwijnen. In haar geest voelde hij een heleboel gemengde gevoelens en pijn van de inspanning dat het haar kostte om naar haar vader te stappen. De man nam zijn dochter teder vast en streek over haar wangen, ze was beginnen huilen. Damian klom uit het bed en bekeek het tafereel dat voor hem ontrafelde. Na haar vader strompelde ze door naar Isaac. Damian voelde de liefde en tederheid dat Allison had voor zowel haar vader als voor Isaac. Het deed even pijn, een steek van jaloezie ging door zijn lichaam. Waarom haatte zijn vader hem? Waarom was zijn beste vriend gestorven? Twee doorborende ogen haalden hem uit zijn gedachten. Allison haar vader bekeek hem intimiderend, Damian rechtte zich in zijn volle lengte op. Een meter zessentachtig, hij stak met kop en schouders boven hem uit. Hij herkende die blik, zo had hij er genoeg gezien en eerlijk gezegd verafschuwde hij die blik.

Maar het was haar vader en hij wou geen jager achter zich aan hebben. Allison haar woorden kwamen maar half door, “… leven gered.” Hij keek haar aan waarna ze kort naar hem glimlachte. Damian liet iets van zijn spanning varen en luisterde verder naar haar woorden in zijn hoofd. Ze sprak zowel luidop als in gedachten en hij was haar dankbaar want vanaf haar rug kon hij haar lippen niet lezen. Zijn geest streelde langs dat van haar vader en Isaac. Die laatste zette gewilliger zijn geest voor Damian open dat Allison haar vader. Met een kleine push van Damian zijn kant kreeg hij toegang tot zijn geest en kon zo communiceren. Ondertussen stelde Allison de twee aan hem voor. Damian knikte zowel naar Isaac als naar Chris. “Aangenaam, ik ben Damian Carter.” Sprak hij in gedachten tegen de twee mannen.

Isaac kwam meteen spontaan en vriendelijk over, hij sprak meteen ook met zijn gedachten waarvoor Damian dankbaar was ondanks dat hij met gemak diens lippen kon lezen. Isaac bood zijn hulp aan, Damian schudde met een glimlach zijn hoofd. “Dank je, spaar je krachten en ontferm je over Allison.” Ondertussen zag hij in zijn ooghoek beweging, het was Chris die hem benaderde. Onwillekeurig spande Damian zich op maar de opgestoken hand liet zijn gespannen houding meteen varen. Damian nam de hand vriendelijk beet en schudde nogmaals zijn hoofd, “Het was het minste dat ik kon doen.” En een glimlach kon er vanaf. Hij was alleen bezorgd om haar dochter en om haar nu in deze toestand terug te vinden op een eiland vol mutanten… Damian zou ook zo hebben gekeken, besefte plots.

Het bleef even stil, Damian overwoog om weg te gaan aangezien hij niets te maken had met Chris en Isaac. Maar Chris richtte zich tot hem, “Allison zei dat ze vergeten is wat er is gebeurd maar jij blijkbaar niet.” Zijn blik dwaalde van zijn dochter naar Damian, onderzoekend. “We moesten in allerijl naar hier komen en als ik zo mijn dochter bekijk” een gekwelde blik lag in zijn ogen toen hij Allison nogmaals opnam, van haar gebroken pols tot de draden in haar hoofd, “kan ik me voorstellen dat het niet zomaar iets is.” Hij voelde drie paar ogen op hem branden en Damian had nu al een hekel aan de situatie. Ondertussen was Isaac naast Allison gaan zitten en was Damian tegenover haar bed gaan staan, met zijn infuus in de hand. Haar vader had een stoel genomen en zat aan de andere kant van haar bed. Damian haalde even adem en vertelde in gedachten aan alle drie opnieuw het verhaal vanaf het gevecht. Hij gaf hen iets meer details dan toen hij het voor het eerst aan Allison had verteld.

Tijdens zijn verhaal voelde hij van drie mensen verschillende gevoelens. Isaac en Allison waren voornamelijk bezorgd, beide om vrijwel dezelfde reden. Bij Chris nam hij ook bezorgdheid waar maar het was voornamelijk woede die meer en meer naar boven kwam. “En zo kwamen we hier terecht. Allison heeft een hersenschudding opgedaan waardoor ze zich niets kan herinneren. De rest kun je zo wel zien.” En hij wees naar haar pols en ribben. Haar vader stond met een ruk op en begon te ijsberen. Hij keek woedend en Damian voelde nu al hoe hij zijn woorden begon te vormen. Het voelde niet bepaald positief…

Het hele gebeuren rond haar nieuwe ontdekking bracht een zekere goede vibe door haar lichaam. Er was iets meer helderheid in haar hoofd door de opgewondenheid en er was een beetje pijn af genomen door wat de verpleegster eerder had ingespoten. Maar ze voelde zich nog steeds een wrak, letterlijk, ze voelde zich een auto die aan honderdtwintig per uur tegen een muur was gevlogen. Alles deed pijn, haar armen voelde stijf, haar ribben protesteerde bij iedere ademhaling. Het enige dat wel nog goed functioneerde waren haar benen en voeten en daar was ze wel blij om. Rolstoelen waren niets voor haar, ze voelde zich er enkel zwakker en humeurig door. Haar vader had haar één keer door het ziekenhuis gerold en ze voelde zich op dat moment de grootste sukkel ooit. Maar ondanks al het protest van haar lichaam voelde ze een klein beetje licht opborrelen middenin al het ongeluk die ze afgelopen uren had gehad. Enkel de herinneringen, als die erdoor kwamen dan zou ze tevreden zijn, ongeacht in welke staat haar lichaam momenteel was.

Damian deed echt wel moeite om er iets tussen te krijgen en ze was te praatgraag om hem te laten. Ze leunde verontschuldigend naar achter en beet op haar onderlip. ‘Sorry.’ Zei ze snel. Maar hij zag haar misschien liever zo. Liever zo dan hoe ze was exact een kwartier geleden toen hij was binnen gekomen. Hij zei dat ze het opnieuw moest proberen en Allison knikte instemmend. Maar ze wist niet of ze kon wachten tot ze gerust had. Niet dat ze daar veel tijd voor had om over te denken want haar vader en Isaac kwamen de kamer binnen. De luchtige vertrouwde sfeer die ze met Damian altijd had verdween een beetje en maakte plaats voor het oude vertrouwde en een broeierige spanning die haar vader altijd achter zich aan trok. Ze voelde Damian’s ogen in haar rug toen ze haar vader en Isaac begroette. Hij moest vast een soort van heimwee hebben, voor zover kon herinneren had ze hem nooit over ouders horen praten en zijn beste vriend was ook gestorven. Toen ze Isaac losliet draaide ze zich naar Damian en wierp hem iets van bezorgdheid toe, het moest niet gemakkelijk voor hem zijn, deels omdat dit nieuwe personen waren voor hem. Dan al zeker haar vader, je kwam niet graag haar vader tegen.

Allison was terug het bed op gekropen en iets van spanning verliet haar lichaam toen haar vader Damian bedankte voor het redden van haar leven. En ze was hem ook duizendmaal dankbaar, maar dat wist hij onrechtstreeks. Er zou een dag komen dat ze hem die gunst zou terug betalen, liever niet natuurlijk maar het zou ooit eens gebeuren. Isaac stelde voor om hen te helen maar Damian weigerde en zei dat Allison alle hulp kon gebruiken. ‘Groot en stoer, gelijk elke man.’ Knipoogde Allison. Isaac kwam om het bed gelopen en kwam naast haar zitten, hij hield zijn hand open en keek haar met een glimlach aan. ‘Waar wil je eerst vanaf?’ Vroeg hij aan haar. Allison hield haar hand op het zijne en strengelde haar vingers erdoorheen. ‘De hoofdpijn, de hersenschudding, iets waardoor ik me alles weer kan herinneren.’ Antwoordde ze resoluut. Ze keek naar hun verstrengelde handen, naar de aders van Isaac die kort zwart werden en iets uit haar lichaam trokken. Het fascineerde haar iedere keer, als hij dat deed. Toen de aders weer normaal werden keek ze afwachtend naar hem opzij. ‘Geef het tijd, binnen dit en twee uur ben je er vanaf.’ Knikte Isaac. ‘Isaac heeft energie genoeg voor jou ook Damian, laat hem je helpen.’ Ze zei de woorden niet hardop, ze dacht ze. Op die manier hoefde hij zich niet te verantwoorden tegenover haar vader en Isaac, op die manier werd het niet ongemakkelijk.

‘Ik heb je niet gezegd dat je in allerijl naar hier moest komen.’ Onderbrak Allison gelijk haar vader. Chris keek vanuit de stoel naar haar toe, streng, zoals hij altijd deed als er iets met haar was gebeurd. Alsof het allemaal haar schuld was. Toen keerde ze haar blik naar Damian en ging verder in gedachten. ‘Ga zitten, ik zie je zo naar de deur kijken. Ik heb je meer nodig dan hen op dit stuk van de wereld.’ Dacht ze zacht. Het was ook waar, op het eiland hier was Damian een beetje haar houvast geworden, haar rots in de branding. Dat haar vader hier was veranderde niets, Isaac … ze keek opzij naar hem en glimlachte in zichzelf, ze was blij dat hij er was. En toen begon Damian te vertellen, ze voelde dat hij er een beetje tegenop zag om het helemaal te herhalen en dan nog met zoveel details. Allison keek naar haar lakens en liet het over zich heen gaan in de hoop dat er iets naar boven kwam dat nuttig kon zijn. Toen hij klaar was begon haar vader als een bezetenen te ijsberen. ‘Ik heb het je gezegd.’ Wees hij beschuldigend naar Allison. ‘Het is niet haar schuld.’ Verdedigde Isaac Allison meteen. Allison wierp een blik naar Damian en rolde ongezien met haar ogen, toch kon ze erom glimlachen want zo ging het altijd. ‘Het is jouw schuld.’ Wees Chris Isaac terecht. ‘Ah komaan genoeg. Ik ben hier, jullie zijn daar en nu zijn we allemaal samen, laten we van het moment genieten om kostbare informatie uit te wisselen.’ Onderbrak Allison hen beide. ‘Is ze altijd zo bazig sinds ze hier komt?’ Vroeg Isaac aan Damian. Allison sloeg haar hand tegen zijn arm maar haar lichaam protesteerde hevig waardoor het niet het juiste effect had.

‘Je bent hier niet veilig Allison, dit heeft het bewezen. Je bent nog steeds een Argent.’ Zei haar vader tussen het ijsberen door. ‘En ik overleef het, ik heb Damian.’ Wees ze positief naar Damian. Isaac fronste zijn wenkbrauwen en keek opzij naar Damian. ‘Geraak je hier vooruit?’ Vroeg Isaac zachtjes. ‘Ja.’ Antwoordde Allison resoluut. Ze greep Isaac zijn arm en nam zijn mutatie over, haar ogen werden kort wit, toen leunde ze krampachtig naar voor en legde haar hand op dat van Damian. Ze keek hem aan en stuurde de helende mutatie naar hem door. ‘En? Voel je iets?’ Vroeg ze voorzichtig. Haar hand bleef langer liggen dan gewild, het kwam haar te binnen dat ze Damian had gemist. ‘Kan ze mutaties door geven?’ Vroeg Isaac meer aan Damian dan aan Allison …

Sinds haar vader en Isaac waren binnengekomen kon Damian niets anders dan een zware druk voelen. Het was de sfeer, de sfeer was verandert en het woog door op hem. Hij voelde zich als een alien, niet passend in de situatie en daardoor oh zo ongemakkelijk. Om dan nog maar te zwijgen van Chris zijn blik. Damian had ook zo’n blik die hij reserveerde voor zijn vijanden vooraleer hij ze aanviel of vooraleer hij ze de keel oversneed. Isaac daarentegen was een vriendelijke kerel, hij had iets aangenaams ook in zijn geest. Damian begreep ook meteen waarom hij en Allison beste vrienden waren, althans dat vermoedde hij toch. De jongen had zijn hulp aangeboden en Damian had deze vriendelijk afgewezen. “Groot en stoer, gelijk elke man.” Damian zuchtte diep en keek ietwat vernietigend naar Allison maar kon een glimlach net niet onderdrukken.

Zoals Damian gevraagd had ging Isaac naar Allison toe. Hij verstrengelde zijn hand met de hare en nam iets van de pijn weg. Damian keek toe hoe zijn aders even zwart werden en toen terug normaal. Hij voelde de fascinatie van Allison en hij deelde dat gevoel. Helen… god als hij die kracht had gehad dan was hij niet te houden. Damian ving vaag de woorden op van Isaac toen hij tegen Allison sprak. Het zou nog even duren, dat was het enige dat hij had verstaan. Toen richtte Allison zich alleen op hem en stelde voor dat Isaac ook hem kon helpen. Damian kreunde in zijn gedachten, “Als jij je erdoor beter gaat voelen…” Mompelde hij zacht en richtte zich toen op Isaac. “Hey, euhm Isaac… Als je er dan toch op staat… mijn ribben zijn gebroken en doen ongelofelijk veel zeer… als, nu ja, je weet wel…” Hij voelde zijn wangen rood worden bij het vragen van diens hulp. Isaac lachte zachtjes en stapte naar hem toe, “Geen zorgen Damian, geef me je hand maar.” En Damian deed wat hij vroeg. De andere jongen zijn aderen werden terug even zwart en meteen voelde hij een verlichting van pijn in zijn ribben. “Ik kan de pijn niet volledig wegnemen, gebroken ribben zijn niet bepaald gemakkelijk.” Isaac glimlachte vriendelijk waarna Damian hem bedankte. Daarna kwam Chris hem bedanken, Damian was even verbaasd geweest.

Kort erna begon Chris te spreken waarop Allison reageerde. Hij was Allison dankbaar om ook haar woorden te denken want het was niet gemakkelijk om op drie mensen hun lippen te letten. Ietwat verlangend keek Damian naar de deur, hij wou er weg. Maar haar vader wilde het verhaal horen, wat ook logisch was en twee uur wachten zat er niet in tot Allison haar geheugen terug zou hebben. Hij hoorde haar stem terug en trok hem lichtjes over de lijn door te zeggen dat ze hem nodig had. “Ik vind het hier niet leuk.” Zei hij bijna kinderlijk maar ging van de deur weg en leunde tegen de muur tegenover haar bed. Toen begon hij maar zijn verhaal, vanaf het gevecht tot wanneer hij haar binnen had gebracht. Ze luisterden alle drie aandachtig.

Toen zijn verhaal af was verbaasde het hem niet dat Chris opgewonden was. Zijn emoties liepen zowat over en de woorden die hij zou zeggen klonken zo luid in zijn hoofd dat Damian zelfs zijn lippen niet zou moeten lezen. Het was de reactie die hij verwacht had. Damian ging een stapje van de muur af staan toen Chris naar Allison wees. Isaac sprong meteen in het gesprek, als je het zo kon noemen, en verdedigde haar. Het meisje echter was alleen geërgerd en iets in hem zei dat dit niet de eerste keer was dat zo’n discussie ontstond. Na Allison beschuldigde Chris Isaac. Alleen op Allison gericht zei Damian laconiek, “De volgende ben ik zeker?”. Vervolgens was Allison aan het woord, ze probeerde de boel wat luchtiger te maken. Ze wilde net als hij dit hele gedoe niet hebben. Eerlijk gezegd wilde Damian eten en naar zijn bed. “Is ze altijd zo bazig sinds ze hier komt?” Zei Isaac tegen Damian waarop deze gretig ja knikte. Het was dat Isaac dichter bij het meisje was waardoor hij een klap kreeg en niet Damian.

“Je bent hier niet veilig Allison, dit heeft het bewezen. Je bent nog steeds een Argent.” Waarop Allison zich meteen verdedigde en Damian er terug in betrok. De jongen richtte zich voornamelijk op Chris, maar hoorbaar voor iedereen. “Meneer, op het vasteland is ze net zo min veilig omdat ze een mutant èn een Argent is.” Eigenlijk zouden ze nooit veilig zijn zolang er geen gelijkheid was tussen mens en mutant. Daarnaast had ze haar geschiedenis tegen haar, net als Damian. Isaac richtte zich terug op hem maar het was Allison die sprak. En toen gebeurde alles kort en snel na elkaar. Eerst greep het meisje Isaac beet en deze keer zag Damian duidelijk dat Allison haar ogen wit werden. Vervolgens leunde ze naar hem, hij wist wat ze wilde doen door hun sterke verbinding en hij deed een stap dichter naar haar. Ze greep zijn hand en hield deze even vast terwijl ze vroeg of hij iets voelde. Damian grijnsde en knikte, “Ja, dezelfde tinteling als vanmorgen toen je die vuurkracht doorgaf.” Hij liet haar hand los en keek Isaac aan terwijl hij vroeg naar wat ze gedaan had. Damian knikte en keek vervolgens naar Chris. “Je dochter haar mutaties worden steeds sterker. Dankzij de lessen en trainingen die ze hier krijgt. Door onder mutanten te zijn leer je je eigen mutaties beter kennen.” Zei hij gericht op alle drie waarna hij naar Allison stapte en voorzichtig zijn hand in haar zijde legde. Het was alsof Damian een nieuwe optie had gekregen: pijn opzuigen. En dat gebruikte hij dan maar. Hij zag zijn eigen aderen zwart worden en meteen verloor hij een heleboel aan kracht. Toen hij losliet draaide de kamer even, hij greep de bijzet tafel even vast waarna hij zich terug rechtte. “Ik begrijp dat je inderdaad geen gebroken ribben kunt genezen, Isaac.” Zei hij tegen de jongen en grijnsde schaapachtig.

Het hele gave doorgeven ding had in alle geval een effect. Ook Chris keek verbaasd van Allison naar Damian. Misschien, heel misschien zou bij draaien en haar hier laten. Maar dan was er nog de kwestie dat het leger zich aan het opmaken was om mutanten aan te vallen. Ook dat lag in zijn gedachten klaar.

Damian deed een poging tot een vernietigende blik, wat hem lukte mocht hij niet glimlachen. Maar Allison trapte er niet in, misschien kwam het door de pijnstillers, ze voelde zich abnormaal lichter in haar hoofd. Alsof ze op wolkjes zweefde, misschien begon alles dan toch eindelijk te werk zijn doen van wat ze hadden ingespoten. Het enige wat niet wilde werken waren haar herinneringen, maar de pijn minderde, ze voelde het dus ze was er wel blij om. En ze had Damian zo ver kunnen krijgen om hulp te vragen, wat heel abnormaal was voor hem. ‘Ik voel me er nu al beter door.’ Dacht ze zachtjes. Het was haar grootste zorg, na wat ze allemaal had gehoord, om Damian er als eerste bovenop te krijgen. Want hij zat in deze pijn door haar, zij moest zo nodig vrienden worden met hem en hem meesleuren in haar negatieve spiraal van Argent gruwelen. Nuja, hij had het overleefd, godzijdank. Maar Isaac om hulp vragen was moeilijk, ondanks dat hij het enkel maar te denken had. Isaac keek afwachtend opzij naar haar, alsof hij toestemming vroeg, ze knikte zachtjes en hij begon Damian te helen.

Toen de gedachten van Damian bij haar opkwamen dat hij het hier niet leuk vond was ze niet echt verbaast, zo was hij nu eenmaal, de eenling die niet graag aan sociaal contact deed. ‘Je hebt het zwaarste achter de rug. Zolang je me niet verkeerd behandeld zal je ook mijn vader niet op je dak krijgen.’ Dat laatste kwam er eigenlijk meer plagerig uit. ‘Maar je kunt gaan, als je wil. Ik hou je niet tegen.’ Ze haalde haar schouders op, aan hem de keuze latend. Ze wilde niet dat Damian zich verplicht voelde om te blijven, het was tenslotte wel haar vader waar hij recht tegenover stond.

Chris beschuldigde zijn dochter, waarna hij Isaac beschuldigde. De gedachten van Damian deden haar luidop lachen, haast giechelen. Ze greep naar haar pijnlijke ribben en lachte door en door. Isaac boog opzij en keek naar het infuus en de medicatiebuisjes. ‘Ik denk dat ze haar net iets teveel gegeven hebben.’ Merkte hij kritisch op. Toen Allison naar haar vader keek kreeg ze meteen zijn strenge blik. ‘Auw, sorry, het is zijn schuld.’ Knikte ze naar Damian, daarmee had hij daadwerkelijk ergens de schuld van gehad. ‘Ik denk dat ik wat licht ben in mijn hoofd.’ Gaf ze eerlijk toe, haar blik gleed beschuldigend naar het infuus. Konden ze hier nou echt niemand de juiste dosering geven? Bij de vraag over haar bazigheid reageerde Damian bijna gelijk knikkend. Ze keek hem streng aan, niet gemeend natuurlijk. ‘Wanneer heb ik jou ooit gecommandeerd en ik dacht dat je aan mijn kant stond.’ Vuurde ze gelijk de gedachten op hem af. Ze kneep haar ogen dicht toen ze ging verzitten en drukte haar hoofd zuchtend in haar kussen.

En toen ging Damian in op de woorden van haar vader. Allison keek afwachtend van de één naar de ander, net als Isaac deed. Chris stopte zijn ijsberen en liet zijn hand over zijn voorhoofd gaan voor hij op de stoel zakte. Het was duidelijk dat er meer op zijn gedachten lag dan enkel zijn dochter. ‘Je weet wat ze bestemd is om te doen, ze is een beter jager dan dat ze ooit een mutant zal zijn.’ De manier waarop hij het zei stond Allison niets aan, maar ze zei niets. Alsof Isaac haar gedachten kon raden, ging hij erop in. ‘Ze word een betere jager door een betere mutant te worden. Vanaf nu kan het ene niet meer zonder het ander, ik ben zeker dat je dat begrijpt. Eens ze volledig ontwikkeld is dan kan ze terug naar huis komen maar voor nu is ze beter hier, bij goede begeleiding.’ Het klonk allemaal heel erg verstandig uit Isaac’s mond, niet dat hij echt de verstandigste was van de drie. ‘Je moet pionnen hebben in twee kampen pap, ik en Damian weten heel veel van wat hier gebeurd, waar we ons hier op voorbereiden en jullie twee meer van daar.’ Door dit te zeggen had ze Damian officieel in haar problemen en missies getrokken. Ze keek hem kort aan, omdat ze het net besefte en verontschuldigde zich.

Haar vader en Isaac waren gelijk stil toen ze de ene mutatie nam en doorgaf aan Damian, ze keek hem afwachtend aan. Hij knikte, godzijdank, en hij bevestigde dat het hetzelfde aanvoelde. Allison glimlachte opgetogen terwijl Damian het uit legde tegen haar vader voor hij het demonstreerde en ze zijn hand in haar zij voelde. Ze keek afwachtend met Isaac naar zijn aderen die kort zwart werden. Gevolgde door de verlichting in haar ribben. ‘Ik word officieel jaloers.’ Merkte Isaac gelijk op. Allison keek op naar Damian en trok hem aan zijn arm op het bed zodat hij tenminste niet de vloer van dichtbij te zien zou krijgen. ‘Uitslover.’ Prevelde ze in haar gedachten. Isaac keek aandachtig van Allison naar Damian en haalde dan zijn wenkbrauwen op, alsof hij net iets nieuws had geleerd. ‘Zie, ik doe vooruitgang. We weten ook dat ze zich langs deze zijde klaar maken voor iets groots.’ Ging Allison gelijk verder. ‘Heb jij iets opgepikt in de tijd dat je hier in de ziekenboeg zit, dat van belang kan zijn?’ Vroeg ze aan Damian. Haar vader keek meteen ook afwachtend zijn kant uit, hij was nu volkomen ontspannen, wat abnormaal snel was voor haar vader. Damian moest hij dus duidelijk wel liggen …

Damian gaf toe, hij gaf toe om Isaac hem te laten helpen en hij gaf toe om in die kamer te blijven. Hij wilde niet, niet voor zichzelf althans. Maar hij en Allison hadden dat gevecht samen doorstaan dus moesten ze dit dan ook maar tezamen doen. Al was het niet zijn vader. Stel je voor dat zijn vader hier zou staan. Eerste wat hij zou doen was Damian een klap geven en zich waarschijnlijk afvragen wat hij in godsnaam had uitgestoken met de hele Corsica familie… Ja, fijn weerzien zou dat zijn. Het was toen Allison haar stem terug in zijn gedachten klonk dat hij zich terug op de kamer richtte. Hij knikte zachtjes naar haar en zei, “Ik blijf.”

Het was Damian duidelijk ontglipt, hij merkte het pas op nadat hij een grap maakte dat Allison in lachten uitbarstte. Hij grijnsde naar haar, het was niet de bedoeling geweest dat ze luidop zou beginnen lachen. Hoe wist hij dat ze luidop aan het lachen was? Isaac en Chris, die keken beide zowel verbaasd als bezorgd naar Allison. Dat had je dan als je letterlijk inside jokes maakte. Maar wat hem ontglipt was, was de staat waarin haar geest verkeerde. Hij had het niet gemerkt hoe dun deze was. Letterlijk licht in het hoofd. Emoties kwamen er heviger uit dan dat ze de bedoeling waren. Haar denken was ook vager al waren er heldere momenten. Isaac controleerde haar infuus, was hij een verpleegkundige ofzo? Zou wel passend zijn, dacht Damian tegen niemand. Hij voelde plots twee paar ogen op hem en hij keek van Allison naar de twee mannen. Haar woorden kwamen pas later door, “Jij had maar niet luidop moeten lachen!” verweet hij haar op zijn beurt, voor iedereen duidelijk hoorbaar. Hun kat en muis spel zou blijkbaar niet gauw eindigen nadat Isaac wat olie op het vuur gooide. Zou deze avond ooit tot een eind komen?

Neen want Damian had nog een volledig verhaal te vertellen en uiteraard raakte Chris ietwat oververhit. Damian begreep zijn reactie, het was zijn dochter die hij met veel pijn in het hart naar een eiland had gestuurd vol met mutanten die potentiele vijanden zouden zijn. Hij begreep Chris maar hij zat ook fout, naar de jongen zijn mening. En het was duidelijk dat zowel Allison als Isaac zijn mening deelden. Isaac was aan het woord, Damian kon enkel instemmend knikken bij wat hij zei. Jager en mutant, ze waren met elkaar verweven en het één zou het ander beïnvloeden. Of ze dat nu wou of niet. Vervolgens sprak Allison waar Damian ook alleen akkoord kon gaan. Hij voelde hoe ze zich excuseerde, hij schudde die weg, “Ik was al betrokken van het moment dat je naast me kwam zitten op het strand.” Waarna hij zich op alle drie de mensen in de kamer richtte, “Met mijn gave kan ik gemakkelijk informatie verkrijgen hier, in mijn directe omgeving. Daarnaast kunnen wij hier andere mutanten leren kennen en onze eigen mutaties verbeteren.” En zo probeerde hij nog een extra duwtje te geven na Isaac en Allison hun redenering. Hopelijk hielp het want eerlijk? Hij was hier bar slecht in.

Tenslotte gingen ze over naar de hoofdact van de avond, Allison die zich uitsloof in haar gave. Damian was blij dat het gelukt was. Niet alleen het doorgeven van de gave maar ook het uitvoeren ervan. Hij kon zeggen dat hij de gave had over gekregen maar ze moesten ook bewijs hebben. Onder het toeziend oog van Isaac nam hij de pijn van Allison weg. Het was niet Damian zijn gave en wist eerlijk gezegd niet wat de mogelijkheden en grenzen ervan waren. Dat hij iets teveel had gedaan dan hij kon merkte hij algauw toen flauwvallen dichterbij lag dan wakker zijn. Een hand greep zijn arm en trok hem in het bed, zijn infuus op wieltjes piepte over de grond toen deze dichter naar hem toe werd getrokken. Eén woord klonk in zijn hoofd afkomstige van Allison waarop hij reageerde, “Ik zal je nog eens helpen.” Zijn blik ging van Allison naar Isaac, die met opgetrokken wenkbrauwen naar de twee zat te kijken. Damian ging ongemakkelijk verzitten op het bed.

Damian was solidair met Allison en voelde zijn hoofd iets lichter worden. Zijn krachten kwamen geleidelijk aan terug maar op een slakken tempo. Hij keek naar zijn handen, het voelde vreemd om een ander zijn gave in zijn lichaam te hebben. Hij vroeg zich ook meteen af hoe lang het zou duren vooraleer het zou terug zou weg ebben. Net zolang als val Allison? Of sneller? Hij speelde de vraag ook aan haar door maar verwachtte geen antwoord, ze was tenslotte net over iets anders begonnen. Hij keek naar zijn infuus toen ze haar vraag gesteld had. De jongen dacht even na en knikte toen en sprak voor alle drie, “Ja, de verzorgers hier klaagden dat de studenten minder voorzichtig zijn dan anders. Er komen telkens meer studenten de ziekenboeg binnen vanwege verwondingen op trainingen.” Hij keek even naar Chris, “De kinderen zijn meer beginnen trainen, de docenten nemen ook meer tijd om te gaan trainen. Binnenkort worden er zelfs team trainingen gehouden.” Hij had dit alles nog niet aan Allison verteld. Het was informatie dat hij oppikte tijdens zijn eenzame uurtjes in de bibliotheek. Hij had nog geen juist moment gevonden om het aan haar te vertellen, met de gebeurtenissen van die ochtend. “Ze zijn hier niet blind of doof, ze weten wat er op het vasteland gebeurd en ze zijn ons aan het voorbereiden. Sommigen, zoals Allison en ik, weten het en handelen op ons eigen door meer te trainen.” Hij keek naar Chris, “Ze doen het stil zonder paniek te zaaien maar genoeg om ons bewust te maken van het gevaar.”

Hij bleef en dat stelde Allison een beetje gerust. Ze had geen idee waarom. Omdat hij er voor haar was? Omdat hij haar leven praktisch redde? Voor alle tijd samen? Als ze hoorde wat er was gebeurd kon ze niet anders dan zich schuldig voelen omdat ze niet meer van hulp kon zijn. Als ze niet verzwakt was dan zou ze in staat geweest zijn om Damian te helpen, en niet half hopeloos in het water blijven hangen wachtend op zijn redding. Ze wist dat hij haar niks verweet maar Allison voelde zich er wel schuldig over. Grotendeels omdat dit allemaal om haar draaide en niet om hem. En het was duidelijk tegen zijn zin dat hij hier zat dus tienduizendmaal dank. Stiekem hoopte ze dat hij haar vader en Isaac zou mogen, ze waren tenslotte beide heel belangrijk in haar leven, iets wat van twee naar drie was uitgegroeid nu ze ook Damian als belangrijk beschouwde.

Damian vertelde dat hij informatie kon oppikken vanuit zijn dichte omgeving. En nu ze erover nadacht, zij kon gemakkelijk informatie oppikken van veraf. Ze vulde elkaar meer dan genoeg aan, zowel fysiek, mentaal als met hun mutaties. Dit feitje beurde Allison op, ze keek met een glimlach van Damian, terwijl hij zijn gedachte verspreidde, naar haar vader die alle informatie nauwkeurig opnam en verwerkte. Door wat Damian had gezegd zag ze haar vader twijfelen, het was nu of nooit. ‘Pap, ik weet dat je de meest overbezorgste vader bent ooit, zeker met alles wat is gebeurd maar ik ben zeventien, je kunt me niet blijven opsluiten.’ Ze glimlachte lief naar haar vader. ‘Maar,’ ‘Ik kan voor mezelf opkomen.’ Onderbrak ze hem gelijk. Haar vader zuchtte en knikte langzaam instemmend voor zijn blik naar Isaac gleed. ‘Ik kan hier blijven, als je dat gerust stelt.’ Bood hij automatisch aan. Isaac hier op het eiland, het klonk als muziek in de oren. ‘Jij moet bij pap blijven.’ Ze keek opzij naar Isaac en schudde resoluut haar hoofd. ‘Please.’ Isaac stak zijn handen op en haalde zijn schouders op. ‘Goed dan, jij je zin.’ Gaf Chris toe. Allison keek opzij naar Damian. ‘Nog steeds jij en ik.’ Dacht ze voor hem.

Het was heel wat, haar nieuwe evolutie in haar mutatie. Zowel Isaac en haar vader hadden zitten toekijken naar Damian die haar hielp. Meteen voelde het zoveel beter aan, het was een hele opluchting. Ze voelde ook dat de druk in haar hoofd verbeterd was, dankzij Isaac. Maar ze kon zich nog steeds niets herinneren en dat bleef haar frustreren. Bij de vraag van Damian hoe lang het in zijn lichaam zou blijven keek ze bedenkelijk voor zich uit. ‘Ik denk niet lang, voor mij is het vaak een half uur, langer zal het voor jou zeker niet zijn.’ Ze stopte de gedachten en keek hem afwachtend aan. ‘Voel je het?’ Vroeg ze nieuwsgierig.

Maar toen ging het gesprek de hele andere kant uit, naar iets dat Allison interessant genoeg vond om naar te luisteren. Haar vraag aan Damian kreeg ook meteen een respons, en het was de respons die ze had verwacht. ‘Teamtrainingen.’ Herhaalde Allison zijn woorden. Dat zag ze wel zitten, zij en Damian tegen de rest. Ze kon in groep werken, ook als het niet Damian was dus ze keek er wel naar uit. Of Damian dat zag zitten was een heel andere vraag. ‘Voor jou nog geen trainingen.’ Merkte Isaac gelijk op. Hij haalde haar gelijk met haar beide voeten op de grond, ze keek teleurgesteld opzij. ‘Het gaat weken duren voor ik weer kan trainen.’ Zei ze met een beschuldigende blik op haar gips. Dit was slechte timing, echt slechte timing. Waarom moest haar dit nu overkomen en niet tijdens dat de hel los brak? Ze zou er zoveel beter mee overweg kunnen als het dan gebeurde. ‘We vertrekken normaal morgen weer, morgenvroeg kan ik je nog helen, beide als het nodig is. Je zult er snel weer bovenop zijn.’ Stelde Isaac haar gerust. Het was niet meteen de geruststelling die ze zocht. Bij de laatste gedachten van Damian keek Allison afwachtend naar haar vader. ‘Hoe gaat het er aan toe bij de jagers?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Haar vader was verbannen, duidelijk waarom, maar hij kreeg nog steeds informatie door van een oude vriend. ‘Heftig, ze zijn dicht bij het achterhalen van jullie locatie hier. Trouwens hebben ze ook een contract met de marine om mee te reizen. En we weten dat jagers beter zijn voorbereid op mutanten dan het leger. In ieder geval werken ze samen.’ Legde haar vader uit. ‘Dat is geen goed nieuws.’ Zei Allison stilletjes. Het was geen goed nieuws, ze vroeg zich af of er goed nieuws was, en alsof Isaac die gedachte kon raden begon hij te praten. ‘Maar er zijn mutanten op het vasteland die ook samenwerken.’ Probeerde hij positief te zijn. ‘Samenwerken is het sleutelwoord tot overwinning.’ Knikte Allison met een blik naar Damian, hij zou het wel begrijpen, hun samenwerking zat goed …
OOC/ Made it! Khoop dat je er iets mee kunt.

Chris stond op het punt te kantelen, Damian voelde het aan zijn geest. Hij was ook gefrustreerd dat een stelletje tieners tegen hem opspanden en dat ze ook nog eens hun gelijk zouden halen. Het frustreerde hem maar hij was een verstandige man, zo voelde Damian, hij zou toegeven. Allison gaf hem een laatste duwtje. Het was het klassieke ‘pap ik ben oud genoeg om voor mezelf te zorgen’ argument maar het werkte. Damian voelde hoe hij toegaf. Ook keek hij even naar Allison, hij had tot dan toe nooit geweten hoe oud ze was. Het meisje stond klaar met haar laatste argument maar haar vader kende haar al langer dan vandaag en vulde haar naadloos in. Damian glimlachte tevreden over de uitkomst.

Even werd er geopperd dat Isaac op het eiland moest blijven, Damian keek de jongen aan. Hij was een aangename kerel en was daarbij ook Allisons beste vriend. Hij voelde dan ook bij Allison hoe graag ze dit wilde maar haar woorden verbaasden hem. “Jij moet bij papa blijven.” Damian was ervan overtuigd dat iedereen verbaasd was door haar woorden, misschien zij zelf ook. Isaac gebaarde dat hij er zich niet ging in moeien en Chris gaf met tegenzin toe. Hij wilde duidelijk dat haar dochter hier niet alleen was. Of althans, niet alleen met Damian. Ach, als je keek in wat voor een staat Damian zijn dochter had terug gebracht kon je niet echt zeggen dat hij geslaagd was. Hij voelde een paar bruine ogen op zijn gezicht branden en keek haar even aan toen hij haar stem hoorde, voor hem alleen. Een glimlach bleef niet weg van zijn lippen.

Versuft zat hij naast Allison in het bed. Hij voelde zich zwakjes na het gebruiken van zijn, tijdelijke, nieuwe gave. Hij had iets teveel van zichzelf geëist en betaalde daarvan nu de prijs. Dat Allison hem een uitslover noemde kon hij alleen maar weglachen. Hij vroeg haar hoe lang hij die kracht zou behouden. Een half uurtje, meer niet maar het was iets. Meteen sprongen er enkele opties hem te binnen toen haar stem nogmaals klonk, “Voel je het?” Hij keek haar aan en knikte, “Ja, het is echt vreemd. Ik ben me ervan bewust dat ik iets meer kan en ik weet ook hoe.” Hij staarde naar zijn handen alsof het niet de zijne waren. “En toch weet ik niet precies wat mijn grenzen zijn. Daarom dat ik er nu als een zak patatten bij zit.” Hij grijnsde schaapachtig voordat het gesprek over een andere boeg gegooid werd.

Damian wist al een tijdje dat ook de docenten en mutanten hier zich aan het voorbereiden waren. De trainingen waren verhoogd, er was ook een soort spanning aanwezig bij de docenten die er eerder niet was. Hij was blij om te zien dat ze zich ergens wel voorbereiden. Sommige leerlingen waren alles behalve klaar om oorlog te voeren. En anderen dachten dat ze dat wel waren maar zouden meer in de weg lopen dan helpen, dat wist Damian ook. Hij had eerder oorlogen meegemaakt. oorlogen binnen de maffia en oorlogen om de vrijheid van mutanten. Niets ervan was zo opgeblazen geweest in de media zoals nu. Tenslotte had het zich allemaal in Ierland afgespeeld, daar waren ze kleine oorlogen wel gewoon. Damian kon zich de sfeer herinneren, de slagvelden, de doden… En vooral de sfeer hing er nu in de school. Niet zo duidelijk aanwezig zoals in Ierland maar ze hing er, stilletjes en afwachtend.

Hij voelde hoe Allison teamtrainingen zag zitten. Damian daarentegen zag er tegen op. Hoe meer mensen hij leerde kennen, hoe meer hij zich zou gaan hechten en hoe groter het verdriet zal zijn achteraf. Niet dat hij een pessimist was… hij was gewoon bang. Damian vocht liever alleen en hielp waar nodig, zo had hij het altijd gedaan. Aan de andere kant had teamtrainingen en teamvechten wel zijn voordelen en mogelijkheden. Hij was hier om te leren, om te groeien en misschien was teamplay er wel een onderdeel van. Maar dat was een zorg voor later, zoals Isaac terecht opmerkte, zijn schouder liet het niet toe om te vechten. Het zou nog weken duren vooraleer de pees terug volledig aangegroeid was. Daarna zal hij sowieso stijf zijn en last hebben van spieratrofie. En hij was linkshandig uiteraard, geweldig.

Isaac bood terug zijn hulp aan. Damian voelde een knoop in zijn maag komen, hij wilde niet tot last zijn. Zeker niet bij iemand die hij eigenlijk niet kende. Ja, hij had zijn naam en gezicht een paar keer door Allison haar geest zien dwalen maar dat was het. Hij besloot er niet verder op in te gaan, misschien was het beter dat hij alle hulp nam die hij aangeboden kreeg. Hoe eerder zijn schouder terug functioneel was, hoe eerder hij terug kon trainen. Dit was wel een uitgelezen kans om terug zijn rechtshandigheid te trainen. Ondertussen vroeg Allison hoe het met de andere jagers zat. Hij volgde het gesprek maar half, mede doordat hij een klop kreeg en zin kreeg om hem in het bed van Allison te nestelen.

Het gesprek liep ten einde. De laatste bemoedigende woorden waren gekomen van Isaac. Damian kon het niet ontkennen dat hij gelijk had. Er was niets gevaarlijker dan een team dat naadloos samenwerkte, als een gestroomlijnde machine. En toen viel er een stilte in de ruimte en in de geesten van de mensen. Het was Chris die als eerste rechtstond. “Het is laat en jullie hebben rust nodig.” En wees naar Allison en Damian. De jongen kon alleen maar instemmend knikken. Isaac volgde Chris zijn voorbeeld en ging met een zucht rechtstaan, zag Damian. De twee namen uitgebreid afscheid van Allison, Damian was ondertussen uit het bed gekropen om de ruimte te geven aan de twee mannen. “Tot morgenochtend.” Zei Isaac tenslotte tegen Allison en gaf nog een hand aan Damian die zijn gedachten op hem richtten, “Bedankt om te komen Isaac.” Damian hoefde niet uit te leggen waarom hij Isaac bedankte, die zou het zelf wel weten. Tenslotte gaf Chris hem ook nog een stevige hand, Damian zei niets meer dan, “Welterusten meneer.” Waarna de twee de kamer verlieten en een stilte achterlieten.

Damian trok zijn infuus op wieltjes mee tot aan het bed van Allison en ging er op zijn rug dwars in liggen. Zijn rechterarm legde hij boven zijn hoofd, zijn linker hield hij op zijn borst. Zijn spieren verafschuwden die actie want ze wisten dat ze hem ook terug recht zouden moeten trekken. “Wat… een avond.” Zei hij vermoeid in gedachten tegen Allison. Zijn ogen waren gesloten maar hij voelde haar blik op zijn gezicht. “Aangename kerels trouwens, vooral Isaac. Ik mag hem wel.” Zei hij zachtjes waarna hij zijn ogen opende en terug recht ging zitten, met heel veel moeite. Zijn blik viel op haar gips waar zijn lelijk geschrift opstond, een glimlach kwam op zijn lippen. "Hoe gaat het met je hoofd?" waar hij niet alleen duidde op haar hoofdpijn maar ook op haar geheugen. Tenslotte legde hij zijn hand op haar gips, zijn aderen werden kort zwart doordat hij een klein beetje van Isaac zijn kracht had gebruikt. “Ik ben toch al moe…” Verdedigde hij zichzelf. En stiekem vond hij het leuk om een ander zijn gave te gebruiken nu hij nog kon.

OOC: Ik denk dat we een beetje ten einde lopen hier. Je mag doen met Damian wat je wilt (hem naar zijn kamer laten gaan wss) om af te sluiten tenzij Allison nog iets te zeggen heeft?

Allison zag meteen dat Damian tevreden was over het feit dat ze zou blijven, dat was ze tenslotte zelf ook. Dit was waar ze voorlopig moest zijn, in een totaal ongekende omgeving waar ze min of meer sterker kon uitkomen. Niet dat zich momenteel sterk voelde, ze voelde zich als drilpudding die bij het kleinste tikje ineen zou zakken. Verbazingwekkend was dat nog niet gebeurd, ze had dringend slaap nodig, een goede twee dagen slaap zodat ze er extra sterk voor stond. Met de hulp van Isaac zouden zij en Damian er veel sneller bovenop zijn dan normaal het plan was. Dat betekende sneller trainen, sneller weer aan de slag. Allison had daar nood aan, zelf in deze belabberde toestand had ze iets nodig om zich op te richten. Haar arm in de gips hielp niet, net als het feit dat ze zich helemaal niks kon herinneren. Ze stond op een weegschaal die steeds maar kantelde, twijfelde over welk gewicht het zwaarste was.

Toen Damian naar zijn handen staarde en haar uitlegde hoe het voelde knikte ze meteen instemmend. Zo was het voor haar iedere keer weer, eens ze een gave overnam van een ander. Ze voelde zich sterker maar duidelijk op zoek naar grenzen. Ze was blij dat ze Damian kon laten proeven van iets meer dan wat hij zelf kon. Het gaf je een zekere boost als je vooruit keek naar iets moois. Het feit dat hij zo dicht bij Allison was gaf hem iets moois, ze kon hem mutaties doorgeven in de strijd, wat in beide hun voordeel zou werken. ‘Know the feeling.’ Glimlachte ze voor het gesprek weer naar hun vader en Isaac gleed.

Waar ze voor vreesde gebeurde sneller dan verwacht, haar vader stond op en zei dat ze rust nodig hadden. Allison keek opzij naar Damian, ja, hij zag er uit dat hij rust nodig had. Voor zichzelf was het meer dan duidelijk, ze wilde momenteel geen spiegel voor geschoteld krijgen. Het zou haar geen goed doen. Haar vader kwam naar toe en omhelsde haar voorzichtig. ‘Zorg goed voor Isaac.’ Prevelde ze in zijn oor. Chris wreef zijn hand over haar rug en knikte instemmend toen hij haar los liet, ze zag dat hij het moeilijk gat. ‘Wees beter volgende keer.’ Zei hij streng. Niet dat Allison erin trapte, toch apprecieerde ze het idee dat haar vader haar de les spelde. ‘Ik kom terug naar het vasteland, ooit, sterker en beter.’ Probeerde ze optimistisch te klinken voor ze zich naar Isaac richtte. Ze omhelsde hem en snoof zijn geur in. ‘Ik zal je missen Venari.’ Fluisterde hij. ‘Ooit zal het zijn als vroeger.’ Beloofde ze hem. Ze trok zich terug en keek hem intens aan, hij glimlachte opgebeurd. ‘Ik kijk ernaar uit.’ Knipoogde hij voor hij zich naar Damian draaide. ‘Draag zorg voor haar.’ Dacht hij voor Damian zodat Allison het niet kon horen. Allison keek ze na, tot de deur dicht was en bleef er dan nog naar staren.

De gedachten van Damian rukte haar uit gedachten. Ze glimlachte automatisch, ja, het waren aangename kerels. ‘Ik en Isaac gaan ver terug.’ Prevelde ze in gedachten. Ze hoefde Damian niet te vertellen dat er ooit meer was tussen haar en Isaac, hij zou het waarschijnlijk al gemerkt hebben. Bij zijn vraag duwde ze kort tegen haar voorhoofd. ‘Staat nog steeds op mijn nek.’ Greens ze. Ze kroop terug het bed in, wat net iets beter ging door wat Damian had gedaan. Ze keek naar zijn hand op haar gips, een verloren glimlach kwam op haar lippen. ‘Ga slapen.’ Beval ze hem zachtjes. Hij kon enkel maar instemmen en stond op. ‘Damain.’ Zei ze voor hij de deur uit kon wandelen. ‘Bedankt voor alles.’ En toen verdween hij…

» They say bad things happen for a reason.
» Anything could happen [open]
» Damian J. Youth
» Invincible &Damian
» The Aftermath &Damian