Het was twee weken geleden dat hij in een gevecht was terecht gekomen. Niet zo’n relletje die hij wel vaker had gehad op deze school. Waar er hoogstens drie klappen werden uitgedeeld, waar iemand een gebroken neus of een gescheurde lip had en dat meestal eindigde met een verantwoording bij één of andere docent. Neen, het was niet zo eentje, niet die keer. Het was een gevecht naar zijn tand geweest. Waar hij werkelijk zijn kracht had mogen gebruiken, zowel fysiek als mentaal. En nu droeg hij daar de gevolgen van; spieratrofie in zijn schouder. Zijn linker schouder dan nog, hij was linkshandig.
De dokter en verzorgers hadden hem bedrust gegeven voor enkele dagen en geen fysieke inspanningen voor een maand. Uiteraard was hij na één nacht rusten in de ziekenboeg naar zijn kamer gegaan. Hij was niet de soort persoon dat kon blijven stilzitten. Daarnaast, hij had wel al erger gehad en had toen ook nooit bedrust gehad. In tegendeel, de dag erop mocht hij weer mee trainen of vechten. Plus, wat de dokter niet wist was dat Isaac hem een handje geholpen had waardoor zijn genezingsproces dubbel zo snel ging. Een week lang had hij het rustig aangedaan en daarna was hij terug beginnen trainen met zijn rechterarm.
Damian was niet gek, hij wist wat zijn eigen limieten waren. En om meteen rake klappen uit te delen met zijn linker arm tegen een dummy of met zijn katana trainen waren uit ten boze. Neen in plaats daarvan had hij zijn fantasie gebruikt en was aan een docent gaan vragen voor tennis materiaal. Een tennisraket, een hoop tennisballen en zo’n machine die de ballen kon afvuren. Hij had ook een baan toegewezen gekregen waar je zowel alleen kon trainen met die machine of met twee een match. De baan was omgeven door een net. Voorgaande leerlingen vonden het waarschijnlijk leuk om de ballen overal rond te schieten behalve binnen de tennisbaan, dacht hij bij het zien van het net. Damian installeerde de machine tegenover hem, haalde het net weg die in het midden van het veld hing als je met twee speelde en nam zijn raket in zijn rechterhand.
Algauw bleek hij vreselijk slecht te zijn rechtshandig. Hij raakte de ballen af en toe maar veel richting zat er niet op. Maar best dat het net over de baan ging of hij had er al enkele naar godweetwaar gestuurd. Toen de reeks ballen op waren ging Damian hem bijvullen. Hij rekte zijn linkerschouder, deed enkele uiterste bewegingen en was blij bij de afwezigheid van pijn. Hij droeg nog steeds een verband die ervoor zorgde dat hij geen te groteske bewegingen kon maken. Na even zijn schouder te masseren, op te warmen nam hij de raket in zijn linker hand. Met een hoopvolle grijns zette hij de machine terug aan, een teller van vijftien seconden ging af, en hij nam terug plaats aan de andere kant van de machine.
Damian ondervond snel dat hij nooit een professionele tennisser zou worden.
OOC: ik heb nooit inspiratie voor een titel... Iedereen welkom!
