I don't know how long I can take this [&Maurim]

Heel zeker wist ze niet of ze er spijt van had, waarschijnlijk wel dat zij het had gedaan want dat was niet goed geweest en nu liep zij rond met dit vervelende gevoel. Nu wist zij niet meer zeker of het wel goed was of niet, of dat ze het eigenlijk wel hadden verdient. Ja, ze hadden zeker wel iets verdiend want dat ze hadden gedaan was onvergefelijk en het was heel slecht maar of ze ervoor hadden moeten sterven. Het waren slechte mensen geweest en ze was er ook achtergekomen dat ze niet het enige slachtoffer was geweest dus wilde ze hun toen de tijd echt dood hebben, maar nu begon ze te twijfelen of datgene wat zij deed eigenlijk wel mocht. Ze wilde het niet vertellen aan Maurim, wilde niet dat hij ook slecht over haar zou denken net nu hij degene was waarbij ze zo goed terecht kon. Wilde niet haar vriendschap met hem riskeren maar ze deed het toch, omdat ze het kwijt moest en hij was de enige die ze vertrouwde. "Als het zo erg was dat je zoiets moest doen, dan maakt het niet uit. Je hebt er duidelijk spijt van, maar je moet jezelf die fouten vergeven, ze niet voor de rest van je leven meedragen" Zei hij zachtjes waardoor ze weer even stil werd van het huilen. Haar arm hield ze weer van zijn rug af en legde ze tussen zijn lichaam en dat van haar in terwijl ze hem weer aankeek. Nog steeds waren haar ogen waterig en was er nu veel pijn in te vinden, je kon bijna zien hoeveel ze ervan had geleden. Ze week haar ogen al snel ook weer van hem af. ”Ik was niet mezelf..” Zei ze heel zachtjes omdat ze het praten voor haar moeizaam ging.

Ze bleef voor de rest ook heel stil wanneer hij voorstelde om even naar buiten te gaan, maar ze vond het wel een goed idee en dat liet ze zien door zachtjes te glimlachen en overeind te komen. Dit deed hij ook al snel en ze vertelde hem vervolgens dat ze zelf ook wel kon veranderen als dat makkelijk was, plus dat een trui wel handig was. Het was best alweer kouder aan het worden en in de kleren die ze nu aanhad zou ze bevriezen. Hij klikte even en pakte een donkere trainingsbroek uit zijn kast met een hele lekkere warme trui voor haar. Ze nam deze kleren dankbaar aan terwijl ze nog op zijn bed zat en hem even glimlachend aankeek. "Je moet vooral doen waar je je goed bij voelt. Ik kan wel wat hebben qua gewicht, en het is nu niet dat je zo zwaar bent" Zei hij en trok zelf ook al een trui aan. Nu stond ze zelf ook op en stapte in de trainingsbroek om vervolgens de trui over haar hoofd aan te trekken, iets wat dan wat minder smooth ging. Het duurde even voordat ze hem goed kreeg en daarbij schoof haar eigen hemdje ook even omhoog waardoor haar buik voor kort zichtbaar werd. Ze trok de trui snel weer over haar buik heen en keek hem een beetje blozend aan van schaamte, wist namelijk zelf goed genoeg hoe slecht ze eruit zag. Het werd alleen maar erger, zeker doordat ze zich de laatste aantal dagen niet helemaal geweldig voelde en emotioneel in een soort oorlog zat was ze een beetje vergeten te eten. Hij wist al dat ze niet zoveel van eten hield en dat ze maar weinig at maar ze wilde niet dat hij zich er zorgen over zou maken, tot nu toe redde ze zich nog wel redelijk. ”Oke,” Zei zachtjes, alsof er niets was.

"Het is denk ik beter dat we eerst naar buiten gaan" Zei hij en ze knikte eventjes met een zacht instemmend gemurmel en een glimlachje. Ze liep achter hem aan door het gebouw heen naar buiten zonder een woord te zeggen. Ergens wilde ze wel iets zeggen, gewoon om de stilte te verbreken maar ze wist niets. Daarom bleef ze hem maar gewoon volgen, ook wanneer hij naar de fontein toe liep. "Klaar voor?" Vroeg hij wat enthousiast waardoor ze weer even knikte. ”Ja ik ben klaar.” Zei ze zelf ook al een stukje vrolijker dan daarnet. Het duurde niet lang of ineens stond er een witte wolf voor haar in plaats van een mens en het toverde meteen een grotere glimlach op haar gezicht. Ze liep naar hem toe en aaide hem eerst even over zijn flanken heen en over zijn oren, want ze wist dat hij dat wel lekker zou vinden. Waarschijnlijk al helemaal als ze hem zou kriebelen of over zijn buik zou aaien. Heel zachtjes kriebelde ze hem dan ook even achter zijn oor voordat ze op de rand van de fontein ging staan, hij was namelijk best wel heel groot als een wolf. Ze klom op zijn rug en zocht even naar een manier om goed te zitten en haar balans te houden. Haar handen gleden nog een keer over zijn vacht heen die ze uiteindelijk zachtjes vastpakte om er niet vanaf te vallen. ”Ik zit,” Zei ze om te laten weten dat hij mocht gaan..

Hulp zoeken was niet echt iets wat ze zichzelf aangeleerd had, ze had het ook nooit gedaan op de keren na dat ze als vijfjarige haar moeder soms bijna smeekte om haar te helpen maar ze het helemaal alleen moest doen. Sindsdien deed ze dat niet meer, vond ze ook altijd dat ze het niet nodig had en dat ze de wereld wel in haar eentje aan kon, maar niets was minder waar. Grace was alleen en ze kon niet in haar eentje omgaan met alles wat ze voelde. Haar insecten hadden ervoor gezorgd dat ze nog een lange tijd overeind had kunnen staan en ze was hun zeer dankbaar maar ze kon er nog steeds niets aan doen dat ze als mens heel eenzaam was. Nu was het wel niet zo, ze had wel een aantal vrienden gemaakt maar nog niemand was zo goed als Maurim.

Nu was eigenlijk het eten ook wel een probleem ondanks dat ze het misschien niet toe wilde geven werd ze wel steeds magerder, tenzij Maurim altijd binnen zou blijven komen lopen met cupcakes, die vond ze namelijk best wel lekker en at ze met plezier op. Al was het ook wel een beetje zijn schuld, gokte ze. Hij maakte ze altijd veel te lekker en dan kon ze het niet weerstaan. Het was alleen lang niet genoeg om op cupcakes en koekjes te leven. Ze moest ook wel meer eten en dat wist ze zelf ook wel maar ze wist nog niet of ze dat wel kon, nog niet in ieder geval. In ieder geval hoefde ze zich daar nu geen zorgen over te maken, dat was wel weer iets voor later. Nu ging ze naar buiten met Maurim en zou ze met hem naar het noordelijkste puntje van het eiland gaan op zijn rug.

Buiten aangekomen hadden ze nog niet veel meer gezegd net zoals ze weg erheen ook niet hadden gesproken, maar dat was ook niet nodig, sowieso hield Grace soms wel van stilte maar ze hield er ook erg van om naar zijn stem te luisteren. Hij veranderde in een grote witte wolf, een gedaante die ze nog niet van hem gezien had maar wauw het was echt zo mooi. Ze hield eigenlijk al wel van wolven maar dit was toch wel echt heel erg cool. Zachtjes aaide ze hem en kriebelde ze hem achter zijn oor, wat hij ook wel erg fijn leek te vinden, dus ging ze er nog even mee door omdat hij dat vast wel leuk zou vinden. Al moest ze uiteindelijk dat toch maar op zijn rug kruipen, iets waarvoor ze de fontein ook nog nodig had. Rustig klom ze op zijn rug en ging ze goed zitten, maar probeerde wel voorzichtig te zijn. Niet dat ze zwaar was maar goed, ze wilde hem geen pijn doen.

Ze vertelde hem dat ze goed zat en hij begon al rustig te stappen, iets wat ze toch stiekem best heel leuk vond want een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Doordat hij ook nog eens door het bos heen ging voelde ze ook alle beestjes hun aanwezigheid en dat maakte haar ook vrolijk. Ze hoorde spinnetjes door middel van haar communicatie zachtjes webben weven en andere beestjes op hout knabbelen. De geluidjes gaven haar rust en het hele bos. Maurim keek ook even nieuwsgierig achterop en aan zijn manier van doen merkte ze wel dat hij wilde weten hoe ze het vond. Wel ja, ze zag nog steeds met een big smile op zijn rug en deze glimlach werd nu breder. Meteen begon ze hem weer te strelen over zijn vacht op zijn schouders, zat nu wel goed en had geen houvast meer nodig. ”Ik vind het geweldig, echt waar.” Zei ze zachtjes met een glimlachje. ”Dankje,” Vervolgde ze waarna ze zijn vacht weer zachtjes vastpakte, voor mocht hij sneller willen gaan, iets wat hij best wel zou mogen als hij dat wilde. Grace was Jackie al wel een klein beetje verwend dus dit ging misschien ook wel goed, ze zou hem alleen wel stevig vasthouden dan..

Zachtjes sloot ze even haar ogen terwijl ze door het bos heen liepen, luisterde ze naar de meest kleine geluidjes die afkomstig waren van het kleine leven in het bos. Het leven dat s’nachts tot leven kwam, waaronder vooral ook veel insecten maar ook kleine knaagdieren en kleine beestjes zoals padden en kikkers. Daar waar in de school waarschijnlijk iedereen lag te slapen op vast wel een paar enkele mutanten na was het hier altijd nog volop bezig. Sommige dieren gingen wel slapen - al bleven ze vaak wel alert - maar een hele andere groep kwam dan juist tevoorschijn. Ergens vond ze het wel heel mooi zo, maar Grace hield dan ook best wel veel van de natuur en de dierenwereld, maar dan in haar eigen mensenwereld waarin ze leefde. Hier voelde ze zich thuis, voelde ze zich dichter tegen de natuur, wat misschien ook wel zo gold voor Maurim. Al deed hij het nog altijd ook veel beter met andere mensen, iets wat ze ervoor zorgde dat ze hem wel bewonderde. Toch, wist ze bijna zeker dat hij zich zo ook fijn zou voelen, als een wolf in de wilde natuur, ook al was deze maar klein op het mutanteneilandje.

Wanneer Maurim eventjes achterom keek glimlachte ze breed naar hem en aaide ze hem weer over zijn witte vacht heen, het was eigenlijk iets wat automatisch ging, waar ze niet over na dacht, maar het was toch een lief gebaar. Ze was erg blij met dat hij haar mee nam naar buiten, een plek waar ze zich veel beter zou voelen dan terug in de school. Niet dat het zo heel erg was geweest als ze naast hem in slaap zou zijn gevallen, want dan had ze natuurlijk altijd hem nog en dat gaf toch stiekem ook wel een gevoel van veiligheid. Maar nu waren ze hier en zat ze op zijn rug terwijl hij door het bos heen liep. Het was op zich best wel een fijn ritme dat Maurim aanhield maar het mocht ook wel sneller als hij dat wilde, iets wat ze hem liet weten door zijn vast weer zachtjes vast te pakken en zichzelf schrap te zetten. Deed wel zachtjes en wilde met haar benen niet te veel vastklampen aan hem. Hij humde eventjes en voelde dat daarbij trillen bij haar benen, maar ze nam het als een antwoord op wat ze zei. Daarna begon hij ook al zijn snelheid op te voeren en hield ze zich goed vast. Gelukkig ging hij niet als een gek lopen race’en - wat ze ook niet van hem zou verwachten, van Jackie aan de andere kant - en kon ze makkelijk op zijn rug blijven zitten terwijl hij sneller ging. Ze pakte het ritme van zijn rennen al snel op en begon zich al snel meer te focussen op hoe geweldig dit was. De wind blies koud in haar gezicht maar op het moment voelde dat zo goed, ze kon het bijna niet beschrijven. Ze werd er helemaal vrolijk van en ze voelde haar hart een beetje oplichten. Voelde zichzelf helemaal licht worden, alsof ze zweefde door de lucht en alle zorgen voorbij waren. Glimlachend sloot ze weer even haar ogen en genoot ze van het weer bijzondere moment dat ze met hem had.

Na ongeveer een kwartiertje kwamen ze aan bij het Noordelijke punt van het eiland, het verst weg van de school op het eiland en met het mooiste uitkijk waarschijnlijk. Overdag maar het was zeker s’nachts ook heel mooi met ze vele duizenden sterren aan de heldere hemel, misschien zelfs wel mooier want er was eigenlijks niets mooier dan de sterren. Haar ogen waren meteen alleen nog maar op de hemel gericht en verwonderd keek ze in het rond met een glimlach vanuit de donkere aarde. Ze aaide opnieuw Maurim zachtjes met haar vingertoppen door zijn vacht heen maar kon haar ogen gewoon niet van de sterren afhalen. Het was lang geleden dat ze weer eens de moeite had genomen om omhoog te kijken, wat eigenlijk wel jammer was. In Sydney was het ook niet altijd even makkelijk om ze te zien met de vele lichten in de grote stad, maar bij het huis waarin ze geboren was in Tasmanië was de sterrenhemel ook heel mooi geweest, maar nooit zo mooi als hier. Het was adembenemend op te zien en rustig klom ze van de rug van Maurim af, haar blik nog altijd gericht op de sterren. Bijna werd ze er helemaal door ontroerd, of eigenlijk was bijna al niet meer het juiste woord. Haar ogen werden wazig en met een glimlach bleef ze kijken en haar hand langs Maurim’s vacht gaan. ”Het is zo mooi, ik heb het nog nooit zó mooi gezien.” Zei ze zachtjes terwijl haar handen even over haar bovenarmen liet gaan. De trui die Maurim haar had gegeven was heel erg lekker warm en het rook ook naar hem, maar het hield niet weg dat ze rillingen kreeg van hoe mooi de sterren waren.

Hoewel ze hier al vele malen was geweest met Maurim was het nu toch heel anders, ze waren hier nu s’nachts omdat ze niet kon slapen van een nachtmerrie en ze zat op zijn rug terwijl hij eruit zag als een grote witte wolf. Hij was prachtig zoals hoe hij eruit zag als een witte wolf, net zoals hij natuurlijk ook heel mooi was als mens, dus ze had ook niet heel veel anders verwacht. Rustig had hij zijn tempo omhoog gegooid zodra ze hem liet weten dat hij wel iets sneller mocht en hield ze zich goed aan hem vast, maar ontspande ook omdat ze wist dat het fijner zou zijn voor hem en zij zo ook beter zou blijven zitten, iets wat Jackie haar al geleerd had. Het lukte dus nog vrij goed om niet van hem af te glijden terwijl hij iets sneller ging, maar niet al te snel waardoor het echt moeilijk voor haar zou worden.

Bij het puntje aangekomen verdwenen de bomen en werd het ineens heel veel lichter door het licht van de sterren, wat ervoor zorgde dat Grace haar aandacht meteen naar boven ging. Het waren zoveel sterren, nog nooit had ze er zoveel gezien, zelfs niet terug thuis in Tasmanië maar dat kwam ook doordat Grace in het bos woonde. Ze mocht ook nog niet zo ver en een open plek was niet heel dichterbij om s’nachts heen te gaan. Soms kon ze wel uren uit het raam kijken met een paar spinnen op haar armen om naar de sterren te kijken die ze door de takken heen kon zien. Het was altijd wel een soort droom van haar geweest om weg te lopen, gewoon alleen om naar een betere plek te gaan om de sterren te zien. Al van kleins af aan was ze er namelijk geobsedeerd mee geweest en dit was dan ook een van haar grootste dromen die uitkwam. Starend naar de sterren krom ze van Maurim’s rug af en aaide ze hem over zijn vacht heen terwijl ze haar blik maar niet van de duizenden schijnende en knipperende lichtjes kon houden. Ook was er een grote witte vaag door de hemel te zien met nog meer sterren, de melkweg, die je ook alleen in dit donker kon zien. Haar blik gleed over alle sterren heen en weer, alsof ze de plek van elke ster probeerde te onthouden.

Zachtjes hoorde ze Maurim even piepen en voelde ze zijn kop langs haar buik en zij strijken, waardoor ze hem ook even langs zijn kop aaide over zijn oren heen en hem weer aankeek. Het was niet makkelijk om weg te kijken van de verlichtte sterrenhemel maar haar ogen vonden al snel wel weer die van hem met een glimlachje op haar gezicht. Ze was heel erg blij en verwonderd door de sterren wat wel duidelijk te zien was. Dit was misschien toch wel de beste manier om haar af te leiden van alles. Hij stapte vervolgens langs haar heen en tikte nog even met zijn staart tegen haar arm aan waardoor ze hem ook volgde. Bij de bosrand lagen wat omgevallen bomen die een soort onderdakje vormde en een knus plekje hadden gemaakt. Ze keek nog even op naar de sterren en volgde vervolgens Maurim die al was gaan liggen op een plekje wat leek alsof hij er vaker lag. Zachtjes stapte ze op hem af en trok ze zijn trui dichter tegen zichzelf aan door er helemaal in de kruipen. Hij was ook wel iets te groot voor haar was het alleen maar makkelijk maakte om haar armen naar binnen te werken. Rustig zakte ze door haar knieën heen en kwam ze bij hem liggen. Diep zuchtte ze eventjes vermoeid en een tikje twijfelachtig en langzaam kroop ze dichter tegen hem aan. Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder aan en ze sloeg haar armen om de witte wolf heen. ”Dankje,” Zei ze en bedankte hem hiermee opnieuw. Naar de sterren starend en tegen de wolf aan gekropen voelde ze ook de vermoeidheid inzakken. Het was nogal een intensieve dag geweest met een emotioneel einde wat haar echt uitgeput maakte. Ze zou hier zo in slaap kunnen vallen terwijl ze tegen hem aan onder de sterrenhemel lag, en dat was ook wat er langzaam aan het gebeuren was. Haar oogleden sloten zachtjes en langzaam viel ze weg in slaap..

Het was echt heel moeilijk om haar blik van de sterren af te halen, het was alsof ze vele lichtjes in de hemel haar aan het hypnotiseren waren. Ze waren zo mooi en af en toe kon je een vallende ster zien. Verwonderd bleef ze erna kijken tot Maurim liet weten dat hij ergens ging liggen, of in ieder geval iets ging doen en ze moest haar aandacht er even bij hebben, al bleef het uiteindelijk wel dat eerste te zijn zoals ze ergens ook gokte. Hij ging liggen op een zacht met mosbedekt plekje waar hij duidelijk ook wel vaker had gelegen, of iets anders. In ieder geval iets, want het mos was zo gevormd als een soort kommetje om in te liggen. Ze volgde ze hem wanneer hij eenmaal was gaan liggen en heel zachtjes kroop ze een beetje tegen hem aan. Het ging een beetje automatisch omdat het nog best wel frisjes was en hij had een lekkere warme en zachte vacht, iets wat ze dan wel waardeerde. Wel deed ze het redelijk voorzichtig, niet wetend of hij het wel oké zou vinden, maar dan zou hij haar dat wel laten merken right?

Heel zachtjes bedankte ze hem opnieuw. Ze was weer helemaal tot rust gekomen en de drukte in haar hoofd was weg, hij was erin geslaagd om haar gedachten te verzetten. Voelde zich nu op het moment even helemaal gelukkig en werd ze overspoeld met kalmte. Hij blies even plagend wat warmte lucht uit zijn neus over haar neus heen aan waardoor ze even glimlachte en geluidloos moest lachen, gewoon omdat ze ook wel heel vrolijk was van binnen. Wel nam uiteindelijk de vermoeidheid het over, want ze viel echt bijna in slaap. Ze probeerde nog wakker te blijven om de sterren te zien en omdat ze niet echt wist of hij nog van plan was om terug te gaan. Maar ze wilde eigenlijk niet terug, ze voelde zich hier veel beter, ondanks dat het misschien wat kouder was maar daarvoor had ze Maurim. Toch kon ze het niet tegenhouden en viel ze uiteindelijk zachtjes in slaap..

Zachtjes was het geluid van vogels en het geknabbel van kleine knaagdieren te horen, muisjes of misschien een eekhoorn, ze wist het niet zeker. Haar ogen waren nog gesloten en ze lag opgerold als een bolletje tegen Maurim aan, die op het moment samen met het zonnetje dat heel zachtjes scheen haar enige bron van warmte was. Het was fijn en het was anders wakker worden dan in een bed. Nu hoorde ze meteen geluiden van het bos wat haar ook rustiger maakte en haar ook vrolijk maakte. De zon scheen af en toe op hun en wierp haar warmte ook af, soms kwam er alleen wel een wolkje voor en dan kroop ze weer een beetje dichter tegen Maurim aan. Zo verdween de zon nu ook weer voor een paar minuutjes achter een wolk. Terwijl ze weer een beetje meer tegen hem aan kroop opende ze ook zachtjes haar ogen, maar begon niet op te staan. Nee, ze besloot nog even te blijven liggen, wachten tot Maurim wakker zou zijn, of door zou hebben dat ze wakker was. Genoot ondertussen nog gewoon helemaal van de geluiden en de frisse lucht..

Het feit dat het misschien een klein beetje frisjes was maakte niet dat ze terug wilde of dat ze het erg vond, ze lag liever hier met Maurim als een grote witte wolf onder de sterren dan terug in het schoolgebouw. Ze merkte dat de buitenlucht haar rustiger maakte en ze voelde zich hier gemakkelijker dan in haar eigen kamer. Wist niet of dat kwam door Jackie en Aurélia, vast niet gezien ze hun eigenlijk wel mocht ondanks dat ze soms een beetje vervelend waren en haar een beetje teveel konden pushen. Het was veel beter dan wanneer bijvoorbeeld een kamer zou moeten delen met Lydia of Charlie, dan zou ze waarschijnlijk elke nacht in de kassen slapen ofzo, daar was het tenminste nog een beetje warm en toch was ze omringt door plantjes en insecten. Maar dit was wel veel beter hoor. Hier kwam ook nog eens niemand dus er zou ook niemand hun vinden hier, tenzij Jackie besloot s’ochtends vroeg een rondje om het eiland te doen, maar ze hoopte echt heel erg van niet. Als die haar hier zo met Maurim zou vinden mocht ze dat ook nog heel lang aanhoren. Dat herinnerde haar eraan dat ze misschien een excuus zou moeten bedenken voor het weg zijn.

Rustig was ze wakker geworden maar bleef ze gewoon nog een tijdje tegen Maurim aanliggen terwijl ze zon ook haar warmte om hun afstraalde. Het was erg fijn, tot die warmte ineens weg was. Oeps en het was ineens een stuk kouder dus ze kroop zachtjes weer wat dichter tegen de warme vacht van Maurim aan, wat hij blijkbaar ook merkte. Ze had nog niet gemerkt dat hij zijn ogen open had gedaan maar ze hoorde hem wel tevreden grommen, wat vast betekende dat hij ook wakker was. Zachtjes liet ze hem weer een beetje los en keek ze hem met een licht rode gloed over haar wangen aan, omdat ze net wat dichter tegen hem aangekropen was. Hij keek weer even weg en gaapte waarna hij zijn kop even schudde. Ze trok even haar mondhoeken op en lachte een beetje zachtjes omdat het er toch wel grappig uit zag. Al hield ze wel op zodra hij haar weer aankeek om vervolgens even met zijn kop langs haar nek en gezicht streek, wat er toch weer voor zorgde dat ze weer een heel gelukkige glimlach op haar gezicht verscheen. Ze aaide hem ook even langs zijn kop en kriebelde hem nog even achter zijn oren voordat hij besloot zichzelf uit te rekken.

Zachtjes ging ze een beetje van hem af om hem ruimte te geven en ging ze in het mos naast hem zitten zonder iets te zeggen, bleef hem gewoon aankijken en zijn bewegingen volgen. Hij ging ook rechtop zitten maar ze verwachtte niet dat hij al terug zou veranderen, dus ze was een tikje verbaast wanneer ineens weer een mens voor haar zat in plaats van een wolf. Glimlachend keek ze hem aan terwijl hij even door zijn haar heen ging. “Hi” Zei hij opgewekt met een grijnsje waardoor ze weer even haar mondhoeken iets verder optrok. ”Hi,” Zei ze vrolijk terug terwijl ze even een lokje blonde haren naar achteren streek. Haar haar was alweer lang aan het worden, ze had niet weer de moeite genomen om het af te knippen, maar misschien zou ze dat ergens die week nog wel weer doen. Ze hield niet echt van heel lang haar hebben, het zat altijd alleen maar in de weg en ze was soms bang dat haar insecten zich vast zouden blijven zitten want die zaten wel vaker op haar schouder. Esfir moest hier ook ergens in de buurt zijn, en wanneer ze haar even opzocht via de communicatie kwam ze erachter dat ze gewoon in de boom zat, gelukkig.

Maurim zat tegen de boom aan en ze zat tegenover hem op het mos in de kleermakerszit met een glimlach. Het was wel ineens een stuk kouder nu ze niet meer tegen met een dikke witte vacht aanlag. Iets wat hij ook wel leek te merken gezien hij zijn armen langs zijn lichaam sloeg terwijl Grace gewoon diep in zijn trui kroop voor warmte. Ze trok haar schouders een beetje op en hield haar handen dicht bij haar lichaam. Maar de kou maakte niets uit, ze was gelukkig zo. “Heb je even goed geslapen als ik?” Vroeg hij waardoor ze even vlug knikte met een vrolijke glimlachje en toch ook nog steeds een licht rode kleur op haar wangen, door de kou maar het kwam stiekem ook wel een beetje door hem. Want wauw, oke ze had dus de hele nacht tegen hem aangelegen. Dat was toch wel.. Uhh.. Nee, oke uhh, waarom was dit allemaal zo verwarrend? Uit lichte onzekerheid keek ze even naar beneden maar het lukte toch niet om de glimlach van haar gezicht te krijgen waardoor ze hem uiteindelijk weer met een wat onschuldige blik aankeek en nog een keer knikte. ”Ja..” Zei ze een beetje laat nog terug als antwoord, al wist ze niet echt meer of hij het nog zou snappen. Ze snapte zichzelf niet eens, eigenlijk. Dit was zo vreemd allemaal. ”Jij hebt ook goed geslapen?” Vroeg ze terug, niet realiseren dat hij eigenlijk had gevraagd of ze net zoals goed had geslapen als hem, dus ze het antwoord eigenlijk al wist. Maar hea, haar hoofd was helemaal in de war nu. Ze had echt geen idee wat dit was namelijk of wat ze nu eigenlijk voelde. Het was helemaal nieuw..