Fire meet Gasoline [&Raven]

Rustig werd ze wakker gemaakt door een van de zusters in het ziekenhuis die Avery af en toe kwam verzorgen, meer dan de andere zusters in het ziekenhuis want zij kon het best van allemaal met haar omgaan. Avery was veranderd, dat zeker, want ze liet mensen nu haar helpen in plaats van iedereen te verbranden die haar aanraakte. Maar ze bleef natuurlijk niet de makkelijkste want haar vertrouwen was nu eenmaal niet zo groot om iedereen gewoon maar te vertrouwen op whatever te ook maar deden. Je moest wel eerst haar vertrouwen winnen, en er waren nu paar een paar mensen die het waren gelukt om haar vertrouwen te winnen. Het zou waarschijnlijk ook paar bij een paar blijven, want Avery durfde het nog altijd niet aan dat groepje al te groot te maken, een stem in haar zei nog altijd dat dat gevaarlijk was. Dit was gelukkig niet de stem in haar hoofd, die had de strijd verloren en had haar verlaten. Ergens voelde ze zich daardoor wel heel eenzaam, ondanks dat ze genoeg mensen had die wel om haar gaven voelde het eenzaam in haar hoofd zonder de stemmen en ze moest er nog aan wennen. Het was een tijd lang de enige geweest die ze kon vertrouwen en nog steeds wist ze niet helemaal of ze blij moest zijn dat ze weg was of niet. Ze wist het niet.
Langzaam kwam Avery overeind en gooide ze haar benen naast het bed maar bleef wel zitten. De zuster wist haar te vertellen dat ze vandaag terug mocht naar haar kamer en dat ze daarbij ook een kamergenoot had gekregen. Iets wat Avery nog wel redelijk moeilijk vond om in te nemen. Ze wist niet of een kamergenoot wel een goed idee was, of ze nog wel iemand kon toevoegen aan haar kleine groepje van mensen die ze in vertrouwen had genomen. Het kleine groepje dat bestond uit; Raven, Jean en Delia met name. Daarbij was er ook nog deze zuster die ze wel een beetje vertrouwde en de twee andere leraren die erbij waren geweest wanneer ze weer terug was gekomen, al kende Avery hun nog niet echt goed. Ze kreeg kleren uit haar eigen kast van de zuster die zich daarna omdraaide om het kamertje uit te lopen, en Avery even alleen liet zodat ze zich kon omkleden. Eigenlijk had Avery al een paar dagen eerder weg gemogen maar dat wilde ze niet, ze wilde wachten tot Raven ook weer beter was. Zelf ging het bij haar sneller omdat haar mutatie de onderkoeling wel snel wist te herstellen, maar hij had die mutatie niet.Hij was nu alleen ook weer in orde dus dan ging Avery ook weer weg, samen met hem. Ze draaide zich om, legde de kleren op het bed neer en begon zichzelf om te kleden. Het was nog steeds moeilijk voor haar om te realiseren dat Raven een dochter had en ze wist ook niet zo goed hoe ze daarmee om moest gaan. Ze hield van hem maar wist dat ze nooit een moeder figuur aan kon nemen, niet na wat ze had gedaan. Maar goed, misschien kon ze daarbij wel hulp krijgen? Zoals ze ook hulp moest krijgen om haar ‘andere problemen’ onder controle te houden. Emotioneel was ze nog steeds niet stabiel, het leek nu misschien wel zo maar snel genoeg zou ze weer inzinkingen krijgen, dus ze kon de hulp misschien wel gebruiken om er weer bovenop te komen?
Nadat ze haar kleren had aangetrokken liep ze het kamertje uit waar de zuster al stond, die wenste haar nog even veel geluk, wat Avery wel heel aardig vond van haar en haar dus ook even voor bedankte. Maar al snel vertrok Avery naar de kamer waarop Raven werd gehouden, die zou vast ook wel zo klaar zijn om terug te gaan naar zijn eigen kamer. Bij zijn kamer aangekomen bleef ze nog even een paar seconden bij de deurpost staan en keek ze naar binnen waarna ze ook naar binnen toe liep. Zonder een woord te zeggen, omdat ze eventjes niet wist wat ze moest zeggen. Ze was ook niet het meest spraakzaam en dat wist hij ook wel, begroeten was iets wat ze ook niet al te vaak deed, was een beetje de betekenis daarvan verloren door alles wat de stem haar ooit had wijsgemaakt. Haar blauwe ogen keken hem aan en wachten ging ze tegen een kastje aan staan. Ze pakte haar ene hand met haar andere hand en bleef hem gewoon zwijgzaam aankijken, wachtend tot hij ook klaar was om te gaan..

[&Raven]

Vandaag mocht hij eindelijk terug naar zijn eigen kamer. Eindelijk zou hij weer zijn eigen gangetje kunnen gaan, zonder dat de verpleegsters en artsen hem er constant op wezen dat hij rustig aan moest doen. Dat hij geen sigaretten mocht roken en niet bij Avery in bed mocht liggen. Serieus, wie dachten ze dat ze waren? Niet dat hij zich er echt aan gehouden was, hij was meerdere malen Avery’s kamer binnen gelopen en had ook zeker wel een aantal keer uit het raam gehangen om een sigaret te roken. Het kon hem weinig schelen dat dat laatste er voor zorgde dat het voelde alsof zijn longen zouden ontploffen. Die sigaretten waren één van de weinige dingen die voor rust in zijn hoofd zorgde en dat was iets wat hij meer nodig had dan gezonde longen. Althans dat vond hij. Ook met Avery tegen zich aan liggen was iets wat hem kalmeerde. Gewoon, omdat als hij bij haar was hij zeker wist dat ze veilig was. Het was hem nog altijd niet geheel duidelijk hoe het nu precies tussen hen zat. Het leek erop dat het wel goed zat, maar er was nog veel dat ze moesten uitzoeken. Het was niet dat nu ze hun gevoelens voor elkaar uit gesproken alles ineens oké was. Beide waren ze nog altijd gebroken en dat zouden ze waarschijnlijk nog wel even zo blijven. Daarbij kwam dat Avery nog moest verwerken dat hij een dochtertje en dat hij moest leren omgaan met Avery’s zelfmoord poging. Voor een moment sloot Raven zijn ogen, terwijl hij met zijn rug licht tegen de muur achter zijn bed aanleunde. Eigenlijk moest hij zijn spullen in gaan pakken, maar hij had zich er nog niet toe kunnen zetten. Zijn hoofd liep over met gedachten en zijn lichaam voelde nog steeds zwaar aan. Niet meer zo zwaar als in het begin, maar het was hem wel duidelijk dat hij nog niet helemaal de oude was. Zijn lichaam had een zware ‘klap’ te verduren gehad en het feit dat het hem steeds niet lukte om echt te ontspannen hielp het genezingsproces niet. “Kom op Raven. Avery is al bijna klaar met het inpakken van haar spullen.” De vrolijke stem van één van de verpleegsters trok hem uit zijn gedachten, wat geïrriteerd opende hij zijn ogen. Met zijn hand ging hij door zijn warrige haren, waarna hij overeind kwam. Ondertussen had de verpleegster twee potjes medicijnen op het nachtkastje gezet. “Die moet je twee maal daags slikken op een volle maag. Probeer er aan te denken anders blijf je last houden van je longen.” Sprak ze hem streng toe, hij knikte vaagjes. Even dacht hij dat ze klaar was, maar hij had te vroeg gejuicht. “De komende dagen moet je nog even rustig aan doen en niet roken. Je kunt het best stoppen met roken tot de arts zegt dat je volledig hersteld bent. Het is natuurlijk nog beter als je helemaal stopt.” zei ze met een knipoogje, alsof ze vrienden waren. Raven rolde met zijn ogen en begon zijn spullen in te pakken. De zuster sloeg hem even zwijgend gade maar vertrok vervolgens uit zijn kamer. Kennelijk was het haar onderhand wel duidelijk dat het geen zin had om tegen hem aan te blijven praten, echt luisteren zou hij toch niet. Veel spullen hoefde hij niet in te pakken, maar toch verscheen Avery al voor hij klaar was in de deuropening. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar zag staan. Ze zag er een stuk beter uit dan toen hij een paar dagen geleden naast haar bed had gestaan. Toen was ze nog bijna net zo bleek als op het moment dat hij haar uit het water had gehaald. Een lichte huivering ging door zijn lichaam, hij kon het beeld van haar levenloze lichaam nog altijd helder voor zich zien. Wist dat hij het beeld nooit zou vergeten. Net als hij het beeld van Kate’s levenloze lichaam nooit vergeten was. Abrupt riep hij zijn gedachten een halt toe. Hier wou hij nu niet over nadenken. Het liefst zou hij er nooit meer over na denken, maar hij wist dat dat geen optie was. Avery liep zwijgend de kamer in, ging met haar rug tegen de kast aan staan en keek rustig toe terwijl hij verder ging met het inpakken van zijn tas. Eigenlijk waren ze best een apart stel, als hij hen een stel mocht noemen tenminste. Beide waren ze stil en terug getrokken. Eigenlijk hadden ze nog nooit echt een koetjes en kalfjes gesprek gehad. Niet dat daar wat mis mee was, hij hield toch niet echt van zulke onzinnige gesprekken. Als laatste gooide hij de antibiotica en pijnstillers in zijn rugtas, waarna hij het ding dicht ritste en over één schouder hing. “Let’s go. I can’t stand this hospital smell any longer.” zei hij, waarna hij haar hand pakken en haar zacht mee trok in de richting van de uitgang. Hoe ze zou reageren op deze plotselinge aanraking wist hij niet. Avery was anders dat Kate was geweest. Ze was geslotener en onvoorspelbaarder. Anders dan bij Kate wist hij nooit precies wat er door Avery’s hoofd heen ging. Misschien kwam het omdat hij haar nog niet zo lang kende als hij Kate had gekend. Of omdat ze gecompliceerder was. Een haast onhoorbare zucht schoof over zijn lippen, zou hij hen altijd blijven vergelijken? Of zou hij op den duur over zijn relatie met Avery kunnen nadenken zonder aan hem en Kate te denken?
Zonder er echt bij stil te staan was hij direct doorgelopen naar zijn kamer. Oké, dat was niet helemaal waar. Hij had er wel aan gedacht Avery te vragen of ze eerst naar haar kamer wou maar hij wist dat ze sinds vandaag een kamergenoot had en om eerlijk te zijn wou hij gewoon even alleen met haar zijn. Zonder een bemoeizuchtige kamergenoot. Of een verpleegster die om de haverklap binnen kwam lopen om te zeggen dat ze in hun eigen bed moesten liggen. Zijn eigen kamergenoot was een poosje terug al naar een andere kamer verplaatst. Het had niet gewerkt; Raven en een kamergenoot. Niet dat hij ooit zijn best had gedaan om het te laten werken, maar hé dat had die andere jongen ook niet echt gedaan. Raven liet Avery’s hand los en opende de deur van zijn kamer. Zijn rugtas zetten hij op de grond, die zou hij later wel een keer uitpakken. Nadat hij de deur dicht had gedaan, liep hij naar Avery toe. Zacht legde hij zijn handen op haar heupen en drukte hij zijn lippen op de hare. Voor een moment sloot hij zijn ogen, streek met zijn tong licht langs haar lippen.

Ze had geen idee wat ze moest zeggen als hij haar vroeg hoe het met haar ging, moest ze zeggen dat het wel goed ging? Niet het meest geloofwaardige maar op het moment voelde ze zich toch redelijk goed dan, in ieder geval voelde ze zich niet slecht of wat dan ook maar goed was ook weer niet de juiste verwoording. Ze voelde zich eerlijk gezegd nooit ‘goed-goed’ of hoe iemand anders zich misschien ‘goed’ zou voelen. In haar achterhoofd was ze toch nog altijd bezig met de slechte dingen die waren gebeurt en die ze niet kon vergeten hoe graag ze dat ook wilde. Zachtjes was ze tegen de kast aan komen staan en wachtte ze tot hij de laatste spulletjes gepakt had voor vertrek. Haar gezicht was even op de grond gericht maar haar ogen bekeken hem nog altijd, volgde hem in wat hij deed. Het was eigenlijk best wel vreemd hoe ze hier gewoon bleven zwijgen en niet zoals normale mensen die iets van een relatie of iets hadden elkaar meteen met woorden begroette. Alleen een glimlach was genoeg geweest. Nu moest Avery wel toegeven dat ze het zo liever had, soms maakte het voor haar de situatie alleen maar moeilijker door te praten gewoon omdat ze niet echt een prater was. Zeker met de stem nu niet hier om haar te helpen vond ze het moeilijk om woorden voor haarzelf te vinden. Zodra hij alles had hing hij tas over zijn schouder en keek Avery ook weer op, waarbij ze hem met diep blauwe ogen aankeek. “Let’s go. I can’t stand this hospital smell any longer.” Zei hij waardoor ze hem eventjes met een glimlach aankeek en met een blik die hem vertelde dat zij eigenlijk een beetje hetzelfde voelde over de ziekenhuisgeur. Ze knikte en lichtjes schrok ze van de aanraking van zijn hand waarmee hij haar niet zachtjes mee trok naar de uitgang, niet dat ze het erg vond maar ze leek nog altijd te schrikken van onaangekondigde aanrakingen die ze niet helemaal verwachtte. Ze had zichzelf dan ook snel hersteld en pakte zijn hand ook goed vast waarna ze hem ook volgzaam mee volgde het ziekenhuis uit. Nog steeds zonder een woord te zeggen, omdat ze niet echt vond dat het heel erg nodig was om iets te zeggen op het moment. Ze voelde zich daar bovendien op het moment comfortabeler bij.

Dat hij haar meenam naar zijn eigen kamer vond ze eigenlijk helemaal niet erg, om eerlijk te zijn had ze zelf ook niet veel zin om nu al een ontmoeting met haar nieuwe kamergenoot te houden dus ze had hem waarschijnlijk zelf ook richting zijn eigen kamer gestuurd als hij dat niet al deed. Ze wilde bovendien Raven nog helemaal niet loslaten, wilde nu bij hem blijven omdat ze daar nu de kans voor had. De zusters hadden hun de hele tijd geprobeerd uit elkaar te houden want rust was belangrijk dus moesten ze in hun eigen bed blijven liggen, alsof dat haar rustiger zou maken? Nee op het moment was het misschien zelfs helemaal geen goed idee voor haar om alleen te zijn, ze wilde niet dat haar gedachten weer de overhand zouden nemen, die zouden haar toch weer gek praten zoals ze altijd deden als ze alleen was. Ze kon daarom ook niet ontkennen dat tijdens de tijd dat ze alleen in het ziekenhuis bed had gelegen wel weer enkele vreemde gedachten in haar waren opgekomen, ze was dan ook nog lang niet genezen van alle mentale pijn en andere problemen die ze daar had. Raven liet haar hand los en maakte de deur open waardoor Avery al snel rustig naar binnen liep en weer eventjes zijn kamer in haar opnam. Al duurde het niet lang voordat ze zichzelf weer omdraaide naar Raven toe die ook al op haar af kwam lopen. Plotseling legde hij zijn handen op haar heupen en drukte zijn lippen op die van haar. Het overviel haar een kleine beetje ondanks dat ze het misschien ook wel had verwacht, en misschien ook stiekem had gehoopt. Doordat ze toch wel een klein beetje schrok maakte ze een kleine terugtrekkende beweging en kneep ze haar ogen even dicht maar herstelde zichzelf opnieuw snel weer waarbij ze juist weer voorwaarts bewoog door haar lichaam tegen die van hem aan te leggen. Ze ontspande haar gesloten ogen en legde haar handen tegen zijn borst aan. Haar ademhaling begon nu al sneller te gaan terwijl ze zijn tong langs haar lippen voelde gaan. Nog een tikje twijfelachtig - al kwam dat meer doordat ze nog niet echt ervaren was, niet omdat ze niet wilde - opende ze zachtjes haar mond en begon ze hem langzaam terug te zoenen, al was het misschien wel te merken dat ze een klein beetje onzeker was, wat ook niet aan hem te verwijten was. Heel goed wist Avery niet wat ze moest doen, of ze het wel kon, ze was tenslotte nog maagd dus ze wist niet zo goed wat ze nu aan het doen was. Ze had wel wat met Delia gedaan maar heel goed kon ze het niet herinneren, ze was namelijk ook hartstikke dronken en het was in een game dus was het wel echt? Het was wel een hele levendige game en ze had ook het idee dat de drank heel echt was dus waarschijnlijk wel. Maar goed, dat hield niet weg dat ze nu niet een heel klein beetje bang was. Langzaam begon er alleen toch wel meer zekerheid in haar op te bloeien en liet ze haar handen naar zijn hals glijden. Zachtjes begon ze hem te draaien en liep ze richting zijn bed waar ze hem voorzichtig op duwde om vervolgens met haar knieën naast zijn benen op het bed te staan. Ze liet heel even los en ging met haar hand door haar langs blonde haren heen om hem ook weer even met haar ijsblauwe ogen aan te kijken. Doordat ze op haar knieën stond was ze een stukje hoger dan hem en moest ze op hem neerkijken. Ze bleef hem een paar lange seconden aankijken, nog steeds met lichte angst in haar ogen maar ze vertrouwde hem volledig. Het ging dan ook wel weer weg en langzaam sloot ze haar ogen en drukte ze haar lippen weer zachtjes op de zijne..

Een korte glimlach was voldoende geweest. Meer had hij niet nodig om haar te laten weten dan hij blij was haar te zien. Een simpele ‘hoe, hoe gaat het?’ zou weinig toevoegen aan de situatie. Zou de situatie mogelijk alleen maar moeilijk maken en daar had hij op dit moment geen zin in. Nadenken over wat er nu in haar hoofd omging wou hij niet. Niet omdat het hem niet kon schelen wat ze dacht, maar omdat hij bang was voor het antwoord. Dat ze nog leefde betekende niet dat ze zich ineens een heel stuk beter voelde. Er was een rede waarom ze had geprobeerd om de wereld te verlaten en die rede was niet ineens verdwenen. Was het maar zo’n feest. Dan hoefde hij zich niet zo’n zorgen om haar te maken. Dan hoefde hij niet elke keer dat hij haar zag, bang te zijn dat dat de laatste keer was dat hij haar zou zien. Haast onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, terwijl hij zijn de medicijnen van zijn nachtkastje pakte. Avery hoefde niet te weten dat hij zich zo druk om haar maakte, al vermoedde ze het waarschijnlijk wel een beetje. Niet omdat de bezorgdheid zo duidelijk van zijn gezicht te lezen was, maar gewoon omdat het ergens wel logisch was dat hij zich zorgen om haar maakte. Zijn woorden deden een glimlach op haar gezicht verschijnen, die hem vertelde dat ze er hetzelfde over dacht als hem. Eigenlijk hadden ze elkaar al best snel doorgehad. Misschien omdat ze beide geen praters waren. Of misschien doordat ze beide deels vastzaten in hun verleden. Avery leek te schrikken van zijn plotsteling aanraking, maar herstelde zich nog voor hij iets kon zeggen. Zwijgend liepen ze het ziekenhuis uit, richting zijn kamer. Hij had haar niet gevraagd of ze naar haar eigen kamer wou en zij hem niet gezegd dat dat was wat ze wou. Waarschijnlijk wou zij hetzelfde als hem. Even alleen met elkaar zijn. Zonder bemoeizuchtige verplegers en nieuwsgierige kamergenoten. En in zijn geval zonder Kate. De illusie van zijn ex had de afgelopen dagen regelmatig op de rand van zijn bed gezeten. De ene keer was hun gesprek vriendschappelijker geweest dan de andere keer, maar prettig was het nooit. Nu er echt iets speelde tussen Avery en hem, was Kate zien nog verwarrender dan eerst.

Raven’s kamer was redelijk standaard. In de hoek van de kamer stond een twijfelaar, met aan de linkerkant rechterkant een leeg nachtkastje. Onder het raam stond een simpel bureau dat bezaaid lag met bladmuziek en naast de houten kast tegen de achterwand stond zijn gitaar. Eigenlijk was dat het enige echt persoonlijke in zijn kamer. Foto’s had hij niet. Simpelweg omdat hij geen foto’s nodig had om zich Kate of Aileen voor de geest te halen. Nadat hij de deur had gesloten was hij naar Avery toe gelopen en had hij zijn handen op haar heupen gelegd. Even leek ze te schrikken van zijn lippen op de hare en trok ze zich iets terug, maar al snel legde ze haar lichaam tegen het zijne aan. Hij legde zijn armen rond haar middel. Voelde haar handen op zijn borst. Iets twijfelachtig begon Avery hem terug te zoen. Het was hem al eerder opgevallen dat ze was onzeker was als het hier op aan kwam en hij vermoedde dat ze nog niet zo veel ervaring had. Wat op zich niet heel raar was, aangezien ze pas zeventien was. Ja, hij had de geruchten over haar en Delia gehoord. Geruchten waarvan hij hoopte dat ze niet klopte, maar die hij zelfs als ze waar zouden blijken had besloten te negeren. Destijds waren zij nog niets geweest, niet echt in elk geval en er moeilijk over doen had dan ook geen zin. Avery leek wat zekerder te worden, haar handen gleden naar zijn hals. Gewillig liet hij zich door haar in de richting van zijn bed duwen. Liet hij zich er op zakken toen ze hem er voorzichtig op duwde. Even opende hij zijn ogen, keek haar met een lichte glimlach aan toen ze met haar knieën naast zijn benen ging zitten en met haar handen door haar lange haren ging. Zijn hart ging als een razende tekeer en zijn ademhaling was enigszins onrustig. De lichte angst in haar helder blauwe ogen was hem niet ontgaan. Even legde hij zijn handen in haar hals, de topjes van zijn duimen ruste op haar kaak. “If I go to fast, just say it okay.” zei hij zacht, terwijl hij haar voor een moment doordringend aan keek. Hij wou niet dat ze zich verplicht voelde om verder te gaan. Natuurlijk wou hij verder, maar hij zou haar het tempo laten bepalen. Voor hem was dit alles niet zo nieuw als het voor haar was. Avery drukte haar lippen weer zacht op de zijn en hij sloot genietend zijn antwoorden. Beantwoorde haar kus, terwijl hij zijn handen voor een moment in haar hals liet rusten. Vervolgens liet hij zijn handen langzaam afdwalen naar haar middel. Zijn vingers vonden de zoom van haar shirt en even lieten zijn lippen de hare los. Hij trok haar shirt uit, liet het op de grond vallen. Hij had haar lichaam al eens eerder gezien. Heel even, toen haar kleren waren verbrand maar dat was anders geweest. Nu voelde hij zich niet schuldig, toen zijn blik even over haar in zijn ogen perfecte lichaam gleed alvorens hij zijn lippen weer op de hare drukte. Met zijn ene hand streek hij over haar rug, zijn andere hand dwaalde weer af naar haar hals. De laatste keer dat hij zo intiem met iemand was geweest, was met Kate geweest. Toch bleven de gedachten aan zijn ex redelijk op de achtergrond. Op dit moment leek er alleen plaats in zijn hoofd te zijn voor Avery. Haar lippen op de zijne, haar huid onder zijn handen.

Des te langer ze erover nadacht des te vreemder het eigenlijk werd, hun. Ze snapte nog steeds niet hoe het zo ver had kunnen komen dat ze ook echt letterlijk verliefd op iemand zou worden en dan nog wel Raven. Bij hun eerste ontmoeting had ze hem fel verbrand, echt niet een beetje ook. Toch was er vlak na dat ene moment een soort klik ontstaan en hier stond ze nu dan. Levend, ademend en op een of andere rare manier waren ze voor elkaar gevallen. Haar hart ging als een wilde tekeer wanneer ze zich herpakte van de lichte schrik dat hij zijn lippen op die van haar had gedrukt. Ze wist niet of ze dat altijd zou blijven houden, dat ze altijd zou blijven schrikken van acties die niet volledig te verwachten waren, ondanks dat ze dat misschien soms wel waren. Beide hadden ze waarschijnlijk in gedachten gehad om meteen eerst naar zijn kamer te gaan omdat ze eventjes alleen met elkaar wilde zijn, zij in ieder geval zeker wel en hij was ook gewoon doorgelopen naar zijn eigen kamer. Wat kon ze verwachten? Ze wist dat dit ging gebeuren want in haar hoofd had ze er al naar verlangd, wachtte ze al op het moment waarop ze samen met hem was. Toch schrok ze nog, omdat aanrakingen weer iets nieuws voor haar waren geworden, jarenlang had ze namelijk iedereen verbrand die het waagde haar ook maar met een hand aan te raken. Het duurde eventjes voordat ze de moed bij elkaar had verzameld om toch te reageren en langzaam gleden haar handen naar zijn hals toe waarbij ze zichzelf nog dichter tegen hem aan wist te trekken. Het voelde goed, dat zeker en ze voelde zich ook veilig in zijn armen, ze waren zo vertrouwd ondanks dat ze hem toch nog niet zo heel erg lang kende. Ze begeleide hem uiteindelijk zachtjes naar zijn bed toe en boog zichzelf uiteindelijk een klein beetje over hem heen wanneer ze met haar knieën naast zijn benen kwam te staan. Hierbij keek ze hem weer even aan met een haar blauwe ogen in zijn donkere blauwe ogen en er was toch een lichte angst te vinden ondanks dat ze die nog zo probeerde te verbergen. Hij moest zich er namelijk geen zorgen over maken of wat dan ook, zij wilde dit net zo graag en moest gewoon iets minder nadenken, zo fokte ze zichzelf alleen maar op en dat was totaal niet de bedoeling. Ze wist dat hij nooit iets zou doen om haar pijn te doen en daar vertrouwde ze op. Hij legde zijn handen in haar hals neer en de topjes van zijn duimen op haar kaak en eventjes zuchtte ze waarbij ze haar ogen voor een seconde sloot om alle angst weg te laten varen die ze nog in haar had zitten. “If I go to fast, just say it okay.” Zei hij waarbij hij haar doordringend aankeek en eventjes slikte ze waarbij ze haar ogen half sloot en naar beneden keek. Ze knikte eventjes zachtjes. ”Hm-Hmm, okey.” Zei ze met een licht trillende stem - wat vooral kwam door de zenuwen - waarna ze hem weer aankeek in de ogen. Liefdevol keken haar ogen hem aan en bekeken ze zijn gezicht. Ze sloot opnieuw haar ogen en plaatste haar lippen eerst zachtjes tegen de zijne aan, waarna ze zodra hij reageerde begon ze ook langzaam weer zekerder te worden. Ze voelde zijn handen langzaam afzakken naar de onderkant van haar shirt en weer verhoogde de snelheid waarmee ze ademde. Haar borstkas ging snel op en neer wanneer hij haar lippen even los liet en ze voelde hoe hij het shirt had vastgepakt. Ze deed haar armen even omhoog om het hem even wat makkelijker te maken en hij trok zo haar shirt uit. Het was vreemd maar ondanks dat ze eerst altijd behoorlijk zeker was geweest over hoe ze eruit zag voelde het nu anders, maar er was ook veel veranderd in haar hoofd sinds ze hem had ontmoet en ze op dit eiland zat. Ze keek eventjes zelf ook omlaag naar zichzelf en bijna haast onmerkbaar zette ze spanning op haar schouders en kromp ze een klein beetje in elkaar. Haar lichaam was erg slank, een tikje aan de magere kant sinds je haar ribben bijna kon tellen maar Avery was dan ook geen goede eter. Al was ze niet plat, ze had toch zeker wel goede rondingen. Raven drukte opnieuw weer zijn lippen op die van haar en ze ontspande ook weer met haar schouders zodra ze zijn hand over haar rug heen voelde gaan. Heel eventjes probeerde ze gewoon alles uit te zeggen qua gedachten die haar nog bezig hielden. Haar polsen lagen op zijn schouder en rustig kroop ze wat dichter naar hem toe op haar knieën en ging ze op zijn schoot zitten. Haar ademhaling werd zwaar en zo begon haar mutatie nu ook een beetje op te spelen door de warmte door haar aderen te laten stromen die haar lichaam warmer maakte, natuurlijk hield ze het wel in zodat ze hem straks niet zou verbranden. Zachtjes zakte nu ook haar handen af naar ze onderkant van zijn shirt, want was het wel eerlijk als zij hier gewoon zonder shirt zat en hij die nog gewoon aan had? Heel eventjes glimlachte ze maar bleef ze haar lippen tegen die van hem aan houden terwijl ze langzaam zijn shirt omhoog begon te trekken en over zijn hoofd trok. Ze gooide deze van het bed af en liet nu ook haar ogen even over hem heen glijden. Zonder hem eerst weer aan te kijken ging ze nu met haar mond naar zijn hals toe en begon ze hem hier zachtjes kusjes te geven waarbij ze soms ook haar tong even over zijn huid liet gaan, onderweg terug naar zijn lippen. Haar ogen hield ze de hele tijd gesloten en het lukte haar om de zenuwen een beetje te baas te worden net zoals het kleine beetje angst dat ze nog had gevoeld. Ze kwam weer een klein beetje omhoog van zijn schoot en drukte haar lichaam dringend tegen de zijne aan Het warmte gevoel steeg steeds verder en af en toe had ze het nodig om heel eventjes hijgend bij te komen van de warmte..

Hoe vaak was de gedachten wel niet door zijn hoofd gegaan dat het niet zou werken tussen Avery en hem? Dat ze te gebroken waren om samen te kunnen zijn. Te gebroken om elkaar gelukkig te kunnen maken. Het was niet zo dat deze vraag de afgelopen dagen niet meer door zijn hoofd was gegaan. Nog altijd was hij niet helemaal zeker dat ze goed voor elkaar zouden zijn, maar op dit moment kon hij zich niet voorstellen niet met haar samen te zijn. Nu hij haar lippen op de zijne voelde. Het was alsof de wereld hem om hem heen vervaagde. De twijfel, de angst, de pijn. Alles verdween als sneeuw voor de zon. Alleen Avery en hij bestonden nog in het hier en nu. Haar warme lichaam tegen het zijne, haar handen in zijn hals. Zacht werd hij in de richting van zijn bed geduwd, waar hij zich gewillig op liet zakken. Voor een moment hadden haar lippen de zijne los gelaten. Met een iets wat angstig blik in haar helder blauwe ogen keek ze hem aan. Zacht legde hij zijn handen in haar hals liet de topjes van zijn duimen op haar kaak ruste. Niet goed wetend wat hij moest zeggen om haar gerust te stellen. Wat hij moest zeggen om haar er van te overtuigen dat ze hem kon vertrouwen. Dat hij nooit iets zou doen om haar pijn te doen. Bij het horen van zijn woorden sloot ze even half haar ogen, terwijl ze voor een moment naar beneden keek. Haar stem trilde lichtjes toen ze antwoorden. Met zijn duimen streek hij zachtjes langs haar kaak. Het leek er op dat ze haar angst overwonnen had of het in elk geval voor even aan de kant had gezet. Een liefdevolle blik was in haar ogen verschenen. Een zachte glimlach speelde op zijn lippen. Damn, hoe was het toch mogelijk dat ze met een blik zo veel gevoelens bij hem los kon maken. Lang duurde het niet voor hij haar lippen weer op de zijne voelde. Genietend sloot hij zijn ogen en beantwoorde hij haar kus. Zijn handen, die hij voor een moment in haar hals had laten rusten, dwaalde af naar haar middel. Zijn vingers vonden de zoom van haar shirt en hij merkte dat haar ademhaling begon te versnellen. Voor een moment lieten zijn lippen de hare los. Avery deed haar armen iets omhoog en soepel trok hij haar shirt uit. Liet zijn blik voor een moment over haar lichaam glijden. In zijn ogen was ze perfect. Misschien iets te dun maar wel met mooie rondingen. Het ontging hem niet dat ze heel even ineen was gekrompen toen zowel zijn als haar blik naar haar lichaam was gegaan. “You’re perfect.” fluisterde hij zacht, waarna hij zijn lippen weer op de hare drukte. Met zijn ene hand streek hij over haar rug, terwijl hij zijn andere hand af liet dwalen naar haar hals. Avery’s polsen ruste op zijn schouders. Rustig kroop zie iets dichter naar hem toe en ging ze op zijn schoot zitten. Het ontging Raven niet dat haar temperatuur was gestegen en haar ademhaling zwaarder was geworden. Het zelfde gold overigens voor zijn ademhaling. Nu waren het haar handend ie afdwaalde naar de onderkant van zijn shirt. Hij voelde hoe haar lippen zachtjes opkrulde tegen de zijne. Even deed hij zijn armen omhoog zodat ze zijn shirt uit kon trekken. Zoals altijd had hij de illusie opstaan dat zijn lichaam ongehavend was. Het was ondertussen een automatisme geworden. Voor hem hadden de littekens altijd voor zwakte gestaan. Voor zijn onvermogen zichzelf en zijn moeder te beschermen tegen zijn vader. Dat en het feit dat hij geen zin had vragen te beantwoorden over zijn littekens waren de redenen dat hij altijd de illusie op had staan dat zijn lichaam onbeschadigd was. Nu was er nog een andere rede. De twee relatief grote littekens op zijn borst die hij aan Avery te danken had. Bij hun eerste ontmoeting had hij haar enorm uit zitten lokken, had hij haar uiteindelijk zo ver gekregen dat ze zijn huid had verbrand. Het was iets waar hij haar liever niet mee confronteerde. Gewoon omdat hij wist dat ze zich er dan waarschijnlijk schuldig over zou voelen. Haar lippen in zijn nek maakte abrupt een einde aan zijn gedachten. Genietend sloot hij zijn ogen. Zijn ene hand had hij ondertussen weer op haar rug gelegd. Zijn andere hand ruste op haar bovenbeen. Haar lippen zochten langs zijn hals een weg naar zijn mond. Zo nu en dan voelde hij haar tong langs zijn hals gaan. Zijn ene hand liet hij over haar rug dwalen. Om zijn vingers uiteindelijk bij de sluiting van haar bh te laten eindigen. Met een simpele beweging wist hij deze te openen. Met zijn handen streek hij de bandjes van haar schouders, om haar bh uiteindelijk naast hun shirts op de grond te laten vallen. Hij voelde hoe ze iets omhoog kwam van zijn schoot, haar lichaam dringend tegen het zijne drukte. Een lichte glimlach was op zijn gezicht verschenen. In plaats van zich achterover laten zakken op zijn bed, legde hij zijn armen rond haar middel en draaide hij zichzelf met haar in zijn armen om. Hij schoof iets naar voren waardoor ze nu volledig op het bed lagen. Voor een moment keek hij Avery aan die nu onder hem lag. Nu waren het zijn knieën die hij aan weerzijde van haar benen had geplast. Zijn lippen die van haar hals naar beneden afdwaalde. Van haar hals, naar haar borsten en haar buik. Toen hij bij de rand van haar broek gekomen was kwam hij weer omhoog, drukte hij zijn lippen weer op de hare. Zijn ademhaling was onderhand nog zwaarder geworden en zijn hard ging als een razende tekeer.

Sinds de stem haar niet meer lastig viel begon Avery beetje bij beetje weer meer te lijken op het verlegen meisje die ze ooit was, ze zou nooit volledig terugkomen, daarvoor was er te veel gebeurd. Maar langzaam kreeg ze zichzelf terug, de oude Avery van voor het ongeluk. Het meisje met een zeer hoge intelligentie en een liefde voor boeken, die ervan droomde dat haar leven misschien een klein beetje meer kon lijken op de romantische verhalen die ze las. Het begon al eigenlijk zodra ze Raven leuk begon te vinden, echt iets voor hem begon te voelen. Hij had haar geraakt op een zwakke plek en de stem begon langzaam controle te verliezen, maar nog niet alles. Nu was ze weg, had ze niets meer te zeggen over Avery, leek ze zijn mee gestorven en wanneer Avery terug kwam was het voor haar al te laat. Toch was Avery bang dat ze terug zou komen, net zoals ze bang was voor zoveel dingen. De hele wereld leek nu enger te zijn geworden voor het meisje nu de comfort van de stem er niet meer was voor haar, maar erg was het niet. Het was beter dan opgesloten te zitten in de Illusie van de wereld die de stem voor haar had gemaakt. Ze hoefde alleen haar angsten te overwinnen. Haar angsten overwinnen, dat was alles wat ze hoefde te doen en daarom moest ze ook verder, ze wilde dit en het had geen zin om bang te zijn, het was nergens voor nodig. Ze had haar ogen even gesloten waarin ze probeerde alle angst van wat er in haar zat te laten verdrijven om hem vervolgens liefdevol aan te kijken. Zijn zachte glimlach was ook al genoeg voor haar om gewoon weer helemaal uit de verwarrende gedachten te halen, en ze drukte weer zachtjes haar lippen op die van hem. Tot hij uiteindelijk besloot haar shirt uit te trekken, ze had haar armen omhoog gedaan om te helpen en hun lippen waren weer los van elkaar geraakt. Daar kwam de onzekerheid even om het hoekje kijken die Avery nog ergens diep in haar had zitten, zonder dat ze het zelf echt door had kromp ze een klein beetje in elkaar en probeerde ze hem niet aan te kijken. “You’re perfect.” Hoorde ze hem zachtjes fluisteren waardoor ze heel kort zijn blik probeerde te vangen, maar al snel ging ze weer helemaal op in de aanraking van zijn lippen op de hare. Het was ergens een hele grote opluchting dat van hem te horen, meer dat hij kon bedenken. Ze was iets dichter tegen hem aan komen zitten en zachtjes legde ze een van de handen op zijn schouders in zijn hals neer en de ander liet ze weer wat naar beneden zakken. Het was nu waarschijnlijk ook wel haar beurt om zijn shirt uit te trekken dus als snel had ze haar andere hand ook weer naar beneden gebracht om zijn shirt met beide handen over zijn hoofd te trekken. Hij deed ook zijn armen omhoog dus het was gelukkig geen probleem, natuurlijk was dat het niet maar Avery kon op het moment niet bepaalt even helder nadenken, de meest rare gedachten kwamen soms in haar op, al kon ze het grootste gedeelte nog gewoon negeren alleen om ze helemaal bezig was met Raven. Ze wilde bovendien niet gestoord worden door gedachten want straks gingen ze haar ook weer langzaam gek maken in haar hoofd, en zou ze dit alles staken, iets wat ze helemaal niet wilde. Heel eventjes had ze haar blauwe ogen over zijn lichaam laten gaan die er ook gewoon perfect uitzag, maar ze wist zelf ook wel dat het een Illusie was die hij zelf had gemaakt. Niet dat ze het erg vond, aan de ene kant wilde ze hem ook niet veroordelen of wat dan ook want hij was voor haar gewoon perfect zoals hij gewoon was maar aan de andere kant vond ze het een geruststellende gedachte om niet tegen de littekens aan te hoeven kijken die ze zelf had aangericht, sowieso zou ze van de littekens geen fijn gevoel krijgen omdat ze wist dat er een verhaal achter zat. Ze wist dat zijn vader niet echt aardig tegen hem was geweest en op het moment wilde ze daar liever niet aan denken, dat zou nu alles verpesten. Daarom besloot ze maar gewoon niet erover te beginnen en de gedachte ook maar snel uit haar hoofd te zetten. Ze plaatste haar lippen even in zijn nek maar bracht ze ook al snel weer richting zijn mond. Hij had een hand op haar rug en een op haar bovenbeen gelegd en al snel voelde ze hoe de hand op haar rug de sluiting van haar bh los maakte. Heel even leunde ze een klein beetje terug en haalde hij de bandjes over haar schouders heen waarna hij de bh bij de andere kleren op de grond liet vallen. Avery was al snel weer verder gegaan met het zoenen en ze vond het ergens wel vreemd, gewoon omdat ze nog nooit haar lichaam zo tegen een ander lichaam aan had gevoeld, in ieder geval niet in nuchtere staat dan. Haar ademhaling ging snel ze drukte haar lichaam nogal dringend tegen die van hem aan terwijl ze haar armen over zijn schouders heen had geslagen. Niet lang duurde het voordat ze zijn armen rond haar middel voelde en ze omgekiept en wat naar voren geschoven werd waardoor ze nu met haar rug op het bed lag met Raven over haar heen. Dit maakte dat haar ademhaling nog verder op hol sloeg, zeker wanneer hij nu zijn lippen in haar hals had gedrukt en naar beneden afdwaalde. Haar ogen sloten naar het plafond en ze voelde hoe haar hart snel klopte en haar borstkas op redelijk snel tempo op een neer bewoog door de snelle ademhaling. Het was dan ook haar ademhaling die hardop te horen was. Haar handen lagen naast haar hoofd op het kussen en ze keek eventjes naar Raven die nu bij haar buik was. Ze keek al snel weer terug naar het plafond gezien ze toch weer spanning voelde opbouwen, wat weer niet zij schuld had, Avery liep zichzelf gewoon op te jagen. Hij kwam gelukkig al snel weer bij haar en drukte zijn lippen weer op die van haar, wat zij ook met passie beantwoorde, al trilde haar lippen wel een beetje. Ze kwam heel even een klein beetje omhoog en ging met een hand langs haar nek om haar lange haren onder haar rug vandaan te halen, dat deed anders pijn als ze erop lag. De andere hand legde ze nu in zijn hals neer en zachtjes stopte ze eventjes. Keek ze hem weer aan met haar blauwe ogen. ”Will it hurt?” Vroeg ze nu met een klein beetje een trillende stem. Haar borstkas ging alsnog snel tekeer en de warmte van haar mutatie was van haar huid te voelen, al werd dit gelukkig niet te heet waardoor het iets kon verbranden..

Het was hem niet ontgaan dat Avery heel even in elkaar gekrompen was, toen zowel zijn blik als de hare of haar lichaam was gegaan. Was ze onzeker of haar lichaam? Waarom? Ze was perfect, in elk geval in zijn ogen. Met haar ogen zocht ze naar de zijne, nadat hij zijn gedachten uitgesproken had. Heel even keek hij haar aan, maar al snel drukte hij zijn lippen weer op de hare. Haar handen dwaalde af naar de rand van al shirt en het duurde ook niet lang voor zijn shirt bij de hare op de grond belande. Kort voelde hij haar ogen over zijn lichaam dwalen. Zoals hij er nu uit zag hoefde hij zich op zich niet onzeker te voelen over zijn lichaam en dat wist hij. Dankzij zijn onvermogen stil te zitten en zijn voorliefde voor kickboksen en hardlopen was hij redelijk gespierd. En dankzij zijn mutatie waren de littekens op zijn bovenlichaam niet zichtbaar. De vraag was of Avery er wat over zou zeggen. Hij hoopte van niet. Niet alleen wou hij haar niet confronteren met wat zij had gedaan, hij wou haar en zichzelf ook niet confronteren met wat zijn vader had gedaan. Dit was niet het soort moment waarop hij aan die man wou denken. Liever zou hij nooit aan hem denken, maar hij wist dat dat iets te veel gevraagd was. Avery’s lippen in zijn nek trokken hem abrupt uit zijn gedachten. Zorgde ervoor dat hij weer alleen aandacht had voor haar. Haar lichaam dicht tegen het zijne, en haar lippen en zo nu en dan haar tang langs zijn hals. Genietend had hij zijn ogen gesloten. Met zijn hand streelde hij over zijn rug. Haar lippen hadden de zijne weer gevonden en voor een moment ging hij volledig op in de zoen. Langzaam dwaalde zijn hand af naar de sluiting van haar bh, die bij de rest van hun kleren op de grond terecht kwam. Avery kwam iets overeind van zijn schoot, drukte haar lichaam ietwat dringend tegen het zijne aan. Een lichte glimlach speelde op Raven’s lippen. Het voelde goed haar lichaam zo dicht tegen het zijne te voelen. Zijn armen legde hij rond haar middel en met een simpele beweging wist hij er voor te zorgen dat ze op het bed kwamen te liggen. Nu was hij het die zijn knieën aan weerzijde van haar benen had geplaats. Haar ademhaling geen steeds sneller en dit wed alleen nog maar erger naarmate zijn lippen verder naar beneden afdwaalde. Hoever zou Avery al gegaan zijn? Zou dit alles nieuw voor haar zijn? Of had ze dit al eens met iemand gedaan? Zou ze het zeggen als hij te ver ging? Vond zij dit te ver gaan? Of zou ze dit ook willen? Net zo graag als hij dit wilde? Natuurlijk, zou hij stoppen als zij besloot dat het voldoende was. Al moest hij eerlijk zeggen dat hoe verder ze gingen, hoe liever hij het wou. Zijn hart ging als een razende te keer en zijn ademhaling was onrustig. Haar warme lichaam onder het zijne. Zijn lippen op haar zachte huid. Toen hij bij de rand van haar broek kwam, kwam hij weer omhoog. Drukte hij zijn lippen weer op die van Avery, die de zoen met passie beantwoorde. Even kwam ze iets overeind, haalde met haar ene hand haar lange haren onder zich vandaan terwijl ze haar andere hand in zijn hals legde. Kort haalde ze haar lippen van de zijne. Keek ze hem met haar helderblauwe ogen aan. “Will it hurt?” vroeg ze, maar een licht trillende stem. Met zijn hand streek hij zachtjes langs haar wang. “Probably not, but if it does just say so and I’ll make it go away.” zei hij zachtjes, waarna hij kus in haar nek plaatste. Hij wist dat het voor ieder meisje anders. Natuurlijk hoopte hij dat het bij haar geen pijn zou doen, maar als dat het geval was kon hij altijd een illusie creëren. Of stoppen. “Don’t worry.” zei hij zacht. Waarna hij zijn lippen weer op de hare drukte. Zijn ene hand had hij in haar hals gelegd, zijn andere hand liet hij afdwalen langs haar lichaam. Voor een moment liet hij zijn hand op haar heup rustte, met zijn duim streelde hij over haar buik. Haar huid voelde warm aan onder zijn hand, maar hij wist dat de haar lichaamstemperatuur niet zo ver op zou lopen dat hij zich er aan zou branden. Voor een moment lieten zijn lippen de hare los. Hij drukte een aantal kusjes in haar hals, waarna hij iets overeind kwam. Zijn ogen zochten de hare. Terwijl hij haar aankeek met een jongensachtig grijnsje op zijn gezicht, maakte hij haar broek los. Raven kroop iets naar achter, trok haar broek uit en liet die op de kleren stapel naast het bed vallen. Waarna hij langzaam weer een weg naar boven vond, terwijl hij kusjes op haar huid drukte. Uiteindelijk plaatste hij zijn lippen weer op de hare, streelde hij met zijn hand zachtjes langs haar hals.  

Ze moest ook wel toegeven dat Raven echt heel erg mooi was, zijn lichaam was wel gespierd in tegenstelling tot die van haar, al had Avery toch ook wel spieren maar was ze duidelijk niet zo goed getraind als hem. Ze was sterk in haar armen en benen omdat ze toch de laatste weken had besloten dat kickboxen wel iets voor haar was, maar ze was langs de andere kant ook slank en misschien een beetje té. Het gaf haar wel motivatie om zelf meer aan haar lichaam te doen, meer spieren te trainen en meer fit te worden dan ze nu was. Niet dat ze er nu daarom niet mooi uitzag, het kon volgens haar beter maar dat had ze altijd al gevonden. Helemaal tevreden wat Avery nooit geweest maar ze had dan ook nooit echt veel aandacht gekregen van jongens in de tijd voor haar ouders ongeluk, daarna ook niet maar toen kon het haar ook ineens een stuk minder schelen. Nu was ze toch blij dat ze met Raven was, hij zag er ook veel beter uit dat haar vroegere crushes en ze vertrouwde hem. Ze had een drang om bij hem te willen zijn en ze hield van hem, meer dan ze ooit had kunnen denken. Van elke aanraking met zijn lichaam en van zijn lippen genoot ze, wat ze ook wel liet merken door zachtjes genietende geluiden te maken en zwaar te ademen. De plotselinge verandering en posities gaf haar even de mogelijkheid om op adem te komen maar al snel liet hij zijn lippen afzakken over haar lichaam heen. Ze verbaasde zich bijna over goed het voelde en haar ademhaling raakte alleen verder van het normale ritme, haar lichaam bleef wat warmer worden maar nog steeds niet warm genoeg om Raven te verbranden. Hier moest ze wel echt op letten want als ze dat niet deed was ze allang veel te warm geworden en had ze hem waarschijnlijk al verbrand, maar dat zou ze niet gaan doen, ze kon er wel op letten. Wanneer hij weer omhoog was gekomen beantwoorde ze zijn kus passievol waarna ze even haar lange haren onder haar rug vandaan haalde. Ze zat er eigenlijk aan te denken om ze af te knippen, om haar haar iets korter te doen dan dit, al wist ze dit nog niet zeker omdat ze wel hield van haar lange haren. Het was iets waar ze nog over na zou denken maar niet nu, nu was ze even veel te druk bezig met Raven en wilde ze ook alleen maar met hem bezig zijn. Geen gedachten meer, ze wilde deze gewoon uitzetten. Al kon ze er nog steeds niets aan doen dat er nog een beetje zenuwen waren en ze zich dingen afvroeg. Ze vroeg dan ook voorzichtig of het pijn zou doen en er was enige schaamte op haar gezicht te zien bij deze vraag. Haar stem trilde ook een beetje. Hij legde zijn hand op haar wang neer en afwachtend keek ze hem in de ogen aan. “Probably not, but if it does just say so and I’ll make it go away.” Zei hij terug en zachtjes knikte ze even waarna ze haar ogen sloot bij de aanraking van zijn lippen in haar nek. “Don’t worry.” Vervolgde hij waarna hij zijn lippen weer op die van haar drukte. Ze beantwoorde dit meteen weer en liet ze haar handen over zijn middel naar zijn rug gaan tot onderaan zijn schouderbladen. ”I trust you.” Zei ze ondertussen waarna ze ook weer haar lippen op die van hem drukte. Ze genoot nog steeds van elke streling, van zijn hand die langs haar lichaam ging en de andere die afgezakt was naar haar hals. Zijn duim die over haar buik aaide kriebelde wel een beetje maar het was geen vervelend gekriebel, tegenovergestelde eigenlijk. Opnieuw ging hij met zijn lippen naar haar hals toe waarna hij ook ineens overeind kwam. Glimlachend keek ze hem aan terwijl hij haar een grijnsje liet zien, een grijnsje die ze eigenlijk nog best wel schattig vond. Ze krulde langzaam haar mondhoeken ook iets verder op en volgde ze hem terwijl hij haar broek uittrok. Heel even kon ze er ook niets aan doen dat ze even moest lachen. Haar hand plaatste ze voor haar mond en stopte ze het zachte gelach maar bleef ze wel breed glimlachen. Raven bracht zichzelf al weer over haar heen met kusjes op haar huid. Uiteindelijk drukte hij zijn lippen weer op die van haar en reageerde ze deze keer iets lustiger terug. Ze trok haar benen op en liet deze langs zijn lichaam gaan. Steeds meer begon haar verlangen te groeien en verdween haar angst als sneeuw voor de zon, wist ze honderd procent zeker dat alles gewoon goed zou komen. Ze moest niet nadenken. Haar handen had ze weer op zijn lichaam gelegd en ze liet een hand afzakken naar de rand van zijn broek. Haar ademhaling ging snel en ze gleed zachtjes met haar vingers een klein beetje onder de rand van zijn broek en legde ze een beetje druk op zijn heup om hem dichterbij te trekken.

Het was iets waar hij stiekem al heel lang naar verlangd had. Avery en hij. De afgelopen dagen hadden ze veel tijd samen gespendeerd, maar ze hadden nooit veel verder kunnen gaan dan een vluchtige kus. Iedere keer was er wel een zuster of een arts binnen gelopen. Niet dat er anders veel meer gebeurd zou zijn, het was en bleef tenslotte in ziekenzaal. Nu was Raven zeker geen heilige, maar de eerste keer met Avery mocht wel iets specialer zijn dan dat. Al helemaal omdat het voor haar waarschijnlijk helemaal de eerste keer was. Haar vraag, die ze met enige schaamte stelde, bevestigde zijn vermoeden. Zijn hand legde hij op haar wang, terwijl hij zacht antwoord gaf. Zijn kus werd vrijwel direct beantwoord en hij voelde hoe haar handen over zijn rug gleden. Een lichte huivering trok door zijn lichaam. Damn, wat voelde het goed m haar zo dicht bij zich te hebben. Haar aanrakingen leken zijn huid haast te doen tintelen en zijn temperatuur leek met de hare nog verder te stijgen. Niet zo ver als de hare natuurlijk, dat zou niet gezond zijn. “I trust you.” zei ze, waarna ze haar lippen weer op de zijne drukte. Het was lang geleden dat het zo stil geweest was in zijn hoofd. Het was alsof er niets en niemand anders bestond dan Avery en hij. Zelfs Kate leek voor een moment volledig uit zijn gedachten verdwenen. Evenals het schuldgevoel dat hij eerder wel eens had gevoeld als hij dicht bij Avery was. Zijn lippen dwaalde van haar mond naar haar hals, waarna hij overeind. Een glimlach sierde haar gezicht. Zonder zijn blik los te maken van de hare maakte hij haar broek los. Even schoot Avery in de lach, wat er voor zorgde dat zijn grijns nog wat groter werd. Tot nu toe had hij haar nog niet zo vaak horen lachen, wat eigenlijk best jammer was want ze zag er lief uit als ze lachte. Haar hand had ze even naar haar mond gebracht en al snel keek ze hem weer gewoon met een brede glimlach aan. Haar broek was onderhand bij hun andere kleren op de grond beland en hij drukte zachte kusjes op haar huid, om uiteindelijk zijn lippen weer op de hare te drukken. Haar reactie was intenser dan eerder en hij voelde hoe ze haar benen langs zijn lichaam liet gaan. Zijn verlangen naar haar werd steeds groter en hetzelfde leek voor haar te gelden. Zijn ene hand had hij net boven haar schouder op het matras geplaats, zijn andere hand lag in haar nek. Haar handen dwaalde over zijn lichaam naar de rand van zijn broek. Huiverend haalde hij adem toen ze met haar vingers onder de rand van zijn broek gleed. Door iets druk op zijn heup te zetten trok ze hem dichter naar zich toe. Met zijn vingers streek hij zacht langs haar wang, waarna hij zijn hand langs haar lichaam af liet dwalen. Zijn vingers haakte hij voorzichtig achter de rand van haar slipje, waarna hij voor een moment haar lippen los liet. Met zijn blauwe ogen keek hij voor een moment met een zachte glimlach aan. Bijna alsof hij haar voor een laatste maal toestemming vroeg. Ja, hij was vrij zeker dat zij dit net zo graag wou als hem maar hij wou het niet verpesten. Niet nu alles voor het eerst goed leek te gaan.

Het was op zich best grappig geweest, alle zusters die in de ziekenzaal werkte wisten dat zij en Raven iets hadden, al wist Avery nog steeds of het wel officieel was? Hadden ze al wel echt iets? Betekende het geven van kusjes en knuffelen al dat je iets had, of moesten er woorden over gewisseld worden? Ze had echt geen idee hoe dat in zijn werk ging maar evengoed kon het haar ook niet zo heel veel boeien, het was eigenlijk wel goed zo. Het enige wat ze namelijk wilde was tijd spenderen met Raven, en dat was precies was ze zo veel mogelijk had proberen te doen. Toch probeerde de zusters hun altijd uit elkaar te halen en werden ze altijd terug gestuurd, vanwege medische redenen zeiden ze dan. Pff ja, alsof ze elkaar ook echt ernstig zouden verwonden of ziek maken door alleen bij elkaar te zijn, en hun wisten zelf ook maar al te goed dat dat niet ging gebeuren. Nu waren er gelukkig geen zusters bij die hun weer terug konden sturen naar hun eigen bed, op een andere kamer. Al vond ze dat stiekem ook wel een beetje eng, echt maar een heel klein beetje dan, maar dat ging gelukkig ook alweer snel over. Want waarom was ze bang? Ook al kon je het misschien ook niet echt ‘angst’ noemen, meer spanning. Het was alleen nergens voor nodig en langzamerhand begon ze dat ook steeds meer te beseffen, en zo begon ze zich ook zachtjes meer en meer te ontspannen. Zachtjes vertelde ze hem ook dat ze hem vertrouwde, want dat was immer ook zo. Ze geloofde niet dat Raven haar ooit met opzet pijn zou willen doen of iets zonder dat ze het zou willen.

Dat ze dit nu wilde, dat werd steeds meer duidelijk, want ze begon zelf ook steeds verder te gaan. Al zette ze nog niet hele grote stappen, ze liet dat nog wel een beetje aan Raven over, want die wist vast wel wat te doen, right? Zij ging er gewoon in mee en bleef reageren op zijn lippen op die van haar. En ze wilde hem elke seconde alleen maar meer. Heel zachtjes moest ze alleen wel even lachen toen hij haar broek uitdeed met die grijns van hem, geen idee waarom eigenlijk. Ze moest gewoon lachen. Maar snel had ze ook haar hand weer even voor haar mond gedaan en keek ze hem vervolgens gewoon weer met een grijnsje aan. Wat niet heel lang duurde, want al snel hadden ze elkaar weer terug gevonden. Heel zachtjes hoorde ze hem huiverend adem halen wanneer ze zachtjes bij de rand van zijn broek zat, al wist ze nog niet heel zeker wat ze daar moest doen, het was een beetje automatisch zonder nadenken gegaan. Ze trok hem een beetje dichter naar haar toe en voelde hoe zijn hand vanaf haar wang langs haar lichaam gleed en het laatste kledingstuk dat ze aanhad vast nam. Maar wanneer hij dit deed liet hij haar lippen ook even los en keek hij haar nog even aan, bijna alsof hij nog een keer om haar toestemming vroeg, iets wat ze best wel heel lief vond. Ze keek hem ook even met een glimlach aan en knikte zachtjes waarbij ze hem dus toestemming gaf om verder te gaan. Haar borstkas ging iets sneller op en neer door een iets snellere ademhaling. Ze bleef hem nog een paar seconden aankijken waarna ze heel even een klein beetje omhoog kwam om hem nog een kusje te geven terwijl ze haar hand op zijn wang legde..

Vreemd genoeg was het besef dat dit de eerste keer was na Kate ver weg gezakt. Het was alsof zijn ex voor een moment volledig uit zijn gedachten gebannen was. Alsof ze nooit had bestaan. Alsof er op dit moment niemand anders bestond dan Avery en hij. Haar lach. Haar warme huid tegen de zijne. Haar zachte lippen op die van hem. Haar perfecte lichaam onder hem. Haar handen die de rand van zijn broek gevonden hadden. Zijn ademhaling ging steeds sneller en met haar temperatuur steeg ook de zijne. Een lichte jongensachtige grijns stond op zijn gezicht. Zijn  hand liet hij vanaf haar wang langs haar lichaam dwalen. Aarzelend haakte hij zijn vingers onder de rand van haar slipje. Voor een moment lieten zijn lippen de hare los en zocht hij met zijn ogen de haren. Het was alsof hij haar voor een laatste keer toestemming wou vragen. Hoewel hij bijna zeker wist dat zij dit net zo graag wou als hem, maar hij wilde het niet verpesten. Niet nu. Niet nu het eindelijk goed leek te gaan. Zachtjes knikte ze, een glimlach sierde haar gezicht. Heel even kwam ze wat meer naar hoofd, drukte een kusje op zijn lippen waarbij ze haar hand op zijn wang legde. Langzaam trok hij het laatste kledingstuk dat ze droeg uit, liet deze bij de rest van hun kleding stukken op de grond vallen. Een lichte grijns speelde nog altijd op zijn lippen. Voor een moment kwam hij iets omhoog om nu ook zijn eigen broek uit te trekken. Nadat ook die op de hoop met kleding was beland drukte hij zijn lippen weer op die van Avery. Zijn ene hand legde hij in haar hals, terwijl hij zijn andere hand langzaam naar beneden liet glijden. Wat plagerig streek hij langs de binnenkant van haar benen.
___________

Nog lichtjes buiten adem lag Raven op zijn rug naast Avery, zijn arm had hij rond haar smalle schouders gelegd. Een glimlach speelde op zijn lippen. De pijn in zijn longen deed geen afbreuk aan de intense gelukzaligheid die hij op dit moment voelde. Rustig draaide hij zich op zijn zij, met zijn blauwe ogen zocht hij de hare. Terwijl hij met de hand van zijn vrije arm zachtjes over haar bovenarm streek. Eigenlijk was het raar dat ze sinds ze uit de ziekenzaal waren vertrokken nog nauwelijks een woord hadden gewisseld. Niet dat hij het erg vond. De stilte die tussen hen hing was nooit echt ongemakkelijk of pijnlijk geweest. Beide waren ze stil. Niet omdat ze nou zo weinig te vertellen hadden, maar omdat… Ja, waarom eigenlijk? Misschien omdat de meeste van hun gedachtes donker waren? Misschien omdat ze elkaar ook zonder woorden begrepen? Misschien omdat de stilte voor hen beide meer rust schepte dan het verbreken ervan? Niet dat Raven normaal gesproken veel praatte. De enige met wie hij echt uren lang kon praten was Aileen. Oké, vroeger had hij ook hele gesprekken gevoerd met Kate maar dat was lang geleden. Om zijn goede stemming niet te doen verpesten door de gedachten aan zijn ex richtte hij zijn ogen, die voor een moment af gedwaald waren, weer op Avery. Bijna automatisch verscheen er weer een glimlach op zijn gezicht. Zacht drukte hij een kusje op haar lippen. “I love you.” prevelde hij zachtjes. Het was voor het eerst dat hij deze woorden uitsprak op het moment dat ze hem daadwerkelijk kon horen.

Het was nu verder gaan of toch afhaken, de keuze was nu aan haar wanneer hij haar nog voor een laatste keer om toestemming vroeg. Liet ze hem zo dichtbij komen of zou ze hem nog even op afstand houden? Misschien ging het al wel te snel, maar misschien ook niet. Het enige wat ze wist was dat ze dit nu wilde, er was niemand liever waarmee ze dit wilde delen en nu was het moment. Heel even bleef ze hem aankijken en knikte ze vervolgens zachtjes, als een soort laatste toestemming om verder te mogen gaan. Niet dat het echt had gehoeven, ze had hem al wel laten merken dat ze dit wilde maar het was toen goed dat hij hier nog even om na vroeg, voor hetzelfde geld had ze zich weer bedacht en iedereen die haar kende wist dat ze daar best goed in was. Deze keer alleen niet, ze was er heel zeker was. Ze drukte nog zachtjes een kusje op zijn lippen en liet haar hand langs zijn hals glijden. Daarbij voelde ze hoe ook haar slipje verdween op de stapel kleren en had ze nu helemaal niets meer aan. Haar ogen volgde Raven wanneer hij ook zijn broek uittrok en kwam ze een klein beetje overeind tot hij weer terug kwam om zijn lippen op die van haar te drukken. Passievol beantwoorde ze hem en voelde ze haar ademhaling weer snel omhoog gaan zodra hij langs haar lichaam gleed met zijn hand en uiteindelijk plagend langs de binnenkant van haar boven benen, iets wat vreemd tintelend voelde. Zachtjes hijgde ze tegen zijn lippen aan een antwoordde ze af en toe op zijn lippen..

~

Haar ogen staarde naar het plafon terwijl ze nog steeds bezig was met het onder controle krijgen van haar ademhaling, iets wat hij haar al moeilijker ging dan elk andere persoon omdat ze gewoon slechte longen had. Het had haar gelukkig niet beperkt of wat dan ook, het was alleen zo dat ze erna gewoon wat meer tijd nodig had om haar ademhaling weer normaal te krijgen. Ravens arm hing om haar schouders heen en het voelde warm om tegen hem aan te liggen, maar ze had het nu ook sowieso al warm. Zachtjes draaide ze haar gezicht weer naar hem toe en glimlachte ze naar hem zonder iets te zeggen. Nog steeds zeiden ze geen woord, zoals ze eigenlijk de laatste dagen sowieso vrij weinig hadden gezegd. Het draaide bij hun meer om gebaren dan woorden, ze betekende dan ook meer. Daarom waren hun stiltes ook nooit erg, ze waren vaak wel rustgevend. Hij draaide zich ook weer op zijn zij en vrijwel meteen met hem deed zij dat ook, moest er nog wel aan wennen dat ze geen kleren aan had, maar dat zou vast wel komen. Ze trok de dekens even goed over haar schouders heen en keek hem met een glimlachje aan terwijl hij met zijn hand over haar bovenarm streek. Heel even had hij zijn ogen af laten dwalen maar die kwam uiteindelijk ook weer bij haar terecht en gaf hij haar een zacht kusje, veel te kort eigenlijk. Meteen wanneer hij zijn lippen van die van haar af wilde halen drukte zij haar lippen snel weer terug op die van hem en rolde ze hem weer terug door half op hem te gaan liggen. Met haar armen en half haar bovenlichaam kwam ze op zijn borst te liggen en keek ze hem weer aan. “I love you.” Zei hij waardoor ze hem even lang diep in de ogen aan bleef kijken, serieus, maar uiteindelijk verscheen langzaam het glimlachje terug. ”I love you too,” Zei ze heel zacht terug maar ze meende het ook echt. Opnieuw gaf ze hem een kusje en vervolgens een op zijn borst waarna ze zichzelf tegen hem aannestelde door met haar hoofd op zijn borst te gaan liggen..