I don't know how long I can take this [&Maurim]

Iets wat onrustig lag Grace in haar bed heen en weer te draaien waardoor de kleine wolfspin naast haar al wakker was geworden, omdat ze mentaal soort van met elkaar verbonden waren merkte ze meteen de spanning die in de droom van het meisje aan het oplopen was. Ze ging daardoor ook op het puntje van het nachtkastje zitten en probeerde wanhopige pogingen om haar wakker te maken, maar niets leek te werken. Uiteindelijk besloot ze dan maar om eventjes iets heel gemeens te doen, maar het was wel omdat ze bezorgd was en niet omdat ze haar meest geliefde vriendin pijn zou willen doen. Zo zorgvuldig mogelijk probeerde ze dichterbij te komen en niet door het - voor haar - reusachtige lichaam geplet te worden om vervolgens heel eventjes haar twee kaken even in de huid van het meisje te bijten, alleen maar om haar wakker te maken want daarna zou ze meteen weer naar een veilig plekje toespringen. Het werkte wel, ze schrok meteen wakker door de kleine stekende beet van de spin..

Door een kleine stekende pijn in haar pols schrok ze ineens wakker en zat ze binnen een paar seconden recht overeind in bed. Heel eventjes wreef ze met een pijnlijk gezicht over haar pols tot ze zich realiseerde dat het waarschijnlijk Esfir moest zijn geweest, ze zou namelijk nooit door insecten gebeten worden. Meteen begon ze de kleine spin te zoeken met haar ogen om te zien of ze ongedeerd was, want ja ze zou zich er echt niet goed over voelen als ze het beestje zo per ongeluk zou hebben dood gesmeten. Gelukkig vond ze haar gewoon op het nachtkastje en zuchtte ze opgelucht terwijl ze met haar hand over haar voorhoofd ging die lichtjes bezweet was. Ze had een nachtmerrie gehad, kon het zich nog heel goed herinneren wat er allemaal was gebeurd, alleen was ze dit voor een paar seconden even vergeten door de schrik omdat ze dacht Esfir misschien vermoord te hebben. Dat was ook meteen de reden waarom Esfir haar had gebeten, want anders zou ze dat ook nooit doen.

Ze stak eventjes haar hand uit voor Esfir om erop te kruipen en stond vervolgens op om naar het keukentje te lopen. Zachtjes zette ze vervolgens de spin op het keukenblad neer en zette ze de kraam open om haar voorhoofd even nat te maken. Haar voorhoofd voelde heel warm aan en haar hele lichaam plakte aan haar kleren vanwege het zweet. Wat overbezorgd keek het kleine spinnetje haar de hele tijd aan en al snel volgde wat andere beestjes die zich verscholen hielden in de kamer ook haar voorbeeld. ”I’m fine..” Mompelde ze zachtjes tegen de spinnen, ondanks dat ze het voor hun niet in woorden hoefde te brengen, maar het was eigenlijk ook meer een leugen die ze zichzelf vertelde. Want voor hun hoefde ze ook niet te liggen, ze kenden haar al langer dan ze zichzelf kende, wisten zelfs beter wat er in haar hoofd om ging dan ze zelf soms doorhad. Ze verzette zichzelf al zo lang tegen haar eigen emoties, terwijl ze zich stiekem al vanaf jongs af aan gebroken voelde, maar ze had zichzelf geleerd sterk te blijven en niets te laten zien aan niemand niet. Nu had ze alleen even geen idee meer hoe lang ze deze act nog kon volhouden, maar ze moest wel. De neiging om te huilen voelde op het moment zo sterk maar ze kon zichzelf nog in bedwang houden, ze wist alle tranen van door de jaren heen nog in een kooitje te houden. Ze wist zichzelf nog heel even sterk te houden.

Eenmaal terug in bed probeerde ze weer te slapen maar het ging niet, ze was bang om terug in de nachtmerrie te vallen en dat wilde ze niet. Jackie en Aurélia leken ook helemaal niets te merken van haar wakker liggen, naar die sliepen ook gewoon overal doorheen. Dat was eigenlijk ook maar beter ook, ze wist niet hoe hun zouden reageren als ze nu mocht breken of iets, niet dat dat ging gebeuren, maar ze had het dan ook liever niet met hun erbij. Toch kon ze het niet laten om even af te vragen of Maurim misschien nog wakker zou zijn, gewoon omdat ze eventjes niet alleen wou zijn en hij dan de eerste was die in haar hoofd kwam op duiken. Ze twijfelde alleen enorm of ze wel moest kijken of niet, ze wilde hem niet wakker maken en al zeker niet storen of wat dan ook. Ze wilde hem niet tot last zijn. Esfir vond alleen dat ze dat wel kon doen en ze was ervan overtuigd dat hij het vast niet erg zou vinden als ze eventjes zijn steun nodig zou hebben, ook al zou dan niet weten dat ze misschien steun nodig had. Dus uiteindelijk overtuigde ze haar wel om even te gaan kijken, ondanks dat Grace nog niet heel zeker was.

Aangekomen bij de kamer van Maurim bleef ze eventjes staan voor de deur en begonnen de twijfels weer terug te komen, waardoor ze eerst nog eventjes een paar kleine rondjes moest lopen voordat ze uiteindelijk de deur open kon doen. Ze wist niet of hij een kamergenoot had en ook dit idee zorgde ervoor dat ze het een beetje eng vond om gewoon binnen te komen lopen, maar ze deed het tenslotte toch. Heel zachtjes maakte ze de deur open en probeerde geen geluid te maken hierbij, want ze dan kon ze misschien nog terug als ze zich zou willen bedenken. Het licht deed ze ook niet aan maar haar ogen waren inmiddels al wel een beetje gewend aan het donker en zo kon ze ook genoeg zien, dus ze zocht hem zo wel op. Ze zag hem ook wel liggen maar hij lag gewoon te slapen, zoals ze ook wel had kunnen verwachten, het was midden in de nacht, de meeste lagen gewoon te slapen. Moeizaam beet ze op haar lip en kwam ze er nu achter dat ze toch de moed ontbrak om hem wakker te maken, bovendien wilde ze hem ook niet graag storen met slapen. Dus, ze besloot om toch weer terug te sluipen zonder een geluidje te hoeven maken, al faalde ze hier uiteindelijk wel in. Er lag iets op de grond wat ze niet meteen gezien had en struikelde hier bijna over. Het was nog dat ze net o ptijd de deurklink pakte om niet op de grond te vallen of dan was dat ook helemaal mis gegaan. Maar goed, het maakte toch wel een hoop geluid, ondanks dat ze zichzelf nog net kon saven om niet te vallen. ”Shii..” Ontglipte nog net haar lippen terwijl ze haar gezicht vertrok, ondanks dat ze het woord niet helemaal afmaakte, daar ging haar plan om weer ongezien weg te glippen..

[&Maurim C:]

Soms liet ze zich wel een klein beetje makkelijk overhalen door Esfir, terwijl het eigenlijk maar gewoon een klein spinnetje was en makkelijk te negeren. Nou, niet voor Grace dan. Ze kon het wel als ze dat echt zou willen, maar stiekem wilde ze dat ook helemaal niet. Zou ze het ook helemaal niet leuk vinden om Esfir te negeren, omdat ze gewoon niet wilde dat het spinnetje zich genegeerd zou voelen, puur omdat ze het gevoel zelf zo goed kende van vroeger. Dat kon ze dan insecten of spinnen niet aandoen. Maar goed, dat betekende nu dus wel dat ze hier stond, voor de deur van Maurim waar ze zojuist bij naar binnen zou sneaken. Iets wat ze moeilijker vond dan ze had gedacht, want eigenlijk was ze helemaal niet zo snel bang of zenuwachtig, maar hetzelfde gold voor het aardig zijn maar ook dat kon ze wel bij Maurim.

Eenmaal binnen in zijn kamer sloom ze zo zachtjes mogelijk naar zijn bed toe, het was ook eigenlijk pas later dat ze het andere bed ook pas kon zien, en mede daardoor besloot ze ook weer terug te gaan. Al was wel de grootste reden omdat ze Maurim niet wakker wilde maken, dat kon ze gewoon niet, ook niet heel zachtjes. Ze wilde hem gewoon laten slapen en dan zou ze straks maar zien hoe ze in slaap kwam. Misschien zou het dan ook wel weer beter gaan, gewoon omdat ze hem wel even gezien had en tja ergens werd ze daar wel blij van, ondanks dat hij lag te slapen. In ieder geval, ze besloot om weer terug te sluipen naar de deur om weer de kamer te verlaten en hij maar gewoon te laten. Iets wat makkelijker gedacht ging dan het ook werkelijk was, want natuurlijk lette ze even niet op de grond en dan nog als een klunsige Grace die ze was struikelde ze zo over iets. Ze wist nog net het scheldwoord wat meteen uit haar mond glipte af te kappen, maar ze had al wel geluid genoeg gemaakt door tegen de deur aan te vallen. Het was werkelijk onmogelijk om dat niet gehoord te hebben en ze kromp dat ook een klein beetje in elkaar toen ze een reeks onbekende woorden hoorde die klonken als scheldwoorden, maar dat wist ze dus niet. Zachtjes drukte ze de deurklink nog wel naar beneden terwijl ze haar ogen gesloten hield, alsof het haar onzichtbaar zou maken of iets in die richting, maar nee dat ging niet.

"Grace?" Hoorde ze vervolgens een verbaasde stem vragen, eentje die ze wel gemakkelijk kon herkennen. Ze draaide zichzelf een klein beetje om en keek Maurim met een onschuldige blik aan die ook deels geschrokken was. Euuhh ja dit had ze niet aan zien komen en ze wist eigenlijk nog niet helemaal hoe ze hierop moest reageren, vooral omdat er nog iemand bij was. Dus ze bleef zwijgzaam tegen de deur aangeplakt kijken naar hoe de andere jongen op haar af kwam, tot ze erachter kwam dat hij juist naar buiten wilde. ”Sorry,” Zei ze nog heel zachtjes tegen hem wanneer hij naar buiten glipte door de deur. Ze sloot de deur weer zachtjes en keek vervolgens Maurim weer aan. Helemaal geschrokken en verward, maar ook vooral heel spijtig wachtte ze tot hij opstond terwijl ze met haar hand over haar pols aaide, die nu toch een beetje zeer begon te doen vanwege de klap die ze maakte tegen de deur. "Kan ik iets voor je doen?" Vroeg hij een tikje bezorgd. ”Euuuhhh.. Nee, ik euh.. Kon niet slapen en ik wilde kijken of je misschien nog wakker was?” Antwoordde ze terug. ”Sorry als ik je wakker heb gemaakt, het was niet mijn bedoeling.” Zei ze vervolgens waarop ze op het laatste een klein beetje moest lachen maar wel wat zenuwachtig, nee het was inderdaad niet haar bedoeling geweest en zeker niet op deze manier. ”Ik kan wel wel weg gaan, als je dat liever hebt?” Zei ze vervolgens waarbij ze naar de deur achter haar wees met haar duim..

Een beetje in elkaar gedoken bleef ze bij de muur staan, al kwam het ook gewoon voor het grootste gedeelte door de schrik, en die kwam dan meer doordat ze bijna was gevallen op ook nog wel een best ongunstig moment. Alhoewel, Maurim was nu wel wakker en zijn kamergenoot was al snel de kamer uitgevlucht, waarvoor ze hem ook even de ruimte gaf. Ze had geen idee waarom ze nu precies zo gespannen bleef, ze wist tenslotte zelf ook wel dat Maurim haar niets zou doen, hij zou vast niet boos worden omdat ze zijn kamer binnen geslopen was. Hij niet maar ze had ook wel andere ervaringen met het binnensluipen van kamers, de vorige keer dat ze iemands kamer stiekem binnensloop eindigde het namelijk met vechten in de gang met Charlie, en daar had ze ook wel de nodige blauwe plekken aan overgehouden. Maar goed, dat was absoluut niet iets wat ze verwachtte van Maurim dus daar hoefde ze zich ook geen zorgen om te maken.

Wanneer hij vroeg of hij wat voor haar kon doen voelde ze zich eigenlijk meteen al een beetje schuldig, vooral omdat hij er ook best wel een beetje moe uitzag. Ze had hem veel beter gewoon kunnen laten slapen. Zachtjes begon ze aan haar verklaring waarom ze hier was waarbij ze hem ook liet weten dat hij niet echt iets voor haar hoefde te doen. Ze zou zelfs weggaan als hij dat liever had, als hij bijvoorbeeld liever zou willen slapen. Tenminste, dat zou wel iets zijn wat Jackie of Aurélia naar haar zouden roepen als ze hun wakker zou maken, al wist ze ergens van binnen ook wel dat Maurim toch wel even een beetje een ander verhaal was. Meteen keek hij haar aan alsof ze een soort vloek had uitgesproken. "Nee nee nee, ik ben nu toch wakker, en Aleksey is waarschijnlijk blij dat hij naar Diana kan sneaken, dus blijf maar mooi hier" Zei hij licht verontwaardigd waarna Grace toch wel weer een kleine glimlach liet zien en nu ook wel een stapje naar voren durfde te doen, van de muur af.

Maar Maurim pakte al haar hand voordat ze verder naar binnen kon stappen en bracht haar zachtjes naar zijn bed. Hij ging naast haar zitten en sloeg zijn dekens over haar schouders heen, waarnaar hij zich bedacht en haar ineens helemaal begon in te pakken waardoor ze even kort moest lachen. Ze was helemaal ingewikkeld als een snoepje of iets in die richting. Wel keek hij gelukkig uit voor Esfir en begroette hij haar ook even met een aaitje, iets waarvan het kleine spinnetje ook alweer helemaal happy werd. Toch besloot de spin ineens gewoon weg te lopen en op pad te gaan door zijn kamer heen. Grace volgde haar even tot Maurim weer wat zei om vervolgens weer haar volledige aandacht om hem te richten. ”Wil je me vertellen waarom je niet kon slapen?" Vroeg hij haar met nog steeds twee bezorgde ogen die haar aankeek. Twijfelend en onzeker haalde ze eventjes haar schouders op waarna ze de dekens iets dichter tegen haar aantrok. Het rook naar Maurim - en daardoor ook naar hond maar dat hoorde er gewoon bij - en ze vond het lekker ruiken, het werkte daarom ook een beetje rustgevend en het gaf haar wel een veilig gevoel. Of was dat nu echt heen vreemd?

”Nachtmerries..” Antwoordde ze terug op zijn vraag waarna ze hem ook weer in de ogen aankeek. Het was maar een klein antwoord maar het was wel een simpele waarheid, dat was namelijk de reden waarom ze wakker lag in bed s’nachts. Natuurlijk zat er wel meer achter, het had namelijk ook te maken met veel dingen die Grace in haar verleden had meegemaakt, maar daar durfde ze het nu nog niet over te hebben. Ze was nog niet klaar voor dat, verzette zichzelf nog veel te hard tegen alle emoties die van binnen op ontploffen stond. Lang kon ze het niet meer maar misschien lukte het haar nog net wel om vol te blijven houden. Ze kroop opnieuw weer even iets dieper in de deken. ”En jij was de eerste aan wie ik dacht om heen te gaan..” Zei ze vervolgens wat afwezig terwij ze in de dekens gekropen zat..

Ze was echt heel blij om Maurim te zien, zoals dit haar eigenlijk altijd wel blij maakte. Nooit zou ze ‘nee’ zeggen tegen hem als ze weer eens besloten om af te spreken, vaak gingen ze dan naar het bos toe omdat dat hun ook allebei blij maakte. Maar nog nooit was ze echt verder in zijn kamer geweest en ze was ook nog nooit na het hebben van een nachtmerrie naar zijn kamer toe geslopen, en ergens maakte haar dat nu best wel verlegen somehow. Sowieso ook omdat ze een beetje moeite moest doen om niet naar hem te kijken, behalve dan in zijn ogen. Zelf stond ze ook in haar slaapkleding, wat ook uit niet veel meer bestond dan een klein simpel hemdje met een V-hals en een kort trainingsbroekje die maar tot de helft van haar bovenbeen kwam. Wat haar misschien ook nog een tikje extra onzeker maakte.

Gelukkig maar dat hij haar inpakte als een soort snoepje, of een burrito, al klonk burrito eigenlijk wel beter. Het voelde wel fijn tho, om zo omringd te worden door zachte dekens waarin je helemaal weg kon kruipen. Ze voelde zich er erg veilig, al kon dat ook wel te maken hebben met het feit dat ze bij Maurim in de buurt was. Toch voelde ze zich nog steeds niet helemaal op haar gemak, maar dat kwam ook wel doordat ze gewoon niet lekker in haar vel zat. Daar had ze eigenlijk al een paar dagen last van, want ze wilde eigenlijk constant een beetje alleen gelaten worden, maar toch ook niet alleen zijn. Het was daarom ook dat ze Maurim een paar dagen niet gezien had, want anders niet gewoonlijk was want ze was er graag bij hem, meer dan ze zelf misschien door had. Daarbij was toen ook nog het nieuws gekomen dat haar moeder overleden was, en het had nogal wat herinneringen opgeroepen, waarvan er eigenlijk meer negatief waren dan positief, daarom ook de nachtmerries.

Zachtjes liet ze hem weten wat er aan de hand was, waardoor hij zijn hoofd een beetje boog. Maar nog voordat hij erop kon reageren probeerde ze onder andere vragen uit te komen door te zeggen dat hij de eerste was waaraan ze dacht om bij te komen, al was dat ook best wel waar eigenlijk. Ze vertrouwde hem het meest van iedereen die ze kende en dat maakte hem soort van haar allerbeste vriend, samen met kleine Esfir, en dat was heel wat hoor. Zeker omdat Grace normaal gesproken niet zo sociaal was. Hij glimlachte door wat ze hem zachtjes toe mompelde en dat liet haar dan op haar beurt ook weer glimlachen. "Bedankt" Zei hij zachtjes waarna hij eventjes plagend door haar haar geen wreef. Uit reflex dook ze een beetje in elkaar en bracht ze haar handen omhoog, in afwering, terwijl ze ook zachtjes een beetje moest lachen. Waarna ze hem vervolgens met een klein grijnsje aankeek. ”Nee, jij bedankt..” Zei ze vervolgens, gemeend. Want ja, ze had nooit iemand gehad waarmee ze zo goed bevriend was geweest dat ze diegene ook alles wel zou toevertrouwen, en dat was misschien wel gewoon het enige wat ze echt nodig had. Maurim was dat persoon voor haar, en daar was ze erg dankbaar voor. "Ik wou dat ik er iets aan kon doen tho" Vervolgde hij met wat spijt in zijn stem waardoor ze hem ook meteen weer met een wat zachte blik aankeek, met weer wat meer emotie. Eigenlijk deed hij al genoeg, want zijn aanwezigheid deed al iets met haar, ze voelde zich gelijk al wel weer wat beter. "Wat kan er helpen?" Vroeg hij vervolgens waarop ze weer even haar schouders ophaalde. Stiekem zou ze eigenlijk al wel tevreden zijn met een knuffel, maar ze wist niet of dat nu vreemd was om te vragen, misschien wel? Zeker omdat nou ja, zij ingewikkeld was in een deken als een burrito en hij nu niet de meeste kleren aanhad. Niet dat ze het zo erg vond, maar het maakte haar wel een beetje ongemakkelijk, omdat ze probeerde niets meer voor hem te voelen dan gewoon vriendschap, want ze wist niet echt of ze het waard was. ”Je hoeft niet te doen.. Ik wil alleen niet alleen zijn..” Zei ze vervolgens terwijl ze hem aankeek met ogen die voor het eerst zo kwetsbaar en gevoelig waren..

Langzaam begon ze de nachtmerrie van daarnet ook al een beetje te vergeten, of nja niet echt dan want nachtmerries kon je niet zo makkelijk vergeten maar ze hoefde er eventjes niet aan te denken. Het waren altijd een beetje nare dingen, nachtmerries en niet dat Grace er veel had maar af en toe moest zij er ook aan geloven, en het was misschien ook iets waar ze de meeste haat aan had. Ze voelde zich dan vaak ineens heel zwak en kwetsbaar, zelfs en beetje bang, en ze voelde ze zich niet graag. Het meisje probeerde zich al vele jaren lang sterk te houden en niet bang te zijn waar ze ook nog wel in geslaagd was maar ze was bang dat het een keertje op zou houden. Vroeg of laat zou ze het niet meer kunnen houden, daar was ze zeker van. Daarom was het ook zo fijn om een vriend te hebben als Maurim, want hij was enige waarbij ze het gevoel had dat ze er terecht kon. Natuurlijk ook bij haar insecten, maar die wisten allang alles van Grace, die wisten ook precies hoe ze zich eigenlijk voelde in haar hart. Voor hun hoefde ze heen toneelspel te spelen want ze kenden haar door en door. Bij mensen was het een beetje anders, die konden niet direct in je hart kijken, die wisten niet gelijk al alles over je.

Zachtjes vertelde ze hem dat ze eigenlijk gewoon niet alleen wilde zijn, nu was ze ook eigenlijk nooit alleen met Esfir altijd aan haar zijde maar het was misschien toch een klen beetje anders? Al was Esfir nu wel even mooi weggelopen, sneaky bastard, ze had gewoon zitten wachten op een moment om haar alleen te laten met Maurim. Ze geloofde namelijk dat het wel veel specialer was tussen haar en Maurim, en ze ‘shipte hun’? Hell, Grace wist niet eens wat dat betekende, hoe kon het spinnetje dat dan wel weten? "Ik ga nergens heen, dat weet je. En jij kan nu ook niet bepaald een kant op, tenzij je gaat rollen" Zei hij was plagend terug waardoor ze weer een klein glimlachje liet zien. ”Ja dat kan ik wel doen.” Zei ze terwijl ze een klein beetje geen en weer wiebelde in haar grote burrito, gewoon om eventjes mee te doen. ”Maar dan zal ik niet weg rollen, is dat goed? “ Vroeg ze vervolgens nog.

Ze keek eventjes op wanneer Maurim ineens opstond en volgde hem, niet dat ze dacht dat hij weg zou gaan ofzo, nou oke ze was er misschien bang voor maar ze wist ook wel dat hij dat niet zou doen. Hij pakte een boek op en zachtjes glimlachte ze naar hem. "Ik weet niet of het jou gaat helpen, maar vroeger als ik nachtmerries had, las mijn opa me altijd voor, dus.." Vertelde hij waarna hij even met zijn hand langs de kaft ging en vervolgens weer bij haar op zijn bed kwam zitten. Heel eentjes schoof ze een klein beetje aan de kant wanneer hij half over haar heen kroop maar bleef hem met een klein glimlachje aankijken. Ze had geen idee of het zou werken, niemand had haar nog ooit was voorgelezen, zelfs niet nadat ze een nachtmerrie had gehad. Haar moeder was nooit zo van die kleine lieve gebaren geweest, Grace had altijd alles zelf moeten doen en zichzelf moeten entertainen, alleen wanneer dat inhield dat ze met insecten contact zocht om te spelen was het niet goed, en ook mocht ze nooit lawaai maken. Ze stond er altijd eigenlijk een beetje voor zichzelf voor, ze had nooit enkele steun van haar moeder gehad en andere familie kende ze niet.

Toch knikte ze wel even, gewoon omdat ze het wel fijn vond om naar zijn stemgeluid te luisteren en dat soort dingen miste ze toch van vroeger dus misschien was het wel fijn? "Anders mag je ook gewoon hier slapen hoor, als je dat wil" Zei hij vervolgens waarbij hij eventjes op het matras naast hem klopte terwijl hij met rug tegen de muur aanzat met een kussentje achter hem. Hier moest ze even duidelijk zichtbaar over nadenken maar uiteindelijk besloot ze toch zijn kant op te kruipen in haar burrito. Ze ging naast hem liggen en haalde zichzelf een beetje uit de burrito om hem ook wat dekens aan te bieden, anders zat ze daar alleen zo met een dekentje en dat was vast niet zo eerlijk. Het was misschien wel een beetje vreemd maar hea, vrienden konden toch ook wel gewoon bij elkaar liggen zonder al die andere dingen, right? Ze probeerde even lekker comfortabel te liggen met haar hoofd op het kussen en keek hem vervolgens aan, wachtend tot hij misschien wat zou gaan voorlezen..

Ze wist zelf nog helemaal niet wat zou helpen om haar beter te laten voelen, puur omdat nooit zoveel geprobeerd had. Het was ook niet mogelijk, ze was altijd alleen geweest met haar insecten en meestal ging ze dan met hun kletsen. Toen ze nog heel klein was en nog bij haar moeder woonde huilde ze zichzelf dan weer in slaap, en haar moeder wist dat ze dat deed maar ze had er nooit iets aan gedaan. Het was eigenlijk best wel gemeen als ze er zo aan terug dacht maar toch had ze haar moeder nooit gezien als een heel kwaad persoon, ze was zelf ook heel gebroken en had veel mentale littekens wat ervoor zorgde dat ze een moeder werd die een beetje gevoelloos werd naar haar dochter. Grace had het altijd geweten dat haar moeder stiekem gewoon pijn had zonder dat ze het zelf misschien ooit door had gehad, want ook Grace hoorde soms haar moeder zichzelf tot slaap huilen. Had haar ook altijd willen troosten maar had dit nooit gedurfd omdat ze ook bang was voor haar.

Zo was ze opgegroeid, in angst voor haar eigen moeder en de andere kinderen in haar klas die haar altijd liepen te bespotten. In het begin was er nog helemaal geen haat, ze haatte zichzelf waarschijnlijk meer dan ze andere ooit had kunnen haten, maar dat was ook langzaam begonnen te veranderen wanneer ze haar eigen kracht begon te ontdekken. Haat begon te groeien en niet veel later haatte ze de hele wereld. Ze was zichzelf uit het oog verloren, was een tijd lang een persoon dat ze eigenlijk niet was. Dat was ook de Grace die naar het eiland was gekomen, een meisje die inmiddels alweer meer dingen had meegemaakt, meer pijn had geleden maar een ijzeren masker had opgezet om maar niet te laten zien hoe verknipt ze eigenlijk was. Nu was dat ijzeren masker weg en deed alles nog veel meer pijn. Niemand had ook nog maar een flauw benul van hoe zeer het deed, want ondanks dat ze het ijzeren masker niet meer had liet ze nog steeds niets van haar pijn zien.

Zachtjes lag ze te luisteren naar het verhaaltje dat Maurim aan het vertellen was, al was ze ergens ook alweer diep in gedachten gevallen en luisterde eigenlijk alleen nog maar naar zijn stemgeluid. Het was zo rustgevend om naar hem te luisteren maar aan de andere kant voelde ze haar hart beetje bij beetje verder breken. Juist omdat het zo fijn was, kon ze het eventjes niet hebben. Met veel moeite probeerde ze tranen binnen te houden die tegen haar ogen aandrukte. Keek hem daarom ook niet aan, was langzaam een beetje in elkaar gedoken, maar begon nog net niet te huilen. Wanneer hij het boek dicht deed keek ze weer eventjes omhoog met licht wazige ogen, al was het waarschijnlijk niet al te goed te zien in het zachte licht. "Ik ben dan wel geen kat die je rijkdom kan brengen, maar hopelijk ben je blij met een hond die je af en toe mee naar buiten neemt voor een wandeling en een balletje gooien" Grapte hij eventjes waardoor ze hem even een trillende glimlach gaf, maar zei niets omdat ze dan sowieso zou beginnen te huilen. Hij besloot na haar even twijfelachtig aan te hebben gekeken ook bij haar onder de dekens te kruipen, iets wat ze op zich niet zo erg vond. Het was toch hem maar en ze vertrouwde hem goed genoeg. Hij sloeg zijn arm om haar heen en begon haar zachtjes over haar rug te aaien, iets wat haar dan ook het laatste zetje gaf. Rustig bracht ze haar handen omhoog naar haar gezicht en legde ze deze over haar ogen heen. Haar gezicht vertrok zich meteen en met nog een klein protesterend piepte begon ze te huilen. Ze wilde het niet, ze had tenslotte nog nooit iemand haar zien huilen en ze voelde zich wel zo zwak maar ze kon het niet langer binnenhouden en Maurim was zo lief voor haar. Eigenlijk wilde ze haar armen ook om hem heen slaan omdat ze een knuffel wel kon gebruiken en ze wilde het liefst gewoon iemand vasthouden, maar ze kon op het moment haar handen niet voor haar gezicht wegdoen. Er stroomden zoveel tranen haar ogen uit en het ging bijna helemaal geluidloos, omdat Grace sowieso heel stil was met huilen, maar ook omdat ze zich er wel een tikje voor schaamde..

Het feit dat Maurim zo lief voor haar was maakte dat ze emotioneel werd, ze voelde zich veilig bij hem en dat hadden haar tranen waarschijnlijk ook door want die kon ze niet lang meer binnenhouden. Ze waren tegen haar ogen aan het drukken al de hele tijd dat hij het verhaaltje aan het vertellen was. Ondanks dat ze niet luisterde wist ze toch waar het over ging, het verhaaltje kende ze al maar dat kwam ook puur doordat ze het zelf vroeger las. Daar was Grace al heel snel heel goed in en ze kreeg van niemand hulp dus dat mocht ook wel. Ze was erg slim vroeger maar niemand leek het door te hebben. Soms vroeg ze zich ook af of haar mutatie misschien een soort energie afstraalde die riep dat ze ongedierte was, gezien ze wel van alles met insecten en ongedierte te maken had. Misschien was ze het zelf dan ook wel?

Behalve nu dan, nu was ze geen ongedierte en Maurim zou haar vast niet aanzien voor een stuk ongedierte. Waarom ze dat dacht wist ze niet, maar dat idee kreeg ze gewoon. Het was niet alsof ze dacht dat hij eigenlijk maar nep zo aardig tegen haar deed, en anders dan zat er gewoon maar naast maar voelde wel goed om zo bij iemand te liggen. Gewoon als een vriend. Ze voelde de veiligheid en de steun. Wanneer hij zachtjes tegen haar aan gekropen was en over haar rug was begonnen te aaien kon ze de tranen niet meer houden, brak ze zachtjes voor hem en stroomde de tranen haar handen in. Ze kon niet alles langer binnenhouden dan dit, had het een keer nodig om uit te huilen. Het was ook wel heel bijzonder dat ze nu tranen los aan het laten was bij Maurim, want als hij niet een beetje speciaal was had ze dat niet gedaan. Voor ieder ander was ze nooit gaan huilen, en dat was een feit.

Hij bleef over haar rug aaien om haar gerust te stellen, en dat deed hij ook, ook al zag het er misschien niet zo uit omdat ze aan het huilen was. "Het geeft niet" Mompelde hij zachtjes en aaide nu ook heel lief door haar haren heen. "Ik weet niet wat er gebeurd is in je verleden, en ik hoef het ook niet te weten okay? Ik wil gewoon dat jij weet dat je nog een heel leven hebt om te leven zoals jij het wil, right?" Zei hij waarbij zijn stem ook heel breekbaar klonk. Ze knikte even een klein beetje. Wist niet of ze hem ooit zou vertellen wat ze allemaal had meegemaakt, zoals ze dat waarschijnlijk niemand ooit zou vertellen. Ze wist niet of ze dat kon, maar als ze het ooit wel zou kunnen was hij sowieso degene aan wie ze het zou vertellen. Al wilde hij het misschien ook wel niet weten.. Het deed haar namelijk veel pijn en ze wilde hem niet hetzelfde aandoen door te vertellen wat het was. Zachtjes haalde ze haar handen van haar gezicht af en sloeg ze zelf ook een tikje twijfelachtig een arm om hem heen,  trok ze zichzelf dichter tegen hem aan en bleef ze door huilen. Ze had ergens het idee dat ze het misschien ook wel kon vertellen, maar wist niet hoe. Hoe ging ze uitleggen dat nadat ze weg gegaan was bij haar moeder en in Sydney was gaan wonen ze een aantal keek behoorlijk misbruik was geweest, fysiek, mentaal en seksueel. Het was daarom ook dat Grace een aantal moorden op haar geweten had, of eigenlijk haar insecten maar op haar commando. Nog steeds had ze er geen spijt van, gezien het hele slechte mensen waren maar ze had er wel steeds meer over na zitten denken of ze niet zelf een slecht mens was. Het verdriet was ze nu voelde werd steeds een beetje meer en ze lag met haar hoofd nu tegen Maurim aan te huilen. ”Ik heb wat hele slechte dingen gedaan.” Was het enige wat nu nog uit haar mond kon komen, meer lukte nog niet, daarvoor zou ze misschien toch wel weer iets rustiger voor moeten worden..

Esfir merkte het ook meteen al, vanaf dat de eerste tranen waren gevallen - wat gelijk al heel wat was - zat ze er weer bij op het nachtkastje, keek ze wat verdrietig toe. Ze had Grace nog nooit zien huilen maar wist dat het eraan zat te komen, wist dat ze er niet langer meer tegen zou kunnen. Vond het niet leuk om haar te zien huilen want het brak haar kleine mini hartje maar wist dat het nodig was, anders zou ze nooit zo verder kunnen gaan. Aan de andere kant was ze wel heel blij dat Maurim haar aan het troosten was, want volgens het beestje was het ook de beste die haar waarschijnlijk zou kunnen troosten. Kijk, haar insecten boden haar wel veel steun maar erg goed in knuffels geven waren ze niet en dat had ze toch wel nodig. Grace voelde ook meteen Esfir aan maar het kon haar nu niet stoppen met huilen, het was haar allemaal een beetje te veel geworden en ze hield ze niet meer in. Ze probeerde het nog wat voorzichtig te doen en het niet te laten merken maar waarschijnlijk had het geen zin.

Het deed haar van binnen allemaal al te veel pijn, dat deed het eigenlijk al voor jaren maar pas nu werd het echt ondragelijk. Langzaam maar zeker begon ze zich steeds meer te beseffen dat haar stoere gedacht van anders alles te maken had met angst, ze was bang en leed stiekem heel veel pijn. Dat probeerde ze altijd heel goed te verschuilen en dat was haar ook best goed gelukt, tot nu. Zachtjes legde ze uiteindelijk een arm om Maurim heen en trok ze zichzelf een beetje tegen hem aan. Iets wat ze eigenlijk best een beetje spannend vond om de een of andere reden. Het was namelijk niet alsof hij een shirt droeg want nee die had hij niet aan en zo merkte ze ook ineens heel goed dat hij eigenlijk best wel gespierd was. Daarbij voelde het nu ook alsof zij wel echt te weinig aanhad, natuurlijk had ze wel een klein dun hemdje aan maar daarover zat eigenlijk niet, geen bh of iets en haar benen raakte ook die van hem. Toch voelde het niet helemaal ongemakkelijk, voelde het eigenlijk wel fijn om zo dicht tegen hem aan te liggen maar ze liet het zichzelf niet toe om zich zo te voelen.

"Iedereen maakt toch fouten.. Ik weet zeker dat je die dingen gedaan hebt om een grondige reden. Je bent geen slecht persoon, Grace, integendeel" Zei hij als antwoord op dat ze hem vertelde dat ze slechte dingen had gedaan. Ergens was dit best wel iets wat ze de laatste dagen wilde horen, gewoon dat ze geen slecht persoon was want ergens begon ze toch te geloven dat ze het was. Ze was alleen nog niet helemaal overtuigd, maar dat kwam doordat ze gewoon te eigenwijs was. Haar gezicht vertrok zich eventjes pijnlijk tegen ze zichzelf probeerde te verstoppen tegen Maurim, zodat hij haar gezicht ook niet zou kunnen zien. ”Ik heb een aantal levens genomen.. Alleen omdat ze mij pijn hadden gedaan, en sommige andere mensen.” Legde ze vervolgens zachtjes uit terwijl ze hem stevig vast bleef houden. Wilde niet dat hij nu misschien anders over haar zou denken, want het lag allemaal achter haar, zo deed ze nu niet meer.

Hij maakte uiteindelijk wel een goed voorstel gelukkig. "Weet je wat ik altijd deed als het me allemaal teveel werd? Ik ging een paar dagen weg, de wildernis in, meestal als wolf of een of ander dier. Mijn opa was niet altijd heel blij, maar het hielp me wel. Als je wil kan ik je meenemen, naar buiten? Het is niet bepaald de grootste wildernis op de aarde, maar het Noordelijke puntje van het eiland is redelijk verlaten" Zei hij even en ze probeerde haar tranen weg te vegen om hem vervolgens aan te kijken. Zachtjes liet ze hem daarbij ook weer een beetje los. "Je mag wel een trui van me lenen, of je neemt het deken mee, maar ik geef je sowieso een lift" Vervolgde hij waardoor ze eventjes knikte. "En Esfir mag ook mee" Zei hij vervolgens nog met een grijnsje waardoor ze ook even moest glimlachen. Veel geluid kwam er nog niet bij haar uit maar wel wat beweging en ze kwam eventjes wat overeind. Ze trok even haar knieën op en legde haar armen er omheen terwijl ze nog wel onder de dekens zat en hem wat verlegen aankeek. ”Ik kan ook wel in een spin veranderen, dan ben ik een beetje lichter, maar ik weet niet of het wel wel zo goed gaat lukken.. In ieder geval is een trui wel fijn..” Zei ze zachtjes, want ja ze was al een keer eerder in een insectje veranderd dus het moest kunnen. Het was de vorige keer alleen niet zo super goed gegaan, daarna werd ze heel moe en had ze ook overal een beetje pijn. Maar het viel nog een keer te proberen, ze moest er tenslotte toch op oefenen. Afwachtend keek ze hem aan en liet ze Esfir weer op haar schouders komen..