[AC] The night is dark and full of terrors. [Damian]

De herinneringen bleven zich afspelen in haar hoofd en Damian keek mee. Kijken, meer niet want hij voelde niet wat hij daar had gevoeld, niet nu. Het vrolijke gevoel verdween bij Allison en ze trok Damian erin mee. Hij probeerde het, om haar geen schuldgevoel te geven, ze had ook totaal geen schuld aan het feit dat ze haar geheugen kwijt was maar alles wat hij kreeg was een lach die hij niet horen kon en een sarcasme in haar geest. Hij voelde hoe donkere gedachten haar hoofd vulde, hoe ze heen en weer gingen en het enige dat hij kon doen was een zachte stroom van rust naar haar doorsturen, bijna onopmerkzaam.

Damian had de tekening genomen en ernaar gevraagd. Allison had zich omgedraaid en wist niet op wat hij doelde. Toen ze zag dat hij de tekening vast had voelde hij een soort koude douche over zich heen gaan. Het kwam deels vanuit haar geest. Ze snakte de tekening uit zijn handen, ietwat geschrokken keek hij haar aan hoe ze het nogmaals verfrommelde. Haar stem had neutraal en vlak geklonken toen ze zei niemand, maar hij fronste zijn voorhoofd. Ze loog en het was zo duidelijk in haar geest dat het bijna lachwekkend was. Misschien was het niemand in de zin van dat ze hem kende maar het was wel een persoon waaraan ze herinnering van had. Dat laatste was Damian heel zeker.

Ze opende nogmaals de tekening, staarde ernaar om het vervolgens nogmaals weg te gooien. Het bleef stil, onaangenaam stil en Damian voelde de druk stijgen. Toen viel haar blik op hem en begon ze te spreken. Ze draaide zich terug om in haar stoel zodat hij haar gezicht niet zag. Ze vertelde over haar eerste opdracht als jager. Damian luisterde naar haar woorden en pikte hier en daar een beeld op die in haar geest naar voren kwamen. Ze keek hem nog even aan voordat ze verder ging. Damian had zelf nog maar één keer een weerwolf gezien, zoals ze hen in de volksmond noemde. Ze waren niet bepaald aangenaam, in tegendeel… Allison vertelde hoe ze de jongen of de wolf had afgemaakt, hij zag hoe ze haar schouder vastnam. Damian zag de beelden hoe ze gebeten werd, hoe ze de pijl in de hersenen van het beest schoot en hoe ze voor het eerst Isaac zag. Ze sloot haar verhaal af en knikte naar de tekening die terug in de prullenmand lag.

Damian liet het even bezinken, haar woorden en de beelden. “Ik was acht jaar toen mijn vader me voor het eerst meenam.” Zei hij zacht in haar hoofd, zijn stem klonk vrij neutraal. “Ik heb nooit echt de bevelen goed doorgekregen, liplezen ging toen nog niet zo goed als nu en gedachtenlezen kon ik al helemaal niet.” Het was pas rond zijn twaalfde dat hij zijn mutatie had gekregen, tot dan toe was hij sociaal altijd geïsoleerd geweest. “Het was een simpele opdracht, zoek die man en vermoord hem. Ik mocht, neen, ik moest mee want het enige waar ik me nuttig in toonde was vechten.” Een vreugdeloze glimlach lag op zijn lippen toen hij de beelden opriep van zijn vader. De man met de zwarte haren, blauwe oog en de andere verscholen onder een ooglap. Zijn genadeloze opvoeding, als je al van een opvoeding kon spreken. “Het was middag, klaarlicht en de zon scheen zelfs. Maar dat maakte niet uit, mijn vader een andere en ik hadden de man gevonden. Deze had twee vrienden bij zich, maar ook dat maakte niets uit. Mijn bevelen waren dan misschien niet zo duidelijk maar één ding wist ik, ik moest die man vermoorden.” Damian keek naar zijn handen, hij voelde er niets bij eigenlijk, hij voelde leegte. “Ik sneed zijn keel over, zonder er iets bij te voelen.” Hij keek Allison aan, zijn blik was leeg, “Ik heb er zo velen vermoord en heb er nooit iets bij gevoeld.” Terug glimlachte hij vreugdeloos, “Mijn vader hoefde geen zoon. Hij had wat hij wilde, een emotieloze moordmachine dat deed wat hij hem oplegde.” Hij schudde zijn hoofd, het lag in het verleden. Een niet zo ver verleden echter. “Geen wonder dat ik niet gemakkelijk vrienden maak hé?” Hij zuchtte en vervloekte zichzelf door dit te vertellen aan haar. Ze moest het niet weten, ze was beter af onwetend.

Ze hadden beide een vreemd leven. Niemand kon het normaal noemen om op te groeien tussen criminelen en van kleins af aan leren omgaan met wapens. Niemand kon het normaal noemen om op je veertiende een leeftijdgenoot neer te schieten omdat hij een mutant is. De wereld was f*cked up en daar had Damian zich al bij neergelegd. Allison had haar verhaal verteld en de beelden zinderden nog na in zijn hoofd. Zo hoorde het niet te zijn maar zo was het wel gebeurd. Hij voegde een deel van zijn eigen leven eraan toe. Achteraf had hij spijt dat hij weer iets had meegegeven over zichzelf aan haar. Hij schaamde zich niet om zijn daden, noch was hij er trots op. Niemand moest op het eiland moest het weten en toch vertelde hij het.

Ergens was hij bang voor zichzelf. Moorden deed hem niets. Niet wanneer hij het deed en zelfs niet achteraf. Bij Allison voelde hij iets anders, alsof ze zich schaamde voor wie ze was, voor haar daden. Het was misschien logisch dat je je zo voelde. Maar hij niet, waarom? Hij had emoties, hij had gevoelens en een hart. En toch, waarom deed de dood of doden hem zo weinig? De vragen spookten even door zijn hoofd en werd er oprecht bang van. Voor de zoveelste keer vervloekte hij zijn vader. Wat als Damian een vrij normale opvoeding had gekregen, zou hij dan ook zo zijn? Het waren hopeloze vragen waar nooit antwoorden zouden voor gevonden worden.

“We zijn beroerd.” Klonken haar woorden zacht in zijn hoofd. Hij glimlachte en schudde zijn hoofd zachtjes, “Zeg dat wel…” Ze had gelijk, hij kon het niet ontkennen. En ondanks dat hij wist, of vermoedde, dat ze nog een heel leven voor zich hadden was het wel hun verleden dat ze meesleepten tot het einde. Toch was het geen zwart gat dat hij zag. Hier had hij nieuwe liefdes gevonden die hij nooit gedacht had te hebben. Misschien was er nog hoop, misschien zou hij zich zelf aanmelden voor het leger later. Nu ja, als ze tenminste mutanten aannamen. Of studeren was ook nog een optie, hij was gefascineerd door de anatomie en psychologie van de mens. Maar zijn doofstomheid kon wel een probleem zijn. En het feit dat hij een moordenaar was.

Op het einde van zijn verhaal had hij vreugdeloos toegevoegd hoe het niet wonderbaarlijk is dat hij weinig tot geen vrienden had. Het was een feit dat hij niet gemakkelijk vrienden maakte. Misschien omdat hij nooit heeft geleerd hoe een veilige hechtingsband ontstaat of überhaupt sociale vaardigheden geleerd heeft. “Het gaat niet om hoe gemakkelijk je vrienden maakt het gaat om hoe goed je vrienden maakt.” Hij haalde zijn schouders op en keek haar wat schaapachtig aan. “Ik snap nog steeds niet hoe ik dat geflikt heb met jou.” Een vriendelijke grijns verscheen rond zijn lippen. “Heb je al veel vrienden gemaakt?” Hij was ietwat verbaasd om de vraag en moest erdoor lachen. “Naast jou?” Hij lachte nogmaals, “Eén iemand, een kerel genaamd Kyandro. Daarnaast heb ik een kort, vriendelijk gesprek gehad met Kellin, vriendelijke kerel die ietwat op een vis lijkt?” Bij de laatste wilde hij niet beledigend klinken, Kellin had dat ook niet verdient. Maar hoe kon hij hem anders beter beschrijven? Wat Kyandro betrof, hij was een toffe kerel maar een speciaal geval. Misschien dat het daarom klikte. “Ik vermoed dat het bij jou wat vlotter verloopt, je hebt charme.” Hij glimlachte maar voegde nog toe, “Of heb ik het mis?” En zo vroeg hij onrechtsreeks hoe het bij haar verliep. Hij vermoedde ook werkelijk vlotter.

OOC: sorry voor het lange wachten...