She sees 'em walking in a straight line, that's not really her style // Alec Belikov

 

Zo geconcentreerd als hij kon zijn, liet hij zijn hand glijden langs een stil van een bloem. Er was zoveel leven in een organismen dat mensen bijna vergaten hoe snel dat kon eindigen. Of hoe snel zelfs een bloem bezeten kan worden door een demon. Hoe klein en onmachtig die demon dan ook mag zijn. Die ene kleine demon zoog het leven op uit een bloem, en Alec keek toe hij de demon in bedwang hield. Zelfs de bloem die aan het dood gaan was, vocht zelfs voor een stukje leven. Ook al was het maar om de zon nog voor de laatste keer te voelen. Alec nam de demon weer terug uit de bloem, en vanaf het eerste moment dat de bloem in aanraking was geweest met de dood; zo snel was het ook weer tot leven gekomen. Het leven van de bloem groeide en bloeide weer. Nu wat meer dan de bloemen in de vaas.

Verstoord werd er bij Alec op zijn tafel getikt door de leraar. “Mr. Belikov, als je zo graag met bloemen wil spelen in een vaas doe je dat maar naar mijn les,” zei Jamie. Jamie was zijn biologie leraar, en degene die hem had over gehaald mee te komen naar Genosha. Ook al had Alec respect voor leraar, hij was wel een streng. Ach ja, Alec kon er ook niks aan doen dat hij meer interesse had in de kunst van het leven en het doodgaan. En dan vooral het “herleven” en “doodgaan” dankzij zijn demonen in hem. Ondanks dat Alec meer interesse had in kunst dan in biologie, hij verontschuldigde zich wel aan de man. De man had zich al snel weer omgedraaid om verder te gaan over fotosynthese, met zijn ogen nog op de herleefde bloem gericht; luisterde Alec met een half oor mee wat er werd verteld.

Nadat de laatste bel was gegaan gooide Alec zijn tas in zijn kluisje. Hij zag het niet zo zitten om ook nog even wat te gaan leren dus liep hij zonder tas het gebouw uit. De zon die op zijn gezicht scheen maakte zijn gezicht warmer. Hij genoot van de zon. De zon verwarmde zijn huid nog meer dan het al was, en dat maakte hem altijd wel vrolijk. Een paar mensen begroette hem en hij wuifde even naar ze. Hij kende ze wel van naam, maar qua karakter niet zo veel. Met zijn handen in zijn zakken liep hij relaxed naar zijn slaapkamer toe. Hij liep via de meisjes afdeling, gewoon omdat de kortste weg voor hem was.
De gangen waren stil, maar dat maakte voor hem niet zoveel uit. Het was wel fijn dat het eventjes wat stiller was. Hij hoorde verderop in de gang hard een deur dicht klappen. Hij zag het dan ook gebeuren. Een meisje met blauwe haren deed er zelfs een paar stappen voor achteruit. Best wel raar eigenlijk, waarom zou er iemand een paar stappen voor achteruit doen? Alec wilde eerst voorbij het meisje lopen om gewoon naar zijn kamer toe te gaan, tot op het moment dat het meisje zich omdraaide. Hij en het meisje botste tegen elkaar aan. Het was niet expres bedoeld, hij zou nooit zomaar tegen een meisje op botsen. Het meisje viel op de grond, dat was niet zijn bedoeling. “Sorry voor het in de weg lopen,” snauwde het meisje sarcastisch naar hem, waarna ze haar hand op stak naar hem. Zodat hij haar kon gaan helpen. Alec knipperde even met zijn ogen, dat gesnauw had hij nou ook weer niet verdiend. “O sorry, maar dat deed ik niet expres,” zei hij kalm terug. Hij nam de hand van het meisje nog niet aan. Gewoon omdat hij vond dat hij dat gesnauw niet had verdiend. “Dus de volgende keer dat je per ongeluk tegen iemand opbotst, moet je niet zo snauwen anders zal niemand je helpen,” vervolgde hij, terwijl hij de hand van het meisje aan pakte en haar overeind hielp. Alec vond het wel even moeilijk om niet zijn demonen naar het meisje toe te sturen vanwege de aanraking. Maar het ging goed.
Toen het meisje eenmaal weer stond, liet hij haar hand snel weer los. “Je hebt geluk dat ik wel zo'n iemand ben die je wil helpen,” zei hij nog met een knikje, waarbij hij zijn ogen even over het meisje liet glijden.

Clothes

 

Het sloeg nergens op dat de meid met blauwe haren zo bot tegen hem had gedaan, terwijl de botsing per ongeluk was gegaan. Het kon dan misschien wel zo zijn dat de meid haar maandelijkse vrouwen probleem had, maar dan hoefde ze nog niet zo bot te doen. Hij reageerde er dan ook gewoon kalm op dat het niet zijn bedoeling was geweest om tegen de meid op te botsen. Alec nam de schuld dan wel in zich op, maar moest en zal de meid wel even duidelijk zeggen dat het niet geheel zijn schuld was. Het was ook wel deels de schuld van de meid, maar hij wist dat hij dat beter niet rechtstreeks tegen een meid kon zeggen. Sowieso vonden meiden dat nooit echt leuk, anders zouden ze gelijk zeggen dat alles hun schuld is. En dat was dan ook weer niet waar. Hij was zelf dan ook wel zo'n jongen om dan ook eerlijk te zijn over zijn fouten en ging zijn fouten dan ook wel snel bekennen. En hij wist als geen ander dat niet iedere jongen zou gaan toegeven aan zijn fouten, maar hij wel. Als hij het echt kon zeggen in woorden, dan zou hij zichzelf de meest eerlijkste persoon ever noemen.

“Jaja, ik ben hier niet gekomen voor een preek,” mompelde de meid tegen hem. Had Alec haar dan een preek gegeven? Nee, dat had hij niet. Hij had haar alleen maar een tip gegeven voor de volgende keer. Toen Alec haar omhoog trok had hij wel door dat haar hand koud was, maar liet er niks van merken. Waarom zou hij ook? Zijn hand was ook warmer dan een normale mutant. Om de meid geen verkeerde indruk van hem te geven, sprak hij dat hij wel zo'n iemand was om iemand te helpen ook al snauwde iemand tegen hem. Haar reactie was dan ook wel logisch, maar die vriendelijke glimlach hoefde er ook weer niet zo bij. Alsof het bij hem over kwam dat het sarcastisch was. Maar hij zei er niks van. “Oké, ja sorry. Ik viel gewoon tegen je uit omdat ik schrok,” sprak ze. Alec knikte naar de meid. Hij begreep dat wel. Hij zou er zelf ook wel van snauwen als hij schrok en dat hij daarna gelijk op de grond viel. Gelukkig zag de meid er zelf ook wel van in dat ze deels fout zat. Maar daardoor kan ze zijn beschuldigingen ook wel voor gebruiken. “Sorry van mij dat ik niet goed had gezien dat je ergens van was geschrokken,” zei hij vriendelijk. Het was niet zo dat de meid hem gelijk hoefde te vergeven of dat ze nu beste vrienden waren of zo, maar het was altijd fijn als iemand zich verontschuldigde voor een fout.

De meid begon met haar spullen oprapen en als een oprecht vriendelijke jongen hielp hij haar even mee. Het was nu niet zo dat zoals in een romantische film of boek, maar dit was hij haar nog wel even schuldig. De meid gooide haar blauwe haren over haar schouders en stond op. “Ik moet kamer 57 hebben, weet jij misschien waar die is? Het is in het gemengde deel of zo, maar ik ben denk ik een beetje de weg kwijt,” zei de meid, er zat dan wel een flirterige ondertoon in haar stem; maar Alec reageerde daar niet op. Hij keek juist eerder verbaasd naar meid. “Uuhm ja… ik weet waar de kamer is,” sprak Alec nog verbaasder dan hij had gedacht te kunnen spreken. Hij was een beetje verward en wist dan ook niet goed wat hij hier mee aan moest. “Deze kant op, zei hij toch maar tegen de meid. Met nog steeds de vraag in zijn hoofd wat zij in zijn kamer moest. Hij had dan wel gehoord dat hij een kamergenoot kreeg, maar dat zou deze meid toch niet zijn? Dat zou echt zo verdomt raar zijn. Alec liep voor de meid uit. Het was niet ver lopen naar zijn kamer, maar voor hij voor zijn slaapkamer deur stond keek hij naar de meid. “Dit is euhm…. Mijn kamer,” sprak hij niet hard, maar wel duidelijk verstaanbaar.

Clothes

 

Alec was nog steeds helemaal van zijn stuk gebracht. Wat moest deze meid met de blauwe haren op zijn kamer? Er was er verder niet bijzonders te zoeken dus waarom? Ondanks dat zijn kamer op de gemengde afdeling was, was het hem niet verteld dat hij een kamergenoot er bij krijg of iets. Dus hij vond dit wel allemaal heel erg verdacht. Een beetje ongemakkelijk liep hij voor de meid aan naar zijn kamer. Het was niet zo dat hij ongemakkelijk was vanwege het geflirt dat ze lichtjes had gebruikt in zijn stem. Maar echt alleen maar omdat hij niet wist waarom ze op zijn kamer moest zijn.
Tegen de tijd dat hij voor zijn slaapkamer deur stond, sprak hij zacht tegen haar dat dit zijn kamer was. Het was dan wel zacht uitgesproken, maar het was hoorbaar voor de meid. Voorzichtig keek hij opzij naar de meid die haar wenkbrauwen verbaast had opgetrokken. Ze leunde wat naar hem toe en vroeg sissend wat hij had gezegd. Ja, daar ging de awkwardness. Het werd alleen nog maar groter en groter, maar dit had echt een goede reden. Nou ja, voor al als hij alles bij elkaar op ging tellen dan was er een heleboel awkwardness. Ondanks dat ze het geïrriteerd had over gebracht zo nam hij het niet op. “Dit is ook mijn kamer,” herhaalde hij maar voor haar, ook al wist hij ook wel dat ze het goed had verstaan. Anders zou ze ook niet verbaasd gekeken hebben.

Op het gezicht van de meid verscheen een vriendelijke onschuldig glimlach. Met een scheve glimlach glimlachte hij terug en leunde tegen de deurpost aan. “Dit...” zei ze, waarbij ze naar de deur wees. “Dit is jouw kamer? For fuck’s sake..” zei ze verzuchtend. Alec stopte zijn handen in zijn broekzakken en knikte. “Ja, dat heb ik twee keer gezegd,” sprak hij kalm, maar in zijn stem was te horen dat hij ook wel kon lachen om dit alles. Wie had dit eigenlijk verwacht dat hij eerst tegen een meid zou op botsen die eigenlijk ook zijn kamergenoot zou zijn? Terwijl er niet tegen is gezegd dat hij een kamergenoot kreeg. Er zat wel een heleboel awkwardness in, maar ook wel humor. De meid haalde een papiertje te voorschijn met dus de belangrijke informatie over de slaapkamer en waarschijnlijk ook lesrooster, maar stopte hem ook wel snel weer weg. Alec bleef maar gewoon rustig tegen de deurpost aan staan en wachtte rustig af of ze nog iets ging zeggen. “Oké dan...” sprak ze waarna ze haar hand uit stak. “Frankie Osborn. Er is misschien verteld dat mijn naam Francis is, Niet meer,” stelde ze zichzelf voor. Alec nam vrijwel direct haar hand aan en sprak beleefd:“Alec Belikov, maar ik mag je gewoon Frankie noemen right?” Hij vroeg dat laatste maar voor de zekerheid, want misschien moest hij haar toch Francis noemen. En hij zag haar wel eerder voor Frankie dan een Francis.
Alec trok zijn hand weer terug, omdat hij niet wilde dat een van zijn demonen in zijn lichaam door ging lopen naar het lichaam van Frankie. Daar zou zich echt schuldig voor voelen als dat zou gebeuren. Hij legde zijn hand op de deur klink van de deur en opende zijn slaapkamer deur. “Welkom miss Osborne,” sprak hij of het een hele verandering was voor haar. Terwijl hij zijn kamerdeur opende voelde hij zich alsnog schuldig dat hij zijn kamer niet heel erg opgeruimd had. Er lagen een paar shirts op de grond en wat handdoeken die hij had gebruikt na het douchen. “Sorry voor de rommel...” sprak hij schuldig. Maar toen hij zijn kamer binnen liep om Frankie ook wat meer zicht te geven op zijn kamer, viel het hem op dat er ook maar één bed stond. Het was dan wel een tweepersoonsbed, en hij zou het niet erg vinden dat Frankie bij hem in bed ging liggen; maar hij wist niet wat zij daarvan zou vinden. “Je mag wel in het bed slapen, dan slaap ik wel op de bank of op de grond,” flapte hij eruit, maar het was ook maar even goed dat hij dat had gezegd. Hij draaide zich om naar Frankie en wachtte op een antwoord.

Clothes

 
Alec had er bij het voorstellen niet meer aan gedacht dat de hand van de meid, met de naam Frankie, koud was zoals een dood lijk zou aanvoelen. Maar doordat zijn hand ook niet echt van een normale huidstemperatuur was liet hij niks merken. Waarom zou hij ook, hij had haar hand al eerder aangeraakt. Frankie verzekerde hem er van dat hij haar gewoon Frankie mocht noemen in plaats van Francis. Ze legde hem uit dat dat alleen op officiële papieren stond. Niet dat hij die informatie echt nodig had, maar hij knikte wel als teken dat hij het begreep.
Het was nogal vreemd geweest dat hij zijn hand terug trok, maar hij had zo zijn redenen om haar hand niet te lang vast te pakken. Dat zou ook niet zo leuk zijn geweest voor hem en voor haar. Zijn concentratie was dan ook alleen maar gericht op de meid en niet op de demonen die zweefde in zijn lichaam. Hij had dan geen flauw idee hoe hij zijn concentratie van de meid moest houden als hij er per ongeluk een demon in haar lichaam zou gaan zitten. Het zou nogal pijnlijk zijn om die demon er uit te halen, en daar zat hij echt niet op te wachten dat dat zou gebeuren.

Om het gesprek een niet in een awkward stilte te laten vallen, opende hij beleefd de deur voor haar en verwelkomde hij haar in zijn kamer. Er verscheen een glimlachje op haar gezicht iets wat hem eigenlijk best wel goed deed. Hij liep na haar naar binnen en verontschuldigde zich voor de rommel in zijn kamer. Hij wist niet zeker of zij daar hele grote problemen mee had en alles zo goed als opgeruimd moest hebben, maar hij liet haar eerst even de kamer verkennen. Niet dat het een mega grote kamer was, maar het was groot genoeg voor hun twee. Van uit de deur keek Alec toe hoe Frankie een rondje maakte in zijn kamer en uiteindelijk zijn wenkbrauwen op trok. Hij volgde haar ogen die gericht waren op het bed en sprak dat hij desnoods wel op de bank of op de grond ging slapen. Ook al wilde hij stiekem niet zijn bed zomaar weg geven, maar dat zei hij er maar niet achteraan. Frankie knikte om zijn idee, en sprak dat ze dat een goed idee vond. Wel jammer tho, hij wilde gerust met haar in één bed. Niet voor seks, maar gewoon om te slapen.
Alec liep wat verder naar binnen en begon wat handdoeken en shirts van de grond af te halen. Hij keek op toen Frankie het raam open deed om een sigaret te gaan roken. Hij vond het geen probleem, hij rookte zelf ook wel dagelijks. Maar niet als een verslaafd iemand. Hij was eerder een mee roker. “Dat had ik echt even nodig, you don’t mind do you?” vroeg ze aan hem. Alec schoof de handdoeken bij elkaar zodat de rommel al wat minder leek te zijn. Hij liep naar Frankie toe en leunde vlakbij haar tegen de muur aan. “I don’t mind, maar als ze op zijn heb ik ook nog wel voor je,” sprak hij beleefd. Maar het was niet zo beleefd van hem dat hij haar sigaret pakte en er een hijs van nam. Hij gaf de sigaret daarna wel weer terug aan haar, want één hijs voor hem was voor hem genoeg. Hij draaide zich weer om en blies gewoon de rook uit in zijn kamer, terwijl hij verder ging met opruimen. De vieze shirts en handdoeken bracht hij naar de was mand die in zijn badkamer stond. Vervolgens kwam hij weer terug en het was al een stuk netter. Alleen zijn bed was nu nog opgemaakt, maar daar had hij niet bepaald zin in om dat nog te doen. Hij was immers niet zo van het opruimen. “Stuk schoner vind je niet?” vroeg hij aan Frankie, waarna hij op zijn bed plofte en haar een tijdje aan bleef kijken.

Clothes