[AC] The night is dark and full of terrors. [Damian]

De beelden kwamen snel achter elkaar en waren enorm gedetailleerd waardoor het Allison veel dieper trok dan normaal. Maar het kwam ook omdat het nacht was en s’nachts had ze het altijd veel lastiger om haat mutatie onder controle te houden. Haar bewustzijn schakelde over in een soort defensieve positie waardoor er beelden van onder heel de wereld haar kant kwamen uitgestuurd. Het eerste beeld was een haven, met containerschepen en een hoop havenarbeiders. Allison zag dat het enorm waaide, de vlaggen klepperde heen en weer, Allison zag de arbeiders vechten met touwen terwijl er grote houten kratten op werden geladen. Maar wat Allison meer verontrustte was de jeep die aan kwam gereden, militairen die uitstapten en met de haven chef begonnen te praten. Ze waren bewapend, de ene had een plan waar hij iets op aanduidde maar Allison kon niet zien wat het was. En dan was het beeld weg en maakte plaats voor een reeks rijhuizen, oude rijhuizen met afgebladerde deuren en oude krakerige hekjes. Er liep een man naar één van de huizen, hij gaf een pakje af en draaide zich weer. Hij was oud, had een lange grijze mantel aan en rimpels in zijn voorhoofd, hij keek om, recht naar Allison …

Allison schrok wakker, haar voorhoofd was nat van het zweten, en de pijn bonkte door haar hersenen heen. Ze ging recht zitten en omklemde haar hoofd, probeerde alles uit te schakelen, trok defensief haar muren omhoog en probeerde de beelden weg te duwen. Maar ze verdwenen niet en dat maakte Allison net iets humeuriger dan normaal. Ze wreef haar vingers langs haar slapen en probeerde te ontspannen terwijl ze nadacht over de beelden … nee, niet nadenken. Ze schakelde het uit en staarde het duister in van haar kamer. Ze had geen idee hoe lang het duurde maar na een half uur ging ze terug lichaam, ontspannen en klaar voor een tweede poging tot slapen.

Deze keer waren de beelden veel dichter en directer. Ze stond op een gang van een chique gebouw, haar blik was op een vergaderruimte gericht. Maar er zat glas tussen haar en de mannen in dus ze kon niets horen, enkel hun gebaren en lippen die bewogen. Het waren oudere mannen, sommige in kostuum, andere in praktische kleding. Het waren geen zakenmannen, ze zagen er niet professioneel genoeg uit. De ene legde een wapen demonstratief op de tafel en Allison herkende het meteen, jagers. ‘Allison.’ Haar naam werd van buitenaf geroepen en schoot van het ene beeld naar het ander. Een jonge man, met pijl en boog, hij zette de pijl erop, trok de pees aan en richtte recht op haar. ‘Je moet beter opletten.’ De pijl loste en ging op haar af. Allison probeerde zich uit de droom te trekken, uit het beeld maar het zat zo diep vast gehamerd dat het gewoon niet lukte. Er kwam een reeks beelden naar voor, het ene achter het andere, een Chinese muur, haar vader, de school, de zee, het leven, alles …

Een man, hij kon niet veel ouder dan dertig zijn, sprak met een andere man. Hun handen verborgen hun lippen terwijl ze spraken. Het regende al enkele uren, mijn kleren waren kletsnat en in de verte werd de hemel verlicht door de bliksem. De twee mannen knikten naar elkaar en schudden de hand. De ene verliet de plaats, de dertiger kwam dichterbij. Hij sprak maar zijn lippen gingen te snel. Toen hij niet de gewenste reactie kreeg verkocht hij me een mep en sleurde me mee. Achter de hoek van de straat stonden andere mannen, jonge mannen met angst in hun ogen. Ieder droeg een wapen met zich mee. Van vuurwapens tot zwaarden. Ze stonden klaar voor een gevecht maar niemand leek te willen vechten. Ik keek alleen maar toe, ik voelde weinig sympathie voor hen net zomin zijn sympathie voor mij voelden. Tenslotte, wat zou een kind van tien kunnen aanrichten in een oorlog als deze?

Damian werd wakker, zijn ogen staarden naar zijn bureau naast zijn bed. Hij bleef een tijd lang staren tot er het beetje licht die door zijn raam scheen ieder contour van zijn kamer beschreef. De jongen draaide zich op zijn rug en keek vervolgens naar zijn plafond. De boom die voor zijn raam stond wierp schaduwen op zijn plafond. De takken bewogen onrustig door de wind die ermee speelde. Een tijd lang bleef hij liggen tot hij gromde en met zijn armen op zijn bed sloeg. “Ik kan niet meer slapen…” dacht hij voor zichzelf. Hij keek naar zijn horloge en kreunde zachtjes, het was nog maar één uur ’s nachts gepasseerd. Hij had dit wel vaker, wakker worden en niet meer in slaap kunnen vallen. Het was gewoon iets en er was maar één manier om terug in slaap te vallen: bomen.

Hij strekte zijn geest uit en liet zo zijn barrières vallen die hij ’s nachts optrok. Ondanks dat slapen een toestand was van lichaam en geest bleef hij om de één of andere manier alert met zijn geest. Hij sliep, hij was uitgerust na zo’n zes uur slaap maar toch bleef hij op stand by staan. Meteen na het openen van zijn geest brandden achter zijn netvliezen enkele lichtbollen op terwijl zijn ogen nog steeds in het donker staarden. De jongens naast hem sliepen, dat merkte hij meteen door hun rustige geesten. Hij wilde naar de boom zijn bewustzijn reiken toen hij de heldere geest van Allison opmerkte. Onbewust en ongewild reek hij ook naar de hare. Het was bijna een automatisme geworden, het voelde bijna vertrouwd aan om contact te leggen met haar geest. Neen, het was niet ‘bijna’, het was effectief zo.

Door vaak met haar in contact te komen merkte hij dan ook snel op dat er iets niet klopte. Ze sliep, zoveel wist hij maar haar geest knipperde op de één of andere manier. Zachtjes maakte hij contact en voelde hoe ze wisselde tussen slapen en beelden opvangen van het vasteland. Het was een constante wisselwerking tot ze wakker werd. Het was alsof zijn geest een dreun kreeg door de plotse muren die Allison rond haar geest wierp. Damian haalde zijn wenkbrauwen op door de plotse reactie, niet dat iemand zijn gezicht kon zien maar swat, hij trok zijn wenkbrauwen op. Hij streelde nog steeds langs haar geest maar haar barrières bleven op. Damian wist dat het haar zou pijn doen en uitputten als hij er probeerde door te dringen. Daarnaast wilde hij niet overkomen als een stalker dus richtte hij zijn geest op zijn oorspronkelijke bestemming: de boom.

Maar het lukte de jongen niet om de slaap te vinden die hij nodig. Hij kon zich niet concentreren zoals anders en dat kwam grotendeels door Allison. Damian sloot geforceerd zijn ogen en trok zelf zijn barrières op, sloot zijn geest af maar hield dit amper vijf minuten vol voordat hij terug zijn geest openstelde en luisterde naar al wat anderen hem onbewust te vertellen hadden. Zijn aandacht glipte terug naar het meisje die een verdiep lager lag en enkele kamers naar, voor hem, links. Hij merkte dat haar muren weg waren. Ze had terug een staat van slapen aangenomen, ook haar geest knipperde niet meer. Hij reek verder en dieper in haar geest en merkte algauw dat ze een onrustige droom had. De jongen twijfelde een tijd maar hij voelde hoe ze zich steeds meer en meer aan het opjagen was…

Het was nog steeds vreemd om de droomwereld van een ander binnen te treden. Het was een andere realiteit, een extra kamer binnen de geest waar de mogelijkheden oneindig waren. Damian zag was zij zag. Mannen rond een tafel, een wapen en hij voelde de herkenning dat het jagers waren. Althans, Allison voelde de herkenning en Damian keek als een onzichtbare toeschouwer mee. Haar naam werd gezegd en het beeld veranderde. Kort erna gebeurde een heleboel snel na elkaar. Beelden flitsten voorbij tot het plots stil stond. Ze waren in een bos, Damian herkende niet waar het was en daarnaast was het donker. Allison stond voor hem, een man stapte naar haar toe en reikte haar een mes aan. “Je weet wat je moet doen.” Vertelde hij haar en wees naar een gebonden lichaam voor haar. Het was een mutant, Damian wist niet hoe hij dat wist maar het was haar droom en dit was wat ze droomde. Ze moest hem vermoordden en dat wilde ze niet.

Damian greep in, hij sprak haar zachtjes aan in haar droom, “Allison,” ze keek geschrokken om met het mes in haar handen. Het beeld vervaagde een beetje. Hij was niet meer dan een deel van haar droom en algauw bleek hij de persoon te zijn die ze moesten vermoorden. Damian gebruikte zijn gave en beïnvloedde haar droom, liet de man verdwijnen samen met het mes en sprak terug, “Allison rustig, het is een nachtmerrie, het is niet echt.” Hij stapte naar haar toe en glilmlachte vriendelijk. “Ik zou niet liegen tegen je, dat weet je.” Hij omhelsde haar en zei, “Wordt wakker.”
Het was een vreemd gevoel, Damian werd meteen een heel stuk uit haar geest gesleurd toen ze wakker werd. Hij keek ook terug naar zijn eigen kamer en voelde zich ietwat uitgeput na zijn reisje. Damian wachtte even voordat hij tot Allison sprak, “Het spijt me… Ik voelde hoe je onrustig werd in je slaap… Ik had misschien niet mogen moeien.” Sprak hij onzeker, nu pas beseffend dat hij een grens had overgestoken.

De beeldenreeks verdween en toen kwam ze terecht in een nachtmerrie, deze keer een echte, ze had ze niet veel. De beelden beschouwde ze niet als nachtmerries, ze waren slechts een blik van wat zich ergens afspeelde op de wereld. Dit was een echte nachtmerrie, met alles erop en eraan. Een man vastgebonden in een stoel, een eng stil bos op de achtergrond en een jager die haar een mes toe stak. “Je weet wat je moet doen.” Zei hij tegen haar. Ze keek naar het mes, naar de weerspiegeling van zichzelf toen ze het over nam. Ja, ze wist wat ze moest doen, al had ze het nooit op deze manier gedaan. Mutanten vermoorden was altijd deel van de actie geweest, praktisch zelfverdediging. Dit was louter slachting. De jongen in de stoel zag er onschuldig uit, met groene ogen, halflang bruin haar, ze zou hem bijna knap kunnen noemen. Het mes voelde als lood aan in haar handen, merendeels omdat haar instinct haar tegen hield om het niet te doen. Toch was een deel van Allison geneigd blindelings de man te vertrouwen. En dat was omdat ze jager was, jagers hadden een code, luisteren naar je leiders was daar eentje van. Hem niet vermoorden was er niet bij horen.

Ze gooide het mes in de lucht, het scherpe draaide rond en rond voor het terug zijn daling ondernam en ze het op ving aan de punt. Er liep een klein staaltje bloed langs haar vingers van waar ze gesneden was. Ze bracht haar hand omhoog toen ze haar naam hoorde, haast fluisterend in haar oren. Haar blik gleed naar het mes, geschrokken en verward. Toen ze terug op keek viel het mes uit haar hand in de malse bosgrond. ‘Damian.’ Ze fluisterde het, amper hoorbaar, terwijl haar grote bruine ogen hem opnamen. Waar was de andere jongen gebleven, waarom was dit Damian nu? Toen ze opzij keek was de man weg, Damian was verlost uit de touwen die hem vast hielden en hij kwam naar haar toe. Dit was een nachtmerrie, het was niet echt. Ze zette afstandelijk een pas naar achter en nam hem onderzoekend op. “Ik zou niet tegen je liegen, dat weet je.” Waarom geloofde ze dat rechtstreeks? Hij omhelsde haar en ze bleef krampachtig staan, niet in staat iets te doen. “Word wakker.”

Allison schoot recht in haar bed, ze sloeg het dekbed weg en zette haar voeten meteen op de koude vloer van haar kamer. De muren rondom haar geest waren gelijk opgetrokken tot een ondoordringbaar fort terwijl ze haar vingers langs haar bezwete voorhoofd liet glijden. ‘Allison kalmeer, wees nuchter.’ Zei ze luidop tegen zichzelf. Dit was niet de eerste keer dat ze zou wakker werd, gelukkig had ze geen kamergenoot. Maar het was wel de eerste keer dat haar nachtmerries Damian bevatte. En dat zette haar dan ook weer aan het denken en terwijl ze dacht gleden de muren langzaam weg van rond haar geest. En daar was hij weer, op dezelfde plotse manier waardoor ze moest schrikken. ‘Het spijt je?’ Dacht ze … nouja, ze was kwaad. Niet om de schending van privacy … oke, misschien wel een beetje. Ze kwam uit haar bed en begon te ijsberen, nog een teken dat haar humeur niet was wat het hoorde te zijn. ‘Mijn nachtmerries zijn geen nachtmerries als jij er niet in voor komt Damian.’ Dat zou genoeg moeten zeggen, ze kon haar eigen dromen aan. Voor even dacht ze dat hij de droom was, dat hij in de droom zat en dat bevestigde enkel maar hoeveel ze hem koesterde. ‘Ik kan ze aan, daar heb ik jou niet voor nodig.’ Ze zette haar handen hard neer op haar bureau en staarde naar de plannen aan de muur, plannen voor pijlen en ontwerpen ervan. Ze ademde diep in en uit en probeerde een beetje stoom af te blazen door zichzelf gerust te stellen, hij kon vast wel voelen hoe in de war, kwaad en onrustig ze was. Nu had hij meteen een beeld van de zeldzame slechte kant van Allison...

De jongen had misschien beter moeten overwegen om haar nachtmerrie binnen te stappen. Damian reageerde wel vaker impulsief, zo had hij het vaak weten te overleven. Maar nu, nu had hij beter tweemaal nagedacht voordat hij handelde. Eenmaal hij zichzelf bekend maakte in haar nachtmerrie veranderde er een heleboel. Hij had niets verandert, Allison veranderde zelf haar nachtmerrie eenmaal ze hem hoorde. Damian had gezien hoe ze angstig had gekeken toen hij verscheen in de plaats van haar. Hij had niet geweten wat voor impact hij zou hebben. Enkele seconden geleden leek Allison niet te twijfelen om de andere jongeman te vermoorden.

Damian liet de nachtmerrie oplossen en zorgde ervoor dat het meisje zou wakker worden. Ze was onrustig, zeker door zijn verschijning in haar nachtmerrie en door wakker te worden leek ze niet veel rustiger te worden. Terug richtte ze haar barrières op en Damian werd zelf onrustig. Hij wist niet wanneer hij het gedaan had maar om de één of andere reden zat hij recht in zijn bed met het laken krampachtig in zijn gebalde hand. Zijn ademhaling was even onregelmatig, gevolg van de tol dat de geestelijke reis eiste. Haar muren waren sterk en zelfs kleine flarden emoties liet ze niet door. Hij wachtte onrustig tot ze hem zou toe laten en meteen besefte hij de schade die hij had aangebracht.

Hij had een reactie verwacht, maar eerlijk? Niet zo. Ze was kwaad, dat voelde hij wel heel duidelijk en als hij kon dan zakte hij het liefst daar en nu weg in zijn bed. Hij had zich verontschuldigt maar kreeg meteen een snauw door, “Het spijt je?” Awtch, hij kneep zijn ogen dicht en wilde nog iets zeggen maar niets leek goed genoeg. Hij zag hoe haar geest zich haastig heen en weer verplaatste op een korte afstand. “Mijn nachtmerries zijn geen nachtmerries als jij er niet in voor komt Damian.” Hij slikte en zweeg. Wat moest hij zeggen? “Ik wilde helpen…” fluisterde hij voor zichzelf, niet in gedachten en sloeg toen kwaad op de matras. Wat dacht hij eigenlijk? Wat had hij eigenlijk zelfs gedaan? Zo’n freaking stomme zet…

“Ik kan ze aan, daar heb ik jou niet voor nodig.” Het sneerde door zijn hoofd. Hij keek kwaad naar zijn kamer en gromde zacht, niet dat iemand het kon horen. Hij voelde haar kwaadheid en het leek over te stromen van haar geest naar de zijne, het palmde hem in. Hij voelde ook haar verwardheid maar dat duwde hij bewust weg. Als hij had kunnen spreken dan had hij zijn kaken op elkaar geklemd en bijna de woorden uitgespuugd. “Oh, ahzo, geen probleem Allison. Slaapzacht.” En hij verbrak het contact abrupt af. Kwaad stond hij op en schopte tegen zijn rugzak die met een klap tegen de muur terecht kwam, de volledige inhoud viel eruit. Dus hij moest hulp toelaten maar hij mocht haar niet helpen? Zijn vuist sloeg tegen de muur en meteen schoten er prikkels pijn naar zijn hersenen maar verwaterden in zijn razernij. Vrouwen dacht hij voordat hij zijn vest nam en naar buiten stapte.

Meteen had hij spijt van alles. Van zijn indringen in haar geest tot zijn reactie nadien. En nu stond hij daar, buiten in de kilte, beseffend wat hij gedaan had. Een beetje zichzelf hatend. Zijn hoofd leunde tegen de koude buitenmuur van het schoolgebouw. Hij was nog niet lang buiten, vijf minuten misschien en wist dat Allison nog wakker moest zijn. Hij had zich zelden schuldig gevoeld over eender wat. De enige die hem kon straffen was zijn vader en die strafte hem voor het minste. Met een knoop in zijn maag dat zo’n zeer deed dat hij er misselijk van werd ging hij terug naar binnen.

Derde verdiep nummer negen. Hij stond er nu waarschijnlijk vijf minuten voor, hij voelde haar geest en wist dat ze wakker was. Damian durfde hem niet te raken, durfde geen contact te leggen en hij wist zelf niet waarom. Al enkele keren had hij zijn hand naar de deur gebracht maar toen terug langs zijn zijde gelegd. Hij had zich twee keer omgedraaid om weg te stappen maar het knagend gevoel werd er alleen erger door. Uiteindelijk verraste hij zichzelf door plots aan te kloppen. Hij voelde zijn hartslag stijgen, misschien kon hij nog weglopen. Ze zou het toch weten, dacht hij, wie klopte er nu om twee uur ’s nachts aan behalve een idioot als hij.
De deur ging open en ondanks dat Damian zo’n twintig centimeter boven haar uitstak voelde hij zich klein. Zijn ogen staarden eerst naar de grond en vervolgens naar haar. Hij probeerde zachtjes te praten maar geen idee of dat lukte, “H-et speit me.” En wachtte haar reactie af, nog steeds durfde hij geen geestelijk contact met haar te leggen. Zijn gezicht stond miserabel, hij voelde zich echt schuldig en wilde nu liever aangereden worden door een vrachtwagen dan wachten op Allison haar reactie.

Terwijl ze onrustig door haar kamer ijsbeerde kwam voor het eerst het feit naar boven dat ze kwaad was geworden tegen Damian, terwijl ze altijd zo geduldig met hem was. Achteraf gezien deed hij dit maar om één reden, haar te helpen, en dat had ze hem ontnomen door de typische vrouwenreactie te vertonen. Nuja, het was twee uur snachts, ze had een kleine reden om zo bitsig te reageren, niet dat ze het tegen hem had mogen doen. Het was nog steeds Damian en ze had nooit gedacht dat ze Damian, om welke reden dan ook zou kwetsen, of uitschelden, of uitkafferen zoals ze net had gedaan. Ze zakte neer op haar bed en staarde voor zich uit, ze had het echt gedaan. Haar blik dwaalde langs de muren terwijl het opnieuw en opnieuw in haar hoofd afspeelde. Naast al dit was er nog iets waar hij getuige van was geweest, haar drang om de jongen te vermoorden. Hij moest het gezien hebben, hij moest gezien hebben hoe simpel het in haar ogen voor even had geleken. En geloof het of niet, het zat Allison dwars dat ze dat deeltje van zichzelf … dat deeltje dat ze net zo goed mogelijk probeerde te verstoppen naar boven had gehaald waar Damian zo naar had staan kijken. Een dramatische zucht kondigde het begin aan van een slechte dag, en de dag was nog lang niet begonnen.

Hij had haar slaapwel gezegd en was meteen uit haar hoofd vertrokken, haar reactie was meteen om de muren terug omhoog te trekken. Wat ze niet zou mogen doen en toch deed ze het. In de hitte van de strijd, dat was haar omschrijving voor wat momenteel aan de gang was mentaal. Ze was uitgeput van een reeks slapeloze nachten. Sinds het gevecht en het bezoek in de ziekenzaal hadden ze elkaar niet vaak meer gezien, mede omdat ze beide hadden te recuperen. Allison keek automatisch naar haar pols, die was net twee dagen uit de gips en zo slap als een vodje. Ze probeerde hardnekkig aan een oplossing te zoeken voor het probleem, Damian zoeken in haar hoofd ging enkel als ze zijn mutatie was. Hem gaan opzoeken … midden in de nacht. Ze was niet bang maar ze stond niet meteen te poppelen.

Alsof die gedachte nog maar net was gepasseerd werd er zachtjes op haar deur geklopt. Ze hief haar hoofd op van tussen haar handen en keek opzij naar de deur, een vreugdeloze glimlach klaarde kort haar gezicht op wetend dat het Damian was … die midden in de nacht tot haar kamer was gekomen. Ze twijfelde geen seconde om de deur open te doen maar toch duurde het langer dan normaal tegen dat ze haar lichaam naar de deur had gekregen en hem had opgetrokken. Ze bleef er tegen hangen en keek Damian onder zoekend aan. Alles in zijn houding sprak spijt en twijfel. Het brak Allison voor een stukje, maar niet genoeg om haar humeur van de baan te helpen. Al was zijn gezelschap misschien het enige dat iets kon opklaren aan haar dag. Zijn woorden, het oogcontact, ze schudde langzaam haar hoofd en knikte hem haar kamer binnen. Ze sloot de deur en draaide zich naar hem om. ‘Dat is mijn reactie na zoiets. En ik voel me eveneens schuldig.’ Ze tikte tegen haar hoofd, daarmee toestemming gevend dat hij haar geest mocht binnen gaan. ‘Ik had niet zo mogen reageren. Afgelopen dagen zijn,’ ze zweeg en zakte neer op haar bureaustoel, starend naar haar ontwerpen. ‘Ik heb gewoon weinig slaap, zoals je merkt.’ Ze glimlachte wrang en keek hem voorzichtig aan. ‘Ik was niet mogen uitvliegen.’ Gaf ze somber toe …

Misschien waren ze beide koppig, hoe hij het gesprek had afgekapt en hoe zij meteen haar muren terug optrok. Misschien wilden ze beide niet toegeven of elkaar niet onder ogen komen. Misschien maar het was niet zo, niet helemaal tenminste. Het had niet lang geduurd of Damian voelde zich al schuldig. Er was een reden waarom hij zichzelf sociaal niet sterk vond en dat was om redenen als deze. Hij had een kort lontje, hij had niet veel nodig en al zeker niet van een persoon als Allison. Hij had het vroeger zelden meegemaakt met Michael maar als het gebeurde, was het niet aangenaam. Zeker nu hij er niet meer was deed het nog meer pijn hoe Damian ooit had gereageerd op de stomste dingen.

Met veel pijn had hij besloten zich te gaan excuseren. Hij durfde eerlijk gezegd Allison niet onder ogen te komen, bang voor wat ze zou zeggen of doen. Het zou hem niet verbazen dat hij een klap zou ontvangen, dat de deur zou dicht gegooid worden en dat het gedaan was met de vriendschap. Die gedachten maakten hem bang. Het was vreemd hoe zelfzeker hij was maar in deze sociale situaties eigenlijk niet meer waard is dan een aardappel. Met een beetje lef klopte hij op de deur van haar kamer en wachtte in spanning af. Ze deed redelijk snel de deur open, zijn lijf trilde van de zenuwen nadat hij zich geëxcuseerd had. Hij keek haar aan, hoe ze nonchalant tegen het kader van de deur hing en vervolgens haar hoofd schudde. Nu kwam het en Damian wachtte af, iets verwachtend maar zeker niet de uitnodiging om haar kamer binnen te komen.

Ongemakkelijk ging hij in haar kamer staan, zijn ogen haar muren afspeurend. Een nachtlampje brandde die lange schaduwen wierp op haar muren en Allison voor een deel in duisternis hulde door zijn eigen schaduw. Ze had de deur gesloten voordat ze naar hem omdraaide en sprak. “Dat is mijn reactie na zoiets.” Hij knikte en wilde naar de grond kijken toen hij besefte dat ze niet uitgesproken was. “En ik voel me eveneens schuldig.” Waarna ze op haar hoofd tikte dat hij aannam als toestemming om contact te leggen. Somber zei hij, “Ik zou me het liefst voor een trein willen gooien nu…” niet dat hij het werkelijk meende maar het was als een metafoor over hoe hij zich nu voelde. Niet dat hij haar de schuld gaf, al lag ze mede aan de bron, maar bedoelde het eerder uit schaamte. “Ik had niet zo mogen reageren. Afgelopen dagen zijn,” hij zag hoe ze op haar bureaustoel ging zitten en staarde naar iets dat aan de muur hing. “Ik heb gewoon weinig slaap, zoals je merkt.” Een vreugdeloze glimlach sierde haar lippen waarna ze een zachte blik op hem wierp. “Ik was niet mogen uitvliegen.”

Hij glimlachte voorzichtig, “We zijn een stel idioten… Althans ik toch.” Zei hij zacht en ging vervolgen op haar bed zitten, zijn benen optrekkend en omsloot met zijn armen zijn knieën. “Ik had me nooit mogen moeien met je dromen. Maar ik dacht…” hij zweeg, eigenlijk dacht hij misschien te weinig na. “Hoe lang teisteren je visioenen van het vasteland je al?” Vroeg hij kort erna en wilde het liefst het onderwerp over die nacht gebeurtenissen laten varen. Hij besefte plots dat ze elkaar al een tijd lang niet hadden gezien. Haar gips was nog maar net af en zijn schouder was nog maar net genezen. Zijn spieren waren afgezwakt door het stil houden maar hij kon hem tenminste terug vrij bewegen. Dus trainen had er een tijd niet ingezeten en verder spraken ze niet af. “Hoe… euhm gaat het anders nog met je?” vroeg hij onzeker, wetend dat het misschien een beetje (veel) een stomme vraag was. Hij wees vervolgens ook naar haar pols om zijn vraag toch iets van kracht bij te zetten. Zijn blik ging door haar kamer, die was niet strak maar ook niet rommelig. Er werd in geleefd. Zijn blik bleef hangen aan de ontwerpen die aan de muur bij haar bureau hingen. Het waren pijlen met verschillende functies. Even schoot een duidelijk beeld van haar door, hoe ze de jongen zou hebben vermoord in haar nachtmerrie en vervolgens hoe ze met gemak enkele millimeters boven zijn hoofd had geschoten. Hij glimlachte, ze leken op elkaar en besefte plots dat Allison had gezien hoe hij stom had zitten grijnzen.

Damian was blijkbaar verbaast dat hij haar binnen liet, blijkbaar dacht hij momenteel iets helemaal anders van Allison dan ze voor ogen had … misschien een groot monster dan hem met huid en haar zou opeten? Maar dat was het nou net met Allison, zo snel ze kwaad was geworden, zo snel ze het ook terug achterwege kon laten. Het was allemaal in het moment opgekomen en eruit gegooid en dat was normaal niet Allison’s stijl. Meestal was ze veel voorzichtiger met haar woorden in plaats van ze eruit te gooien als daarnet, tegen Damian dan nog wel. Hij had er althans duidelijk spijt van, ze een blinde zou dat voelen. Het straalde gewoon van hem af en dat maakte meer schuldgevoelens los bij Allison dan ze had verwacht. Ze was niet heel erg koppig maar ze hield wel stand bij haar woorden, ze kon haar eigen dromen alleen aan. Zelf als dat een halve zombie-achtige Allison was de dag erop. Sinds ze haar clairvoyance had was er niet veel veranderd buiten de nachten … die waren afschuwelijk. Maar ze had zich iedere morgen uit haar bed getrokken en de dag gestart die haar dan weer energie gaf om erdoorheen te geraken.

Ze voelde hoe Damian terug haar hoofd binnen kwam en het stelde haar gerust, voor een deel. Het zou haar niet zoveel mogen gerust stellen, hij had toegang tot alles waar Allison voor stond en leefde. Haar gevoelens, haar herinneringen, haar gedachten, zelfs haar dromen en de beelden die ze had, ze mocht zich er eigenlijk niet gemakkelijk bij voelen en toch … het was nu eenmaal zo. ‘Ik denk niet dat ik dat zou willen zien.’ Ze zakte neer op haar bureaustoel en draaide zich naar hem om. ‘Je onder een trein zien landen.’ Verduidelijkte ze haar woorden. Voor het eerst kwam in haar op dat hij ook wakker was, dus hij moest ook gedroomd hebben, of een nachtmerrie gehad hebben. Ze wou ernaar vragen maar zweeg even, meer om het vredevol moment te bewaren. Ze was nog steeds kort van lont, ze had niet veel nodig. Toch probeerde ze zich te beheersen tegenover Damian, al zou hij het waarschijnlijk kunnen voelen.

‘Je dacht dat je me zou helpen.’ Maakte ze zijn zin stilletjes af. Ze knikte en draaide zich half en legde haar blote voeten op haar bureau terwijl ze extreem ver achteruit leunde zodat de hele stoel protesterend ging kraken en piepen. ‘De ergste nachtmerries zijn voor mij degene waarbij iemand in voor komt die ik lief heb, jij valt onder die categorie nu. Je daar zien was,’ ze zweeg en keek hem in stilte aan. Uiteindelijk schudde ze haar hoofd en keek naar de plannen die tegen haar muur omhoog gingen. Ze ging er niet op in, niet omdat ze niet wilde, meer omdat het er niet toe deed. Het was gepasseerd. Zijn vraag deed haar weer omkijken naar hem, ja, ze hadden elkaar even niet gezien, nee, ze was hem niet vergeten. Ze stak haar pols omhoog en glimlachte een beetje vreugdevoller dan eerder. ‘Ik ben uit de gips, goed dus.’ Ze zweeg en liet de vertrouwde stilte terug tussen hen in gangen. ‘Het gaat wel, naast waar ik s’nachts allemaal mee bezig ben. Ik ga blij zijn als ik het trainen weer kan oppikken, fysiek werk maakt me vermoeider dus slaap ik beter. Jij?’ Stelde ze hem gelijk de vraag terug. ‘Waarom ben jij om,’ ze zweeg en keek naar haar nachtkastje. ‘Om twee uur s’nachts wakker?’ Glimlachte ze, al zou het niet iets zijn om mee te glimlachen, het was waarschijnlijk net als haar, de dromen …

Ze was niet kwaad, althans niet meer. Geïrriteerd dat wel, hij voelde het duidelijk aan haar geest al kon hij niet precies benoemen aan wat hij het voelde. Het luchtte hem op dat ze niet meer kwaad was en dat maakte het allemaal een stuk simpeler. Damian was niet het type dat ruzie maakte of er lang zou op broeden. Hij had een hekel aan bepaalde mensen en dat zou zo blijven. Maar om gebeurtenissen als die nacht dacht hij liever niet te lang na. In tegendeel, liefst vergat hij ze en doen alsof ze nooit waren gebeurd. Damian liet zich op het bed zakken nadat hij zijn suïcidegedachten had verteld aan Allison. “Ik denk niet dat ik dat zou willen zien.” Damian keek haar aan terwijl ze verduidelijkte over wat ze het had. Hij trok een wenkbrauw op, “Je denkt het dus je bent het niet zeker?” Het was geen serieuze vraag, dat moest ze voelen aan de ondertoon in zijn stem of anders aan de scheve grijns op zijn gezicht.

Ze spraken nog kort over haar nachtmerrie en zijn tussenkomst. Allison vulde zijn zin aan, hij knikte zachtjes waarna ze zich half draaide en zichzelf gemakkelijk maakte aan haar bureau. De jongen grijnsde bij het aanblik dat het hem gaf. De stoel leunde vervaarlijk naar achteren, als hij een klein duwtje zou geven dan zou ze de grond ontmoeten. Misschien was nu niet het moment, toch niet met deze Allison, om zo’n grapje uit te halen. “De ergste nachtmerries zijn voor mij degene waarbij iemand in voor komt die ik lief heb,” Damian keek haar aan, haar haren hingen half verscholen tussen haar rug en de bureaustoel en de andere helft hing over de rugleuning , haar ogen zochten even de zijne terwijl ze haar zin verder afmaakte, “jij valt onder die categorie nu. Je daar zien was,” ze zweeg en keek hem aan voordat ze haar hoofd schudde en wegkeek. Hij had nooit stilgestaan dat zijn aanwezigheid zo’n invloed zou hebben gehad. Ook had niet gedacht wat het met haar zou doen om hem in een nachtmerrie te zien. ‘Wat zou het met mij doen als ik nachtmerries had van Allison, zoals ik ze heb van Michael?’, dacht Damian en zijn maag kromp wat ineen. “Ik begrijp je.” Voegde hij tenslotte toe.

Vervolgens stelde hij een vrij stomme vraag maar Allison leek het niet zo op te nemen. Ze keek hem aan en wees naar haar pols die nu gipsvrij was. Haar stem klonk vrolijker dan voorheen al was het nog steeds een schaduw van hoe hij haar kende. Hij knikte nadat ze uitgesproken was en vroeg naar hem. Hij haalde zijn schouders op, “Ca va, denk ik. Mijn schouder werkt weer zoals hij moet, ben krachttraining begonnen om de verloren kracht terug te winnen.” Niet dat hij veel verloren was maar hij voelde wel duidelijk het verschil. Meteen daarna vroeg ze waarom hij wakker was, om twee uur ’s nachts. Nogmaals haalde hij zijn schouders op en glimlachte. “Geen idee, ik was wakker en kon niet meer slapen. Toen ik mijn geest openzette en probeerde contact te maken met een boom”, hij zweeg even en besefte hoe vreemd dat klonk. “Euhm, contact leggen met de geesten van bomen is rustgevend. Hun geesten zijn traag, anders dan mensen en dieren.” Legde hij snel uit waarna hij vervolgde, “Dus dat wou ik doen om terug te kunnen slapen. Maar toen viel jouw onrustige geest me op en de rest ken je.” Besloot hij. Het was niets speciaals al had een vreemde droom terug aan de grondslag gelegen. Hij droomde wel vaker over vroeger, over de maffia, de oorlogen, zijn ‘gelukkige’ jeugd.

Het werd even stil en hij genoot ervan. Damian was terug gekalmeerd, zijn meer zelfzekere houding was terug al was deze een beetje gezakt door het uur. De knoop in zijn maag was weg en blij dat hij naar Allison was gekomen. Hij wou weinig denken aan de reden waarom hij hier was. De jongen duwde zachtjes tegen de leuning van haar stoel zodat ze nog iets meer naar achteren leunde, hij zocht haar blik en vroeg, “Is je geheugen terug? Van die ochtend met het gevecht?” Hij wou de vraag haar al een tijdje stellen maar was zelf druk bezig geweest met revalideren dat hij het eerlijk gezegd uit het oog was verloren. Hij hoopte dat ze het zich zou herinneren, vooral voor haarzelf.

Het was een smaakloze grap van Damian, maar wel het soort dat Allison meteen aan het lachen kreeg. Ze draaide zich naar hem ons en glimlachte breed. ‘Ik zou er willen zijn als support, als dat je gerust stelt, maar ik denk niet dat ik je wil zien,’ ze zweeg en maakte een soort veeggebaar met haar hand. Nee, ze wilde hem er niet onder zien landen, met benen en armen op andere plaatsen dan zijn lichaam. Goh, stel je voor. Allison dacht er daadwerkelijk even over na, fronsend, voor ze de gedachte weg schudde en zich weer op Damian richtte. Maar desondanks, hadden zijn ontspannen houding en de “grap” haar weer deels bij haar positieve gehaald. Niet dat ze honderd procent vrolijke actieve Allison was, het was nog steeds twee uur s’nachts. Niemand was blij met bezoek midden in de nacht, zeker niet als het in je dromen was. Haar vader had het ook eens gedaan, dat kwam haar u te binnen. Hij had een keer haar wakker geschud omdat ze op jacht moeten, goh, ze was nijdig geweest op hem. Ze had haar rust nodig, niet om er de volgende dag ordentelijk uit te zien maar gewoon om de beelden aan te gaan. Haar vader heeft haar sindsdien nooit meer op zo’n brute wijze wakker gemaakt en Allison was zeker dat dit de laatste keer was dat Damian in haar dromen zou opduiken, ondanks dat het voor te helpen was.

Ze was blij dat ze hem begrijp. Hij had waarschijnlijk het sommetje zelf gemaakt en op dezelfde uitkomst terecht gekomen als Allison, dus hij begreep het. Ze knikte naar hem staarde een tijdje naar haar tenen terwijl Damian lekker languit op haar bed lag, het bed waar hij haar in eerste instantie uit gejaagd had. En nu lag meneertje daar op zijn gemakje languit te “rusten”, want haar definitie onder rusten was stil liggen en hij lag stil dus hij was een soort van, aan het rusten.

Haar ogen gleden meteen naar zijn schouder toen hij zei dat hij er weer grotendeels bovenop was. Ze was blij voor hem, ze hadden beide hard nood aan wat fysieke uitputting. Damian zou het waarschijnlijk niet toegeven maar ze hadden beide een zware klap te verduren gehad door wat er was gebeurd. Haar ribben en hoofd waren bijna meteen hersteld, dankzij hem en Isaac. Haar pols had het langere proces genomen en het had tijd gevraagd. Tijd en een hoop geklummel in de gangen met boeken, werkstukken en andere dingen. Maar al die tijd geen fysiek werk was goed voor haar te richten op haar schooldingen. Ze had ongelofelijk veel tijd doorgebracht in de bibliotheek om eerlijk te zijn, en het was wel aangenaam, op een zekere aparte manier. Ze had alles weer op schema gekregen en kon nu weer volop beginnen trainen, de gedachten deden haar meteen met een glimlach naar Damian kijken. ‘Ik kijk ernaar uit je opnieuw in te maken, of jij mij.’ Ze haalde haar schouders op, maar de uitdaging was er in haar ogen. ‘Trainingen, ik kijk uit naar de trainingen.’ Zuchtte ze voor zichzelf. Ze was lang genoeg stil geweest.

Toen hij begon te vertellen over de bomen probeerde ze het zich voor te stellen. Trage geesten, ze moest spontaan denken aan de Lord of The Rings triologie, die enten waren daar ook zo ongelofelijk traag. Vreemd dat ze daar een vergelijking mee maakte, met een film, een extreem goede film om eerlijk te zijn … één van de weinige films waar ze naar keek. ‘Ik ben je nu al zolang gewend maar als je zo gaat denken vind ik het nog steeds vreemd.’ Ze keek verontschuldigend opzij. ‘Geesten van bomen.’ Mompelde ze zachtjes. Ze had zijn gave één keer overgenomen maar ze had nooit naar de bomen geluisterd, enkel naar de andere leerlingen en die ene mier op de rotsformatie.

Toen hij zachtjes tegen haar bureaustoel duwde greep ze meteen de rand van haar bureau om te voorkomen dat ze achteruit zou vallen. Haar voeten kwamen met een klap weer op de vloer terecht en ze wierp hem een blik met samengeknepen ogen. Zijn vraag bracht haar gezichtsuitdrukking weer naar zijn normale staat. ‘Wat denk je zelf?’ Ze schudde zachtjes haar hoofd. Nee, ze herinnerde zich niets en ze hoopte er ook niet op dat het nog zou terug komen. ‘Misschien beter dat ik het me niet meer kan herinneren, de pijn gaf me genoeg om over na te denken en naar huis te schrijven.’ Merkte ze kritischer op dan anders. Ze was net dat tikkeltje meedogenlozer, maar het was ook twee uur s’nachts …

Zijn zwarte humor werd begrepen door Allison, ze deed er zelfs een schepje bovenop. Damian grijnsde breeduit en antwoordde, “Ik zal het onthouden, supporter.” Hij voelde even hoe haar fantasie enkele beelden opriep maar hij wilde er zelf niet teveel bij stil staan. Daarnaast vond hij suïcide het meest egoïstische en lafste wat je kon doen. Vervolgens versprong het gesprek van de gebeurtenissen van die nacht naar hun revalidatie. Ze hadden beiden wel een klap gekregen. Damian was altijd een ander persoon als hij fysiek niet uitgedaagd kon worden of hij stiller moest zitten dan anders. Zo had hij zijn voorliefde voor boeken en kennis ontdekt. In die enkele weken dat hij niet kon trainen had hij een heleboel bijgeleerd, werkend om zichzelf te versterken.

Damian grijnsde toen ze sprak hoe ze ernaar uitkeek om hem in te maken. Hij boog even en antwoordde, “Het verlangen is wederzijds, juffrouw Argent.” Hij mocht zich dan misschien hebben bezig gehouden met boeken, niets kon tippen aan fysieke uitdagingen. Damian had al getraind maar niet op niveau zoals vroeger. Toen Allison vroeg naar waarom hij wakker was antwoordde hij naar waarheid. Tijdens zijn verhaal over de boom voelde hij haar aandacht verplaatsen naar iets anders. Tja, het moest vreemd klinken dat kon niet anders. Nadat hij uitgesproken was begon het meisje meteen over zijn boom. Ze keek hem verontschuldigend aan, hij haalde zijn schouders op. “Het behoort bij mijn gave. Ik denk dat het is zoals mensen naar rustgevende muziek luisteren.” Hij zag hoe ze nog iets mompelde en ondanks dat hij geweldig goed lippen kon lezen, was omgekeerd lezen voor hem net iets te moeilijk.

Hij had haar reactie of reflex wel verwacht toen hij zachtjes tegen haar stoel had geduwd. Hij zou haar niet laten vallen, al zou het wel grappig zijn, maar daar zorgde ze zelf wel voor. Damian kon een grijns niet onderdrukken toen hij haar blik zag voordat hij zijn vraag stelde. “Wat denk je zelf?” Hij keek ietwat teleurgesteld, hij had gehoopt dat ze terug waren maar dat was niet het geval. Haar woorden erna verbaasden hem. Hij nam haar observerend op. Zijn blik verzachtte, “Ik wou dat je je sommige zaken kon herinneren. Niet het gevecht.” Schuldbewust keek hij haar aan, “Ik kan je je mijn herinneringen geven, met mijn emoties en gedachten van ons gesprek?” Maar hij wist niet of ze dat wou. Hij kon dat, het was vrij simpel om die informatie bloot te geven en door te sturen van zijn geest naar de hare. Hij hoopte vurig, zelfs niet eens stiekem, dat ze dat misschien wel wou. Want eerlijk, hij hechte nogal veel belang aan die herinneringen. Aan hun gesprek, hoe ze hem had gesteund voor zijn nachtmerries, hoe hij een stuk van zichzelf had blootgegeven, hoe ze zijn gave had overgenomen, haar hele belevenis van zijn gave en hoe ze hem een stukje illusie had gegeven.

“Het verlangen is wederzijds, juffrouw Argent.” Niemand had haar in een lange tijd niet meer bij haar achternaam genoemd. Ze keek hem fronsend aan maar glimlachte wel om het idee achter zijn woorden. Zij en Damian, in de trainingszaal, elkaar weer tot het uiterste drijven tot één het fysiek of mentaal op gaf. Ze wist nu al dat ze de eerste zou zijn die gevloerd zou worden de eerstvolgende keer ze tegenover elkaar zouden staan. ‘Je moet laks zijn met me, ik ben mentaal en fysiek een beetje uit vorm.’ Gaf ze eerlijk toe. Niet dat ze echt wilde dat hij laks zou zijn, hij was er om haar sterker te maken en omgekeerd. Maar Allison was mentaal zeer moe, en dat kwam omdat ze fysiek geen uitdagingen had gehad. Ze had zelf geen flauw idee of ze het vijf minuten zou redden tegen Damian. ‘Geef me gewoon een beetje respijt.’ Zei ze uiteindelijk. En dit keer meende ze het wel, hij zou het echt rustiger aan met haar moeten doen. Ze had geen zin in een bezoekje aan de ziekenboeg en ze had zeker geen zin om er als een zakje drilpudding bij neer te vallen. Opbouwen was de taak, en ze had liever gehad dat het niet nodig was geweest.

Ze had onbewust haar potlood gemaakt en was wat meer naar voor geleund, de lijnen kwamen vloeiend op haar blad, ze had geen idee van wat ze aan het tekenen was terwijl Damian’s gedachten bij haar binnen kwamen. Het was een beetje als rustgevende muziek … Ze zou niets weten van rustgevende muziek voor ze hier was gekomen, haar vader luisterde helemaal geen muziek. Maar haar buur, de kamer hiernaast, was wel een muziekfan en er was vaak rustgevende muziek, soms de hele nacht door. Dat was praktische het enige wat Allison iets of wat in slaap had gekregen afgelopen dagen. Misschien moest ze ook maar eens op zoek gaan naar iets rustgevends.

Wat ze zich niet kon herinneren lag bij Damian precies een stuk moeilijker dan het voor haar lag. Wat logisch was, hij kon zich het herinneren en zij niet. Ze leunde terug achteruit en keek hem zijdelings aan bij zijn gedachten. ‘Het spijt me, ik heb het proberen forceren, ik heb het letterlijk gegoogeld.’ Wees ze naar haar laptop naast haar bed op de grond. ‘Maar niets, het zit muurvast hierboven.’ Ze duwde tegen haar hoofd tot het pijn deed. ‘Een zwart gat in mijn tijdlijn.’ Mijmerde ze voor zichzelf. Zijn aanbod had ze een beetje zien aankomen, ze duwde zich af van haar bureau en haar stoel gleed naar het bed. Ze zette haar voeten op de rand en keek Damian onderzoekend aan. ‘Misschien.’ Zei ze zachtjes. Ze bleef hem even aankijken voor ze haar blik verlegde naar de radioklok op haar nachtkastje. ‘Goed dan, maar ik kan niet veel aan momenteel. Mijn hoofd ziet er voor jou waarschijnlijk uit als een heksenketel. Wees voorzichtig met wat je erin duwt.’ En daarmee gaf ze hem toestemming om de herinneringen door te sturen. Al was ze voor een deeltje meer voorzichtig, ze voelde dat ze balanceerde tussen vermoeidheid en stress door de vermoeidheid, ze had niet veel nodig om te vallen …

Hij keek uit naar het terug trainen met Allison. Naar het trainen in het algemeen. Hij wilde starten met simulaties waar hij zijn zwaardtechnieken terug kon bijslijpen maar daar kon Allison niet in helpen. Anders kapte hij haar in stukjes en dat was het nu wel het laatste dat hij wou. Daarnaast had hij ook nog een eigen project die hij op gang aan het brengen was maar daarvoor moest hij nog een oplossing vinden. Maar dat was voor in de verdere toekomst, hopelijk nog voor de oorlog zou uitbreken en want die was nu onvermijdelijk. De kranten hadden volgestaan toen een mutant een politicus had vermoord. Het was geen al te bekende politicus maar hij haalde de laatste tijd wel het nieuws vanwege zijn discriminerende uitspraken tegenover mutanten en welke wetten hij zou willen invoeren. Damian had geen medelijden met diens dood maar het was geen slimme zet geweest van de mutant…

Allison vroeg voor respijt. Ze had het eerst vrij luchtig gezegd, bijna al lachend maar algauw meende ze het serieus. Damian keek even bezorgd, want ja hij bekommerde zich nu eenmaal over haar en zei, “Je nog meer pijn aanbrengen is wel het laatste dat ik wil.” En het was geen leugen. Ze wist wel wat hij bedoelde. Tijdens training deed je elkaar sowieso zeer maar op een bepaald niveau. Blauwe plekken en kleine kneuzingen waren de ergste verwondingen.

Terwijl hij sprak over hoe hij rust vond in de geest van bomen was Allison beginnen tekenen. Hij keek over haar schouder mee, hij leek er een gezicht in te zien maar wist niet meteen wie het was. Damian vroeg haar over haar geheugenverlies. Ze had het geprobeerd, zei ze, tot aan Google toe zelfs waardoor hij even moest lachen. Er was weinig grappigs aan de situatie maar om zoiets banaals als Google te gebruiken was vrij grappig. Voorzichtig stelde hij voor om haar herinneringen terug te geven, vanuit zijn standpunt echter en wat hij had opgevangen uit haar geest. Ze twijfelde, hij voelde het en zag het terwijl haar blik hem vasthield. Hij voelde zich een beetje wegzakken, hij wist niet wat het was maar doordat ze twijfelde voelde hij zich… teleurgesteld. Hij had gedacht, gehoopt, dat ze de herinneringen terug wilde maar het bleek niet zo te zijn. “Goed dan, maar ik kan niet veel aan momenteel. Mijn hoofd ziet er voor jou waarschijnlijk uit als een heksenketel. Wees voorzichtig met wat je erin duwt.”

Hij was niet meer zo zeker van zijn stuk al wilde hij niets liever dan dat ze haar herinneringen terug had. Zij besefte het misschien niet maar voor hem was het als een totale tijdsverspilling, die ochtend, als zij niet meer wist wat ze toen voor hem had gedaan. Dat was de reden geweest waarom hij haar meer was gaan vertrouwen, waarom hij überhaupt iets om haar gaf en de pijnlijke grens had overgestoken en haar had geaccepteerd als een vriend. Het laatste dat hij wou was haar nu verliezen. Dat verklaarde ook waarom hij zo overstuur was geweest na zijn eigen reactie. Eigenlijk was hij sociaal zo freaking incapabel dat het bijna lachwekkend was. “Het doet geen pijn, het is niet vermoeiend het kan alleen een beetje overweldigend zijn.” Hij draaide zich naar haar om en voegde toe, “Het zal zijn alsof er iets extra’s is toegevoegd aan je geheugen maar de belevenis van die herinneringen zal vanuit mijn standpunt zijn.” Hij keek haar fronsend aan, nogmaals wachtend op toestemming voordat hij zich concentreerde.

Damian had dit al vaker gedaan met Michael, toen hij hem wilde tonen hoe Dublin er had uitgezien en hoe hij had gevochten in enkele oorlogen. De moeilijkheid was om een selectie te maken van wat hij wilde doorgeven. Want eenmaal hij zo’n zaken doorstuurde kon hij gemakkelijk andere herinneringen doorgeven, dat was niet de bedoeling. Allison hoefde niet alles te weten van hem, althans nog niet. Hij sloot even zijn ogen om in zijn eigen geest te zoeken en te selecteren. Het was zoals met een computer: selecteren, kopiëren en plakken in Allison haar geest. Hij deed het trager dan hij normaal zou doen, het doorgeven, maar toch was het gebeurd in een minuut. Ietwat bezorgd keek hij haar aan toen ze alles had wat die ochtend verteld en gedaan was geweest. “Misschien is het voor jou niet zo maar voor mij betekenen die herinneringen veel…” Gaf hij toe en zij wist nu maar al te goed wat hij voelde, tenslotte had ze een deel van hem gekregen. Het was voor hem een hele opdracht om over emoties en dergelijken te praten en om toe te geven dat hij haar zag als een vertrouwenspersoon was veel. Dat het voor Allison misschien minder betekende begreep hij. Ze was socialer dan hij, ze had waarschijnlijk al een hoop vrienden gemaakt hier en dat hij niet zo belangrijk zou zijn voor haar als zij was voor hem, begreep hij ook. Tenslotte was het hebben van één persoon al meer dan niemand.

Het zat haar dwars. Het zat haar dwars dat ze momenteel zo zwak was, zowel fysiek of mentaal. In deze soort situaties zou ze thuis nooit terecht gekomen zijn, ze zou zich nooit laten gaan hebben, ze zou nooit … ze zou nooit zwak geweest zijn waar haar vader bij was. Uiterlijk zag ze er nog steeds die onschuldige broze Allison uit, het misplaatste beeld dat iedereen over haar had voor ze hen allen het tegendeel ging bewijzen. Maar binnenin zat het gevecht, de wilskracht die iedere Argent had en die was momenteel gewoon weg. Ze had geen idee door wat het kwam maar ze vermoedde dat alles van afgelopen weken er wat mee te maken had. En ze hoopte, dat eens ze terug tegenover een tegenstander zou staan, het allemaal gelijk verdween en ze weer haar normale zelf werd. Damian’s gedachten over het feit dat hij haar geen pijn wilde doen kwamen bij haar binnen maar ze reageerde er niet op. Haar ogen zaten aan haar schrift geplakt terwijl haar potlood bleef krassen over het papier tot het uiteindelijk een gezicht was. Ze bleef ernaar kijken, lang. Een jong gezicht, zwart haar, lichtte stoppels. Allison scheurde het blad af, verfrommelde het en gooide het de vuilbak in, meteen.

Damian vond het grappig dat ze google had geraadpleegd en dat bracht haar een beetje terug in haar positieven. ‘Google is geweldig voor die soort dingen.’ Ze meende het niet, ze keek over haar schouder en greens naar hem. Wat ze daar had gelezen? … Goh, ze zou een boek kunnen schrijven over hoe je verloren gelopen herinneringen terug moest halen … volgens Google althans. ‘Er stond zelf iets over hypnose, tik tok tik tok.’ Ze rolde haar ogen om het idee. Als ze zoiets wilde hoefde ze maar een bordje op te houden aan de ingang van school met; “Hypnose gezocht”, opgeschreven. Er zouden meteen tien aanmeldingen komen door studenten met de mutatie. Tegenwoordig had je hier niets meer nodig dan genoeg vrienden om te verkrijgen wat je wou.

‘Overweldigend.’ Herhaalde ze. Dat was nu niet meteen wat ze zocht op een nacht als deze, met de toestand als deze. Maar ze zei niets en knikte enkel nauwkeurig op Damian’s gedachten. Misschien konden de herinneringen haar weer wat op het juiste spoor brengen, niet dat ze ervan was afgewijkt. Ze had gewoon nood aan een goede actieve boost, een oorlog in aantocht bevoordeeld, dat zou perfect zijn. Toen het stil was in haar hoofd keek ze naar Damian, hij keek haar afwachtend aan, om toestemming, ze knikte en glimlachte zachtjes. ‘Laat maar komen.’ Prevelde ze. Ze leunde achteruit in haar bureaustoel en sloot haar ogen om zo de volle impact van zijn herinneringen te beleven. Het leek een beetje om haar clairvoyance, alleen zag ze het vanuit Damian’s standpunt en waren ze intenser. Het kwam allemaal bij haar binnen en zette zich op de juiste plaats op de tijdlijn. Hoe hij vermoeid was geweest, hoe ze zijn mutatie had overgenomen en hem de kans gaf om te horen. Toen ze haar ogen weer opende keek Damian haar afwachtend aan. ‘Hoe kan ik zoiets vergeten?’ Ze zweeg en speelde zijn herinneringen opnieuw af. Hoe kon ze zoiets belangrijks vergeten, zoiets intens? Dit was een reuzenstap vooruit in de vriendschap geweest en ze was het vergeten, dat maakte haar eerlijk nog depressiever dan ze zich voelde. Ondanks dat ze vanuit zijn perfectief waren voelde ze hoe ze allemaal juist plaats namen in haar hoofd. Ze glimlachte, voor het eerst die nacht gemeend. ‘Het was verkeerd van me om ze niet te willen, zeker het feit dat ze zoveel betekenen voor jou.’ Ze keek hem aan en greens. ‘Ik zal ze niet opnieuw vergeten.’ Beloofde ze hem terwijl ze heen en weer wiegde in haar bureaustoel. ‘Maar dan weer, hangt af van waar we onszelf deze keek in duwen.’ Haar enthousiasme was terug, Damian had haar weer een beetje doen leven …
OOC: Half slapende flutpost, sorry. xD

Ze was niet aandachtig, ze was niet aanwezig ook al was ze daar fysiek en geestelijk. Damian wist niet hoe hij het moest benoemen maar het baarde hem ergens zorgen. Allison was niet in haar element al kwam er af en toe een schim van haar wel boven, het was niet zoals het hoorde. Ze droeg lasten dat Damian niet kende en misschien nooit zou kennen. Maar nog even en ze zou eronder door zakken. Hij wilde helpen maar besefte plots hoe nutteloos hij was in die situaties, dat had hij die nacht wel bewezen. Hij grijnsde dan maar, hij wekte dan ook maar een beeld van wie hij werkelijk was op alleen om haar gerust te stellen. Ze hoefde niet te weten dat hij zich nog meer zorgen om haar maakte dan dat ze nu al wist…

Ze tekende, een jongeman maar verfrommelde de tekening algauw en gooide die weg. Damian vond het geen onaardige tekening, ze had talent. Hij keek naar de prop maar vroeg er niet verder naar, nog niet althans. Hij had iets gevoeld in haar geest toen ze zelf besefte wat ze aan het tekenen was.
Het feit dat ze Google had geraadpleegd vond hij grappig, oprecht grappig. Al lachend verdedigde Allison Google waardoor Damian alleen met een grijns met zijn hoofd kon schudden en even zacht lachte. Ze sprak over hypnose en hij voelde gewoon in zijn hoofd hoe ze haar ogen rolde. Het beeld van haar met een bordje hypnose gezocht liet hem even in het niets staren. Hij zou haar zo gemakkelijk kunnen hypnotiseren, zelfs zonder haar toestemming zou hij het kunnen…

Ze herhaalde één woord, hetgeen dat voor haar van belang was in zijn uitleg. Hij voelde hoe ze onzeker werd over het hele idee. Damian wilde dat ze het wist, wat er die ochtend was gezegd en gedaan maar hij kon haar niet verplichten. Zijn geweten liet het niet toe dus wachtte hij af. Uiteindelijk gaf ze toestemming en hij knikte een laatste maal voordat hij de lading aan informatie aan haar doorgaf. “Hoe kan ik zoiets vergeten?” Damian glimlachte vriendelijk, bijna liefdevol, en hij voelde zich ergens opgelucht en blij dat ze het nu weer wist. Hij voelde hoe ze een dubbelgevoel had bij de nieuwe informatie. Hoe ze blij was dat ze nu haar herinneringen terug had maar de teleurstelling hoe ze zoiets kon vergeten. “Het was niet jouw schuld.” Zei hij, duidend op het feit dat ze geheugenverlies had geleden. Er was ietwat meer helderheid in haar hoofd, iets meer van de Allison dat hij kende.

Damian lachte om haar laatste opmerking, “Ik trek soms ongeluk aan, naar het schijnt.” Zei hij half grappend, “Be prepared.” En even grijnsde hij nog voordat deze geleidelijk aan wat verdween. Zijn blik gleed terug naar de prop papier voordat hij hem opraapte en de tekening bekeek. “Je hebt talent.” Zei hij terwijl hij de geschetste lijnen bekeek. Terug glimlachte hij, “Wie is het?” Hij dacht terug aan de reactie van haar geest nadat ze zelf had gezien wie ze aan het tekenen was. “Je hoeft niet te antwoorden.” Voegde hij nog toe maar was wel nieuwsgierig. Hij kon gokken dat het iemand van hier was dat ze had leren kennen. Maar het kon net zo min iemand van het vasteland zijn. Damian dacht zelf aan de mensen die hij had leren kennen en euhm… dat was nogal zielig weinig. Kellin en Kyandro, twee vriendelijke kerels en elk op hun eigen manier uniek.

OOC: Maakt niet uit ;)

De herinneringen bleven zich herhalen, ze bleef ze herhalen voor zichzelf terwijl ze houvast probeerde te vinden in het moment en de emoties. Ze had hem de illusie van gehoor gegeven … Damian, die niet kon horen. Ze had hem tellen laten genieten van een wereld anders dan hij gewoon was. En ze kon het haar niet meer herinneren. Ze had hem door een moeilijke periode met nachtmerries geholpen en ze kon het zich niet meer herinneren. Terwijl ze daar aan dacht zat ze Damian bedachtzaam te bekijken, rustig en zonder dat het in één of andere manier akward was. Uiteindelijk wendde haar blik af naar haar wekkerradio, ja het was nog steeds nacht. De frustratie omdat ze het zich niet meer kon herinneren was enkel maar toegenomen, ondanks dat Damian ze haar had gegeven. Het leven was oneerlijk, dat besefte Allison nu en dat wist ze eigenlijk al een hele lange tijd.

Dat het niet haar schuld was deed haar kort vreugdeloos luidop lachen. Ze wou zeggen dat het allemaal haar schuld was in de eerste plaats maar ze hield zich in. Zij was tenslotte de Argent geweest waarmee iedereen een soort van wraakgedachte tegen had … althans, degene die wisten voor wat haar familie stond. Ze kon zich dus wel bij het idee neer leggen dat zij degene was met de zwaarste verwondingen, ze had nooit de drang gehad anderen mee te trekken in haar gevecht, in haar problemen. Niet dat het Damian waarschijnlijk iets kon schelen, ze waren al zover in hun vriendschap dat ze het voor elkaar opnamen. Ze zou het ook doen voor hem. Toen hij opperde dat hij ongeluk aan trok keek ze hem met een glimlach aan. ‘En ik jaag ongeluk na dus,’ ze zweeg en haalde haar schouders op, het was nu eenmaal zo.

Ze had haar bureaustoel terug naar haar bureau geduwd en had niet gezien dat Damian de tekening uit haar prullenmand had gehaald. Dat ze talent had? Haar blik gleed naar de ontwerpen aan haar muur, voor al haar pijlen en nieuwe bogen of anderen wapens. Ze dacht dat Damian daar op doelde. Bij zijn vraag fronste ze haar wenkbrauwen. ‘Wie?’ Vroeg ze terwijl ze zich draaide in haar stoel en naar hem keek. Naar hem en naar de tekening, alles trok weer neutraal in haar blik, het beetje vrolijkheid was op slag weg. Ze kwam naar voor en nam de tekening uit zijn handen, ze verfrommelde het en staarde naar de prop. ‘Niemand.’ Het kwam er heel neutraal, bijna vlak uit. Uiteindelijk zuchtte ze en opende de tekening, ze keek naar het gezicht, nam het op. Dan verfrommelde ze het terug en duwde het diep in haar prullenmand. Het bleef even stil, een bijna gespannen stilte. Ze sloeg haar ogen op en keek Damian aan. ‘Mijn eerste opdracht.’ Antwoordde ze hem uiteindelijk. Ze draaide haar stoel, zodat hij haar niet kon zien en legde haar voeten op haar bureau terwijl ze een voorontwerp van een pijl in haar handen nam en haar vinger op de punt drukte. ‘Het was verschrikkelijk slecht weer, maar pap zei dat je als jager onder alle weersomstandigheden moest werken. Ik was net veertien, twee maand voor ik mijn mutaties kreeg.’ Ze zweeg en draaide de pijl tussen haar vingers in terwijl ze de gedachten, de herinneringen ervan voor haar ogen haalde. ‘De mutant in kwestie had de genen van een wolf, en je weet wat wolven doen bij volle maan.’ Ze draaide haar stoel kort en wierp Damian een onrustige blik voor ze zich weer van hem weg draaide. ‘Ik, mijn vader en vier man, we dreven hem een oud gebouw in en dan was hij helemaal voor mij alleen.’ Ze legde haar hand op haar schouder. ‘Hij beet me, net voor ik mijn kruisboog op zijn voorhoofd plaatste en hem vermoordde. Zonder nadenken en met een blik in mijn ogen die je liever niet ziet.’ Ondanks dat de littekens weg waren door Isaac, toch voelde Allison alles van die nacht opnieuw afspelen. ‘Ik kwam buiten, net voor we vertrokken zag ik een groep jongeren staan aan het bos, Isaac was één van hen. Ze waren bang en renden weg. Er is een reden waarom vrouwen nooit de leiders mogen worden van een groep jagers en waarom ze zo zeldzaam zijn, we zijn te meedogenloos om helder te denken.’ Sloot ze af. Ze staarde voor zich uit terwijl haar pijl tussen haar vingers door balanceerde. ‘Dat was de jongen.’ Prevelde ze met een knik naar de prullenmand …

» Be careful making wishes in the dark, dark [Salina&Jayson's room]
» It is not my or your night, it's our night - Kate
» FULL MOON
» Full Moon [NADYA]
» Invincible &Damian