It's a wild world for you |&Cloud

Dat ze hier zo dood leuk allemaal zaken zat op te noemen over waar dit eiland gesitueerd was, leek niet echt een belletje te doen rinkelen bij Cloud. Iets wat ze wel had verwacht. Maar toch bleef ze het vreemd vinden, heel dat Vault gedoe, het feit dat hij sommige dingen totaal niet snapte of er andere gebruiken voor had. Ergens deed het haar denken aan een of andere sekte of zo. Dat idee vond ze niet zo heel geweldig klinken tbh. Cloud in een of andere sekte die hem totaal van de buitenwereld weg hielden en zo. Misschien was het maar beter dat Clyde er aan kwam, want hey hoe meer vragen hij zou stellen des te meer zij hem waarschijnlijk zou verwarren met haar antwoorden om nog maar te zwijgen over hoe verward haar hoofd zou zijn daarna.

Cas glimlachte even breed toen de jongen toch verder wilde onderzoeken waar hij nu werkelijk vandaan kwam. Niet dat ze het hele Vault gedoe niet geloofde, maar alsnog was ze zelf even goed niewsgierig geworden naar hem. Het kwam wel even als een verassing dat zij er nu ook letterlijk mee in betrokken werd tho. Niet dat ze het heel erg vond, maar die dingen hoorde toch naja vertrouwelijk te zijn of zo? Al was het misschien ergens wel beter dat ze mee ging, dan wist ze toch al zeker dat hij niet al te overstuur zou raken. Of wel ja, dat ze hem tenminste toch kon helpen moest hij wel overstuur zijn?

Aangekomen bij Clyde’s kantoortje, een plek die niet al te onbekend was voor haar sinds ze er een aantal dagen geleden ook nog had gezeten, leidde ze Cloud mee naar de bank en dropte zich daar maar op. Zwijgzaam luisterde ze. Of ze er ooit zouden achterkomen waar hij vandaan kwam was nog maar de vraag. Als hij werkelijk uit zo’n Vault/sekte-ding kwam dan leek het haar van niet. Maar ze kon het in haar hoofd even goed helemaal fout hebben en wel ja, dan zou ze zichh mooi belachelijk maken moest ze er iets van zeggen. Dus nah, stilzitten en mooi wezen meer moest ze eventjes niet doen. Dat laatste was obvi een grapje tho, zo’n dikke nek had ze nu ook weer niet.

Woah, wacht ondergronds? Er half in slagend de verbazing van haar gezicht te houden keek ze hem met een klein fronsje aan. Dan was het echt wel niet zo abnormaal dat hij dingen als Amerika niet kende. Of nou ja, er bestonden vast wel ondergrondse scholen right? Die gaven vast ook wel aardrijkskunde enzo? ‘Dus eigenlijk is dit alles echt wel nieuw voor jou?’ Sprak ze uiteindelijk zachtjes toen hij was uitgesproken. Kort gaf ze een kneepje in zijn hand en glimlachte bemoedigend. ‘Je moet me echt wel eens wat meer vertellen over jou woonplaats mate.’ Kijk, hier was ze dan wel goed in. De boel een beetje opvrolijken met haar eigen onwetendheid en haar nieuwsgierigheid en zo.

Cas kon het serieus even niet geloven. Niet dat ze hem uit maakte voor leugenaar, want dat was hij niet. Het gezicht van Cloud sprak boekdelen dat hij echt niet loog. Dat alles wat hij vandaag had ervaren helemaal nieuw voor hem was. Alsof hij net pas op de wereld was gezet en hij eigenlijk alles nog moest leren wat er te leren viel over het leven op deze verdomde aardbol. Het was net een van de redenen waarom ze zo’n medelijden had met de knul. Al was dat misschien niet het juiste woord, natuurlijk was het erg. Maar het gene wat haar het meeste dwarszat was de reden waarom hij pas nu tevoorschijn was gekomen. Er school meer achter Cloud dan hij liet doorschijnen dat was een feit, en ze wilde er dolgraag achter komen. Al was de enige reden daarvoor dat ze hem verder wilde behoeden voor enig gevaar. Een gevoel dat ze voor nu alleen nog maar bij haar familie had gehad, al was ze daar in volledig gefaald. Iets wat haar ’s nachts in haar hoofd nog steeds parten speelde..

Geboeid luisterde Cas naar hem. For real, ze leek wel een of andere peuter die aan het luisteren was naar een verhaaltje of zo. Het was echt wel interessant tho. Het feit dat mensen werkelijk onder de grond leefde en er een leefbare situatie van konden maken met alle voorzieningen die ze nodig hadden, was gewoon speciaal in haar ogen. Al vond ze het ergens ook best, tja donker klinken. En dat bedoelde ze in de letterlijke zin, want hoewel ze waarschijnlijk lampen hadden om de boel te verlichten en zo hadden ze dus voor zo ver ze kon opmaken geen daglicht. Geen zonlicht, nee dat was even mooi niets voor haar. Cas had echt wel een zonnetje nodig om haar dag een beetje vrolijker te maken hoor. Niet wetend wat voor antwoord ze moest geven op zijn vraag haalde ze eventjes haar schouders op en schonk hem vervolgens een klein scheef glimlachje. ‘Misschien waren ze deels wel echt..’ Mompelde ze zachtjes.

Het beeld dat ze had van de plek waar haar maatje had gewoond, was niet bepaald een geweldig maar het feit dat Cloud zich er veilig voelde bezorgde haar toch wel ergens een goed gevoel tho. Het idee dat hij daar misschien op de hielen werd gezeten kon ze niet verdragen, al was dat waarschijnlijk juist een van de redenen waarom hij er nu weg was? Nah, tbh dit was giswerk en dat deed ze niet graag.. ‘Ik denk dat het normaal is dat je je veilig voelde, het was de enige plek die je kende. Dat is niets om je over te schamen.’ Sprak ze met een klein knikje, alsof ze zichzelf even de zekerheid moest geven om die woorden uit te spreken.

Het woord dat Clyde had gemompeld was haar niet ontglipt. Al bleef ze zwijgzaam voor zich uit staren terwijl de man op stond. Zou het echt kunnen zijn dat er in het ijs van Antarctica een hele gemeenschap leefde zonder dat iemand er van wist? Van zodra de stem van de gymdocent klonk draaide ze haar hoofd naar hem en knikte kort. Met een klein sprongetje kwam ze overeind, maar in plaats van meteen weg te lopen met Cloud achter haar aan sloeg ze compleet uit het niets haar armen even om de knul heen. ‘Ik weet dat dit alles nieuw is voor je.. Maar ik ben er voor je oké? Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat er niets zal gebeuren met je Cloud. Het maakt niet uit wat er gebeurd, je moet me maar gewoon roepen en dan verschijn ik zo snel mogelijk. Volgens mij heb je hier zo net je eerste vriend gemaakt.’ Grijnsde ze even breed toen ze hem uiteindelijk los liet en heupwiegend naar de deur wandelde om daar te wachten tot de blonde kerel ook zou afkomen en dan kon ze hem mooi escorteren naar zijn kamer. Als een klein pakketje tbh. Pakketje met goeie looks tho.

Cas beet kort op haar onderlip. Dus Cloud’s leven werd toch bedreigd van binnen af? Moeizaam slikte ze even. Een ongekend gevoel borrelde er in haar op. Schuldig.. Dat was het gene wat ze voelde, ze voelde zich schuldig om het feit dat ze hem niet had kunnen beschermen al hield dat niet helemaal steek want tot op vandaag kende ze de jongen helemaal niet. Maar ze kon het niet helpen om eerlijk te zijn. Voor kort streek ze over zijn schouder. ‘Het enige gevaar dat je hier op dit eiland hebt, is dat er zo nu en dan misschien eens wat drama op je af komt meer kan je hier niet gebeuren. Alsof ik dat al zou toestaan.’ Ditmaal was het haar beurt om haar stem iets zachter te laten klinken. Nee, ze ging hem nooit meer iets laten overkomen. Als het in haar macht lag om hem te beschermen dan zou ze het gewoon doen, zelfs als ze haar leven daarvoor moest opgeven. Want dat was uiteindelijk toch hetgene waarvoor ze de afgelopen was klaargestoomd right? Zou het dan werkelijk kunnen dat Cloud degene was die ze moest beschermen? Dat idee kwam ergens wel aan als een klap. Net zoals de denkbeeldige klap van angst die ze kreeg. Wat als ze weer zou falen?

De glimlach zien op zijn gezicht liet elke andere gedachte toch weer verdwijnen. Kijk, dat was dus echt wel het gene wat ze vaker wilde zien hoor! Cas grijnsde zijn bedankje even weg. For real hoor, daar moest hij haar niet voor bedanken. Als ze werkelijk was uitverkoren om een jongen als Cloud te beschermen dan nam ze dat graag aan. Want hey, ze had misschien wel de taak van beschermer gekregen bij haar geboorte maar even goed ging het beschermen van iemand met de looks van haar wolkje toch echt wel beter als een of ander random oud vrouwtje beschermen. De gedachte alleen liet haar al even grinniken terwijl ze samen met hem door de gangen liep. Juist ja, hem naar zijn kamer brengen. Thank god voor de nummertjes die op het kaartje aan de sleutel stonden hoor, anders hadden ze hier nog wel een paar uur rond gelopen. Stiekem liep ze zelf nog elke dag minstens twee uur rond voor ze haar eigen kamer had gevonden hoor, en dat was niet eens een grap!

Bij een random deur bleef ze uiteindelijk staan. Meteen unlockte ze de deur, alsof ze een of ander persoontje was in een game die juist een quest volbracht en zo. ‘Wel, dit is je kamer. Ik weet niet hoe het zit met kleding, of je dat wel bij hebt en zo. Maar wel ja, dit is voor zolang je hier blijft basically een soort van mini huisje voor je.’ Beste uitleg ever tbh! Cas liet hem voor haar naar binnen wandelen om dan zelf ook nog heel eventjes binnen te komen. Want ze moest toch wel even zeker weten of alles in orde was en zo. ‘Dus, heb je al genoeg van me of wil je dat ik nog eventjes blijf?’