Met een ruk schoot Wyot overeind. Zweetdruppeltjes glinsterde op zijn voorhoofd en adem was onregelmatig en oppervlakkig. Nog net had hij een schreeuw in weten te houden. Tranen branden achter zijn ogen, maar hij hield ze binnen. Al was er niemand die het zou zien als hij ze zou laten lopen. Zijn oren leken nog te suizen van de granaat in zijn droom. Aan zijn handen leek nog altijd het bloed van Jack te kleven. Nog steeds zag hij het gezicht van de jongen voor zich, besmeurd met as, zweet en bloed. Zijn kaken strak om het maar niet uit te schreeuwen van de pijn.

Wyot liet zijn hoofd in zijn trillende handen zakken en haalden huiverend adem. Zijn dromer leken steeds heftiger te worden. Steeds echter. Het was alsof hij iedere nacht weer terug keerden naar het slagveld. Alsof hij iedere nacht opnieuw zijn vrienden zag sterven. Abrupt sloeg hij zijn dekens van zich af. Het bed voelde al lang niet veilig meer, dat had het eigenlijk nooit gedaan. Zo snel als zijn trillende handen het toe lieten kleedde hij zich aan. Een simpele grijze trainingsbroek, een witte tanktop met daarboven een zwart vest. Het kon Wyot nooit bijster veel schelen wat hij aan had en hoe dat er uit zag. Na eeuwenlang uniformen te hebben gedragen, was zijn verstand van mode zo goed als nul. Niet dat hij als jagerszoon in de middeleeuwen ooit verstand van mode had opgedaan, maar oké. Nadat hij zijn nieuwe schoenen aan had getrokken, die Sneakers heette volgens Damian, verliet hij zijn kamer. De deur sloot hij zachtjes achter zich om Camden niet wakker te maken. De gangen lagen er verlaten bij. Wat op zich niet heel vreemd was, gezien het feit dat het drie uur s’ nachts was. Met haastige maar zachte passen liep Wyot richting de uitgang van de school.

De koele avond lucht kwam hem tegemoet zodra hij de deur opende, samen met de branderige geur van de kampvuren op het strand. Nog altijd was het strandfeest in volle gang, al was de zweer gedrukter dan die aan het begin van de zomer was geweest. De vakantie was voorbij en belangrijker dan dat, er dreigde een oorlog. Niet alle mutanten waren zich van dit laatste bewust. Sommige geloofde het niet, andere hadden het gewoon nog niet gehoord en weer andere werden bewust voorgelogen. Vooral de jongere studenten werd voorgehouden dat er niks aan de hand was. Dat alles wel goed zou komen. Dat mutanten geen schietmark op hun hoofd hadden gedrukt.

Met zijn handen in de zakken van zijn vest gestoken en de capuchon van zijn vest over zijn donkere krullen getrokken, slenterde Wyot in de richting van het strand. De gedachten aan wat komen ging, vermengde zich met de beelden van vroeger. Beelden van de vele oorlogen die hij al gevochten had. Zijn kaken stonden strak en zijn blik somber. Het was alsof hij steeds verder weg begon te zakken in een put van wanhoop. Alsof hij zich niet meer los kon worstelen uit het web van oorlog en verderf. Met een zucht richtte hij zijn blauwe ogen op het zanderige pad dat naar het strand leiden. Hij kon het geluid van de golven die kapot sloegen tegen de kust al horen. Het was een rustgevend geluid. Het was dit geluid waarvoor hij naar de zee gelopen was en het aanblik van de golven in het maanlicht.

Na een tijdje over het strand gelopen te hebben liet hij zich in het mulle zand zakken. Zijn benen trok hij iets op en zijn armen legde hij er losjes op, terwijl hij zwijgend naar het water keek. In de verte kon hij de muziek van het strandfeest horen. Vroeger had hij het ook wel eens gedaan, tot laat in de nacht muziek maken en drinken. Niet dat dat drinken effect op hem had, alleen op zijn vrienden. Die altijd van grappig naar irritant waren gegaan naarmate de avond vorderde. Nu had hij er geen behoefte meer aan. Misschien werd hij oud, misschien had hij gewoon te veel mee gemaakt of misschien was het de dreigende oorlog die hem constant bezig leek te houden.

Vroeger waren zijn nachtmerries nooit zo intens geweest. Nooit zo echt. Zo echt, dat hij het bloed van één van zijn beste vrienden aan zijn handen voelden kleven. Zo echt, dat zijn oren nog steeds leken te suizen door de granaat die vlak naast hem was ontploft. PTSD with delayed expression. Dat was wat Norah had gezegd. Oké, ze had niet gezegd dat hij het had maar dat er een kans was dat hij het zou ontwikkelen. Een deel van de symptomen was er al, maar hij voldeed kennelijk nog niet aan de criteria die nodig waren om hem de diagnose te geven. Niet dat hij dat erg vond. Als je het hem vroeg was het een labeltje dat ze gaven aan mensen die te veel hadden gezien. Aan mensen als hem. Dat hij nachtmerries over vroeger, maakte hem niet gek. Het maakte hem menselijk. Aan de andere kant, de nachtmerries die hij tegenwoordig had waren bijna geen nachtmerries meer te noemen. Daarvoor waren ze te echt.

Met zijn hoofd rustend op zijn onderarmen staarde hij naar de golven die kapot sloegen tegen het witte zand. Zijn ademhaling had hij weer onder controle weten te krijgen en ook zijn hartslag was gezakt tot een rustig en regelmatig tempo. De beelden die hem uit zijn bed hadden gejaagd branden echter nog altijd op zijn netvlies en als hij zijn ogen sloot kon hij het geschreeuw van zijn kameraad nog horen. Het lichte getril van zijn handen was dan ook nog steeds niet gestopt en zijn gedachten vlogen nog altijd heen en weer tussen de laatste oorlog waarin hij gevochten had en de oorlog die komen ging.

“Goedenavond Wyot” Een bekende stem trok hem uit zijn sombere gedachten. Met een lichte glimlach keek hij op naar Arianna, die vlak bij hem tot stilstand was gekomen. Hoewel hij haar sinds die ene keer eigenlijk niet echt meer had gesproken, zag hij haar toch als een vrienden. Hij vertrouwde haar volledig. Waarom wist hij niet. Misschien omdat zij hem als enige echt leek te begrijpen. Misschien omdat zij net als hem al veel meer had gezien, dan een normaal mens ooit zien zou. Misschien omdat ze elkaar eeuwen geleden al eens ontmoet hadden. Wat het ook was, in haar buurt voelde hij zich op haar gemak. Had hij het idee dat hij bijna alles kon zeggen zonder dat ze hem aan zou kijken alsof hij gek was. Hoewel ze dat bij hun eerste ontmoeting op het eiland misschien wel even gedaan had. “Natuurlijk.” zei hij, toen Arianna hem vroeg of ze naast hem kon komen zitten. Iets in haar houding vertelde hem dat ze zijn bezorgdheid en verwarring over de komende oorlog deelden. Natuurlijk deed ze dat. Net als hem had ze al meerdere oorlogen mee gemaakt. Had ze al meerdere malen gezien hoe onmenselijk het was. “Hoe gaat het?” vroeg hij, om maar niet direct aan de komende oorlog hoeven te denken. Of beter gezegd erover te praten. Er aan denken deed hij toch wel.