I guess every superhero need his theme music {{Sullivan}}

Dahlia had een nieuw levensmotto gevonden: Do things that scare you. De brunette was al een echte durfal, maar nu ging het van kwaad naar erger. Ze had besloten om diezelfde dag er nog mee te beginnen. Haar eerste daad was oude sokken verzamelen en die vervolgens random uit te delen. De blikken van mensen die plots een sok in hun handen gedrukt kregen met de woorden: You're a free Elf now, waren geweldig. Sommige keken vol afschuw, andere waren juist geamuseerd en sommige snapte het gewoon totaal niet. Vervolgens had ze een snor getekend boven haar lip en had ze een rode pet met een grote M op opgezet. Daarna was ze naar het plein gelopen en had ze paddenstoelen naar mutanten gegooid. Eentje was bijna ontploft, zo hard verschoot die. Een ander was achter aan gerend, maar toen ze plots shape shiften in een enorme beer, stopte die al snel om dan een paar stappen achteruit te namen met angst op zijn gezicht. Het volgende ding op haar lijst was niet zo speciaal, ze ging gewoon naar het strand gaan en daar iets doen, maar wat wist ze nog niet.

Het was niet moeilijk om aan het strand te geraken, vooral niet als wolf. Vlak na het plein was ze geshift, waarbij ze gelukkig al haar kleren aanhield en haar rugzak in haar mond nam -wat overigs erg vies was, maar goed-. De bomen vlogen aan haar voorbij en ze voelde hoe haar longen zwoegde. De aarde vloog onder haar klauwen door, zalig. Zonder moeite zigzagde ze tussen de bomen door, want hoewel ze aan een hoog tempo rende, leken de bomen in slowmotion voorbij te komen. Dus de kans dat ze letterlijk tegen een boom zou aanlopen was klein, gelukkig. Want hoewel Dahlia van nature absoluut niet onhandig was, gebeurde zo'n dingen soms wel eens. Vooral doordat ze niet oplette waar ze liep en er dan plotseling een boom voor haar neus stond, die dan natuurlijk moeilijk te ontwijken is. De subtiele verandering in ondergrond merkte een getrainde jager als Dahlia al vlug op en even later maakte de dichte begroeiing dan ook plaats voor de open vlakte en rotsen van de kust. In volle vaart shifte ze terug naar haar normale Dahlia-zelf en snoof ze de frisse zeegeur op die aangewaaid kwam toen ze op de rots naar beneden keek. Haar rugzak had ze alweer op haar rug gezwierd en met een opgewonden tred klom ze de rotsen af. De zonsondergang was al gestart en hoe dichter ze bij de nacht kwam, hoe vrolijker en energieker Dahlia werd. Daardoor duurde het ook niet lang voor ze beneden aan de rots stond en ze met een glimlach naar het uitgestrekte water voor haar keek. Ze fantaseerde graag dat ze het vasteland kon zien liggen achter de wat een oneindige plas water leek, maar dat bleef meestal alleen maar fantasie. Na enkele teugen zeelucht stapte ze wat dichter naar het water toe. Nadat ze uit de late schaduw van de rots was gestapt, trapte ze haar schoenen uit en stopte deze in haar rugzak. Een eenzame rots werd de opslagplaats voor haar spullen, zo lagen ze ver genoeg van het water, maar ook weer niet te ver en zo te zien was er hier pas nog een kampvuur geweest. Nu ze zo bij de zee stond had ze eigenlijk wel zin om te gaan zwemmen, maar natuurlijk had ze haar bikini niet ingepakt, want ja, niemand bedenkt op voorhand dat 'ie random gaat zwemmen. Daarom heet het ook impulsief. Dus nu had ze wel een klein probleempje, dat gauw opgelost was. Haar shirt werd over haar hoofd getrokken en in de tas gestopt, waarna haar gescheurde jeans al snel volgde. Wel had ze een sport-bh van Calvin Klein aan -met een matchende onderbroek natuurlijk- dus dat leek al meer op een bikini zeker? Hij was wel wit, dus ging waarschijnlijk doorschijnen als 'ie nat was, maar het was niet dat er nu nog iemand zo zot was om naar het strand te komen.

Na een paar aarzelende seconden en het herhalen van haar nieuwe mantra, zette ze zich af en rende ze in volle vaart op de zee af. Zonder na te denken ploegde ze door het koude water, om vervolgens onder te duiken. Ondertussen was de zon helemaal ondergegaan en begon de maan stilletjes aan aan haar optocht. Genietend liet Dahlia zich achterover vallen om zo op haar rug te drijven en naar de sterren te kunnen kijken. Het prachtige schouwspel maakte dat ze niks meer van haar omgeving binnenkreeg en dus ook niet door had toen nog iemand op het toneel verscheen.

Rustig lag ze daar op haar rug te peddelen, gewoon casual en genietend van haar uitzicht. Omdat ze er niet tegen kon dat ze niet op haar omgeving kon letten, liet ze het maanlicht heel subtiel toenemen. Maar toch had ze dit niet kunnen zien aankomen, maar welke niet-helderziende-mutant kan een plotse reddingsactie van een knappe jongen zien aankomen. Niet dat ze graag gered werd tho, ze was meer het ik-kan-alles-zelf-wel-type van meisje. Het meisje dat soms wat te zelfzeker over kon komen, maar dat alleen maar komt door haar verleden. Want ja, als je je zus je geliefde bos ziet afbranden door enkele jongens, dan ga je daar wel anders over nadenken.

De tijd om een gil te slaken had ze niet toen er plots twee sterke armen haar vastpakte uit het niets. Hoestend en proestend probeerde ze de met haar hoofd boven te blijven. Wild sloeg ze met haar armen om haar heen, om toch maar ergens hou vast te vinden. Die jongen had zevens grote problemen, want niemand liet Dahlia verdrinken of misschien was het redden, maar van wat? Had er een haai of zo in het water gezeten? Een gevaarlijke octopus? Een Kraken? Het monster van Loch Ness? Wie kon het zeggen, die jongen misschien?

Eenmaal dichterbij de kant werd ze los gelaten, direct sprong ze overeind in een verdedigende houding. Maar toen ze een blik op de oh zo onschuldig lijkende jongen sloeg, verdween deze. Misschien had hij gedacht dat ze dood was ofzo, want dat kon ze hem natuurlijk ook niet kwalijk nemen als je iemand zag drijven 's avonds in het donkere water. Wat de aanwezigheid van haar tweelingzus toch met haar deed, nu kon ze niet eens fatsoenlijk boos worden. "Tot een minuut geleden wel ja." Hoestte ze nog wat water naar boven, "Mag ik even met de deur in huis vallen?" Gromde ze een tikkeltje onbeleefd, "Waarom heb je mijn vredige zwemmomentje verstoord?" Ze hield haar hoofd lichtjes scheef en haar donkere haren drupte van het water. Dat haar witte Calvin Klein setje misschien wat doorscheen lette ze niet op, het was ten slotte donker en ze hoopte dat het donker genoeg was om dat allemaal te verbergen. "Oh ja, deze drenkeling," Ze wees met haar handen naar zichzelf, "Noemt Dahlia, mag ik de naam van mijn 'redder' ook weten?" Ze maakte aanhalingstekens met haar vingers bij het woord 'redder', maar glimlachte er plagend bij. Ze had zich voorgenomen om dingen te doen die haar bang maakte en een van die dingen was aardig zijn tegen jongens.

Hoewel ze vriendelijk was voor haar doen, was ze nog altijd fel en zelfverzekerd. Dus hoe ze daar zo stond in haar ondergoed met haar knieën half in het water zou elk normaal meisje onzeker laten worden, maar niet Dahlia nope. Zij leek de controle nog totaal te hebben en de jongen in verlegenheid te brengen. "Je dacht gewoon, oeh daar ligt iets in het water, misschien iemand die mond-op-mond nodig heeft... Jap, die ga ik dan maar redden." Plaagde ze hem met opgetrokken wenkbrauwen. Ze moest toegeven, andere antwoorden dan bitse, bijtende antwoorden waren ook altijd fijn om te geven. Vooral omdat zij nog steeds de controle had, noem haar een controlefreak maar soms had ze dat nodig.

Al leek ze de controle te verliezen toen hij begon te aarzelen over zijn naam. Raar. Wie kende zijn naam nu niet? Maar goed dat hij knap was, anders zou hij het waarschijnlijk niet ver schoppen. Of misschien was dat zijn  bedoeling, zoveel mogelijk verwarring scheppen en dan plots toeslaan. Met jongens wist je het nooit, maar waarom ze hem dan toch het voordeel van de twijfel gaf wist ze niet. Toen ze eindelijk een antwoord kreeg sloeg ze zijn naam op en keek ze hem grijnzend aan. "Heb je eindelijk een nieuwe undercovernaam gevonden, meneer de spion?" Plaagde ze opnieuw, terwijl ze zachtjes richting het strand begon te stappen net zoals hij. Ze kon dan wel goed tegen de kou, het had toch grenzen. Maar goed dat haar mutatie ook met water en eb en vloed te maken had, want ze had geen handdoek bij, dus stroomde het water ontzettend droog van haar af toen ze de rand van de zee bereikt. Zolang wachtte ze ook om hem antwoord te geven op zijn vraag. "Omdat de maan en de sterren veel interessanter zijn en makkelijkere om naar te kijken. Plus ik hou wel van impulsieve ideeën." Lachte ze hem toe, iets vriendelijker dit keer. Toen ze terug liep naar haar spullen liet ze voetsporen achter in het zand, alsof ze een dinosaurus was. Eenmaal aangekomen bij haar kleren trok ze deze zo snel mogelijk aan. Haar geruite croptop verdween over haar hoofd en haar gescheurde jeans ging terug aan. Haar haren -die ondertussen ook droog waren- schudde ze even los om zich daarna terug om te draaien naar de onverwachte bezoeker. "En wat brengt jou hier?" Vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze naar enkele boomstammen toe liep rond een uitgeblust kampvuurtje. Rustig ging ze zitten, alsof ze hier elke dag kwam en Sullivan had uitgenodigd op haar privé-eiland of zo.  

Het was stiekem wel cute hoe hij zich zo verlegen leek te voelen door haar scherpe woorden, al bleef het natuurlijk ontzettend hilarisch. Dahlia had nooit gedacht dat jongens plagen zo grappig kon zijn. Oké, nu klonk het alsof ze nog nooit jongensvrienden had gehad, wel wat was. Niet veel natuurlijk, maar wel enkele. Slechts één was er speciaal van geweest, maar nu wou ze niet aan Orion denken aan hoe het met hem afgelopen was. Iedere mutant had wel zijn geheimen en pijnlijke herinneringen en zo was Dahlia dus ook absoluut geen afleiding.

Op zijn woorden vol zelfvertrouwen trok ze enkel sassy haar wenkbrauw op, maar met een kleine glimlach om vervolgens naar zijn naam te vragen, waar hij duidelijk lang over moest nadenken. Raar. "Omdat ik je doorheb of omdat je gewoon te geïntimeerd bent om een leugentje te verzinnen?" Plagend kneep ze haar ogen aan en lachte ze hem toe. Dahlia was niet dom, ze wist dat ze soms behoorlijk intimiderend en barstend van het zelfvertrouwen over kon komen en sommige mensen konden daar niet altijd zo goed tegen, het feit dat ze in haar lingerie stond zonder schaamte kwam er misschien ook wel bij kijken. Wat haar eigenlijk totaal niet kon schelen, ze had een mooi lichaam en schaamde zich daar dan ook niet voor. Punt.

Omdat het water toch wat kou werd, ging ze eruit, waarbij ze haar mutatie gebruikte om zich te drogen. Dat Sully het misschien ook kon gebruiken kwam niet bij haar op tot hij zijn kleren al aanhad. Was dat nu een pistool dat ze zag verdwijnen? Dat moest ze in het oog houden, al glimlachte ze nog altijd even lief en bleef ze vriendelijk. Bij de houten stammen aangekomen sloeg ze haar benen over elkaar en vervloekte ze zichzelf dat ze geen dekentje of op z'n minst een sjaal had meegenomen. "Oh nee! Nu ben je erachter wie ik ben!" Zei ze theatraal, "Een gezochte crimineel! Moet ik nu naar de gevangenis?" Ze benadrukte haar woorden door haar armen glimlachend naar voren te steken, als teken dat ze zonder tegen pruttelen de boeien zou laten om doen. Al trok ze deze terug toen hij verder ging. "Dan zijn ik en mijn zus toch niet de enigste newbie's hier." Grijnsde ze, ergens toch een tikkeltje opgelucht. Ze had altijd gedacht dat zij de enigste nieuwe waren en dat de rest hier al van kleins af aan zat, samen opgegroeid en zo, maar dat was dus blijkbaar niet het geval. Gelukkig.

Goedkeurend nodde ze. "Het gelijkmatige tempo van de zee klinkt wel als muziek, inderdaad." Glimlachte ze, terwijl ze de zachte zeewind tegen haar neus en haren liet slaan om dan toch maar even diep adem te halen en de frisse zeelucht in te ademen. "Zoveel beter dan die vervuilde lucht in de steden." Zuchtte ze met een tevreden glimlach, al kon het nog altijd niet tegen haar bos op. Haar bos dat zijn eigen prachtige melodie had. Zonder er moeite voor te doen wisselde ze van lied, tot ze een valse noot hoorde in het lied. Direct schoot ze overeind in volle aandacht. Als een waar dier draaide ze haar gezicht naar de afkomst van het geluid dat in haar hoofd weerklonk. Een gewond dier en zo te horen een gewond hert. "Ik moet even iets regelen." Zei ze een tikkeltje gespannen, angstig door de gevoelens van het hert dat ze overkreeg. Als een pijl vertrok ze richting het bos, om zijn voetstappen achter haar te horen, tegen jongens kon je ook echt niks zeggen. Ze negeerde hem en croste verder, gelukkig voor het hert en Dahlia lag het niet ver van de kust op de grond. De oogballen van het arme dier draaide wild in zijn kassen, ocharme. "Hee kleintje." Zei ze zachtjes terwijl ze met haar hand uitgestoken rustig op het mannelijke hert afging dat wild met zijn gewei zwaaide. Dadelijk zag Dahlia wat het probleem was, het hert was waarschijnlijk van iets geschrokken en weggerend, maar hierdoor was deze in zijn vlucht tegen een rost geslagen die half uitstak waardoor er nu een akelige wond zat in zijn bil. In een vloeiende beweging zat ze naast het dier op haar knieën. In het begin snapte ze het arme beest niet wat er aan de hand was, maar toen Dahlia haar hand op zijn nek legde, leek het alsof hij verdoofd was. Zijn gespartel hield op en zijn hoofd lag rustig tegen de grond. "Heb je toevallig iets van een zakmes?" Vroeg ze aan Sullivan toen ze zich half omdraaide terwijl ze met haar hand kleine geruststellende cirkels op de nek van het hert tekende.

Het was allemaal fun and games tot Dahlia plots de pijnkreten van een hert opving. Als een pijl vloog ze er naar toe om het diertje te helpen. Hoewel ze tegen Sully had gezegd dat hij moest wachten, was hij dood leuk achter haar aangekomen. Eenmaal bij het hert aangekomen zag ze direct dat het ernstig was, ontzettend ernstig. Misschien zou het arme ding niet eens meer herstellen, maar toch wou ze het proberen. Daarom vroeg ze een mes aan de jongen achter haar, als hij een pistool had zou hij toch ook nog wel een mes hebben. Maar in plaats van haar gewoon een mes aan te geven, haalde hij er in een vloeiende beweging zijn pistool uit, laadde het en verloste hij het diertje van zijn lijden. Dahlia sloeg totaal door. Woedend sprong ze overeind. "What the fuck dude! We hadden dat arme ding kunnen redden en nu schiet hij het zomaar lomp dood!" Ze duwde met haar beide handen kwaad tegen zijn borstkas aan, "Het was zijn tijd nog niet!" Riep ze furieus, terwijl ze zich omdraaide en haar handen in haar zwarte haren stak. Door de woede die door haar lichaam vloeide, werd haar innerlijke poema aangewakkerd. Toen ze een laatste blik op het bebloede hert wierp sloegen haar stopen door. Midden in een sprong naar de jongen waar ze zo even nog gezellig had mee zitten kletsen, en ze kon niet ontkennen dat ze hem niet tof vond, veranderde ze in een bruine, grauwende poema. Haar staart zwiepte laag over de grond terwijl ze vlak voor zijn voeten neerkwam. Dreigend keek ze hem aan, waarbij ze haar scherpe tanden op elkaar liet klappen. Ze hield hem in het oog terwijl ze zich langzaam door haar voorpoten liet zakken, klaar voor de sprong om hem te verwonden. Misschien dat ze een tikkeltje overdreef, maar ze had wel alle gevoelens van dat arme hert mee gekregen, al zijn angst en pijn. En toen had die lompe sukkel hem gewoon door het hoofd geschoten.

Grommend stond ze voor hem met haar oren plat. Het geluid van de kogel weerklonk telkens in haar oren en de blik van het hert was gevangen in haar ogen, terwijl alles samenkwam in haar gedachten. Ze hadden het arme ding nog makkelijk kunnen redden. Oké, dat nam ze terug, misschien niet makkelijk, maar wel als ze het echt wouden en toen had Sully haar plannen zomaar gecrusht met zijn geweer. Hetzelfde geweer waar hij nu weer naar greep. Als een waarschuwing gromde, oh hij moest het niet wagen om er zelfs maar aan te denken om haar neer te schieten. Ze deed een stap naar voor en een poema pootafdruk bleef achter in de natte bodem. Hoewel het donkerder werd in het bos, bleef Dahlia alles haarscherp zien. Zo zag ze ook de mengeling van gevoelens die over Sullivans gezicht gleden. Bijna, bijna had ze hem besprongen en waarschijnlijk een verlost van een stuk arm of been, maar zijn woorden deden haar nadenken. Wat was ze nu aan het doen? Was ze serieus een jongen aan het aanvallen omdat deze een hert had doodgeschoten, een hert waarvan ze niet eens zeker waren dat ze het hadden kunnen redden. Met een laatste woeste grauw deed ze een uithaal, maar niet naar hem. Ze draaide zich woest om en veranderde in no time terug. Kort schudde ze haar haren los en draaide ze zich toen om, zodat Sullivan nog net kon zien hoe de poema-ogen plaats maakte voor haar donkere kijkers. "Je hebt gelijk, het spijt me." Moest ze schoorvoet toegeven. "Je hebt geluk dat ik mijn pijl en boog niet bij me heb, anders had ik wel wat sneller gereageerd." Grinnikte ze zachtjes. Voorzichtig wierp ze een blik op het karkas van het hert, de natuur zou zijn werk wel doen.

Misschien verdiende de jongen een woordje uitleg waarom ze zo heftig had gereageerd, want ze herkende die verbaasde blik heus wel. Met een verveelde zucht liet ze zich op de grond ploffen en gebaarde ze hem om hetzelfde te doen. "Misschien heb ik wat te heftig gereageerd, maar als ik het je uitleg snap je het misschien." Begon ze, waarbij ze met haar vinger over de pootafdruk ging. "Je kent Artemis wel hé? De godin van de maan en de jacht enzo." Ze trok  haar wenkbrauwen op met zo'n blik van: Als je haar niet kent moet ik je toch echt wel pijn gaan doen. "Wel, voor haar zijn zo'n herten dus heilig en wie aan die dieren zit, krijgt een zilveren pijl door zijn kop." Lichtjes moest ze grijnzen, maar toen bedacht ze zich dat dat ongepast was en deed ze haar hand voor haar mond om het te stoppen. "Mijn alias is niet voor niks Artemis." Glimlachte ze zachtjes met pretlichtjes in haar ogen. "Ik ben dan misschien niet de godin Artemis, maar mijn mutatie is wel hetzelfde als haar krachten, alleen wat minder sterk waarschijnlijk." Nonchalant haalde ze haar schouders daarbij op, dat was allemaal totaal normaal voor haar.

Dahlia was behoorlijk blij dat Sullivan uiteindelijk toch niet gillend weggerend was, wat ze natuurlijk wel nooit zou toegeven. Want of ze het nu zou toegeven of niet, ze mocht die rare jongen wel. Hij leek soms te moeten nadenken over persoonlijke vragen, maar misschien kwam dat door zijn verleden. Dus vroeg ze er niet naar, ze wist ze hoe vervelend het was als je opnieuw en opnieuw pijnlijke herinneringen moest vertellen en ophalen.

"Maakt niet uit, misschien was het maar beter zo." Ze haalde opnieuw haar schouders op en daarmee was het onderwerp afgesloten. Om de situatie wat op te beuren grapte ze: "Awh," Ze legde haar hand op haar hart, "Heeft de geheime agent ook een zwakke plek? Die kan zo'n crimineel als ik wel gebruiken hoor!" Lachte ze hem toe, waarbij ze deed alsof ze het opschreef en wegstopte. "Volgende keer weet ik hoe ik je kan martelen." Knipoogde ze, al zou ze dat zelf totaal nooit doen. Zelfs niet als ze echt de baas van een of andere crimineel netwerk zou zijn, dan nog zou ze nooit een van haar slaafjes opdragen om mensen te martelen door dieren te doden. Die arme beestjes hadden er helemaal niks mee te maken. Misschien was het dan maar goed dat ze geen crimineel meesterbrein was, ze kon hard en fel zijn, maar niet tegenover diertjes totaal niet.

"Dan kan ik je met een reden 'Daddy' noemen." Lachte ze, het idee alleen al. Ze zag het al helemaal voor zich dat als ze hem tegenkwam in de gangen ze zich omdraaide en riep: Hee Daddy! Om vervolgens alle rare blikken te negeren en hem te laten sufferen in schaamte. "Ik zie het al totaal voor me." Grijnsde ze, "Als ik je ooit nodig heb: DADDY!" Ze zette haar handen aan haar mond om  het te benadrukken, waarna ze moest stoppen door een lachaanval.

Ze moest toegeven dat hoewel het dode dier naast hen lag -wat echt niet fijn was- was het op een of andere manier toch gezellig. Ze moest lachen om zijn hilarische opmerking en eigenlijk ook wel toegeven dat die cheekbones behoorlijk afleidend waren. "Serieus? Dan weten ze niet wat je mist!" Grijnsde ze hem toe waarbij ze speelse met haar schouder tegen de zijne stootte. James Bond films waren echt geweldig, zelfs als je al zoveel films als zij had gezien. Want ja, soms had je nog wat tijd over besides het reizen en mensen ontmoeten. Niet dat ze elke dag in de filmzalen zat of zo, maar als ze even in en dipje had kon ze er echt van genieten om op te krullen en een film op te zetten. Normaal hield ze wel meer van de oude films dan de nieuwe, maar enkele van de nieuwe waren echt zot goed. Zoals The Hangover, die vond ze helemaal hilarisch.

Al vond Sully haar Daddy-joke blijkbaar niet zo hilarisch, maar uiteindelijk moest hij toch lachen toen ze zichzelf wat verduidelijkte. "Dat zeggen ze allemaal," Kort wiebelde ze met haar wenkbrauwen, maar ergens geloofde ze hem heus wel. Terwijl ze lachte, keek ze even opzij naar het dier. "Misschien is het het beste als we terug gaan zitten waar we eerst zaten." Stelde ze met een zwakke glimlach voor terwijl ze recht stond, haar hand uitstak en Sully overeind trok. "Of heb je zin in nog een nachtduik?" Grijnsde ze terwijl ze zachtjes richting het strand terug danste. Uitdagend keek ze hem aan, een beetje plagen mocht altijd wel.