I guess every superhero need his theme music {{Sullivan}}

Ze had niet gedacht dat ze ooit nog eens zoveel plezier gingen beleven met een jongen, maar misschien kwam dat ook wel doordat ze zo ontzettend blij was dat haar zus terug was. I mean, na nog net geen honderd jaar was het toch echt tijd geworden dat ze elkaar terug vonden. Gelukkig, want dan konden ze hun 2000ste verjaardag samenv vieren en het grootste feest geven dat Genosha ooit gekend had. Waar, wanneer en hoe wisten ze nog niet, wat ze wel wisten was dat ze eigenlijk moesten opschieten met het beginnen aan het plannen anders ging het nooit klaar geraken. Daar zou ze het morgen eens met Daphne moeten over hebben eigenlijk.

Zolang ze maar weg waren van het lijk, vond ze alles best. Nog een nachtelijke duik was misschien dan wel het gene wat ze nodig had, alles er gewoon even afspoelen en dus kon ze een grijns ook niet onderdrukken toen hij haar uitdaging accepteerde. "Dan zal ik straks mijn innerlijke tovenaar naar boven halen." Grinnikte ze, voor ze zich klaar zette met haar blote voeten aan de rand van het bos. "Wie het laatste in het water is, is een sukkel!" Riep ze naar hem toe voor ze zich afzette en als een speer naar de waterrand spurtte. Ondertussen trok ze haar shirt over het hoofd en onthulde ze voor de tweede keer die avond haar Calvin Klein bh en dito onderbroek toen ze half hinkelend haar broek afschopte. "Ik ga dit zo winnen!" Gilde ze voor ze de eind sprint in zette over het zachte, natte zand terwijl het maanlicht haar pad verlichtte. En heel stiekem, zorgde ze ervoor dat dat maanlicht het pad van Sullivan net iets minder verlichtte, ze was nog altijd behoorlijk competitief.

Hun wedstrijdje was begonnen en Dahlia competitief als ze was, moest en zal het winnen. Haar cometitieveteit had haar al ontzettend vaak in de problemen gebracht. Vooral in tijden van oorlog of als ze zich juist gedeisd moest houden. Als iemand haar eenmaal uitdaagde of zij iemand uitdaagde, moest ze laten zien dat zij beter was. Door die stomme eigenschap had ze Orion ook verloren, een verlies dat ze had kunnen vermijden, maar gebeurd is gebeurd en ze mocht er nu eenmaal niet meer op terug kijken. Ze moest zich op het nu focussen, niet op vroeger, niet op wat misschien had kunnen zijn.

Gillend van plezier spande ze haar spieren aan om nog sneller te gaan, maar ze kon niet voorkomen dat Sullivan net ietsje eerder aankwam. Als hij niet zo gevallen was, was ze waarschijnlijk een tikkeltje beledigt geweest, maar dit, dit was hilarisch! Ze moest steun zoeken van het lachen op haar knieën en zijn expressie in combinatie met zijn woorden maakte het allemaal niet veel beter. "Oei, dan zullen we dat tegen de kokkin moeten zeggen." Hikte ze nog na van haar lachbui, waarvan haar buik ook pijn deed. Vervolgens voelde ze enkele spetters op haar droge huid. "Oh you didn't!" Riep ze in haar flawless engels. Net zoals Daphne had ze daar een behoorlijke tijd doorgebracht, dus was de taal en natuurlijk het accent ook wel naar haar overgevloeid. Met een gevaarlijke glimlach sloop ze op hem af, om zich op het laatste moment af te zetten en recht op hem te springen. Met die beweging hoopte ze hem op de grond te krijgen, opnieuw met zijn gezicht de zee in. "Dit had je niet moeten doen." Gierde ze, terwijl ze het water rond zijn voeten liet kolken om hem uit evenwicht te brengen. Het water bonkte tegen zijn voeten en te laat had ze door dat als hij viel, zij ook ging vallen.

Ze was er altijd trots op geweest, op het feit dat ze mutant was. Al had ze net zoals iedereen dagen dat ze liever een gewoon mens was dat niks wist van die wonderlijke wereld die onder hun neus afspeelde. Dat ze gewoon kon leven zonder bang te zijn, dat ze verliefd kon worden zonder in angst te zitten ooit zonder die te moeten leven, maar vooral dat ze gewoon kon sterven. Er waren momenten geweest in haar leven dat Dahlia het liefst van al een kogel door haar hoofd had geschoten, dat ze er meer dan genoeg van had en zo'n dingen had ze misschien ook wel gedaan als Daphne niet altijd aanwezig was. Maar op andere dagen, dagen zoals deze was ze dan weer blij dat ze onsterfelijk was, dat ze een mutatie had, want die mutatie kwam natuurlijk van pas toen ze op Sully's rug zat. Gierend van het lachen probeerde ze hem omver te krijgen. Zijn woorden drongen niet meer tot haar door, omdat ze te fel bezig was met hem te vloeren, wat haar ook lukte.

Onderwater voelde ze het tegenstribbelen van Sullivan onder haar, maar ze klemde haar benen vijf seconden extra stevig rond zijn middel om hem vervolgens los te laten en hijgend terug naar boven te komen. Grijnzend wachtte ze tot ook haar slachtoffer zich bij haar voegde. "Nog altijd te veel zout in de soep?" Vroeg ze liefjes, alsof er niks gebeurd was. "Maar zonder al dat zout zouden we dit wel niet kunnen doen," Voegde ze er dadelijk aan toe, terwijl ze zich op haar rug liet vallen en liet meedrijven met de stroming, die haar al snel wat dieper de zee indroeg. De sterren en de maan boven haar fonkelde, alsof ze haar wouden roepen, wouden ophalen en meesleuren. De spanning die onmerkbaar onder haar huid had gezeten verdween mee met de stroming naar verre werelden. Zonder waarschuwing voelde ze plots een kleine snuit tegen haar hand aandrukken. Een zebra haaitje -een ongevaarlijk beestje- drukte tegen haar hand, ten teken dat ze wat te ver was af gedobberd. "Hee, Sully!" Ze zwaaide met haar armen, "Kom hier eens kijken," Riep ze hem toe, terwijl ze zich terug liet dobberen met het kleine haaitje in de buurt.

Als een bootje dobberde ze rond in de oceaan, net iets te ver van de kust af naar de zin van de zebra haai die tegen haar aanduwde. Natuurlijk moest ze Sullivan weer direct roepen, wie wou dit nu missen! Ondertussen had ze het kleine ding ook al een naam gegeven: Napoleon, naar een man die ze had ontmoet een hele tijd terug. Nap was zo vriendelijk om ook Sullivan een vriendelijke begroeting te geven door langs zijn been te zwemmen, maar de jongen kon daar duidelijk niet tegen. Het vinnetje van het beestje kwam onschuldig bovendrijven en de vraag waarom hij hem niet fijn vond gonsde door haar hoofd. "Nu niet je pistool trekken, please." Grinnikte ze, terwijl de haai langs haar hand streek en van Dahlia's aandacht leek te genieten. "Het is trouwens," Ze verontschuldigde zich tegenover Napoleon, "Maar een Zebra Haai, ongevaarlijke en schattige beestjes." Zachtjes schoot ze in de lach bij het verontwaardigende geluid dat Nap maakte en opnieuw boven ging drijven met zijn rugvin alsof hij zo in Jaws kon meespelen. "Nap wil trouwens weten waarom je hem niet vriendelijke vindt." Vertaalde ze even kort voor Sullivan, waarna ze een tikkeltje dichter naar het strand zwom om uit de stroming te blijven. Vrolijk volgde het kleine haaitje en ging die nog eens voorzichtig langs de hand van de jongen, om goeiendag te gaan zeggen.

Op de een of andere manier raakte Dahlia altijd veel te snel gehecht aan diertjes. In het begin was een Dire wolf, een uitgestorven soort, haar maatje geweest. Lange tijd zwierf ze met het dier rond en één keer had ze een nestje gekregen, waarvan Dahlia ook alle pups bij had gehouden. Zo kreeg ze op den duur een heel pack, maar haar eerste wolf bleef haar eeuwig bij. Ze had de dieren de vrijheid moeten geven, helaas, maar ze droeg nog altijd de mantel die op haar schouders afgewerkt was met bont van haar wolf, toen die natuurlijk al gestorven was aan de ouderdom. Napoleon was dus geen uitzondering en kirrende sprak ze hem toe in haar hoofd, want het zou nogal raar zijn geweest voor haar maatje anders.

Stiekem moest ze wel lachen om zijn grap, hoe flauw die ook was, maar Nap snapte hem niet en ze moest hem uitleggen, uiteindelijk moest het diertje ook wel lachen, maar niet zo fel. Voor de veiligheid zwom ze wat dichter naar de kust toe en waagde het haaitje nog een poging bij Sullivan. Glimlachend keek ze toe hoe de haai zich vol plezier liet aaien en rond de hand van de jongen draaide om zoveel mogelijk aandacht te krijgen. "Hij vindt je aardig." Glimlachte ze blij, "Toch niet zo eng hé?" Lachte ze hem vrolijk toe, waarbij ze op haar rug wat naar achteren dobberde. Toen ze naar de stand van de maan keek verschoot ze over hoe laat het eigenlijk was. "Shit," Bracht ze dan ook uit, "Ik moet eigenlijk door!" In haar hoofd hoorde ze Napoleon boos grommen, hij wou niet dat ze weggingen of dat ze zijn nieuwe vriend mee zou nemen. Geduldig legde ze eerst even uit aan het beestje dat ze terug zouden komen en dat ze Sullivan naar hem toe zou sturen als ze de kans had. Nu was het dier nog altijd niet blij, maar liet hij Sullivan toch gaan door niet meer voor zijn voeten te cirkelen. "Als je wilt genieten van wat hocus pocus moet je nu meekomen," Grinnikte, waarna ze doorkreeg dat het wel wat dubbelzinnig was, maar zich daarvoor verontschuldigen deed ze niet. Nah, Sully was een slimme jongen en zou haar wel snappen.

In crawl begon ze terug naar de kust ze zwemmen, terwijl Napoleon als afscheid langs haar been streek. Ze moest hem beloven om nog eens terug te komen en ergens moest ze ook wel lachen om zijn toon, zo serieus. Toch beloofde ze het diertje dat ze elkaar nog zouden zien, zijn reactie was letterlijk: Oké, maar vergeet die jongen zeker niet hé! Zebra haaien waren zo lachwekkend.

Haar oorspronkelijke bedoeling was niet eens om te zwemmen en toch had ze het nu ontzettend laat gekregen. Daphne was waarschijnlijk ziek van bezorgdheid, dat was haar zus altijd. Dahlia kon zich heus wel alleen redden, dat had ze al decennium lang bewezen. Alleen voor haar eten zorgen, alleen rond trekken, alleen rare mannen in konijnen of padden veranderen, alleen was niet altijd zo fijn, maar zo hier op dat overvolle eiland was ze toch echt blij als ze eens een momentje alleen was. Niet dat het niet leuk was geweest dat Sullivan haar alleenmoment had verstoord.

Samen zwommen ze naar de kust, waarna ze sierlijk het water uit waadde alsof een waterkoningin, een dochter van Poseidon. Dat had haar om eerlijk te zijn ook altijd ontzettend cool geleken. Waterkrachten, paarden en nog veel meer, wie droomt daar nu niet van. Niet dat ze niet blij was om haar eigen op Artemis lijkende mutatie's te bezitten, tuurlijk niet! Het leek haar gewoon cool. Sullivans woorden zorgde ervoor dat ze haar ogen van de branding los trok en hem met een scheve glimlach aankeek. "Eigenlijk heb ik me bedacht," Grijnsde ze quasi serieus, waarna ze begon te giechelen en erg overdreven met haar vinger van boven naar beneden wees. En whopakee, Sullivan was weer droog, al had haar overdramatische vinger heus niet gemoeten, dat was gewoon voor een effect. Bij zichzelf dacht ze er gewoon aan, zoals ze altijd deed en stapte ze zonder problemen in haar kleren. "Ik zie je nog wel eens?" Glimlachte ze, waarna ze een blaadje van de boom toevallig haar richting liet uitvliegen en daar haar nummer op 'brandde'. "There you go," Grinnikte ze, toen het blad recht tegen zijn voorhoofd vloog zoals bedoeld. Vervolgens draaide ze zich om en rende ze naar de bosrand, om net voor de bosrand te veranderen in een reusachtige donkere wolf, die met een laatste huil naar de maan in het donkere bos verdween.

Takken scheurde langs haar dikke vacht toen ze op volle snelheid door het bos vloog. Het besef dat ze aardig was geweest tegen een jongen, drong tot haar door en maakte dat ze zachtjes en verward jankte. Jongens waren niet te vertrouwen en waarom nam ze deze dan wel in vertrouwen? Was het omdat Daphne terug was? Was het omdat hij haar aan Orion deed denken, met zijn rare humor? Of was het misschien gewoon omdat ze wist dat als het erop aankwam, hij haar niet in poema of andere vorm zou durven neerschieten terwijl zij, als het echt nodig was, haar tanden in zijn nek zou laten zinken? Ook die gedachte maakte bij de wolvin een jank los en ze schudde met haar reusachtige kop. Nu niet aan denken. Nam ze zichzelf voor, terwijl ze het bos uitkwam en zonder om te kijken door de deur rende die een late mutant net open duwde.

Vlak voor haar kamer veranderde ze terug en negeerde ze ondertussen de rare blikken. Ze zaten hier op een eiland vol mutanten, waar ze dan echt niks gewend? Op haar tenen sloop ze de kamer in en gooide ze haar kleren uit, met enkel haar ondergoed aan liet ze zich doodmoe op het bed vallen, waarna ze na enkele minuten volledig weg was.