Don't know, don't care. [Elin]

Elin staarde naar haar eigen spiegel beeld terwijl ze een borstel door haar lange wit blonde lokken liet gaan, ze kon er nog niet helemaal aan wennen dat ze nu een vrouw was. Ondanks dat voelde ze zich zo veel beter in haar vel dan dat ze een maand eerder had gedaan. Ze had het gevoel dat ze eindelijk 'thuis' was, wat lichaam betreft. Het enigste waar ze nu nog last van had was de pijn die in haar gehele lichaam gevoeld werd. De pijn was het zeker dan meer waard, nu was het eindelijk tijd om de ziekenzaal te gaan verlaten. Sinds ze terug op het eiland was had ze enkel de ziekenzaal gezien, Elin was op dat moment niet in staat geweest om te lopen of ook maar iets te kunnen doen. De afgelopen weken leken erg lang voor ze ook maar voorbij werden en de pijn minder was geworden. Nu was het eindelijk op een punt dat het iets was waar ze mee kon leven, waar ze mee om wist te gaan en eindelijk weer voor haar zelf kon zorgen. “Elin, liefje het is eindelijk tijd” klonk een stem achter haar, een diepe zucht verliet haar lippen waarna ze naar de vrouw keek die achter haar stond. “Ik denk het.” sprak een voor haar nog steeds een onbekende stem. Het verbaasde Elin echt hoe haar stem niet meer op haar eigen stem leek, maar een hoge meisjes stem had. “Het komt allemaal wel goed, ik beloof het je.” Natuurlijk was de vrouw daar zo zeker van, zij hoefde niet onder de mensen te komen naar een hele verandering aan het lichaam.

Niemand zou Elin herkennen, iets wat wellicht zo haar plus punten kon hebben maar zo heel blij was ze er niet mee. Nu moest ze iedereen uitleggen wie ze eerst was en hoe zou ze het ook maar kunnen bewijzen. Wie zou nu geloven dat Elin edgar was? Dat Elin en Edgar een de zelfde persoon zijn. “Dat weet ik wel.” Elin zuchtte nog een keer waarna ze de borstel neer legde en een zwarte leren jas pakte. Ze zou haar spullen straks wel op komen halen, ze wou nu eerst naar buiten toe. De weide wereld in, of nou ja het eiland. Veel wereld was er hier niet, maar voor haar nu genoeg. Elin stak haar handen in haar jas zakken waarna ze afscheid had genomen van de verpleegster die altijd voor haar klaar had gestaan in de laatste paar weken. Ze liep rustig door de gangen heen richting de deur wat haar naar buiten zou lijden.

Elin hoorde verschillende stemmen in de gang, ze was nu nog even niet klaar om in contact te komen met andere waar door ze haar lichaam plus alles wat ze bij zich droeg mee verschoof zodat ze onzichtbaar zou worden. Ze liep zwijgend langs het groepje heen en wist zich uiteindelijk naar buiten te begeven. Ze besloot nog even onzichtbaar te blijven tot dat ze uit de mensen menigte was, Elin liet haar voeten zich leiden wanneer ze er eenmaal zeker van was liet ze haar zelf weer terug schuiven waar door ze nu weer zichtbaar zou zijn voor anderen. Hoe verder ze liep hoe meer de wind met haar lange plukken begon te dansen en de kou erger werd. Elin stak haar handen dieper in haar zakken waarna ze bij het strand uit kwam, ze had gehoopt dat hier niemand zou zijn. In plaats daar van zag ze een persoon die voor zich uit leek te kijken. Elin besloot de persoon in kwestie verder niet lastig te vallen en keek naar de lucht waarna ze diep inademde. De geur van zee had ze toch echt wel gemist, in haar ooghoek zag ze de persoon bewegen waar door haar blik langzaam naar hem toe gleed. In stilte keek ze toe hoe hij iets leek op te pakken, en het bestudeerde. Om het daarna de zee in te gooien, in plaats van naar de kei te kijken bleef ze naar de jongen kijken die hem gegooid had. Zou ze het doen? Zou ze een gesprek met hem aan gaan? Betrapt keek ze weg toen de jongen over zijn schouder naar haar leek te kijken.

Elin deed als of ze heel ergens anders na keek om daarna toch weer naar hem te kijken. Een diepe zucht verliet haar lippen waarna ze zachtjes voor enkele seconden haar tanden in haar onderlip liet zinken. “Kom op Elin, zo moeilijk is het niet.” sprak ze zacht tegen haar zelf waarna ze haar benen dwong om in beweging te komen en naar de jongen te gaan. Precies naast hem bleef ze stil staan en staarde ze voor enkele seconden naar  het water waarna ze naar de grond keek. Haar blik werd gevestigd op een kei die in haar ogen perfect was om te gooien, eentje die wellicht lang over het water zou glijden. Meteen boog ze naar voren met de bedoeling de kei te pakken waarna er een pijnlijke steek door haar buik heen gleed. Een zacht maar pijnlijke kreuntje was te horen, Elin ging weer recht staan en moest zich in houden om niet haar buik vast te houden. Ze ademde diep in, in de hoop dat de steek weg zou gaan. Uiteindelijk haalde ze haar hand uit de zak en maakte een kleine kracht veld onder de kei waarna ze die omhoog bewoog zodat de kei door middel van het kracht veld naar haar toe ging om het daarna te pakken. De kracht veld verdween meteen eenmaal ze de kei te pakken had, haar blik gleed weer naar de jongen naast haar waardoor ze haar blik even naar zijn shirt liet gaan. ”Heb je het niet koud?” sprak ze maar om met hem in gesprek te kunnen gaan.

Het was eerlijk waar heerlijk om hier nu te zijn na een aantal weken alleen maar op bed te hebben gelegen, Elin kon het daarom ook niet laten om haar ogen voor even te sluiten en te genieten van de natuur om haar heen. Het was iets waar ze altijd al van had gehouden, al vanaf het moment dat haar oma haar altijd mee nam om paddenstoelen te plukken in het bos wanneer de herfst er was. En daar maakte ze dan altijd heerlijke paddenstoelen soep van, iets wat altijd haar lievelings gerecht geweest. De paddenstoelen soep van haar oma, niemand kon het zo lekker maken dan zij, het bos was niet alleen haar lievelings plek maar ze hield ook echt van het strand. Het geruststellende geluid wat de golven maakten, en de heerlijke geur wat je te gemoed kwam. Het deed haar altijd aan vis denken, wat ook heel logisch was natuurlijk. Elin opende haar ogen weer en liet haar blauwe kijkers  over de zee heen gaan. In de verte zag ze een schip die voorbij vaarde, maar buiten dat en wat meeuwen om was het erg rustig. Al was er natuurlijk wel een jongen maar als nog was het rustig en voelde het als of ik helemaal alleen hier was.


Het viel haar wel op dat de kei veel sneller en verder ging dan normaal eigenlijk wou kunnen, hier verbaasde haar eigenlijk helemaal niks. Ze zat op een eiland vol met mensen die het onmogelijke konden, dus een kei die veelte snel en ver ging was ergens de normaalste zaak op aarde. Toch was er een nieuwsgierigheid in Elin die graag wou weten wat voor mutaties hij had? Je kon het nooit van andere aflezen, iets wat ze wel wat jammer vond maar dat was voor een reden. Al liepen er op deze aardbodem mutanten rond die niet helemaal menselijk leken, ze had daar ook wel medelijden mee. Die zouden nooit in kunnen blenden met de gewone mensheid waar door je nooit geaccepteerd zou worden. Iets waar zij toch wel redelijk wat van af wist vooral door haar ouders, als hen haar al niet accepteerde waarom zou de rest van de wereld dit dan wel moeten doen? Wellicht zou ze nooit geaccepteerd worden, mocht dat het geval zijn dan zou ze ergens opnieuw gaan beginnen. Ze zou verhuizen haar naam volledig aanpassen en een nieuw leven op bouwen waar niemand ook maar iets over Edgar kwam te weten. Waar men dacht dat Elin altijd al Elin was geweest en niet eerst 18 jaar in een mannen lichaam had geleefd.

Ondanks dat ze van de stilte en rust genoot was ze toch bij hem gestaan, weleens waar zwijgend maar toch stond ze daar naast hem naar de zee te kijken. Elin was dol blij dat de jongen niks opgemerkt had over het pijnlijke moment die ze net nog geen enkele seconden geleden had. Daar ging ze in elk geval van uit, gezien hij er niks over zei. De blondine wou niet praten over haar lichamelijke pijn die ze momenteel voelde gezien dat betekende dat ze hem alles uit zou moeten leggen en dat ging ze zeker niet doen omdat ze niet wist of hij wel te vertrouwen was. Ze kende zijn naam niet eens, dan zou het heel stom zijn om ook maar haar hele klote jeugd te vertellen. Toen ze hem eenmaal vroeg om zijn t-shirt keek ze ook weer weg en liet ze haar blik naar haar kei gaan die ze in alle stilte bekeek. Pas toen hij antwoord gaf keek ze op hem neer, ze was lichtelijk verbaast om de grijns die rond zijn lippen stond. Hier door ging ze er van uit dat het een vraag was die vaker gesteld werd, wat betekende dat hij nooit meer kleding aan deed om het warm te krijgen dan hij op dit moment aan had.

‘Ik heb het nooit koud.’ Voor enkele seconden keek ze hem toch wel even verbaast aan waarna ze haar schouders op haalde, waarom ook niet. Er zou vast wel een mutatie zijn wat er voor zorgt dat je het niet koud kreeg. Elin bleef naar hem kijken tot dat hij weer recht stond en ze van hem weg keek. “Jaloers,” mompelde ze zacht terwijl ze haar andere hand ook uit haar zak haalde en die door haar wit blonde lokken liet glijden. 'Ben je weer oké?’ Toen die vraag op kwam beet ze voor enkele seconden op haar lip voor ze er ook maar antwoord op gaf, had hij het dus toch vernomen. Elin baalde er toch wat van maar besloot hem niks te vertellen mocht hij er verder over gaan. “Ja ik ben weer oké,” sprak ik waarna mijn blik voor even naar de kei keek om daarna mijn boven lichaam een halve draai te draaien en de steen weg gooiden. Helaas stopte hij veel eerder met bewegen en zonk hij naar de bodem dan dat de vorige kei van hem had gedaan. “oké jij gebruikt overduidelijk iets om er voor te zorgen dat hij verder gaat dan normaal.” kwam ze tot de conclusie, waarna ze weer voor enkele minuten zwijgend naast hem bleef staan. “Nieuw hier?” vroeg ze uiteindelijk naar de korte stilte.

De jaloezie over het feit dat hij het niet koud kreeg was erg aanwezig, vooral nu ze zo op het strand was en de kippenvel op haar armen stonden. Ze kon natuurlijk terug keren naar binnen maar daar had ze weinig zin in om eerlijk te zijn. Het was gewoon zo fijn om eindelijk buiten te kunnen zijn dus dat beetje kou moest ze maar accepteren, aan de andere kant was het ook wel weer fijn als je een aantal weken aan bed hebt gelegen. Het woord jaloers had blijkbaar gezorgd voor een kleine glimlach van zijn kant, ze merkte echter meteen dat het een glimlach was omdat hij het waarschijnlijk vaker te horen had gekregen dan dat zij dacht. Iets wat normaal was als hij altijd zo rond liep in een t-shirt, zij zelf had dus echt wel een jas en ander dingen nodig. Ze baalde nu op zich ook wel dat ze geen sjaal om had gedaan gezien haar hals en nek nu ook koud begon te worden, waar door ze niks anders kon doen dan dieper in haar jas te kruipen in de hoop het zo wat warmer te krijgen.

Zodra de kei zonk om naar de zee bodem te gaan stopte ze haar handen weer in haar zakken terwijl ze naar de plek bleef kijken, ze kon zich nog wel herinneren hoe het was het te leren. Haar vader had haar regelmatig aan gesproken dat ze het voorzichtig en met geduld moest doen, door haar opvliegend karakter werd ze altijd boos wanneer de steen meteen zonk en niet zo mooi over het water kaatste als dat het bij haar vader gebeurde. Ze was er ook bijna zeker van dat de jongen naast haar iets gebruikte gezien ze nog nooit iemand zo ver had zien gooien. Misschien was zijn mutantie wel stenen over water kunnen laten gooien, die gedachten leet haar even grinniken terwijl ze verschillende beelden voor haar zag waarna ze haar tanden zacht in haar onderlip liet zinken. Ja het zou wel grappig zijn, maar waarschijnlijk zou dat niet het geval zijn. ‘Misschien heb ik gewoon meer kracht in mijn arm.’

Elin haar blik gleed naar hem toe terwijl ze zijn arm bekeek, ze haalde haar schouders op waarna ze weer toe keek hoe hij de kei gooide. “Dat zou het misschien kunnen zijn ja.” beantwoorde Elin waarna ze al snel terug kwam op haar antwoord, als hij echt meer kracht in zijn armen had dan kon de kei nooit zo ver komen. “Bijnade in zien, je gebruikt zeker wel iets. Misschien heb je bovennatuurlijke sterkte ofzo, maar dit doe je zeker niet zonder je mutatie.” Kwam Elin tot de conclusie terwijl ze hem wat nieuwsgierig aan keek, 'Achtenveertig uur, waarschijnlijk dus wel.’ Elin trok een wenkbrauw op toen hij toegaf dat hij hier nieuw was, het was meer de hoeveelheid uren hij door gaf dat hij hier was. Misschien was het een persoon van de tijd? Hoe dan ook vond ze het maar vreemd maar oordeelde er verder niet op, “Dat is nog niet zo heel lang. Maar welkom dan maar.” sprak ze om waarna haar blik weer voor even naar hem toe ging en naar hem bleef kijken terwijl hij zo gehurkt zat. Zoals wel vaker vroeg ze zich af wat er door zijn hoofd heen ging, Elin was altijd veelte nieuwsgierig dan goed voor haar was.

Elin liet haar blik weer naar de zee gaan om daarna naar de lucht te kijken naar de meeuwen die rond vlogen, zou haar zus nu ook naar de lucht kijken of was ze juist met heel wat anders bezig. Misschien was ze Elin wel vergeten op dit moment en zat ze gezellig met hun ouders aan tafel. Het liefst ging Elin terug naar Frankrijk, het land waar ze geboren en opgegroeid was tot haar 9de levens jaar. Sinds dat moment bevond ze zich op dit eiland. Een eiland die ze eigenlijk wel wat zat begon te worden maar toch ook haar thuis was. Voor even keek Elin achter om en besefte dat ze net zoals Frankrijk ook dit zou gaan missen als ze hier weg zou gaan. Of dat ook ooit zou gaan gebeuren, misschien zou ze haar hele leven hier wel door blijven. Ze wou eigenlijk totaal niet leraar worden dus dat ging het dus ook niet worden. ‘Jij?’ Elin liet haar blik weer naar de jongen gaan die nog steeds gehurkt zat terwijl ze even twijfelde over een antwoord. Elin was nieuw ja, maar Edgar weer niet. Het was een simpele vraag maar ook een moeilijke om te beantwoorden. Wellicht moest ze gewoon eerlijk zijn. “Soort van.” besloot ze maar als antwoord te geven, voor de andere leerlingen was ze nieuw ondanks dat ze hier al jaren woonde.

Elin haar blik gleed weer van hem weg waar door ze om haar heen keek. De omgeving in haar opnam en even rilde van de kou toen de wind weer wat op kwam spelen, haar blauwe kijkers gleden naar boven richting de wolken terwijl ze zich af vroeg wanneer het weer ging regenen. Elin had regen altijd zo mooi gevonden, het was een rust gevend geluid hoe hard de regen ook neer kwam. Ze vond het ook totaal niet erg om rond te lopen in de regen. Waarschijnlijk kwam het door dat ze een koepel over haar zelf heen kon plaatsen om te voorkomen dat de regen op haar neer kon komen. Het was ook erg handig wanneer ze met een storm buiten ging zitten omdat ze het gewoon zo prachtig vond. Helaas hield het de kou niet buiten waar door ze toch vaak weer snel terug naar binnen keerde omdat ze het anders te koud zou krijgen. Nu pas besefte Elin haar zelf dat ze geen idee had hoe de jongen naast haar hete, andersom was ook precies het zelfde verhaal. “Elin,” sprak ze uit het niks waar door ze weer naar hem keek. “Het maakt je wellicht niks uit maar mijn naam is Elin.” Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen toen ze die woorden uit sprak.

Het duurde niet heel lang voor de lucht om Elin heen warmer begon te worden waar door het wat aangenamer leek te worden, van het een op het andere leek ook de wind weg te blijven uit haar buurt. Elin blikte even kort en aarzelend opzij waarna ze weer voor haar uit keek. Ze moest het niet meteen op hem gooien, wellicht deed hij helemaal niks. Want waarom zou hij ook maar? Door de warmte om haar heen begon haar lichaam meteen wat te ontspannen door dat ze weer recht ging staan en niet zo'n verknoopte houding aan bleef houden zoals ze net stond om het wat warm te krijgen. De warmte was niet extreem, maar het was aangenaam maar toch zou het te koud zijn om haar jas uit te gaan doen, Elin hield haar handen nog steeds in haar zakken maar dat was meer omdat ze geen weet had wat ze anders met haar armen moest blijven. Natuurlijk langs haar heen laten hangen maar dat was niks voor nu, dan zou ze zich erg ongemakkelijk gaan voelen en daar had ze totaal geen zin in. Ze had een hekel aan een ongemakkelijke gevoel of de onzekerheid die momenten had ze veel te veel gehad in haar leven en die moesten maar eens voorbij zijn.

Ondanks dat ze hem een soort van vertelde dat het zou kunnen dat hij gewoon veel kracht had in zijn arm geloofde ze het niet en vertelde ze hem dat ook. Gelukkig voor haar had ze inderdaad gelijk, dat merkte ze al wel iets eenmaal er een glimlach op zijn gezicht verscheen. ‘Ik ben niet sterker.’ Hij gaf in elk geval eerlijk toe dat hij niet sterk was, hij loog er verder ook niet over behalve net dan wellicht maar dat was niet liegen te noemen. Dit was een van de voordelen aan het feit dat ze een rustig karakter had, wanneer er stiltes waren had ze meer aandacht op de kleine dingetjes te letten. Was ze in gesprek dan werd ze afgeleid van de dingen om haar heen en was ze ook niet zo nauwlettend als in stille momenten. Maar dat betekende niet dat ze altijd stilte om haar heen wou hebben, ook zij hield er van om gewoon vol uit te gaan kletsen. Het was bij haar alleen niet de dwang om dat te doen. Iets waar sommige mensen haar wel dankbaar voor kon zijn. Wanneer je iemand nodig had voor gezelschap maar je had zeker geen zin om vol uit te kletsen dan was ze zeker de persoon die je nodig had.

‘Maar je hebt gelijk.’ Een glimlach verscheen rond haar lippen toen hij die woorden uit sprak. Ze had altijd gelijk, even had ze een zelfverzekerde blik in haar ogen die alleen al veel te snel weer verdween. Dat was eigenlijk niet helemaal zo, Elin had echt niet altijd gelijk maar de gedachten waren nu wel even aangenaam om eerlijk te zijn. Het voelde toch wel goed om even positief over haar zelf te denken, een gedachten en gevoel die ze al een hele tijd niet meer had gehad. Eigenlijk kon ze haar zelf niet meer herinneren of ze ooit ook maar zulke gedachtes had gehad. Daar aan denkend liet haar even diep zuchten waarna ze haar handen uit haar zakken haalde en die om haar lichaam heen sloeg. Elin verzette zich iets in houding gezien ze al veelte lang in een de zelfde houding stond en haar benen wat begonnen te zeuren. “Ik heb wel vaker gelijk.” grinnikte ze toch wat spontaner dan eigenlijk haar bedoeling was geweest. Dit zorgde er voor dat ze kort op haar lip beet en wat haren uit haar gezicht steek om die achter haar oor te plaatsen voor ze weer naar de zee keek.

Hij had nu toegegeven dat het niet zijn 'eigen' kracht was waar door ze er van uit ging dat dit om een mutatie ging, de vraag lag op het puntje van haar tong maar toch besloot ze die vraag in te houden. Hij wou het waarschijnlijk toch niet vertellen anders had hij het allang gedaan, in haar ogen was het daar naast de meest normale zaak om niet tegen jan en alleman te vertellen iemand allemaal kon, sommige dingen hoorde ook wel weer geheim te blijven. Men had die krachten echt niet aan iedereen rond te bazuinen wat je kon, zelfs tegen mensen die ze vertrouwde zou ze niet echt vertellen van waar ze tot nu toe in staat was. Zulke dingen konden altijd tegen haar gebruikt worden en dat was niet zo heel erg handig in haar ogen. Al waren er niet altijd van die slimme types bij.

In haar ogen was het meer dan logisch om haar zelf voor te stellen aan de jongen naast haar, mocht hij namelijk niet in gesprek willen dan was hij waarschijnlijk allang weg gegaan of had hij haar waarschijnlijk gevraagd of ze zo netjes wou zijn om zich te verplaatsen naar een andere deel van het strand. Dat zou ze namelijk wel gedaan hebben want naar haar idee wou hij liever niemand spreken maar werd ze niet weg gestuurd en ging hij er ook niet vandoor. Ze hadden echter al een soort van gesprek, een gesprek waar niet veel in werd gezegd maar het was voldoende voor haar. ‘Nathanial.’ Elin keek naar beneden toen hij zijn naam uit sprak, Nathanial heette deze vreemde jongen dus. Een naam die ze eigenlijk niet had verwacht, maar ze was sowieso niet goed in het bedenken van welke naam nou bij een persoon hoorde. ‘Je mag Nath of Nathan zeggen. Maakt niet uit.’ Bedenkelijk keek ze hem aan terwijl ze zich afvroeg hoe ze hem zou gaan noemen, zijn naam was wellicht Nathanial maar blijkbaar had hij liever dat mensen hem Nath of Nathan noemde anders stelde hij het niet voor. Haar blik bleef op hem hangen voor ze echter antwoord gaf aan hem.

“Wat vind jij het fijnst?” vroeg ze doelend op zijn naam, hoe ze hem van hem moest gaan noemen. Elin keek weer van hem weg en liet voor de zoveelste keer haar blik over de zee en hemel glijden. ‘Heb je het al warmer?’ Even kneep Elin haar ogen bedachtzaam samen toen ze die woorden uit Nathanial zijn mond hoorde komen, een halve glimlach verscheen rond haar lippen terwijl voor haar uit bleef kijken. “Ja, ik heb het al wat warmer.” antwoordde ze simpel waarna ze voor enkele minuten weer stil bleef waar door de wolken in de tussen tijd meer samen zijn getrokken en enkele druppels regen hun vrijheid al te gemoed komen. ”Dankjewel daar voor.” sprak ze terwijl ze haar gezicht wat omhoog bracht en een paar koele regen druppels op haar gezicht voelde vallen.

Eenmaal ze hem had verteld dat ze wel vaker gelijk had merkte ze meteen hoe hij haar afwachtend aan keek. Ze ging er echter niet verder op in, ze bedoelde het ook zeker niet als op een betweterige manier. Dat ze redelijk vaak gelijk had kwam niet rond het feit dat ze alles beter wist of in elk geval dacht te weten maar door dat ze gewoon erg veel op haar omgeving lette en vaak dus veel op pikte van wat er om haar heen gebeurde. Elin het duurde dan ook niet lang voor ze een conclusie kon trekken en vaak had ze gewoon gelijk. Het kwam echter ook vaak zat voor dat ze het gewoon heel erg verkeerd zat en ook dat gaf ze gewoon toe, het deed haar weinig wanneer ze het fout leek te hebben. Iets wat niet iedereen altijd had, sommige mensen konden er niet tegen als ze er naast zaten. Iets wat ze erg zielig vond soms, maar er was niks aan te doen, ze had zelf juist een hekel aan mensen die echt dachten dat ze alles beter wisten. Zelfs de oudste mens op aarde zou nooit alles kunnen weten. Dus waarom zou een tiener dat wel kunnen weten?

‘Maakt niet uit.’ Natuurlijk kon Elin hem ook gewoon meteen Nath of Nathan noemen maar wellicht had hij liever zijn gehele naam, af kortingen waren in haar ogen bestemd voor familie en goede vrienden. Iets wat zij zeker niet waren, daar naast had zij zelf gewoon liever dat men haar Elin noemde wanneer ze iemand nog maar net kende. Dat deden ze allemaal ook wel gezien ze zich alleen maar als Elin voorstelde of vroeger als Edgar, pas later wanneer ze goed bevriend was met iemand kwam vanzelf wel de bijnamen. Ze zou namelijk nooit iemand dwingen om haar een bijnaam te geven. “Oké.” sprak ze, al wetend hoe ze hem zou gaan noemen. ‘Oorspronkelijk is het Nathanial.’ Elin keek weer naar hem toe en liet haar blik even kort over zijn gezicht gaan. ‘Maar Nath of Nathan is gewoon gemakkelijker.’ Oké het was misschien makkelijker maar dat betekende niet dat mensen geen moeite hoefde te doen voor andere. “Dat is waar, maar ik vind dat mensen soms wel eens wat moeite mogen doen voor andere.” Elin liet haar blik weer van hem weg gaan om daarna haar besluit aan hem te melden. “Ik hou het voor nu bij Nathanial” liet ze hem weten. Wellicht dat ze hem later nog anders zou noemen, als er een later voor hen was.

Het zou namelijk best kunnen dat ze na dit gesprek elkaar enkel toe knikte wanneer ze de gangen passeerde of ook maar iets in die richting. Toen hij haar vroeg of ze het warmer had was ze nu toch na gaan denken over die vraag. De vraag met combinatie met de steen liet haar denken dat hij iets met lucht zou kunnen doen, ondanks dat in haar hoofd rond ging liet ze haar blik neutraal staan. Het gebeurde vaak zat dat wanneer ze aan het denken was er niks in haar ogen zichtbaar was, maar er was ook wel momenten dat ze bedenkelijk keek. Toen ze hem bedankte er voor en hij enkel knikte en haar niet tegen sprak wist ze genoeg. Hij moest iets met lucht en temprentuur kunnen, anders zou hij er niet voor kunnen zorgen dat de wind uit haar buurt leek te blijven en het om haar heen warmer was dan daar voor. Ze vond het alleen totaal niet erg, het zou haar voorkomen dat ze niet ziek zou worden en daar was ze hem toch wel dankbaar voor. Ze zou die woorden alleen niet uit gaan spreken gezien dat gewoon erg vaagjes zou gaan zijn.

Toen de koele regen druppels op haar gezicht vielen dacht ze er eerlijk waar niet bij naar om terug te keren naar de school. Ze had de regen gewoon zo erg gemist dat ze eigenlijk nog wel even buiten wou zitten. Mocht hij niet op het strand zijn geweest had ze allang een koepel van energie om haar heen gevormd zodat de regel druppens haar niet konden raken zodat ze toch even van de aankomende storm zou kunnen genieten. ‘Ik weet niet hoe het met jou zit maar,’ Elin haar blik gleed van de wolken weg om daarna Nathanial aan te kijken, haar blik ging weer terug naar boven en wist al meteen waar hij op doelde. Waarschijnlijk wou hij terug naar school maar het zou een te lange weg zijn om droog aan te komen, het water zou hun nog klets nat over laten komen. Zwijgend bleef ze naar boven staren om daarna weer naar de jongen te kijken die verder sprak. ‘Ik denk niet dat het bij een paar druppels zal blijven.’ Elin gaf hem groot gelijk. “Dat denk ik eerlijk waar ook niet.” Elin stak haar handen weer in de zaken toen hij begon te lopen en wou hem achterna gaan waarna ze al weer stopte. Ze opende haar mond al weer om hem te zeggen dat de school de andere kant op was.

Uiteindelijk haalde ze haar schouders maar op en liep hem achterna, zich afvragend waar hij heen ging. Het werd haar al snel duidelijker dat ze richting de grot gingen die hier dicht in de buurt was, het duurde niet lang voor de druppels leken te verdubbelen waar door ze een lichte energie veld boven hun hoofd creëerde die een wat doorzichtig licht blauwe kleur leek te hebben. Maar omdat de energie niet heel sterk was kwam er toch nog wat regen op hen, maar de meeste regen druppels kwamen niet verder dan de energie veld. Elin wou gewoon niet te veel weg geven van haar mutaties en hoopte ergens dat hij het niet eens op merkte. Toen ze eenmaal bij het grot aan kwamen liet ze de energie verdwijnen en stapte naar binnen. Precies op dat moment leek er wolk breuk te zijn gezien het heel hard begon te regenen, Elin keek naar buiten terwijl ze plaats nam op de grond en tegen de muur aan leunde. Ze trok haar benen op waar ze haar armen om heen sloeg en toe keek hoe de golven hoger werden, de regen harder naar beneden kwam en de wolken alleen maar donkerde werden. “Ik denk dat we hier nog wel even moeten blijven zitten.” sprak ze doelend op de storm.