Closed - Breathe in the ocean.

Rustig wandelde Lawrence langs het water over het strand. De plek waar hij liep bevatten harder zand omdat het nog niet zo lang geleden in contact was gekomen met het water wat langzaam aan het wegtrekken was. Omdat het strand vooral bestond uit een open vlakten hield hij zijn geleidestok gewoon vast. Hij had het niet meteen nodig als hij maar op letten op de omgeving.

Om niet in het zand te moeten gaan zitten was Lawrence een golfbreker op gegaan zodat hij daar plaats kon nemen. Hij wilde graag verder wandelen zodat hij verder de zee in zou gaan maar hij had het niet vertrouwd. Golfbrekers waren nu eenmaal glad door het zeewater dat er heel de dag overheen gleed als het water maar hoog genoeg stond. Voor iemand die niet kon zien waar hij een voet neer zetten was het niet ideaal. Door de temperaturen van de laatste weken was het water ook flink afgekoeld en zag hij en duik ook niet meteen zitten.
Het stuk waar dat de jongen uiteindelijk ging zitten was tot zijn geluk ook droog geweest. Natuurlijk had hij eerst gevoeld of er niet een heuse waterplas op lag, maar dat was niet het geval geweest. De zee en het strand bleven een rustgevende plek. Op minder goede dagen als toen was er ook niet bijzonder veel volk waardoor er niet heel de tijd strandballen rond vlogen of mensen niet heel de tijd luid tegen elkaar aan het praten waren. Er heerste enkel het geluid van de golven die kapot sprongen en eventuele meeuwen die over het water vlogen opzoek naar voedsel. Voedsel waarvan ze wisten dat het even makkelijk te vinden was aan land waar de mensen waren.
Voor even concentreerde hij zich om de omgeving, maar er was geen teken dat er iemand anders in de buurt was. Misschien dat hij het daar eens moest proberen. Transformeren om commando wanneer dat hij het wilde. Het kon makkelijker zijn in de buitenlucht dan ergens in een ruimten in het schoolgebouw. Het was net wat gevaarlijker omdat iemand zo maar even kon beslissen om het strand op te komen en zelf had hij veel meer ruimten om ergens heen te gaan. Ach, het was alles of niks en waarschijnlijk ging het toch niet lukken. Lawrence probeerde zich te concentreren op het gevoel dat hij kreeg als hij transformeerde wanneer dat het niet de bedoeling was. Ook probeerde hij het in te beelden, maar in feiten had hij geen idee waar dat hij juist mee bezig was.


OOC: For Delaney

Voor die dag was het Lawrence nog nooit gelukt om op wil te veranderen. Meestal gebeurde het als hij hevige emoties ondervond, maar nooit wanneer hij het wilde. Zo was het ook gebeurd dat hij zijn vader had vermoord. De man had een simpele mep tegen zijn kaak gegeven maar het was genoeg geweest om een trigger te zijn van Lawrence zijn transformatie. Het kon dus zeker geen kwaad om het eens buiten te proberen. Misschien dat het anders was als hij echt transformeerde wanneer dat hij het wilde. Voor de zekerheid had hij nog gecheckt of er volk op het strand was, maar voor zover dat hij wist was het niet het geval dus deed hij maar een poging. Even had er niks gebeurd, maar uiteindelijk merkte hij het toch.
Het was gelukt! Het was hem werkelijk gelukt om te veranderen wanneer dat hij het zelf wilde. Een deel van zijn reusachtige lichaam hing in het zeewater doordat hij zich nog op de golfbreker had begeven, maar het deerde hem niet. Hij hof enkel zijn hoofd op om een beter ‘zicht’ te hebben op zijn omgeving. Het enige was dat hij niet keek met zijn ogen, maar wanneer zijn hoofd hoger was kon hij de geluiden om hem heen beter kon horen, en dat was ook wanneer hij iets opving. Net snelle voetstappen in het zand en zij kop draaide zich meteen om naar het veel kleinere wezentje. Het rook menselijk, maar voornamelijk als iets reptiel, een geur die hij niet kon plaatsen.
Eerst was hij zelfs nieuwsgierig geweest naar het ding. Zijn gespleten tong kwam snel uit zijn mond maar verdween dan alweer. Een korte sissend geluid was erbij te horen, maar zelfs nadien kon hij het ding niet plaatsen. Het zorgde er enkel voor dat hij het ding niet vertrouwde, ook omdat hij niet kon weten hoe het eruit zag. Bij het luidere sissend geluid van de andere opende Lawrence zijn bek. Een luidere sis kwam uit zijn keel, al was bijna een brul te noemen. Het was duidelijk uiting van agressie naar de andere. Daarom dat hij ook meteen zijn bek had geopend om de scherpe tanden zichtbaar te maken. Ze waren lang en zouden zo door een mens zijn romp heen kunnen gaan. Zijn onderkaak was ook gevuld met enkele rijen tanden.
Lawrence liet zijn hoofd weer wat zakken, om vervolgens vooruit te gaan, uit het water en zijn lange lichaam gebruikten hij om de andere mee in te sluiten. Hij wist wel dat het een leerling zou zijn, en dat je leerlingen niet mocht doden. Eerlijk, wat maakten het uit? Boehoe hij zou het later erg vinden, of misschien niet. De kans zou erin kunnen zitten dat het aangenaam was. Dat was het vervelende van zijn Basilsik vorm, heel zijn gang van gedachten werd aangetast. Hij maakten nog enkele geluiden, die op zijn beurt uitdagend klonken. Bewoog er zelfs zijn kop bij om nog meer reactie uit te lokken. Als hij in staat was om e grijnzen zou de grootste grijns te zien zijn op zijn gezicht. Kon hij misschien nog de dag van zijn leven meemaken? Iets nieuws en onbekend was in zekere zin ook altijd leuk. Jammer genoeg op een slechte manier voor de andere.

Lawrence had het echt gemist om in zijn Basilisk vorm te zijn. Hij kon de macht die hij had gewoon voelen, en hij begreep ook niet waarom hij het nooit deed. Oké, hij wilde niemand pijn doen, maar op dat moment maakten het hem niet meer uit. Iemand pijn doen kon toch geen kwaad? Dat hoorde bij het leven. De sterke overwonnen de zwakken. Het was een kwestie van overleven. Op dat moment wilde hij ook niets liever dan laten tonen dat hij de sterkste was, en dat zou hij ook laten zien. Lawrence was daar het gevreesde monster, en ondanks dat hij blind was kon je hem niet zwak noemen. Zijn amberkleurige ogen waren altijd opzoek naar de andere, ondanks dat deze een dun vliesje erover hadden hangen. Jammer dat hij niet meer kon zien. Zeker op dat moment.
Het ding was op hem gesprongen, maakten één of ander hinderlijk geluid, maar dat hield Lawrence niet tegen. Zonder moeiten draaide hij zijn kop en met één snelle beweging hapte hij naar het veel kleinere wezen. Zijn bek was wijd open gespreid en met een harde klap, klapte zijn kaken terug op elkaar. Hij had precies naar de plek gehapt, maar tot het geluk van het kleinere wezen was het mis. Wat jammer. Lawrence wilde niets liever dan het bloed proeven in zijn mond, wetend dat het ding ten dode was opgeschreven. Hij had de botten misschien zelfs kunnen voelen breken onder de druk. Helaas was het mis geweest.
Lawrence rechten enkel zijn kop weer hoog in de lucht terwijl hij nog eens gevaarlijk sisten. De andere was in beweging gekomen, maar heel de tijd draaide de slang zijn hoofd mee. Wanneer dat hij de kans zag greep hij die ook en schoot hij snel naar voor om tegen het ding aan te beuken. Altijd zag zijn kop wel het zand omdat het reptiel het wist te ontwijken, maar dat kon geen kwaad. Spelen met je prooi kon ook leuk zijn.

Lawrence kantelde enkel zijn massieve kop wanneer iets leek te veranderen maar hij niet meteen wist was. De brul alleen al was genoeg voor hem om te beseffen dat hij het niet meer tegen iets kleins had. Het was een goede waarschuwing geweest voor hem om te weten dat het veel serieuzer werd, maar het gaf ook veel weg. Zijn hoofd had hij alweer omhoog gehouden zodat hij ongeveer even groot zou zijn als de anderen. Ondanks dat hij zich bevond in een ander lichaam kon hij helder nadenken. Hij wist dat dit een eiland met mutanten was. Hij wist dat er shapeshifters waren en zo kon hij een link leggen. Dit was dezelfde persoon enkel veel grote, maar dat was goed. Groter betekende ook trager. Tenzij je een grote slang was die nog altijd het voordeel had van de snelheid en soepelheid.
Zonder een waarschuwing schoot hij snel naar voor. Hij hapten richting de nek van het grotere dier, maar bewoog zijn lichaam meteen ook mee. Als hij zou missen zou hij ook meteen proberen om zich rond het grote reptiel te wikkelen, in de hoop dat hij haar zo in een stevige greep zou kunnen vast nemen. Dat was in ieder geval toch het plan dat hij in zijn hoofd had.