Onderwerp: Miracles come in two / Room 45 &Dahlia do sep 17, 2015 5:26 pm
Daphne Leto
Ze was op zich best benieuwd naar deze school. De schoolhoofden hadden haar in ieder geval weten over te halen om hier heen te gaan. Ze zou eigenlijk niet echt mee willen, Daphne was soms beetje een free spirit. Maar daar kon ze niets aan doen. Ook keek ze wel uit naar een wat vastere leefomgeving met mensen wie ze vrienden kon worden. Na bijna tweeduizend jaar keek ze wel weer uit naar een goede vriend of vriendin. Natuurlijk was er maar één vriendin die altijd haar beste vriendin zou blijven, en dat Dahlia. Maar die had ze niet meer gezien na de tweede wereld oorlog. En dat was zo lang geleden. Voor de meeste mensen dan. Voor Daphne was het gewoon iedere dag weer hetzelfde. Ze leidde haar leven. Niet met super veel plezier zoals ze vroeger deed toen haar zus er nog was, maar ze kwam er doorheen. En dat was alles waar het haar om draaide. Tot nu. Ze kon gewoon voelen hoe deze reis haar leven zou veranderen. De wind was gedraaid, en het werd herfst.
Ze had eerst de school een beetje verkend naar nu ging ze dan toch naar haar slaapkamer. Doelloos rondlopen vond ze op zich niet zo erg, dat deed ze zo vaak. Ze had alle tijd van de wereld. Ze had gehoord dat ze een roomie kreeg maar wie was haar niet verteld. Ze kreeg wel blikken terwijl ze door de gangen liep, maar daar trok ze zich niet zo veel van aan. Nadat ze eindelijk haar kamerdeur had gevonden stopte ze vlak voordat ze deur open wou doen. Ze keek naar het handvat. Haar roomie zou zeker niet de eerste zijn die niet haar zus Dahlia was. Maar ze had nog gehoopt dat haar zus misschien hier zou zijn. Ze had het gevraagd maar de schoolhoofden hadden hier geen bevestiging op gegeven. Na ongeveer tachtig jaar had ze nog steeds wel hoop dat ze haar zus weer zou zien, al was het maar voor even. Ze zeiden dat als een helft van een tweeling dood ging dat het voor de andere ook voelde dat die dood ging. Het rare was alleen dat Daphne dat niet had gevoeld. Maar ze had meer dan tien jaar elke dag lang geprobeerd haar zus te vinden, zonder resultaat. Het was alsof ze gewoon verdwenen was. Toch hadden al die jaren leeg gevoeld. Ze miste Dahlia, met heel haar hart, maar ze had de hoop nog niet opgegeven. Al was die hoop nu wel bijna weg hoor, want als ze zelfs hier niet was...
Daphne opende de deur, en keek eerst de kleine gang met een deur naar rechts nog rond. Dat was dus duidelijk de badkamer. Een raar gevoel ging door haar buik heen, ze wist niet precies wat het was maar dat had ze pas een of twee keer gehad en dat was toen ze haar zus weer had gevonden.. Daarna liep ze snel het kleine halletje uit en keek om de hoek. Haar mond viel open van verbazing en ze liet haar kleine tasje en de sleutels vallen. "Dahlia?" Kwam er zachtjes over haar lippen. Een traan liep over haar wang, was het haar tweelingzusje? Ze wachtte af tot het meisje om zou draaien. Het gevoel was er nog steeds, en het ging maar niet weg.
Onderwerp: Re: Miracles come in two / Room 45 &Dahlia do sep 17, 2015 9:56 pm
Dahlia Leto
Artemis - I used to love - tag: Daphne
Dahlia was niet altijd een vrolijk persoon en vooral de laatste 80 jaar niet. Normaal fleurde Daphne haar altijd op of toch genoeg om vriendelijk te doen tegen iedereen, zelfs tegen mannen. Het was niet zo dat ze een felle mannenhaat had, ze hadden gewoon meestal niet haar voordeel van de twijfel. Op de gebied waren haar gedachten erg zwartwit. Mannen = slecht. Kijk maar wat ze Daphne allemaal hadden aangedaan.
Omdat ze er net was, was uitpakken een must. Het was een van de dingen waar ze de laatste jaren behoorlijk pro in was geworden, zeker als je zag hoeveel ze reisde. Zuchtend plooide ze het ene na het andere shirt op en legde dat in haar kast. Haar lange zwarte haren had ze voor het gemak in een staart gedaan en veel make up had ze niet op. Haar hele bed lag al vol met haar kleren, wat varieerde van jurkjes naar bohemian vestjes. Ze had niet echt een vaste stijl en switchste dan ook graag en naar hartenlust. Meestal hing de outfit van haar humeur en activiteit af. Al was het meestal wel een actieve activiteit. Zelfs op dagen als deze had ze geen comfy clothes aan. Je wist maar nooit wie er plots kon komen binnen walsen. Nu ze daaraan dacht herinnerde ze zich dat ze hadden gezegd dat ze een kamergenote kreeg, maar dat deze wat vertraging had. Daarom dat Dahlia een fatsoenlijke eerste indruk wou maken, want haar zus ging het toch niet zijn. Niemand, zelfs zij niet, kon zoveel geluk hebben dat van op alle plaatsen op de hele aardbol ze eindelijk na al die jaren samen hier waren, dus vestigde ze haar hoop er ook niet op.
Ze was net begonnen met haar jeansbroeken toen de deur openging. Omdat ze midden in een plooi zat kon ze niet zomaar stoppen, al gebeurde dat wel toen ze haar naam hoorde. Totaal verstijfd liet ze haar jeans vallen. "Daphne?" Bracht ze met verstikte stem uit. Langzaam draaide ze zich om en toen ze haar lang verloren zus in het oog kreeg stormde ze dan ook op haar af. "Oh Daphne ik heb je zo gemist!" Snikte de brunette toen ze haar zusje in een omhelzing nam. Tranen hadden zich gevormd in haar ogen en liepen nu in kleine straaltjes van haar wangen. Zonder aarzelen nam ze haar mee naar het vrije bed en duwde ze haar op de rand. "Vertel me alles." Haar stem klonk nog steeds schor, maar ze had in zo'n lange tijd nog niet zo'n blij gezicht gehad. Haar bruine ogen glommen en haar glimlach deed gewoon zeer aan haar kaken.
Onderwerp: Re: Miracles come in two / Room 45 &Dahlia vr sep 18, 2015 11:55 pm
Daphne Leto
Daphne had de hoop al die tijd niet op gegeven, maar het was nou eenmaal al meer dan tachtig jaar geweest dat ze haar geliefde zusje voor het laatst had gezien. Ze had no clue wat er was gebeurd in die tijd met haar, en iedereen om haar heen had na de tweede wereldoorlog gevreesd voor het ergste. Ze had met de hoogste generaals gesproken om er alles aan te doen om Dahlia terug te vinden, maar zonder succes. Zelfs was ze ook nog een tijd stewardess geweest, zonder succes. Ze had Dahlia ook toen niet kunnen vinden. Maar hoewel iedereen des tijds het ergste had gevreesd had Daphne nooit het gevoel beleefd wat ze zou hebben als haar zus echt dood was gegaan. Maar het gevoel van leegte was er wel geweest. Daphne was nooit de persoon die snel de hoop op gaf, dat was ze heel haar leven al niet geweest. Altijd het zonnetje in huis, en over het algemeen vriendelijk naar vreemden. Anders dan Dahlia, bedacht ze zich glimlachend, bij wie het meestal een tijdje duurde voordat ze opgewarmd was tegen vreemden. Vooral mannen natuurlijk.
Maar toch had ze een raar gevoel in haar buik, nu ze de deur opende Het gevoel dat ze had als.. Ze liep wat sneller het kleine halletje in de kamer uit, en liep zo de badkamer voorbij. Toen ze iemand op het bed zag zitten liet ze van schrik haar sleutels en haar kleine tasje vallen. Het zou toch niet?? "Dahlia?" Kwam er zachtjes over haar lippen. Ze wist het eigenlijk al toen ze haar had zien zitten. De manier hoe ze de broek aan het opvouwen was, dat moest Dahlia zijn. Maar teleurstelling was al vaker aan haar zijde geweest, want dit was Daphne in de afgelopen tachtig jaar wel eens eerder overkomen. Toch was het nu anders. Het hopeloze wat ze zeventig jaar geleden in haar had gehad toen ze op zoek was naar haar zus was nu weg. Nu wist ze het zeker. Zo zeker als kon tenminste. De seconden dat ze moest wachten op een antwoord leken eeuwen te zijn.
Maar toen het meisje haar naam zei wist ze het heel zeker. "Daphne?" Dhalia draaide zich langzaam om en nu zag Daphne dan toch eindelijk haar gezicht. Het gezicht waarvan ze gedacht had het nooit meer terug te zien. Tranen liepen binnen een mum van tijd over de wangen van het zwartharige meisje en ze werd in een omhelzing genomen die ze zonder aarzeling beantwoordde. "Oh Daphne ik heb je zo gemist!" Snikte Dahlia. Daphne knikte en zei snikkend: "Ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien, ik heb je zo gemist." Al snel werd ze mee genomen en op de rand van het bed van Dahlia gezet terwijl die bij haar kwam zitten. "Vertel me alles." Zei haar zus met een brede glimlach en glimmende ogen. Daphne veegde even de tranen van haar gezicht af -niet dat het hielp, ze bleef nog een beetje steeds huilen- en ook bij haar verscheen die brede glimlach. "Ik euhm.. Ik ben op zoek gegaan naar je en.." Ze stopte. "Wil je echt alles horen?" Vroeg ze daarna terwijl ze nogmaals over haar wangen streek om de vreugdetranen weg te halen.
Onderwerp: Re: Miracles come in two / Room 45 &Dahlia di sep 22, 2015 9:51 pm
Dahlia
But for you, I'd leave it all
Het erge van alles was dat ze er al bijna aan gewend was om haar tijden zonder Daphne te vullen, maar nu ze haar daar zo zag staan, wist ze dat ze dat nooit zou kunnen en dat ook niet wou kunnen. Ze wou niet zonder haar zusje kunnen. Het was zo lang geleden dat ze elkaar voor het laatste gezien hadden en dan zagen ze elkaar nu eindelijk terug. Op alle plekken van de hele wereld kwamen ze beide hier uit en daarom wou ze ook alles weten van haar zusje, waar ze geweest was, welke jongen er nog in haar leven was geweest, of ze nieuwe delen van haar mutatie had ontdekt, alles. Daarom riep ze dat ook half uit toen ze samen op het bed zaten. "Ik wil alles weten!" Ze gooide hun handen lachend omhoog, terwijl de tranen nog steeds in haar ogen glinsterde. "Waar je geweest bent, of je nog leuke jongens bent tegengekomen," Ze wiebelde kort met haar wenkbrauwen, "Of je nog nieuwe dingen hebt ontdekt." Geïnteresseerd leunde ze naar voren, maar toen kreeg ze door dat Daphne misschien niet echt wist wat ze met alles bedoelde, "Anders zal ik beginnen." Opperde ze, waarna ze haar benen optrok zodat ze in kleermakerszit op het bed kwam te zitten.
"Nadat ik jou ben kwijtgeraakt heb ik natuurlijk eerst gezocht, maar toen ik je niet vond dacht ik dat je dood was," Ze moest een snik verbijten doordat de herinnering zo pijnlijk was, "Daardoor heb ik misschien wat tsunami's en aardbevingen en zo op de aarde losgelaten." Ze frunnikte even beschaamd aan de mouwen van haar trui, "Vervolgens heb ik letterlijk 10 jaar geslapen van de vermoeidheid en daarna ben ik beginnen rond te reizen. Bali was het mooiste, net als het amazonewoud, waar ik trouwens als een jaguar ontzettend lang heb rondgezworven, alleen kan ik dat nu niet meer. Ik ben ook naar Zweden geweest, waar ik een meisje ben tegen gekomen, Samantha en guess what! Zij zit hier ook op school!" Grijnsde ze vrolijk. Daphne had zo'n goede invloed op haar humeur, ze had in de tijd dat ze hier was nog nooit zoveel gelachen als nu. "Voilà, nu weet je wat ik bedoel. Jouw beurt!" Giechelde ze half, waarom wist ze niet. Een bruine pluk haar schoof naar voren toen ze wat naar voren leunde, maar vliegensvlug sloeg ze deze terug achter haar oren met haar lange vingers, want er ontsnapte behoorlijk wat plukken uit haar staart en zeker van voor.
Daphne Leto
Class 4
Aantal berichten : 121
Onderwerp: Re: Miracles come in two / Room 45 &Dahlia di sep 29, 2015 9:57 pm
Daphne Leto
Tachtig jaar was eigenlijk niets voor iemand als Daphne, maar toch hadden deze tachtig jaar anders gevoeld dan anderen. Natuurlijk omdat ze Dahlia niet had, maar ook omdat de wereld om haar heen zo snel veranderde. De uitvinding van computers was ongeveer tachtig jaar geleden, ze was er zelfs bij geweest, de eerste computer. Heel even maar, maar ze had hem gezien. Toen ze Enigma wouden breken, en het was ze ook gelukt ook nog. Daphne had nog nooit zo'n wiskundig probleem gezien als dat. En om maar niet te spreken over de rest wat er was gebeurd. Goede dingen zoals meer rechten voor vrouwen, iets waar Dahlia ook blij mee geweest zou zijn, maar ook slechte dingen. Nog een paar oorlogen en bewegingen die mensen uit hadden gemoord. Daphne kon het nog steeds niet over haar hart verkrijgen om haar zus voor dood te verklaren. Ze was de kamer binnen gelopen en haar adem was gestokt. Daar zat ze. Daar op het bed. Ze wist het heel zeker, dit was Dahlia. Ze had het al een paar keer fout gehad, maar toen was ze wanhopig geweest, nu was dat eigenlijk al weg. "Dahlia?" Was er zacht over haar lippen gekomen.
"Daphne?" Zei die terwijl ze zich om had gedraaid. Al snel was Daphne opgesloten in een knuffel en waren ze beide aan het huilen."Oh Daphne ik heb je zo gemist!" Had Dahlia geroepen. Daphne had haar gezicht in haar schouder begraven, aangezien haar zus langer was dan zij, en snikte zacht: "Ik dacht dat ik je nooit meer terug zou zien, ik heb je zo gemist." Ze werd zonder aarzeling meegetrokken naar het bed en haar zus vroeg haar om alles te vertellen."Ik euhm.. Ik ben op zoek gegaan naar je en.." Begon ze, maar toen stopte het meisje toch. Het was best veel om te vertellen. "Wil je echt alles horen?" Vroeg ze terwijl ze nog een paar tranen wegveegde. "Ik wil alles weten!" Zei Dahlia en gooide hun handen lachend omhoog, terwijl de tranen nog steeds in haar ogen glinsterde. Daphne knikte, "Oke oke." Zei ze lachend. "Waar je geweest bent, of je nog leuke jongens bent tegengekomen," Ze wiebelde kort met haar wenkbrauwen en Daphne moest even blozen wat dus een ja was. "Of je nog nieuwe dingen hebt ontdekt." Geïnteresseerd leunde ze naar voren, maar Daphne keek haar zus nog steeds wat verward aan bij het laatste. Echt alles? "Anders zal ik beginnen." Opperde ze, waarna ze haar benen optrok zodat ze in kleermakerszit op het bed kwam te zitten. Typisch een trekje van Dahlia, maar Daphne had het ook en onbewust deed ze hetzelfde.
"Nadat ik jou ben kwijtgeraakt heb ik natuurlijk eerst gezocht, maar toen ik je niet vond dacht ik dat je dood was," Ze zag hoe Dahlia een snik moest verbergen. Ze mocht misschien voor anderen veranderd zijn, maar Daphne zou haar altijd uit kunnen vogelen, en ze wist precies hoe haar zus in elkaar zat. "Daardoor heb ik misschien wat tsunami's en aardbevingen en zo op de aarde losgelaten." Daphne's mond viel een beetje open bij wat haar zus zei. Ze scheelden maar twaalf minuten, maar Dahlia was toch ouder. Maar aardbevingen.. Daar had ze wel wat van gemerkt. "Vervolgens heb ik letterlijk 10 jaar geslapen van de vermoeidheid en daarna ben ik beginnen rond te reizen. Bali was het mooiste, net als het amazonewoud, waar ik trouwens als een jaguar ontzettend lang heb rondgezworven, alleen kan ik dat nu niet meer. Ik ben ook naar Zweden geweest, waar ik een meisje ben tegen gekomen, Samantha en guess what! Zij zit hier ook op school!" Daphne had al die tijd half naar voren geleund en vol spanning geluisterd naar haar verhaal. "Dat is.. Een heel verhaal." Zei ze zachtjes. "Ik kon een keer niet landen door een van die aardbevingen van jou," Lachte ze wat onschuldig. "En die jongen.." Begon ze zachtjes. Ze keek naar beneden. Charlie was toch niet waarvan ze dacht dat hij was geweest. "Die was niet wie ik dacht dat hij was." Zei ze wat sipjes. Daarna herinnerde ze zich dat het haar beurt was om te vertellen. "Maar goed, mijn beurt." Zei ze vrolijk. Daarna begon ze.
"Uhm na de oorlog, was ik je kwijt en ben ik eerst naar je op zoek gegaan." Ze kon net als Dahlia een snik niet onderdrukken. "Maar Frankrijk lag in puin dus ik ben al snel gaan helpen met de wederopbouw, en ben rond 1955 naar Engeland getrokken. Daar ben ik niet lang gebleven, want ik ben weer op zoek gegaan naar je. Je weet hoe ik van reizen hou. Uiteindelijk ben ik geëindigd in Amerika en ben daar stewardess geworden. Best lang want zo kon ik proberen je te vinden. En ik heb ook opnieuw de pilotenopleiding gedaan, maar stewardess was toch meer mijn ding. Ik ben gestopt in 1980 en toen ben ik weer gaan reizen. Om de tien jaar of minder moest ik echter weer verhuizen. Zo kwam ik bij de studie geneeskunde Charlie tegen en.." Ze stopte even en keek weer naar de grond. "Laten we het er maar op houden dat Charlie niet was wie ik dacht dat hij was." Ze keek even haar zus weer aan, en wist dat die kon merken dat de geschiedenis op het punt van liefde zich weer herhaald had. Alleen had Daphne nu geen zonnestormen veroorzaakt gelukkig. "Ik heb veel banen gedaan en heb veel rondgereisd. Engeland, Amerika, Frankrijk, Spanje, Portugal, Griekenland en wel wat meer. En als laatste Italië, en toen ging ik hier heen." Zei ze glimlachend.
Onderwerp: Re: Miracles come in two / Room 45 &Dahlia do okt 01, 2015 10:05 pm
Dahlia // Twinnieee
But for you, I'd leave it all
Met glinsterende oogjes keek ze haar zus aan. Na al die jaren hadden ze elkaar eindelijk terug gevonden. Ze kon het nog altijd niet geloven en moest zich dan ook bedwingen om niet constant aan haar zus te voelen om zichzelf er van te verzekerend dat ze nog echt hier was.
Toen ze haar vragen op Daphne afvuurde moest ze glimlachen bij het feit dat ze lichtjes bloosde terwijl ze over jongens bezig was, maar om het goede voorbeeld te geven begon zij met haar verhaal te vertellen, waarna Daphne ook los kwam. Geïnteresseerd luisterde ze naar haar verhaal en avonturen, maar toen ze over de jongen begon fronste ze haar wenkbrauwen. "Waar woont die klootzak." Was het eerste wat ze zei met een strijdlustige blik, niemand, helemaal niemand kwam aan háár kleine zusje. Oké, twaalf minuten was niet veel, maar meer dan genoeg voor haar. "Echt waar als ik hem tegen kom dan..." Ze deed met haar handen na hoe ze zijn nek zou vastgrijpen en zou draaien. "Maar voor de rest klonk het allemaal wel heel cool! Dus nu ben je eigenlijk ook een halve dokter! Zalig!" Grijnsde ze plots terug vrolijk, want ja, ze kon moeilijk kwaad blijven op een jongen die ze niet eens kende. Al bleef hij wel in haar achterhoofd rondzwerven. Charlie dus en hij had geneeskunde gestudeerd in de VS. Voor sommige was dit misschien een onmogelijke opdracht om hem terug te vinden, maar Dahlia kon betere research doen dan de FBI als het om haar zus ging.
Onderwerp: Re: Miracles come in two / Room 45 &Dahlia za okt 10, 2015 10:07 pm
Daphne Leto
"Wil je echt alles horen?" Vroeg Daphne terwijl ze nog een paar tranen wegveegde. "Ik wil alles weten!" Zei Dahlia terwijl ze lachend hun handen in de lucht had gegooid. "Oke oke." Zei Daphne nu lachend. "Waar je geweest bent, of je nog leuke jongens bent tegengekomen," Een wenkbrauwwiebel was duidelijk niet te onderdrukken, en Daphne moest even blozen wat als een 'ja' gold. "Of je nog nieuwe dingen hebt ontdekt." Daphne keek haar zus nog steeds wat verward aan bij het laatste. Echt alles? "Anders zal ik beginnen." Opperde Dahlia, en ze ging in kleermakerszit zitten. Het was een trekje van beide, want Daphne had het ook en ze deed onbewust hetzelfde nu.
"Nadat ik jou ben kwijtgeraakt heb ik natuurlijk eerst gezocht, maar toen ik je niet vond dacht ik dat je dood was," Begon Dahlia en een snik was te horen. Ook gleed er nog een traan over Daphne's wang. "Daardoor heb ik misschien wat tsunami's en aardbevingen en zo op de aarde losgelaten." Daphne knikte, ze had een van die aardbevingen meegemaakt, maar zelf geen schade opgelopen. Ze nam het Dahlia ook echt niet kwalijk. Vervolgens volgde er een heel verhaal. Over tien jaar slapen van vermoeidheid en rondreizen. Bali, het amazonewoud en Zweden. En een meisje wat hier ook op school zat. Dat was leuk! Nu wou Daphne die ook wel ontmoeten. "Dat is.. Een heel verhaal." Zei de jongere van de tweeling wat glimlachen. "Ik kon een keer niet landen door een van die aardbevingen van jou," Vervolgde ze lachend."En die jongen.." Zei ze nu wat zachter. "Die was niet wie ik dacht dat hij was." Zei ze sipjes. Charlie was toch niet waarvan ze dacht dat hij was geweest. "Maar goed, mijn beurt." Zei ze daarna vrolijk. Ze zette zich over het algemeen vrij snel over dingen heen, en zeker sippe momentjes als deze. Dat was nou eenmaal haar karakter.
"Uhm na de oorlog, was ik je kwijt en ben ik eerst naar je op zoek gegaan." Begon ze aan haar verhaal en ze kon net als Dahlia een snik niet onderdrukken. Daarna volgde een verhaal over waar ze was geweest. Engeland, en Amerika en nog veel meer landen. En ook dat ze stewardess was geweest in de hoop om Dahlia te vinden, wat toen niet gelukt was. En toen kwam Charlie.. "Laten we het er maar op houden dat Charlie niet was wie ik dacht dat hij was." Zei ze wat teleurgesteld. Ze kon het niet helpen om verliefd te worden op verkeerde mensen, of ze kwijt te raken. Nu was het dus het eerste geweest. "Ik heb veel banen gedaan en heb veel rondgereisd. Engeland, Amerika, Frankrijk, Spanje, Portugal, Griekenland en wel wat meer. En als laatste Italië, en toen ging ik hier heen." Maakte ze haar verhaal af. Ze keek even haar zus weer aan, en die had haar wenkbrauwen gefronst. Ohjee, Daphne wist al wat ging komen nu. Maar ze vond het niet erg, eigenlijk wel fijn. "Waar woont die klootzak." Zei haar zus strijdlustig. Zus was de term, maar de tweeling scheelde maar twaalf minuten. Toch had Dahlia altijd de dominantere rol gehad als het ging om bescherming. "Echt waar als ik hem tegen kom dan..." Ze deed met haar handen na hoe ze zijn nek zou vastgrijpen en zou draaien, en Daphne moest een beetje glimlachen. "Ik weet niet waar hij woont, maar het was al een tijd geleden hoor. In het jaar tweeduizend heb ik hem voor het laatst gezien. En toen woonde hij op de campus in Michigan." Zei ze toch maar even. Hij zou nu al in de zestig zijn, want destijds was hij vijfentwintig, bedacht ze zich. Maar ze zag Dahlia denken, en ze wist dat dit idee niet uit haar hoofd zou gaan. Wat het ook mocht zijn. "Maar voor de rest klonk het allemaal wel heel cool! Dus nu ben je eigenlijk ook een halve dokter! Zalig!" Zei Dahlia grijnzend. Daphne knikte en zei toen trots: "Nou ja, eigenlijk ben ik chirurg geworden. En ik heb best wat goeds gedaan voor de mensen van Amerika." Even was ze stil. "Chirurg op meerdere gebieden natuurlijk." Vervolgde ze. Ze had alle tijd van de wereld gehad, dus ze was chirurg op verschillende gebieden geworden. "En ik neem aan dat er bij jou geen serieuze relatie is geweest qua gebied van mannen?" Vroeg ze terwijl ze wiebelde met haar wenkbrauwen.
