Onderwerp: Re: I'll be needing stitches.. &Charlie do nov 26, 2015 10:32 pm
I'll Put You Together When You Fall Apart
For real, na het softe gedoe, ging hij ook helemaal echt serieus advies geven? Waar waren zijn sarcastische opmerkingen gebleven? Bijna zat hij zichzelf uit te lachen, maar hij kon zichzelf nog net tegenhouden. Het zou geen zicht zijn als hij plots in de slappe lach zat, ten eerste omdat hij nooit lachte, en ten tweede omdat het gewoon uit het niks zou zijn. Hij had zichzelf gewoon niet meer in de hand. Misschien drong haar losgeslagen mutatie toch een beetje tot hem door, maar niet zo erg als anders. Langs de andere kant.. Hij was toch wel heel zeker 100% beschermd tegen haar mutatie na die ene keer? Waarom voelde hij zich dan alsnog zo? Anyways, hij gooide er nog maar even een typisch Charlie-antwoord achteraan, dat ze geen rare dingen van hem zou gaan denken tbh. Of ja, dat was waarschijnlijk toch al te laat.
Lorise schoot even in de lach, mooi. "Mmmh ik denk dat ik wel wat weet nu" Zei ze, waardoor hij haar toch iets nieuwsgierig aan keek. Het meisje stond op, en keek hem toen aan. “Ik ga naar het strand, ga je mee?” Vroeg ze, en hij knikte met een scheef grijnsje. Mooi, hij had al door wat ze ging doen, beste beslissing ook. Charlie hees zichzelf overeind en liep naar de deur van het observatorium. Het was niet zo ver naar het strand vanaf hier, gewoon de heuvel naar beneden en ze waren er praktisch al. "Vind jij de herfst eigenlijk leuk?" Vroeg hij aangezien de gure wind hem nu wel echt op viel. Terwijl hij aan het trainen was, was het hem veel minder opgevallen. Waarom hij nu ineens ook een random gesprek met haar voerde, snapte hij ook niet. Zou waarschijnlijk gewoon aan de situatie liggen, ja.
Onderwerp: Re: I'll be needing stitches.. &Charlie do nov 26, 2015 11:56 pm
I thought that I'd been hurt beforeBut no one's ever left me quite this sore
Lorise vond het best grappig hoe de grote grumpie met een hart van steen toch wel erg was veranderd naar haar idee. Het was niet te zien maar op de manier waarop hij met haar praatte merkte ze er veel van. Had Adelyn hem dan echt meer gevoel gegeven? Ze had wel eens anders met hem gesproken en anders horen praten. Ze wist nog goed de eerste keer dat ze hem weer sprak na hun hele gebeuren en na het valentijnsfeestje. Zijn toon was nu wel zachtaardiger dan toen. Of met die chaotische gymles toen, zo sarcastisch en kil. Lorise wist nog wel dat ze daar zo snel mogelijk was weggevlucht. Zo had ze hem niet ontmoet, ze had hem ontmoet terwijl ze een pijltje door zijn hart had geschoten. En eenmaal geraakt door haar magie kon hij niet meer kil en bot zijn. Dus ze vond het wel fijn dat hij dat nu ook niet tegen haar deed.
Hij had eerst een optie genoemd voor de ketting wat wel heel mooi en lief was, voor als Roméo terug zou komen. Maar iets in haar zei dat als ze hem ooit nog zou terug zien.. Dat ze niet zou weten of ze hem dan aan zou kunnen kijken en zomaar vergeten dat hij haar had verlaten en de pijn die hij haar daarbij gedaan. Dus het idee om het te houden leek haar niet het beste. De andere optie was om het ergens heen te gooien waar niemand er nog bij ging komen. Ze stond op en vroeg aan Charlie of hij mee ging naar het strand, waarbij ze niet uit hoefde te leggen wat ze daar ging doen. Dus naar het strand gingen ze.
"Vind jij de herfst eigenlijk leuk?" Vroeg Charlie uit het niets tijdens het lopen. Lorise glimlachte even. Ja nu kwam het hoor. “Ik vind dat elk seizoen iets moois heeft. Bij de herfst vind ik dat hoe de blaadjes prachtige kleuren krijgen en de regen s’avonds tegen het raam tikt waardoor je makkelijk in slaap valt. Maar ik vind het opzich ook wel iets treurigs hebben want het zijn de blaadjes van de afgelopen zomer die eraf vallen waardoor je dan weet dat het nog heeeel lang gaat duren voordat het weer lente is.” Legde ze helemaal uit. “En het is ook best koud” voegde ze er nog snel aan toe want dat is waar ze aan dacht na die windvlaag. Ze was ook nog eens zo stom geweest om zonder jas naar buiten te rennen om Roméo nog last minute weg te zien varen. Lorise liep wat richting de rotsen en klom erop. Ze hield het hangertje in haar hand en bewonderde het nog een lange laatste keer. Haar ogen vulden zich weer met tranen en ze kneep haar hand tot een vuist. Ze strekte haar arm uit naar achteren en slingerde het kettinkje met een verre boog richting het water. En ugh de tranen liepen haar alweer over haar wangen na het horen van het plotsje bij het in het water vallen van het kleine voorwerp wat haar zo dierbaar was geweest.
Onderwerp: Re: I'll be needing stitches.. &Charlie vr nov 27, 2015 12:47 pm
I'll Put You Together When You Fall Apart
Ergens had hij niet verwacht dat Lorise voor optie twee zou gaan. Blijkbaar zat het toch wel dieper dan hij had gedacht. Wist hij veel, voor hetzelfde geld sprong ze terug in zijn armen bij de eerste de beste gelegenheid dat ze zijn gezicht weer zag. Als hij heel eerlijk mocht zijn, en hij was geen mutant en Eva was niet dood, dan zou hij haar ook wel terug willen.. Niet omdat hij het miste om in een relatie te zijn, maar omdat hij haar miste. Gelukkig waren er altijd nog zijn opdrachtgevers, die die gevoelens goed genoeg tegen konden houden, zodat hij er nooit last van had. Ze konden alleen zijn gedachten niet tegenhouden, en ja, die gingen af en toe nog wel een keer naar zijn ex. Maar goed, over het algemeen was hij alleen gewoon veel beter af. Over zes jaar ging hij toch dood, dus een toekomst bieden aan iemand zat er voor hem toch niet in. Het zou al pijnlijk genoeg zijn om Adelyn te moeten achterlaten.
Om zichzelf een beetje af te leiden, besloot hij maar een gesprek aan te knopen met Lorise. Haar antwoord was best uitgebreid. Een ja en of nee had ook volstaan, maar ja, dat zou hij dan weer zijn. Gelukkig was zij een beetje een prater. Bij haar opmerking dat het best koud was, knikte hij, had heel even de hint niet door. Ze had namelijk niet echt warme kleren aan. Het was pas toen hij zich weer naar haar omdraaide, nadat ze het kettinkje had weg gegooid, dat hij het door had. Goed hoor Charlie. De jongen trok zijn jas uit en sloeg die om haar schouders, waarna hij weer even voor teddybeer ging spelen. "Dat was het beste wat je kon doen, Lorise.. Ik ben trots op je", Zei hij zachtjes, terwijl hij troostend over haar rug aaide.
Onderwerp: Re: I'll be needing stitches.. &Charlie vr nov 27, 2015 10:41 pm
I thought that I'd been hurt beforeBut no one's ever left me quite this sore
Om echt in één keer van het kettinkje af te komen was door het in het water te gooien. Als ze het er dan in had gegooid dan was er geen weg meer terug. Dan kon zag ze het waarschijnlijk nooit weer. Als ze voor de andere optie was gegaan dan kon ze het elk moment terug krijgen, er naar kijken en leven in herinneringen in haar hoofd. Niet dat ze zonder de ketting niet zou doen maar toch. Door het de zee in te gooien vond ze wel een mooie manier om het los te laten. Maar het had in haar hoofd ook iets slechts. Alsof ze al nadacht over hoe hij zou reageren als hij wist dat ze dat had gedaan. En dat was onzin want misschien zag ze hem nooit weer terug.
Het strand was niet ver weg en onderweg vroeg Charlie of ze de herfst leuk vond. Waarop Lorise zoals haar gewone zelf een uitgebreid antwoord op gaf. je kon er niet een een ja of nee uit halen, zo vaag was gebrabbel wat uit haar mond kwam bij een simpele vraag als deze. Waar het uiteindelijk op uit kwam was dat het koud was, de herfst. Wat ze wel door had zonder jas met de ijzige wind op het strand. Maar daar focuste ze zichzelf niet op, haar gedachten waren alleen maar bij het kettinkje en het klimmen op de rotsen. Ze had er nog even naar gekeken en daarna ver weg gegooid. Een simpele beweging met haar arm en weg was het kleine voorwerp met een grote emotionele waarde. Waardoor het voelde alsof ze nu compleet was gebroken van binnen.
Ze stond te trillen van de kou tot dat Charlie zijn jas om haar heen sloeg en zijn hand die over haar rug wreef. "Dat was het beste wat je kon doen, Lorise.. Ik ben trots op je" zei hij en Lorise barstte alleen maar meer in tranen uit. Ze ging dicht tegen hem aan staan en sloeg haar armen om zijn bovenlichaam. “Het doet zoveel pijn..” kwam er zacht en schor uit terwijl ze zo bleef staan. Maar na een klein tijdje kreeg ze het toch echt heel koud dus keek ze omhoog zodat ze hem aan kon kijken. "Zullen we naar binnen gaan?" vroeg ze terwijl ze voor de zoveelste keer met haar mauw langs haar wangen streek.
Onderwerp: Re: I'll be needing stitches.. &Charlie za nov 28, 2015 3:42 pm
I'll Put You Together When You Fall Apart
Ergens had hij niet gedacht dat Lorise het kettinkje zo snel in het water zou kunnen gooien. Niet dat hij dacht dat ze zwak was, maar hij wist ook wel dat ze niet zo’n harde steen was als hij. Meer nog, dat werd bevestigd toen ze vlak na haar actie weer begon te huilen. Charlie begon iets te voelen wat hij alleen nog maar bij Adelyn had gevoeld; namelijk medelijden. Het meisje was duidelijk echt kapot van het hele gebeuren, en ergens snapte hij haar. Precies omdat hij zich net zo had gevoeld nadat hij zijn eigen emoties terug had gekregen nadat zij ze had vervangen door de meest gelukkige op aarde. De jongen trok zijn jas uit en sloeg die om haar schouders, waarna hij haar vervolgens opnieuw in zijn armen nam. Lorise sloeg op haar beurt haar armen om hem heen, en zo bleven ze staan, terwijl hij troostend over haar rug aaide.
“Het doet zoveel pijn..” Zei ze schor, en hij slikte even. "I know", Reageerde hij zacht terug, meer kon hij er ook niet op zeggen. Ze zou even op haar tanden moeten bijten, maar ze zou er wel door komen sowieso. Het was opnieuw een poosje stil, tot ze oogcontact zocht. Haar ogen waren rood van het huilen, haar kaken waren kletsnat. "Zullen we naar binnen gaan?" Vroeg ze, terwijl ze haar kaken af droogde met haar mouw. Charlie stak zelfs zijn hand ook in zijn mouw en wreef nog een keer over haar gezicht. Met een tevreden glimlachje knikte hij. "Let's go ja, voor we hier vast vriezen", Zei hij, probeerde voor deze keer de vrolijke persoon te zijn, al faalde hij nogal hard. Met zijn arm nog altijd om Lorise heen, liep hij terug naar het schoolgebouw, deze keer in stilte, tenzij zij nog iets te zeggen had.
Onderwerp: Re: I'll be needing stitches.. &Charlie zo nov 29, 2015 8:50 pm
I thought that I'd been hurt beforeBut no one's ever left me quite this sore
Het voelde alsof haar al gebroken hart nog een laatste tik had gekregen waardoor het uit elkaar viel in een miljoen stukjes. Lorise brak en tranen stroomden over haar wangen. Ze hield zichzelf stevig vast aan Charlie en huilde zachtjes uit terwijl hij over haar rug heen aaide. Het werkte troostend en ze bleven daar zo een tijdje staan. Lorise merkte even op dat het pijn deed. Zo was het ook duidelijk dat het ze niet huilde omdat ze spijt had van de beslissing dat ze het kettinkje in het water had gegooid. Ze huilde gewoon om Roméo omdat hij weg was en dat deed pijn, het verliezen van hem. Charlie reageerde enkel met een “I know”. Mmmh piep, ja. Dat was haar schuld geweest. Het was mentaal onverdraaglijk. Ze snapte nu wel wat mensen bedoelden met het gevoel alsof je hele wereld instort.
Lorise keek na een tijdje weer op naar Charlie die haar ook even mee hielp met het drogen van haar tranen. Ze stelde maar voor om naar binnen te gaan want alleen tegen hem aan staan en zijn jas gingen haar niet warm houden. "Let's go ja, voor we hier vast vriezen" zei hij en ze grinnikte even en knikte. Ze liepen dit keer wel helemaal in stilte. Lorise zou normaal gesproken wel praten maar daar was ze niet echt aan toe. Met alle gevoelens en emoties in haar hoofd die alles nog moesten verwerken. Een hoop verdriet maar ook wel wat blijdschap om het gedoe met Charlie waar ze zich geen zorgen meer om maakte.
Ze kwamen bij het gebouw aan en eenmaal binnen, tussen de drukte van alle andere leerlingen, keek ze een beetje radeloos rond en liep een wat rustigere gang in. Ze wist niet wat ze nu moest doen. Waar moest ze heen en wou Charlie nog wel bij haar in de buurt blijven? Ze keek even om haar heen en daarna naar Charlie en haalde haar schouders even op. “Je mag best je eigen gang gaan hoor ik euhm.. red me wel denk ik” zei ze met een klein glimlachje. Jeetje, was het nou erg om stiekem te hopen dat hij bij haar zou blijven? Ja ook echt, ze had het al veel te fijn gevonden dat hij haar had getroost en alles, dat was niet de bedoeling. Het was Charlie. Lorise haalde even een hand door haar haren en draaide haarzelf van Charlie af. Ze liep een paar passen weg en omdat ze met de rug naar hem toe stond fronsde ze even en beet bezorgd op haar lip. Maar ze bedacht zich net weer iets waardoor ze zich weer snel omdraaide naar hem. “Bedankt Charlie, voor je..hulp” zei ze nog even want ja.. hij wist wel wat ze bedoelde.
Onderwerp: Re: I'll be needing stitches.. &Charlie ma nov 30, 2015 12:21 am
I'll Put You Together When You Fall Apart
Lorise die stil was, was net zo vreemd als hij die de hele tijd vrolijk zou praten. Het klopte gewoon niet, en het maakte hem ergens ongemakkelijk. Hij wist niet goed hoe hij hier mee moest om gaan. Langs de andere kant kon hij het haar natuurlijk ook niet kwalijk nemen. Hoe was hij namelijk zelf geweest op het moment dat haar mutatie was uitgewerkt? En dat was maar voor een paar uur geweest. Hij wist niet precies hoe lang zij samen was geweest met dat Roméo geval, maar het was wel langer geweest dan een paar uur.. Dus dit moest waarschijnlijk nog meer pijn doen. Meer herinneringen om verdrietig over te zijn omdat ze nooit meer herhaald zouden worden enzovoort. Charlie vond het verschrikkelijk in haar plaats, maar hij kon er jammer genoeg niks aan doen. Dat die sukkel ook al van het eiland was gevlucht, was ook best laf. Het was een feit dat hij die knul beter nooit meer zou zien dus.
Eenmaal in het gebouw aangekomen, liep Lorise een minder drukke gang in. “Je mag best je eigen gang gaan hoor ik euhm.. red me wel denk ik” Zei ze met een klein glimlachje, waarbij Charlie haar even doordringend aan keek. Right, zal wel.. Het meisje wreef even door haar haren heen en draaide zich toen om, waarna ze zich toch weer terug draaide. “Bedankt Charlie, voor je..hulp” Zei ze, en hij knikte even. Daarna besloot hij om toch maar bij haar te blijven, gewoon voor het geval dat. Hij wist niet wat meisjes met een gebroken hart zoal deden, maar als het een beetje leek op wat hij had gedaan, wou hij liever bij haar blijven om haar er desnoods door heen te helpen. "Ik kan nog wel even mee gaan naar je kamer? Ik heb Adelyn nog niet gezien vandaag", Zei hij, al was dat een kleine leugen. Natuurlijk had hij Adelyn al gezien, en hij wist ook goed genoeg dat ze op dit moment niet op haar kamer zou zijn. Die zat waarschijnlijk ergens in de living room dat gare Geordie Shore programma te kijken. Ze deed namelijk niet veel anders sinds ze haar zicht terug had gekregen..
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: I'll be needing stitches.. &Charlie
