No, I can't figure you out [&Charlie]

Verveeld lag Grace weer op haar bed in haar eigen kamer en natuurlijk weer omringd door haar kamergezelschap van de spinnen. Haar zes hooiwagens die allemaal in een andere hoek van de kamer zaten omdat ze elkaar niet mochten, op de twee in de badkamer na, maar die vormden dan ook een paartje. Wat eigenlijk ook niet hoefde te betekenen dat ze elkaar mochten want vaak mochten spinnenpaartjes elkaar ook niet, zeker hooiwagens niet al waren ze gelukkig nog niet zo extreem als de zwarte weduwe. Anyways, dan had je ook nog de drie zwarte kevers die zich eigenlijk niet zo vaak lieten zien en vooral in de gleufjes van de muur zaten, die alleen kwamen wanneer Grace dat van hun vroeg, wat ook bijna nooit zo was want ze liet hun gewoon hun gang gaan. Dan had je nog de pissebedden bij de gootsteen samen met wat oorkruipers en wat zilfervisjes. Oh en niet te vergeten, de kakkerlak zat daar ook nog steeds. Natuurlijk was haar grote vriendin Esfir er ook nog steeds om haar gezelschap te geven, zij was er ook geweest in het ziekenhuis en verhuisde gewoon mee met waar Grace haar nacht zou doorbrengen. De spin was dolgelukkig weer thuis gekomen in de kamer van Grace gezien ze in het ziekenhuis iets mee had mogen maken wat voor haar gewoon ongelofelijk was. Ze hield enorm veel van de naam die ze had gekregen van de jongen genaamd Maurim, en wilde dan ook het graagst dat Grace haar aansprak bij die naam, omdat ze er zo trots op was. Dit deed Grace natuurlijk wel voor het diertje, alles om haar maar blij te maken.

Nadenkend staarde ze naar het plafond met haar blauwe ogen terwijl ze spin weer langzaam haar arm op kroop en richting haar schouder ging. Ze wilde niet nog langer stil blijven liggen, ze wilde wat doen, iets doen aan dat was zij de laatste paar week had moeten doorstaan. Hier was maar een iemand schuldig aan en die moest haar payback krijgen, hoe dan ook, ze zou het krijgen. Grace moest en zou een einde maken aan dit meisje, het grote probleem was alleen de hoe. Hoe ging ze iemand om het leven brengen die je bloed kon manipuleren? Die binnen een seconde haar hele leger van insecten in hun eigen bloed kon laten ontploffen? Iets wat ze dus zeker weten niet ging riskeren, dat zou een te groot verlies zijn en dat kon Grace hun gewoon niet aandoen, ze zou het niet over haar hart kunnen verkrijgen. Ze was zich er ook heilig van bewust dat haar vechtskills niet goed genoeg zouden zijn en ook als, dat had geen zin tegenover iemand zoals haar gezien ze zich kon verdedigen met haar vervloekte bloed manipulatie. Hoe oh hoe ging ze dit aanpakken? Er moest toch een mogelijke oplossing zijn, of niet? Uit frustratie stond Grace op en liep ze naar haar bureau toe waar ze de stoel vastgreep met beide handen. De spin zat nog steeds op haar schouder maar liep nu rustig over haar arm naar de rugleuning van de stoel toe. Maakte Grace duidelijk dat ze het niet zelf hoefde te doen, er waren vast wel andere mutanten op deze school. Toen klaarde ineens haar gezicht op en keek ze de spin met een grote grijns op haar gezicht aan. Oh ja, natuurlijk! Charlie! Die had radioactief bloed, kon goed vechten - want dat moest ze hem eigenlijk wel nageven - en had twee hele mooie dolken, plus dat hij ook nog dat gene kon doen met die stemmen wat ook wel lekker pijnlijk was, al zou Grace daar eigenlijk nog geen genoegen mee hebben. Ze wilde het meisje met de rode haren dood.

Dan was de volgende vraag, hoe ging ze Charlie hiervan overtuigen? Ze moest dan echt een meesterplan gaan bedenken nu om hem zo ver te kunnen laten gaan om dit klusje voor haar te doen. Wat kon hem misschien tot actie laten overgaan tegen dit meisje? Hmmm.. Nadenkend ging ze nu zitten op de stoel en zette ze haar elleboog op het tafelblad neer om vervolgens haar kin in haar hand te leggen. Haar andere hand pakte nog even zachtjes de spin door die op haar hand te laten lopen. Ze zette haar neer op de tafel terwijl ze door ging met het bedenken van en plan, een plan om Charlie er misschien in te luizen om dit voor haar te doen. Wanneer iets haar te binnen schoot wat misschien wel kon werken stond ze snel op en liep ze naar haar kast toe om andere kleren te pakken. Sowieso moest ze zich nog omkleden uit de ziekenhuis kleren maar dit behoorde ook deels bij haar plan. Ze pakte het oranje rokje en low-cut shirtje wat erbij hoorde uit haar kast, een setje dat ze anders nooit aan zou doen maar nu misschien nog wel van pas kon komen? Snel verwisselde ze haar ziekenhuis kleren voor dit setje en liep ze al de gang op richting de kamer van Charlie, die wist ze nog wel te vinden zonder dat ze deze keer er een zoektocht van moest maken. Lang duurde het dan ook niet voordat ze zijn kamer gevonden had en uit alle - geacteerde - beleefdheid besloot ze om maar gewoon te kloppen in plaats van gewoon binnen te stormen..

Outfit

Grace moest en zou er alles aan doen om zichzelf ervan te verzekeren dat dat Lydia mens haar verdiende loon zou krijgen voor wat ze had gedaan, waarmee ze dus de dood bedoelde. Het boeide haar niet waar of wanneer - liefst wel zo snel mogelijk want dan was ze maar weer van haar af -, zolang het maar ging gebeuren. Ze moest dood en Grace zou niet rusten tot iemand haar hardhandig aan een eind zou brengen, dus nee, een vredige dood van ouderdom zat er ook echt niet in. Zelf kon ze het onmogelijk doen, ze had bloed en haar insecten ook, maar was er niemand iemand die ander bloed had die ze kende? Lang duurde het niet voordat Grace opgestaan was van achter haar bureau om naar zijn kamer toe te lopen, om ja, Charlie ervan te proberen overtuigen om dat Lydia mens van kant te maken. Hij had er toch ervaring mee bleek het en met zijn bloed had Lydia geen macht op hem waardoor hij haar gemakkelijk moest kunnen vermoorden. Precies wat Grace nodig had voor haar plannetje..

Om maar niet gelijk zijn kamer binnen te komen stormen en hem te laten schrikken of iets dergelijks besloot ze om maar gewoon aan te kloppen en te wachten tot hij open deed. Normaal had ze dat niet gedaan, maar ze had een plan en daar ging ze zich aan houden. Hij deed de deur open en al snel vond Grace de koele blik van de jongen waardoor ze een klein grijnsje op haar gezicht zette. "Waarom in de naam van de Engel ben jij hier? Oh wacht, laat me raden.. Ik werk natuurlijk als een vlammetje op je innerlijke mot, of niet?" Zei hij met een sarcastische ondertoon en voor kort schudde eventjes met haar hoofd terwijl ze met een brede grijns even naar beneden keek. "Ook hallo Charlie, niet blij om me te zien?" Vroeg ze nu met een vragend grijnsje. "Mag ik binnen komen?" Vroeg ze er vervolgens heel rap er achteraan waarbij ze ook gewoon langs hem heen zijn kamer in snelde, zonder te wachten op enige toestemming. Rustig liep ze verder door zijn kamer en nam ze het weer helemaal in zich op, ook al was het donker en kon ze niet erg veel zien behalve dat wat opgelicht werd door het licht van de gang. "Waarom is het licht uit? Heb ik je schoonheidsslaapje onderbroken? Of had je andere plannen?" Vroeg ze nu wat grinnikend waarbij ze even naar het lichtknopje zocht om het licht weer aan te doen. Wanneer ze die gevonden had in het donker drukte ze het licht weer aan zonder enige toestemming.

Hierna liep ze vrij wel meteen door naar zijn bureau om daar even te kijken naar waar hij misschien mee bezig was geweest, of misschien lag er wel iets interessants ofzo, je wist maar nooit bij hem. Hij had namelijk ook van die stoere lichtgevende dolken. Ze voelde ze aanwezigheid van twee spinnen die achter zijn bureau verstopt zaten maar niet dat het echt belangrijk was. Ze zette zichzelf al redelijk snel op zijn bureau neer en zette haar voeten op de stoel neer. Haar ogen zochten die van hem nu weer op en er was een verraderlijke glimlach op haar gezicht verschenen. "Hoe was je dag?" Vroeg ze nu doodnormaal aan hem terwijl wat uitdagend ging zitten met haar ellebogen op haar knieën en haar kin in haar handen...

Charlie deed geen moeite om te reageren op haar begroeting en haar vraag of hij blij was om haar te zien. Want natuurlijk was hij niet blij om haar te zien, wie dacht ze wel niet wie ze was? Al gokte Grace dat het misschien toch niet helemaal waar zou zijn. Ze bedoelde maar, ze leken elkaar wel vaak te zien op de een of andere manier. Nu had Grace wel geldige redenen gehad om hem op te zoeken, de eerste keer waren het zijn dolken geweest - en nog steeds zou ze waarschijnlijk elke kans grijpen om de te kunnen stelen - en nu wilde ze hem ervan overtuigen om Lydia voor haar te vermoorden. Waarom hij haar had gered van het roodharige meisje was nog steeds een raadsel, en Grace kon er ook niet op komen met haar slimme hoofd, ze wist gewoon niet waarom hij dat zou hebben gedaan. Maar goed, dat zou ze hem later nog wel eens vragen, het was tenslotte geen dringende vraag. Hij had alleen met zijn ogen gedraaid wat Grace toch wel grappig vond. Het gaf toch vaak wel wat irritatie weer en nog steeds vond Grace het leuk om mensen te irriteren, vooral Charlie. Gelijk meteen vroeg ze er achteraan of ze binnen mocht komen maar voordat hij überhaupt antwoord kon geven op haar vraag drong ze al zijn kamer binnen zonder enige twijfeling. Als ze toch op een antwoord had lopen wachten had hij toch ‘nee’ gezegd en die kans wilde ze hem niet geven. Het was bovendien ook gewoon niet bedoeld als een vraag want hoe dan ook, ze zou binnen komen, want ze wilde praten. Zoals Grace wel verwachte keek hij haar weer aan met diezelfde kille blik die ze van hem gewend was, maar lang keek ze hem niet aan want ging ze op zoek naar het lichtknopje. Die had ze eigenlijk best wel snel gevonden, ze kende zijn kamer ook nog wel een beetje van de vorige keer, toen had ze die ook even goed in zich opgenomen. "Ik heb geen schoonheidsslaapjes nodig. Het is gewoon makkelijker om je moorden te plannen in het donker“ Zei hij nu waardoor Grace hem even met opgetrokken wenkbrauw aankeek. He, kijk dat klonk al interessant, moorden plannen, dan kon hij gelijk ook die voor haar plannen op dat Lydia mens. Dat ze hierdoor lichtjes geboeid was kon je wel aflezen van haar gezicht en keek hem dan ook met een grijnsje aan. ”Moorden plannen, klinkt interessant.” Zei ze nu met een grijnsje. Om toch niet even niet te laten weten waarom ze hier was vroeg ze hem nu niet gelijk of hij dan ook meteen bezig wilde voor het plannen van een moord op Lydia, het was leuker om hem nog eventjes onwetend te houden. Hij mocht er van haar ook best nog wel even zelf naar vragen want zo simpel zou ze hem geen antwoorden geven op grote vragen.

Al snel had Grace ook haar weg gevonden naar zijn bureau en ging ze daar zonder enige schaamte op wat dan ook op zitten, misschien zelfs een tikje verleidelijk ook nog. Ze vond zijn ogen al snel weer en bleef hem in de ogen aankijken terwijl hij de deur dicht deed ook richting zijn bureau liep. Ergens was het best wel grappig sinds ze al eerder in zo’n zelfde soort situatie hadden gezeten toen ze zijn dolken probeerde te stelen. Nu was ze alleen niets van plan in die richting - al bleef het zo dat Grace nog steeds de kans zou pakken als ze die zou krijgen, maar dat zou waarschijnlijk wel niet gebeuren - maar iets heel anders. Vriendelijk vroeg ze hem naar zijn dag terwijl ze hem grijnzend aan bleef kijken. "Geweldig, tot jij hier zo nodig moest binnen komen" Zei hij terug waardoor Grace haar mondhoeken geamuseerd optrok tot een bredere grijns. Hij legde zijn armen over elkaar en eventjes trok Grace haar wenkbrauw kort op waarnaar ze weer normaal gin zitten met een rechte rug en haar borst lichtjes vooruit. Haar handen legde ze op haar bovenbenen neer die voor een gedeelte ontbloot waren door het dragen van een rokje. "Je krijgt 3 minuten om uit te leggen wat je hier komt doen, ik haat je schijnheilige vriendelijkheid dus kap er maar mee" Zei hij nu vervolgens kil waarbij hij haar indringend aankeek. Natuurlijk had die indringerige blik van hem geen effect op Grace die gewoon door zou gaan met haar kleine toneelspel. “Schijnheilige vriendelijkheid? Sorry maar ik weer niet waar je het over hebt.” Zei ze grijnzend terug tegen hem alsof ze ook echt niet wist waar hij het over had. “Waarom zou ik schijnheilig doen?” Vroeg ze er nog achteraan, een stille hint, ze had een plan. Want hij moet ook wel weten dat Grace alleen schijnheilig zou doen als ze er profijt van zou krijgen, als ze er iets mee kon krijgen. Ze zou er ook niet over twijfelen, Grace had geen schaamte, die deed het gewoon. “En hoe was jou dag Grace?” Vroeg ze nu aan haarzelf omdat ze wist dat hij die vraag wel niet zou gaan stellen. “Nou Charlie, als je het dan zo graag wilt weten. Vandaag ben ik terug gekomen uit de ziekenzaal waar ik een paar weken lang heb gelegen met gebroken ribben en inwendige bloedingen.” Ging ze verder met nog steeds de geacteerde vriendelijkheid van haar. “Waar ik je trouwens nog voor moet bedanken, gezien jij degene bent die die mensen gehaald heb, dank je.” Zei Grace tenslotte met een grijns op haar gezicht terwijl ze hem in de ogen aan bleef kijken..

Het feit dat hij al over moorden begonnen was, leek haar een goed teken, dan zou het misschien toch makkelijker worden? Ze wist het niet zeker en zou nu dan ook nog niet meteen over haar hele plan beginnen, daar mocht hij nog wel eventjes op wachten, toch? Het zou zonde zijn als ze hem nu meteen al zou vertellen waarom ze hier kwam, dat was te makkelijk, hij mocht wel nog eventjes in zijn eigen gedachten gaar koken vond ze. Proberen te achterhalen wat Grace hier nu kwam doen, want tja, wat wilde ze nu doen he? Nou ja, eigenlijk niets anders dan hem proberen over te halen om het meisje te vermoorden die haar door een kas heen had lopen gooien, iets waarvoor Grace nog best ver kon gaan om dat te krijgen, ze zweerde het. Ze wilde gewoon dat meisje dood hebben, nu of later maakte op zich niet zoveel uit, zolang ze maar de bevestiging kreeg dat het meisje eraan ging was het goed. En natuurlijk wilde Grace meehelpen in het plan, want het mocht niet zomaar een moord worden, het moest een gruwelijke worden. Dit meisje was er gewoon zo in geslaagd Grace’s hartje te krenken met haar acties, vooral die ene met de spin, en daarnaar dus nog haar door een kas heen te smijten. Whow, ja echt, Grace haatte haar met heel haar hart. "Ik weet dat ik interessant ben, maar bedankt voor de herinnering" Zei Charlie met een zelfingenomen terwijl Grace haar weg vond naar zijn bureau en hier gewoon simpel weg op ging zitten, alsof het haar helemaal niets boeide. Nee, niets geen schaamte, Grace deed gewoon alsof ze thuis was zoals ze bijna altijd deed.

Opnieuw trok Charlie sarcastisch zijn wenkbrauw op wanneer Grace haar schijnheilige gedrag ontkende, al wist hij waarschijnlijk ook wel dat ze dat echt wel deed. Kon ook niet anders bij haar, Grace zou nooit zo tegen iemand doen tenzij ze iets van iemand wilde. Dat was iets wat iedereen wel kon weten. "Omdat ik goed genoeg weet dat je niet naar hier bent gekomen omdat je me fijn gezelschap vind" Zei hij koeltjes terug tegen haar en Grace trok wat grijnzend een mondhoek op. Daar had hij gelijk in maar ze ging hem dat gelijk niet geven, dat zou haar plan tegen misschien tegen kunnen werken. Wanneer Charlie ineens uitdagend op haar afstapte trok Grace haar wenkbrauw over op diezelfde manier op, met wat uitdaging. Onverschrokken bleef ze zitten terwijl Charlie zijn handen naast haar op de bureau en zijn gezicht dicht naar die van haar had gebracht. Haar ogen had ze automatisch gesloten maar stiekem was Grace wel blij dat hij het hield bij dat kleine stukje afstand dat nog tussen hun in zat. Heel stiekem dan. Wel gaf dit haar meer drive om haar plan door te zetten, hmm, misschien gaf dit zelfs nog wel meer mogelijkheden? Hij boog zich een beetje naar links toe. "Tenzij je toch wel onder de indruk was door dat ene.. Voorvalletje in de kantine?" Fluisterde hij zachtjes in haar oor en eventjes beet Grace op haar lip. Ze wilde zo graag hier zo hard tegenin gaan maar dat ging ze niet doen. ”Misschien wel, misschien niet, wie weet het?” Vroeg ze zachtjes fluisterend terug. Ze ging hem niet zijn zin geven.

Hij leunde - gelukkig - ook alweer weg van haar en deed alsof er niets gebeurd was. Grace bleef hem geheimzinnig aankijken met haar blauwe ogen en begon met het vertellen van hoe haar dag was geweest, gezien hij het haar ook niet zou gaan vragen vroeg ze de vraag ook voor hem. De gespeelde vriendelijkheid was niet ver te vinden, het was duidelijk ook dat ze er eigenlijk niet van meende, aan haar gezicht te zien. Maar toch vertelde ze heet vrolijk over haar ziekenhuis verhaal en bedankte ze hem ook nog. Tja, het was echt wel puur omdat dit alles een groot toneelspel was. Hij keek haar met een kleine scheve glimlach aan. "Dat ik die woorden ooit nog uit jouw mond zou horen komen" Zei hij spottend, maar Grace gaf hier heen aandacht aan, niet de aandacht die hij misschien wilde dan. Ze glimlachte gewoon vriendelijk naar hem om kracht bij haar woorden te zetten. Stiekem was ze hem ook wel dankbaar voor wat hij daar had gedaan, hoewel ze het niet liet merken. Het was misschien toch een van de aardigste dingen die hij toen op dat moment had kunnen doen, de manier waarop ze daar op de grond lag met gebroken ribben, het had ook anders kunnen eindigen. "En stop nu met me leugens te vertellen, je 3 minuten zijn bijna om en ik sta niet in voor de gevolgen als je mijn geduld nog verder wil testen, liefje" Zei hij tenslotte onbeschaamd met een uitdagende blik in zijn ogen. Grace had ook al snel weer een grijns op haar gezicht gekregen na deze woorden en drukte zichzelf sierlijk van het bureau af. Sierlijker dan ze misschien anders zou doen en ze liep een tikje verleidelijk terug naar Charlie met bewegende heupen. Haar stappen hadden iets moois en gracieus - eigenlijk een keer iets wat haar naam waardig was - maar tegelijk ook gevaarlijk en sexy. Iets waarvan je niet zou denken dat Grace het in haar had, maar ze wist wat ze deed. ”Zullen we een deal maken?” Zei ze nu uitdagend terwijl ze een wenkbrauw optrok en voor hem ging staan. Met haar blauwe ogen hield ze die van hem vast. Haar hand legde ze nu op zijn borst neer bij het randje van de kraag van zijn shirt. ”Jij verteld mij wat jij van mij wilt en dan vertel ik jou wat ik hier kwam doen, oke?” Vroeg ze nu terwijl ze eventjes naar haar eigen hand keek om vervolgens weer geheimzinnig in zijn blauwe ogen te kijken. Als hij het zo ging spelen, waarom mocht zij dit dan niet?

Ze wist zichzelf heel goed in bedwang te houden bij hem, geen walging te vertonen onder geen enkele voorwaarde, hij zou het niet uit haar krijgen en het maakte niet uit wat hij daarvoor deed. Dit betekende trouwens niet dat ze het niet voelde, want natuurlijk, ze bleef wel Grace he. Ze bleef nu eenmaal die afkeur voelen naar ieder mens op aarde en dus ja, ook Charlie. Hij was daar geen uitzondering op. Wanneer hij vroeg of het voorvalletje in de kantine misschien toch indruk op haar gemaakt had besloot ze om het antwoord maar een beetje vaag te houden. Ze zou niet toegeven aan haar walging maar liegen ging ze ook niet doen door te zeggen dat ze het fijn had gevonden ofzo. Dus ja, misschien wel, misschien niet? Wie wist het antwoord? In ieder geval gaf hij haar wel ideeën door zijn actie voor nieuwe mogelijke oplossingen.

Ze bleef haar helder blauwe ogen op hem gericht houden wanneer hij weer van haar weg stapte en ze hem haar dag vertelde. Ja, over hoe ze net uit het ziekenhuis was gekomen enzo en gebroken ribben en inwendige bloedingen het resultaat waren geweest van hun aanvaring met dat meisje genaamd Lydia. En tenslotte wist ze hem nog te bedanken voor wat hij gedaan had. Dat hij hulp was komen halen, waar ze ook stiekem wel dankbaar voor was geweest. Ook al was het maar een deel van haar plan en haar gefake’te vriendelijkheid, toch had het nog wel een beetje betekenis. Maar dan ook alleen dat gedeelte, voor de rest had niets betekenis en was ze alleen maar bezig met het krijgen van wat ze wilde, speelde ze een spelletje met hem. Wanneer hij haar nog een keer probeerde te dwingen tot het vertellen van haar reden waarom ze hier was gekomen gaf ze hem nog steeds geen antwoord. Natuurlijk niet, ze ging niet braaf reageren als een hondje op zijn bevelen. Dat haar drie minuten bijna om waren boeide haar niets, hij ging haar toch zeker niet onder tijdsdruk zetten. Grace nam haar tijd hoor, ging zich niet haasten, hij mocht best een beetje werken voor het antwoord.

Ze zette zichzelf weer op de grond neer en liep naar Charlie toe met een nogal sexy manier van lopen, iets waarvan niemand waarschijnlijk wist dat Grace het in zich had om ook maar een klein beetje iets van sierlijkheid te hebben, maar Grace wist het maar al te goed van zichzelf. Ze wist het te gebruiken in tijden waarin ze het nodig had, haar vrouwelijkheid. Soms was het echt te gemakkelijk om het mannelijke geslacht hiermee onder de indruk te krijgen, maar goed, Charlie was misschien wel een uitdaging. Al leek het nog niet eens zo moeilijk te gaan sinds ze wel iets van interesse in zijn blik kon vinden. Ze vroeg hem of hij misschien een deal wilde maken maar hier reageerde hij niet op. Hij volgde haar onbewogen met zijn blik terwijl Grace voor hem was komen staan en haar hand wat uitdagend op zijn borst had gelegd. Zachtjes begon ze het randje met haar vingers vast te pakken en had ze heel even naar haar eigen hand geleken om gewoon haar blik even af te wenden om hem vervolgens weer ineens met haar gefake’te vriendelijke en vooral zeer uitdagende blik aan te kijken. Hij keek haar ook aan met een lieve glimlach en legde zijn hand nu neer op haar heup waar een klein beetje van haar blote huid zichtbaar was. Zonder enig teken van walging in haar gezicht liet ze haar hoofd een klein beetje scheef hangen op een speelse manier. Bleef hem in de ogen aankijken terwijl hij zich wat naar voren boog. "Wie zegt dat ik iets van jou wil?" Vroeg hij zachtjes waarbij zijn stem ineens heel anders klonk, verbazingwekkend mooi zelfs. Ze trok haar ogen een klein beetje samen waarbij ze hem een tikje onderzoekend aankeek, zich afvragend waar ineens die stem vandaan kwam. "Misschien was het een random act of kindness" Zei hij er vervolgens wat gekwetst achteraan, alsof het hem had geraakt dat Grace hem ervan beschuldigde dat er iets te vinden was achter zijn actie, wat er trouwens niet voor zou zorgen dat Grace hem hiervan niet meer zou beschuldigen. Ze wist wel beter. ”Ik geloof je niet.” Zei ze nu waarbij ze haar stem ook een beetje lager had gemaakt, om het een beetje sexy te laten klinken. Haar ogen waren speels en zachtjes bracht Grace haar lichaam dichter naar die van hem toe, tot het die van hem bijna zou raken. Wat het ook deed, alleen bij de beweging van haar ademhalen raakte haar lichaam die van hem. ”I know you want something.” Zei ze er vervolgens achteraan waarbij ze inmiddels haar gezicht ook zo dichtbij had gebracht waardoor haar lippen die van hem bijna raakte, maar nog steeds net niet. Haar adem was wel te voelen op zijn lippen. ”Just tell me,” Zei ze er zachtjes achteraan op een sensuele manier. Oh, echt hoor, als ze hem nu niet zou hebben dan wist ze het zelf ook niet meer. Hij vroeg er ook zelf om dus hij moest niet klagen, hij had haar op dit idee gebracht door het zo te spelen en nu ging ze dit spel alleen maar beter spelen dan hem, dat kon hij verwachten.

Ze had hem precies waar ze hem hebben wilde en haar spelletje leek voor nu perfect te werken, gezien hij toch wel geïnteresseerd leek te zijn in haar en dat was precies de reactie die ze aan het uitlokken was. Grace had inmiddels al veel trucjes geleerd om mensen te manipuleren, ze wist precies te krijgen wat ze wilde. Er was alleen een trucje die bleek toch altijd het beste te werken, sowieso bij het mannelijk geslacht dan, en dat was verleiden. Haar charmes gebruiken kon Grace zeker wel, ze deed het niet graag en normaal gesproken dus ook totaal niet maar wanneer ze haar zin moest krijgen, dan deed Grace alles eigenlijk wel. Je moest haar daar ook echt niet in onderschatten. Als ze iets wilde hebben, moest ze het krijgen ook, and no shame. Stiekem vond ze het ook best wel leuk om Charlie te teasen als deel van haar plannetje. Ze vond het altijd leuk om te teasen, want de reacties en de macht die ze dan over iemand kon hebben die misschien zich misschien sexueel aangetrokken voelde tot haar, dat was iets waar Grace gewoon graag mee speelde. Natuurlijk bestond er bij Charlie ook een kans dat hij het spel alleen maar mee speelde, want ze moest ook hem niet onderschatten, niet weer.

Hij keek haar met aan wat verdrietige blik aan terwijl ze hem vertelde dat ze hem niet geloofde. Ze moest wel zeggen dat die plotselinge verandering in zijn stem dan misschien toch bijna wel indruk op haar begon te maken en ze had echt geen idee waarom, of waar het überhaupt vandaan kwam. De stem was gewoon zo mooi dat zelfs Grace bijna smolt, al bleef het natuurlijk wel bij een ‘bijna’, nog wel in ieder geval. Ze ging gewoon verder met haar spelletje en kwam nu gevaarlijk dichtbij de jongen zodat hij haar adem kon voelen op zijn lippen en haar huid voelde elke keer dat ze adem naar binnen zoog. Hij trok zich niet terug, dus Grace was ergens wel benieuwd naar wat hij dan zou doen. Zou hij alsnog terugtrekken? Opgeven en vallen voor haar verleiding? Of ging hij het spel beter spelen dan haar? Drie mogelijke dingen die konden gebeuren en welke ging het worden?

Plotseling sloeg hij zijn andere arm ook om haar middel heen en trok hij haar nu volledig tegen zich aan, iets wat Grace redelijk makkelijk liet gebeuren zonder tegenspartelen. Ze bleef haar aandacht op hem gericht houden met haar ogen die half gesloten zaten, ook wanneer hij een van zijn handen onder haar shirt liet glijden. Ze voelde hoe zijn hand langs haar rug omhoog gleed en hoe hij zijn lippen zachtjes op die van haar legde, meer niet, het bleef een lichte aanraking. Grace sloeg haar armen gewoon om zijn hals heen en besloot om haar spel door te blijven spelen, ze liet hem niet nog een keer haar eigen spel afpakken. Ze trok zichzelf dichter tegen hem aan en begon luider te ademen, gewoon om hem te teasen en nog steeds niets van haar walging te laten weten. "Maybe you were right all along" Zei hij weer met die stem, die Grace echt bijna niet kon weerstand. What the fuck, het was maar een stem, waarom werd ze er in haar hoofd dat helemaal gek door? Beheers jezelf Grace!

Hij legde nu de hand die nog op haar heup lag achter bij haar nek zonder haar dichter tegen zich aan te drukken. "Want weet je, ik heb iets voor jou gedaan. Iets wat ik niet zomaar zou doen. En nu wil ik dat je iets voor mij doet" Vervolgde hij nu en nieuwsgierig keek ze hem aan. Ah, eindelijk. "Ik wil dat je me met rust laat, voor de rest van de tijd hier. Geen random bezoekjes meer in mijn kamer, geen pogingen meer om dingen van me te pikken of proberen om dingen over mij te weten te komen" Zei hij nu dringend tegen haar met die gouden stem. Zachtjes knikte ze Grace nu om te laten weten dat ze zich eraan zou houden terwijl ze de woorden goed opslag in haar hoofd. Dat kon ze wel doen, het was niet echt alsof ze echt veel van hem wilde ofzo. Eigenlijk helemaal niets op die moord op Lydia na en zijn dolken, maar die zou ze toch niet krijgen. En dan nu, omdat ze het gewoon nog steeds leuk vond om het zo te teasen maar ook omdat ze nog eventjes er een schepje bovenop wilde doen dat zij dit spel beter kon spelen dan hem, drukte ze nu eventjes speels en uitdagend haar lippen op die van hem. "En nu jouw deel van onze deal, babe..” Zei hij vervolgens nog en grijnzend trok ze haar gezicht nu weg van hem, zodat ze hem aan kon kijken. ”Lydia, jij gaat haar vermoorden, oke?” Vroeg ze nu aan hem met een kille blik in haar ogen. ”Dan hou ik me aan jou deel van de deal en kom ik je niet meer random opzoeken, dingen van je proberen te stelen of dingen of je te weten te komen.” Vervolgde ze met een geamuseerde blik. ”Dat beloof ik..”

Ze wist dat hij waarschijnlijk die hele act van het onschuldige jongetje aan het fake’en was, dat hij een spelletje met haar aan het spelen was, dacht misschien haar in te spelen op haar gevoelens of wat dan ook, maar het ging niet werken bij haar. Ze wist echt wel dat Charlie lang niet zo onschuldig was of lief, of iets in die richting. Ze kende hem wel beter dan dat, wist echt wel dat hij niet zomaar aardig ging lopen doen tegen haar. Maar toch, er zat iets in die stem van hem wat ervoor zorgde dat Grace zich toch een beetje vreemd begon te voelen. Ze snapte er gewoon helemaal niets van en wat het nu precies met haar deed wist ze ook niet, wel wist ze dat het een soort interesse wekte. Hij had haar duidelijk ook nog niet alles verteld over zijn mutaties, dat wist ze ook wel gezien hij in de kantine had gezegd dat hij niet alles aan haar mocht vertellen. Die stem van hem, het kon gewoon niet anders, het was iets van een mutatie en het probeerde vat op haar te krijgen en dit wilde ze niet.

Ze haatte Charlie nog steeds met elke druppel bloed in haar lichaam en dat zou ook nooit veranderen maar ondanks alles wist ze toch een soort respect voor hem weten te krijgen. Dit liet ze zeker niet zien, zou ze ook nooit doen maar het was wel zo. Zeker nadat hij ook nog eens hulp had geroepen wanneer ze met gebroken ribben op haar buik in de kas lag, dat was niet leuk geweest en hij had haar ook prima kunnen laten liggen, iets wat Grace ook zeker had gedaan als ze in zijn schoenen had gestaan, al begon ze daar nu wel over te twijfelen. Misschien dat nu, als ze hem ooit zo tegen moest komen in grote pijn, dat ze wel hetzelfde zou doen.

Maar dat moest ze nu allemaal even aan de kant zetten, ze was hier niet gekomen om vriendelijk met hem te lopen brabbelen, ze wilde iets. Ze wilde dat hij Lydia voor haar zou gaan vermoorden, hier wilde ze zekerheid over hebben. Hij was de enige die ze kende die dat zou kunnen doen omdat zijn bloed niet bestuurbaar was voor haar, en dus moest hij het doen. Wel met haar hulp, ze wilde wel betrokken zijn bij het plan als het kon. De voorwaarden, daar kon ze wel mee akkoord gaan, maar toch wilde ze even voor haar eigen zekerheid en voor het spel die ze speelden, hem terug pakken door haar lippen op die van hem te drukken op een wat speelse en uitdagende manier. Hij beantwoorde haar kort, maar Grace liet niets van walging of afkeur merken. Bleef gewoon passievol om te laten zien dat ze dit spel ook goed kon spelen, beter dan hem.

Geamuseerd trok Charlie een mondhoek omhoog wanneer ze hem vertelde dat hij Lydia voor haar moest vermoorden, iets wat Grace toch wel een goede hoop gaf, want mooi, dan zou dat dus gewoon gebeuren. "Hoe graag ik dat voor jou zou willen doen, en geloof me, je hebt geen idee hoe graag" Zei hij met een verdrietige blik in zijn ogen en terwijl hij zijn schouders even ophaalde. Grace bleef hem doordringend aankijken, als een hond die een bal zag en deze ontzettend graag wilde hebben maar erop moest wachten. "Ik kan haar niet vermoorden zolang ze op dit eiland zit" Zei hij zachtjes waardoor Grace even opstandig haar wenkbrauw optrok. Hier was ze het duidelijk niet meer eens, maar ze was wel van plan om nog meer van haar charmes in de strijd te gooien als dat nodig was om hem er toch van te kunnen overtuigen. Ze ging dit niet verliezen. Al werd ze nog wel ingehouden door die stem van hem, anders was ze nu al tegen hem uitgevallen, maar ze bleef rustig. "Het spijt me dat ik je moet teleurstellen.. Je doet al deze moeite voor mij en dan kan ik niks voor je doen" Zei hij vervolgens nog steeds met die stem en het begon haar enorm te irriteren, omdat ze zichzelf er niet van kon weerhouden erop te letten en er stiekem wat van onder de indruk te zijn. Hij leunde met zijn hoofd tegen die van haar aan en aaide zachtjes over haar rug heen. Grace keek hem teleurgesteld aan, zonder de haat in haar ogen en bleef nog eventjes zwijgen voordat ze weer wat zou zeggen. Ze vond het duidelijk moeilijk om zichzelf terug te vinden elke keer nadat hij met die stem praatte.

”Dan zorg je maar dat ik die moeite niet voor niets heb gedaan, vermoord je haar maar zodra we allemaal van het eiland af zijn, maar je doet het.” Zei ze vervolgens toch wat dringend, maar het was nog lang niet zo dringend als dat ze zelf wilde, en dat was misschien ook wel te horen. Ze hield zich behoorlijk in, en dat kwam allemaal door die vervloekte stem van hem. ”En stop alsjeblieft met what the hell je ook maar aan het doen bent, want het is dood irritant en echt niet cool.” Zei ze vervolgens terwijl ze hem met een verwarde blik aankeek. Hierbij maakte ze misschien duidelijk dat die stem effect had op haar maar dat maakte haar even niet uit..

Het feit dat zijn iets van een soort mutatie van hem vat op haar begon te krijgen vond ze helemaal niet cool, want serieus, ging hij dit nu echt doen? Kon hij haar niet een klein beetje in haar waarde laten door haar niet te gaan lopen bewerken door een of andere mutatie, dit was echt niet leuk hoor. Straks begon Grace ook nog wat te voelen voor die stem van hem en ze wilde alles behalve dat, echt niet, ze sprong liever de zee in dan dat ze iets voor hem zou gaan voelen, voordat ze überhaupt iets voor een mens ging voelen. Maurim was misschien even een ander verhaal omdat de jongen toch wist haar in haar hart te raken, maar ook dat was gewoon puur vriendschappelijk. Het was wel nieuw voor Grace om iemand echt aardig te mogen vinden, maar dan dus ook echt aardig. Ze snapte het dan ook niet helemaal, want nooit had Grace het gekund om iemand aardig te vinden omdat mensen altijd gemeen waren tegen haar, ze vonden haar altijd een creep, iets wat Grace in het begon altijd veel pijn had gedaan maar inmiddels was ze het al zo gewent eraan geraakt dan ze het niet vaak genoeg meer kon horen. Het had haar gemaakt tot wie ze nu was en spijt had Grace er niet van, zij mochten degene zijn die er spijt van mochten hebben dat ze haar zo hadden gemaakt zoals ze was, niet zij. Grace deed alleen maar wat er van haar verwacht werd, dat ze een creep was, meer niet dus ze moest gewoon niet zeuren.

Gelukkig liet Charlie haar los nadat ze hem met een verwarde blik vroeg om te stoppen met wat hij ook maar aan het doen was, ze vond het namelijk echt niet leuk zo. Het irriteerde haar flink, de manier waarop ze zichzelf zo begon te gedragen door iets wat hij deed met zijn stem, het was gewoon weird. Hij legde zijn hand op haar schouder neer en duwde haar overtuigend achteruit waardoor Grace ook wat stappen terug deed. Meteen keek ze hem weer giftig aan, gezien ze wel behoorlijk pissed was richt now, omdat ze niet al had gekregen wat ze wilde en haar plannetje nu een beetje in de soep liep. "You should not forget who you're talking to" Zei hij weer met zijn normale stem, zodat Grace zichzelf gewoon weer kon herpakken in alles. Ze trok even eigenwijs haar wenkbrauwen op waarbij ze eventjes op haar lip beet. "Je moet niet vergeten wat ik ben, Grace. Dat is gevaarlijk" Zei hij waarbij ze hem nog steeds wat ongelovig aankeek. Tja, dat had hij haar al zo vaak verteld dat ze niet echt meer wist of ze het wel moest geloven of niet. Ja, dat ze misschien een beetje mocht uitkijken, oke. Maar eerlijk, ze geloofde niet dat Charlie haar echt wat aan wilde doen, als hij dat echt wilde had hij dat al lang gedaan, en dan had hij haar ook niet zomaar gered van Lydia. ”Als jij dat ook niet vergeet komt het vast goed.” Zei ze vervolgens om toch weer een beetje een neutrale houding aan te nemen.

Charlie begon nu richting zijn bureau te lopen en pakte daar een schriftje op waar hij in begon te bladeren en Grace bleef hem nog even met een opgetrokken wenkbrauw volgen met haar ogen waarnaar ze op zichzelf verveeld op zijn bed neerzette. Zette haar handen achter haar rug in de dekens neer en leunde een beetje achterover, zonder schaamte, alsof ze gewoon thuis was. Wanneer hij zachtjes begon met het voorlezen van een gedichtje richtte ze haar aandacht weer terug op hem en luisterde ze naar wat hij oplas. "Hard, soft, jagged, smooth, found, lost, polite, rude" Begon hij waarnaar hij eventjes stopte. De woorden waren maar mooi en zo klonken ze ook, ondanks dat hij ze uitsprak met zijn eigen normale stem. Het maakte wel dat Grace door bleef luisteren. "Dark, light, kiss, frown, safe, fright, Up, down" Ging hij verder waarnaar hij het schriftje dichtsloeg om haar aan te kijken in de ogen. Kalm luisterend keek ze hem aan. "Love, hate, death, life, hells door, heavens gate" Vervolgde hij waarnaar hij tegen zijn bureau aan ging staan en zijn armen over elkaar had geslagen. ”Ik weet niet hoe je denkt over de hemel en de hel. Dat zijn ook mijn zaken niet. Maar besef dit" Zei hij waarbij hij haar serieus aankeek. "Als ik dit voor je doe, zelfs als ik van het eiland af ben, dan loop je na je dood niet door de poort die je ergens wel verdient" Zei hij uiteindelijk tegen haar en eventjes sloeg Grace haar ogen neer en keek ze naar haar buik die door deze kleren zichtbaar was en nu doordat ze een beetje achterover lag nog meer zichtbaar was geworden. Nadenkend keek ze staarde ze haar haar buik en meed ze eventjes Charlie’s ogen. Voor het eerst liet ze Charlie heel eventjes een klein beetje zien van het kleine kwetsbare meisje die we wel zeker in zich had zitten, dat meisje waarmee tot nu toe alleen Maurim nog kennis mee had mogen maken liet zichzelf nu een tweede keer eventjes kort zien. Dit betekende voor Charlie alleen niet dat Grace hem mocht ofzo, het waren alleen zijn woorden die tot haar waren doorgedrongen. ”Ze probeerde een spin van mij te vermoorden, eentje die ik zeer lief heb, en wilde dat ik haar zou opeten.” Zei Grace nu terwijl ze eventjes slikte en zichzelf weer probeerde te herpakken, want eigenlijk verdiende Charlie het niet om haar zo te zien. ”Daarnaast heb ik door haar zelf een spin dood geslagen met mijn eigen hand.” Zei ze nu met enige woede in haar stem. ”Zeg me nu niet dat het fout is van mij om haar dood te willen, want wat voor iemand vraag nu van iemand om een vriend op te eten of zelf met eigen handen te vermoorden? Dat is gewoon wreed, dat moet jij ook wel snappen.” Zei ze vervolgens om hem alsnog proberen te overtuigen, want hij moest haar hierin wel echt gelijk hebben. Je kon echt niet aan iemand vragen om zijn of haar vriend met eigen handen te vermoorden, dat kon niet..