Onderwerp: Re: No, I can't figure you out [&Charlie] zo feb 15, 2015 9:19 pm
Great Minds Think Alone
Vanaf ze hem aan had gesproken op het feit dat hij zijn mutatie aan het gebruiken was, kapte hij er mee. Het feit dat ze verward keek, maakte het voor hem duidelijk dat hij gewonnen had. En dat was voor hem genoeg, hij stond niet dichtbij Grace omdat hij dat fijn vond. Nope, hoe verder hij van haar was, hoe beter. Want hij was niet de enige die moeite had moeten doen om niet te rillen onder haar aanrakingen. Het was een kwestie geweest van wie het eerst zou opgeven, en dankzij zijn Engelenstem was dat zij geweest deze keer.
Vanaf het moment dat hij zijn stem terug normaal liet klinken en het contact verbrak door haar achteruit te duwen, keek ze hem terug giftig aan. Toen hij haar waarschuwde, keek ze hem nogal ongelovig aan. Right, hij had zijn dreigementen nog nooit echt uitgevoerd, maar toch. Het was trouwens niet aan hem om te beslissen wanneer hij wat deed. Als hij die keuze had gehad, dan was hij al veel eerder gebroken en dan stond ze waarschijnlijk niet meer hier nu.
Al snel zette hij het uit zijn hoofd, probeerde nu een soort van de woorden in zijn hoofd naar haar over te brengen zonder dat ze echt door kreeg wat er aan het gebeuren was in zijn binnenste. En hoe kon dat beter dan met woorden die niet van hem waren, maar geschreven door een van de geniaalste Engelen die ooit ‘geboren’ was? Haar aandacht werd meteen terug naar hem getrokken, al lang dat deze keer niet aan hem, maar eerder aan de kracht van de woorden die hij voorlas. Zelfs in het Engels leken ze hun impact niet te missen..
Charlie waarschuwde haar, op een subtiele manier, maar ze zou het wel door hebben. En het maakte wel indruk, blijkbaar, want ze reageerde niet meteen. Grace ontweek zijn blik, wat voor hem teken was dat ze er wel over na dacht. Ze leek ergens moeite te hebben met iets, maar hij zei niks. Het was zijn zaak ook niet, vond hij. Plus, waar ze aan dacht, interesseerde hem ook niet echt. Hij wou gewoon dat ze goed nadacht over haar plan, dat ze misschien in trok wat ze zonet had gevraagd.
”Ze probeerde een spin van mij te vermoorden, eentje die ik zeer lief heb, en wilde dat ik haar zou opeten.” Begon ze, waarna ze even slikte. Haar uitleg, hij hoorde het, en zij hoorden het ook. Charlie voelde geen medelijden, maar er was er weer eentje die haar begreep. Ezechiël. De Engel die de geboorte van de mens had meegemaakt, de Engel die er bij was geweest toen 'God' was ontstaan. Hij had al veel gezien, veel gehoord; en hij stond aan haar kant.
"Dit is nog nooit eerder gebeurd", Klonk Raziël's gouden stem. Tot Charlie's verbazing klonken de stemmen niet alleen in zijn hoofd, maar door de hele kamer. Even keek hij met gefronste wenkbrauwen naar Grace. Zou ze het ook horen? Zou ze ook doorhebben wie er aan het woord was? "We ontmoeten niet vaak mensen als jij, Grace Manthey", Ging de stem van Ezechiël verder. Charlie bleef Grace ondertussen onbewogen aankijken. Dit was voor hem dagelijkse kost, de stemmen waren zijn hele leven lang al aanwezig, dus hij keek er niet van op.
"Wat Lydia Martin-Roden deed, was inderdaad wreed. Maar deze dingen gebeuren dagelijks, al sinds de mens begon te communiceren met elkaar. Waarom zouden we jou deze gunst verlenen, omdat jij toevallig onze Jager kent? Wij bepalen wie sterft en wie niet, wij bewaken de hemelpoorten, en momenteel zijn wij nog niet allemaal overtuigd", Ging Ezechiël verder, waarna het even stil was. "We zullen er over nadenken. We zullen er over praten", Beëindigde Ezechiël, waarna de aanwezigheid in de kamer terug afzwakte en de stemmen verdwenen. Charlie haalde even diep adem en keek Grace toen aan. "Je beseft toch wel wat dit betekent, hoop ik?" Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Als ze nu niet door kreeg wat voor een impact dit had gehad hierboven, dan wist hij al lang wat het antwoord van de Raad zou zijn..
Onderwerp: Re: No, I can't figure you out [&Charlie] wo feb 18, 2015 3:26 pm
I know your game
But I can't figure you out
Grace snapte niet waarom en hoe maar eventjes voelde ze zich gewoon helemaal niet meer op haar gemak, iets had haar geraakt een paar weken geleden, dat was duidelijk te merken aan de manier waarop ze nu ineens haar manier van doen aan het veranderen was. Ze probeerde Charlie niet de mond te snoeren, probeerde hem niet meer te verleiden - waar ze anders gewoon mee door zou zijn gegaan - en probeerde hem ook niet aan te vallen. Ze probeerde helemaal niets meer en liet alles wat ze aan strategie in haar had en van plan was geweest hier te gebruiken op Charlie gewoon vallen, dat deed er gewoon even niet meer toe. Hij had gewonnen deze keer want Grace zou ook niet meer de moeite doen om nu nog iets van hem te krijgen. Later zou ze misschien het nog wel een keer proberen als ze nog steeds niet gekregen zou hebben wat ze wilde, maar voor nu wat het even gedaan met haar plan. Was ze ook eventjes de lol die ze erin had gehad kwijt geraakt samen met haar drang om de jongen dwars te zitten. Ze lag nu gewoon op zijn bed te luisteren naar het gedicht wat hij aan het voorlezen was, een gedicht dat leek wel een soort van indruk op haar te maken. Zeker nadat Charlie haar ervoor waarschuwde dat ze niet door de juiste deur heen zou lopen als ze hiermee door zou gaan, niet dat ze erin geloofde, al begon ze het door deze woorden misschien toch te betwijfelen op de een of andere manier. Ze vroeg zich gewoon af of het niet juist was van haar om Lydia te haten en dood te willen want in haar ogen had ze hier alle reden voor gekregen. Ze had niet aan haar mogen vragen een vriend gewoon op te eten net zoals ze nooit Grace zelf een spin had mogen laten vermoorden, dat was namelijk iets wat Grace werkelijk nooit zou kunnen doen, maar nu had ze het wel gedaan door haar vervloekte bloedmanipulatie. Hierdoor had Grace zelf iets gedaan wat ze nooit in haar hart zou kunnen doen, en het vrat haar helemaal op. Net zoals dat dreigement waarbij Grace misschien een van haar goede vrienden moest opeten, dat kon gewoon niet. Dat was te wreed in haar ogen, om iemand tegen zijn of haar wil in iemand te laten vermoorden, mens of spin.
Grace kende veel wreedheden in de wereld en had er genoeg ervaring mee gehad, al moest ze daarbij wel eerlijk zeggen dat zolang het met mensen te maken had het haar niet zoveel had kunnen schelen. Daarvoor had Grace haar liefde voor haar medemens gewoon helemaal verloren, wat ook gewoon niet gek was met haar ervaringen. Zij had zichzelf bevonden in de wereld van insecten waar naar genoeg zelfs alleen maar meer wreedheden naartoe werden uitgevoerd. Omdat het insecten waren, te klein - en daardoor te gemakkelijk voor ieder mens om te vermoorden - en die hadden toch helemaal niets van waarde dus waarom zou je het als kostbaar behandelen? Bijna geen enkel mens dacht ook nooit na over wat een spin misschien mocht voelen vlak voordat hij werd doodgetrapt door een schoen. Hetzelfde verhaal klopte ook een beetje met Grace, al was ze zelf misschien wat groter en moeilijk dood te trappen, ze werd wel op dezelfde manier behandeld. Niet door iedereen gelukkig, dat bleek namelijk wel wanneer de jongen die ze in het ziekenhuis had mogen ontmoeten niet meteen begon met oordelen en zich zelfs had opengesteld voor het feit dat spinnen ook hun eigen gedachten hadden. Dat maakte ze niet veel mee.
Ze lette niet echt meer op Charlie en het boeide haar ook echt helemaal niets wat hij nu ging doen of wat dan ook, ze had gezegd wat eruit moest en hij mocht er maar respect voor hebben of wat dan ook. Waarom ging ze dat eigenlijk verwachten? Hallo, ze was nog steeds Grace, de creep die hem nog wel eens lastig viel, waarom zou hij? Wel, als hij haar nu ging lopen pesten kon hij een hoop woede van haar terug verwachten, dat zou ze gewoon niet pikken, zeker nu niet. "Dit is nog nooit eerder gebeurd" Hoorde ze ineens weer zo’n prachtige stem zeggen en eventjes wilde ze naar Charlie snauwen dat hij ermee op moest houden, maar het was zijn stem niet. Verward keek ze Charlie aan die haar met gefronste wenkbrauwen aankeek. Snapte even niet waar het vandaan kwam. Wacht had hij nu weer stemmen in haar hoofd gebracht?! Ging ze nu weer zo’n vreselijke nacht vol stemmen in haar hoofd krijgen? Nee, dat klopte niet, dit klonk anders. "We ontmoeten niet vaak mensen als jij, Grace Manthey" Hoorde ze nu een andere stem zeggen en eventjes keek ze door de kamer heen, waarnaar ze al snel tot de conclusie kwam dat het eigenlijk nergens vandaan kwam. "Wat Lydia Martin-Roden deed, was inderdaad wreed. Maar deze dingen gebeuren dagelijks, al sinds de mens begon te communiceren met elkaar. Waarom zouden we jou deze gunst verlenen, omdat jij toevallig onze Jager kent? Wij bepalen wie sterft en wie niet, wij bewaken de hemelpoorten, en momenteel zijn wij nog niet allemaal overtuigd" Ging de stem verder en eventjes beet ze op haar lip. Ze wist niet waar deze stemmen vandaag kwamen, waren het engelen? Hoe kon dan? Nee, het waren geen engelen, die bestonden niet, toch? Of wel? Kort herinnerde ze zich het gesprek uit de kantine met Charlie waar ze het ook kort over engelen hadden gehad. Werd ze nu gek of? Dit was raar, heel raar. ”Hoe? Waarom? Ze is echt..” Was haar soort van mislukte poging om de stemmen ervan te overtuigen, maar tot haar verbazing was het nog best moeilijk om de woorden te vinden, vooral omdat ze eventjes een beetje door emoties overspoeld werd, iets wat misschien lichtjes te horen was in haar stem. Ze wilde alleen niet verder praten, wetend dat het dan alleen maar erger zou worden en dan hoorde Charlie dat. Waarschijnlijk had hij het al wel door maar Grace was nog steeds eigenwijs genoeg om het hem niet te willen laten zien. "We zullen er over nadenken. We zullen er over praten" Werd er uiteindelijk na een korte stilte gezegd, waardoor Grace kort zuchtte en accepteren knikte. Hierna verdween ook de aanwezigheid en het geluid van de stem, waren ze weer weg. ”Dankje..” Zei ze nog heel zachtjes, wist niet zeker of ze het nog zouden horen. "Je beseft toch wel wat dit betekent, hoop ik?" Zei hij terwijl hij zijn wenkbrauwen eventjes optrok en Grace keek hem nu ook weer aan. Felheid was uit haar gezicht gebleven en ze keek hem met een kalme blik aan. Het feit dat hij dit nog eventjes zo vroeg gaf haar al genoeg informatie samen met dat alles wat er ineens gebeurd was. Lydia kreeg haar verdiende loon nog wel, daar hoefde ze zich waarschijnlijk niet druk om te maken. Zachtjes knikte ze waarnaar ze opstond van zijn bed. Ze nam even diep adem en blies deze ook weer uit waarnaar ze weg liep naar de deur. ”Doei,” Zei ze kortaf tegen hem, omdat ze nu gewoon zo snel mogelijk weg wilde. Teveel emoties, dat mocht hij niet zien, dat wilde ze niet. Dus ze maakte al snel de deur open om weg te lopen, de gang op, terug naar haar eigen kamer..
TAGGED: Charlie → OUTFIT: X → TEMPLATE BY: kayla jean! of atf → NOTES: HERE
Onderwerp: Re: No, I can't figure you out [&Charlie] zo feb 22, 2015 9:29 pm
Great Minds Think Alone
Aan haar reactie te zien, was ze wel onder de indruk. Vooral in de war tho. Eerst keek ze naar hem, met een beschuldigende blik, wat hem niet verbaasde. Want ja, had hij zelf net niet in zo’n stem staan spreken? Maar dit keer was hij niet schuldig. Ja, alleen deze keer hoor. De onschuld zelve at the moment. Voor de verandering, het mocht ook wel een keer gebeuren. Ze moest er niet aan gaan wennen tho.
Maar anyways, geboeid volgde hij het monotoon van Ezechiël, bleef ondertussen Grace in de gaten houden. Het leek wel alsof iemand haar met een knuppel had gemept en ze net terug bijkwam, ze zag er nogal verward en geschrokken uit. Daar had hij dan even het geluk dat die stemmen er al zijn hele leven waren, hij was er nooit echt verrast door geweest. Ze waren er gewoon, hij kende niet anders. Ooit zou hij zich er best triest en boos om voelen, maar then again, hij voelde niet, dus dat probleem was ook alweer opgelost.
Na de laatste woorden trokken de Engelen zich terug, de aanwezigheid verdween en er was niks meer te horen. Voor haar niet dan, bij hem ging het gesprek gewoon verder. Want als Ezechiël zei dat ze er over zouden praten, dan zouden ze er over praten en wel nu. Hij trok de aandacht van Grace, vroeg haar of ze wel besefte wat dit allemaal betekende. Ze knikte zachtjes, waarna ze op stond en naar de deur liep. Kort groette ze hem nog, waarna ze verdween.
Met een zuchtje liet de jongen zich op zijn bed vallen, luisterde stil naar het gesprek in zijn hoofd. Een vergadering waar hij deze keer wel bij mocht zijn. Niet dat ze zijn mening vroegen, maar toch, het feit dat hij mocht luisteren was al heel wat. Dat kwam natuurlijk omdat hij er grotendeels mee te maken had. Er waren zowel voor als tegenstanders van het plan, en een beslissing viel er niet echt. Als ze zouden toestemmen, zouden ze haar balans negatief maken en ergens dan ook deels verantwoordelijk zijn voor haar verbanning naar de hel, en of ze dat op hun geweten wilden hebben, was momenteel nog een groot vraagteken.
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: No, I can't figure you out [&Charlie]
