Het was Dario zijn eerste dag en in tegenstelling tot vele anderen liep hij met een nors gezicht rond terwijl hij op ontdekking ging. Hij was één van die mensen die absoluut niet op het eiland wilde zitten. Van de ene plek waar hij gevangen zat werd hij naar de andere getrokken. In de eerste tien jaar van zijn leven had hij nu niet bijzonder veel van de wereld gezien, en hij wilde graag alles zien. Voor dat hij voor zijn gevoel gedwongen was geweest om naar deze school te gaan had hij erover nagedacht om wereldreiziger te worden. Het leek hem geweldig. Ieder hoekje van de wereld zien en kennis maken met al de culturen en gewoontes. Dát leek hem pas leuk. Het eiland was verre van leuk. Er was veel te doen, maar wat kon een skatepark of zwembad hem nu schelen. Hij kon weer nergens anders heen en het gaf hem dus niet meteen een gevoel van vrijheid. Die aardige sukkel ook die de leiding had genomen toen ze hem kwamen halen.
Al heel de tijd gingen er verontschuldigingen door zijn hoofd maar hij reageerde er niet op en negeerde de stem volledig. Door die idioot zaten ze vast.
Uiteindelijk kwam Dario uit bij de living. Dus er waren in ieder geval nog plaatsen die niet te maken hadden met school. Dat was toch iets. Hij had echter verwacht dat er toch wat mensen zouden zijn in de ruimten maar niks. ‘Ook maar een dooie boel,’ mompelde hij wanneer dat Dario in één van de zetels ging zitten. Hij keek naar de tv die voor hem stond, maar het zwarte scherm was nu ook niet interessant te noemen. De afstandsbediening kon hij zo even ook niet zien liggen. Zin om te zoeken had hij ook niet, dus ging hij maar verder met het staren naar het zwarte scherm. ‘Ik had nog gezegd dat we moesten rennen, dan hadden we hier nu niet gezeten,’ zei de eigenwijze stem in zijn hoofd, die dat Dario enkel met zijn hoofd liet schudden. Ho nee, het was waar, hij was het er helemaal mee eens. ‘Maar dan waren misschien voor altijd op de vlucht, en daarbij waren die twee mutanten net wat sterker dan wij,’ zei de jongen luidop tegen zijn eigen gedachten.
Dario ging rechter zitten, plaatsten zijn ellebogen op zijn knieën om vervolgens zijn hoofd in zijn handen te kunnen leggen zodat hij voorover gebogen zat. ‘Al was dat waarschijnlijk nog beter geweest dan-’ en met één hand gebaarde hij naar de omgeving zonder verder op te kijken. ‘-dit.’

Dario keek meteen op wanneer dat iemand anders zijn stem door de ruimte heen galmde. De persoon stond vlak achter hem, maar hij had haar niet horen aankomen. Hij keek meteen over zijn schouder naar het vrouwelijke figuur dat soepel over de rugleuning van de zetel sprong om zo naast hem te komen zitten. Een charmante glimlach sierde meteen zijn gezicht nu hij haar beter kon bekijken. Geen slecht beeld, zeker niet. ‘Kom jij er dan voor zorgen dat ik niet meer tegen een lege ruimte moet spreken?’ sprak Dario en hij liet zich naar achter vallen tegen de rugleuning met zijn armen erop rustend. ‘Serieus? Dag één en je gaat al achter de vrouwen aan?’ luide één stem in zijn hoofd, en hij kon het zuchten er zeer duidelijk bij horen. ’Beter dit dan dat hij op oorlogs-pad gaat…’ De woorden die door zijn hoofd gingen deden alleen maar een grijns op zijn gezicht komen, en hij wilde lachen, maar dat kon hij tegen houden.
Het meisje begon erover dat de tv niet aan stond en vroeg daarbij wat hij daar deed. ‘Op het moment ben ik aan het genieten van het mooie gezelschap,’ zei Dario als antwoord op haar vraag. ‘Maar voor de rest vraag ik me ook af wat ik hier doe.’
Met ‘hier’ bedoelde hij het hele eiland en de school. Hij hoorde er niet thuis, wilde zich er niet thuis voelen en zal zich er ook niet thuis voelen. Zo koppig als hij was zou hij niet willen toegeven dat de plek misschien uiteindelijk helemaal niet zo slecht was. Dario was er zeker van dat hij nog meer jaren van zijn leven aan het verspillen was.