Je had van die dagen dat je extra vroeg wakker lag in je bed en je naar je plafond staarde en je af vroeg waarom de wereld rond was. Wat op zich verschrikkelijk onbenullig was om te doen maar toch, gewoon liggen en naar het plafond staren had ook iets rustgevend, ookal dacht je aan verschillende redenen waarom de wereld rond was. Alleen was dat geen gedachte die momenteel bij Allison binnen kwam terwijl ze in het donker naar boven staarde. Ze bewoog niet, haar ogen knipperde niet maar er was zoveel meer te zien dan een wit plafond. Ze zag de wereld, ze zag de mensen in Europa opstaan, ze zag de drugsdealers in Amerika op straat staan onderhandelen, ze zag de olifanten over de Afrikaanse vlakten trekken. Ieder detail van de wereld speelde zich rustig af in haar gedachten. Het leek wel een langspeelfilm waarvan ze zelf kon bepalen wat ze te zien zou krijgen. En dat werkte rustgevend voor haar, om de dieren te zien grazen, om kinderen te zien spelen. Dat terwijl er zoveel ergere dingen op de wereld waren om naar te kijken, dingen die haar s’nachts altijd wakker maakte, die haar om aandacht vroegen. Helemaal in het begin was het verschrikkelijk moeilijk geweest om ze te accepteren, om er niet vermoeid onder te geraken, om niet te breken, maar nu … ze had ermee leren leven. Ze kon het niet tegen houden maar ze was ermee gaan leven, haar clairvoyance was een hulp, het hield haar met twee voeten op de grond en realistisch.

Ze had deze ochtend geen lessen, dat betekende dat ze naast haar trainen niets om handen zou hebben. Ze had geen huiswerk en ze wist dat Oliver lessen had dus ze kon ook niet naar hem toe gaan. Er waren dus maar twee opties, of ze zou lekker lang trainen en zichzelf tot het uiterste brengen of ze kon trainen en daarna iets anders doen … Aangezien haar pols nog niet helemaal hersteld was koos ze ervoor om het bij een korte looptraining te houden en daarna even de tijd te nemen om de ongekende plekken van de school te onderzoeken. Sullivan had haar wat nieuwe plaatsen getoond en Allison die altijd veel te druk met zichzelf en andere bezig was moest hoognodig eens wat meer van de school zien. Dus besloot ze dat te doen, misschien ontmoette ze iemand nieuw, iemand om de voormiddag mee te slijten.

Door de harde wind was het lopen net iets moeilijker gegaan dan normaal. Maar na een goede douche en een kort ontbijt in de kantine was haar energiepeil weer gestegen en kon ze de rest van de dag moeiteloos aan. Ze liep de kantine uit en bleef in de lange hal staan, haar blik naar de deur richting de kelders. Ze was hier al eens geweest, met Sullivan maar ze had niet alles gezien. Met een korte blik over haar schouder trok ze de deur open en liep te trappen af in het donker. Om de vijf meter een sip peertje die wat licht gaf aan het plafond was het enige. Haar blik gleed de eerste kamer rond terwijl haar vinger over een stoffige bank gleed terwijl ze langzaam rond wandelde in de kamer. Haar clairvoyance had haar niet gewaarschuwd dat er nog iemand de trap af kwam en dan was haar reactie instinctief simpel, ze trok een kleine dolk uit de schede rond haar enkel en draaide zich geschrokken om naar de persoon in het deurgat. Het koste haar even tijd om te beseffen wat ze deed, een dolk trekken voor een student … jep, dat zou niet mogen, ondanks dat hij ver van haar af stond. ‘Sorry.’ Zei ze gelijk. Ze liet haar arm zakken en hield hem onschuldig achter haar rug. ‘Nooit geleerd dat je meisje niet mag besluipen.’ Grapte ze voorzichtig. Al kon ze zichzelf wel een klop verkopen dat ze zo afhankelijk was geweest van haar mutatie die haar normaal altijd waarschuwde als er iemand naderde …

In één oogopslag zal Allison alles van hem dat ze wilde weten. Grote brede bouw, waarschijnlijk gespierd en capabel om te vechten. Haar kracht zou dus niet uitmaken, ze zou sneller en leniger moeten zijn om hem te overtreffen. Dan was er die strakke neutrale blik waarvan ze kon zeggen dat hij hier niet graag was, of een slechte dag had, of gelijk wat. Daar kon ze niets aan veranderen of hier gewoon vertrekken maar dan zou ze haar plaats hier kwijt geraken. En als er één ding was dat Allison liever niet deed dan was het iets weggeven zonder er voor te vechten. En dan waren er zijn haast emotieloze woorden … heel zijn aura sprak vijand in haar hoofd en iedere zenuw in haar lichaam stond strak gespannen, volgde iedere beweging van zijn lichaam, iedere trek van zijn gezicht. Toch deed ze niets buiten blijven staan, ze wist immers dat je nooit meteen je conclusies mocht trekken, zeker niet wat betreft andere mutanten. Dus ze hield haar handen op haar rug, het ene stevig om haar dolk, voor het geval dat. En ze liet haar ogen in een kalme maar berekende blik op hem rusten terwijl ze haar kansen afwoog voor mocht het mis gaan. Haar sterkste wapen was nog steeds hem aanraken en zijn mutaties overnemen maar dat kon slecht uitdraaien voor haar ondanks dat ze iedere mutatie meteen onder de knie had.

‘Instinct.’ Antwoordde ze op zijn vraag. Alles in haar leven was afhankelijk van haar instinct, goede en slechte vibes en van die toestanden. ‘Survival off the fittest.’ Mompelde ze, daar leek het in deze wereld een beetje op. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en keek hem onderzoekend aan terwijl hij dichter kwam gewandeld, langs haar heen, zijn vinger een beetje strekkend alsof hij haar subtiel wou aanraken. Allison liet haar blik zakken, naar de weinige ruimte tussen zijn vingertoppen en haar hand. Haar ene hand klemde zich steviger om haar dok zodat haar knokkels er haast wist van zagen. Ze voelde zijn vingertoppen in een korte zweem langs haar hand strijken voor hij verder wandelde. Ze moest zich voor de eerste keer volledig concentreren op het feit dat ze zijn mutatie niet mocht gaan overnemen. Ze staarde naar haar hand en draaide zich dan gelijk naar hem om zodat ze hem weer frontaal kon aankijken.

Hij sprak tegen zichzelf, of tegen iemand die Allison niet kon zien. Ze kneep haar ogen zachtjes samen, niet omdat hij tegen een lege ruimte sprak maar om de woorden alsof zij helemaal niet aanwezig was in de ruimte. Pech voor haar? Ze zag er misschien maar niets uit maar ze had ook kwaliteiten, ze had geen idee wie hier pech zou hebben. ‘Misschien pech voor jou.’ Zei ze op een nonchalante toon terwijl ze haar schouders ophaalde. Iets van haar koelbloedigheid was zichtbaar in haar blik, maar ze hield zich kalm, zoals altijd. ‘Je kan ook gelijk weer vertrekken, als je het gezelschap niet wilt.’ Wees ze richting de deur. Even een beetje kinderachtig denken maar, ze was hier eerst …

Het was geen mismakend gevoel geweest, zijn vingertoppen die langs haar hand en arm streken, maar toch hadden de haartjes op haar armen meteen recht gesprongen. Instinctief had ze haar arm willen terug trekken maar dat liet ze niet toe, ze liet het niet toe hem een beetje voldoening te geven door haar ongemakkelijke gevoel aan hem prijs te geven. Ze waren tenslotte in een kelder, alleen, ze kon wedden dat niemand haar zou horen als ze zou beginnen roepen. Ze wist van zichzelf dat ze sterker was dan dat, maar haar tijd hier had haar ook wat lakser en zwakker gemaakt dus het was misschien wel goed om een beetje adrenaline door haar lichaam te jagen. Ze was zich gelijk weer bewust van honderd en één dingen die konden mislopen en waarvan ze gebruik kon maken voor mocht het mis lopen. Want dat was haar visie, dat was wat haar vader haar altijd had geleerd, “je moet steeds het ergste denken Allison” Had hij haar altijd gezegd. Dus dat was ook wat ze deed, het ergste denken terwijl ze toe keek hoe de jongen de flessen bestudeerde in het rek. Ze had geen idee wat verontrustender was, het feit dat hij zo kalm en meedogenloos leek of het feit dat hij tegen iemand sprak die ze niet kon zien. Haar ogen gleden langs de muren, de ruimte rond op zoek naar iets dat er niet thuis hoorde, misschien wel een geest ofzo. Hij sprak tenslotte tegen iemand anders dan haar, ze ging ervan uit dat er dan ook iemand anders was om tegen te spreken. En als hij tegen zichzelf sprak … nou … geen idee.

Ze volgde zijn vingers over de wijnflessen, zachte, trage bewegingen die berekend en doelbewust waren. Alsof hij haar ogen aantrok om ernaar te kijken. Toen hij zich immers draaide schoten haar ogen meteen weer naar de zijne. Waar eerder iets van schuld had gelegen omdat ze hem bedreigd had met een mes was nu niets meer. Ze staarde hem gewoon koelbloedig terug aan terwijl ze zijn woorden in ontvangst nam. Ach zo … zij moest gaan zodat hij kon blijven. Haar wenkbrauwen kwamen langzaam fronsend in de lucht, niet echt gelovend wat hij nu net zei. Hij zette rustige passen terug naar haar, Allison drong haar handen om op haar rug te blijven liggen terwijl ze haar dolk stevig in de juiste houding hield. Oh nee, die lijn wilde hij niet oversteken. Ze had zichzelf beloofd nooit nog een mutant te vermoorden of verwonden maar dat betekende niet dat ze het niet zou doen uit zelfverdediging. Hij bleef op een meter van haar staan, wat niet veel ruimte was maar genoeg was om net buiten haar persoonlijke ruimte te vallen. Haar blik gleed naar zijn vingers die langs de kruk gleden, eraan begonnen te plukken om het los te krijgen. Had hij wel een idee hoe oud die wijn was? Ze was geen kenner maar die fles zag er behoorlijk bestoft uit. Terwijl ze toe keek hoe hij het probeerde, wat niet gemakkelijk was met je vingers maar blijkbaar deed het hem geen pijn, voelde ze ook dat hij nog steeds naar haar keek. Ze keek terug op, recht in zijn lichte bruine ogen toen hij haar vroeg om haar mening. ‘Niet echt.’ Gaf ze toe. Ze keek kort terug naar de fles alvorens ze hem weer aan keek en langzaam haar handen van haar rug haalde, haar handen een beetje uiteen bracht naar haar lichaam. ‘Wat als ik niet wil gaan.’ Het zou haast een uitnodiging zijn, de manier waarop ze daar stond, met haar armen lichtjes gespreid, haar dolk in haar rechterhand en haar ogen op hem gericht. ‘Nooit leren delen of gewoon niet het type dat graag met anderen overweg kan?’ Vroeg ze zachtjes. Zie, ze kon ook woorden gebruiken, als hij dat zo graag wilde …

Het deed hem niets, het deed hem allemaal niets. De grootste reden was waarschijnlijk omdat Allison uiterlijk niets voorstelde, al vroeg ze zich af of hij onder de indruk zou zijn mocht hier iemand de grootte en breedte van een worstelaar voor zijn neus staan. Wedden van niet, hij leek haar niet het type om snel onder de indruk te zijn. Allison was slank, niet heel groot en ondanks dat ze de nodige spieren had zag je niets van verschil aan haar dunne armen en lichaam. Dus … uiterlijk kon ze hem niet imponeren, hoe koel ze hem ook bleef aankijken. Hij was nog steeds bezig met de kurk in de fles terwijl hij haar aankeek, starend, zonder emoties. Ze huiverde niet maar ze voelde haar hartslag wel in haar keel. Ze keek niet naar de uitgang, dat genoegen zou ze hem niet gunnen. Alles wat ze afgelopen maanden een beetje vergeten was kwam nu terug, alles wat haar vader haar geleerd had, alles wat ze zelf had gedaan om mutanten neer te halen. Ze zou het er niet moeilijk mee hebben … hem vermoorden? Nee, het was een klik in haar hoofd. Ze hoopte dat het niet zover zou komen maar als het zover zou komen, dan moest het maar. Zo nuchter was Allison ingesteld, zoveel van de jager zat er nog in haar lichaam. Oliver zou hier niet mee kunnen lachen, niet met de situatie maar evenmin met wat er nu door haar hoofd ging.

Zijn dreigende woorden deden haar blik verharden, zelfzekerder woorden en ze klemde haar kaken stijf op elkaar. Toen stak hij zijn hand naar haar uit, naar haar dolk, met één of andere uitleg dat hij niet wilde delen. En wat wilde hij nu? Dat ze zelf zou gaan delen na wat hij net had gezegd? Ze trok haar hand een stukje terug maar hij was sneller en greep haar rechter pols vast. De pols waar ze tot een week geleden nog met een brace had rond gelopen voor een breuk in haar hand. En de kracht waarmee hij haar had vast gegrepen zorgde ervoor dat haar zwakke pols pijn begon te doen. Ze kromp ineen, ze opende haar vingers waardoor haar dolk naar beneden viel. Ze was razendsnel, ze greep hem uit de lucht met haar linkerhand zodat ze hem net aan de rand van het mes en de schede vast had en ze ramde de knop ervan in zijn maag. Wat ze niet had verwacht was dat ze zelf de pijn voelde. Ze strompelde achteruit toen hij haar had vast gegrepen en legde haar hand op haar buik terwijl ze hem aan keek, kwaad, nijdig. Ze nam haar dolk terug in haar linkerhand en zette haar gewicht tegen hem aan, duwde hem tegen de muur en legde de scherpe kant van haar dolk tegen zijn keel. Ze was kleiner, ze was minder sterkt maar oh wee, als Allison kwaad werd. Haar ogen keken hem aan, nijdig maar met een gevaarlijke kalmte. ‘Als je ook maar denkt dat mij pijn doen iets zal helpen in je probleem van mijn aanwezigheid, dan heb je het mis,’ ze zweeg. Ze was getraind om pijn te lijden, ze was getraind om andere mutanten te vermoorden, dit was voor haar niets anders. Ze concentreerde zich gewoon even op zijn lichaam. Ze kon zijn mutatie overnemen, of dat deel in ieder geval en dan zou ze het weerspiegelen. Dan zou hij degene zijn die pijn had als hij haar pijn zou doen. Het was zo simpel, ze moest het gewoon toe laten, dat deel van zijn mutatie. Ze drukte haar dolk wat dieper tegen zijn keel, ze voelde hoe het ook bij haar begon te klemmen terwijl het hem niets deed. ‘Het is vast leuk, niet? Anderen de pijn zien krijgen die jij niet kunt krijgen.’ Prevelde ze kalm, te kalm. Ze duwde hem kort harder tegen de muur voor ze hem los liet en achteruit wandelde, waakzaam en klaar voor zichzelf te verdedigen. God wat wilde ze hem het tegendeel bewijzen …

Wettige zelfverdediging … dat was hoe Allison deze situatie zag. Ze was hier eerst aangekomen, hij daar niet veel na en ondanks dat ze haar wapen had getrokken was het niet zo bedoeld. Ze had haar excuses aangeboden. Sommige mutanten hadden een reden op zich aangevallen te voelen, Allison ook. En dan had hij haar aangeraakt, was hij in haar persoonlijke ruimte gekomen zonder toestemming waarna hij haar gezegd had dat hij liever had dat ze weg ging … terwijl ze hier wel als eerste was. Zie je waar dit heen ging, een hoop misverstanden had ze gehoopt, op zen minst tot hij haar zei dat hij wel zou zorgen dat ze hier buiten zou wandelen. Allison was daar natuurlijk te koppig voor, ookal wist ze niets van hem, ze zou niet gaan zonder een zwakkere kant van hem te zien, of zonder een excuus. En dan had hij haar hand gegrepen, zonder vragen en zonder waarschuwing, recht op de plek waar ze een breuk had gehad. Ondanks dat het goed genezen was voelde de hele pols nog steeds broos aan. Het was nadelig maar ze kon gemakkelijk over de pijn heen gaan met de adrenaline die zich nu in haar lichaam los maakte. Daarnaast, ze had erger doorstaan. Maar ze zag niet waar ze was mis gegaan, ze was eerst vriendelijk geweest en dan had ze terug geantwoord met dezelfde leegte in haar stem als hem. En er was in heel die tijd ook niets aan zijn gezicht veranderd, dus mochten ze voor een rechter komen … ze zou waarschijnlijk het voordeel krijgen.

Maar ze stonden in een kelder, recht tegenover elkaar, hij met die lege blik en Allison met een ongekende kalmte en hardheid in haar ogen. De knop van haar dolk in zijn maag had hem niets uitgemaakt, maar het had haar wel uitgemaakt. Daardoor wist ze meteen dat hij de pijn weerspiegelde, als ze hem iets zou doen dan zou ze het zelf mogen ondervinden. Dat maakte het er niet gemakkelijk op, ze was niet happig om zichzelf pijn te doen. Dus toen ze hem tegen de muur drukte klonken zijn woorden rustig, alsof het hem allemaal niks kon schelen. En hij had gelijk, ze wilde hem geen gelijk geven dus zei ze gewoon niets en staarde hem enkel maar aan. Ze had hem uiteindelijk wel los gelaten, het was impuls van haar om hem tegen de muur te duwen waar haar vader nooit blij mee zou geweest zijn. “Je moet ziek in je hoofd zijn als je zo iets leuk vind.” Zei hij terwijl hij zijn kleren recht trok. Daar gaf ze hem geen ongelijk in, er waren tegenwoordig veel zieke dingen in de wereld, Allison kon erover meespreken.

Hij wandelde naar de zetel en ze dacht dat hij het opgaf, ze dacht dat hij gewoon het hele voorval zou laten vallen en doen alsof er niets gebeurd was, waar ze kon mee kon leven. Ze liet haar handen naast haar lichaam zakken, de dolk losjes maar alert tussen haar vingers. Ze hield hem in de gaten, dat zou ze doen tot ze hier beide weg wandelde. Dus ze zag het meteen als hij zijn hand op stak en zijn pink nam, haar ogen vlogen meteen naar haar eigen hand toen ze de zachte druk voelde. De dolk viel uit haar handen, tikte tegen de vloer toen ze de pijn voelde in haar pink. Ze greep naar haar hand, naar haar pink alsof ze schrik had dat hij er zou af vallen. ‘En dit is niet ziek!’ Riep ze hem kwaad toe. Had hij niet net gezegd dat het ziek was je anderen pijn deed? Net, amper een minuut geleden. Haar ademhaling ging sneller, haar ogen strak op hem gericht terwijl ze de pijn voelde knagen die door heel haar palm naar haar hand ging. Hij kon geen pijn voelen, omdat hij het aan iemand anders gaf, wel … ze nam haar dolk van de grond, haar hand tegen haar buik in de hoop dat de pijn zou verdwijnen en ze liep op hem af. Ze greep hem bij zijn schouder en nam dat deel van zijn mutatie over. Ze sloot haar ogen, toen ze ze opende waren ze kort volledig wit alvorens ze knipperde en ze weer hun normale kleur kregen. ‘Ik neem aan dat het leven gemakkelijk is, als je iemand aanwijst en die al je pijn mag door staan, want dat is wat je doet, niet?’ Ze hurkte voor hem neer. De kwaadheid in haar lichaam overtrof haar pijn in haar pink, al was die zo heftig. ‘Dat is je mutatie. Ik neem mutaties over, dat is mijn mutatie.’ Ze nam haar dolk krampachtig in haar rechterhand, haar pink stond er stijf bij. Met haar andere hand nam ze de dolk vast aan zijn rechte deel. Nu werd het ingewikkeld want hij had nog steeds zijn mutatie dus ze zou het ook voelen. Maar hij ook want ze had het overgenomen en spiegelde haar pijn nu naar hem. Ze trok het scherpe deel uit haar hand waardoor er twee diepe sneeën ontstonden in de hare, één in haar vingertopplooien en één in de palm van haar hand. Ze klemde haar tanden op elkaar en keek hem aan. ‘Het doet vast pijn, als je jaren geen pijn hebt moeten voelen.’ Siste ze tussen opeengeklemde kaken. Ze hoopte dat ze hiermee iets duidelijk kon maken. Want, oh, Allison kon dit een hele dag als ze wilde …
OOC: Ik hoop dat het mogelijk is? Anders pm je maar en verander ik de post. Zo werk haar mutatie in ieder geval. ;-)

Ja, ze voelde een beetje voldoening om het feit dat hij nu ook de pijn kon voelen. Wat er met haar pink aan de hand was wist ze niet, die zou waarschijnlijk gebroken zijn, of een ligamentje verroken. In ieder geval zou ze weer naar de ziekenboeg mogen gaan … ze kon misschien een abonnement aanvragen. Eerst omdat ze aangevallen was door jongens die haar achternaam niet apprecieerde, dan omdat ze gevallen was in het bos en haar handwortelbeentje brak en nu omdat haar pink misschien wel gebroken was … niet te spreken over alle kleine verwondingen van haar trainingen tussendoor. ‘Vragen die je ook gewoon kon stellen,’ ze zweeg en kneep haar ogen kort samen. ‘Maar daar ben je het type vast niet voor.’ Zei ze tussen opeengeklemde kaken. Ze probeerde het te negeren, de pijn, het was moeilijk maar dragelijk. Het ergste wat ze had gehad was een pijl in haar buik, een operatie en een revalidatie die ze weigerde hadden het eigenlijk allemaal erger gemaakt. Maar ze was hersteld, dus dit … het botste niet op tegen de pijn van een pijl door je ingewanden. Toen hij zijn pink los liet kon ze het niet laten op er opgelucht over te zijn, pijn was tenslotte nog steeds pijn, je kon het niet negeren. Je kon je er enkel op trainen door ermee om te gaan, wat Allison redelijk rustig maar kwaad tot een goed einde had gebracht.

Maar toen ze zijn mutatie over nam, oh, dat was de kers op de taart. Er lag voldoening in haar blik om hem naar zijn pink te zien kijken, zijn ogen wat groter te zien worden. ‘Misschien niet.’ Zei ze met haar hand om de scherpe kanten van haar dolk. Misschien was dit niet zijn keuze geweest. ‘Maar je doet het toch.’ Hij had op eigen wil zijn pink naar achter getrokken. Ze had hem los gelaten aan de muur, omdat ze wist dat het negatief voor haar zou uitdraaien. En dan had hij dat gedaan, dus hij had er zelf voor gekozen, geen twijfel aan mogelijk. Toen ze het mes door haar hand liet gaan verbeet ze het gevoel, ze verbeet het brandende gevoel, het bloed dat op de grond begon te druppelen. Hieraan konden ze niet sterven, als ze het gewoon maar snel genoeg probeerde toe te drukken met iets. Hij had er duidelijk meer last van dan haar, zij was erop voorbereidt, ze had geleerd hoe ze met pijn moest omgaan. Maar hij … iemand die al jaren geen pijn moest hebben, het moest zwaar zijn voor hem. En toen begon hij weer tegen zichzelf, of tegen iets in de ruimte dat Allison niet kon zien. Haar blik gleed kort naast hem in de lucht op zoek naar tekenen van ander “leven”. Maar in die kleine seconden richtte ze haar aandacht op haar hand, ze opende het, het bloed drupte snel op de vloer en haar andere hand ging krampachtig door de pink in haar zak waar ze nog een zakdoek had zitten. Ze trok hem tussen haar tanden recht en drukte hem dan op de handpalm, wikkelde hem errond en legde er met haar tanden een knoop in. Hij deed hetzelfde, hij greep naar zijn T-shirt.

Maar veel tijd om op haar wonden te letten had ze niet, want hij greep naar de wijnfles en sloeg hem kapot. Ze stapte één stap naar achter, draaide haar hoofd af om geen schreven in haar gezicht te krijgen en keek toe naar de wijn die overal heen spatte. In zover de fles die hij eerder probeerde open te krijgen. Haar ogen gingen naar de scherpe randen van de resterende wijnfles, meende hij dit nou echt? Bij zijn vraag keek ze hem terug aan. ‘Ik probeer een punt te maken, een punt dat je duidelijk niet begrijpt.’ Wees ze kort naar de fles. Ze duwde haar eigen opengesneden hand tegen de zijkant van haar broek terwijl ze in haar andere hand nog steeds haar dolk vast had, en een pinkje dat er maar verloren bij stond. Ze was niet verbaasd door wat hij daarna zei, ze had het ergens wel verwacht. ‘Ik kan de eerste beste helende mutatie over nemen en dan ben ik er ook vanaf.’ Kaatste ze gelijk terug. Ja, ze kon echt de eerste beste mutant zoeken met genezende krachten en de mutatie over nemen, ze kende wel iemand die het kon dus het zou zo moeilijk niet zijn. Als ze niet van het principe was om het met toestemming over te nemen. ‘Maar dit is echt wat je gaat doen?’ Vroeg ze met een vies gezicht. ‘Iemand anders jouw pijn laten lijden?’ Wat? Was hij niet mans genoeg om het zelf te ondergaan?

En toen drukte hij zijn al opengesneden hand tegen de fles, tegen de vlijmscherpe scherven. Ze bracht haar eigen hand naar omhoog en hapte toen ze de pijn voelde, bovenop alle andere pijn. Wat was dit? Een spelletjes om ter langst? Wie kan het meest verdragen? Ze zag dat hij duidelijk ook pijn had, heel erg duidelijk. Haar ademhaling versnelde en ze beet haar tanden stevig op elkaar, nee, ze zou het niet laten merken hoeveel pijn dit haar deed. Gelukkig was er nog een beetje menselijk in het jager deel dat hij had boven gehaald bij haar. Het realistische menselijke deel van Allison die dit soort dingen afkeurde. Ze greep met haar pijnlijke hand naar de fles, rukte het uit haar handen. ‘Genoeg.’ Beval ze hem. Ze keek hem aan en gooide de fles de ruimte in. Ze stak haar dolk weg in het omhulsel rond haar enkel. ‘Ik ben zeker dat we dit een hele dag kunnen doen maar,’ ze zweeg en schudde haar hoofd. Dit konden ze niet de hele dag doen, ze zouden teveel bloed verliezen en de pijn zou te ondragelijk worden. ‘Dit is niet wie ik ben, al zou je het zo graag willen.’ Haar ogen gingen de ruimte op, vielen op grote lappen stof en wol. Ze liep ernaar toe en nam er twee vellen van. Ze drukte één ervan tegen haar borst. ‘Neem het.’ Zei ze net iets zachter. Daar was de bezorgde Allison, de Allison die om iedereen en alles gaf. Al had hij het totaal niet verdiend. ‘Ik zou je hier moeten achter laten, in plaats van je helpen.’ Mompelde ze meer voor zichzelf dan voor hem. Ze nam de zakdoek van haar hand en staarde naar de twee sneeën en alle wonden erom heen door de fles, een paar waren behoorlijk diep, haar hand zou hechtingen nodig hebben. Ze wikkelde de lap watten erom heen en keek dan naar hem op. ‘Als jij het niet doet dan doe ik het voor je.’ Knikte ze naar de watten. Hij mocht dan misschien denken dat hij gewonnen had maar zo zag Allison het niet, niemand had gewonnen, dit was een spel dat geen van beide mocht winnen, geen van beide in eerste instantie mocht spelen …

Allison moest duidelijk er zijn? Dat was wat hij zei … de jongen die haar had aangeraakt zonder dat ze het wilde, die haar hand gegrepen had zonder dat ze het wilde, zonder waarschuwing, zonder een teken, zonder duidelijkheid. En dan moest zij duidelijk zijn. Er was duidelijk nog veel werk voor nodig om het ietwat de goede kant op te sturen tussen hen twee. Het enige punt dat ze wilde maken is dat hij niet moest denken dat hij alles kon, dat hij haar de kamer kun uit krijgen als hij dat wilde. Dat hij haar dolk kon pakken als hij dat wilde. Hij ging er vanuit dat deze kamer van hem was en alles erin ook. Hij had de wijn gepakt zonder er erg naar te hebben, hij had haar aangeraakt zonder er erg naar te hebben. Of hij was het maanden gewoon om zichzelf te uiten op die manier, ocharm wie met hem moest samen leven, of hij was gewoon niet echt sociaal. Dacht misschien dat dit een logisch iets was, denken dat alles voor het grijpen lag. Het lukte hem dan ook om heel gemakkelijk heel streng op haar te woorden, alsof zijn woorden indruk zouden maken. Ze fronste enkel haar wenkbrauwen maar zei niets. Ze vond het moeilijk om iets te zeggen tegen iemand die het helemaal niet wilde horen. Dus ze gaf het op, misschien moest ze maar gewoon vertrekken. Haar trots af staan en zich evenredig stellen als elke normale student. Haar vader zou teleurgesteld zijn met die keuze, gelukkig nam ze hem niet en bleef ze, enkel maar om te zien hoever hij zou gaan.

Zijn bijdehandse opmerking lachte ze zachtjes weg. ‘Mijn buurmeisje is een heler.’ Sprak ze hem nuchter tegen. ‘Zie, zo gemakkelijk.’ Ze haalde haar schouders op. Ze wist dat haar buurmeisje zonder veel problemen haar mutatie zou delen, al was het maar zodat Allison niet weer naar ziekenboeg zou moeten. Want dat ging dan weer van mond naar mond en voor ze het wist stond Oliver aan haar kamer, kwaad omdat ze hem niet op de hoogte had gebracht en zelfzeker genoeg op meneer hier op te zoeken en hem genoeg pijn te geven dat hij van zijn stokje zou gaan. Wat dan weer werd weerspiegeld dus Oliver zou neervallen en de jongen zou blijven staan. Het was best ingewikkeld, als je erover nadacht. Dus het was niet dat ze geheimen achter hield maar ze wilde liever niet dat Oliver zich zorgen ging maken om iets dat ze zelf had afgehandeld. Haar buurmeisje, Lily, zou het worden, zoveel was duidelijk.

Hij sprak over een vloek en iedereen wist dat vloeken niet mooi waren. Dat bracht haar ergens aan het twijfelen, hij had dit waarschijnlijk echt niet in handen. Toch was ze er zeker van dat dit zijn eigen keuze was geweest en van dat standpunt week ze niet. Dus ze zweeg, voor de goede vrede die nog moest komen. Beide ondergingen ze dezelfde pijn, hij ging er veel moeilijker mee om dan Allison. Ze had er waarschijnlijk meer ervaring in dan hem en dat was ergens ook weer niet eerlijk. Maar … hij speelde niet eerlijk dus zij ook niet. Allison betrapte zichzelf erop dat ze het ergens bij zichzelf probeerde goed te praten, haar daden, ze was er niet meer zo zeker van of dit alles wel helemaal volgens plan was, zeker nadat hij had gezegd dat hij vervloekt was. Dat zou het praten tegen zichzelf misschien ook wel kunnen verklaren. Terwijl ze haar hand in pakte keek ze kort op naar hem, hij deed niets, weigerde ieder beetje hulp. Ze rolde met haar ogen, dramatisch, en ze zou het bijna zelf hebben gedaan moest hij niet zo onvoorspelbaar zijn. Daarnaast, ze had niets goed te praten, waarom zou ze zijn hand dan nog willen inpakken voor hem ook? Dat hij het zelf ging oplossen.

En toen veranderde alles vlak nadat ze hem had gezegd dat zij het zou doen voor hem als hij het zelf niet ging doen. Ze was niet van plan hulp te halen om uit te leggen dat ze elkaar eigenlijk niet konden uit staan en dus eigenlijk met messen en half kapotte flessen zijn beginnen spelen. Dat zouden ze graag horen. Niet dat het uitmaakte, de grond zag er behoorlijk bebloed uit, net als de scherven en de wijn. Een goed horrorfantasie verhaal voor de eerstvolgende die hier naar beneden zou komen. Toen ze hem weer aan keek zag ze plots vanalles veranderen. Ze zag verwarring en angst, trillende handen, wijd opengesperde ogen die naar het bloed op zijn hand staarde. Allison had geen besef van wat er gebeurde en staarde hem enkel aan, totaal in de war. Het was alsof er een heel ander persoon verschenen was. Eentje die onzeker en bang was, vooral van zijn eigen bloed dan. In paniek schudde hij zijn hoofd, sprak hardop van nee en stapte naar haar toe. Hij had zijn hoofd weggedraaid en zijn hand naar haar uitgestoken. Voor even wou ze zich terug trekken tot hij sprak en ze zich herinnerde wat ze eerder had gezegd. En toen begon ze te denken, daarnet had hij tegen zichzelf zitten praten was dit … zijn andere helft? Die redenering was genoeg voor Allison om al haar frustratie jegens hem, haar kwaadheid jegens hem achterwege te laten en de watten te nemen die ze hem had aangeboden maar hij niet had gepakt. ‘Het is oké.’ Zei ze snel. Ze legde de reep op zijn hand en zocht zijn blik. ‘Ga zitten.’ Wees ze naar de bank. Ze volgde zijn bewegingen en ging met één been onder haar lichaam naast hem zitten. Met haar hand zelf verpakt en een pink die ongelofelijk veel pijn deed probeerde ze zo voorzichtig mogelijk te zijn. Ze nam zijn pols vast en draaide het naar haar toe waarna ze de watten erom wikkelde. ‘Zijn jullie met twee?’ Vroeg ze voorzichtig, ze zette haar vinger kort tegen zijn schouder, op aan te geven dat het om hem ging. Toen ze het had verpakt hield ze kort zijn pols vast, haar blik verzwakte en ze keek hem ietwat bezorgd aan. ‘Het is verpakt.’ Ze liet hem los zodat hij kon gaan en staan waar hij wilde. Ze duwde ook zijn mutatie uit haar lichaam, misschien dat dat zou helpen. Over veranderingen gesprokken, dit was een verrassing die ze niet had zien aankomen …

Allison had het niet zien gebeuren, ze had niet gezien hoe de harde versie van hem plots de zachte en angstige versie werd. Ze had het niet opgemerkt omdat ze bezig was met haar eigen wonden te verzorgen. Ze had altijd geleerd om voor zichzelf te zorgen dus het was voor haar gemakkelijk, om naar het bloed te kijken dat van haar hand naar beneden drupte, om het in te pakken alvorens ze zich richtte naar haar pink. Allison had het niet horen kraken maar naar het gevoel, naar de pijn, afgaand moest hij wel gebroken zijn. Ze vond in de hoek van de kamer fijne bamboe stokken, ze kraakte het in twee. Waarna ze er twee kleine stokjes van maakte, ze legde die langs weerskanten van haar pink en trok het hard aan met stof die bij de wollen watten hadden gelegen. Het deed pijn, heel veel pijn maar ze gaf geen krimp. Ze zette haar tanden hoogstens een beetje op elkaar terwijl ze haar geïmproviseerde spalk aanbracht. Dat moest het dan doen voor nu, tenminste tot ze naar de ziekenboeg kon gaan. En alles wat daarna zou volgen … ze was zeventien, ze was een meisje, ze hoorde zo vaak niets langs te gaan op de ziekenboeg. Ze zat er elke week wel eens voor iets, maar dit soort dingen, anderen uitdagen, testen, het hoorde niet bij haar, toch had ze er geen spijt van. Dat was iets van de Argent in haar dat naar boven kwam, het deel waarin ze een meedogenloze moordenaar kon zijn. Oliver kon haar zo niet zien, ze besefte wat ze had gedaan, ze kon zich niet nog eens zo laten gaan.

Toen hij ging zitten durfde hij nog steeds niet naar het bloed in zijn hand te kijken, of naar de pink die helemaal scheef stond. Ze vroeg zich af of hij de pijn nu nog kon voelen … aangezien ze zelf zijn mutatie uit haar lichaam had geduwd dus het niet meer spiegelde. Maar ze kon niets opmaken uit zijn blik, hij leek te bang en onzeker om haar kant uit te kijken terwijl ze hem voorzichtig verzorgde. Dus vroeg ze hem of ze met twee waren maar het antwoord was dat ze met drie waren. Ze keek hem aan, deels bezorgd omdat ze niet wist wat er in zijn hoofd om ging. Maar ze was ook ergens nog wat behoedzaam door wat hij misschien wel kon doen, misschien zou hij terug de andere “hij” worden en haar proberen kwetsen, opnieuw. ‘Drie.’ Herhaalde ze zachtjes terwijl ze het verband een laatste knoopje gaf voor ze hem los liet en terug wat afstand nam in de zetel. De woorden die er snel op volgden deden haar zachtjes glimlachen. ‘Ik heb nooit gezegd dat je gek bent.’ Sprak ze hem vriendelijk tegen. Ze had gezegd dat hij ziek was, om haar pijn te doen. ‘Ik begrijp het nu.’ Dat was een soort van sorry voor alles wat ze had gezegd. Zeker nu ze wist dat ze met drie waren. Ze zou de eerste nooit hebben uitgedaagd, ze zou misschien gewoon vertrokken zijn uit de kelder en hem gerust gelaten hebben.

De wanhopige glimlach op zijn lippen zorgde ervoor dat Allison die meteen beantwoorde met één van haar geruststellende kalme glimlachen. Ze ontspande wat terwijl ze erover na dacht, drie in één hoofd. Ze wilde niet weten hoe hectisch dat was. Maar anderzijds … zij zag altijd beelden van over de hele wereld, een chaotisch iets waar ze altijd moeilijk had mee kunnen leven tot nu. Misschien begreep ze hem wel beter dan hij zou denken. ‘Het is vast druk daarboven.’ Legde ze haar vinger kort tegen haar slaap. ‘Ik weet hoe dat is.’ Vervolgde ze. Misschien was het om hem gerust te stellen, of om een beetje het schuldige om wat ze had gedaan tegen te gaan. Ze waren beide schuldige geweest, alleen had Allison haar verstand er niet bij gehouden en daar was haar fout. Ze was te zwaar in gegaan om haar woede, het feit dat hij haar zo uitdaagde dat ze niet dacht aan de gevolgen. Dat ze niet dacht aan wat ze altijd had geleerd.

Hij bedankte haar en trok zijn hand op zijn schoot. ‘Het is graag gedaan.’ Knikte Allison. Ze zou naar zijn pink moeten kijken ook maar het zag er naar uit dat hij een beetje ruimte nodig had dus gaf ze die ook. Ze had geen gezond hand meer over, het ene zat in de windels, het ander had een spalk dus ze wist niet goed wat ze met haar handen moest doen buiten in haar schoot houden. Toen hij weer sprak keek ze op in de grote ogen van hem, hij verontschuldigde zich. Allison wilde hem graag tegenhouden maar hij ging verder. ‘Ik had je niet mogen provoceren. Maar,’ ze zweeg en haalde met een kleine glimlach haar schouders op. ‘Ik ben niet altijd zo meegaand.’ Gaf ze toe. Nee, dat was ze zeker niet. En al zeker niet tegenover jongens als hem, of althans, de andere hem. ‘Allison.’ Stelde ze zich uiteindelijk voor, dat recht had hij tenslotte…