It's The Call Of The Wild

Rustig was Grace door de school heen aan het lopen. Of nou ja, rustig? Dat was misschien een groot woord en ook totaal niet hoe ze zich eigenlijk voelde. Het mocht er misschien zo uitzien maar ze was alles behalve rustig van binnen. Ze snapte er helemaal niets van, wie zou nou proberen Maurim lastig te vallen? Zelf had zij dat ook echt niet gekund wanneer ze hem voor het eerst ontmoette in het ziekenhuisje van de school, en ze was ook best erg geweest. Maar ze kon serieus niet voorstellen dan iemand het in zijn hoofd had gehaald om hem pijn te doen. Al die tijd had ze hem nu al proberen te vinden, of de gast om wie het hier ging, maar niets. Ze zocht blijkbaar op de verkeerde plekken. Hij was niet in zijn kamer en niet in de keuken - tenminste niet wanneer zij daar ging kijken - en zocht ook al helemaal geen contact met haar op, een kleine bevestiging van de dingen die haar insecten haar hadden verteld.

Voor de zoveelste keer op dezelfde dag liep ze langs zijn kamer en weer naar de keuken toe, want ze moest hem toch ergens tegenkomen? Stiekem raakte ze echt al in paniek, en het zou echt niet goed komen als ze hem niet snel ergens kon vinden. Ze had al niet kunnen slapen en ook al geen hap door haar keel kunnen krijgen, dus misschien was het echt wel een noodzaak dat ze haar vriend terug kreeg. Niet omdat ze hebberig was, dat probeerde ze namelijk niet te zijn, maar daar ging het nu niet om.. Iemand had hem voor zichzelf genomen, gedwongen zonder dat hij dit wilde, en dat mocht zij als goede vriend niet toelaten. Dat zou geen enkele goede vriend doen, dus Grace moest hem nu vinden.

Bij de Cafetaria aangekomen wilde ze meteen doorlopen naar de keuken tot ze ineens een insect heel hard haar aandacht probeerde te krijgen, iets wat voor anderen nu misschien vreemd moest lijken, alsof ze paranoia was of iets. Met een rotvaart kwam er een spin aangerend, ze zag hem echt al aankomen over de gladde vloer van de kantine. Ze bukte eventjes om hem op te pakken en keek vervolgens direct naar de jongen in de hoek die het zichzelf gemakkelijk had gemaakt door zijn voeten op de tafel te leggen. Meteen vernauwde ze haar ogen even en moest ze moeite doen om niet meteen heel boos te worden van binnen, want eigenlijk wilde ze hem wel de kop van het lijf scheuren, maar dat was een beetje te gruwelijk. Nah, ze liet hem wel opgegeten worden door haar insecten, dat was toch niet zo heel gruwelijk? Toch kon ze het niet laten om wel echt boos te zijn, wat dan natuurlijk ook geuit moest worden. Yea. Snel begon ze op hem af te lopen en zette dreigend de een hand op de tafel neer naast zijn voeten. ”Wie denk jij wel niet wie je bent?” Begon ze wat pissed..

Het was inmiddels al wel zo dat Grace best wel ‘soft’ aan het worden was, maar ze probeerde dan ook wel met heel haar macht niet boos te worden op mensen en meer zoals Maurim te zijn, gezien hij haar voorbeeld was geworden. Best gek hoe een iemand je compleet kon doen veranderen. Hoewel Grace nooit écht slechte bedoelingen had gehad of puur evil was geweest, want het had wel een reden gehad, had ze wel veel slechte dingen gedaan. Dingen die ze nu misschien niet zo snel weer zou doen, alleen omdat ze iemand had die haar weer een beetje meer had laten zien dat er ook nog goede dingen waren en dat het ook anders kon.

Daarom was dit niet eerlijk, het was echt niet eerlijk wat deze jongen nu bij Maurim deed. Ze voelde de woede wel branden en eigenlijk wilde ze deze jongen van alles wel aandoen, maar nee dat mocht natuurlijk niet. Maurim zou dat ook niet willen. Ze moest zichzelf daarom een beetje in de hand houden, en wanneer ze dacht dat ze het toch redelijk had liep ze op de jongen af. Toch wel op een dreigende en kwade manier, dat was gewoon niet te verbergen voor het blonde meisje. Ze zette zo haar hand op de tafel neer en boog zich naar hem toe om hem doordringend aan te kijken. Tjonge, als blikken konden doden lag hij nu dood op de grond. Nee, was er duidelijk niet om een gezellig praatje te maken, of voor koekjes en thee drinken. Wanneer ze hem vroeg wie hij dacht dat hij was keek hij haar even niet-begrijpend aan, maar daar liet ze zich natuurlijk niet door foppen. Hij wist heus wel wat ze bedoelde. "Sorry?" Vroeg hij onschuldig en eigenlijk wilde ze nu gewoon zijn hoofd pakken en ermee schudden, serieus. Ze kon hier echt zo slecht tegen want die gast wist gewoon precies wat er was, en urgh. Grace voelde zich zo uiteen getrokken zonder haar beste maatje.

Maar net op dat moment hoorde ze ook de deur en niet veel later liep er ineens iemand langs haar. Het was Maurim en hij bracht de jongen zijn steak waarbij hij hem alpha noemde? ”Maurim!” Zei ze net iets te enthousiast wanneer ze hem zag om vervolgens toch iets meer geschrokken en verward te kijken, gezien hij niet eens op haar haar reageerde. Ze haalde haar hand van de tafel en langzaam draaide ze zich om naar Maurim, bleef ze hem afwachten aankijken met een hopende blik. Het enige wat hij alleen deed was op commando tegen de muur zitten bij de andere wolven. Ohja, waar kwamen die ook ineens vandaan? Had deze zieke gast een legertje van shapeshifters als slaafjes? Grace keek hem nu nog kwader aan. Hier raakte hij toch een gevoelig snaartje - ondanks dat ze het zelf misschien liever niet toe zou geven - en ze wist niet of ze nog wel langer heel aardig tegen hem kon doen. Je zag het al een beetje aan de trillende lip die ze had en haar ogen waarin duidelijk iets ontvlamde. En hij zat daar maar vrolijk te eten. "Dus, wat kan ik voor jou doen op een mooie dag als deze?" Vroeg hij aan haar waarop ze haar houding even iets steviger maakte. Hij gaf een stukje vlees aan de wolf waarop hij dus even niet op haar lette, en daar maakte zij gebruik van, zoals ze dat anders ook gedaan zou hebben. Ze smeet in een beweging het bord van hem van tafel en die viel dan ook kapot. Daarbij kwam ze dichter naar hem toe om hem nog doordringender aan te kijken. ”Wat je kan doen is Maurim loslaten, verdomme!” Riep ze naar hem, even iets kwader dan bedoeld, maar ze verdedigde dan ook iets wat ze stiekem best wel lief had. Ze klemde even haar kaken op elkaar en slikte waarop ze nog even kort naar Maurim keek voordat ze de jongen boos weer aan bleef kijken..

Nee, het was hier echt de jongen die gewoon pure evil was, waarom deed je namelijk zoiets? Want oké, Grace had ook best wel wat levens genomen en hier soms zelfs stiekem van genoten maar dat kwam allemaal omdat het een reden had. Het waren slechte mensen geweest die hele slechte dingen hadden gedaan, niet alleen bij haar maar ook bij andere mensen. Zij had gewoon ontdekt dat ze met haar insecten mensen in hun slaap kon aanvallen zonder dat ze het echt doorhadden, of nou ja tot ze dan beestjes aan hun voelde knagen maar dat waren dan ook vaak wat giftige beestjes of ze zouden er gewoon in stikken waardoor ze het niet langer zouden overleven. Ze had zelf ook dingen gedaan om ervoor te zorgen dat haar acties goed zouden slagen. Het had haar waarschijnlijk ook wel een ‘slecht mens’ gemaakt maar uiteindelijk had ze nooit onschuldige mensen pijn willen doen, dat zou ze niet eens kunnen.

Deze jongen muntte gewoon op de meest onschuldige van de hele school hier, want Maurim zou ‘letterlijk’ geen vlieg kwaad doen, al was dat waarschijnlijk nu ook zo omdat Grace hier een connectie mee had. Maar goed, het was een goede jongen en een goede vriend voor iedereen. Zelf voor Grace. Daarom wilde ze hem nu ook beschermen, omdat hij ook voor haar een bijzondere betekenis had en stiekem hield ze van hem, gewoon als een vriend hoor. Ze sloeg met best wel wat woede het bord voor zijn neus weg waardoor deze op de grond kapot viel met de steak erop, die mochten de vliegen en kakkerlakken wel hebben. Maurim had ze zich niet eens bewogen, wat haar er alleen maar zekerder van maakte dat deze jongen hier gewoon een soort psychopaat moest zijn. "Oh maar, Maurim heeft het best naar zijn zin in zijn nieuwe familie, is het niet, Maurim?" Vroeg hij waarop Grace ook even Maurim aankeek die hiermee instemde, weer met dat alpha, wat Grace dan ook helemaal niet vertrouwde. Toch kon je zien dat het haar raakte, je kon gewoon zien dat het haar van binnen brak. Ze bleef Maurim voor enkele seconden aankijken waarop ze even met haar ogen knipperde en vervolgens de wilde jongen weer aankeek. Nee, hij zou haar niet zo makkelijk voor de grap houden. Ze wilde er niet in geloven. Haar borstkas ging al een beetje duidelijker sneller op en neer, wat al aangaf dat ze gespannen was en duidelijk getroffen. ”Ik geloof er helemaal niets van, kijk naar hem.” Zei ze nu iets rustiger, met iets meer emotie erin dat woede. "En ik vind hem ook wel leuk gezelschap" Ging de jongen verder waarna hij zijn houding anders zette. Grace deed een klein stapje terug, toch wat voorzichtigheid voor hem. "Dus waarom zou ik hem laten gaan?" Vroeg hij waarop ze nog een keer kort naar Maurim keek. ”Jij bent echt een psychopaat, he?” Vroeg ze terug zachtjes terug, bijna onhoorbaar. ”Waarom hem? Hij doet toch helemaal niemand kwaad? Waarom moet je nu weer hem pakken om als je stomme slaafje te gebruiken? Het slaat helemaal nergens op en je doet hem alleen maar pijn..” Zei ze waarbij ze hem weer aankeek, toch weer iets zachter. Puur omdat Maurim zo zien haar echt stak en haar ‘stoere badass attitude’ dan weer in duizend stukjes viel. Plus, zo stoer was ze eigenlijk niet. ”Ik doe alles voor je, zolang je hem maar laat gaan, want het is echt niet eerlijk.” Zei ze waarbij ze even zenuwachtig langs haar pols gleed. Ze meende het. Als die gast dan zo nodig iemand moest misbruiken, kon het net zo goed haar zijn. Maar niet Maurim, dat mocht ze gewoon niet toelaten. Opnieuw gleed haar blik naar Maurim of ze misschien iets kon zien in zijn blik, om vervolgens afwachtend de jongen aan te kijken, met een licht wanhopige blik..

Het was echt zó niet eerlijk dat hij hem eruit had moeten pikken, echt niet. Nu kon het misschien zijn omdat het met mutaties te maken had gehad, en Maurim in een wolf kon veranderen. Maar dan nog, dan zocht hij maar een andere wolfshapeshifter. Maurim mocht hij niet nemen, en ze zou er alles aan doen om hem weer vrij te krijgen uit de macht van deze psychopaat, want dat was wat goede vrienden voor elkaar deden. Desnoods gooide ze haar eigen handen in het vuur, het maakte haar niet zoveel uit. Ze had al heel veel shit overleefd, dus ze zou hem ook kunnen overleven. Zolang hij maar gewoon van Maurim af bleef.

De woede bleef nog altijd diep in haar razen maar ze was zelf al iets rustiger geworden, of in ieder geval, dat leek zo. Ze was nog altijd een beetje aan het panikeren en bovenal heel wanhopig, puur omdat de jongen er nogal sterk uit zag en er toch wel een andere oplossing moest zijn? Daarom stelde ze voor dat ze alles voor hem zou doen, als hij hem maar los zou laten. Niet dat het waarschijnlijk veel zou helpen, want wat zou hij van haar willen? En het was ook niet zo dat ze gewoon braaf naar hem zou luisteren, nee dat zou ze dan eerst misschien laten blijken maar dan pakte ze hem ook gewoon weer terug. Ze zou haar wraak ooit wel pakken, dat was gewoon zeker. De jongen keek even gekwetst, al gokte Grace erop dat het enkel een act was. Ze was best goed in dat soort dingen zien eigenlijk, dus hij hield haar mooi niet voor de gek. "Ik? Een psychopaat? Hoe kom je daar bij" Vroeg hij waarop Grace hem toch weer iets bozer aankeek. "En ik doe hem toch geen pijn" Vervolgde hij en ze trok even sarcastisch een wenkbrauw op.

Het handgebaar zag ze maar laat waardoor het meer als een verrassing kwam dat de wolf omhoog was geschoten en Maurim in zijn schouder begon te bijten. Ze hoorde meteen ook een schreeuw van Maurim waardoor ze schrok en een beetje in een kroop terwijl ze het tafelblad vastgreep. Heel zacht kon ze zelf een onderdrukt schreeuwtje bij haar weg horen wanneer ze eenmaal aan de tafel vastgenageld zat en de jongen met een bijna jankend gezicht aankeek. Ze zag bloed over zijn shirt glijden en voelde al tranen in haar ogen branden, maar ze hield ze binnen, liet enkel haar ogen een klein beetje waziger worden. ”Stop, alsjeblieft!” Riep ze naar de wild uitziende jongen waarop ze hem even licht panikerend aankeek. Het deed haar echt veel meer dan ze zelf eigenlijk door had, en ze haatte het om te zien. "Sunndvar daarentegen is wel een beetje een psychopaat van tijd tot tijd" Vertelde de jongen nadat ze wolf was opgehouden. Ze liet wat giftig haar blik wegglijden voordat ze Maurim weer vol medelijden aankeek. "Maar goed, zoals je weet, het leven is gewoon niet eerlijk" Ging hij kalm verder, maar Grace kon het nu niet hebben om hem weer aan te kijken. Ze voelde nu teveel woede en ze zou hem meteen naar de keel grijpen. Niet dat het een goed idee was, daarom deed ze het ook niet. Snel ademend hield ze zich nog altijd vast aan de tafel en wilde ze Maurim helpen, hoewel ze niet wist of hij het toe zou laten. Toch moest ze het proberen, misschien zou hij hulp wel aanbieden voor zijn schouder. "Dus ik denk dat ik hem nog even hou, maar toch bedankt voor je vriendelijke aanbod" Zei de jongen tenslotte nog maar ze negeerde het compleet.

Ze wist zichzelf weer los te krijgen van de tafel en liep zo snel mogelijk naar de wasbak om te kijken of daar ergens een doekje lag. Hoewel ze Maurim nu liever niet alleen liet met de psychopaat wist ze ook wel dat hij hem niet zou vermoorden, dat kon niet. Daarom probeerde ze gewoon zo snel mogelijk iets te pakken om Maurim te helpen. Ze pakte een doekje en hield deze even onder de kraan zodat deze schoon zou zijn. Was ze ging doen als ze terug kwam wist ze niet, tenminste wat ze met de jongen moest doen. Ze zou in ieder geval Maurim helpen. En.. Plots gleden haar ogen over een mes dat iemand in de wasbak had laten liggen. Ze keek eventjes om haar heen en pakte het mes twijfelachtig om deze vervolgens achter bij haar broek in te streken en mee te nemen. Wanneer ze terug kwam lopen keek ze de jongen niet eens meer aan en liet ze zichzelf gewoon meteen bij Maurim vallen. ”Hee,” Zei ze zachtjes terwijl ze oogcontact probeerde te maken en hem zachtjes het doekje in zijn handen drukte. Ze vouwde zelf zijn hand dicht met het doekje erin om vervolgens zijn hand met het doekje tegen de wond aan te houden. ”Hou deze er tegen aan, oke?” Zei ze vervolgens zachtjes om vervolgens haar ogen weer op de jongen te richten. ”Laatste waarschuwing, je laat hem gaan of ik ga nu ook gemeen spelen.” Dreigde ze een beetje. Hoewel het misschien niet zo heel erg dreigend over kwam, want ja Grace was nu eenmaal wat soft geworden dus zo geloofwaardig klonk het niet. Maar oh, hij had nog geen idee.. Hij was nu echt met de verkeerde mensen aan het rotzooien..

Het brak letterlijk haar hart om het zo aan te zien hoe de jongen kort schreeuwde omdat hij in zijn schouder gebeten werd. Daarom dat ze misschien net iets te geschrokken reageerde en hier toch wel haar zwakke plek aan de jongen liet zien. Want het was wel duidelijk dat Maurim pijn doen haar ook pijn deed. Maar het ergste was nog wel dat hij niet mocht reageren, hij moest daar gewoon als een soort zombie blijven zitten en de halfling had alle macht over hem. Grace kreeg bijna gewoon tranen in haar ogen alleen al bij het aanbeeld, maar die hield ze nog wel even tegen. Ze was wel sterker dan wat, en een beetje bloed was ze ook wel gewend om te zien. Wanneer de jongen was opgehouden negeerde ze hem gewoon compleet, puur omdat ze nu eigenlijk te boos was om te reageren, dus kon ze dat niet. Ze moet dit nadenken, precies weten wat ze hier ging doen en geen stomme impulsieve acties ondernemen, dat deed ze anders ook niet. Bij Charlie had ze haar acties ook altijd piekfijn uitgedacht, en oké het ging niet altijd even goed maar hé, ze was er nog.

Ze was - om Maurim maar op de eerste plaats te zetten - naar de keuken gegaan om een doekje te maken voor zijn schouder. Dit had niet lang geduurd, ze was echt binnen een paar seconden alweer terug omdat ze Maurim ook niet te lang alleen wilde laten. Straks was hij weer weg en moest ze hem maar weer zien te vinden, dat kon niet. Ondertussen had ze ook nog een mes in de wasbak gevonden die ze snel achter in haar broek had gestoken, dan had ze tenminste iets om mee te dreigen want ze moest en zou Maurim loskrijgen uit zijn greep. Het kon haar nu ook niets meer schelen wat ze daarvoor moest doen, niet nadat ze niet aanval van de wolf had gezien wat maar weer bewees hoe er met hem omgegaan werd. Nee, hij moest echt nu loskomen uit de macht van die kleine psychopaat.

Ze was meteen bij Maurim neergezakt en had hem toch zachtjes begroet terwijl ze het doekje in zijn handen friemelde. Waarop hij toch even op keek.. Zijn blik was zo gepijnigd en triest dat ze er weer bijna spontaan tranen van zou krijgen, als ze deze niet tegen hield. Ze slikte wel eventjes en keek terug naar zijn handen waarin ze het doekje had gelegd. Negeerde de wild uitziende psychopaat achter haar gewoon helemaal en legde Maurim’s hand met het doekje tegen de wond aan. Vertelde hem dat hij deze vast moest houden en hij knikte waarop ze een zacht glimlachje liet zien. ”Ik krijg je hier wel uit,” Zei ze nog zachtjes fluisterend bij zijn oor op een wat tedere manier om vervolgens om te draaien en weer de confrontatie op te zoeken. Zoals ze al verwachtte geloofde hij haar dus niet, want eerlijk, ze zou zichzelf ook niet meer geloven. Toch kon hij beter uitkijken, Grace had het allemaal al uitgedacht. "Mooi, ik ben net opgewarmd" Grijnsde hij gemeen waarop zij ook even haar mondhoeken optrok, gewoon om het spelletje mee te spelen. Ondertussen begon er al een spinnetje over de grond heen te lopen, bedoeld om hun aandacht even op iets anders te leggen terwijl ze zelf zachtjes al haar mes tevoorschijn wilde halen, om vervolgens een van zijn wolven te grijpen en daarmee te gaan dreigen. Als hij namelijk kon dreigen met Maurim, kon zij dat ook.

Maar voordat ze haar plannetje helemaal kon uitvoeren kwam er een vierde binnen, waardoor Grace haar mes snel terug stak alsof ze het niet eens had. Ze keek meteen de vrouw aan die ze natuurlijk herkende als Jean Grey. Meteen merkte ze ook dat er blijkbaar iets was met de jongen achter haar, gezien ze ook nog even snel naar hem keek. ''Genoeg!'' Schreeuwde ze en Grace keek haar meteen geschrokken, deels ook bang omdat ze ook haar bedoelde met haar mes. Hoewel Grace niet de intentie had iemand te vermoorden, ze wilde enkel Maurim terug hebben, en er was duidelijk meer nodig om deze jongen daarvan te overtuigen. Want hij was gestoord. ''Grace neem Maurim mee naar de ziekenzaal.'' Zei ze vervolgens waardoor ze even opgelucht ademhaalde. Ze richtte zich snel weer op Maurim en begon naar hem toe te buigen om zo haar arm onder zijn arm door te halen en hem zo overeind te helpen. Ze hield hem stevig vast, deels omdat hij toch wel iets sterker was dan haar en Grace was maar een mager meisje, en ze wilde niet dat hij weer om zou vallen. Ze zou hem pas loslaten wanneer ze zeker zou weten dat hij stevig stond en zelf goed kon lopen, hoewel er natuurlijk niets mis was met zijn benen maar goed, Grace was een beetje overbezorgd nu. Jean riep nog naar de jongen dat hij mee moest komen, iets waar hij waarschijnlijk toch niets tegen kon doen. "Denk maar niet dat je gewonnen hebt" Gromde de jongen naar haar toe waarop ze hem enkel met grote oogjes aan bleef kijken. Ze ging er maar niet op reageren, Jean handelde dit waarschijnlijk wel af dus haar werk was wel klaar nu. Zij zou het vast ook niet toelaten dat hij gewoon een leerling pijn deed en als slaafje hield dus er zou heus wel wat tegen gedaan worden. "Ik zie jou straks" Zei hij ook nog tegen Maurim, waarop Grace hem dichter naar haar toe trok, als dat ze hem nu niet zo snel meer los zou laten. Nee ho maar, zolang dit mens hier rondliep zou ze hem niet zomaar uit haar zicht laten gaan. Als hij Maurim weer zou zien, zou Grace er ook weer bij zijn. Ze keek de jongen alleen nog maar kwaad aan, maar deed niet meer de moeite om iets naar hem te doen, dat deed Jean maar. Zij zou Maurim nu naar de ziekenzaal brengen..