On top of the world

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Ondanks alle onrust in haar hoofdje had de jonge blonde dame helemaal niet slecht geslapen. Vandaag was het een belangrijke dag voor haar, niet alleen kreeg ze een room mate toegewezen, maar ze had ook een afspraak durven maken met een van de school hoofden. Jadeline had zich sinds aankomst hier op Genosha verborgen gehouden voor de rest, enkel omdat ze alleen wilde zijn en simpelweg niemand vertrouwde. Ondanks alles wist ze dat ze haar problemen kwijt kon bij sowieso éen van de school hoofden: Lillian, maar simpel gezegd was ze daar nog lang niet aan toe. Jadeline had gisteren al een brief ontvangen waarop stond dat de lessen gingen beginnen, ze had haar lesrooster ontvangen en tevens een naam te horen gekregen met wie ze haar kamer ging delen. De naam die op haar brief stond was Arianne Thompson, een naam die ze nog niet eerder had horen vallen maar dat was ook logisch want ze had nog met niemand woorden gewisseld hier in de school. De spanning die in haar tengere nog altijd wat magere lichaam kroop was dus te danken aan het feit dat ze straks een afspraak had met Lillian. Waarschijnlijk omdat de haast wit blonde dame nog niets van de school had gezien, sterker nog ze kon zo ongeveer alle stenen van haar kamer tellen maar daarbuiten was alles wereld vreemd. Jadeline wist zelf ook wel dat het tijd was om de school wat meer te verkennen, tenslotte had ze niets anders en deze mensen die hier rondliepen waren net zoals als zij ‘begaafd’.

Met enige moeite kwam de jongedame alsnog uit bed en na een korte douche voelde ze zich al stukken beter, het water deed haar altijd zoveel goed en gaf haar weer frisse nieuwe energie en moed. Al twijfelend opende ze de kleding kast waar simpelweg alleen maar gedoneerde kleding in hing. Het witte/beige vod dat ze aan had toen ze ‘gered’ werd hing nog altijd in haar kast, gewassen dat wel maar ze kon er somehow nog geen afscheidt van nemen, daar het te lange shirt het enige houvast was dat ze nog had aan haar thuis verleden. Jadeline haalde de zwarte zachte maxi [jurk] uit de kast, ze had geen flauw idee wie deze kleding kast had ingericht voor haar, maar kennelijk had iemand wel door gehad dat de standaard blauwe broeken en shirtjes met het logo van de school niet echt haar smaak was. Jadeline begaf zich weer nog altijd op blote voeten richting de badkamer waar ze voor de grote spiegel beide handjes in haar lange haren stak. Heel even sloot de jongedame haar ogen en zodra ze zich op haar water element focuste kon ze met haar handen het water uit dr haar halen, de vele water druppels vloeide haar handen in en verdwenen als sneeuw voor de zon. Haar eigen lichaam had het water geabsorbeerd waardoor haar lange haast witte haren weer helemaal schoon en droog waren. Aan weerszijde van dr haar maakte ze een vlecht die ze achterop bij elkaar bond om zodoende de lange zijlokken uit haar gezicht te houden, de rest van haar haren liet ze los hangen, waarvan de lengte inmiddels tot haar onderrug reikte
Haar licht blauwe ogen weerkaatste dezelfde gespannen maar heldere blik. In geen jaren had ze make up gebruikt, en daarnaast had haar huid dat niet nodig daar ze van zichzelf al een lichte blos op haar wangen had en haar huid zo zuiver was dat er geen oneffenheden zichtbaar waren. Daarnaast was er geen mascara of eyeliners nodig om haar ogen meer uit te laten springen aangezien de felle lichtblauwe kleur toch al opviel.  

Even steunde ze met beide handjes op de wasbak, en trachtte ze zichzelf moed in te praten. Na een diep zucht besloot ze dat ze er klaar voor was. Jadeline wierp nog een laatste blik in de spiegel en liep vervolgens richting haar kamer deur. Ze liet haar rechterhand op de deurklink rusten, kom op dochter van moeder aarde, dit kan je echt wel prak ze zichzelf zacht toe, enkel om zichzelf die laatste streep over te trekken en de deur te openen. Zodra ze daadwerkelijk de deurklink naar benden had geduwd en de deur open had geduwd liet ze haar fel blauwe ogen de gang inspecteren, maar er was niets of niemand te zien. Zachtjes en voorzichtig op haar blote voeten liep ze de gang op waarna ze de deur achter haar weer sloot, die automatisch in het slot viel aangezien er een soort van mechanische code op zat die gelijk in het slot viel, en bij haar aanraking op de deurklink weer van het slot sprong.

Voorzichtig en twijfelend liep ze naar het dichtstbijzijnde bord aan de muur waarop vele letter stonden. De jongedame moest zich goed concentreren om de letter te begrijpen want ze wist waar ze naartoe moest. Zodra ze de letter Headmistress op het bord zag staan wist ze welke kant ze op moest. Zo vlug als dat haar voeten lopen konden volgde ze het ene na het andere bord richting het kantoor waar ze naartoe moest. Halverwege een van de gangen scheen het felle middag zonnetje door de grote ramen. Even stond de blondine stil terwijl ze haar linkerhand tegen het raam duwde, een lichte zucht verliet haar lippen terwijl ze de warme zonnestralen voelde. Maar lang de tijd nam ze niet om stil te staan want ze hoorde wat geroezemoes ontstaan vanuit een kamer niet ver bij haar vandaan. Vlug liep ze door totdat ze uiteindelijk op plaats van bestemming uitkwam. In de smalle gang voor haar bevond zich een grote metalen deur, daarvoor stonden twee hoge palen, die leken op een soort van beveiliging systeem. Op de rechterpaal bevond zich een plat vierkant scherm van ongeveer een handlengte groot. Wederom sloegen de twijfelingen toe, en wierp de blondine vluchtig een blik achterom.. had ze nog tijd genoeg om terug te lopen? Of zou ze dan andere tegen komen? Want dat wilde ze het liefste ook vermijden.

Terwijl ze daar niet echt haar keuze kon maken, hoorde ze plotseling een korte piep met als gevolg dat de twee grote metalen deuren langzaam open schoven. Vrijwel direct richtte ze haar heldere blauwe ogen op de deuren in afwachting wat haar te wachten stond.

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Misschien had ze meer iets van een lange hal verwacht, met beelden aan weerszijde van diegene die vroeger deze school hadden geleid. Maar integendeel, de deuren gingen simpelweg open en gaf haar het zicht tot een kantoor. Vrijwel direct werden twee paar grijze ogen op haar gericht, waardoor een iets wat ongemakkelijk gevoel naar boven rees in haar lichaam. De korte grijns die vervolgens rond de lippen van Lillian of het schoolhoofd, Jadeline had geen idee hoe ze haar op het moment moest aanspreken. Sterker nog ze wist helemaal niet waar ze moest beginnen. Gelukkig werd die taak haar niet opgedragen aangezien Lillian het voortouw nam door haar te begroeten met een rustige ‘hey’. Wederom richtte Jadeline haar licht blauwe ogen weer op het kantoor waarachter ze zat, dus niet direct op Lillian zelf, terwijl heel kort en zacht een Goedemorgen over haar lippen gleed, niet geheel onwillig maar eerder twijfelend en nerveus. Jadeline haar ogen volgde elke handeling die de jonge vrouw voor haar maakte, evenals de papieren die ze aan de kant schoof. Wat ongemakkelijk balde ze haar gestrekte vingers op tot twee vuisten, daar het een soort van zenuwtrekje was geworden en Jadeline het zelf al bijna niet meer doorhad dat ze het deed.

“Hoe is het? Fijne nacht gehad” plots sprak Lillian weer, en uiteraard verwachtte ze ook antwoord op haar vraag. Jadeline daarentegen kon daar niet direct op antwoorden daar de vraag eerst tig maal in haar hoofd werd herhaald. Hoe het is? Met haar? Op dit moment? Nou, oke om eerlijk te zijn niet slecht. Ze bevond zich in een naar haar idee veilige ruimte ondanks dat ze zich er niet thuis voelde, maar over het algemeen bevond ze zichzelf nu in een redelijke aangename situatie daar ze het veel slechter had kunnen treffen. En of ze een fijne nacht had gehad, de nachtmerries waren de afgelopen dagen geminderd en dus had ze redelijk geslapen. Zodra de jongevrouw opstond vanuit haar stoel richtte Jadeline haar ogen weer kort op Lillian zelf. Ja wel goed, en redelijk wist ze zodoende zacht maar hoorbaar te antwoorden in de hoop Lilian zo tevreden te stellen. En daarnaast antwoorden ze uiteraard naar waarheid, want zelf zag ze immers het nut niet van liegen. ‘Ben je er klaar voor?” vroeg Lillian tenslotte waarop de blondine even bedachtzaam haar tandjes in haar onderlip zetten. Daar was simpel weg maar éen antwoord op te bedenken en dat was overduidelijk Nee. Maargoed, als het aan haar lag zou het waarschijnlijk maanden eer jaren duren voordat ze geestelijk klaar was om dit aan te kunnen, en het ergste was nog eens dat ze het zelf besefte maar er niets aan kon doen.

Even schudde de blondine kort haar hoofdje, daar het antwoord wel voor de hand lag. Maar het is wel een poging waard deelde de blondine vervolgens zacht mee, ondanks dat haar stem zuiver doch zacht was, wist ze zeker dat Lillian haar wel kon verstaan.” Er staat je een lange dag te wachten “ deelde Lillian vervolgens mee, dat had Jadeline echter al wel door. Maar helaas kon ze diezelfde avontuurlijke glimlach niet terug weerkaatsen, alleen al als ze aan de planning dacht steeg de stress grens weer in haar nog altijd wat te magere lichaam. De voornaamste rede waarom ze naar dit kantoor was gekomen omdat ze sowieso nog geen plattegrond had gehad, als die überhaupt bestond. Voor Jadeline voelde dit alles aan als éen groot dolhof en ze had het idee dat ze zonder plattegrond nergens zou komen, en naast het feit dat de lessen volgen voor haar al een enorme opgave is, is het te laat komen in een desbetreffende les nog veel erger. Het idee alleen al om als láátste ergens binnen te lopen, terwijl alle ogen gericht op haar stonden. Nee, dan wenste ze soms dat ze zich onzichtbaar kon maken, en zodoende onopgemerkt kon plaats nemen. Ik begon ze wat voorzichtig.. vroeg me af of er ook een plattegrond is van de school voorzichtig en rustig stelde ze de vraag, ze wist nog altijd niet hoe Lillian over haar dacht, evenals de rest van de hele school. En of ze nu onbeleefd was of niet, Jadeline wist eigenlijk maar vrij weinig over ‘sociaal communiceren’ daar ze vier jaar lang haast geen woord gesproken had.

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Haar van nature zenuwtrekje nam weer de overhand, waardoor de blondine enkele malen nerveus haar vingers tot vuistjes balde en weer sterkte. Echter had ze zojuist haar handen iets achter haar eigen lichaam verplaatst zodat het minder zou opvallen voor Lillian. Het was immers al moeilijk genoeg om hier simpelweg te staan. Jadeline had altijd het gevoel, en dat zal waarschijnlijk ook altijd zo blijven dat ze een soort van opgesloten was in gebouwen met een dak. Misschien kwam dat ook wel omdat ze zich gewoon het veiligst en fijnst voelde in de buitenwereld. Zodra Lillian antwoord gaf op haar vraag over de plattegrond richtte ze haar helder blauwe ogen even voor een moment op haar terwijl ze haar enthousiaste reactie peilde. Ze leek inderdaad erg oprecht en sprak met goede intenties. Zodra de kaart aan Jadeline aangereikt werd twijfelde ze voor enkele nutteloze secondes voordat ze haar smalle vingers uitstak om de kaart aan te nemen. “Goed, dit is een plattegrond van de school. De groene ruimtes zijn slaapkamers, de blauwe leslokalen en de rode zijn recreatieruimtes” vol interesse bestuurde de blondine vervolgens de kaart, en dankzij de aanwijzingen van Lillian zag het er allemaal redelijk simpel uit. Zo aan de kaart te zien was de school echt groot, groter dan ze in eerst had gedacht, maar waarschijnlijk kwam dat omdat ze de eerste maanden niet buiten haar kamer was gekomen.

Jadeline haar helder blauwe ogen bleven gericht op de kaart terwijl ze probeerde te ontcijferen waar haar slaapkamer was en waar ze zich dan nu bevonden. Nadat ze de kaart enigszins had ontcijferd en wist waar ze waren bleek de kaart alweer iets duidelijker. Zodra Lillian weer sprak richtte ze haar fel blauwe ogen op de jongedame voor haar voordat ze weer naar de kaart keek. Kort knikte Jadeline om aan te tonen dat ze haar woorden had verstaan en had begrepen. Lillian leek er erg veel zin in te hebben, misschien toonde ze dat ook extra in het bijzijn van Jadeline, iets waar haar ook zeker goed deed daar dit eigenlijk de eerste keer was dat ze een poging deed tot fatsoenlijk communiceren. Natuurlijk ging dat alles niet vlekkeloos, en had het allemaal veel tijd nodig. Maar de blondine in kwestie begon zich alsnog beetje bij beetje wat meer te ontspannen. Zodra ze sprak over de slaapkamer en aanbod om ook daar langs te lopen om vervolgens te eindigen op de begane grond, knikte ze wederom instemmend. Ze vond alles goed, zolang ze zich maar niet meer zo verloren voelde in de lange gangen want dat alleen al was een zorg minder.

When the day has come
That I’ve lost my way around
And the seasons stop and hide beneath the ground
When the sky turns gray
And everything is screaming

I will reach inside
Just to find my heart is beating

Dat de blondine wat meer tijd nodig had dan de rest was waarschijnlijk al duidelijk, daar ze zodoende al genoeg had laten zien hoe vreemd en nieuw deze manier van leven voor haar was. Jadeline haar felle lichtblauwe ogen volgde de bewegingen die Lillian maakte richting haar bureau. Zodra ze terug kwam gelopen liet Jadeline haar ogen weer naar de vloer glijden. “Zullen we gaan? klonk de vriendelijke stem van Lillian vervolgens door de kamer, even richtte Jadeline daardoor haar ogen weer op de jongevrouw die waarschijnlijk qua leeftijd niet zo heel veel ouder was dan Jade zelf. Kort knikte ze vervolgens, om aan te tonen dat ze haar woorden had verstaan én omdat ze ermee in stemde. De rondleiding was handig omdat Jade zelf het lef nog niet had gehad om in haar eentje de school door te struinen 1. omdat ze niet wist of dat mocht 2. omdat ze enorm twijfelde en bang was om in lastige situaties kwam te staan en 3. omdat ze zich dan buiten haar ‘comfort’ zone bevond en dan twijfelde ze aan alles en dus ook aan zichzelf. Zodra Lillian weer in beweging kwam volgde de blondine haar, geruisloos aangezien de blondine nog altijd bloodvoets was en daardoor kon ze zich ongehoord verplaatsen. Ze liep de kamer uit en wachtte geduldig totdat Lillian haar eigen kantoor had afgesloten en op slot had gedraaid.

De blondine volgde Lillian zonder moeite, ondanks dat ze een flink tempo aan nam kostte het Jade weinig energie van haar nog altijd te magere lichaam, omdat ze haar energie vanuit haar omgeving kon halen. Het voordeel van haar krachten was dat de natuur overal was en overal in zat, dus Jade kon nieuwe energie overal vandaan halen om zichzelf op haar benen te kunnen houden. Zodra het lokaal met het bordje geschiedenis in beeld kwam stonden ze stil. Voor Jadeline was het algauw duidelijk dat het haar lokaal was aangezien ze haar zojuist gepakte mapjes in het bureau weg legde. Even twijfelend stapte de blondine door de deur opening om niet ongemakkelijk in de gang te blijven staan. . “Hier geef ik les, Dit is waar je veel kennis over het heden en verleden van mutanten op zal doen.” een korte glimlach sierde de blondine haar lippen daar Lillian vol lof sprak over haar vak en haar lokaal. Jade liet haar ogen door het lokaal glijden waar haar ogen op de grote kaart aan de muur bleven hangen. Rustige zette ze haar tengere lichaam in beweging richting de grote wereld kaart. Ze liet haar linker hand zachtjes over de kaart heen glijden en eindigde met haar vingers in Australië rondom haar geboorte plaats Brisbane. Zijn er nog meer scholen? weerklonk de zachte zuivere stem ineens door het lokaal terwijl ze zich weer rustig omdraaide en haar fel blauwe ogen weer op Lillian richtte.

A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert

But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven

Haar felle licht blauwe ogen gleden van de wereld kaart naar het lokaal. Zoals de andere lokalen binnen het schoolgebouw was ook dit vrij neutraal ingericht, met hier en daar een persoonlijke toevoeging. Zodra Lillian plaats nam aan haar rechter zijde gleden Jade haar ogen weer naar de kaart terug. Het antwoord op haar vraag stelde Jade lichtelijk teleur. Natuurlijk kon ze er niet vanuit gaan dat alle scholen bekend waren, ze waren immers geheim en dat was maar goed ook. Als Jade hier niet terecht was gekomen, waar dan wel?. Maar nou kan ik niet zeggen dat we echt veel contact hebben met de buitenwereld. Het zou maar zo kunnen dat er ergens een school is die vrijwel gelijk is aan deze. Verborgen op een eiland waarvan niemand weet dat het bestaat, behalve de mensen die er leven…” begrijpend en kort knikte de blondine daar ze dit antwoord had verwacht.  “Zelfs als er andere scholen zijn en de overheid weet er van, dan doen ze natuurlijk hun best om contact te vermijden. Wie weet wat er zou gebeuren als mutanten van over de hele wereld samenspannen?” de licht spottende toon in haar stem viel Jade maar al te duidelijk op. Jade kon zich enigszins wel voorstellen dat de mensen bang waren voor de mutanten, ze had hem immers uit eigen ervaring meegemaakt. Bang zijn mensen voor het onbekende, en hetgene dat ze niet begrijpen en niet willen begrijpen. Echter, wanneer men de tijd neemt om iemand te leren kennen, kan dat juist werelden veranderen. Maar helaas dacht niet iedereen zoals Jade. Haar lichte blauwe ogen gleden naar de kleine bloempotjes die op de vensterbank van het grote raam stonden. Rustig bewoog ze haar tengere lichaam richting het venster toe.


Ze bewoog haar fijne handjes richting een van de plantjes, met de inmiddels uitgebloeide bloemen. Zodra Jade haar vinger topjes de bladeren aanraakte kwam er direct weer kleur in het blad, de verwelkte bladeren kleurde terug naar de oorspronkelijke rode kleur en de bloem kwam weer volledig tot leven, en dat binnen enkele secondes. De mensen zijn bang voor hetgene dat ze niet kennen sprak ze toen zacht, doch hoorbaar voor Lillian. Hoewel het meer een feit een bevestiging was, bleef deze gedachte vaak in haar hoofd rondspoken. Alles wat de blondine had meegemaakt kwam ook voort uit die gedachte, omdat de mensen de mutanten niet kennen hadden ze er alles aan gedaan om erachter te komen wat ze konden. Echter vergaten ze vaak dat een mutant ook een mens was, waardoor ze vaak als dieren werden behandeld.. ze waren geen blik, geen emotie en niet levenswaardig in hun ogen.


Jade draaide zich weer om richting Lillian. Het lijkt me erg interessant om meer te weten te komen over ons verleden tijdens de lessen met de nadruk op ons, daar ze dit nu eindelijk kon uitspreken. Ze was immers niet benauwd om te praten of wat ze was, maar wel over wat ze had meegemaakt. Het accepteren dat ze een mutant was, zorgde voor geen enkel probleem, ondanks dat haar ouders daar heel anders over hadden gedacht in het verleden. Misschien was het wel haar drang van overleven, en haar acceptatie over haar gave dat haar  zo sterk had gemaakt. Wat er ook gebeurde ze wist dat ze vanaf nu alles aan zou kunnen,  ook al zou ze tegenslag ontvangen niets kon erger zijn dan haar verleden.