You remind me of something [Waverly]

Het was barkoud buiten, dat kon Conor alleen al afleiden aan de manier waarop de wind langs zijn raam floot. Hij leunde voorover en zette zijn handpalmen op de vensterbank van het raam om vervolgens richting de horizon te kijken. Hij vond het barstensjammer dat hij nog geen kamergenoot had, maar het uitzicht op zijn kamer maakte het wel een beetje goed. De golven van de zee waren hoog en onrustig en Conor kon ze tot in zijn kamer horen als hij zijn ogen sloot. Winter was coming. Toch besloot hij om een stapje buiten te wagen. Hij ritste zijn dikke trui dicht en trok er een simpel lederen jasje over. Nadat hij zijn kap half op zijn hoofd gezet had en er een sjaal had rond gewikkeld verliet hij zijn kamer. Alleen al aan de manier waarop Conor de trap afstommelde kon je weten dat hij het was. Het was ritmisch, en met elke pas die hij zette liet hij een bepaalde muzieknoot weerklinken. Ditkeer was het French Cancan geweest, wat een brede glimlach op zijn lippen teweeg had gebracht.

De gure wind leek hem wel te willen omduwen, zo hard ging hij tekeer. En het werd er niet beter op naarmate hij dichter en dichter bij het strand kwam. Maar toch hield het hem niet tegen, Conor wilde doodgraag de omgeving van het schoolgebouw verkennen en het strand was ideaal om mee te beginnen. Hij kon er moeilijk verdwalen, en dat was wel een positief punt aangezien hij een kei was in verdwalen. Hoe vaak had hij wel niet in een verkeerd lokaal gestaan toen hij nog op Oxford zat? Vaak! Zijn gedachten deden hem kort grinniken. Maar het duurde niet lang, want een vreemd gevoel van eenzaamheid leek hem te overstelpen. Gedurende twee weken zat hij hier op school, maar toch had hij nog steeds niemand gevonden waar hij echt mee kon optrekken, iemand die hem het reilen en zeilen van de school een beetje wilde bijbrengen, iemand waar hij tegen kon zeveren. Zijn voeten droegen hem door het mulle zand, totdat hij aankwam bij het nattere, vochtige zand. Conor liet zijn lichte ogen over de golven gaan en genoot van het geluid dat ze met zich meedroegen. Hij genoot ervan zoals niemand anders dat kon, geluiden hadden voor hem een heel andere betekenis dan dat ze voor anderen hadden. Het was alsof hij elke molecule water tegen het andere hoorde aanbotsen, alsof het geluid van de golven een lied was dat ze voor de wereld leken te zingen. Zonder dat hij het goed en wel doorhad opende hij zijn mond en liet hij zijn stem weerklinken. Emoties. "" Eerst was het een rustgevende pianomelodie, maar naarmate hij zijn gevoelens meer de loop liet gaan vorderde het lied. Hij stopte net aan de plaats waar de golven ‘uitgerold’ waren en hij spreidde zijn armen. De wind voerde een deel van zijn sjaal mee en lieten het onderste van zijn lederen jasje wapperen. Hij miste zijn broertje, zijn zusje en zijn moeder, maar boven dat alles miste hij zijn vader. Conor had nog geen moment spijt van zijn beslissing om naar Genosha te komen. De lessen waren enorm leerrijk en hij had op de twee weken dat hij hier was al enorm veel bijgeleerd. Maar hij voelde zich vaak eenzaam, incompleet.

Hij balde zijn handen tot vuisten en bewoog ze mee op het ritme van zijn lied. Zijn ogen had hij tot spleetjes geknepen en luisterde nauwlettend naar de muziek die hij maakte in combinatie met de golven die zachtjes mee ruisten. Ook de lichtvoetige voetstappen die een eindje verder in het zand weerklonken bleven niet onopgemerkt. Net op het moment dat hij zijn laatste woord gezongen had opende hij zijn ogen en richtte zijn blik opzij. Langzaam liet hij zijn armen zakken en keek hij recht in de ogen van een meisje dat een eindje verder stond. Enkel haar aanwezigheid zorgde ervoor dat hij stukken opgewekter was, ookal had hij geen flauw idee met wat voor persoon hij te maken had. ”Geweldig weer, vind je ook niet?” lachtte hij haar toe terwijl hij zijn stem versterkte zodat hij perfect hoorbaar was voor haar ondanks dat ze allesbehalve in zijn buurt stond. Als ze zou antwoorden zou hij haar ook perfect verstaan, want naast de kracht om zijn stem in alle mogelijke vormen te vervormen beschikte hij ook over een versterkt gehoor. Al hoopte hij uit de grond van zijn hart dat ze zijn richting op zou komen en een babbeltje zou willen slaan. Hij kon het wel gebruiken.

Haar reactie was simpelweg zalig. De brede glimlach die op haar gezicht verscheen maakte haar meteen stukken knapper dan dat ze al reeds was. Conor greens haar vriendelijk toe en zwaaide terug terwijl ze op hem afgehuppeld kwam. ”Op zich is het wel mooi weer, het regent niet?” Conor haalde blij knikkend zijn schouders op en keek met zijn blauwe ogen eventjes in de lucht. Er hingen heel wat wolken en de lucht was eerder grijs dan dat hij blauw was, maar ze had gelijk. Er was geen drup te bespeuren. ”Maar wel koud.” Hij wreef met beide handen over zijn bovenarmen en knikte bevestigend. ’Inderdaad. Had ik het op voorhand geweten, had ik een dikkere jas aangetrokken.’ Hij nam kort de kraag van zijn leren vestje tussen zijn vingers en trok er wat haar, om haar te tonen dat een leren jasje niet het ideale was om bij zo een weer aan te doen. ’Heb jij even geluk met die dikke winterjas.’ Hij lachte haar vriendelijk toe en haalde zijn verkleumde vingers door zijn lichtbruine haren, die allesbehalve nog in model lagen. Bij haar vraag voelde hij onmiddellijk hoe zijn wangen rood aanliepen en hij glimlachte verlegen naar zijn voeten, totdat het meisje opeens haar slanke hand naar hem uitstak, en hij het wel zo beleefd vond om hem te schudden. ’Waverly..’ herhaalde hij haar naam breed glimlachend, als poging om hem zo snel mogelijk te onthouden. ’Ik ben Mozart.’ greens hij onschuldig en zijn witte tanden werden zichtbaar. ’Nee ik maak maar een mopje. Mijn naam is Conor.’ Hij zocht even haar blik en knikte opzij met zijn hoofd, als stille vraag of ze het oke vond om een eindje mee te wandelen langs de branding.

’Het zingen zit me in de gemuteerde genen.’ beantwoordde hij haar vraag en liet zijn handen nonchalant in zijn zakken schuiven terwijl hij haar vanuit zijn ooghoek aankeek. ’Eigenlijk alles wat met geluiden of talen te maken heeft.’ Over zijn eigen mutatie praten vond hij stiekem wel leuk, maar daartegenover kwam ook die kriebelende nieuwsgierigheid naar die van haar. Conor maakte een klein sprongetje en draaide half rond zijn as, waardoor hij Waverly kon aankijken terwijl hij achterwaarts verder wandelde. Het zand kroop hem al in zijn schoenen, maar hij probeerde het schurende gevoel zo goed en kwaad als hij kon te negeren. ’En jij? Welke mutatie hebben jouw ouders jou gegeven?’ Op een vrolijke manier haalde hij zijn wenkbrauwen op en klapte zijn handen enthousiast samen, benieuwd naar wat haar antwoord zou zijn. ’Zit je hier trouwens al lang op school?’ vroeg hij haar er nog achterna, maar besefte pas daarna dat hij haar misschien niet zo moest overstelpen met vragen.

De manier waarop ze keek naar de handen van Conor die tevergeefs over zijn bovenarmen wreven als poging om hem wat op te warmen, het.. Het zorgde ervoor dat er spontaan weer een glimlach op zijn lippen verscheen en hij het onmiddellijk al een stukje warmer kreeg. Haar medeleven was zo oprecht, zo eerlijk, het stond gewoon in haar ogen te lezen. De wind waaide zachtjes door haar haren en speelde met haar lichtbruine lokken. ”Wil je ruilen anders? Ik denk dat ik het wel even uit houd zonder mijn jas?” Conor zijn mond viel open, letterlijk. ’Ehh..’ zei hij stotterend, volledig overdonderd door hetgeen ze zojuist gezegd had. ’Doe niet zo gek.’ zei hij en vormde zijn openhangende mond open tot een enorm brede glimlach waardoor zijn witte tanden schitterden. ’Ik bedoel, het is super lief, daar niet van. Maar dat zou jij het koud hebben en dat is het laatste wat ik wil.’ Ja, ze had hem een beetje van zijn wijs gebracht met die woorden, maar hij had het oprecht lief gevonden. Met zijn blauwe ogen keek hij kort naar de pels in haar jas die net zoals haar haren lichtjes meebewogen met de wind. Grijnzend schudde hij lichtjes met zijn hoofd. Ze wilde hem gewoon haar jas geven.. Waar hoorde je ooit zo iets? De grijns van oor tot oor was simpelweg niet van zijn gezicht af te slaan. Gelukkig doorbrak ze de verlegen stilte die Conor met zich mee bracht door te vragen naar zijn naam en mutatie. Hij voelde hoe zoals gewoonlijk zijn wangen rood kleurden en klemde voor een kort moment zijn tanden op elkaar. Waarom kon zijn mutatie er niet voor zorgen dat hij daar geen last van had? Toen hij zijn naam aan haar vertelde zag hij hoe ze er voor een moment over moest nadenken. ”Een beetje een ongewone naam... Niet dat het geen mooie naam is! Ik bedoel," Conor trok een wenkbrauw al grijnzend in de lucht en keek naar Waverly die duidelijk in de clinch lag met de woorden die ze zojuist gesproken had. ’Geen zorgen, je beledigd me niet hoor!’ zei hij met een vrolijk lachje en haalde een hand door zijn verwilderde haren. De zilte lucht kriebelde zijn neus. ’Maar.. Maar ken je Mozart niet dan?’ Hij haalde vragend zijn smalle schouders op en hield zijn hoofd wat scheef. Oke de man was al jaren dood, maar hij was al die tijd enorm bekend gebleven, hij was en bleef het wonderkind van 18de eeuw. Net zoals Conor een beetje het wonderkind was op het gebied van muziek, alleen in de 21ste eeuw dan. Hij zag de blijvende verwarde blik op haar gezicht en onwillekeurig moest hij lachen. Niet dat hij haar uitlachte, integendeel, maar ze was zo schattig, het werkte aanstekelijk.

In ieder geval, hij vond het fantastisch hoe gefascineerd ze was over zijn mutatie. ”Kun je dan heel veel talen spreken of zoiets?” Conor knikte bevestigend. ’Tutte le lingue che si vogliono’ Kort maakte hij een sprongetje om een klein bergje zand te ontwijken. ’Alle talen die je maar wil.’ vertaalde hij zichzelf daarna en knipoogde blij glimlachend waarna hij zich omdraaide en achterstevoren verder wandelde. Waverly klapte vrolijk in haar handen en Conor keek haar met fonkelende ogen aan. Het enthousiasme dat ze uitstraalde, het was iets wat hij nooit eerder gezien had. Uiteraard vroeg hij ook om haar mutaties, want ja zo nieuwsgierig was hij stiekem wel. Alleen leek zijn vraag haar voor de zoveelste keer een beetje in de war te brengen. Hij fronste kort zijn voorhoofd bedenkelijk en krabde aan de achterkant van zijn hoofd. Het was niet dat hij haar dom vond, not at all, maar ze had iets van onwetendheid over zich heen, iets wat hij niet goed kon plaatsen. Hij herinnerde zich de reacties op zijn Instagram foto’s en YouTube video’s, ook daarin kwam ze precies niet goed uit haar woorden. Zo had ze een ‘duet’ een ‘collab’ had genoemd. "Ik ehm, kunnen ouders een mutatie doorgeven? Want mijn ouders hadden geen mutatie." Conor keek grijnzend naar zijn voeten en draaide zich om waardoor hij weer normaal langs haar liep. ’Nee ik bedoelde..’ even moest hij over zijn woorden nadenken. Hoe kon hij haar op een begrijpbare manier duidelijk maken wat hij bedoelde? ’Mijn mama en papa hadden ook geen mutatie en ik wel, dus geen zorgen. Het is iets normaal en komt regelmatig voor.’ Hij krabde weer aan de achterkant van zijn hoofd en keek even opzij, in de hoop dat ze het begrepen had. ’Ik verwoordde het gewoon moeilijk, mijn fout.’ probeerde hij haar daarna gerust te stellen. Het was niet leuk als ze zich op haar ongemak voelde, en dat wilde hij dan ook zo veel mogelijk voorkomen. Gelukkig leek ze er niet lang over in te zitten. Haar antwoord toverde een glimlach op zowel haar eigen mond, als op die van Conor. ’Een meermin?’ herhaalde hij gefascineerd en keek onmiddellijk naar haar benen. Ze leken kinda normaal, maar wie wist wat er aan de binnenkant schuilging? ’Dan kan ik je vanaf nu Ariël noemen?’ vervolgde hij blij en klapte ditmaal in zijn handen. ’Oh en dan ben ik Sebastian en kunnen we samen een duet zingen!’ zijn fantasie ging de vrije loop, limitless. Hij kon enkel maar hopen dat ze Ariël en Sebastian wél kende, want als hij dat moest uitleggen.. Dan kon hij haar beter de dvd bezorgen, want als ze die nog nooit gezien had moest ze dat echt wel een keer doen. Super aandachtig luisterde hij verder naar haar uitleg en met alle dingen die ze zij werd hij enthousiaster en enthousiaster, zo erg dat hij op zijn tenen op en neer stond te wippen. ’In de zomer moeten we een keer gaan duiken dan!’ vertelde hij blij. ’Ik kan mijn adem eindeloos inhouden, dus je moet me alle mooie plekjes laten zien!’ Hij zat al helemaal met zijn hoofd in de wolken.

Hij werd opgeschrikt uit zijn gedachten door Waverly die een klein, onverwachts sprongetje maken. Blijkbaar was er een iets grotere golf en.. ’Ohnee..’ riep Conor en keek naar zijn voeten die helemaal doorweekt waren. Zijn broek was gelukkig droog gebleven. In eerste instantie merkte hij niet dat er iets mis was met haar. ’Lekker zeewater..’ begon hij en keek met een zuur, lachwekkend glimlachje naar Waverly. Maar in de plaats van een lachend gezicht, zag hij een iets wat verschrikt gezicht. ’Wat is er?’ vroeg hij onmiddellijk en keek naar haar schoenen en broekspijpen die nat waren. Had ze zich pijn gedaan? ”Ohjee..” hoorde hij haar nog fluisteren en voor hij het goed en wel doorhad viel ze uit het niets op de grond. Conor keek haar argwanend aan, like: what happened? En toen zag hij het, haar benen die plaats hadden gemaakt voor een prachtige, geelgoude staart. ’Wauw Wave..’ sprak hij verschrokken maar vol bewondering (maakte terwijl stiekem ook een golf pun) waardoor er een fonkeling in zijn ogen zichtbaar werd. ’Uhm ja..’ was het enige wat ze zei, en gelukkig zag hij een klein glimlachje op haar lippen verschijnen. ’Door water word je mutatie getriggerd, am I right?’ vroeg hij zacht lachend en hurkte naast haar neer, probeerde te vermijden dat een nieuwe golf over zijn voeten sloeg. ’Dit is prachtig..’ fluisterde hij en ging heel voorzichtig met zijn wijsvinger over de schubben van haar staart. Het voelde koud en een beetje glibberig, net zoals een vis voelde. Een rilling ging door zijn ruggengraat en hij shiverde kort. ’Maar hoe geraak je weer terug?’ vroeg hij daarna en op zijn gezicht was plots een zweem van bezorgheid te zien. Nogmaals liet hij zijn ogen over de staart gaan en voelde eraan, ditkeer met een vlakke hand in plaats van een vinger. Het was wel heel cool en stuff, maar hoe.. Hoe kreeg ze haar benen weer terug? Als ze door de aanraking van water spontaan veranderde, dan kon ze vast niet terug veranderen zolang ze in het water bleef liggen? Hij klemde grijnzend zijn kaken op elkaar. Als hij haar moest wegslepen, dan zou dat nog wat geven, helaas had ze met Captain Limp te maken in plaats van Captain America.