Onderwerp: Under the sea || Waverly za jan 21, 2017 7:59 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
De grijns op zijn gezicht maakte duidelijk dat hij in een erg goede bui was. Hij had al lang niet meer gezwommen met iemand anders. De laatste keer was in een dolfinarium geweest en hoewel dolfijnen wel intelligente dieren waren, was het toch anders om met een mens te zwemmen. Sinds het bericht op Instagram was hij al in een opperbeste stemming en dat had er alleen maar voor gezorgd dat hij nog actiever was dan anders. Het feit dat hij in de kamer op en neer had zitten springen, had geresulteerd in een kussen dat naar zijn hoofd geslingerd werd. Niet dat dat hem ervan had weerhouden om onder vrolijk gefluit zijn zwemspullen te pakken. Op dit moment lag Keith echter weer lekker te slapen en was het waarschijnlijk niet meer zo makkelijk om hem wakker te krijgen. Soms was hij echt jaloers op die knaap. Het minste geluidje kon er al voor zorgen dat Gyp wakker werd en waarschijnlijk een hele nacht niet meer zou kunnen slapen. De jongen was gewoon veel te actief om echt lang te kunnen slapen. Als hij al langer dan een paar uur wilde slapen, moest hij ervoor zorgen dat hij zichzelf uitputte voordat hij in bed kroop.
Nog altijd vrolijk fluitend en met een handdoek om zijn schouder geslagen, liep Gyp naar buiten en baande zich een weg naar het strand. Veel mensen zouden hem waarschijnlijk voor gek verklaren omdat hij enkel gekleed in een zwemshort en een t-shirt buiten rond liep. De waarheid was dat hij een trucje bij de hand had om het niet te kou te krijgen. Na het shiften in een dolfijn en het manipuleren van water was hij ook in staat om met de temperatuur te spelen. Hij zorgde er met andere woorden voor dat de temperatuur in een straal van 2 meter om hem heen steeg tot een aangename warmte. In principe zou hij in de winter nooit een jas nodig moeten hebben, maar het manipuleren van de temperatuur kon na een tijdje best vermoeiend zijn, dus zorgde hij er meestal wel voor dat hij warm genoeg aangekleed was. Vandaag had hij gewoon geen zin om met een heleboel spullen te sleuren.
Eenmaal aangekomen op het strand gooide de jongen zijn handdoek op de grond en keek even om zich heen om te kijken of zijn tegenstander al was aangekomen. Hij had geen idee welke mutaties de ander had, maar ze had hem uitgedaagd voor een zwemwedstrijdje en daar kon hij gewoon geen ‘nee’ tegen zeggen. Waarschijnlijk had het wel iets te maken met een zeemeermin als hij zo naar haar username keek. Een brede grijns krulde om zijn lippen toen hij een meisje zijn kant zag uitlopen en vrolijk zwaaide hij. De jongen ging er toch vanuit dat dat het meisje was dat hem uitgedaagd had.
”Ben je klaar om te verliezen?” Grijnzend trok hij zijn shirt over zijn hoofd en maakte het gebied dat hij verwarmde nog iets groter zodat Waverly ook geen last zou hebben van de kou. ”Ik stel voor dat we elkaar eerst de kans geven om in het water te shiften voordat we het startsein geven of wilde e de wedstrijd meteen laten beginnen?”
Onderwerp: Re: Under the sea || Waverly di jan 24, 2017 10:15 pm
Waverly di Fontana
Vrolijk rende ze door de hal, richting de uitang van de school. In haar hand had ze een handdoek, en op haar gezicht lach een brede glimlach. Ze ging eindelijk weer in de zee zwemmen. De afgelopen weken was het te koud geweest om helemaal naar het strand te gaan vanwege de sneeuw, maar die was nu weer wat gesmolten. De mensen in de gangen keken haar raar aan, en vroegen zich waarschijnlijk af waarom ze zo hard aan het rennen was, en waarom ze zo gekleed was. Nouja, dat was dan maar zo. Ze moest er op tijd zijn, want vandaag was speciaal. Vandaag ging ze een wedstrijdje houden. Het was al heel lang geleden dat ze dat had gedaan, een gelijkwaardig wedstrijdje dan. Als zij tegen gewone mensen aan het racen was won ze zonder moeite te hoeven doen. Maar deze jongen was een mutant, en als ze het goed had kon hij veranderen naar een zeewezen. Ze had gehoord dat het een dolfijn was, uit betrouwbare bronnen natuurlijk. Een wedstrijdje wie de snelste was, en ze dacht dat ze wel een eerlijke kans had. Tenslotte kon ze erg hard zwemmen, en ze had wel eerder dolfijnen bij gehouden? Maar dit was geen gewone dolfijn, dit was een mutant. Achja, het zou hoe dan ook een leuke dag worden.
Bijna heel het stuk rende ze, maar ze was op een gegeven moment overgeschakeld naar huppelen. Toen ze merkte dat dat ook best wat energie zou kosten zo in de duinen, besloot ze maar te lopen. Ze moest tenslotte wel genoeg energie over houden voor haar wedstrijd, dat was erg belangrijk. Eenmaal op het strand zag ze niet veel mensen, eigenlijk helemaal niemand, op één jongen na. Met handdoek, net zoals zij. Dat moest hem wel zijn, toch? Hij zwaaide naar haar, en ze zwaaide vrolijk terug. Zelfs als hij het niet was, had ze hem toch nog een leuke dag bezorgd door te zwaaien. Stiekem was ze wel blij dat hij het wel was, anders had ze hier nog lang in de kou moeten staan wachten. "Hey!" Begroette ze hem vriendelijk, "Ik ben Waverly." Stelde ze zich voor, en legde haar handdoek naast die van hem. ”Ben je klaar om te verliezen?” Vroeg hij grijnzend, en ze trok even speels haar wenkbrauwen op. Hij deed zijn shirt uit, en ze liet even kort haar ogen over hem heen glijden, net zoals ze in films altijd deden. Dat heette 'de competitie inschatten', of zoiets in ieder geval. Ze deed op haar beurt haar schoenen uit en knoopte haar jurk los. Haar bikini had ze nog aan, maar die zou verdwijnen zodra ze het water aanraakte, en plaatsmaken voor een lange staart en om vreemde redenen een bijpassende top uit schubben. "De vraag is, ben jij klaar voor je verlies?" Vroeg ze grijnzend, en zette een stapje naar hem toe, zodat ze vlak voor hem stond. Om het af te maken sloeg ze haar armen over elkaar, en greens even. Het was verbazingwekkend warm ineens, maar zij klaagde niet hoor, het was wel prettig.
”Ik stel voor dat we elkaar eerst de kans geven om in het water te shiften voordat we het startsein geven of wilde je de wedstrijd meteen laten beginnen?” Vroeg hij, en ze keek hem even bedenkelijk aan. Zij was zo geshift, maar dat zou niet echt eerlijk zijn. "Laten we elkaar eerst een kans geven om te shiften, dat is wel zo eerlijk." Besloot ze toen. Ze stak haar hand nog even uit en zei: "Moge de snelste winnen." Daarna rende ze de zee in, en toen ze diep genoeg was maakte ze een perfecte duik. Net op tijd, want haar staart verscheen altijd binnen twintig seconden. Ze kwam weer boven, en keek afwachtend naar Gyp.
Onderwerp: Re: Under the sea || Waverly zo jan 29, 2017 8:20 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Hij kon het gewoon niet laten om zijn groene kijkers al over haar heen te laten glijden voordat ze tot stilstand was gekomen. Hij moest bekennen dat ze er wel leuk uitzag en het feit dat ze een zwemwedstrijdje met hem wilde doen, maakte haar des te aantrekkelijker. Natuurlijk werd de grijns op zijn gezicht nog breder vanaf het moment dat hij zijn shirt uittrok en hij merkte hoe zij hetzelfde bij hem deed als hij bij haar gedaan had. Dit wedstrijdje kon nog best interessant worden en niet alleen omdat de beloning die de winnaar kreeg hem wel aanstond. Hij vond het oprecht fijn om te zwemmen met anderen, zeker als die personen ook zo snel zou kunnen zwemmen als hij dat kon. Gyp had zo het gevoel dat het meisje hem zou kunnen bijhouden, anders zou ze de uitdaging nooit zijn aangegaan. Hij ging er toch vanuit dat ze slim genoeg was om te weten dat een normaal mens nooit tegen een dolfijn kon winnen.
”Gyp.” Zijn eigen naam rolde op een vrolijke manier over zijn lippen nadat hij zijn shirt had uitgetrokken. Zij had zich daarvoor al voorgesteld, dus was het alleen maar beleefd om zichzelf ook voor te stellen. Op het moment dat ze de jurk die ze aanhad uittrok, liet hij wederom zijn blik over haar heen glijden, maar hij zorgde er wel voor dat zijn groene kijkers al snel terug op haar gezicht gericht waren. Hij had het eens voor gehad dat hij te lang naar een bepaald deel had gekeken en zo een slag in zijn gezicht had gehad. Hij grinnikte en schudde zijn hoofd lichtjes toen ze zijn vraag terugkaatste. Oh nee, zo makkelijk ging dat niet gebeuren. Gyp liet zijn handen langs zijn zij hangen toen ze nog een stap vooruit zette en haar armen oer haar borst kruiste. Hij grijnsde alleen maar voordat hij na een paar seconden toch maar even vroeg of ze eerst gingen shiften of dat de wedstrijd direct zou beginnen.
”Mooi,” reageerde hij toen ze koos voor de eerste optie. Hij had geen idee hoe lang het bij haar duurde om te shiften, maar bij hem nam het toch zeker een volle minuut in beslag. Zijn botten moesten helemaal verschoven worden, eigenlijk zou alles aan hem veranderen. Nog altijd met die grijns op zijn gezicht, keek hij toe hoe Waverly het water in liep en nog wat bemoedigende woorden sprak voordat ze kopje onder ging en verdween. Hij kon nog net een vissenstaart in plaats van benen zien voordat die ook in de zee verdwenen en ze even later al weer boven kwam. ”Leuke staart!”
Het was na die opmerking dat hij ook maar besloot om het water in te gaan. In een snel tempo rende hij van het strand het water in, zocht expliciet naar dat diep punt dat hij al eerder gevonden had. Hij kon gewoon voelen hoe zijn lichaam veranderde en het duurde net iets langer dan bij Waverly voordat hij zijn eigen staart had. Vanaf het moment dat hij helemaal getransformeerd was, zwom hij terug naar de oppervlakte om daar een salto te maken en terug het water in te verdwijnen. Net naast Waverly dook hij weer op en kwetterde vrolijk. ”Ben je er klaar voor?”
Onderwerp: Re: Under the sea || Waverly wo feb 01, 2017 6:42 pm
Waverly di Fontana
Een zwemwedstrijdje, nee dat had ze echt lang niet meer gehad. En al zeker niet met een mens. Vaak ging ze alleen zwemmen, omdat andere mensen niet zomaar mochten weten dat ze een mutant was. Bovendien ging zij ver de zee in, verder dan de normale persoon, veel verder. En ook zeker een stuk dieper. Als zeemeermin kon zij dat natuurlijk, maar andere mensen werden bang van de gedachte aan te diep de zee in gaan. Zwemmen was voor hen leuk, maar ook gevaarlijk, waar het voor Waverly hetgeen was wat ze het liefst deed. De zee was waar ze het liefst was, het maakte niet eens echt uit welke zee. Nou ja, als ze er een moest kiezen werd het de Middellandse zee, maar dat was ook de enige waar ze was geweest. De oceaan, nee dat nog nooit. Behalve op Genosha, maar daar kon ze niet echt ver de oceaan in, dat was haar tenminste verteld. Ze had het nog nooit uitgeprobeerd, maar ze snapte wel dat het voor haar eigen veiligheid was.
Mensen waren gevaarlijk, al was zij ook een mens, toch? Ze was gelukkig slim genoeg om niet aan ieder mens dat ze ooit was tegen gekomen haar staart te laten zien. Nee zeg, dat kon zij ook wel bedenken. Haar ouders, haar tante en oom, de vrouw bij wie ze een tijd had gewoond -Gabriella-, en natuurlijk Rhys. Rhys, haar beste vriend en mutant. Ze was zo blij toen hij hier aan was gekomen, nu kon ze hem weer vaker zien. Hier op Genosha hadden al veel mensen haar staart gezien, en nu ook de jongen/dolfijn met wie ze een wedstrijdje zou gaan houden, Gyp. Ze zag hem al staan toen ze aan kwam lopen, compleet met zwembroek aan en handdoek. Hij zag er in deze zomerse kleren net zo absurd uit als zij. Ze begroette hem vrolijk, en ze stelden zich aan elkaar voor. Hij deed zijn shirt uit, en ze glimlachte eventjes. Hij was zeker niet onaantrekkelijk, voor Waverly een win-win situatie. De meid deed haar schoenen uit en liet de jurk soepel van haar schouders afglijden nadat ze het ding had losgeknoopt. Nu was ook zij klaar voor de wedstrijd. Ze kaatste zijn vraag terug, en sloeg haar armen over elkaar, na een stapje dichterbij gezet te hebben. Zo, zij kon ook haar mannetje staan hoor. Lang kon ze deze serieuze blik niet vast houden, en er verscheen al snel weer een grijns op haar gezicht.
Waverly koos voor de optie om eerlijk te spelen, en elkaar een kans te geven om te shiften. ”Mooi,” zei de jongen, en ze knikte eventjes. De zeemeermin speelde sowieso nooit expres vals, en ze wilde Gyp ook een kans geven om te winnen. Of juist haarzelf een kans om te winnen. "Moge de snelste winnen." Wenste ze hem nog toe, en daarna rende ze de zee in. Ze verdween onder water toen ze diep genoeg was gerend. Net op tijd, want zodra het water haar lichaam raakte zou ze binnen twintig seconden een staart en schubbentop hebben. Toen ze weer boven kwam zag ze Gyp nog aan het water staan. ”Leuke staart!” Riep de jongen, en ze zwaaide even. Veel tijd om iets terug te roepen had ze niet, want ook hij rende nu snel het water in. Hij verdween onder water, en Waverly tuurde benieuwd het wateroppervlak af. Niet veel later sprong er een dolfijn het water uit, en maakte een perfecte salto. Haar mond vormde even een 'o' en ze keek verwonderd hoe Gyp weer het water in dook.
Hij verscheen naast haar, en ze klapte even in haar handen voor de salto. ”Ben je er klaar voor?” Kwetterde het dier vrolijk, en ze knikte glimlachend. "Helemaal!" Zei ze grijnzend. "Mooie staart trouwens." Knikte ze even naar zijn eigen staart, en dit meende ze. Ze was wel eens zo dicht bij dolfijnen geweest, als zeemeermin kon en mocht ze dat van de dieren. Maar een mutant die in een dolfijn kon shiften, dat nog nooit. Alleen al de ervaring was spectaculair. "Wat nou als we naar die rots daar zwemmen, daaromheen en uuhmm.." Stelde ze, wijzend naar een rots in de verte, voor terwijl ze even om zich heen keek. "Dan naar die rots, eromheen, en wie het eerst hier terug is, op deze lijn, wint?" Ja dat leek haar wel een goed idee, zo maakte ze een soort rondje, net zoals in films. Het leek haar een goede wedstrijdbaan, en die denkbeeldige lijn was wel te onthouden dacht ze. En aangezien ze ver genoeg in de oceaan waren zouden ze geen last hebben van rotsen onder water, die waren een stuk dieper. Alleen rondom het keerpunt zouden ze moeten opletten, maar ze vertrouwde erop dat ze dat beide wel wisten. Ze keek de dolfijn vragend aan, waren ze klaar om te gaan? "Goed dan, op 'go' gaan? Succes!" Zei ze vriendelijk. Ze concentreerde zich weer op de rots, zo professioneel mogelijk. Niet dat ze hier een beroep in had, maar ze probeerde zich te focussen. "Drie, twee, één.. Go!"
Onderwerp: Re: Under the sea || Waverly za maa 11, 2017 9:40 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Hij vond het wel grappig hoe ze wilde laten zien dat ze ook wel stoer was door met haar armen over elkaar voor hem te gaan staan. De jongen deed even moeite om serieus te doen, maar vanaf het moment dat Waverly begon te lachen, proestte hij het zelf ook uit. Serieus doen was nooit iets geweest waar hij goed in was. Hij had zo het gevoel dat hij zelfs op een begrafenis niet erg lang serieus zou kunnen blijven, zelfs niet als de dode iemand was die hij kende. Gyp was gewoon van nature enthousiast en hyperactief, hij kon er gewoon niets aan doen. De meeste leraren op het eiland zouden al wel beamen dat er bijna niets met hem aan te vangen viel in de lessen. Blijven zitten was nog zo iets wat hij erg moeilijk vond, al deed hij wel zijn best. Het zwemwedstrijdje was een heel mooie afleiding, een wedstrijdje waarbij hij niet hoefde stil te zitten. Nee, het was juist de bedoeling dat hij snel vooruit zou gaan.
De uitdrukking op haar gezicht toen hij terug naar de oppervlakte zwom en een salto maakte nadat hij geshift was, was goud waard. Het was altijd heerlijk om de reacties van mensen te zien als ze een dolfijn zagen. De meesten hadden er nog nooit eentje in het echt gezien terwijl anderen zich meer verwonderden over het feit dat hij in een dolfijn kon veranderen. Het hoorde bij zijn mutatie en als hij heel eerlijk was, had hij helemaal geen reden om te klagen. Het was alleen wat irritant dat zijn mutatie in werking werd gezet van zodra hij nat werd. Als er bijvoorbeeld een voedselgevecht in de kantine zou uitbreken en iemand perongeluk zijn drankje op hem zou morsen, zou het niet lang duren voordat er een dolfijn in het midden van de kantine lag. Als dat gebeurde waren er eigenlijk twee opties. Of ze moesten constant water over hem heen kappen zodat hij niet uitdroogde totdat hij een manier had gevonden om terug te shiften of iemand moest hem naar het zwembad slepen zodat hij eveneens niet zou uitdrogen.
Als reactie op het compliment, dook hij terug even onderwater om daarna aan redelijk wat snelheid terug boven te komen zodat hij met zijn staart als het ware op het wateroppervlak liep. Hij had jarenlang in een dolfinarium doorgebracht, dus hij kende een heleboel trucjes die hij graag aan anderen toonde. Moest Waverly nu een hoepel bij hebben, zou hij daar ook met alle plezier door springen. Hij dook terug onderwater op het moment dat hij zijn evenwicht niet meer kon houden om daarna terug normaal boven te komen.
Gyp richtte zijn blik op de plaatsen die ze aanwees voor het wedstrijd en ‘knikte’ om te laten zien dat hij het ermee eens was. ”Helemaal goed.” Hij keek nog even naar hun parcours voordat hij zijn aandacht op Waverly richtte. ”Jij ook succes!” Na die woorden zette hij zich klaar en vanaf het moment dat het startsein gegeven werd, dook hij in een boog onderwater. Meteen begon hij vooruit te zwemmen, keek zo nu en dan eens opzij om Waverly wat in het oog te houden. Toen ze om de eerste rots heen zwommen, was hij diegene die op kop lag. Misschien had dat ervoor gezorgd dat hij een beetje te euforisch werd. Hij botste bijna met zijn kop tegen de tweede rots waar ze rond hoorden te zwemmen omdat hij niet erg goed aan het opletten was. Gelukkig voor hem had hij het snel genoeg gezien waardoor hij nog optijd kon uitzwenken. Dit zorgde er echter wel voor dat hij achter kwam te staan en hoe hard hij ook probeerde, hij kreeg de achterstand niet meer ingehaald.
Het was pas nadat ze over de finish waren, dat zijn kop terug door het wateroppervlakte brak. ”Het ziet ernaar uit dat je gewonnen hebt, proficiat.” Het was wel duidelijk dat hij het wat schoorvoetend toegaf. Natuurlijk was zijn ego wel wat gekrenkt, maar hij was niet het soort persoon dat zou eisen dat ze het nog eens overdeden. Waverly was gewonnen, punt uit. Gyp zwom terug naar het land en sleepte zichzelf het strand op zodat hij wat kon drogen. Het was altijd makkelijker om terug te shiften als hij droog was. Als hij niet optijd on terugshiften, kon hij altijd terug het water in duiken zodat hij niet uitdroogde. Deze keer leek het leven hem echter mee te zitten en het duurde niet lang voordat hij terug armen en benen had nadat hij het deel van zijn mutatie waardoor hij de temperatuur kon regelen, had gebruikt om snel te drogen.
”Wil je je prijs nu hebben?” Hij grijnsde lichtjes toen hij overeind kwam en wreef even met zijn hand over zijn nek. Gyp was iemand die nogal een grote mond kon hebben, maar nu hij echt daadwerkelijk een knap iemand een kus moest gaan geven, klapte hij toch een beetje dicht.
Onderwerp: Re: Under the sea || Waverly zo maa 12, 2017 4:14 pm
Waverly di Fontana
Wat was er nou beter dan een gezond wedstrijdje zo lekker op de dag? Het was misschien wat fris, maar zodra ze in het water zou zijn, zou het weer een stuk aangenamer zijn, dat wist ze uit ervaring. Zodra zij in de zee ging reageerde haar lichaam daar tevreden op, vandaar dat ze er ook zo vaak te vinden was. De meermin werd nou eenmaal aangetrokken tot het water, en al zeker tot de zee, dat was haar grote liefde. De jongen met wie ze het wedstrijdje ging houden, Gyp, was gelukkig erg aardig. Hij was niet al te serieus, wat mooi meegenomen was, want dat was zij ook niet. Er was één moment waarop ze even haar mannetje was gaan staan, en haar armen over elkaar had geslagen, maar dat had ze niet lang volgehouden. Waverly was al gauw weer aan het lachen, en hij gelukkig ook.
Ze rende het water in, en maakte die sprint af met een prachtige duik. Nog een perk van zeemeermin zijn: ze kon zwemmen als de beste. De meid had wel doorgehad dat ze sneller zou shiften dan Gyp, maar ze had ervoor gekozen om het spel eerlijk te houden. Ze was sowieso niet goed in vals spelen, dat zat niet in haar. Plots dook er een dolfijn op, en maakte een prachtige salto. Ze klapte vrolijk in haar handen, dit was toch ook wel te mooi om waard ze zijn. Als reactie op haar compliment op zijn staart liep hij zelfs over het water heen voor haar! Ze kreeg hier ene hele show, en ze genoot er openlijk van. Dolfijnen waren een van de meest interessante zeedieren, of überhaupt dieren, maar een mutant die ook dolfijn was had ze nog nooit meegemaakt. Het was allemaal zo speciaal, en zeker omdat ze nu met diegene een wedstrijdje ging houden. Wave stelde de wedstrijdbaan vast, eerst om een rots in de verte. Dan om een rots achter hen, en wie als eerste weer over de lijn was, had gewonnen. De jongen leek het er mee eens te zijn, de wedstrijd stond vast. Alles wat ze nu nog hoefden te doen was beginnen. Ze wenste hem succes, en ze kreeg een succeswens terug. Glimlachend keek ze de dolfijn -of moest ze Gyp zeggen?- aan, en focuste zich toen zo goed als mogelijk"Drie, twee, één.. Go!"
De zeemeermin vertrok een fractie van een seconde later, waardoor ze wat achter lag. Niet veel, aangezien ze de dolfijn nog wel redelijk kon bij houden. Ze was een hele snelle zwemster, en met haar jaren ervaring had ze een goede kans opgebouwd om nu te kunnen winnen. Toen ze voorbij de eerste rots waren lagen ze weer gelijk, en ze keek eventjes opzij. Het was slechts een vriendschappelijk wedstrijdje, maar ze genoot er wel van. Ze genoot ervan hoe het water soepel langs haar lichaam gleed. Ze genoot ervan hoe ze dit kon doen met een aardige gozer, het was gewoon een groot genot. Bij de tweede rots aangekomen zag ze hoe de dolfijn opeens half uit de baan lag voor de rots waar zij soepel omheen was gezwommen. Wat verschrikt keek ze om? Was hij wel oke? Tot haar opluchting zag ze hem nog steeds achter haar zwemmen, en ze zette nog wat meer de pas erin, zodat ze kon winnen. Ze had even nodig om af te kunnen remmen zodra ze over de lijn was gezwommen, maar Gyp was wel duidelijk later.
”Het ziet ernaar uit dat je gewonnen hebt, proficiat.” Ze glimlachte, en hief haar hand even op voor een high five. Nou ja, een high vin als ze precies was. "Je was me een waardige tegenstander Gyp, voor hetzelfde geld had ik jou nu moeten feliciteren." Sprak ze hem vriendelijk toe, en ze meende het. Hij was echt een goede tegenstander geweest, meer kon ze er niet over zeggen. Ze volgde hem naar de kant, en net zoals hij sleepte ze zichzelf weer naar de kant. Ze had wel armen om zich naar voren te slepen, maar haar staart bleef zwaar. Dit was meestal het lastigste aan zwemmen in de zee, het weer uit de zee te komen. Ze wachtte tot ze opgedroogd was, en haar benen verschenen weer, evenals haar bikini. Ze deed haar jurk weer aan, wat vrij makkelijk was aangezien ze het ding gewoon om kon knopen. Met haar handdoek en haar schoenen in haar hand liep ze naar hem toe. ”Wil je je prijs nu hebben?” Vroeg hij, en ze begon een beetje te blozen. Zacht knikte ze, en keek hem nog even aan, voor ze een stap naar hem toe zette, zodat ze nu vlak bij elkaar stonden. Wave legde haar hand op de schouder van de jongen, en plaatste een kusje op zijn wang, net zoals ze in haar hoofd bedacht had. Een kus op de mond was toch wel, erg veel in een keer? Ze trok zich terug, maar bleef nog even dicht op hem staan, iets wat hij hopelijk niet erg vond. Net toen ze afstand wilde nemen keek ze hem aan, en knapte er iets in haar. Ze was vrij beleefd geweest met haar wangkusje, maar nu kon ze zich niet helpen. Het was ook niet alsof de jongen heel lelijk was, allesbehalve eigenlijk. Heel voorzichtig drukte ze haar lippen op die van hem, zachtjes zoals ze gewend was te doen. Al snel kreeg ze door wat ze aan het doen was, en ze maakte zich los van de jongen. Nu zette ze ook daadwerkelijk dat stapje naar achter. Blozend keek ze hem aan, en stotterde zachtjes: "Sorry.. ik uhm.." Even had ze nodig om te ademen, en ze keek naar de grond. "Ik liet me.. een beetje gaan." Ze durfde hem niet aan te kijken, maar dat moest toch? Ze was al lang weer vergeten wat je in zo'n situatie deed, en ze was half in paniek om wat ze gedaan had. "Sorry, nogmaals." Probeerde ze nog, maar wat viel er nog te proberen? Ze had het waarschijnlijk al verpest.
Onderwerp: Re: Under the sea || Waverly zo maa 12, 2017 10:28 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Stiekem had hij verwacht dat hij het wedstrijdje wel zou winnen als hij heel eerlijk moest zijn. Iedereen wist namelijk dat dolfijnen goede zwemmers waren en hij had gedacht dat hij Waverly wel snel achter zich zou kunnen laten. Natuurlijk onderschatte hij haar. Hij was nog nooit iemand tegengekomen die in een zeemeermin kon veranderen en in het dolfinarium was hij altijd al een stuk sneller geweest dan de trainers, zelfs sneller dan sommige andere dolfijnen. Dat nu bewezen werd dat hij niet de snelste in het water was, zorgde dus toch een kleine bluts in zijn ego. Hij was echter niet het soort persoon dat lang bij zoiets bleef zitten. Oh, hij zou waarschijnlijk wel een beetje mokken, maar het was niet zo dat hij niet tegen zijn verlies kon. Waar sommige anderen zelfs kwaad konden worden op hun tegenstander, haalde hij gewoon zijn schouders op en ging hij door met zijn leven.
De high five nam hij dus met alle plezier in ontvangst (voor zover dat ging) en hij kreeg een warm gevoel vanbinnen toen ze hem vertelde dat hij een waardige tegenstander was geweest. Zoiets was gewoon altijd leuk om te horen zelfs als hij niet gewonnen was. Het terug naar een mens shiften leek deze keer wel goed te gaan, tot zijn grote opluchting. Stel je voor dat het hem een uur zou kosten om terug te veranderen. Dan zou hij Waverly waarschijnlijk gevraagd moeten hebben om Ethan te gaan halen en dat zou de deuk in zijn ego alleen maar tien keer zo groot gemaakt hebben. Gyp had liever niet dat mensen wisten dat hij wat moeite had met het shiften. Dan zouden ze waarschijnlijk vragen gaan stellen en dan kwam het feit dat hij zoveel jaar als dolfijn in een dolfinarium gezeten had misschien aan het licht. Er was niemand die wist dat ‘Gyp’ niet de naam was die hij ooit van zijn ouders had gekregen. Hij had zelf echt geen idee wat zijn echte naam was en terwijl hij daar ergens wel graag achter zou komen, deed hij geen moeite om anderen om hulp te vragen.
Hij kon voelen hoe zijn hart een beetje sneller begon te slaan toen Waverly dichterbij kwam staan nadat hij haar gevraagd had of ze haar prijs al wilde hebben. Hij kon gewoon voelen hoe zijn wangen langzaam rood begonnen te kleuren nadat ze een kus op zijn wang gegeven had. Nog voor hij er echter iets over kon zeggen, boog ze weer naar voren en deze keer plantte ze een kusje op zijn lippen. Zijn groene kijkers werden groot en hij was er vrij zeker van dat zijn hele gezicht ondertussen zo rood als een tomaat was.
Heel even legde hij zijn vingers op zijn lippen, alsof hij de kus die ze hem gegeven had nog kon voelen. Hij hoorde haar verontschuldigingen zelfs niet eens fatsoenlijk. Het enige wat hij kon horen, was zijn eigen hart dat uit zijn borstkas leek te willen springen. Zijn mond ging een paar keer open, maar er leek geen geluid uit te komen terwijl hij probeerde te plaatsen wat er nu exact gebeurd was. Het was pas na een tiental seconden dat hij weer leek na te kunnen denken en het was op dat moment dat er iets in hem op kwam. Zou hij? Maar wat als ze gewoon een fout had gemaakt en het niet eens zo bedoelde? Wat als, wat als, wat als.
De jongen bande elke gedachten uit zijn hoofd voordat hij zijn vingers onder haar kin legde en haar hoofd een beetje omhoog kantelde zodat ze hem aan kon kijken. Het schaamrood was nog niet volledig uit zijn gezicht getrokken, maar hij kreeg het in elk geval voor elkaar om een glimlach op zijn gezicht te toveren. Deze keer was hij diegene die een stapje naar voren zette en zich voorover boog zodat hij zijn lippen op de hare kon drukken. Voor een aantal seconden sloot hij zijn ogen voordat hij zich weer van haar los maakte en zijn voorhoofd tegen die van haar liet rusten. ”Oops.” Zijn rechtermondhoek krulde wat omhoog tot een scheve grijns terwijl hij haar aankeek, wachtend op een reactie.
Onderwerp: Re: Under the sea || Waverly di maa 14, 2017 10:59 pm
Waverly di Fontana
Dat ze van de jongen, of moest ze zeggen dolfijn (?), zou winnen, had ze nooit verwacht. Ze had zich dapper en zelfverzekerd opgesteld, maar vanbinnen had ze gedacht dat hij zou winnen. Het eerste deel van de wedstrijd lag hij ook voor, maar door een foutje van hem had zij een voorsprong weten te verwerven. Dat was hetgeen geweest wat haar als winner over de streep had laten zwemmen. Gyp had vlak achter haar gelegen, maar nog steeds: ze was eerder dus ze had gewonnen. Stiekem vond ze dat eigenlijk heel gaaf, ze had nog nooit echt iets gewonnen. Weddenschappen waren nooit haar beste onderdeel geweest, ze snapte gewoon niet hoe je daar als winnaar uit kon komen. Vaak slepen mensen de weddenschap zo dat zij automatisch al had verloren, maar had ze dat niet door. Daar was Wave ook iets te onschuldig in, ze vertrouwde mensen te veel op hun woord. En tijd had bewezen dat iemands woord niet altijd betrouwbaar was, in tegenstelling, het had haar af en toe het vertrouwen in de mensheid doen verliezen, en haar erg verdrietig gemaakt. Maar dat was nu niet het geval. Nee zeg, ze was hier met een leuke mutant, en hun wedstrijdje was nog leuker geweest.
De meermin gaf de dolfijn nog wel een compliment en een high-five -die hij gelukkig aan nam, soort van-, en je kon horen dat ze het echt meende. Waverly was een persoon die geloofde in het goede in mensen, en deze jongen had wel bewezen dat hij dat had. Misschien stelde ze dat te snel vast, maar dat gevoel had ze gewoon bij hem. Was dat fout? Je moest toch altijd je.. intuïtie volgen? Als dat het goede woord was dan. Zo niet: het was het gevoel dat je had als je iemand op het eerste gezicht al vertrouwde, en je een klik voelde met die persoon. Liefde op het eerste gezicht zeg maar, maar dan met vertrouwen, uitstraling en vriendschap. Ze sleepte zichzelf net als Gyp op het strand om daar op te drogen, en haar benen weer te laten verschijnen. Haar lange goude staart met schubben verdween na een tijdje, en maakte plaats voor die benen. Ze liep naar haar jurk, en had die weer aangedaan over haar bikini voordat ze naar Gyp was gelopen.
Hij vroeg haar of ze haar prijs wilde hebben, dat was zoals afgesproken een kus. Haar hart klopte wel iets sneller dan normaal, want een beetje nerveus was ze wel. Het meisje knikte, en stapte naar hem toe, zodat ze nu vlak bij elkaar stonden. Ze legde haar hand op zijn schouder, en drukte een kusje op zijn wang. Ze had met zichzelf besloten dat ze niet een kusje op zijn lippen zou drukken, dat zou misschien iets te onverwacht zijn. Of ongepast, wat het ook was, dat leek haar maar raar. Toch kon ze zich niet helpen toen ze even dicht bij hem was blijven staan als net. Kort keek Gyp aan, en er flikkerde iets in haar ogen. Haar hart vertelde haar om iets anders te doen dan haar originele plan. Zacht drukte ze nu haar lippen op die van hem. Heel kort maar, want al snel kreeg ze door wat ze aan het doen was. Ze trok zich terug, en zette gelijk een stap naar achter. Voorzichtig keek ze de jongen aan, maar toen ze zag hoe hij een rood had gekregen begon ze meteen verontschuldigingen te stamelen. Ook dat ging niet goed, en hij reageerde er totaal niet op. O god, o god, ze had het vast verpest nu. Ze was er zeker van dat ze het samen nog leuk hadden kunnen hebben, maar dat kon nu vast niet meer. O jee toch, wat had ze gedaan. Hij leek af en toe iets te willen zeggen, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Waverly keek maar naar de grond, want dit ging vast niet meer goed uitpakken, wat was ze toch ook stom af en toe. Net nu er een leuke jongen was moest ze het weer een stapje te ver nemen en.. Veel meer tijd om te piekeren had ze niet. Gyp plaatste zijn vinger onder haar kin, en tilde die zachtjes omhoog zodat ze hem aan keek. Ze kreeg een glimlach van hem, iets wat haar ongelofelijk op luchtte. Ook bij haar verscheen er een voorzichtige glimlach op haar gezicht, was het dan toch oke geweest? Ze hoopte het zo, ze wilde hem echt graag beter leren kennen. Hij zette een stapje naar haar toe, en voor ze het wist was híj degene die nu zijn lippen op die van háár drukte. Ze sloot haar ogen, en ging met hem mee in de kus. Haar hand was onbedoeld naar zijn arm gegaan en rustte daar nu op. Ze voelde hoe hij zich terug trok, maar zijn voorhoofd liet hij tegen die van haar aan rusten. Wave merkte dat dit eigenlijk een best fijn gevoel was, zo bij hem, naast de zee. ”Oops.” Zei hij grijnzend, en ze zocht zijn ogen op. Ook bij haar was die grijns verschenen, ietwat scheef en ondeugend. "Doe je dit altijd bij meisjes die je net kent?" Vroeg ze met een kleine grinnik aan hem. Haar vrije hand gleed even kort over zijn wang heen, waarna die bleef liggen in zijn nek. "Niet dat ik klaag hoor, mijn dag kan niet beter." Ging ze verder, en in haar ogen was even een wat speelse blik te zien.
Onderwerp: Re: Under the sea || Waverly vr maa 17, 2017 7:46 pm
The floor looked sad, so I thought it needed a hug
Hij had nog nooit van z’n leven een meisje gezoend -niet dat hij dat ooit vrijwillig zou toegeven. Wel, misschien had hij ooit wel een meisje gezoend voor het ongeluk, maar dat kon hij zich niet meer herinneren. Daarbij was hij tien geweest ofzo toen hij ‘verdwenen’ was en als tien jarige lette je gewoon nog niet echt op de meisjes. Op dat moment was dat ‘vies’ terwijl hij het nu alles behalve vies vond. Het maakte hem zelfs helemaal warm vanbinnen. Vandaar dat zijn hoofd waarschijnlijk een rode kleur gekregen had. Rood werd namelijk geassocieerd met warmte, toch?
Er waren een heleboel redenen waarom hij zijn lippen weer op de hare drukte nadat ze haar verontschuldigen aanbood en naar de grond aan het kijken was. Ten eerste wilde hij haar van dat gevoel afhelpen, haar laten weten dat hij het helemaal niet zo erg gevonden had. Een tweede reden was waarschijnlijk omdat hij het warme gevoel dat nog altijd in zijn binnenste aanwezig was, terug wat wilde laten opflakkeren. Hij wilde weten of het een eenmalig iets is, of je het constant voelt als je iemand die je leuk vond zoende.
Het grijnsje dat na de zoen om zijn lippen krulde, was bijna brutaal te noemen. Veel mensen hadden hem al verteld dat zijn grijnsje altijd zo’n brutale uitstraling hadden, alsof de wereld aan zijn voeten lag. Niet dat hij zelf zo arrogant was dat hij dacht dat hij beter was dan iedereen. Helemaal niet. Gyp had gewoon een gezonde dosis zelfvertrouwen en soms moest dat gewoon getoond worden. Natuurlijk stond dat in sterk contrast met het rode dat nog geen tien seconden daarvoor op zijn gezicht te zien was geweest, maar nu was het weg en wie kon bewijzen dat hij ooit een hoofd zo rood als een tomaat had gehad? Juist, niemand.
De pretlichtjes dansten vrolijk op en neer in zijn groene kijkers nadat hij zich had teruggetrokken en er ook op Waverly’s gezicht een grijnsje was verschenen, eentje die wel erg hard leek op de zijne. De jongen grinnikte toen Waverly vroeg of hij hetzelfde deed bij alle meisjes die hij pas kende en schudde zijn hoofd. ”Alleen bij knappe verschijningen die een zwemwedstrijdje van me gewonnen hebben.” Nog altijd grijnzend sloeg hij zijn armen even losjes om haar middel heen, maar hij was gewoon iemand die niet al te lang stil kon blijven staan. ”Nu we het toch over wedstrijdjes hebben. Wie het snelst terug bij de school is?” Hij wurmde zich van haar los en gritste zijn shirt van de grond terwijl hij een paar stappen in de juiste richting zetten. Pas toen hij doorhad dat Waverly niet direct leek te volgen, draaide hij zich om zodat hij haar aan kon kijken. ”Kom je?” Van enthousiasme sprong hij bijna op en neer en heel zijn gezicht leek op te lichten.
Onderwerp: Re: Under the sea || Waverly do mei 04, 2017 5:29 pm
Waverly di Fontana
Nu ze de jongen een kusje moest geven werd het opeens wel een hele andere situatie. Net was het allemaal erg speels geweest, nu leek de spanning bij Wave wel aanwezig. Ze had net nog zo zelfverzekerd tegenover de jongen gestaan, nu veranderde dat allemaal. Of het gezonde spanning was, wist ze niet helemaal. Het voelde wel goed, maar sinds wanneer was spanning gezond? Deze hele berg vragen in haar hoofd leek alleen maar groter te worden. Ze besloot dan ook maar om in actie te komen, en zette voorzichtig een stapje naar hem toe. Zacht drukte ze een kusje op zijn wang, heel bescheiden. Toen ze zich echter terug trok kruiste haar blik die van hem, en ging er een schakeltje in haar om. Zonder er bij na te denken drukte ze nu zacht een kus op zijn lippen. Heel kort maar, want ze besefte gelijk wat ze had gedaan, en zette bijna geschrokken een stap naar achter. Zijn gezichtsuitdrukkingen lieten zien dat hij nog meer geschrokken was dan haar. Hij liep wat rood aan, en Wave begon excuses te stamelen. Af en toe leek de jongen iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Betekende dit nu dat ze het had verpest? Het was allemaal zo verwarrend, en dat was allemaal haar schuld, waarom had ze het nu weer zo moeilijk gemaakt? Het was ook helemaal niet nodig geweest, hij had er ook niet om gevraagd. Van alle dingen die ze kon doen was dit misschien nog wel de stomste, waarom had ze dit dan ook moeten doen?
Veel meer tijd om te piekeren kreeg ze niet. Gyp zette een stap naar voren, en plaatste zijn vinger onder haar kin zodat ze hem weer aan moest kijken. De opluchting die op dat moment door haar heen ging was bijna onbeschrijfelijk. De jongen glimlachte weer, wat een goed teken was, toch? Voorzichtig glimlachte zij ook weer, om te laten zien dat zij het ook niet erg had gevonden. Weer begon ze wat te piekeren, maar dit werd verstoord doordat de jongen nu zijn lippen op die van háár drukte. Ze ging mee in zijn kus, en plaatste onbewust haar hand op zijn arm. ”Oops.” Zei hij, en op zijn gezicht sierde een ondeugende grijns. Zijn voorhoofd leunde erna nog tegen die van haar aan, en ze sloeg haar armen losjes om zijn nek. "Doe je dit altijd bij meisjes die je net kent?" Vroeg ze aan hem, en ook op haar gezicht verscheen die ondeugende grijns. "Niet dat ik klaag hoor, mijn dag kan niet beter." Gaf ze eerlijk toe, want eerlijkheid ging boven alles, of niet? ”Alleen bij knappe verschijningen die een zwemwedstrijdje van me gewonnen hebben.” Grijnzend sloeg hij zijn armen even kort om haar middel, iets waar ze zachtjes om moest grinneken. ”Nu we het toch over wedstrijdjes hebben. Wie het snelst terug bij de school is?” Vroeg hij, en ze keek hem verbaasd aan. Nog een wedstrijdje? Hij was al een paar stappen verder toen ze nog in haar gedachten verzonken was, wat voor wedstrijdje ging dit dan worden?
”Kom je?” Vroeg hij aan haar, en ze keek op naar hem. Ze knikte toen ze een dik, donker wolkenpak aan zag komen. Het leek erop dat er een storm aan zat te komen. Haar gezichtsuitdrukking was vast erg grappig, maar ze realiseerde zich nu wel dat ze echt moesten gaan. Ze pakte de twee handdoeken van de grond, en gooide die van hem naar hem toe. Ze trok een sprintje naar hem toe, en vroeg vrolijk: "Wie het eerste bij de deur is?" Veel langer wachtte ze niet, en ze sprintte ervandoor. Ze had zo het gevoel dat de jongen sneller ging zijn dan haar, en ze wilde haar voorsprong nu wel behouden. Ondertussen kwamen de wolken steeds dichterbij, iets wat haar alleen maar meer aanspoorde. Veel zin om doorweekt terug te komen had ze niet.
