Almost is never enough

Charlie was nu toch al gestopt met trainen voor vandaag, en er leek niet echt veel protest van boven te komen, dus hij kon evengoed nog wat verder proberen om de kleine Cupid op te vrolijken. Dat zou Adelyn ook willen van hem, dat hij een poging deed om haar weer te doen lachen, oprecht dan. Ook al mislukte die poging dan, het proberen was al goed genoeg. Onder het excuus dat hij zijn beschermelinge nog niet had gezien vandaag, ging hij mee naar haar kamer. Onderweg merkte hij op dat Lorise redelijk ongemakkelijk was, oogcontact ontweek en mensen niet terug groette als ze het meisje aan spraken. “Sorry ik ben gewoon een beetje nerveus want uhm er zijn zoveel mensen en mijn mutaties.. Ik heb er niet echt controle over” Legde ze uit, en hij herinnerde zich de waarschuwing die ze hem had gegeven van eerder in het observatorium. "Is het zo erg?" Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Hij had er alleszins geen last van, maar ja, hoe zou dat ook weer komen.

Het duo arriveerde al aan de deur van de kamer, eentje die hij zelfs met zijn ogen dicht zou kunnen vinden. Lorise opende de deur en liep naar binnen. “Niemand thuis” Meldde ze, waarna ze zich zichtbaar ontspande. “Geen Adelyn, sorry” Zei ze toen, maar dat was iets wat de jongen al lang wist. Hij haalde even zijn schouders op. "Stiekem wist ik dat wel", Merkte hij een tikkeltje plagend op. Misschien had hij het beter niet gezegd, maar ja, te laat. Lorise ging in kleermakerszit op haar bed zitten, en hij nam plaats op het bureau. “Wat is er eigenlijk tussen jou en Adelyn? kenden jullie elkaar al voor je hierheen kwam?” Vroeg ze toen. Charlie wreef even nadenkend door zijn haar. Hmm, hoe kon hij dit uitleggen zonder al te veel uit te wijken naar dingen die ze niet mocht weten? "Nee, ik kende haar nog niet, maar ik was er wel toen ze net op het eiland aan kwam.. Jean had haar uit een vuurgevecht gered, en ze zat onder het bloed, en ik weet niet waarom, maar iets in mij gaf me de onmogelijk te negeren drang om haar te helpen? En dat is nog steeds niet weg gegaan.." Vertelde hij. Het was wel de waarheid tho, al wist hij wel goed genoeg waarom hij die drang had gekregen.

Om de een of andere reden was hij zoveel relaxer dan anders bij haar. Of het nu kwam omdat ze wel wat dingen hadden uitgeklaard, of omdat hij alleen met haar was, wist hij niet precies. Hij wist ook niet zeker dat hij zo los en chill zou kunnen doen tegen haar als ze bijvoorbeeld samen les hadden. Hij vond het niet zo’n aantrekkelijk idee dat iemand hem zo soft zou zien behalve zij of Adelyn. Zelfs Kate niet, die nu toch ook wel al wist dat zijn harde buitenkant ook niet altijd een harde binnenkant betekende. Lorise had dat natuurlijk ook wel door. En hij hielp ook niet echt door toe te geven dat hij al lang had geweten dat Adelyn hier niet was. Cupid schonk hem een grijnsje. "Ssht Charlie, soms ben je best wel charmant. Daar kan ik niet zo goed tegen" Zei ze toen, waardoor hij even moest grinniken. "Hou op", Zei hij toen geamuseerd, helemaal niet gemeen of wat dan ook. De jongen kruiste zijn armen en probeerde het zich comfortabel te maken op het bureau. Niet echt handig dat het ding zo hard was, maar okay. Haar vraag overviel hem een beetje, maar hij antwoordde wel eerlijk. Zo eerlijk als hij kon tho, veel meer kon hij er ook niet meer op in gaan. Alleen Adelyn wist de waarheid, en die zou ze natuurlijk ook voor zichzelf houden.

“Dat is wel heel lief van je. Ik ben wel erg blij dat het een stuk beter gaat met haar” Zei Lorise, en hij trok even zijn mondhoek op. "Ik ben ook blij dat het beter gaat met haar", Zei hij gemeend. Het was echt wel zo, no lies, no games. “En hoe gaat het eigenlijk met jou? nog spannende dingen in je leven?” Vroeg ze toen grinnikend. “Want we weten nou wel dat ik verdrietig ben maar ik weet niet eens hoe het gaat met jou” Vervolgde ze, waarna ze hem afwachtend aan keek. Charlie beet even op zijn onderlip, keek even nadenkend naar de grond voor hem. "Honestly I don't know? Wel goed I guess, ik sta er niet echt bij stil", Antwoordde hij met een geamuseerd lachje. "Dus, wat wil je nog doen? Als je me beu bent mag je 't ook zeggen by the way", Grijnsde hij toen. Right, nu was hij niet alleen soft, maar ook nog de komiek van dienst of wat?

Charlie had echt wel geen idee meer hoe hij zich moest voelen momenteel. Het was gewoon al vreemd dat hij ook maar iets voelde. Het was gewoon niet normaal, en hij kreeg ook wel door dat zij het daarboven ook niet normaal vonden. "Er zou niks mogen door komen, maar we weten niet van waar het komt", Hoorde hij plots de gouden stem in zijn hoofd zeggen. Charlie bromde even inwendig. Hij vond het niet zo heel erg, het was best wel te verdragen eigenlijk. “Nee serieus, ik wil niet een crush krijgen op je, als je begrijpt wat ik bedoel.” Zei Lorise op zijn woorden, iets waar hij wel even van schrok. "Het zou zoveel erger zijn dan je eigenlijk kan weten", Zei hij zacht, beet daarna op zijn tong. Verdomme, waarom deed hij dat nu weer? Voor hij zich nog een keer versprak, besloot hij om zich maar snel te concentreren op wat ze vroeg en daar dieper op in te gaan. In zijn hoofd was er al een hele storm bezig ondertussen omdat hij het had gewaagd om zoiets te zeggen.. Het was nu ook wel weer niet dat hij het expres had gedaan, maar okay.

“Owh oke, dus ik neem aan dat het wel goed gaat? Niet iets.. euhm wat je tegenzit?” Vroeg ze, en hij schudde even zijn hoofd. "Niet echt. Ik had eigenlijk een haat aan deze plek, maar sinds Adelyn er is, vind ik het niet zo erg om hier te zijn", Bekende hij. Het was wel een feit ja, hij was ook al een paar keer bijna op die boot gestapt, maar Canada was nog steeds niet veilig, en hij had geen idee waar hij anders heen moest. De andere werelddelen hadden momenteel al genoeg mensen zoals hij, dus hij was nergens anders nodig. En nu hij Adelyn had, kon hij het zich ook niet voorstellen dat hij het eiland zomaar zou verlaten.. Want kijk wat er dan van kwam, het bewijs zat voor hem. Niet dat hij van zijn beschermelinge hield op die manier, maar het zou sowieso evenveel pijn doen, misschien zelfs meer.

Eigenlijk had hij geen idee wat een meisje met liefdesverdriet deed. Daarom vroeg hij het maar aan haar, dat was de snelste manier. “Nee nee ik ben je niet beu” Zei ze snel, waardoor hij toch even scheef moest grijnzen. “Uhm ik weet het niet..” Vervolgde ze zachtjes. Right, zal wel. Maar hij drong niet aan, dat was sowieso geen goed idee. “Hoe kom jij normaal gesproken je dag door?” Vroeg ze vervolgens, en hij wreef even door zijn haar. "Euhm, meestal met naar de les gaan? En anders trainen. Al heb ik daar nu ook niet veel meer aan, want ik train eigenlijk voor niks zolang ik hier ben", Vertelde hij. Hmm, daar had hij niks verkeerds mee gezegd, toch? Okay, hij trainde wel om zijn conditie en skills op peil te houden, maar er was eigenlijk niet veel aan zolang hij het niet in de praktijk kon brengen.. "Wat zou een normale jongen doen?" Vroeg hij toen. Ja, dat zou zij wel weten, niet?

Misschien zou het fijn zijn als zijn hoofd een beetje mee werkte in plaats van hem tegen te werken en hem vreemde dingen te laten zeggen. Yeah, that’d be great tbh. Gelukkig ging ze er niet op in, en veranderde het gespreksonderwerp snel genoeg naar iets anders. Hij besloot om het maar snel te vergeten, dan zou zij dat hopelijk ook doen. Het ging nu over Adelyn, en hoe ze zijn hele kijk op Genosha had veranderd. Nu vond hij het wel fijn hier, het was ook makkelijk omdat hij geen missies moest doen en dus meer tijd kon steken in haar. Hij kon het zich ook niet voorstellen hoe het zou voelen als hij moest vertrekken op een missie die hem misschien het leven zou kosten en haar achter moest laten, alleen. Maar goed, dat waren zorgen voor later. “Dat is wel heel lief. Niet zoals Roméo die een boot naar huis verkoos over hier blijven bij mij” Reageerde Lorise, en hij merkte hoe ze weer wegzakte in verdriet, iets wat hij niet wou laten gebeuren. "Dat komt omdat Roméo een idioot is, want elke slimme jongen zou wel voor jou blijven", Zei hij ferm, probeerde zo overtuigend mogelijk te klinken. Het was ook wel de waarheid tho. Er waren hier sowieso genoeg jongens die jaloers waren geweest op die fuckboi.

Lorise vroeg hem wat hij zoal deed om zijn dagen door te komen. Gheh, goeie vraag eigenlijk. Alleszins niet zo heel veel normale dingen. Waarschijnlijk kon zij het hem beter vertellen, wat een normale jongen van zijn leeftijd zoal deed op dit eiland. “Gamen en skaten? Een meisje versieren om vervolgens mee te nemen naar je kamer, of trainen met gewichten. Het zou alles kunnen zijn.” Zie ze schouderophalend. “Roméo bracht de meeste tijd met mij door” Vervolgde ze toen zachtjes. Charlie knikte even kort. Zie je wel, zij wist dus wel beter wat jongens zoal deden in hun vrije tijd. "Ik breng ook veel tijd door met Adelyn, als ze niet druk bezig is met iets anders", Zei hij, om haar aandacht af te leiden van de Franse jongen. Haar circustechnieken oefenen bijvoorbeeld, dat deed Adelyn soms in haar eentje, al vond hij het ook wel fijn om naar te kijken. "Hé, anders kunnen we wel een film kijken?" Stelde hij toen voor. Nog zoiets dat zijn beschermelinge nu echt wel heel intensief deed, aangezien ze nu haar zicht terug had. Hij wist niet wat ze er zo leuk aan vond, maar misschien vond Lorise dat ook wel leuk om te doen?

Kijk, dat kreeg hij dan weer, net nu hij lief kon zijn, mocht hij niet. Want anders zou ze een crush op hem krijgen, en dat was iets wat beter echt absoluut niet gebeurde. Hij zou haar te hard kwetsen, er waren ook teveel dingen die hij niet had verteld, en die hij ook niet mocht vertellen. Dus het bleef beter gewoon zoals het nu was. Ze mocht hem af en toe gebruiken als teddybeer, maar daar moest het ook wel bij blijven. Misschien moest hij dan echt stoppen met dit soort opmerkingen te maken, maar hij kon het gewoon even niet helpen. Adelyn had hem echt soft gemaakt, ja.. Al wist hij diep vanbinnen dat dit niet helemaal aan het jongere meisje lag. Er was een reden dat de Engelen in zijn hoofd de gevoelens niet konden blokkeren, en dat was omdat ze deze keer niet uit een impulsieve actie kwamen, maar oprecht van uit zijn hart.. En dat was fuckedup.

Zichzelf afleiden was dus het beste idee, en haar afleiden ook tbh. Daarom stelde hij voor om en film te kijken, iets waar ze meteen mee in stemde. “Goed idee!” Zei ze nadat ze breed had geglimlacht. Hah, +10 punten hoor Charlie. Lorise stond op en begon een kast te verschuiven, zodat een tvscherm tevoorschijn kwam. “Ik kijk wel of er iets leuks op staat” Meldde ze, terwijl ze naar netflix ging. De jongen besloot om ook maar op het bed te gaan zitten, anders zou hij niks zien. Niet dat dat hem iets uitmaakte tho. “Dan is het gewoon ‘Netflix en chill’” Zei ze, en hij schoot in de lach. "Het is niet omdat ik me niet verdiep in zo'n dingen, dat ik niet weet wat ze betekenen hé?" Grinnikte hij, terwijl hij het zich gemakkelijk maakte op haar bed. Dat zou ze niet erg vinden, of wel? "Ik vertrouw er by the way wel op dat je iets leuks kiest hoor, ik ben nogal onwetend op het vlak van films", Merkte hij op. Yeah, heel veel films had hij nog niet gezien. 2 misschien, of 3. Hij wist het zelfs niet meer, zo lang was het dus al geleden..

Netflix en chill, wie die woorden had uitgevonden, hij had geen idee, maar ja het was wel een hype geworden. Zo erg dat zelfs Netflix zelf het ding als campagne had gebruikt. Wel effectief, want zelfs hij, iemand die nooit films keek, kende het bedrijf en wist wat ze deden. Nu goed, dat was de kracht van het internet. Heel stiekem surfte hij wel eens op 9gag, maar dat was nu wel het enige dat je normaal aan zijn leven kon noemen. "Je weet wat het betekend en je verdiept je er niet in.. Andere jongens zullen je zeker wel voor gek verklaren" Reageerde Lorise op zijn woorden. “Ik weet zeker dat er wel meisjes zijn op het eiland die willen netflix en chillen met mysterieuze Charlie” Plaagde ze toen, waarbij ze hem in zijn buik porde. Hij lachte even en spande zijn spieren uit een reflex aan. Hij mocht er dan wel uitzien als een steen, hij had wel nog steeds gevoelige plekjes hoor. "Ongetwijfeld, maar ik netflix en chill alleen maar met jou, dus da's pech voor die andere meisjes", Grinnikte hij. Nu goed, het 'chill' gedeelte zouden ze wel achterwege laten, maar ze mocht zich wel vereerd voelen dat hij een film met haar ging kijken hoor.

Eender welke film, want hij had geen voorkeur, sinds hij nog niet vaak films had gekeken. Ze keek met grote ogen naar hem om, alsof hij zonet had gezegd dat hij gras at als ontbijt. “Je kijkt nooit films?” Vroeg ze verbaasd, waarbij hij zijn hoofd schudde. “Dus je kent niet veel Disney films? En heb je ooit Star wars gezien? Of Lord of the rings?” Vervolgde ze, en hij schoot weer in de lach. "Nee, nooit gezien en ik ken er ook niks van", Gaf hij toe. "Is dat heel erg? Ik denk dat ik in mijn hele leven twee films heb gezien, en dat was allemaal voor ik 10 was, als ik het me goed herinner", Zei hij nadenkend. Yup, allemaal de schuld van zijn vader. Die had zo'n dingen verboden. De ene keer hadden ze samen met zijn moeder en zijn broertje een film gekeken, al had hij gemerkt dat zijn moeder de hele tijd op haar ongemak had gezeten. Achteraf was hij er dan achter gekomen dat zijn vader haar waarschijnlijk had gestraft als hij hen had betrapt. En de andere keer wist hij helemaal niet meer, zelfs niet meer over wat het ging.. Dus ja, hij was wel een grote noob in films enzo.

Het kon dan wel zijn dat er meisjes waren die een oogje op hem hadden, hij zou zich niet laten verleiden. Toch niet door de tienermeisjes die hier rond liepen. Nee, hij had liever iemand die wat volwassener was, zoals met Amber geweest. Yep, met haar had het somehow wel geklikt. Dat er verder in de cafetaria of in de klas meisjes naar hem keken en overduidelijk over hem zaten te praten onder elkaar, trok hij zich maar bitter weinig aan. Soms vond hij het grappig om een keer in hun richting te kijken met zijn meest mysterieuze blik, om hen dan te zien smelten, maar hij zou nooit op zo’n meisje af stappen, laat staan in gaan op haar geflirt. Nah, dat was niet iets wat hij zou doen, toch niet op dit eiland. Misschien, als hij op een school had gezeten waar hij elke avond naar huis ging, dan misschien wel. Dan kon hij er namelijk ’s avonds aan ontsnappen. Hier ging dat namelijk net iets moeilijker.

Nu goed, eerst moest hij dealen met een Lorise, die heel erg verontwaardigd leek te zijn dat hij nooit films keek. Ze sloeg zelfs geschrokken haar hand voor haar mond, alsof hij zonet heel hard had zitten vloeken. “Is dat heel erg? Dat is super erg!” Zei ze hees, en hij keek haar een beetje verdrietig aan, al was het maar gespeeld. “Oke dan gaan we voor het eerste deel van star wars” Stelde ze voor, waarna ze al de titel in begon te tikken. Tot ze weer stopte. “Wacht nee Harry Potter!” Riep ze uit, waarna ze zich na een lange zucht tegen hem aan liet vallen. Geamuseerd lachte hij even, verlegde zijn arm een beetje zodat ze er net iets zachter op zou liggen. “Ik weet niet wat ik moet kiezen” Zei ze zacht, waarna hij de afstandsbediening in zijn hand geduwd kreeg. “Hier, kies een titel uit en ik zeg wel of ie leuk is of niet” Zei ze, waarna ze haar handen voor haar ogen deed.

"Je bent zo grappig als je een film moet kiezen", Grinnikte de jongen, waarna hij door de titels begon te scrollen en de afbeeldingen bekeek van de covers die op het scherm verschenen. Een animatiefilm of eentje met acteurs? Het bleek al snel het lot te zijn die iets voor hem uit koos. Een korte storing in de afstandsbediening liet hem naar een film scrollen. 'Big Momma's House'. De cover op zich was al hilarisch. Charlie porde zachtjes in Lorise's zij. "Wat denk je van deze?" Vroeg hij nieuwsgierig of hij goed had gekozen of ze toch liever naar de Disney kant van Netflix wou duiken.