Almost is never enough

Ergens kreeg hij wel gelijk. Ze was best goed in teasen, dat mocht hij wel ondervinden. Maar wat zij kon, kon hij ook. Misschien nog wel een beetje beter, al was dit geen competitie. Maar toch, ze kon een kleine wraak actie terug verwachten. En dat was precies wat hij deed. Een zachte kreun verliet haar mond, en hij wist dat hij in zijn opzet geslaagd was. Opnieuw begonnen ze elkaar te kussen, maar Charlie merkte dat hij best wel klaar was voor de volgende stap. Dat liet hij dan ook weten, op zijn eigen manier dan. Hij schrok wel even van zijn stem tho, hij had geen idee waarom zijn mutatie zo raar deed, want dat gebeurde anders nooit. Maar oh well, hij kreeg het wel voor elkaar dat ze met hem akkoord ging. Zelf schoof hij ook zijn boxershort naar beneden en liet die naast het bed glijden. Lorise keek hem doordringend aan, trok hem vervolgens wat overeind en na toch nog even geteased te hebben, liet ze zich uiteindelijk zakken. Een zuchtje gevolgd door een korte kreun schoof over zijn lippen terwijl hij zijn handen naar haar heupen liet glijden.

Timeskippp

Nog nahijgend was hij terug gaan liggen, bleef nog even na genieten. Zijn hand gleed lichtjes over haar zachte huid terwijl hij met zijn andere zijn haar terug probeerde goed te leggen. Ze had het nogal door de war gehaald namelijk. Niet dat hij dat erg vond tho, ghehe. Charlie keek haar even aan en grijnsde geamuseerd. ”Well, dat was ook weer eens iets anders”, Zei hij, terwijl zijn grijns nog breder werd.

Lorise zou hem nooit meer kunnen wijsmaken dat ze 100% het engeltje was die ze was als de situatie normaal was. Hij zou nu toch wel altijd die andere kant van haar in zijn achterhoofd hebben, maar dat vond hij eigenlijk totaal niet erg. Het was fijn geweest, dit moment, dit alles, met haar. Alsof het de enige juiste uitkomst was geweest, zo voelde het wel. Charlie lag nog even na te genieten tot hij haar grijnzend aan sprak. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en vleide zich tegen hem aan. Alsof ze een kat was en hij de verwarming, zo iets. Rare vergelijkingen ook weer damn. “Een goede anders? Charles?” Reageerde ze er plagend op, en hij keek haar even gespeeld beledigd aan. "Charles?" Vroeg hij, al kon hij het niet laten om toch even te grijnzen. "Maar zeker wel een goede anders.. Een anders die voor herhaling vatbaar is", Merkte hij toen op, want yeah, het was wel zo. Als zij dat wou tenminste. Want het zou zonde zijn voor haar als ze gevoelens zou krijgen voor hem. Niet persé omdat hij ze niet kon terug geven, want dat zou hij wel kunnen uiteindelijk als hij er om zou vragen, maar omdat hij haar geen toekomst kon geven, iets wat iemand als zij zeker wel verdiende..

Mooi, nu was er dus nog iemand die hem als privé butler wou inschakelen. Charles, hmpf, was hij even blij dat zijn naam echt wel Charlie was. Maar goed, als ze dat persé tegen hem wou zeggen dan mocht ze dat. Voor een keer vond hij het niet erg, zou hij er geen probleem van maken. Omdat hij toch wel een grote softie was tbh. Voor sommige mensen was hij gewoon een softie, of hij het nu wou toegeven aan zichzelf of niet. Zijn woorden deden haar ook grijnzen, een ondeugend grijnsje waardoor hij bijna weer moest lachen. Maar het lachen ging wat moeilijker nu, nu hij zich de consequenties begon te realiseren. Er gingen veel gedachten rond in zijn hoofd, er was ook zo veel om over na te denken..

En dat deed zijn blijkbaar ook. Ineens verdween haar glimlach en hees ze zichzelf overeind, om met haar rug naar hem te blijven zitten Uh-oh. Daar kwam het al. “Ik wil dit.. Charlie, met jou” Zei ze, waarna ze even pauzeerde. “Maar ik weet zeker dat ik dan te veel gevoelens voor jou krijg.. En ik ben heus niet vergeten dat je me toen zei dat je nog 6 jaar hebt” Vervolgde ze, en hij hield even zijn adem in, om die dan zachtjes te laten ontsnappen. Het bleef een heel eindje stil, waarna hij ook overeind ging zitten en zijn hand traag door zijn haren haalde. "Ik kan het niet tegenhouden", Zei hij zacht, met een breekbare toon in zijn stem. "Je verdient veel beter dan mij", Vervolgde hij. Het was de waarheid, maar ergens wist hij dat hij het er ook moeilijk mee zou hebben om haar te laten gaan.

Ergens had hij wel kunnen weten dat dit niet het beste idee ooit was geweest. Maar niemand had hem tegengehouden, inclusief hijzelf niet. Hij wou het ook niet tegenhouden. Ze bracht iets in hem naar boven dat hij wel fijn vond. Ze maakte hem warm vanbinnen, iets wat nog nooit iemand op die manier had gedaan. En nu ook zonder dat ze haar mutatie gebruikte.. Dat betekende iets, dat kon hij niet ontkennen. Maar er waren nog steeds dingen die het zouden tegenwerken, dingen waar niks aan veranderd kon worden. Het feit dat hij op zijn 25ste zou sterven. Het feit dat hij haar dan alleen zou laten, met opnieuw een gebroken hart. En dat was niet eerlijk. Hij wou haar geen 6 jaar bezighouden, 6 jaar van haar leven afpakken terwijl ze zoveel meer zou kunnen doen. Ze was 18, hij zou haar de beste jaren van haar leven afpakken. Dat kon hij echt niet maken.

Het was dan ook meer dan normaal dat hij haar er nog een keer voor waarschuwde. Dat verdiende ze wel. Ze verdiende iemand die er voor de rest van haar leven voor haar zou kunnen zijn. Lorise had zich omgedraaid, nadat ze gezucht had. Ze legde haar hand op zijn kaak. “Ik zou de hele wereld kunnen krijgen als ik wil” Ze aaide hem zachtjes over zijn kaak heen. “Maar ik wil op dit moment niemand liever dan jou” Vervolgde ze. Zijn blik werd iets zachter, hij slikte even. "Je hebt mij toch al", Fluisterde hij. Zijn blauwe ogen zochten de hare op. Ze waren nog altijd net zo mooi als hij zich kon herinneren. Voorzichtig nam hij met zijn hand haar vrije hand vast, streek er over met zijn duim. "Ik zou niks liever willen dan de laatste jaren met jou doorbrengen, maar ik heb makkelijk praten. Jij moet uiteindelijk door zonder mij, en dat is niet fair", Vervolgde hij, waarna hij even zuchtte en zijn blik naar de grond richtte.

Liefde hoorde makkelijk te zijn. Dat was toch wat ze schreven in gedichten en zongen in liedjes en toonden in films. Maar het was allesbehalve dat. Het enige meisje dat hem in zijn hart had weten raken, zou hij over 6 jaar alleen achter moeten laten. En dat kon hij niet, hij zou elke dag zitten aftellen naar het gevreesde moment dat zijn tijd zou gekomen zijn, er zou geen moment zijn dat hij niet met dat idee in zijn achterhoofd zat. Dus het was beter, voor hen allebei, dat ze dit gewoon niet zouden doen. Hoewel hij het maar al te graag zou willen. Charlie probeerde het voorzichtig te brengen, maar hoe deed je dat.. Zoiets zei je ook niet zomaar. Het deed hem pijn om te zien dat ze er om moest huilen. “Je hebt gelijk” Zei ze zacht, waarna ze haar hand los trok en het bed uit trok. Charlie zuchtte even onhoorbaar, raapte zijn boxer van de grond en trok die ook aan.

Zijn shirt vond hij niet onmiddellijk, dus hij trok maar gewoon zijn sweater over zijn hoofd. Het bleef een tijdje stil, zij keek uit het raam, hij keek naar haar. “Dus ik moet je loslaten? Verder gaan zonder jou?” Vroeg ze uiteindelijk. De jongen kreeg een benauwd gevoel in zijn keel. Langzaam stond hij op en ging hij naast haar staan, keek heel even mee naar buiten, op het schoolpijn. "Love comes easy to the people who deserve it", Zei hij na een korte stilte. "Jij bent Cupid. Je ademt bijna liefde en romantiek. Je kan me niet zeggen dat je bang bent om zonder liefde te zijn. Je raakte zelfs mij in mijn hart, Lorise", Vervolgde hij, waarna hij zijn armen kruiste en tegen het raam aan leunde, om haar aan te kijken.

"Als er iemand is die iemand kan vinden om gelukkig te maken en zelf door gelukkig gemaakt te worden, dan ben jij het wel. Ik wou dat ik die persoon voor je kon zijn. Al was het maar tijdelijk", Zei hij eerlijk, al wist hij zeker dat zij dat niet zou willen. "Maar dan hou ik je weg bij de persoon die zoiets voor de rest van je leven zou kunnen doen", Charlie draaide zich weer om naar het raam, keek neer op het schoolplein. Er waren een paar jongens aan het basketten, een ander groepje zat op het muurtje bij de fontein. "Het kan evengoed één van hun daar beneden zijn, who knows", Zei hij om even de optimist te zijn, al voelde hij zijn hart met de seconde meer en meer breken.

Als er iets was waar Charlie echt waardeloos in was, dan was het veel praten. Maar nu leken de woorden als vanzelf te komen, woorden die ze misschien niet zou willen horen, maar er stond geen rem op. De jongen gaf altijd zijn mening eerlijk en hard, zoals de waarheid ook meestal was. Hij had er een slecht gevoel bij, maar spijt had hij niet. Hij zou zichzelf niet censureren, voor niemand. “Stop” Zei ze schor, maar dwingend. Charlie keek haar een beetje verbaasd aan. “Ik heb dit al eerder gehoord. Roméo praatte net zo, voordat hij me voorgoed achterliet. Je klinkt precies zoals hem” Vuurde ze op hem af. Een siddering gleed over zijn rug, onbewust vormden zijn handen zich om tot vuisten. “Begrijp je dan niet dat.. iemand anders. Het laatste is waar ik nu aan wil denken” Zei ze terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Hij was echt sprakeloos. “Alsjeblief, Charlie. Wil je weg gaan? Ik zou graag alleen willen zijn” De woorden leken hem in stukjes te scheuren.

Met trillende handen raapte hij zijn donkere jogging op, trok die aan en stapte in zijn schoenen. Zonder nog om te kijken liep hij naar de deur, kreeg amper het slot nog open. De tranen stonden in zijn ogen, maar hij was Charlie. Charlie huilde niet. Met de deur in zijn hand bleef hij staan, klampte zich er aan vast alsof hij anders om zou vallen. "Heb je dat ook tegen Roméo gezegd voor je met mij het bed in dook?" Zei hij uiteindelijk nog, zonder om te kijken. "A broken heart won't heal twice", Vervolgde hij, waarna hij de gang op stapte. De deur liet hij open. Als hij hem nu zou moeten sluiten, dan zou de klap nazinderen in het hele gebouw. Met grote passen en een agressieve houding liep hij weg, richting zijn kamer.

Zijn vader had gelijk gehad. Elke keer opnieuw had hij gelijk gehad. Trillend leunde hij tegen de deur van zijn kamer, zijn hoofd steunend tegen het hout. Langzaam liet hij zichzelf zakken. Niet huilen. Niet huilen. Maar de pijn was zo erg. Veel erger dan de eerste keer. Zijn blik viel op zijn kast, en met alle moeite sleepte hij zichzelf er bijna naartoe. Hij trok de deur open, zocht even tussen zijn opgevouwde kleren en vond zijn fles Crown Royal. "Wat ga jij doen", Klonk de strenge stem in zijn hoofd. "Zorgen dat het gevoel weg gaat", Gromde hij terug, terwijl hij de dop van de fles draaide en hem aan zijn lippen zette. "Charlie, stop", Klonk de stem weer streng, maar hij was niet van plan om te luisteren.

Een kwartier en een halve fles later voelde hij het niet meer. Maar het zou terugkomen, dat wist hij. Wazig nam hij nog een slok, begon zachtjes te lachen om zichzelf en de situatie. "To love is to destroy", Mompelde hij de woorden van zijn vader na. Hij realiseerde zich dat hij net zo klonk als hem. En hij wou het niet meer. Maar niks zou hem kunnen doden. Behalve.. Wankelend stond hij op, baande zich een weg naar zijn bed. Zijn hand vond uiteindelijk één van zijn Engelendolken. Met de grootste moeite zocht hij de naam. "Ridwan", Mompelde hij, maar er gebeurde niks. ”Jongeling, wat ben je van plan“, Vroeg Ezechiël zacht. "Waar lijkt het op", Snauwde hij terug. Hij had geen zin in dit.

Met een zwaai gooide hij de dolk weg, nam dan maar een gewoon werpmes. De bron van de pijn aanpakken. De jongen trok zijn sweater uit, gooide hem ook op de grond. Zijn ademhaling versnelde, hij voelde het koude staal op zijn huid. De jongen slikte nog een keer, keek weg van zijn borst en duwde de dolk iets dieper. Warm, gouden bloed liep naar beneden. Hij was al zo ver, nu de rest nog. Met een zachte zucht van pijn draaide hij het lemmet een beetje om, stond op het punt om verder te duwen en.. Toen werd alles zwart.

DON'T YOU DARE LEAVE ME

Zoals gebruikelijk was ze in de gymzaal bezig met rek en strek oefeningen op een matje en had Damian voor haar de ringen tevoorschijn gehaald zodat ze daar ook aan kon hangen, wat ze enorm van hem apprecieerde. De lessen waren immers over voor vandaag en als ze niet bij Charlie was of in de les dan deed ze aan wat ze het leukste vond om te doen: het slangenmeisje zijn dat ze was geweest in het circus. Maanden waren inmiddels verstreken en Adelyn voelde zich beter op het eiland dan ze zich in het begin had gevoeld. Het deed minder zeer om aan de dood van haar tante en vriendin te denken en ze raakte steeds minder in paniek als ze harde geluiden hoorde. Wat deels ook kwam doordat Charlie haar haar zicht had teruggegeven en ze een nieuwe mutatie in zichzelf had wakker gemaakt wanneer ze nog blind was geweest. Het was nog altijd een raadsel hoe maar ze voelde zich wel een stuk veiliger daardoor. Adelyn voelde zich er veiliger door nu ze kon voelen of er iemand haar kant op zou komen als ze met de grond in aanraking stond. Haar gehoor liet haar echter ook niet in de steek, die was nog altijd versterkt gebleven. Maar als er echt iets was waar ze nog altijd moeite mee had dan waren het stormachtige avonden en gelukkig had ze dan permissie om uit haar kamer te sneaken om bij Charlie te overnachten. Of nog bij hem te blijven als ze al bij hem was. Ze wist niet hoe ze hem zo snel had leren vertrouwen maar ze wist wel dat ze hem echt kon vertrouwen. Niet alleen doordat hij  aardig tegen haar was van alle mensen op het eiland maar omdat hij haar wist te kalmeren als ze in een panieksituatie zat, als ze bedolven was door angst. Charlie was de enige die haar daarbij kon steunen, al waren haar kamergenoten nog zo zorgzaam, alleen hij bracht haar terug naar kalmte.

Wanneer er een nieuw nummer aansprong op haar mobiel na de lange circusmelodie van het standaard halfuur merkte ze pas op hoe diep ze in gedachten was geweest en haar gedachten niet leeg had gehad. Al maakte het niets uit. Het was niet alsof ze aan het oefenen was voor een echte show. Ze liet een zucht en strekte haar lichaam uit terwijl ze met haar knieën door de ringen hing, het bloed steeg langzaam maar zeker naar haar hoofd. De blondine stopte met zwaaien en trok soepel haar benen eruit, boog haar rug zodat ze met haar handen vlak boven het matje terecht kwam en ze vervolgens met een soepele beweging op het matje landde. Damian had haar verteld dat hij de ringen wel weer terug omhoog zou halen en dat ze het matje ook kon laten liggen maar uit principe pakte ze die toch op en bracht die terug naar de rest van de gym materialen. Ze was niet onbeleefd en wou de docent geen extra werk geven voor haar bezigheden.

Met haar waterflesje en mobiel was ze in haar circuspakje terug naar boven gegaan. Ze voelde zich weer helemaal fit. En een beetje bezweet maar dat was logisch na een workout. Omdat ze deels kleren bij Charlie had liggen en deels in haar eigen kamer maakte het niet uit of ze naar haar eigen kamer ging of naar die van Charlie en maakte ze de keuze om naar die van haar beste vriend te gaan. Zo.. kon ze hem inmiddels wel noemen, toch? Terwijl ze door de gang liep nam ze een slokje vanuit haar waterflesje en was ze blij dat ze niemand tegengekomen was. Zichtbaar als zowel onzichtbaar. Ze had tenminste niemand gevoeld die over de gang liep.. tenzij degene zweefde.. alles was mogelijk op dit eiland. Adelyn kreeg er kippenvel van als ze eraan dacht, iemand die de mutatie had om als geest rond te zweven en iedereen te bespioneren- het was gewoon de kou die ze in de gang voelde die die gedachten in haar hoofd tot gang bracht. Ze schudde het maar van zich af en opende de deur van Charlie's kamer, niet zeker of hij er was- totdat haar ogen op het levenloze lichaam van de jongen terecht kwamen en ze een gil slaakte. In paniek stamelde ze naar achter en liet de spullen vallen die ze in haar handen had gehad. Dit was niet waar. Haar ademhaling ging meteen ernstig omhoog, net zoals haar hartslag en de adrenaline die in haar lijf gierde. Zodra er een deur open ging aan het einde van de gang pakte ze haar spullen, sprintte ze de kamer binnen en gooide de deur dicht, kwam op haar knieën bij Charlie's lichaam. Zonder na te denken was ze in zijn gouden bloed gaan zitten en nam ze hem bij zijn schouders vast. ''Charlie? Charlie reageer alsjeblieft..'' Bracht ze in paniek uit terwijl ze hem zachtjes heen en weer schudde. Het leek niet te werken. En dus legde ze twee vingers in zijn nek om te voelen of er nog een hartslag was.. dit kon niet waar zijn. ''Charlie, wat je ook gedaan hebt.. verlaat me niet.'' Slikte ze met een brok in haar keel terwijl de tranen die in haar ogen op geweld waren over haar wangen rolden. Ze moest hem naar de ziekenzaal brengen- ze moest iets doen. Maar ze kon hem niet zomaar optillen- wat als ze hem nog meer zou verwonden door hem per ongeluk te laten vallen. Hij was veel langer en had zoveel spieren, dat kon ze nooit zo van de trap af tillen. Ze liet hem trillend los en greep naar de mobiel die naast haar lag net buiten bereik van Charlie's bloed en wist die aan te zetten. Haar vingers gingen naar de sneltoetsen en wouden die van Jean aan drukken maar tikten per ongeluk die van Clyde aan- al was dat zelfs beter. Het apparaat ging over totdat de piepjes stopten. ''C-Clyde? Noodsituatie.. Charlie's kamer.. kom snel alsjeblieft.'' Piepte ze bang en ze streek al snikkend met de rug van haar vingers over Charlie's wang heen. ''Je bent m'n beste en enige echte vriend.. blijf bij me.''