Is it too late now to say sorry? &Sullivan

Ze kon er niet over liegen, ze voelde zich schuldig over wat ze Sullivan aan had gedaan. Het gesprek was niet echt soepel gegaan, en hij had haar ook nog bijna neergeschoten. Bijna, dat ook weer niet. Maar als ze iets verkeerd had gezegd had ze zeker in de problemen kunnen komen. En toen het wel goed was gegaan was ze erg onprofessioneel geweest tegenover hem. Maar ze had na bijna 2000 jaar nog steeds de hoop dat er iemand zou zijn die anders was dan de rest. Bijna iedereen die iemand had verloren ging er slecht mee om, en ze had nog nooit iemand ontmoet die er zomaar over wilde praten. Ze had het altijd meerdere keren moeten vragen, en dan was er iets uit gekomen. Als ze überhaupt woorden uit de persoon kon krijgen. Soms duurde het jaren.

Ze had gezworen om niets over het verleden van de jongen te vertellen, of maar een woord te laten vallen over zijn beroep en achtergrond. En ze zou zich aan die belofte houden. Maar ze had haar zus' advies nodig gehad hierover, het praten had ze nodig. Ze had verteld dat ze in de kelder vast zat, en dat hij letterlijk op haar was gevallen. Ook dat ze, toen ze zijn hand had geheeld, zijn geschiedenis binnen had gekregen. Geen enkel woord over die geschiedenis had haar mond verlaten, ze had zich aan de afspraak gehouden. Daarna had ze gezegd dat ze hem had gekwetst door onprofessioneel te zijn. En dat ze zich er schuldig over voelde. Ze was meteen daarna weg gelopen, na zijn reactie, en was naar Dahlia toe gegaan. Die had, terwijl Daphne met haar hoofd op haar schoot lag rustig geluisterd naar haar verhaal. Dahlia had de naam te horen gekregen, Sullivan. Maar ze had hem al ontmoet, dus ze kende de jongen. Daphne zat er echt mee dat ze niets over hem kon vertellen tegen haar zus, maar het was een dokterseed die ze niet kon breken. En dat wist Dahlia, gelukkig begreep ze het ook. Maar dat betekende nog niet dat ze er verschrikkelijk mee zat dat ze zijn gevoelens had gekwetst. Ze wist niet wat ze moest doen, maar Dahlia hielp haar erbij. "Waarom ga je niet naar hem toe?" Vroeg haar zus aan haar. Daphne kwam overeind en keek haar zus verbaasd aan. "Dahlia, dat is een geweldig idee!" Zei ze dankbaar.

Een uurtje later liep ze naar de jongensgang. Ze had een mandje in haar hand, met daarin wat koekjes. Een paar had ze zelf gemaakt, maar er zaten ook wat Britse snacks in. Die had ze met de hulp van Céline samen gesteld. Echt hoor, die vrouw was een heldin. Ze had haar meteen geholpen toen Daphne haar had verteld dat ze een jongen had gekwetst, en zich wilde verontschuldigen. Het enige probleem was, ze wist het kamernummer van Sullivan niet. Daar stond ze dan, aan het begin van de lange gang, en ze wist niet waar ze heen moest. Ze kon ook maar een oplossing bedenken, en dat was alle kamers af gaan. Kamer 34, daar was ze nu. Bij de eerdere kamers had niemand open gedaan, of er was daar geen Sullivan. Ze klopte rustig op de deur, en riep: "Roomservice!" Ze had dat bij de vorige 33 deuren ook gedaan, omdat ze niet wilde dat Sullivan de deur niet open deed zodra hij haar stem hoorde. Ze wist niet of hij boos op haar was, maar dat zou ze hopelijk dadelijk merken. Als hij open zou doen. Na een minuutje of twee klopte ze nog eens. "Roomservice is er nog steeds!"
En toen ging de deur eindelijk open. Het had bij de vorige deuren ook al steeds een eeuw geleken voordat er iemand open deed, maar nu leek het nog langer te hebben geduurd. Zodra de deur open ging verscheen er een onschuldig glimlachje op haar gezicht. "Sullivan.. Eindelijk ik heb je gevonden." Zei ze opgelucht. "Ik wilde sorry zeggen, voor wat ik heb gezegd, het spijt me echt. Nogmaals." Verontschuldigde ze zich, terwijl ze even een plukje haar dat voor haar gezicht hing weg streek. Ze hield het mandje met goodies naar voren, en glimlachte weer. Hopelijk zou hij de deur niet dicht smijten in haar gezicht.

Outfit

Ze stond op het punt om haar excuses aan te bieden, op een wel erg open manier. Maar ze wist hoe het ging, vaak meenden mensen het niet eens als ze dat deden. Ze wilden gewoon overgaan op een anders gesprek, iets wat makkelijker was om over te praten. Want als je ruzie had, wie zat er dan fout? Het was altijd de grote vraag, en je wees altijd elkaar aan als schuldige. Tenminste, bij gewone stervelingen. Het was bij Daphne altijd anders geweest, deels ook door haar karakter. Ook bij haar zus was het anders, maar zij had het karakter om haar gelijk door te drammen. Dat was Dahlia nou eenmaal, maar Daphne had het haar nooit kwalijk genomen. Ze had er zelfs respect voor.

Excuses waren voor Daphne net zo moeilijk als voor anderen, ze had er alleen meer ervaring mee. Dus wist ze wat ze wel en niet moest doen. En wat zij bij de jongen had gedaan was iets wat ze absoluut niet had moeten doen. Hoe graag ze hem wilde helpen, hij had de tijd nodig om eroverheen te raken. Misschien zou dat wel nooit gebeuren, misschien zou hij het nooit kunnen toegeven. Of nooit over kunnen praten. Het was een natuurlijk proces, en dat lag bij iedereen anders. Ze had een fout gemaakt door het er over te hebben, maar ook zij maakte fouten. Nooit waren het fatale fouten als het ging om haar patiënten. Het waren enkel fouten die haarzelf vanbinnen pijn deden, of zoals het geval van Sulivan iemand anders. Ze had al eens aangeklopt en had roomservice geroepen, maar ze hoorde niets en er gebeurde niets. "Roomservice is er nog steeds!" Riep ze nu nogmaals terwijl ze ook nog een keer klopte.

Gelukkig ging de deur open, en toen ze zag wie erachter stond verscheen een klein glimlachje op haar gezicht. Na 33 deuren gehad te hebben werd het ook wel tijd dat ze hem had gevonden. Ze zei opgelucht dat ze blij was dat ze hem eindelijk had gevonden. "Ik wilde sorry zeggen, voor wat ik heb gezegd, het spijt me echt. Nogmaals." Verontschuldigde ze zich. Ze hield het mandje met goodies die ze voor hem had gemaakt naar voren. Er zaten een paar koekjes in die ze zelf had gemaakt, en nog wat Britse snacks. En heel misschien had ze ook een klein flesje ouzo erin gestopt. Ze had het mee gesneakt uit de keuken, ze was tenslotte ver over de achttien. Drinken was geen probleem, ze moest alleen niet zeggen tegen Céline dat ze het aan Sullivan had gegeven. "Daphne.. Wauw, euhm, eerlijk, dat had echt niet gehoeven hoor," Zei hij, en ze zag dat hij een beetje overdonderd was. "Het had wel gehoeven, ik ben erg onprofessioneel geweest tegenover je." Sprak ze hem zachtjes tegen. Niet onvriendelijk tho, ze probeerde haar fout te vertellen. ”Ik was al lang niet meer boos, maar heel erg bedankt I guess” Zei hij, en hij opende de deur wat verder. Dat deed haar glimlachen, want dat betekende hoogstwaarschijnlijk dat ze niet meteen weg zou worden gestuurd door de jongen. ”Wil je binnen komen?” Vroeg hij haar, en ze knikte dankbaar.

Toen ze naar binnen was gelopen had ze het mandje aan hem gegeven, hopelijk zou hij er blij mee zijn. Of zat er in ieder geval iets in wat hij zou waarderen. Stiekem wist ze wel dat dat erin zat, want ze wist zijn geschiedenis. Maar ze had geprobeerd er geen gebruik van te maken. Ze keek de kamer even rond, en haar blik bleef hangen op het bureau. Er lag een brief op. Was dat van hem of zijn roommate? Ze had zich momenteel afgesloten van zijn geschiedenis, dus alles wat er na het ongeval tussen hen was gebeurd daar kon ze niet bij. Zolang ze maar niet emotioneel benadeeld was nu zou ze de barrière omhoog kunnen houden. "Hoe gaat het met je? Nog last gehad van de schaafwond?" Vroeg ze voorzichtig aan hem. Daar stond ze dan, midden in zijn kamer. Ze leek kwetsbaarder dan dat ze normaal was. Vooral omdat ze zich open stelde voor elke verwijzing en gescheld dat hij haar had kunnen geven. Het was ironisch om te zien hoe de onsterfelijke plots van haar troon leek te zijn gestoten, hoe ze hier stond.

Outfit

Zodra ze het had gezegd, haar excuses had aangeboden, voelde ze dat er iets van een druk van haar schouders af gleed. Ze had het vrij zeker gezegd, zonder dat haar stem had getrild of iets dergelijks. Dat gebeurde sowieso niet zo vaak bij haar. Ze barstte bijna nooit echt uit, de laatste keer was meer dan honderd jaar geleden geweest. En als ze uitbarstte was Dahlia er altijd voor haar geweest. Meestal had Daphne een bos aan laten branden, en zat ze midden tussen de vlammen. Dat had Dahlia niet zo op prijs gesteld, haar geliefde bossen die in vuur en vlam stonden. Daphne had ze ook altijd weer geheeld dat wel, maar pas later. Ze had rustig en verstandig geklonken, toen ze het had gezegd. Maar er was wel emotie in te horen. Ook toen hij had gezegd dat het niet had gehoeven had ze zachtjes haar hoofd geschud en hem tegengesproken. Ze voelde zich er zo verschrikkelijk over, en ze wilde absoluut dat ze dat duidelijk kon maken. Het was waar, ze was onprofessioneel geweest van haar. En het was niet zijn schuld geweest, volledig die van haar. ”Ik was al lang niet meer boos, maar heel erg bedankt I guess” Zei hij, en hij opende de deur wat verder. Ze knikte en glimlachte een beetje, dat was al een goed begin toch? ”Wil je binnen komen?” Vroeg hij haar, en ze knikte dankbaar. Toen ze naar binnen was gestapt had ze het mandje met goodies aan hem gegeven, hopelijk zat er iets tussen wat hij lekker vond.

Ze kon het niet helpen, maar zodra ze in zijn kamer stond keek ze toch even rond. Ze merkte dat hij een roomie had, dat was wel te zien aan de twee bedden. Ook merkte ze op dat er op het bureau een brief lag, met wat tekst erop. Was die van hem of van zijn roomie? Ze moest haar best doen om zijn geschiedenis tegen te houden, ze had zich voorgenomen om het tegen te houden. Anders zou ze de hele tijd alles binnen krijgen, en dat zou niet eerlijk zijn tegenover hem. Ze zou het antwoord op iedere vraag die ze aan hem stelde al weten of kunnen voorspellen. En hoewel het haar mentaal moeilijk zou kunnen worden, ze ging toch door met het tegen doen. "Hoe gaat het met je? Nog last gehad van de schaafwond?" Vroeg ze voorzichtig. "Van de schaafwond niet nee", Zei hij terwijl hij zijn hoofd schudde. Ze beet even op haar lip en keek naar de grond, natuurlijk had hij last gehad van zijn verleden nadat ze het boven had gehaald.

Maar het was een nieuwe start, en hij had haar vergeven. Dat moest ze onthouden, anders zou ze de hele tijd met zichzelf zitten. "Hoe ben je er zelfs op gekomen om dit voor me te doen", Grinnikte hij en ze haalde haar schouders even op. "Ik wist niet precies wat ik moest doen, dus Dahlia stelde voor dat ik naar je toe zou gaan." Zei ze eerlijk. Het was tenslotte het idee van haar zus geweest. "Ik wist alleen niet welke kamer van jou was..." Vervolgde ze met een grijnsje. "No way, wine gums?" Grijnsde hij opgewekt toen hij ze had ontdekt. Ze knikte even, een beetje schuldbewust. Winegums waren de enige waarbij ze in zijn verleden was gedoken, de rest waren allemaal lucky guesses geweest. "Want to share?" Vroeg hij toen hij er al eentje op had. "Graag, wine gums gaan er altijd in." Zei ze vrolijk terwijl ze er eentje uit het zakje pakte. Ze gebaarde of ze op het bed mocht gaan zitten, en deed dat toen ook. Terwijl ze aan het kauwen was op het snoepje fronste ze even. "De man die ze heeft uitgevonden was in eerste instantie ontslagen omdat zijn vader dacht dat er echt wijn in zat. Ik weet nog wel hoe ze in 1909 voor het eerst op de markt kwamen, gelukkig heb ik toen een zakje weten te bemachtigen." Zei ze glimlachend terwijl ze een beetje voor zich uit staarde. "Ik was toentertijd in Oostenrijk, en het was nog niet zo makkelijk om dat zakje te krijgen." Dat was vlak voor de eerste wereldoorlog geweest, dat wist ze nog goed. Politieke machtsspelletjes waren nooit echt haar ding geweest, en ze had toen nog niet geweten over de bloederige oorlog die zou volgen. Ze nam nog een winegum, en gooide die omhoog. Ze opende haar mond, en het snoepje viel in haar mond. Triomfantelijk grijnsde ze naar de jongen en zei lachend: "Doe dat maar eens na!"

Outfit

De kamer binnen komen was al een goede stap, right? Dat ze dat mocht? Een stap in de goede richting was het zeker, hij had tenslotte ook de deur in haar gezicht kunnen gooien. Dat was al helemaal erg geweest, vooral als hij ook nog haar mandje had aangepakt. Dat zou ronduit rude geweest zijn, en daar zag ze hem niet voor aan. Ze wist dat hij niet zo was, zelfs uit hun korte ontmoeting. Toen ze eenmaal binnen was merkte ze nog wel even iets van scherpheid. Iets awkwards toen ze vroeg naar zijn wond en hij antwoord gaf. Nee hij had geen last meer van de wond, maar hij doelde wel duidelijk op hetgeen wat ze hem aan had gedaan. Voor sommige mensen zou het niets zijn en ze zouden het overdreven vinden. Maar Daphne wist wel beter, misschien was het beter geweest als ze het niet van hem had geweten. Al was ze een van de weinigen met wie hij een echte vriendschap zou kunnen hebben, omdat ze wist wie en wat hij was. En ze had beloofd en gezworen om nooit iets over zijn verleden te vertellen tegen iemand anders, dus dat zou ze ook niet doen. Zelfs niet tegen Dahlia. Dat zou wel moeilijk zijn, maar ze zou zich eraan houden. Veel keuze had ze ook niet.
Ze vertelde hem eerlijk dat haar zus op het idee was gekomen om naar hem toe te gaan, en dat Daphne op het idee was gekomen van het mandje. Het was een kleinigheidje hoor, dat was samengesteld in een kleine tien minuten. Het meest tijdrovende was de zoektocht naar de kamer van Sully geweest. 34 kamers had ze gehad, voordat ze hier nu eindelijk was. Bij sommige hadden ze niet open gedaan, daar was vast niemand geweest. Want ze was eigenlijk net zo lang blijven staan totdat er iemand open had gedaan. En het was dus tot nu iedere keer iemand geweest die ze niet kende. Soms waren de jongens ook niet zo blij geweest omdat ze hen uit hun slaap had gehaald, oeps.. "Ik wist alleen niet welke kamer van jou was..." Had ze verteld met een grijnsje. "Dus je bent ze allemaal af gegaan?" Vroeg hij ongelovig aan haar. Ze knikte even en zei wat lachend: "Alle 34 kamers, had je niet een kamer kunnen kiezen die iets dichter bij was?" De winegums die hij toen ontdekte waren duidelijk in de smaak gevallen. Ze vertelde hem maar niet dat dit het enige was waarbij ze heel eventjes in haar kennis van zijn geschiedenis was gedoken. Het was meer per ongeluk dan expres gegaan. Ze had het zich afgevraagd, en het antwoord was gewoon haar gewoon binnengeschoten. Ze kon het niet helpen, ze begon met een stukje verhaal over de winegums. Wanneer ze waren uitgevonden en hoe ze eraan was gekomen. Ze was nou eenmaal een storyteller, het zat in haar bloed. Als ware Apollo natuurlijk. "Het is nog altijd heel raar om me voor te stellen hoe jij er dan al gewoon was, snap je?" Zei hij nadat hij geïnteresseerd geluisterd had. Ze waardeerde het dat hij luisterde, wat was anders het doel van vertellen? Gelukkig was ze best goed in verhalen houden, na al haar ervaring. "Nog moeilijker om je voor te stellen dat ik er al was bij de Romeinen? Of makkelijker?" Vroeg ze nieuwsgierig. Dat had ze zich nou altijd al afgevraagd, of er een verschil was tussen die twee dingen.

Behendig had ze een van de snoepjes omhoog gegooid en weer opgevangen in haar mond. Triomfantelijk had ze Sully aangekeken en hem uitgedaagd. "Challenge accepted", Grijnsde hij. Als hij dat kon had ze nog meer respect voor hem hoor, want het was niet makkelijk. Ach zij moest niets hierover zeggen, ze oefende al heel haar leven hiermee. En ze had bijna tweeduizend jaar meer ervaring dan de jonge spion hier. Het lukte hem niet om het snoepje op te vangen in zijn mond, maar wel in zijn hand. "Telt dit ook?" vroeg hij en ze knikte. Goed genoeg voor haar. Ze had ook even in haar handen geklapt, want ja, het had er behendig uitgezien. Hij ging op het bed zitten waarvan ze vermoedde dat het van hem was, en Daphne volgde hem. Nadat ze wel even haar schoenen uit had gedaan, dat was wel zo netjes. Ze trok haar benen het bed op en legde die in kleermakerszit, een typisch trekje van haar. "Zijn jij en Dahlia altijd samen?" Vroeg Sully haar nu. Even fronste ze bedenkelijk, ze waren niet altijd samen geweest nee. Dat waren soms duistere tijden geweest. Langzaam schudde ze haar hoofd. "Niet altijd nee. We zijn elkaar een paar keer kwijt geraakt. Soms zagen we elkaar pas na honderd jaar weer terug. Voor de Eerste Wereldoorlog was ik haar kwijt geraakt, maar ik vond haar weer tijdens die oorlog. Toen zij bij het Amerikaanse leger Kolonel was en ik bij het Britse." Ze keek hem even aan, dat had hij zeker niet verwacht. "En die tijd zijn we bij elkaar gebleven, tot ik haar in het laatste jaar van de Tweede Wereldoorlog, vlak voor het einde, weer kwijt geraakt ben." Ze slikte even terwijl ze naar beneden keek en een beetje plukte aan de deken. Het was niet altijd makkelijk om erover te praten. Maar ze vertrouwde Sully genoeg om het hem allemaal te vertellen. "Ik zag haar pas weer terug toen ik hier aankwam." Eindigde ze zachtjes haar verhaal. "Heb jij ooit een echte goede vriend gehad, voordat je hier kwam? Iemand als Dahlia voor mij is zeg maar." Vroeg ze aan hem terwijl ze zijn ogen even op zocht. Ze keek nu niet in zijn verleden, dus hij zou het haar moeten vertellen. Als hij dat had gehad, dan wist hij wel hoeveel zo iemand als Dahlia voor haar betekende.

Outfit