About those pretty faces. [Dante]

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Uiteindelijk was het voor Jupiter allemaal een gewoonte geworden. Zo erg dat ze totaal geen moeite hoefde te doen om het buiten te laten onweren terwijl ze zich een weg zochten door het gebouw. Uiteindelijk zou ze er zelf niet meer op letten en zou het pas tot haar door dringen dat het nog stormde als ze door het gebouw naar de ingang zou gaan en zien dat het nog steeds aan het stortregenen was. Haar mutaties waren zo’n groot deel van haar geworden dat het eigenlijk functioneerde als een arm, het deed onbewust te dingen die haar zenuwen haar opdroegen te doen, zonder daar al teveel over na te denken. Op een bepaald vlak kon dat behoorlijk negatief zijn maar gelukkig voor haar omstaanders leefde ze al lang genoeg om ook dat onder controle te krijgen. Jupiter stond op haar sterkst, sterker kon ze niet meer worden dus erger kon ze ook niet meer uitdraaien. Maar eveneens kon je haar ook niet meer verzwakken, het was allemaal hoe je ernaar keek.

Haar stiekem komen uitlachen, sure. ‘Ik had niets meer van je verwacht.’ Rolde ze met haar ogen. Ze zou exact hetzelfde doen moesten de rollen omgedraaid worden, ze zou ook stiekem komen “studeren” om Dante te zien werken onder het toeziende oog van Eufrazie. En dat zou waarschijnlijk nog hilarischer uitdraaien dan het bij haar zou doen. Omdat die twee elkaar blijkbaar al niet mochten. ‘Ik zou je ook gewoon medeplichtig kunnen maken.’ Stelde ze voor. Er was vast wel een reden waarbij ze hem erin kon betrekken … Al was ze niet dat soort persoon, ze trok nooit anderen mee in haar problemen of tenzij die persoon haar expres in de problemen had gebracht. Wat hier het geval niet was, Dante was slechts de boodschapper, Jupiter wild er desnoods nog een schepje bovenop doen, hoe typisch. En ze was eerlijk gezegd ook niet bang naar de gevolgen, als ze haar van school wilde gooien dat ze hun gangetje gingen, zo snel kon je Faye niet straffen na al de jaren dat ze al rond wandelde op deze aardbol.

Vertellen dat ze uit Rome kwam wekte iets van interesse op uit zijn blik. Vandaar dat ze ook gelijk had terug gevraagd wat Dante zo speciaal maakte. Deels ook omdat ze alles wilde weten over hem, over de eerste persoon die ze hier had leren kennen en deels omdat … nouja, knappe kop. Ze kon honderden redenen bedenken waarom ze alles over hem wilde weten. Jupiter hield nu eenmaal van genoeg informatie in haar handen. 'Afgestompte meeloper.’ Herhaalde ze grinnikend zijn woorden. Leuke woordkeuze en nee, dat was hij zeker niet. Dat kon ze de volle honderd procent voor instaan. ‘Lopen hier veel afgestompte meelopers?’ Ze hoopte van niet, ze hoopte dat ze allemaal iets hadden zoals Dante. What you see is what you get, ze tuitte haar lippen bij de woorden en glimlachte dan traag, inderdaad. ‘Dat klopt inderdaad.’ Knikte ze gelijk. Aha, hij was ook een Italiaan. Het was lang geleden dat ze die taal gehoord had uit andermans mond, dat bracht gelijk en spontane glimlach op haar lippen. ‘Dat maakt dit alles nog interessanter.’ Antwoordde ze hem terug in het Italiaans. ‘Vanwaar uit Italië?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Italië was voor haar meer dan honderd jaar haar “thuis” geweest, al was het niet in de context van nu, in haar tijd was er enkel Rome en een hoop geweld, nu waren er duizend kleine steden en veel minder geweld …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Andere talenten … ze tuitte haar lippen bij zijn woorden en keek hem met een onheilspellende blik aan. Ze wilde graag weten wat zijn andere talenten waren. Hij was tenslotte ook een mutant en daar wilde ze natuurlijk graag alles over weten. Daarnaast, het was Dante … zelf als hij geen mutant zou zijn zou ze graag alles willen weten van deze knappe kop. Maar hij had gelijk, schuldig zouden ze hem niet verklaren, zij was degene met de mutaties ervoor. En ze was misschien wel het badass type maar ze was nu echt niet degene om anderen te gaan verklikken of tenzij ze er zelf om gevraagd hadden. Ze richtte haar hoofd kort naar boven, naar het onweer dat buiten zijn werk deed, ze hoefde er geen zwierige armbewegingen voor te maken om het een beetje te sussen. Ze liet het gerommel van de donder wegvallen waardoor enkel de stortregen en de bliksem nog over bleven, dat was nog steeds genoeg om iedereen bezig te houden.

Het feit dat hier veel afgestompte meelopers liepen deed haar kort haar neus optrekken. Jupiter had het moeilijk om zich te verlagen naar mensen die niet hetzelfde als doel hadden dan zei dus als je haar voor zo’n afgestompte meeloper zou plaatsen, wel … het zou niet bepaald de goede kant op gaan. Of wel, je had gewillige afgestompte meelopers ook en die waren behoorlijk amusant om mee om te gaan, zeker als ze deden wat je vroeg. ‘Des te meer pret voor de niet afgestompte meelopers natuurlijk.’ Opperde ze naar haar woorden. Ze tikte haar vinger kort tegen zijn arm om hem aan te duiden alvorens een scheve uitdagende glimlach op haar lippen kwam. ‘Althans, zo denk ik erover.’ Als je maar een handjevol van de goede mensen had zoals zij en Dante, en dan een eiland vol meelopers, dan was pret toch haast verzekerd. Ze zou deze week wel ergens eens op zoek gaan naar niet afgestompte meelopers, Dante kon niet de enige zijn op de hele eiland.

Ze waren zo gemakkelijk overgeschakeld op Italiaans dat het ook bij die taal bleef. Italiaans klonk altijd ontzettend snel over de lippen en uit zijn mond … het was een knappe taal uit een knappe mond, meer moest ze daar niet over bevestigen. Het Italiaans stond hem al even erg als de rest van hem. ‘Venezia.’ Herhaalde ze intens. De stad met zijn vele kanaaltjes en hun romantische plekjes, het was al een hele tijd geleden dat ze daar geweest was. ‘Heb je veel onder de volle maan in je bootje rond gedreven op de kanaaltjes of was dat niet je stijl?’ Vroeg ze geamuseerd. Hij zag er niet echt Italiaans uit zoals zij eruit zag met haar getinte huid. Niet dat het er veel toe deed, hij had de naam, hij bezat de taal dus hij was in haar ogen geboren Italiaan. Toen hij haar een vraag stelde over haar mutaties schudde ze meteen haar hoofd. ‘Zo gaat het niet hoor.’ Glimlachte ze uitdagend. ‘Ik geef je iets, jij geeft mij iets in ruil dus Dante,’ benadrukte ze zijn naam achter haar Italiaanse uitsprak. ‘Wat zijn jouw mutaties?’ Stelde ze hem de vraag terug. Eerlijk was eerlijk, zij had één van de hare prijs gegeven, nu was het zijn beurt …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

“Great minds think alike.” Zei Dante en gaf haar een zekere voldoening om op zen minst iemand hier te hebben die op dezelfde manier dacht als zei. In al haar onsterfelijke jaren kon je wel al gaan zeggen dat ze genoeg gezien had maar dat was niet waar het hier om ging, hier ging het om hoe goed ze er samen over dachten. Zij en Dante, wel ze wisten duidelijk hoe het moest, als individuen maar ook zeker alleen. Ze voelde dat hij naar haar keek dus draaide ze haar hoofd en keek recht terug in zijn ogen terwijl hij haar bestuurde. Er kwam een kleine glimlach op haar lippen en toen hij begon te praten, een aanvulling op eerder opende ze kort haar lippen maar knikte uiteindelijk enkel maar instemmend. Ze kreeg zo veel meer voor elkaar als je knap was ook, dat hadden die jaren haar ookal bewezen. ‘Offcourse.’ Er was niets beter dan partners in crime, in tegendeel, het was al veel te lang geleden dat ze nog eens met iemand plezier had gehad zoals ze nu net met Dante had gehad. En dat gaf haar een beetje hoop voor de rest van haar onsterfelijke leven die er nog zat aan te komen. Die mutanten wisten de saaiheid van de mensen op een creatieve manier te overtreffen.

Dat ze nu volkomen normaal over waren geschakeld in het Italiaans was haar al lang weer ontgaan. Het ging voor beide ook zo natuurlijk dat ze er niet meer bij stil stonden dat ze in een andere taal bezig waren, hun moedertaal dan nog wel. Faye kende nu wel meerdere talen maar ze zou altijd beroep doen op haar Italiaans als ze daar de kans voor kreeg. En zij en Dante zouden nu waarschijnlijk uit gewoonte altijd deze taal spreken, wat voordelen had. Niet iedereen beheerde de taal goed genoeg om te kunnen horen was ze zeiden, het kon nog in hun voordeel spelen ook. Ze rustte haar elleboog op de zetel rand en liet haar hoofd er lichtjes op rusten terwijl ze hem geamuseerd aankeek. Het waren haar zaken niet, wel, daarom hoefde hij geen antwoord te geven, ze wist zo genoeg. Dante zag haar niet de persoon uit die iets zou laten gaan zonder een ferme indruk na te laten. ‘Ik begrijp het.’ Ze knikte nonchalant, glimlachte haast op een geruststellende manier. Nee, tegenover haar moest hij zich voor niets verantwoorden, integendeel, ze kende zelf alles goed genoeg om het minstens één keer in haar leven uit te proberen. Dus alles wat Dante al had gedaan zou ze waarschijnlijk ookal gedaan hebben.

Ze was eigenlijk wel nieuwsgierig geworden, naar wat Dante had van mutaties. En ze wilde het ook graag weten, ze wilde graag alles van dit eiland weten. Maar hij, ja, hij had haar aandacht dus was het maar net goed dat ze ernaar vroeg. Ze had geen idee of hij er iets over zou kwijt geraken, zelf had ze er nooit moeite mee om haar mutaties aan iedereen en alles te zeggen, ze wist toch dat ze sterker was. Deze school bracht dat misschien in twijfel, er waren hier waarschijnlijk mutanten die sterker waren dan haar, dus misschien moest ze toch gaan opletten. Bij zijn woorden keek ze hem gelijk weer aan, emoties manipuleren. Ze trok haar wenkbrauwen langzaam naar omhoog, ze wilde daarop ingaan maar hij ging verder, somde emoties op. In een seconde tijd voelde ze verschillende dingen, ze voelde diep verdriet, ze had maar één keer in haar leven verdriet gehad en dat was een hele lange tijd geleden, toch voelde het zo echt aan. En dan was er de woede, wel daar kon ze aardig mee overweg. En dan blijdschap, oprechte blijdschap had ze ook een hele lange tijd geleden gehad. En dan zei hij verliefdheid en aangezien hij de enige was in deze volledig donkere ruimte waren haar ogen enkel maar voor hem gericht. ‘Dat is niet eerlijk hoor.’ Fluisterde ze haast verleidelijk. Hij trok het gevoel van haar weg en ze staarde hem een tijdje zwijgend aan. ‘Nice try.’ Glimlachte ze geamuseerd. Als hij dat gevoel had aangehouden, één van die emoties, dan zou het waarschijnlijk resulteren in Faye die tot het extreme ging, wat ze altijd deed bij intense emoties. ‘Hoe weet ik dat je mijn emoties nu niet beïnvloed?’ Vroeg ze nieuwsgierig. ‘Een heel klein beetje desnoods?’ Ze hield haar vingers een klein beetje uit elkaar. Jupiter kende zichzelf, maar zelfkennis zei haar ook dat ze haar eigen emoties niet altijd mocht vertrouwen, dus, daar zat het probleem. Toen de lichten weer aanschoten liet ze haar hoofd achterover in haar nek zakken en keek naar omhoog. ‘Nu al?’ Vroeg ze verbluft. Hoe konden ze dat zo snel voor elkaar krijgen na wat ze had gedaan? Misschien had ze deze plaats wel onderschat. ‘Dan is het ook niet meer nodig voor,’ ze zweeg en zette haar beide ellebogen op de zetelrand. Ze bracht haar handen tegenover elkaar, de bliksemschichtjes schoten ertussen door. Ze keek van tussen haar handen naar Dante, met een kleine glimlach alvorens ze haar handen sloot en het onweer buiten plots ophield. ‘Gedaan met onze pret.’ Zei ze met een kleine pruillip. Damn, hoe jammer …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Ze waren waarschijnlijk verschillend op zoveel verschillende niveaus. Toch was het voor Faye gemakkelijk om dingen af te maken die Dante zei, of dacht met zijn gezicht. Ze wist bij elke mondtrek, bij elke wenkbrauw die omhoog ging een bijna gepaste reactie te geven. Zij wist precies waar hij iedere keer op doelde net als hij dat wist van haar. Ze waren uit hetzelfde hout gescheden, op dat vlak gelijk. Alsof ze al jaren en uren tijd hadden gehad om elkaar te bestuderen want zo gemakkelijk ging het voor haar op de oppervlakkige signalen van Dante te lezen. En er was nog zoveel aan deze knappe kop dat ze nog niet ontdekt had, wauw, het vooruitzicht was veelbelovend.

Zijn subtiele waarschuwing deed haar niets, ze was altijd in voor een uitdaging al was het bij dit het feit dat hij zijn mutaties op haar los liet. Het was wel heftig, ze voelde de emoties door haar lichaam razen als een kudde denderende paarden. Het nam haar helemaal over en dat was nooit goed bij Faye. Vooral de woede, het verduisterde iets in haar ogen, iets wat meteen resulteerde in een donderslag boven hen. Faye kon haar emoties nooit volledig onder controle houden, haar mutaties gingen daar altijd heel begaan in mee. Had Dante de woede langer vast gehouden dan zou de bliksem hoogstwaarschijnlijk weer ergens zijn in gaan slaan en jeej, weer kortsluiting. Al zou het deze keer per ongeluk gebeuren en niet met kwaad op zet. Niet dat ze het “kwaad” opzet noemde, het was meer lol, al zouden de docenten daar anders over denken. Meer het gevoel ebde weg en ze had er zelf weer controle over haar eigen emoties, ze schonk hem een schalkse glimlach. Dus haar vraag was terecht geweest, ze wilde weten waarom hij dit niet gewoon iedere minuut van de dag kon doen. Ze liet haar hoofd zorgvuldig terug op haar handen rusten en keek hem aandachtig aan terwijl hij zijn uitleg deed, aha, hij werd er zelf door beïnvloed. Vervelend in een heleboel situaties, daarom moest ze zachtjes grinniken. ‘Maar het is vast ook doeltreffend,’ ze zweeg voor een momentje. ‘In een heleboel situaties.’ Vervolgde ze glimlachend. Daar kon je toch handig gebruik van maken?

Toen de lichten weer aansprongen was ze misschien zelf lichtelijk teleurgesteld geweest. ‘Ik ben het niet gewoon om bij andere mutanten te zijn.' Verklaarde ze kort na zijn woorden. Ze had dus helemaal geen idee hoe gevarieerd het hier was. Maar het was boeiend, ze had iets boeiend nodig om zich niet te gaan vervelen en dat deed Faye wel heel erg snel. ‘En dit is een eiland vol.’ Benadrukte ze lichtjes. Ze hadden haar hier meegenomen, ferm tegen haar zin het begin maar nu, het was wel interessant. Toen ze het onweer eindigde in het dramatische gebaar van haar handen bij elkaar brengen gaf hij gelijk de gepaste opmerking. Ze haalde elegant haar schouders op, ja, ze was een show off en dat mocht iedereen weten. ‘Jij niet dan?’ Ze hield haar hoofd een beetje schuin en knipperde kort met haar ogen.

‘Zo hoor ik het graag.’ Knikte ze instemmend nadat hij bevestigde dat het nog maar net begon voor hen. Hij kwam recht uit de zetel en liep naar de deur, Faye volgde iedere beweging aandachtig. Toen hij het licht weer uit knipte knipperde ze kort met haar ogen om ze te laten wennen aan het donker. Het duurde even, ze kon Dante niet zien staan tot hij zijn gsm gebruikte als licht om terug naar de zetel te geraken. Tegen de tijd dat hij er terug was hadden haar ogen al wat meer “zicht” om haar omgeving, mede dankzij haar sterkere ontwikkelde zintuigen. ‘Zoveel knapper en niet ouder.’ Verbeterde ze hem met een veelbelovende glimlach. Hopelijk maakte hij die vergelijking niet nog eens of ze zou iedere keer ze Dante zag aan dat oude vrouwtje moeten denken. Hij ging op zijn buik leggen en legde zijn handen onder zijn hoofd, de manier waarop hij nadruk legde op haar naam, haar echte naam dan nog wel deed haar kort een instemmend geluidje maken. Ze wist dat die vraag zou komen en ze was niet bang hem te antwoorden. ‘Ik kan het weer beheersen, anders dan stormen.’ Fluisterde ze haast dramatisch mysterieus. ‘Ik kan shape shiften, vliegen, vogels manipuleren en,’ ze zweeg en liet haar tong kort tussen haar tanden rusten. ‘Ik ben onsterfelijk. Van waar denk je anders dat de naam Jupiter kwam, ik heb hem zelf uitgekozen.’ Greens ze uitdagend. ‘Show off, I know.’ Grinnikte ze zachtjes …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Ze kon met geen van haar mutaties anderen beïnvloeden, ze kon ze hoogstens … bang maken? Dus ze vond het wel jammer, ergens, omdat ze niet zo van de “mindgames” kon spelen. Ze zou het wel voor een weekje wil doen, gebruik maken van anderen hun emoties, hun gedachten beïnvloeden en dingen als dat, het moest leuk zijn. Dat alleen zei alweer meer dan genoeg over Faye, ze maakte graag gebruik van anderen hun zwaktes, dat was tegenwoordig het enige om stand te houden binnen de maatschappij. Ze had eeuwen geleden gebruik laten maken van zich, sindsdien had ze het nooit meer gedaan. Niemand zou haar gebruiken zonder toestemming, niemand zou haar aanraken zonder toestemming en al helemaal niemand zou haar zeggen wat ze moest doen … zonder toestemming. Het maakte haar enigszins koud maar het maakte haar ook ontzettend zelfzeker over zichzelf en als het iets was wat de meeste graag zagen in een vrouw dan was het de brutale zelfzekerheid die Faye wel had.

‘Dus je hebt er niet altijd controle over?’ Vroeg ze met een gefronste nieuwsgierigheid. Wat betekende dat? Als zijn emoties de fel werden die automatisch over sloegen op een ander? Of dat hij soms spontaan anderen hun emoties ging gaan beïnvloeden? Hmm, interessant. Zij had alle controle over alle aspecten van haar mutaties, alhoewel het fun zou zijn om dat niet te hebben, zo nu en dan. Het gaf je op een minst een slap excuus “sorry ik heb het niet onder controle” … Niet dat hij echte excuses nodig had, hij was waarschijnlijk goed genoeg met woorden zonder dat hij zijn mutaties daarbij moest betrekken. ‘Loslaten is goed hoor, niet altijd controle hebben dus ook.’ Knipoogde ze. Maar ze liet te graag los, ze ging veel te graag over de grenzen zonder er erg naar hebben. God, dit zou waarschijnlijk niet de laatste keer zijn, het was de spontaniteit van Faye om uitdagingen op te zoeken. Dus dat Dante niet altijd controle had over zijn mutatie, wat kon het haar schelen, laten gaan zou ze zeggen ongeacht of zij er midden in stond.

Het was duidelijk dat Dante het onderhands gewoon was om tussen de mutanten te zitten, hij zat hier dan ook al een stuk langer. Faye was altijd “opgegroeid” tussen sterfelijken, ze had ouders en een hoop broers of zussen maar de eerst achttien jaar van haar leven kan ze zich niet herinneren, alsof ze op haar achttien eigenlijk pas geboren was, mutaties inclusief. Toen ze het eerst had gehoord over mutanten, en dat was eigenlijk nog niet zo heel lang geleden, geloofde ze het niet. En nu zat ze op een eiland vol, dat was wennen, iets waar ze zich snel in kon aanpassen. Zijn veelbetekenende glimlach maakte de hare enkel breder, ze bestudeerde zijn scheve glimlach met haar ogen en keek hem uiteindelijk weer aan, hij had het allemaal. Ze betrapte zich erop dat ze dit meer dan één keer al had gedacht. Ze bekeek hem zorgvuldig terwijl ze vertelde over haar andere mutaties, op zoek naar misschien een reactie erop. Maar als je hier al even zat zou je niets je eindelijk nog mogen verbazen. Dus ze zag niet veel reactie bij hem op haar woorden, buiten op de laatste woorden die ze sprak natuurlijk. Uitgerekend daarop had hij woorden klaar. Haar lach vulde de kamer met een zacht geluid. ‘I know.’ Prevelde ze geamuseerd. Ze bracht haar hoofd dichter naar het zijne, keek hem nauwlettend in de ogen. ‘Jij hebt vast nog talenten in dit knappe kopje zitten.’ Ze drukte haar vinger kort tegen zijn slaap en tikte er eventjes tegen, volgde met haar ogen de treken in zijn gezicht voor ze haar vinger weg liet glijden. ‘Ik leef al meer dan tweeduizend jaar, ik heb jongens gezien,’ ze zweeg en beet kort op haar onderlip terwijl ze de afstand tussen hun hoofden weer verruimde. ‘Als ik had geweten dat ze alle goede hier hielden dan was ik eerder langs gekomen.’ Ging ze glimlachend verder …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Normaal bleef ze nooit lang hangen bij één onderwerp, zeker omdat ze nog zoveel meer wilde weten over Dante dan enkel dit. Ze was precies een ekster, eentje die enkel uit was op alle blikkende en felle dingen in de wereld. Faye wilde niets meer dan dat, al heel lang was ze altijd op zoek naar iets beters dan het laatste dat ze had gezien. De wereld veranderde tenslotte steeds opnieuw, dat was de enige reden dat ze zich nog niet, letterlijk, had doodverveeld. Zijn antwoord op haar vraag deed haar wenkbrauwen een beetje omhoog gaan, oké, dat was niet handig. Ze zou het zelf niet willen, ze gaf niet zoveel om emoties dus ze wilde zeker niet dat die van anderen bij haar binnen kwamen. Misschien was controle hier toch wel een beetje belangrijker, ze zou er zelf liefst van al controle over willen. Dus ze zei niets meer, luisterde enkel naar wat Dante te zeggen had. Dood? Nee, dat kon hij niet serieus menen? Hij lachte erom, al zat er iets extra in zijn ogen de er anders niet was. Dus het was waar. ‘Owh.’ Ze fronste haar wenkbrauwen nog meer en gaf hem een korte blik. ‘Dan niet nee.’ Stemde ze in. Dus hij was dood gegaan … hoe moest dat voelen? Er was iets van nieuwsgierigheid maar ze hield respectabel afstand, wat zeldzaam was voor Faye die altijd alles wilde weten.

Jupiter had open kaart gespeeld, zoals altijd, maar ze was vrij zeker dat Dante ook nog dingen in zijn mouw had verstopt, alleen was hij niet zo gemakkelijk als haar. Niet dat ze het erg vond, het was net interessant om dingen los te peuteren. Een prestatie voor een tegenprestatie, info in ruil voor iets anders. Ze zou het wel te weten komen, ze was best creatief. Hij reageerde onverschrokken op alles wat ze deed, haar vinger tegen zijn slaap, haar hoofd dichter naar het zijne, het bijten op haar onderlip. Precies zoals ze had verwacht van iemand als Dante.

“Wel hoe ging dat weer, het beste sparen tot het laatst?” Grinnikte hij. Haar wenkbrauwen kwamen keurig samen in een geamuseerde frons. ‘Is dat zo?’ Vroeg ze terwijl hij kort naar haar lippen keek. Ze beet geamuseerd op het puntje van haar tong terwijl hij verder deed met zijn uitleg. Hij was de jackpot, eerst bewijzen voor ze dat zou gaan geloven. Al had hij al heel veel van haar verwachtingen waargemaakt. Toen hij wat dichter kwam met zijn hoofd gleden haar ogen met een glimlach langs zijn gezicht, langs zijn lippen alvorens ze hem weer aan keek. ‘Geen idee.’ Beantwoordde ze op een fluisterend toontje. Ze bracht haar vingers naar omhoog en legde ze onder zijn kin, hield zijn hoofd stil en beet langzaam opnieuw op haar onderlip. ‘Wie zegt dat er geen grotere jackpot is op dit eiland?’ Vroeg ze terwijl haar vingers kort onder zijn kin tokkelden. ‘Voor mij is wachten geen probleem, maar hoelang kan jij wachten?’ Vroeg ze hem geamuseerd terug. Ze liet haar vingers tergend langzaam van zijn kin weg glijden alvorens ze met haar hand haar eigen hoofd ondersteunde. ‘Of heb jij je jackpot al gescoord want in dat geval,’ ze zweeg en maakte de afstand tussen hun hoofden centimetertje bij centimetertje weer groter …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Ze had geen gevoelige snaar geraakt maar het idee dat je dood was en dat weer niet liet blijkbaar toch wel iets achter. Niet dat Faye kon weten hoe dat voelde, ze was haar hele leven al onoverwinnelijk geweest en had daar zelf een heel groot deel gedaan wat ze zelf niet kon, mensen van het leven ontnemen. Het was één van de twee beloftes die ze zichzelf had gemaakt, ze zou nooit meer het leven van een persoon nemen, nooit meer. Dat was de ene belofte, eentje van de enigen in haar lange onsterfelijke leven die ze had gemaakt. Ondanks dat hij die glimlach op zijn lippen had liggen en het nog steeds pikdonker was zag ze het wel, daar had ze haar beetje mensenkennis aan te danken, hij meende dit. En als het niet was omdat ze mensen gemakkelijk kon lezen dan had ze er misschien iets doms over gezegd maar nee, ze hield wijselijk haar mond. Ze kende de lijn goed genoeg tussen pret en de serieuze dingen, deze keer overtrad ze hem niet.

Maar net zo snel het even serieus was geworden was het ook weer veel te luchtig geworden en keerde haar glimlach gelijk terug op haar lippen. Een kat en muis spelletjes waarin ze geen idee had wat ze was, de kat of de muis. Het ene moment leek het of ze achter hem aan zat en het andere moment draaiden die rollen zich om. Het was verfrissend, om niet te zeggen enorm interessant. Het was heel lang geleden dat ze nog eens iemand als Dante voor haar neus had gehad dus ja, misschien had ze wel die Jackpot gewonnen waar ze niet op wilde toe geven. Meer om hem te tergen dan om zichzelf tegen te houden. Zijn blik bleef onbewogen, als een echte professional in zijn vak, terwijl ze haar vingers onder zijn kin legde. Haar lichte ogen gingen op zoek naar alles, een emoties, een huivering, iets dat haar meer kon prijs geven dan hij al had gegeven. Maar zijn gezicht bleef glad gestreken met uitzondering van die aantrekkelijk uitdagende glimlach van hem. Hij was op dat vlak al net zo moeilijk, of gemakkelijk, dan ze zelf zou zijn als de rollen waren omgedraaid. Het was enkel een kwestie van tijd, tijd die ze momenteel beide heel erg aan het rekken waren. Hoogstwaarschijnlijk om elkaar te plagen, te tergen, te zien wie het snelst zou breken.

Toen hij weer begon te praten kwamen haar wenkbrauwen in een afwachtend en geamuseerd gebaar naar boven. Er kwam een glimlach op haar lippen, ze liet hem uitpraten en deed alsof ze beledigd was net als hij deed alsof hij droevig was. ‘Pardon?’ Was haar eerste reactie. Bang … Jupiter? Ze moest zachtjes lachen om die vraag. Op de volgende had ze wel een antwoord klaar. ‘Als je niet genoeg uitdaging was dan was ik al veel eerder vertrokken.’ Articuleerde ze ieder woord zorgvuldig. Faye was snel verveeld, hij had haar nog geen moment tot verveling aangezet. Bij zijn laatste vraag bracht ze haar kin een beetje omhoog, keek hem wat hoogachtend aan. ‘Zorg jij maar dat het niet andersom is.’ Glimlachte ze verleidelijk. Hij duwde zichzelf op van de bank met zijn ellebogen op de zetelrand. Ze bracht haar hand naar de achterkant van zijn nek, drukte haar lippen genadeloos tegen de zijne. Hier was zijn jackpot misschien wel …
outfit