About those pretty faces. [Dante]

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Het opzoeken van die onaantastbare grenzen van hen leek geen echt einde te krijgen. Als er iets was waarbij ze Dante de huiveringen kon bezorgen dan wist hij haar daar bijna meteen op terug te pakken. En zo bleven ze maar gaan tot ze er uiteindelijk beide aan zouden opgeven en gewoon zouden mee gaan in het moment. En dat was precies wat zo leuk aan dit alles was, het gewaagde dat ze in elkaar vonden, de uitdaging die ze gingen gaan opzoeken. Jupiter was niet bang om de handen uit de mouwen te steken en al zeker niet om zichzelf te bewijzen. Alleen was ze hier tegen iets gebotst wat ze nog niet veel vaker had tegen gekomen, ze was tegen haar gelijke gebotst, iemand die op zoveel verschillende manier dezelfde was en toch verschillend oogde. Dat in combinatie met die overdreven emoties maakte het heftiger dan ze ooit had van kunnen durven dromen. Het maakte het … geweldig.

Jupiter deed er nog een schepje bovenop ondanks dat geen van beide nu nog echt overtuiging nodig hadden. Ze wist wat ze wilde en hij wist dat duidelijk ook dus waarom hem nog verder plagen. En zo dacht Dante daar duidelijk ook over want ze gaven het beide op hetzelfde moment op. Niet in de zin van opgeven en stoppen maar meer van opgaan in het moment zonder nog aandacht te schenken aan elkaars grenzen. De warmte die rondom hen heen hing moest haast wel tastbaar zijn terwijl ze elkaar over de grens duwden en opgingen in het moment. Het onweer kon haar gestolen worden, haar gemengde emoties konden haar gestolen worden, damn, dit was geweldig.
---
Ze zou de eerste vijf minuten niet echt veel over haar lippen krijgen. Haar ademhaling ging zo gejaagd dat ze er gewoon niets zou tussen krijgen. Haar hart klopte het bloed zo snel rond dat ze ging gaan twijfelen over haar onsterfelijkheid. Wat Dante had gedaan, wat ze samen hadden gedaan had ze in jaren niet meer zo goed kunnen doen. En dat maakte haar sprakeloos en ademloos, zoveel was duidelijk. Ze hoorde Dante naast zich lachen maar haar gedachten zaten nog bij exact ieder moment van eerder. Toen hij in beweging kwam lukte het voor haar om dat ook te doen en kleedde ze zich aan, met uitzondering van haar kleedje, dat leek ze niet meteen terug te vinden in de donker. Buiten was het nog steeds gevaarlijk aan het onweren. Ze bleef recht zitten en concentreerde zich erop, wat meer moeite koste dan normaal. Ze liet het onweer op een zachte manier overwaaien zodat ze nog steeds konden denken dat het gewoon een natuurlijk onweer was geweest. “Damn.” Hoorde ze Dante zeggen. Er kwam een glimlach op haar lippen en ze keek hem over haar schouder aan, inderdaad damn. Bij zijn vraag ging ze naast hem liggen op haar buik. Ze liet haar hand onder haar hoofd rusten en hield haar hoofd een beetje schuin. ‘Als je dit beschouwde als een test dan moeten we hem vaker afnemen.’ Zei ze serieus maar ze kon haar lach eigenlijk niet achter houden. Ze beet op haar onderlip en grijnsde breed. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen Dante, ik ben behoorlijk sprakeloos.’ Ze zweeg en vouwde één arm over zijn borst en liet haar hoofd erop rusten. ‘Met glans geslaagd, er slaagt bijna niet met glans. Informatie genoeg?’ Vroeg ze nog steeds grijnzend, die grijns zou niet meteen verdwijnen. ‘Dit was,’ ze zweeg en keek kort van hem weg het donker in, zie … sprakeloos …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Faye streek haar vingers door haar haren, nam alles samen tot het weer over haar rug naar beneden gleed. Haar lichaam voelde op een zekere manier slap aan, het was niet dat ze niet meer kon bewegen of dat ze uitgeput was. Maar al de emoties hadden haar op een zekere manier leeg gemaakt waardoor het voelde alsof ze slap was. Ze had zich nog niet veel op deze manier gevoeld en in haar ogen kwam dat allemaal door Dante’s mutatie om emoties te manipuleren. De hare hadden zich met de zijne gemengd en naar hun toppunt gebracht. In ieder geval leefden ze nog, ze had geen orkaan ontwikkeld of een ander levensvernietigende storm aan land gebracht. Maar ze genoot hier van, in haar tweeduizend jarige bestaan was ze niets van haar menselijkheid verloren. Ze vleide zich dan ook gelijk terug tegen Dante aan, zag gewoon aan zijn blik dat hij alles van afgelopen moment terug afspeelde voor zijn ogen. En dat deed ze ook, dat was de enige reden waarom het zo lang stil was tussen hen. Ze genoot na met een kleine grijns rond haar lippen die genoeg zei. Hij had het overtroffen, hij had één van de hoogtepunten bereikt in haar zo lange bestaan. Maar had hij het recht om dat te weten? Daar moest ze nog even over nadenken.

Hij stemde wel meteen in met haar woorden, deze test moesten ze vaker afnemen. Dat was dan een deal en Faye gaf nu eenmaal wel om beloftes en dingen als dit. Het zou daarnaast niet leuk zijn als Dante zou wegwandelen van dit alles, zeker omdat hij Italiaans was en daarnaast nog eens iets had bereikt bij haar waar hij best trots over mocht zijn. Want zo gemakkelijk was Faye niet, al zou hij dat wel weten. Net als het andersom zo was. Ze voelde zijn hand over haar schouder en keek hem met een kleine glimlach terug aan toen ze voelde hoe zijn vingers kleine cirkeltjes tekende over haar rug. Hij wist echt wel hoe het moest, wat had hij nog meer in petto?

Zijn intense blik en vervolgde uitdagende woorden waren voor haar moeilijk om serieus te blijven. Ze fronste verwachtingsvol haar wenkbrauwen en glimlachte uiteindelijk zachtjes. ‘Ik had niet meer van je verwacht.’ Ze streek haar vinger langzaam over zijn schouder en hals en volgde de beweging voor een momentje tot ze hem weer aan keek. ‘Net als ik weet dat ik dit niet gratis zal krijgen.’ Vervolgde ze zachtjes. En dat vond ze helemaal niet erg, ze werkte graag voor haar beloning en Dante was behoorlijk de beloning om te krijgen eerlijk gezegd. ‘Maar het intrigeert me, die vastberadenheid van jou. Als je mijn beoordelingsschaal wilt breken dan weet je ook dat ik de jouwe zal breken, ongeacht de kost.’ Dat laatste langzamer gezegd dan het eerste. Ze was tot heel wat in staat en er was eigenlijk weinig te moeilijk voor Faye om te doen. Dus ze wilde wel zien wat hij nog allemaal kon bereiken. Bij zijn vraag beet ze bedenkelijk op haar onderlip, keek van hem weg het donker in terwijl ze erover nadacht. Moest ze daar wel antwoord op geven? Sprakeloosheid was iets dat Faye zelden tot nooit had maar nu … ze had geen woorden gehad om wat net gebeurd was te kunnen omschrijven en dat was heel wat. ‘Laten we zeggen dat ik niet vaak sprakeloos ben.’ Ze zweeg en keek hem terug aan. Ze boog naar voren en drukte haar lippen kort tegen de zijne, ze trok zich enkele centimeters terug en keek hem intens in de ogen. ‘Maar het is je gelukt, wees trots.’ Het was geen direct antwoord maar hij had er voldoening mee te nemen. Ze legde haar hoofd terug op haar arm en grinnikte zachtjes hoofdschuddend om alle herinneringen. ‘Ik hoop dat ik alles was wat je verwachte na dat ene berichtje gisteren.’ Ze gluurde naar hem vanonder haar wenkbrauwen met nog steeds dezelfde kleine glimlach op haar lippen …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Er waren honderd verschillende soorten manier hoe dit was kunnen lopen of had kunnen aflopen. En waarschijnlijk had Faye ze in haar lange bestaan alvast alle honderd eens meegemaakt. Je leerde eruit en ook op het vlak van dit alles werd er ook door de jaren heen aan evolutie gedaan. In het hele begin was ze slechts een slaaf geweest, waren vrouwen minderwaardig en werd je gestraft met zweepslagen of één of andere marteldood. En ieder jaar was er iets nieuws, of iets anders. Vrouwen kregen vrijheid en werden gelijkgesteld aan mannen. Seks kreeg meer betekenis dan enkel het voort brengen van nageslacht. Ze was blij dat ze uit die periode was want dit was zoveel beter dan alles wat ze toen had meegemaakt. Het zien was één ding, het meemaken was iets helemaal anders. En Jupiter kon heel gevoelig reageren op dingen uit het verleden, alleen moest je veel doen om die kant van haar te zien. Om net dat deeltje vrij te krijgen. Het was beter om soms niets te voelen, dat was één ding dat ze geleerd had vanuit haar jarenlange bestaan. Dit, met Dante, het had haar meer laten voelen dan afgelopen dagen samen. Was dat een goed ding? Misschien, ze waardeerde het in ieder geval om verrast te worden door iets dat ze niet had gedacht nog tegen te komen.

Zijn plagerig toontje deed haar langzaam instemmend knikken. ‘Inderdaad.’ Stemde ze stilletjes in. Hij zou eens moeten weten, ze had een engelengeduld op momenten en ze was gehard door de jaren aan alles wat er rondom haar gebeurde. ‘Als ze vroeger zo’n beloningen hadden als dit dan zou ik veel gemotiveerder zijn om dingen te verwezenlijken.’ Ze greens en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Maar jij was er toen nog niet, of gelijken aan jou. Evolutie heeft goed gedaan.’ Haar ogen gleden traag uitdagend langs zijn gezicht en een stukje van zijn lichaam. Ja, de wereld had er inderdaad goed aan gedaan door deze nieuwe dingen in het leven te roepen. Jupiter hoorde je niet klagen, op geen enkel vlak.

Het onweer boven hen was niets meer dan een zacht gerommel geworden. Het was rustig, het ebde weg maar ze hield het nog net genoeg op dreef om ervoor te zorgen dan niet iedereen hier zou gaan binnen walsen omdat het weer droog was buiten. Dus het regende nog, minder hard dan eerder maar nog steeds voldoende om de studenten en docenten grotendeels binnen te houden. Zijn beoordelingsschaal breken zag er misschien gemakkelijk uit. Maar als hij een beetje de Italiaan was die hij hoorde te zijn dan wist ze dat het niet zo gemakkelijk zou zijn. Italianen waren volhard en misschien zelf af en toe koppig, breken deden ze niet zo snel, temperament was hun sterkste punt. Dat was zowel bij Dante als Jupiter duidelijk geweest. Dus hij hield haar eraan om dat te proberen breken, net als zij hem eraan hield. Hij bevestigde dat hij trots was op zichzelf en Faye keek hem enkel met een kleine glimlach aan. Het was moeilijk om genoeg te krijgen van Dante als hij dat perfecte Italiaans sprak wat in zijn case nog eens sexy klonk. ‘Uiterst interessant.’ Herhaalde ze zachtjes lachend haar woorden. Dat was niet de eerste keer dat ze dat hoorde en het zou ook niet de laatste keer woorden. ‘Ik heb wel wat kennis die jij niet hebt.’ Ze haalde haar wenkbrauwen tweemaal uitdagend op.

Na haar opmerking luisterde ze aandachtig naar zijn woorden, haar hoofd nog steeds steunend op haar arm terwijl haar ogen in de zijne bleven rusten. “Ik ben blij dat het mijn nummer was.” Merkte hij zachtjes op, voor zichzelf. ‘Ik ben ook blij dat het jouw nummer was.’ Ze zweeg en streek haar vinger weer langzaam over zijn huid. ‘Deze dagen vind je niet snel meer een Italiaan zoals ze altijd geweest zijn.’ Ze zweeg en haar blik gleed kort weg. ‘Temperament, volharding, doorzetting.’ Ze wandelde bij elk woord met twee vingers over de bovenkant van zijn borst. ‘Mis je het nooit?’ Vroeg ze uiteindelijk terwijl ze hem terug aan keek. Miste hij Italië niet zoals zij het vaak mistte? …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Hem zeggen dat dit soort dingen haar vroeger meer gemotiveerd zouden hebben was eigenlijk een beetje een manier om aan te geven hoe goed het was geweest, of hoe blij ze was geweest dat het uitgerekend zijn nummer was geweest. En het was echt waar, als ze in het keizerrijk iemand als Dante hadden voorgeschoteld ter motivatie dan zou ze waarschijnlijk meer gedaan hebben dan dat ze toen had gedaan. En dat was niet meteen een goed ding, daarnaast was het toen ook een hele andere Jupiter. Ze was jong, onervaren, liet zich leiden door haar emoties en gevoelens, ze gaf om liefde, was onderdanig. Het waren enkel de jaren die haar sterker hadden gemaakt, die Faye gemaakt hadden tot wat ze nu was, zelfzeker en brutaal. Soms vroeg ze zich het eens af, wat als ze met deze attitude terug kon gaan naar die tijd. Het zou zoveel anders zijn geweest dan opsluiting en straffen, ze zou heersen en haar naar Jupiter als god eer aan doen. En als ze dan toch iemand geschikt zou moeten meenemen voor op de troon te gaan zitten naast zich wel … waarom zou ze Dante dan niet nemen? Zouden zij niet het mooie duo zijn om een keizerrijk te heersen, binnenin maakte de gedachten haar aan het lachen, stel je voor.

Ze moest lachen om zijn woorden en ze was zo geduldig om hem te laten uitpraten voor ze erop in ging. ‘Je kunt me laten proberen wat je maar wil.’ Corrigeerde ze hem grijnzend. Het wilde niet zeggen omdat ze gemotiveerd was, dat het gemakkelijk zou zijn. Maar net als altijd wist hij haar nieuwsgierig te maken. Wat had hij allemaal in petto waar ze moeite voor zou moeten doen? Ze was benieuwd naar die verrassingen van hem. ‘Ik heb tweeduizend jaar de tijd gehad om niet snel verrast te lijken dus,’ ze zweeg en tikte haar vinger kort onder zijn kin. Ze hoefde haar zin niet af te maken, hij wist heus wel waar het mee zou eindigen. Maar argumenten zouden hem enkel nog maar meer motiveren, misschien wilde ze hem wel nog meer motiveren dan anders. Het straalde in ieder geval van hem af. Hij boog naar voren, bracht zijn lippen tot vlak naast haar oor. “En je weet dat ik voor jou mijn best doe.” Fluisterde hij waarna hij haar kort in haar oor beet. Er schoot een huivering door haar lichaam. ‘Ik kijk uit naar jouw versie van je best doen,’ ze zweeg en drukte haar lippen kort tegen de zijne in een passionele kus, trok kort aan zijn onderlip met haar tanden. ‘Want dan doe ik uiteraard mijn best terug.’ Prevelde ze hem de belofte toe om haar best te doen, uiteraard.

Dat ze kennis had die hij misschien niet had was ergens logisch, ze leefde al lang genoeg op deze planeet om het één en ander meer te weten dan de sterfelijken. Maar tot voor gisteren had ze niet gedacht dat ze nog echt verrast zou zijn, dat ze nog echt nieuwsgierig zou kunnen worden. Jupiter had al zoveel gezien dat de zogezegde vloek van onsterfelijkheid wel soms eens op een echte vloek begon te lijken. Maar dan werd ze naar een school gebracht vol mutanten waar ze niets of weinig over wist. En kwam ze uitgerekend die ene persoon tegen waarvan ze niet had gedacht dat er nog veel zo’n jongens rond liepen op de aardbol. Dat waren twee verrassingen op één dag, dus nee, ze geloofde hem als hij zei dat hij ook wel nog iets van kennis had die zij misschien niet had.

Faye had het vanaf het eerste moment nooit kunnen zeggen dat hij een Italiaan was. Hij had niet de typische Italiaanse uitstraling zoals zij die had, gebruinde huid, donker haar, dat soort dingen had Dante niet. Maar hij praatte vloeien Italiaans, zonder maar één fout te maken en had daarnaast de typische Italiaanse attitude. Dus ze had er niet over getwijfeld toen hij het had gezegd, en ze had er ook niet achter gevraagd waarom hij niet dat gekende uiterlijk had. Voor haar was hij een Italiaan en wauw, wat kon ze naar dat Italiaans van hem blijven luisteren. Maar ze moest daar blijkbaar zijn ouders en de vrienden voor bedanken. ‘Ik heb in jaren geen Italiaans meer gesproken, laat staan gehoord.’ Ze keek hem aan en glimlachte verleidelijk. ‘Men zou gaan zeggen dat dit lot is.’ Wees ze tussen hen in. Niet dat ze ook maar een grammetje geloofde van lotsbestemmingen en dergelijke, maar geef toe, het is wel toeval. Twee Italianen met dezelfde attitude die elkaar uitgerekend vinden door sms? Het was een heel groot toeval. Ze zou nu wel eens met hem in Italië willen zijn, over pret gesproken. Hij mistte het, dat zei hij en dat zag ze ook in zijn blik. Bij zijn woorden grinnikte ze zachtjes. ‘Ik ben in hart en nieren een Romein maar Venetië,’ ze zweeg en keek dromerig naar Dante. Ze schudde zachtjes haar hoofd en glimlachte met een zekere tederheid. ‘Zoals je zegt, niets in de wereld heeft wat Venetië heeft. Ik had er meer tijd moeten doorbrengen.’ Dat laatste meer voor zichzelf bedoelt…
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Proberen … dat was het grote woord dat wel vaker voor kwam als je bij Jupiter in de buurt was. Er waren er veel die al vanalles geprobeerd hadden te bereiken met Faye en er waren er slechts weinigen die erin slaagden. Maar Dante, hij was anders, hij zou meer van haar gedaan krijgen dan eender wie die het zou proberen. Maar ze zou het niet toe geven, ze wilde zien hoe ver hij kon gaan om te krijgen wat hij wilde. De gedachten alleen al aan alle momenten die ze nog zouden hebben zorgde er voor dat er een lichte grijns op haar lippen kwam te liggen. Ja, ze wilde het hem graag zien proberen. Maar dan anderzijds, zie waar ze nu al waren beland, dat had ze eerlijk gezegd ook niet zien aankomen. Het was een welgekomen afleiding geweest, een verfrissing in haar tweeduizend jarige bestaan.

Zelf na al dit heftigs was ze nog steeds gevoelig op zijn aanrakingen, zijn woorden en dat gold duidelijk omgekeerd ook nog steeds. Ze was niet zo onredelijk om niet haar best te gaan doen als hij dat wel deed dus het was niet meer dan logisch dat het zei. Zo’n soort meid was ze nu eenmaal niet, er liep genoeg verkeerd volk rond op de wereld. Ze drukte zich steviger tegen hem aan toen hij zijn lippen verlangend op de hare drukte. Er liep een nieuwe rilling langs haar ruggengraat naar beneden en ze zuchtte haast tevreden toen ze haar ogen weer opende en hem aan keek. Het onweer was weg, de regen tikte niet meer op het dak en het was dodelijk stil in hun omgeving. Maar hoelang zou het stil blijven?

“Het lot? Nah. Je hebt dit gewoon heel zorgvuldig gepland in al die jaren die je geleefd hebt, geef maar toe.” Ze beet op haar onderlip en keek hem met een onderdrukte glimlach aan. ‘Had ik het geweten dan was ik eerder hierheen gekomen.’ Zei ze gelijk. En dat was ook de waarheid, als ze had geweten hoe goed het hier was, hoeveel nieuwe dingen ze hier al had gezien, hoeveel interessante dingen er waren, ja, ze was eerder hierheen gekomen. ‘En ik denk niet dat ik tweeduizend jaar nodig heb om dit te plannen.’ Tikte ze hem kort aan tegen zijn borst. Het zou best eng zijn ook, dat ze al die jaren lang op zoek ging naar een specifiek persoon, hem stalkte tot ze te wisten kwam waar hij leefde om er dan heen te gaan en hem onder ogen te komen. Nee, zo geobserveerd was ze nu ook weer niet. Toen ze over Venetië begonnen kon Faye het eigenlijk niet laten om steeds maar weer te denken aan de periodes die ze daar was geweest. Ze bleef nooit lang op dezelfde plaats, grotendeels omdat het mensen zou opvallen dat ze niet ouder werd. Toen hij opmerkte dat Venetië hem had keek ze hem grijnzend weer aan. ‘Opschepper. Trouwens, Venetië had jou want je bent hier nu. Dus het ligt er daar maar verlaten bij zonder jou.’ Knipoogde ze. Hij moest hij maar een beetje sfeer vanuit Venetië maken. Zijn hand gleed naar haar nek, zijn ogen keken haar intens aan, ze staarde even intens terug naar hem. De beweging die hij maakte met zijn duim langs haar wang bracht een kleine glimlach op haar lippen. “En ik weet veel interessante plekje, te beginnen met mijn huis.” Hij haalde zijn wenkbrauwen op en de glimlach verbreedde. Ze bracht haar hoofd vlak voor het zijne, op millimeters en keek hem onderzoekend aan. ‘Wanneer vertrekken we?’ Vroeg ze uitdagend. Ze zou het doen, ze zou hier gewoon kunnen wegvliegen ondanks dat ze wist dat het eigenlijk niet mocht. Zijn huis, oh ja, zijn huis. ‘Want ik zou graag iedere hoek van dat huis willen zien.’ Nu was het haar beurt om haar wenkbrauwen op te halen …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Ze hielden het op “het lot” wat het er voor velen zo romantisch zou laten uit zien, want zeg nou zelf. Twee Italianen die in lange tijd hun thuisland of andere Italianen niet gezien hadden en elkaar dan per toeval vonden door een verloren gevlogen nummer dat de kamer haast dramatisch was binnen gefladderd. Het leek wel een goed stuk voor één van die romantische kortverhalen die je wel eens in een station kon komen. Alleen was hun ontmoeting alles behalve dat geweest want ze hadden afgesproken in een bibliotheek, niets romantisch aan dat en ze hadden niet veel daarna dankzij hevige muziek en irritante computergeluidjes de balievrouw kwaad gekregen. Wat zou zijn uitgedraaid om strafstudie of iets dergelijke als Jupiter haar onweer er niet was tussen gekomen. Dat hele deel hoorde niet thuis in zo’n kortverhaal, alleen zouden vele romantische zielen er wel iets weten achter te breien. Jupiter was geen romantische ziel, al jaren niet meer, ze geloofde niet in het lot al evenmin als ze geloofde in liefde op het eerste gezicht. Die ene keer was voldoende geweest, daar was haar bindende belofte getuige van. Dus dit was in haar ogen gewoon toeval, maar wat voor een toeval, het beste van het beste dan toch wel.

Venetië was ontoereikbaar voor hen beide, ze konden niet de deur uit stappen en in de stad voor kanaaltjes en gondels terecht komen. Helaas, het zou wel mooi zijn. Misschien konden ze hier een mutant aan de haak slaan die hen beide tot daar kon brengen maar dan zouden ze de regels overtreden … al was Faye niet vuil om dat te doen. Bij zijn woorden kwam een brede glimlach op haar lippen. ‘Dus ik ben momenteel in Venetië?’ Aangezien ze toch wel ruimschoots binnen die drie meter straal rondom hem zat. Ze liet haar hoofd terug op haar arm rusten en sloot haar ogen, alsof ze zich iets probeerde in te beelden. Maar het feit dat hier een echte Italiaan bij haar was, was inderdaad eigenlijk al genoeg Venetië op zich. ‘Ik voel me wel op mijn gemak in dit Venetië, het is zeer,’ ze zweeg en liet haar vinger een lijn trekken over zijn borst. ‘Aantrekkelijk.’ Maakte ze haar zin af.

Haar vraag over wanneer ze zouden vertrekken werd beantwoord met drie jaar. Voor haar was drie jaar maar een heel klein iets in vergelijking met hoelang ze al leefde. ‘Oh jee, wil je hier zo graag weg?’ Vroeg ze gelijk. ‘Niet dat ik oordeel, ik ben hier pas van gisteren.’ Gaf ze onschuldig toe. Ze had eigenlijk geen recht om te oordelen over de plaats als ze hier nog maar net was. ‘Misschien blijf ik hier wel net lang genoeg om je drie jaar aangenamer te maken,’ ze zweeg en keek bedenkelijk opzij. ‘Of we worden van school gegooid als we teveel kattenkwaad uithalen.’ Ze haalde haar schouders op alsof het niet veel voorstelde en keek hem grijnzend weer aan. Dat huis leek haar wel een interessante plaats om binnen drie jaar eens heen te gaan. “Wat bedoel je daar mee?” Vroeg hij onschuldig. ‘Ik? Niets?’ Kaatste ze gelijk met een kleine glimlach terug. ‘Gewoon iedere hoek en wat we daarmee doen.’ Ze haalde haar schouders op in een even onschuldig gebaar. Hij stelde voor dat zij, uitgerekend Faye, een demonstratie moest geven, in haar kamer dan nog wel. Maar ze kon er niet veel op in brengen want hij plaatste zijn hand naast haar hoofd en drukte zijn lippen hunkerend tegen de hare. Ze grinnikte en legde haar hand tegen zijn hals terwijl het andere door zijn haar streek. ‘Een demonstratie he,’ ze drukte haar lippen kort tegen zijn hals en keek hem uiteindelijk weer aan. ‘Jij krijgt er maar geen genoeg van.’ Zegt degene die er zelf ook geen genoeg van kreeg …
outfit