About those pretty faces. [Dante]

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Toen ze haar van dat beroerde feestje haalde om naar dit eiland te brengen had ze niet dit verwacht. Ze was hier net, letterlijk, als in vierentwintig uur. En in die vierentwintig uur had ze letterlijk alles voor elkaar gekregen wat ze in jaren niet echt meer zo snel opeen had gedaan. Ze had zitten sms’en met een wildvreemde … niet dat het iets uitzonderlijk was voor Faye. Ze had hem uiteindelijk ontmoet waarna ze zichzelf bewees voor hem en er nog een onweer bovenop knalde om dan te eindigend in een soort van gamehall en hem rond haar vinger te draaien, of omgekeerd, kon ook. Ze was een beetje minder gaan letten op haar controle toen ze merkte dat het compleet wederzijds was, het deed er gewoon niet meer toe. Dus ja, dit was in vijftig jaar niet meer gebeurd, toch niet in vierentwintig uur en dat zij ontzettend veel over Dante. Dus ze kon het wel zeggen, hij was haar jackpot, zoals hij zelf zo respectabel voorstelde. Faye was een vrij persoon maar ze was ook ontzettend kieskeurig en op een zekere manier voorzichtig. Je zou haar niet spreken zonder haar toestemming, je zou haar niet iets laten doen dat ze niet wilde en je zou haar zeker ook niet aanraken zonder haar toestemming, Dante had die drie dingen op minder dan een paar uur voor elkaar gekregen. Ze had de hele bibliotheek op stelten gezet voor hem en daarbij een oud vrouwtje verschrikkelijk nijdig gemaakt, ze had zijn zekere charme met open armen ontvangen. Maar het waanzinnigste van alles, hij was een Italiaan en Faye had een zekere zwak voor landgenoten, niet dat ze het op voorrand had geweten. Een hele prestatie van Dante, alleen gaf ze hem niet het genoegen om dat te weten te komen, hij hoefde niet alle eer te hebben natuurlijk.

Dus ja, hij kreeg wat veel jongens misschien niet zo gemakkelijk zouden krijgen, en verdiend dus ze was eigenlijk de eerste die plooide en in gaf op wat ze beide wilden. Het was ook niet dat één van zijn vragen en woorden waar was geweest. Hij had haar uit haar tent gelokt door te zeggen dat ze misschien wel bang was, of twijfelde, of de uitdaging niet aan durfde. Dat waren exact de woorden die je niet tegen Faye moest zeggen vlak voor ze iets van plan gaf, je stookte enkel maar meer hout op het vuur en Faye was van nature al temperamentvol genoeg. Dus hij kende haar ergens al goed genoeg, wist dat die vragen dit zouden uitlokken en waarom ook niet.

En jee, het was al even veelbelovend als zijn pretty face representeerde. Jupiter liep al tweeduizend jaar rond op de aardbol, ze wist gemakkelijk het kaf van het koren te scheiden, Dante? … Wel, hij was aardig op weg naar de top om eerlijk te zijn. En dat had niet te maken omdat hij een Italiaan was, of omdat hij dezelfde karaktertrekken had van haar, dit ging enkel om het fysieke, de kus. Toen hij zich voor een kort moment terug trok opende Faye haar ogen, ademde langzaam uit terwijl haar hart een niveautje hoger klopte, terwijl het bloed sneller rond pompte en om een voor een compleet moment koud te krijgen alvorens de warmte aan kwam zetten. Zijn vingertoppen gleden over haar wang, een gebaar waar ze de rillingen van kreeg en ze haar ogen van sloot alvorens zijn lippen weer tegen de hare drukten, harde, met meer passie. Passie zat van haar kant, ze leunde op hem in, streek haar vingers langs zijn nek, in zijn hals terwijl zijn vingers door haar haren gingen. Ze trok zich voor een centimeter terug, keek hem in het donker aan. ‘Ligt het aan het feit dat we Italianen zijn of gewoon aan jou?’ Haar Italiaans was laag, traag, en onder druk van haar versnelde ademhaling. ‘Over Jackpot gesproken.’ Prevelde ze glimlachend tegen zijn lippen, jackpot dat was hij wel …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Het nadeel aan onsterfelijkheid was dat je vaak opnieuw en opnieuw dingen te zien kreeg waardoor je je uiteindelijk ging gaan vervelen. Jongens waren daar geen onderscheid in en het was moeilijk om iemand als Faye te verrassen. Om in haar ogen misschien voor een keer zeldzaam te zijn … uitmuntend … haar aandachtig waardig. Ze zag dagelijks jongens, god, de wereld krioelde ervan maar zelden waren die verrassing voor haar. Tot ze naar hier werd gebracht, wat haar al op een verrassing op zich bracht. Deze hele school was iets dat ze in tweeduizend jaar nog niet had gezien, vol mutanten, vol informatie die ze nog nooit had gezien. En dan Dante, hij was haar kers op de taart geweest van dit alles. Zou ze het hem ooit zeggen? Zou ze Dante het genoegen gunnen om hem te zeggen dat hij één van die zeldzame verrassingen is die ze in haar tweeduizend jarige bestaan heeft ontmoet? Ze had nog jongens ontmoet als hem maar ze waren gewoon niet … ze hadden haar aandacht nooit zo lang kunnen vast houden, Dante wel. Dus hij mocht zich gelukkig prijzen of beter, zij mocht zich gelukkig prijzen want in de laatste tien jaar had ze zich niet zo levendig en alert gevoeld als sinds hier aangekomen was. Voor een keer leek het leven haar noch iets nuttigs aan te bieden.

“Nah, de eer is absoluut niet voor mij alleen.” Reageerde hij met een rauwe stem, een stem die een trage glimlach op haar lippen bracht. Ze had impact op hem, evenveel als hij op haar had. En dat de eer niet voor hem alleen was wist ze, het was de combinatie, de mix van temperament en uitdaging. Bij zijn vraag kreeg ze geen antwoord over haar lippen want hij duwde zich weer wat omhoog, beetje zachtjes op haar lip waarna hij haar vurig kuste. Het nadeel aan een vrij en spontaan persoon als Faye was dat echt alles ook mee ging in al deze vurigheid. De kamer werd kort verlicht door een lichtflits gevolgd door een heel zacht ver gerommel van donder. En hij kon dat positief zien want dus gebeurde zeldzaam gewoon omdat ze doorgaans altijd controle had over haar mutatie. Haar vingers streken door zijn haar, grepen de korte plukken bovenaan vast terwijl de vingertoppen van haar andere hand zijn kaakbeen volgde.

Uiteindelijk moest hij zich terug trokken, zij ook of er zou geen adem meer over schieten, ze kon misschien niet sterven maar zonder adem zitten was ook niet handig. Het begon harde te onweren, Faye keek voor een seconde naar boven. Dat deed ze iedere keer weer ondanks dat het wist dat het haar toedoen was. ‘Dit is jouw schuld.’ Hijgde ze grijnzend. Bij zijn vraag nam ze even de tijd om haar adem te nemen, haar borstkast ging fel op en neer terwijl ze zachtjes knikte. ‘De volle tweeduizend jaar.’ Knikte ze instemmend. Niet dat ze tweeduizend jaar op iemand als Dante had staan wachten maar hij zou het wel begrijpen. Hij liet zichzelf zachtjes lachend achterover in de zetel vallen en trok haar daarbij mee. Niet dat het nodig zou zijn, ze volgde gewillig zijn bewegingen en kreeg het zelf nog voor elkaar haar schoenen ongestoord af te schoppen. Ze zette haar handen aan weerskanten van zijn hoofd, liet haar lichaam tegen het zijne zakken en liet haar lippen langs zijn kaakbeen naar zijn oor gaan. ‘Ik moet zeggen,’ hijgde ze tegen zijn oor terwijl ze haar tanden zachtjes langs zijn kaakbeen terug liet schrapen. ‘ik denk niet dat mijn verblijf hier nog beter kan worden,’ ze wilde nog meer zeggen maar dan zou hij teveel lof krijgen en daarnaast, het onweer overstemde voor een seconde haar zware ademhaling. ‘Nevermind.’ Ze drukte haar lippen terug tegen de zijne …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Ze voelde net iets teveel dan dat ze standaard zou voelen in deze situaties. En dat lag niet aan zichzelf … of wel, misschien lag het een beetje aan zichzelf. Het was dan ook al even geleden dat ze nog zo iemand voor haar neus had gehad als Dante. Dus misschien mocht ze hem wel wat meer credit geven voor wat hij met haar deed. Maar, ze was haast zeker dat het bij hem lag, de emoties die nu door haar lichaam raasde. Ze wist wat hij kon, ze had het gevoeld en het voelde een beetje hetzelfde aan. Alles leek versterkt, emoties die ze normaal niet snel zou voelen waren er nu wel en dat kwam door hem, door Dante. De intensiteit was enorm en dat was duidelijk hoorbaar aan het onweer boven hun hoofd. Vier keer eerder in haar leven hadden haar hevige emoties voor een rampscenario gezorgd, vier keer maar. Als ze nu te ver zou gaan zou ze daar een vijfde keer aan kunnen toevoegen en was dit eiland misschien niet langer een eiland. Gelukkig voelde ze het wel altijd aankomen en was ze momenteel nog niet aan de grens. Niet dat ze erbij nadacht, ze ging te heftig op in Dante, in het verlangen om bij hem te zijn.

Hij volgde haar blik naar boven. Ze gaf hem de schuld en hij zei meteen dat hij er geen spijt van had. ‘Het zal je spijten als het meer word dan een onweer.’ Glimlachte ze, al meende ze het ergens wel. Een orkaan misschien, tsunami, de mogelijkheden waren eindeloos. Nu ze voor even van hem los was, kwamen haar nuchtere gedachten achter gelopen … maar die konden nooit volledig inlopen op alles wat ze momenteel voelde. Dus ze gaf hem gelijk ook een heleboel credit door te zeggen dat hij het wachten wel zo’n tweeduizend jaar waard was.

Dat hij haar mee trok in zijn beweging waardoor hij achterover in de zetel lande gaf haar natuurlijk wel vrij spel. Vrij spel waar Faye natuurlijk ten zeerste gebruik van maakte en genoot van de reacties die het bij hem te weeg bracht toen ze haar lichaam op het zijne liet zakken, zijn kaaklijn volgde naar zijn oor. “Oh nee?” Vroeg hij op haar woorden waarna ze hem even grijnzend aankeek alvorens ze haar lippen terug tegen de zijne drukte. De donkere ruimte werd zo nu en dan verlicht door het onweer, overstemde ieder mogelijk geluid in de ruimte, zelf hun gejaagde ademhaling. Maar hij zou geen volharde Italiaan zijn zonder op zen minst in de aanval te gaan. Faye voelde zijn handen langs haar bovenbenen, ze ademde zwaar in tegen zijn huid toen hij zijn heupen omhoog duwde, zijn tong langs haar onderlip liet glijden. Dat had ze verdiend, niet dat ze het erg vond natuurlijk, integendeel. Haar vingers van haar ene hand volgden traag een weg over zijn T-shirt naar onder. Toen hij zich opdrukte, bracht ze haar handen terug naar zijn gezicht, klemde er één achter zijn nek. Toen zijn vingers het vestje uit trokken trok ze zich een klein beetje terug en keek hem aan. ‘Jij nog niet te warm?’ Vroeg ze verleidelijk. Ze liet zichzelf achterover vallen in de zetel en trok hem meteen aan zijn kraag dichter naar zich toe. Hij drukte zijn lichaam plagend tegen het hare, stevig. De rillingen van genot verlieten haar lichaam en ze had het eventjes moeilijk bij de les te blijven toen hij in haar oor beet en een vraag stelde. ‘Hmm.’ Ze zocht zijn blik en glimlachte uitdagend. ‘Misschien.’ Prevelde ze terwijl ze een been om zijn lichaam sloeg en haar lippen weer hartstochtelijk tegen de zijne drukte …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Hij zou een sorry briefje schrijven … wel, er zou niet veel meer overblijven om sorry briefjes naar te schrijven als ze zichzelf niet onder controle zou houden. Gelukkig voor Dante leefde Faye al meer dan tweeduizend jaar dus ze had niet één manier maar duizenden om zichzelf onder controle te houden. Wat het net zo moeilijk maakte was dat zijn emoties met de hare samenvlochten en er dus emoties naar boven kwamen bij Faye waarvan ze ze al lang niet meer gevoeld had. Maar dit onweer had ook wel zijn voordeel. Hoeveel kans was er dat er iemand hier binnen zou wandelen en hen zou aantreffen? Haast nihil. Iedereen was waarschijnlijk bezig met het opzoeken van hun kamer, binnenblijven en toestanden als dat. En ze zouden echt niet gaan lopen zoeken naar verloren gelopen studenten. Dus ze zaten hier wel “veilig” in het donker. Niemand kon hen zien of horen. Maar in het korte moment dat Dante dat zij focuste ze al haar aandacht om het onweer buiten, probeerde het te kalmeren, te temperen in het verlangen dat het had om meer te worden dan donder en bliksem. En dat was niet zo gemakkelijk als ze zelf ook vol verlangen zat.

Dante was vastberaden om Faye te bewijzen dat onsterfelijkheid geen reden was om verrast te worden. Het lukte het aardig, het was hem niet alleen gelukt door zijn knappe kop of aansprekende karakter, het lukte hem ook op deze manier. Door Faye haar ademhaling te doen haperen, haar hart het bloed sneller te laten rondpompen, haar verlangen aanwakkerde zoals hout dat voor vuur zou doen. Dus ze kwam helemaal geen protest toen hij haar vestje uit trok, haar achteruit duwde zodat ze met haar rug in de bank viel en hij boven haar kwam. Typisch mannen en hun dominante kant, ze hadden nog liefst de touwtjes in handen. En terwijl normaal Faye daar absoluut het tegendeel van wilde bewijzen liet ze hem nu gewoon doen, liet ze hem de beslissingen nemen die ze zo graag zelf zou willen nemen. Want eerlijk, zijn lichaam tegen het hare, het voelde geweldig.

Blijkbaar had hij het nog niet te warm … daar moest ze iets van verandering in brengen al was ze zeker dat hij het enkel maar loog. Zijn hand gleed langs haar bovenbeen, verkende haar lichaam. Faye welfde haar rug naar boven tegen het zijne. “Nu heb ik het dus wel te warm.” Hintte hij. Dat had ook niet lang geduurd. Hij nam haar bovenlip tussen zijn tanden, beet er speels. Terwijl gleden haar handen naar de rand van zijn T-shirt, het was niet iets dat je Faye twee keer opnieuw hoefde te zeggen in deze situatie. Ze greep het tussen haar vingers en trok het over zijn hoofd en liet het naast zich op de grond vallen. Ze bracht haar lippen naar zijn wang, zijn hals, zijn sleutelbeen terwijl haar ene hand trage lijnen langs zijn borstkast naar beneden trok en haar andere hand, de nagels zachtjes in zijn schouderblad kraste. En wat een bovenlichaam had hij, al even veelbelovend als de rest dat hij haar had “geschonken” …

outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Er was niet veel dat Faye van de kaart kreeg, in haar lange bestaan was het nog maar vier keer gebeurd dat ze zo hard op een emoties of een gebeurtenis was in gegaan dat het haar werkelijk haar controle had gekost. En de laatste keer was in 2005 geweest, storm Katrina. Dus nee, ze loog niet als ze zei dat dit met gemak het laatste kon zijn dat ze beide konden doen. Het enige wat haar ervan weerhield om niet hier en nu te stoppen was haar zelfkennis. Het ging meestal niet om meerdere emoties, het ging om één emotie, verdriet … haat … liefde … en het kwam uit zichzelf. Nu zat Dante met meer dan één te rotzooien dus zolang hij dat deed en zolang ze zichzelf kende was er niets aan de hand. Ze zouden het wel weten eens het daar zou zijn, het zou meer van Jupiter vragen dan hier samen op de bank liggen. Het zou energie kosten die ze nu volop aan Dante gaf dus safe so far. Maar net zo moeilijk zij het had met zichzelf onder controle houden, zo moeilijk was het ook voor hem om onder controle te houden. En geef nou zelf toe, ze waren beide niet in de positie om dit alles stop te zetten, zeker als het zoveel meer was, zeker als de tegenpartij zoveel meer was, zeker als ze zelf veel te veel genoot van dit. Dus nee, Jupiter zou niet degene zijn die dit stop zette.

Hij had er geen moeite mee om de beweging te volgen van haar handen terwijl ze zijn T-shirt had uitgetrokken. Zo snel hij haar had gezegd dat hij het nu toch wel te warm kreeg, zo snel had ze zijn shirt uitgetrokken. Faye was sowieso al niet het type om lang te blijven talmen, om rond de pot te draaien, hoe leuk dat ook kon zijn. In deze situatie had ze er maar een seconde voor nodig om de woorden te laten doordringen en om te zetten naar een actie. Wat deed hij met haar? Serieus, ze had zich in jaren niet meer gevoeld hoe ze zich nu voelde. Geen feestje, geen jongen, niets van afgelopen twintig jaar kon hier aan tippen dus ja, mocht dit nog lang door gaan.

Haar vingers hadden over zijn borst gegleden maar de nagels die hij in zijn schouderblad drukten zorgden voor het juiste effect. Ze glimlachte voldaan tegen zijn huid toen ze hem kort hoorde vloeken. Hij greep haar arm en drukte het boven haar hoofd in de bank, Faye hief haar hoofd op en kuste hem met dezelfde vurigheid terug. Bij zijn vraag kantelde ze haar hoofd wat en sloot haar ogen. ‘Dacht je dat je de enige dominante Italiaan was.’ Hijgde ze buiten adem. Ze strengelde het hand dat boven haar hoofd lag met het zijne terwijl haar andere hand over zijn borst naar beneden gleed, haar vinger haakte zich achter de rand van zijn broek en ze liet het plagend de rand van zijn broek verder volgen. ‘Want dan heb je het mis.’ Ging ze verder. Ze haakte haar vinger er terug van achter en liet het in één lijn over zijn borst terug naar boven glijden waarna ze haar vingers terug door zijn korte haar strengelde. ‘Of heb je last van een gevoelige huid, want in dat geval,’ ze beet kort in zijn oorlel en kraste haar nagels zachtjes plagend achteraan zijn nek …

outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Voor één keer hoorde je Jupiter niet echt klagen over het feit dat hij de dominante Italiaan was over haar. Normaal gezien had ze liefst van als zelf alle touwtjes in handen, het was de enige manier hoe ze al die jaren had weten overleven. Vrouwen hoorden sterk te zijn, zeker als je in tijden leefden waar ze nog niets meer waren dan een lage waarde in de maatschappij. Faye had dat uit haar eigen fouten toen geleerd en het was iets dat ze niet meer vergeten was sinds dien, iedereen zou op een bepaalde manier doen wat ze wilde dat ze deden. Maar dit, met Dante, voor een keer gaf ze graag de leiding weg, meer voor het genot dat het terug gaf dan voor iets anders. En Dante wist precies hoe hij haar op een plek moest krijgen waarin ze hem maar al te graag alles gaf. Daar kon het oorverdovende onweer over meespreken. Ze voelde de statische elektriciteit ervan zich haast opstappelen in haar lichaam. Ze voelde leven, bruisende energie waar hij onbeperkt gebruik van kon maken en waar ze ten volle van genoot. Want dit was voor haar … waarschijnlijk één van de verfijnende vormen van genot.

Als Italianen onder elkaar waren ze niet alleen op dat vlak al aan elkaar gewaagd, ze waren ook nog eens beide mutanten. Niet dat Jupiter dat nu veel aandacht aan besteedde maar ze zou het op termijn niet kunnen laten hem uit te testen op bepaalde vlakken. Maar Italiaan was hij, in huid en nieren en dat was misschien één van de vele dingen dat ze zo onwijs geweldig vond aan dit alles, naast zijn knappe kop dan, en zijn welsprekende karakter, god, er was teveel aan Dante waar ze zou voor zwikken mocht ze het een kans geven.

Zijn opstandig toontje deed haar zelfingenomen glimlachen, typisch mannen. Ze moesten er op zen minst een keer tegenin gaan. Zijn zachte kreun, de zucht over zijn lippen, het waren allemaal indicaties voor Jupiter om te weten dat was ze deed effect op hem had, net als hij evenveel effect had op haar. Bij zijn vraag maakt ze een kort vaag soort van vragend geluidje terwijl ze vlot de beweging volgde van zijn lichaam tot ze op zijn schoot zat. ‘Niets is eerlijk in deze wereld Dante.’ Antwoordde ze eigenwijs. Dat was Jupiter nu eenmaal, ze had over alles haar welgesproken standpunt. Ze staarde hem met dezelfde intensiteit aan terwijl hij haar riem los gespte. Haar vingers volgden traag zijn sleutelbeen, zijn borst zonder haar blik van hem los te trekken. En precies zoals ze had verwacht kreeg ze terug wat ze hem net eerder had gegeven. Ze liet zijn blik niet los terwijl hij de bandjes naar beneden schoof, ze haar armen er van onderdoor trok. Hij duwde zijn lippen in haar hals, beet haar zachtjes, ze sloeg haar hoofd een beetje achterover toen hij verder naar beneden ging, beet in haar sleutelbeen. Hij zette zijn nagels in haar heupen en ze kreunde zachtjes, shit, wanneer had dat iemand voor de laatste keer dat effect op haar gehad. Hij duwde haar heupen naar beneden op de zijne en ze drukte zich er stevig uitdagend tegenaan. ‘Dit is inderdaad niet eerlijk.’ Fluisterde ze tegen zijn oor terwijl haar lippen langs zijn kaak gleden en terug zijn mond vonden. Ze duwde haar bovenlijf tegen hem aan, zodat hij goed genoeg wist wat er tegenover hem zat …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Achteraf gezien, ze was ergens wel verschrikkelijk blij dat ze uitgerekend de kamer had met dat verloren briefje en al even verloren gsm nummer op. Want als het voor dat niet was geweest wat dan? Was ze misschien alweer weg gevlogen uit verveling of had ze misschien een andere, veel minder interessant, persoon aan de haak geslagen. Want eerlijk, Dante was iedere seconde van haar aandacht waardig. Beter nog, door hem zou ze wat langer op dit eiland blijven dan normaal voorzien was. Ze was niemand die ging settelen op een bepaalde locatie dus hier komen was gelijk ook weer vertrekken eens de eerste verveling had opgestoken. En daar had Dante een stokje voor gestoken, wat betekende dat ze langer zou blijven en dat hij haar meer dan deze ene keer mocht verwachten. Hij wist niet alleen haar Italiaanse kant op te frissen, hij deed haar ook lachen, lol hebben en dit natuurlijk. Sommigen zouden zeggen te mooi om waar te zijn, Faye dacht enkel aan het feit dat ze dit met twee handen moest grijpen en dat had ze gedaan. Alle credits naar Dante want zo gemakkelijk viel ze niet over te winnen. Dus hij wist haar wel te raken, op één of ander vreemde manier.

Terwijl hij, zoals hij het zo mooi verwoordde, naar gelijkheid streefde was Jupiter degene die graag van alles het tegendeel bewees. Dit was dan ook voor haar niet enkel genot en verlangen, ze drukte op zijn knoppen, tastte naar zijn “zwakke” plekken. Al was ze dat eigenlijk al lang vergeten nadat zijn emoties zich met de hare hadden zitten moeien. Nu ging het al allemaal zo heftig verlangend dat het haar niet meer kon schelen wat er zou gebeuren, of wie er door de deur zou kunnen lopen, of hoe heftig dat onweer buiten wel niet was. Zolang het zou onweren zouden ze gerust gelaten worden dus zolang Dante dit door zou drijven, zo langer het zou blijven onweren. Win win situatie. ‘Doe je best.’ Had ze nog gepreveld op zijn woorden. En dat had niet bepaald lang geduurd eigenlijk.

Het was moeilijk, moeilijk om geen reactie te geven op wat hij met haar deed. En het ging ook bijna automatisch waardoor hij weer iets wist waar ze sneller op reageerde. Al was ze vrij zeker dat op dit punt ze beide genot hadden van iedere streling, iedere beweging, ieder instemmend geluidje. Ze bracht haar vingers vederlicht tegen zijn wangen toen hij haar passievol kuste. Er schoot een huivering door haar lichaam toen zijn handen langs haar ruggengraat omhoog gleden en op exact de plaats bleven hangen waar haar sluiting zat. Ze glimlachte tegen zijn lippen toen hij het losmaakte en zichzelf voor een seconde van haar los trok. Nu was het eerlijk? Op welk vlak was dit eerlijk? ‘Je weet toch dat reactie voor,’ Haar stem dreef een beetje weg, haperde een seconde toen zijn handen naar voren gleden. ‘Tegenreactie zorgt.’ Ademde ze verlangend, haar heupen nog wat steviger op de zijne plantend. Haar vingers volgden plagend de rand van zijn broek terwijl haar lippen zich een weg van zijn hals naar zijn schouder volgden. Al was het moeilijk, bij de les te blijven, eerlijk, hij maakte haar helemaal wazzig in haar hoofd …
outfit

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

De bliksem die er nog steeds hevig aan toe ging buiten lichte de kamer net genoeg op zodat Jupiter altijd een korte blik kreeg van zijn geweldige lichaam, en de tattoos. Hij begon meer en meer in haar smaak te vallen. Maar aangezien het nooit langer dan twee seconden klaar genoeg was kon ze niet opmaken wat de tattoos representeerde, maar hij was niet de enige op dat vlak. Jupiter had ook tattoos, alleen subtieler en kleiner dan degene die ze bij hem kon zien. Als ze een lijstje moest opmaken van wat haar ideale man moest hebben dan kon ze Dante bij één van de opsommingen aanvinken. Hij was een temperamentvolle Italiaan, dat was het voornaamste en hij wist haar niet te vervelen. Maar ook de kleine dingen als zijn tattoos spraken haar altijd wel wat meer aan. Niemand was ideaal in haar ogen maar het kon geen kwaad om ernaar te streven.

Dante had letterlijk met niets moeite, waarom zou hij er moeite mee moeten hebben? Ze werden hier allebei gedreven en onderdrukt door zijn emoties, emoties die best hevig waren en waar Faye heel fel op in ging waardoor de hele situatie eigenlijk enkel erger werd. Daar kon het onweer over meespreken. Van zodra hij haar bh had losgemaakt en zijn handen naar voren gleden wakkerde dat onweer nog wat harder aan met een reeks snelle donderslagen op elkaar. Maar ze concentreerde zich er niet meer op, ze liet het ook niet los. Ze ging gewoon zo op in het genot dat het haar eigenlijk nog weinig kon schelen hoe zwaar dit onweer was. Het was niet dat ze er mutanten voor gingen gaan zoeken, toch? Elk stukje van deze aardbol kon een onweer verwachten en dus kon dit, een doodsimpel dingetje van moeder natuur zijn. Daarnaast was ze hier nog maar een dag, niemand zou haar kant op kijken en als dat gebeurde, whatever.

Haar woorden, zijn daden … hij wilde gewoon heel graag die tegenreactie hebben. Dus toen hij zijn hand op het hare legde en een stukje van zijn joggingsbroek naar onder schoof glimlachte ze tegen zijn huid. Hij liet er ook geen gras over groeien zoveel was duidelijk, maar misschien was zij wel degene die ermee was begonnen. In ieder geval nam ze het hem niet kwalijk en omgekeerd was dat ongetwijfeld ook. Ze liet haar hand uitdagend over de stof van zijn boxer glijden, al werd dat min of meer onderbroken door zijn vingers die een lijn trokken met zijn nagels over haar onderrug. Er ontsnapte haar een genietende zucht terwijl de huiveringen terug naar beneden trokken. Ze drukte haar lippen vurig terug tegen de zijne, haar vingers traag over zijn borstkast naar beneden, over zijn boxer. Doe je best had hij gezegd, wel, ze kon het niet ontkennen, hij deed behoorlijk aardig zijn best…
outfit