Trainwrecked // Alec

Alec begreep wel wat Frankie hem vertelde, maar het zat hem toch wel een beetje dwars dat ze hem niet alles wilde vertellen wat haar specifiek dwars zat. Hij had al wel door dat ze hem op afstand hield, iets wat hij aan de ene kant wel begreep maar hem ook wel licht begon te irriteren.
Frankie wilde zich niet aan een persoon hechten, omdat ze dacht dat haar geluk door iedereen zomaar werd gedumpt zonder er echt naar om te kijken. Alec kende genoeg jongens die dat deden, ook wel meiden, maar hij had het nooit in zijn hoofd gehad om dat ook bij iemand anders te gaan doen. Hij was niet zo’n persoon die dat deed. Hij was geen persoon die dacht “o, laat ik eens iemands geluk verpesten en ze maar een korte tijd gebruiken”. Nee, hij vroeg zich dan echt af wat er mis was met die personen die dat allemaal deden. Mensen gebruiken en hun laten denken dat ze verliefd zijn en de liefde van hun leven hadden gevonden. Dikke bullshit was dat. Hij zal niemand gebruiken, maar ja Alec had dan wel zo’n nadeel dat hij vaak werd gezien als dat soort mensen die dat deden. Zo had hij dan ook besloten dat hij nooit verliefd zou gaan worden en de liefde die hij had naar zijn familie ging.

De jongen probeerde de meid recht aan te kijken, maar na elke poging ontweek ze hem. Hij maakte zich zorgen om haar, maar hij durfde ook maar weinig dingen te zeggen tegen haar. Stel je voor het kwam verkeerd over, dan was hij wel de pineut. Voor al omdat hij haar juist wilde begrijpen en daardoor naar een oplossing wilde zoeken voor haar problemen. Tenzij ze helemaal geen problemen had, maar wie weet..
Frankie knikte bij zijn woorden iets wat hem nog meer gefrustreerd maakte dan hij al eigenlijk was. Hij keek haar boos aan, maar hij zei er niks op. Het voelde voor hem wel vrij klote dat hij weer werd gezien als zo’n stereotype die elke meid of jongen zou dumpen alsof het een stel poppen waren die geen gevoelens hadden. Maar durfde hij niks over te gaan zeggen. Eerst wilde hij gewoon nog zien wat Frankie nog verder zou gaan doen, voordat hij zelf verder zou gaan spreken.
Voordat hij het zelf ook wel door had was hij uit bed gestapt en met grote passen naar haar toe gelopen. Niet wetend hoe fucked up het leven van Frankie werkelijk was, sprak hij dat hij er spijt van had. “No no no you don’t… you don’t get it,” Mompelde ze, maar daar gaf hij geen antwoord op. Nog niet in ieder geval. Hij was immers zo stom geweest om er verder op in te gaan, waardoor hij eigenlijk heeft veroorzaakt dat ze zich had aangekleed en haar spullen had gepakt. De meid bleef haar hoofd maar schudden en Alec moest zich gewoon inhouden om de meid geen knuffel te geven. Hij had echter al wel door gehad dat ze niet zo’n persoon was die dat geheel zou accepteren.
Frankie deinsde achteruit bij het moment dat Alec zijn handen op haar schouders neer legde en voor haar ging staan. Hij vond haar huid nogal ijzig koud, maar zijn huidtemperatuur was dan ook niet echt normaal. Hij voelde altijd al wat warmer aan dan een normaal iemand. Dus dat zij dan wat ijzig koud aan voelde negeerde hij maar gewoon. Hij kon zichzelf wel weer opwarmen.
“Please let me go… Get away from me...” sprak ze, maar hij negeerde haar woorden volkomen. Hij gaf haar het advies dat weg rennen van problemen niet goed was en dat ze dat beter ook maar niet kon gaan doen. Wat had dat dan ook voor zin? Rennen was een teken van zwakte en als je bleef op de plek waar het probleem gaande was, dan was je een vechter. Een overlever, maar niet alleen dat je leerde er ook nog van.
“No but it is!” zei ze bijna schreeuwend. De boze blik in zijn ogen richtte zich volkomen op Frankie. Hij voelde demonen in zijn lichamen branden als teken dat ze eerder moment vrij kon komen naar buiten. “You need to get away from me, before I hurt you,” zei ze vastberaden. Alec was dit degene die zijn hoofd bleef schudden. Hij liet haar schouders los, maar bleef voor de deur staan zodat hij haar geen mogelijkheid kon geven om weg te gaan.
Alec twijfelde wat zij bij hem kon doen, terwijl hij juist degene was met de brandende demonen in zijn lichaam die er uit wilde. “I’m not afraid of you,” sprak hij net zo vastberaden als dat zij had geklonken. Alec deed een stapje naar achteren zou dat hij met zijn rug tegen de deur aan leunde. “What happend to you, Frankie?” vroeg hij gefrustreerd met nog een lichte woede in zijn stem. Het was nou niet bepaald een vraag dat iedereen zou maar kan stellen, maar hij werd er echt gek van dat het Frankie zo achterna zat dat zij hier bijna helemaal gek werd.
Hij schudde zijn hoofd en keek kort naar de grond. “You know what, you’re a weak person and you’re running from you’re problems, because you’re afraid to tell someone about it,” sprak hij iets rustiger, waarna hij vervolgde:“Yes, people will judge you, people will be running away from you. But after that, people will accept you because you told them the truth,” sprak hij verzekerd. Alec kwam weer iets dichter bij, waarbij hij bijna een beweging maakte dat hij haar toch een knuffel wilde geven; maar hield zich net in. In plaats daarvan sprak hij verder:“One person, just tell one fucking persone about what you did, and you will feel a lot better,” hij wist waar hij over sprak. Als hij buiten zijn moeder nooit iemand had verteld dat hij zijn vader en zijn maten had vermoord dan was Alec zelf helemaal gek geworden. Uit paniek voor wat mensen over hem zouden denken. Hij was er van gegroeid en groeien van ervaringen was iets wat Frankie ook wel kon gebruiken. Al wilde ze het hem niet vertellen, als ze had maar iemand vertelde dan was hij al tevreden. En ja, mensen zullen je accepteren voor wie je nu bent en voor wie je was. Het is een groot verschil, maar mensen kunnen gewoon eenmaal zien dat iemand is gegroeid uit de fouten die je hebt gemaakt.

Hoe dit gesprek vanaf het begin was gelopen was het voor Alec helemaal vaag hoe ze op dit onderwerp waren gekomen. Hij werd geïrriteerd van haar en hij maakte het dan ook niet al te beter op voor haar. Wie weet waren er nu al heel wat mensen wakker geworden door hun geschreeuw naar elkaar. Ook al was het meer Alec die zijn punt zo goed mogelijk duidelijk probeerde te maken naar haar toe. Hij was nu alleen zeer teleurgesteld in haar dat ze zo dom eigenwijs was dat ze gewoon niet luisterde naar hem.
Ze was nog altijd bang dat ze hem pijn zou doen, maar hij was gewoon niet zo’n persoon die bang te maken was. Hij had namelijk genoeg pijn geleden in zijn leven en zijn demonen waren iets waar hij banger voor was dan voor haar. Hij vond dat ze zich niet moest aan stellen, het was immers zijn eigen keuze dat hij haar niet door de deur liet lopen. Als hij dat zou doen wie wist dan nog wat zij zou gaan doen. Ze kon afkoelen en later terug komen, maar hij had zijn gedachte voor al bevestigd op alle erger dingen die ze zou kunnen doen. En hij kan haar dat gewoon niet laten doen.
Frankie ontweek zijn bezorgde blik dit keer niet, maar keek hem eerder strak aan. Hij bleef haar bezorgd aan kijken, maar hij wist dat het niet lang zou duren tot hij weer pissig werd om haar. Als hij weer pissig zou worden dan had hij geen keus om zijn demonen toch vrijheid te moeten geven. Ze branden aan in zijn lichaam en als ze geluid konden maken dan zouden ze schreeuwen om er uit te maken. En dat risico wilde hij niet nemen, niet waar Frankie bij was. De demonen konden naar haar lichaam was en hij wist niet zeker of hij ze tegen kon houden.
“Goddamn right you should be scaring me. Who is in control?” sprak ze. Hij gaf geen aandacht aan haar woorden die ze sprak. Hij wilde echter alleen maar duidelijkheid wat er met haar is gebeurd. Het deed hem ook wel even denken aan wat gesprekken die hij met zijn moeder had gehad. Hij had het altijd uit haar moeten trekken en als hij nu het zelfde moest doen bij Frankie dan was dat maar zo. Hij zou er echt alles aan doen om een antwoord te krijgen op zijn vraag die hij vervolgens wat kwaad over kwam.

Doordat Frankie vervolgens tegen de muur ging staan met haar handen plat, gaf hem wat de tijd om ervoor te zorgen dat hij zijn demonen iets rustiger kon krijgen. Niet dat het veel werkte, maar dat maakte misschien het risico iets kleiner. Dat hij dat vervolgens om zette naar gemene woorden die hij naar haar toe gooide dat ze zwak was, was iets wat hij eigenlijk niet had gewild. Maar het was beter dan demonen die haar ziel zouden opeten.
Zijn woorden hadden ervoor gezorgd dat zij zich razendsnel omdraaide en hem vervolgens woedend aan keek. Het kon hem echter niets schelen, maar hij had nu wel een kans om meer uit haar te krijgen zonder zijn demonen te voorschijn te laten komen. “Weak? So you think… you think I should, what? Go to a rehab group? A psychologist? ‘Talk’ my problems away?” Ze lachte sarcastisch, iets waardoor hij haar net zo kwaad aan keek als zij had gedaan. “Oh yeah that’s totally the solution. Never thought of that one before! Wow, I’m CURED!” sprak ze luid. In zijn ogen waren zwarte schimmen te zien en even werden heel zijn ogen inktzwart. Het punt dat hij meer aan het vechten was voor zijn demonen dan Frankie te helpen. Het was haar eigen schuld en hij zou het nu ook helemaal niet zielig vinden als de demonen nu haar lichaam over zouden nemen. Om die gedachten dan ook uit zijn hoofd te zetten was moeilijker dan hij had verwacht dat het zou worden.
“I didn’t mean those freaking psycholists!” schreeuwde hij kwaad. Hij deed zijn ogen even dicht om zijn demonen uit zijn zicht te halen. Het werkte deels en de zwarte schimmen werden wat vager, maar toch lag er een zwarte dekking over heen. “I mean just one close friend, or at least me,” sprak hij iets kalmer, maar zijn woede was nog steeds te horen.
Hij vervolgde en probeerde haar iets beter advies te geven dan dat hij al had gegeven. Niet dat het elke keer advies was, het was meer kwade woorden naar haar hoofd gooien. Door zijn woorden rolde ze met haar ogen. Ze deed weer een paar stappen naar hem toe, waarbij ze sprak:“You still don’t get it. I don’t care if people judge me. What the hell, why would I care about other people’s opinion. But I don’t do that whole… happy sharing shit that’s supposed to make you feel better. Actually, it makes me feel worse. Trust me I’d know….” Waarna ze zuchtte. Alec keek haar wat onderzoekend aan en haalde nonchalant zijn schouders op. Het boeide hem nu eigenlijk vrij weinig, omdat hij meer dacht aan zijn eigen ervaringen. Dit was echt wel zo’n voorbeeld dat mensen verschillen. Bij hem had het na een lange tijd wel gewerkt, niet omdat hij het vertelde. Nee, hij accepteerde het en leerde er mee leven en die acceptatie kwam pas tijdens zo’n gesprek. Dat was echt al wat hij duidelijk wilde maken.

“Been there, done that. And I’m still drinking more than the average 17 year old girl should, and I’m still being pretty fucked up in general. But right now, I’d rather be all that alone, outside of this room. So one more time…” zei ze, terwijl ze diep adem haalde. Alec keek haar wat pissig aan, dit was precies wat hij niet wilde. Hij wilde niet nog een keer boos worden op haar en alles moeten uit leggen dat het slecht, maar hé hij is daar zelf ook geweest. Ze zou het zelf wel merken dat het slecht was. “Can I leave, please? ‘Cause last time I checked, we lived in a free country where women, and people in general, can do whatever the fuck they fucking want. Especially since this is not a prison. Been there and done that too, by the way,” zei ze nog steeds zwaar sarcastisch. Hij gaf geen antwoord maar keek haar gewoon strak aan. Hij wist niet wat moest denken of doen, gewoon omdat hij zelf ook nog zat met zijn demonen.
Frankie deed nog wat stappen dicht bij, waardoor hij de koelte wel kon voelen. Hij had juist eerder last van de warmte van zijn vechtende demonen in zijn lichaam. “Alec,” zei ze op een dringende manier. “Move.” Hij deed zijn armen over elkaar en verroerde geen spier. “No,” was het korte ijskoude antwoord. Hij deed een stap in haar richting waardoor hun lichamen op een paar centimeters van elkaar af stonden. Alec pakte haar pols vast, waardoor hij merkte dat ze ijzig koud was. Veel aandacht gaf hij daar echter niet aan omdat ook zijn huid anders aan voelde. De zijne voelde warm aan, maar dat betekende nog niet dat hij immuun was voor haar koude aanraking.Hij werd daarom ook wel een beetje duizelig, maar hij hield stand om zijn woorden uit te spreken.
“I won’t let you and it’s raining outside,” sprak hij streng en licht geïrriteerd. Hoe geïrriteerd hij dan ook mocht worden van haar, ze zal niet weg gaan. Ondanks dat hij nu aan het vechten was om zijn demonen niet over te laten stromen naar Frankie toe, dacht hij er verder niet aan om haar pols ook maar een seconde los te laten. Hij zou haar zelf gewoon vast binnen met tape en in de badkamer neer zetten, zolang ze maar niet weg ging. Zijn gedachten werden best wel creepy, maar hij bedoelde het op een goeie manier. Niet dat het ook zo over kwam tho.

Hoe kon Frankie het in haar hoofd halen om tegen hem op dwingende toon te zeggen dat hij op zij moest gaan. Hij zal wel gek zijn om dat toe te laten. Echt God mocht weten wat ze dan zou gaan doen. Hij had dan misschien geen idee, maar hij wilde gewoon het risico niet nemen om haar domme dingen te laten doen waar ze spijt van zal krijgen.
Hij probeerde het haar duidelijk maken, maar zijn geschreeuw tegen over haar had het er niet beter op gemaakt. Zelfs zijn demonen die in zijn lichaam kolkte werkte op dit moment ook niet echt mee. Het begon hem ook langzaam moeite te kosten om zijn demonen binnen te houden. Net zo min dat hij het risico wilde nemen dat Frankie domme dingen deed, wilde hij ook niet dat zijn demonen uit zijn lichaam naar buiten kwamen.
“Alec. Let me go,” zei ze op dezelfde dwingende toon. Maar hij had haar pols al vast gepakt, waarbij zijn weerwoord was dat hij haar niet liet gaan. Het was echter ook aan het regenen, maar waarschijnlijk zou het haar nog niet tegen houden om wat ze zou gaan doen. Ondanks dat hij haar nog niet zo lang kende kon hij het niet voor ogen nemen dat ze dingen zou gaan doen. Hij zou de schuld dan op zijn schouders mee dragen, zijn hele leven lang. Hij kon leven met moorden, maar niet bij een meid die zijn kamergenoot was die zelfmoord zou plegen. Dat was dan waarschijnlijk het enigste waar hij niet mee kon leven.
Langzaam begon hij zich wat duizelig te worden en voelde hij zich iets wat zwak. Hij keek op het zelfde moment als Frankie naar zijn hand en toen weer naar haar. Hij begon zich meer en meer duizeliger te voelen, maar hij kon haar niet laten gaan. Zijn demonen flitste meer en meer door zijn ogen heen en zijn aderen onder zijn ogen werden roder. Zelfs zijn huidskleur werd wat lichter van kleur alsof hij een dood wezen was.Ook al waren zijn demonen niet de enige oorzaak. Frankie was een oorzaak dat hij zich zwakker voelde, minder levend.
“Alec...Let go, please,” hoorde hij de licht geïrriteerde stem van Frankie. Zijn gedachten stonden nu niet helder, alleen wat hij nu nog zag was de dood. De dode gedaantes die demonen aannamen als ze uit zijn lichaam kwamen. Alec liet Frankie’s pols los en deed een paar stappen naar achteren, tot hij tegen de deur aan stond. “I’m sorry,” sprak hij zacht. Hij zag er fucked up uit. Niet alleen om het feit dat het leek als hij een dood iemand was die nog steeds over de aarde heen liep, maar ook omdat hij zich zwak voelde en hij geen kracht meer hand om zijn demonen binnen te houden. Moest het zover komen dat Frankie eindelijk in zag dat zij niet enige was die zo fucked up was?
Alsof er een zwarte mist uit zijn lichaam kwam en naast hem op de grond kwam liggen, werd het in de kamer steeds donkerder. De temperatuur steeg een paar graden, waarbij er vervolgens een grote demon uit de mist om hoog rees. Hij had zo zijn best gedaan om zijn demonen binnen in zijn lichaam te houden, maar hij kon het niet meer. Hij had de kracht er niet voor, om deze grote demon in zijn lichaam te houden. “Don’t hurt her,” sprak hij streng en dwingend tegen Aguares, wat de naam was van deze demon. Het was niet vaak dat demonen namen kregen, maar als er een zo krachtig was als deze moest er iets zijn waarmee hij demonen nog kon bedwingen. Aguares schoot woedend op Frankie af, waarmee hij door Alec’s woorden weer omdraaide.

Alec had geen idee hoe dit nou zo kon gebeuren. Hoe het zo verlopen was dat hij geen controle had om een demon zoals Aguares. Aguares was een demon dat bekend stond onder het leiden van het dertig legioenen van duivels in Hel.
Frankie zou niet begrijpen hoe het voelde om honderden, misschien wel duizenden demonen vast te hebben in een menselijk lichaam. Een lichaam dat sterfelijk was en in theorie allang dood zou moeten zijn vanwege de pijn en het brandend gevoel dat in zijn lichaam zat. Elke demon wilde er op dit moment uit zweven, maar natuurlijk alleen een van de sterkste wist te ontsnappen.
Alec had nu wel door dat hij veel eerder Frankie’s pols had moeten los laten, maar op het moment dat een soort zwarte mist zijn lichaam uit kwam; wist hij dat het al te laat was. “Alec fucking stop it. Whatever the fuck you’re doing…” hoorde hij haar zeggen, maar ze had haar zin niet afgemaakt. Aguares schoot op haar af, waarbij de woorden uit Alec’s mond het enige waren wat haar nog kon redden. Demon had zich om gedraaid naar hem toe, maar hij maakte geen aanstalten om de demon terug zijn lichaam in te stoppen. Hij had er echter ook niet de kracht voor om dat nog te doen.

“What the actual fuck is that?!” vroeg Frankie met een luide, schrille stem. Hij keek van haar terug naar de demon, waarna hij even zuchtte. “This is a demon? And his name is Aguares,” maakte hij duidelijk. Niet dat het echt nuttige informatie voor haar was, maar zo wist ze in ieder geval wel wat er voor haar aan het zweven was.
Door haar volgende woorden liet hem een wenkbrauw omhoog gaan. “If this was fucking supposed to keep me here, well guess what fuckboy, opposite effect” had ze nogal pissig gezegd. Hij had eerlijk gezegd niet verwacht dat ze nog zo’n toon durfde op te zetten tegen hem, terwijl er een krachtige demon voor haar zweefde.
Op het moment dat ze een stap naar voren deed, schoot Aguares alweer op haar af. “Aguares stop it,” zei hij dwingend en bijna zo duivels dat het heel eng was. “Tell your pet demon to let me through or honest to god I won’t let go the next time I touch you. Your sorry ass will be begging for mercy,” hoorde hij Frankie zeggen, waardoor de duivelse blik in zijn ogen naar haar toe ging. Hij zou smeken voor genade? Het zou andersom zijn als ze niet zo als een arrogante sloerie tegen hem stond te praten. Zij zou degene zijn die zou smeken voor genade als Aguares zijn gang, omdat hij hem niet meer onder controle hield.

“I think it would be wise to think about what you just said,” sprak hij op de zelfde duivelse toon in zijn stem als hij tegen Aguares had gesproken. “‘cause it was not smart to talk like that,” vervolgde hij kwaad. Hij was al niet in een goed humeur, laat staan nu er een krachtige demon buiten zijn lichaam aan het zweven was. Die combinatie was nou niet echt al te goed.
Aguares begon te zweven voor de deur, terwijl Alec boos op Frankie afstapte. “I think you are the one who’s going to begg for mercy,” voegde hij er nog kwaad aan toe, terwijl er een kleinere demon ook uit zijn lichaam. Zover hij wist had de kleinere demon geen naam zoals Aguares had, maar hij was wel wat beter onder controle te houden voor het geval Alec het echt zover liet komen om een demon in Frankie’s lichaam te stoppen.

Als Frankie hier weg wilde dan moest ze nog even geduld hebben, want Aguares zou haar er niet zo snel langs laten en Alec kon er niks tegen doen om dat te veranderen. Om eerlijk te zijn had hij ook niet bepaald zin om zijn best te doen om zijn roommate te helpen. Zijn humeur werd steeds slechter en slechter en dat was nou niet bepaald in het voordeel van Frankie. Dat ze dan alsnog zo’n toon tegen hem op durfde te zetten, terwijl er een krachtige demon uit zijn lichaam was was nou niet zo goed. Het zou de situatie alleen maar erger maken. Wie wist hoelang hij Aguares nog tegen kon houden om niet Frankie’s lichaam over te nemen.
Op een angstaanjagende toon had hij gezegd dat ze moest nadenken over wat ze had gezegd. Hoe verder ze door zou gaan, hoe sneller hij de demon zijn gang liet gaan. Hij stond echter wel op het punt om Aguares zijn gang te laten samen met een kleinere demon die hij uit zijn lichaam had laten gaan. Dit keer expres.
“Okay okay, I went too far…” sprak ze vervolgens, waarbij ze haar handen om hoog deed als een soort white flag. Het veranderde nog niks in Alec’s gezichtsuitdrukking die nogal dodelijk angstaanjagend was. Ook al waren excuses wel iets waar ze op had gewacht tho. “I think you’ve seen my bad temper by now, you know how easy I let myself go. Talking, then thinking,” ging ze verder. Hij bleef luisteren, maar zorgde er nog wel voor dat de demonen op afstand bleven. Bij de deur moesten ze blijven van hem en ging stapje dichter bij. Ook al waren het niet stapjes, eerder zweefjes of zo.
Hij vond de toon in Frankie’s stem steeds meer te waarderen. Kalm, rustig en het waren verontschuldigingen. Toch bleef hij haar nog altijd boos aan kijken. “You know I never actually meant to hurt you right? And I… I’m pretty sure you don’t want to hurt me…” zei ze vervolgens nog, maar het veranderen nog niks. Helder denken zat er nog niet bepaald in of veranderingen in de demonen. Demonen konden immers niet het verschil zien tussen goed en kwaad. Hij was op dit moment net zoals demonen. Hij kon het verschil niet zien tussen goed en kwaad. Hij dacht op dit moment aan het begin hoe deze situatie zo uit de hand was gelopen.
Even werd het zwart voor zijn ogen, maar hij liet de woorden van Frankie door zijn hoofd lopen. “It’s true, I don’t want to hurt you...” sprak hij zacht. Even had hij het gevoel dat Frankie een soort engel was, waardoor hij automatisch de kleinere demon weer zijn lichaam in liet gaan. “But I don’t want you to leave either,” gaf hij toe. Hij keek over zijn schouder naar Aguares en vervolgens weer naar Frankie. “I couldn’t hold him back and I can’t force you to stay,” sprak hij, waarna hij Aguares op zij liet gaan zodat de deur niet weer bewaakt werd door een demon.
“You can go if you want..” sprak hij, waarna ook hij op zij ging en richting zijn bed liep. Hij ging op het bed rand zitten en bleef staren naar de grond. “Sorry,” verontschuldigde hij nog, terwijl hij niet meer Frankie keek.