“Als de godin je iets aanbiedt dan moet je het aannemen.” Zei Dahlia ferm. Allison fronste kort haar wenkbrauwen bij die opmerking, godin? Haar blik gleed twijfelt naar de pijlen, ze waren te kostbaar om zomaar aan te nemen, ze kenden elkaar nog niet eens zo lang. Maar Dahlia drong er echt op aan dus stak Allison haar hand uit toen Dahlia ze er praktisch in duwde. Ze voelden veel lichter aan dan haar eigen pijlen, ze zagen er fijner en gracieuzer uit, licht van kleur. Allison liet haar vinger er langs glijden en drukte haar wijsvinger op de scherpe punt. De manier waarop ze ernaar keek zei genoeg, een blik vol fascinatie en bewondering. ‘Ik weet niet hoe ik je hiervoor kan bedanken.’ Zei ze uiteindelijk, met een iets te enthousiaste glimlach naar Dahlia, ze was stiekem wel heel blij. Net of ze had haar eerste kerstcadeau al gehad. Maar ze kon duizend andere pijlen maken als ze wilde. ‘Van welke godin?’ Vroeg Allison nieuwsgierig. Ze stak de pijlen in haar koker na ze nog een lange laatste blik te gunnen. Er waren niet veel godinnen die met pijl en boog werkte maar dan weer kon het er misschien niet aan gelinkt zijn dus hield Allison het op safe door er naar te vragen.

Ze had gezegd dat het hier nog niet zo slecht was en gelijk reageerde Dahlia met de veronderstelling dat er een jongen in het spel zat. ‘Wat?’ Vroeg Allison vals verbaast. Hoe wist zij dat nou zo snel? Oké, Allison was een tikkeltjes vrolijker de laatste dagen maar ze hadden elkaar nog nooit eerder gezien dus hoe kon ze het zo snel weten. Ze probeerde serieus te blijven maar haar glimlach brak nog meer open, guilty, ze was betrapt. Maar het was niet enkel voor Oliver dat het hier niet slecht was, het was hier gewoon aangenaam leven, zeker voor iemand die altijd maar discipline en strengheid had gekend, iemand als Allison. ‘Hoe kan jij dat nou raden?’ Ze pufte, draaide om haar as en schudde verward lachend met haar hoofd. God, Oliver, wat deed hij met haar. Dahlia klopte naast zich op de bank en stelde haar twee vragen kort na elkaar. Allison keek naar de lege plaats en dan naar de leegte rondom haar in de trainingsruimte. Dit had ze voor jaren niet meer gehad, iemand, een vriendin om mee te praten? Ze had vrienden gehad maar het was nooit op jongens gekomen, grotendeels omdat Allison vaak verhuisde en in nieuwe levens werd gegooid. Ze ging zitten naast Dahlia en keek haar in stilte aan, ze rolde kort plezierig met haar ogen en haalde haar schouders op. ‘Het was hier ook niet zo slecht voor de jongen. Just so you know.’ Protesteerde ze uiteindelijk eerst maar. Ze schudde zachtjes haar hoofd en zette haar boog voorzichtig naast zich tegen de muur. ‘Hij heeft een moeilijke mutatie die andere kan kwetsen, dus hij komt van ver. Maar aangezien ik mutaties kon overnemen is hij nooit bang moeten zijn dat hij me iets kon doen dus,’ ze zweeg en keek in de verte, haar gedachten enkel maar bij Oliver. ‘Ik heb hem geholpen, van het ene komt het ander.’ Ze probeerde het af te zwakken door haar schouders luchtig op te halen. Maar het was anders, Allison had nooit iets gevoeld zoals bij Oliver. ‘En hij is best knap.’ Best knap was zacht uitgedrukt, maar het was niet zijn uiterlijk dat haar had aangetrokken …

Allison had altijd geleerd iets aan te nemen en er iets voor in de plaats terug te geven, in haar “leven” was dat vaak bescherming in ruil voor verdediging of een leven voor een leven en van die toestanden. Naast de ketting van haar familie en haar boog en pijlen was er niets wat waarde had voor Allison. Of dat een geschenk geweest was … Bij verjaardagen waren haar geschenken meestal extra trainingstechnieken of wapens. Hier en daar van een bevriende klasgenoot eens een kaart of een klein geschenkje maar nooit niets waardevols genoeg om lange tijd mee te dragen. Dus eigenlijk was Dahlia’s geschenk één van de eerste die ze in jaren had gehad, een echt geschenk en ze had niet eens een idee waarom ze het gekregen had. Maar koesteren zou ze zeker, niet zozeer omdat het pijlen waren maar omdat het een geschenk was van Dahlia. Eerlijk gezegd maakte het hele gebaar haar een beetje slapjes in de benen. ‘Bedankt.’ Zei ze nogmaals, ze had het maar te herhalen als ze er niets voor kon in de plaats geven. Al hoopte Allison dat ze ooit Dahlia van hulp kon zijn, bij gelijk wat. ‘Godin van de jacht en maan.’ Antwoordde ze gelijk. Tuurlijk kende ze Artemis, ze moest zelf grijnzen bij het koppigheid-deel. ‘Mijn grootvader noemde me soms Artemis, toen ik heel klein was, achteraf gezien weet ik waarom.’ Ze haalde haar schouders op en keek glimlachend opzij naar Dahlia. ‘Ik kan ook best koppig zijn.’ Fluisterde ze samenzwerig. Het was geen groot geheim, Allison was niet heel koppig, ze stond er gewoon om bekend om te krijgen wat ze wou en er ook rechtstreeks voor te gaan. Dat linkten ze allemaal aan koppigheid.

Ze had ervaring … met wat? Het lezen van mensen? Jongens? Mensen die verliefd waren of werden? Allison was er bijna honderd procent zeker van dat er niets van haar affectie voor Oliver op haar gezicht stond te lezen want zo was ze nou eenmaal wel, lekker professioneel. Maar Dahlia was het gelukt, hoe, dat wist Allison niet. Ze sloeg haar hoofd lachend achterover toen Dahlia warm begon te lachen en praten. Hoe ze het zei, knappe gepijnigde jongen, zorgde ervoor dat haar gedachten weer terug gleden naar Oliver. Knap was hij zeker, gepijnigd gelukkig niet langer al was er nog een lange weg te gaan. ‘Oliver.’ Antwoordde ze eerlijk, kort. Allison had het niet altijd even graag om het over haar “privéleven” te hebben maar anderzijds maakte het een warm gevoel in haar los om gewoon met iemand te kunnen praten over dagdagelijkse dingen. Dat had ze lang niet meer gedaan en het maakte haar dag meteen een beetje beter …

Ze hadden dingen gemeenschappelijk. Allison moest denken wanneer ze voor het laatst dingen gemeenschappelijk met iemand had anders dan haar vader … waar het volkomen logisch was. Allison had alles van haar vader, ze was dan ook zijn bloed. Maar iemand met dezelfde passie, dezelfde behendigheid, dezelfde koppigheid, nee, dit was waarschijnlijk de eerste keer. Zou het ook zo zijn als je een broer of zus had, diezelfde passie om te delen, om begaan te zijn met anderen, om gemeenschappelijke dingen te delen? Ondanks dat ze elkaar maar net kende leek het alsof Dahlia al enkele weken in Allison’ leven was, het was vreemd, een gevoel dat Allison probeerde af te stoten van haar lichaam. Dingen waar ze geen verklaring voor had stootte ze altijd af, het was haar aard om altijd zichzelf in de eerste plaats te beschermen. Ondanks dat ze het gevoel probeerde te accepteren want het was heus niet abnormaal dat iemand meteen een klik had met iemand anders, het was gewoon voor haar de eerste keer. Misschien omdat ze beide meiden waren met dezelfde interesses, het ging haast vanzelf.

‘Shipnamen?’ Vroeg ze verward. Ze fronste haar wenkbrauwen en keek met een vreemde blik opzij naar Dahlia. Uit was ze kon opmaken was het een combinatie van twee namen maar eerlijk, Allison had niet de meeste tienerervaringen zoals andere die hadden. Ze was sociaal, ze kende al haar vakken en alle sociale vaardigheden, ze was ook wel eens uit geweest. Maar dingen als dat, nee, dat kwam haar niet bekend voor. Ze had iets onschuldigs in haar blik toen ze opzij keek naar Dahlia, wachtend op een logische verklaring voor die shipnamen. Ze kreeg een geamuseerd schouderduwtje waar Allison op mee ging en vervolgens breed greens.

Bij de vraag opende Allison instinctief haar mond, maar ze zweeg en keek opzij naar Dahlia. Haar heldere lach weergalmde door de zaal en Allison moest gelijk een beetje mee lachen. 'Waarom zo nieuwsgierig?' Vroeg ze gelijk. Dahlia wilde alles weten, over Oliver en haar. Allison praatte nooit echt over Oliver tegenover anderen, omdat het hun ding was. Ze beet op haar lip en keek twijfelend opzij naar Dahlia. ‘Ik ben niet het type om alles zomaar te zeggen.’ Gaf ze eerlijk toe. Ze wiebelde haar benen heen en weer en staarde bedenkelijk voor haar uit. ‘Maar,’ ze zweeg en haalde kort haar schouders op. ‘Ik kan wel dingen zeggen, gewoon niet alles. Het ligt niet in mijn aard.’ Ze haalde haar schouders opnieuw op en keek opzij naar Dahlia. ‘We hebben elkaar leren kennen onder de sterren.’ Zei ze uiteindelijk. Het klonk allemaal heel romantisch en stuff maar het was alles behalve dat, Oliver was zo ver weg dat het op een heel moment een beetje akward had geleken als ze zelf niet zo ontspannen was geweest. Maar dat was het begin van alles, zij die haar hand aan dat van Oliver had gegeven, dat was het begin van alles geweest …

Het was duidelijk, aan het feit dat ze niet wist wat shipnamen waren, dat Allison nog wat had in te halen op schoolvlak. Niet dat ze veel school gemist had toen ze nog bij haar vader woonde maar het was meer het feit dat ze zoveel verhuisden dat ze niet echt snel vrienden kon maken. Ze miste dus veel “belangrijke” dingen, vriendschap dan vooral. Blijkbaar dus ook de betekenis van shipnamen, nou, ze wist het nu. En ze had niet echt een idee van wat ze ermee moest aanvangen. Ze was sowieso al niet het type dat heel vrijuit was in het delen van haar leven, laat staat dat iedereen haar en Oliver nu Alliver of Olison zou gaan noemen. Dat zou even tijd nodig hebben om te verwerken. Maar dan weer, dit was een heel andere wereld, een deel dat voor Allison nieuw was, een deel dat ze kende maar nog verder moest leren kennen. Oliver was daar het grootste deel van geworden maar nu, Dahlia, ze besefte plots hoeveel deugd het deed om gewoon als meiden onder elkaar te praten. Het was een gevoel dat ze in jaren al niet meer had gehad. Tot nu toe had ze het zich nog niet beklaagd dat ze hierheen was gekomen, het gaf haar een ander gevoel van thuis, het gaf haar een gevoel dat ze hier bij hoorde ondanks alles wat haar naam vertegenwoordigde.

Dahlia was op slag de meest vrolijkste en enthousiaste persoon die ze hier op school was tegen gekomen vandaag. En Allison had eigenlijk geen idee wat daar de aanleiding van was geweest, maar het spiegelde zich. De glimlach bleef langer hangen op Allison’ gezicht en voor één keer dacht ze niet aan haar omgeving maar was ze gewoon het spontane meisje dat ze hoorde te zijn op die leeftijd. Ze luisterde naar Dahlia haar woorden en schudde zachtjes haar hoofd. ‘Ik heb nooit echt moeten delen in gebeurtenissen en van die dingen. Daarnaast was mijn vader degene die zei dat je beter niet al te veel prijs gaf over jezelf.’ Ze trok een moeilijk gezicht en schudde dan glimlachend haar hoofd. ‘Dus ik ben niet zo open, inderdaad.’ Gaf ze voorzichtig toe. Hij zou misschien wel komen, uiteindelijk, als ze nog lang met Dahlia samen zat, het werkte namelijk aanstekelijk. Dat het een romantische ontmoeting was … nee, helemaal niet. ‘Het was meer een situatie waarin hij zo ver mogelijk van me weg probeerde te blijven. Maar koppigheid wint, ik bood hem hulp aan, hij nam het en van het ene kwam het ander.’ Jep, ze kon het zich nog als de dag van gisteren herinneren. Haar Oliver …

Nu was het haar beurt? Allison draaide zich een stukje opzij zodat ze Dahlia beter kon aankijken. Al had ze eigenlijk geen idee wat ze moest gaan vragen. ‘Heb jij nog geen leuke jongens gespot, hier of in het verleden?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Het was niet meer dan eerlijk dat ze de vraag terug stelde. Allison liet haar vinger langs de pijlen glijden die Dahlia haar had gegeven waardoor ze prompt op de volgende vraag kwam. ‘Je zegt dat je de krachten van Artemis hebt, heb je dan ook de onsterfelijkheid? Of wat heb je nog meer?’ Allison was altijd nieuwsgierig naar anderen hun mutaties, grotendeels omdat ze ze kon overnemen maar ook omdat het gewoon fascinerend was, ze wilde er altijd zoveel mogelijk over weten. Daar betrapte ze zichzelf altijd op dat beetje jagers instinct dat bleef hangen …