Dropped from above (&Conor)

Voor de tiende _(?) keer betrapte Conor zichzelf erop dat hij weeral roerloos naar zijn papier zat te kijken. Een geërgerde zucht rolde over zijn lippen en hij schoof het papier naar de zijkant om vervolgens zijn laptop tot voor hem te schuiven. Dat was een mooie positionswitch. De wiskundige tekens en cijfers leken als het ware over het blad te kruipen, alsof het allemaal kleine insecten waren die geen rust leken te kennen. Talen, dat was zijn sterkste vak, maar door zijn zware dyscalculie was wiskunde een ware hel voor hem. Met een paar behendige klikken van het touchpad opende hij zijn eigen soundcloud en drukte op de knopjes van de muziekinstallatie die onder zijn bureau stond. Meteen gingen de lampjes vrolijk flikkeren en kwam er een tevreden grijnsje op zijn gezicht te staan. Conor trok zijn voet onder hem in op de bureaustoel en liet zijn vingers over het toetsenbord glijden om een liedje op te zoeken. Hij knikte goedkeurend en een speelse grijns kwam op zijn wenkbrauwen te staan. Lutteloze seconden na de dubbele klik galmde de muziek doorheen de hele kamer, die in elke hoek voorzien was van een enorme box. x Conor begon meteen mee te bewegen op de muziek en de veringen van zijn bureaustoel kraakten vervaarlijk. ”Take me tot he party..” zong hij met gesloten ogen mee met een veel te grote glimlach op zijn gezicht. Hij stak zijn wijsvingers in de lucht en liet zijn schouders vrolijk mee rollen op het ritme. ”Kamikamikazeee…” Totdat er opeens een verschrikkelijk hard gebonk weerklonk. Conor schrok zachtjes op en draaide meteen het volume van de muziek omlaag. ”Kan dat wat stiller man, hoe vaak moet ik het zeggen dat ik niet naar die rotmuziek van je wil luisteren.” Conors mondhoeken trokken naar beneden en zag er onmiddellijk verschrikkelijk sip uit. Antwoorden op de jongen durfde hij niet, bang dat die de muur er nog eens tussenuit zou kloppen en hem een lesje zou komen leren. Hij moest toegeven dat het niet de eerste waarschuwing was die hij kreeg, maar hij vergat het gewoon steeds… Kon gebeuren, toch?

Hij nam diep adem en sloot kort zijn ogen om zich beter op de ruimte te kunnen concentreren. Conor creërde een denkbeeldige, geluidsdichte bel binnenin zijn kamer, eentje die sterk genoeg was om geen geluid naar buiten te laten gaan. Toen hij dat gedaan had liet hij het liedje gewoon opnieuw van het begin af aan afspelen, alsof er nooit iemand hem over zijn voeten gegeven had. Langzaam maar zeker verdween het nare gevoel en was hij weer die overenthousiaste, vrolijke bean die op zijn stoel zat te wiegelen. Zijn buur klopte niet meer op de muur, waaruit hij afleidde dat het geluidsdicht maken van zijn kamer gewerkt had. Zolang hij zich erop concentreerde toch.

En opnieuw weerklonk er een gebonk, gebonk waardoor het leek alsof Conors hart een sprongetje maakte. Hij klemde zijn wang tussen zijn tanden en trok zijn ogen groot open. Meteen draaide hij weer aan de volumeknop. De klop kwam van richting de deur in plaats van de muur en de ademhaling van Conor werd zwaarder. Zijn buur kwam hem in elkaar slaan, het kon niet anders. Hij keek van links naar rechts, wist niet wat hij moest doen. Gewoon niet opendoen? Doen alsof hij er niet was? Yeah, goed plan Conor. Hij zette zijn beide handen tegen de zijkant van zijn hoofd en staarde angstig naar de houten deur. Seffens trapte de jongen hem nog in, en daar zouden Jamie en Jean niet blij mee zijn. ”Komaan Conor, verman jezelf.” fluisterde hij zichzelf toe en ademde diep in en uit. De meest bloederige scenarios speelden zich in zijn gedachten af toen hij –nog steeds op de bureaustoel zittende- richting de deur afrolde. Met een trillende hand nam hij de deurklink vast en trok hem omlaag. Heel voorzichtig opende hij de deur op en kier en wierp een blik met zijn felblauwe oog naar buiten. Behalve de muziek die zachtjes op de achtergrond weerklonk, weerklonk ook zijn stem. ”Het spijt me, ik zal er in het vervolg echt op letten!” Zei hij met een klein stemmetje. Totdat hij zag dat de jongen die voor de deur stond helemaal niet zijn buur was. Conor trok verward een wenkbrauw omhoog en trok de deur helemaal open waarbij hij een beetje naar achteren rolde met zijn bureaustoel. ”Hallo?” zei hij toen met een klein lachja, waarvan hij niet wist of het van opluchting was, of kwam omdat hij niet wist wie er voor hem stond. Zijn oog viel op de zware tassen die hij met zich mee droeg. En toen viel zijn euro. ”Ooooooooooh!!!!!” riep hij de jongen toe en herinnerde zich het gesprek met de mevrouw achter de balie van daarstraks. ”Jij bent Simon!” Conor sprong recht van zijn stoel waardoor die als een op hol geslagen paard door de kamer begon te rollen en met een harde klap tegen de muur tot stilstand kwam. ”Kom erin, kom erin! Het spijt me, had iemand anders verwacht!” Hij vloog op de tas van Simon af en nam hem van hem over. Conor bezweek bijna onder het gewicht ervan en moest zijn tanden op elkaar klemmen terwijl hij de kamer binnenwaggelde. Met een zware zucht liet hij het ding naast het nog lege bed aan de andere kant van de kamer neerploffen en hapte kort naar adem. ”Dus..” sprak hij lichtjes hijgend en keek de jongen met een veel te grote smile op zijn gezicht aan. ”Ik ben Conor!” Hij stak enthousiast zijn hand uit en wachtte tot die geschud werd om vervolgend met vrolijke pasjes op zijn bureaustoel af te lopen. Conor ging er achterstevoren op zitten en richtte opnieuw zijn blik op de nieuwe jongen in zijn kamer. ”Stoort de muziek?” vroeg hij toen serieus, benieuwd op zijn antwoord, waar veel vanaf zou hangen. Zijn kamer zag eruit als een ware muzekstudio, er stond een statief met een microfoon, een mengpaneel, een keyboard, verschillende soorten gitaren en dan nog te zwijgen van de honderden cd's de in de kast stond. Of de LP's die tegen zijn muur hingen natuurlijk.

Met uiterste voorzichtigheid had Conor de deur van zijn slaapkamer geopend, enkel om dat recht in de ogen van een jongen te staren die even weinig wist wat hij moest verwachten van de persoon aan de andere kant van de deur. Een enorme last viel van zijn schouders en meteen kwam de typische glimlach weer op zijn gezicht te staan toen hij zag dat het niet zijn veel te enge buurman was. Als een veel te enthousiast konijn sprong hij haast op de jongen af om hem te helpen met het binnenkomen, alsof het allemaal niet snel genoeg kon gaan. Simon was verbaasd toen Conor zijn naam uitsprak nog vorens hij zichzelf voorgesteld had. De reactie die hij kreeg deed hem kort gniffelen. ”Geen zorgen, ik ben geen mindreader.” Met een laatst zucht plofte hij de tas van Simon naast het lege bed ploffen dat op die manier als zijn ‘eigendom’ werd toegewezen. ”Ze hadden me daarstraks verteld dat ik in de loop van de dag een kamergenoot zou krijgen.” Conor was er dus reeds op voorbereid, op zo’n klopje op de deur, maar bepaalde ‘voorvallen’ hadden hem inderdaad iemand anders doen verwachten. ”Had je iemand anders verwacht, tho?” Conor greens een tikkeltje verlegen en plaatste zich weer achterstevoren op zijn stoel van zodra Simon zijn hand geschud had. ”Weeeeel…” begon hij terwijl hij zijn ogen al grijnzend in zijn oogkassen liet rollen. ”Ik heb een klein voorvalletje gehad met mijn, excuseer, ónze buurman.” Hij haalde nonchalant zijn schouders op en keek Simon met een veel te blije blik aan. ”Hij is blijkbaar niet zo gesteld op luide muziek.” Bij het woord ‘hij’ gebaarde hij met zijn duim richting de muur die de twee kamers van elkaar gescheiden hield.

Vervolgens kwam de vraag of hij hier al lang zat en Conor blies al nadenkend zijn wangen bol terwijl hij zijn ogen op het plafond richtte. ”Ehh..” begon hij en maakte tellende gebaren met zijn vingers. Voor iemand die niet wist wat er in zijn hoofd omging leek het alsof hij maanden telde, misschien zelfs jaren. Maar dat was het allesbehalve. ”Vijf dagen.” zei hij toen met een big smile en rolde stilletjes doorheen de kamer met zijn bureaustoel. Als je de kamer zag leek het alsof hij hier al maanden zat, je kon gewoon zien dat er geleefd werd. Zijn bureau was bedekt met een gezellig hoopje rommel, van guitar picks tot propjes papier waar oorspronkelijk muziekbalken opgestaan hadden. Ook zijn muren waren rijkelijk versierd. Maar dat was gewoon typisch Conor. Hij had het zich vanaf dag één hier thuis gemaakt. ”Voel je vrij om jouw kant van de kamer naar believen aan te passen trouwens!” Hij keek hem glimlachend aan en aan de manier waarop kon je gewoon zien dat hij het oprecht meende. Het was evenzeer Simon zijn kamer nu als dat het die van Conor was en hij zou die maar al te graag delen.

”Nee, echt totaal niet.” Conor haalde opgelucht adem en zijn glimlach werd nog breder dan daarvoor. Gelukkig had hij goed getrainde kaakspieren, want anders had hij morgen sowieso spierpijn. ”Geloof me vrij, als het van mij afhangt dan is het hier geen moment van de dag stil.” Hij liet zijn vingers op de leuning van zijn bureaustoel trommelen alsof het een denkbeeldig drumstel was. Simon liet zich onmiddellijk op zijn bed zakken en zette iets langs hem tegen het bed. Met lichtjes samengeknepen ogen keek Conor erna, en pas toen besefte hij wat het was. ”No way, je speelt gitaar!!!” riep hij toen met grote ogen en rolde richting het bed waar Simon op zat. Hij kon werkelijk geen vijf seconden op dezelfde plaats blijven staan met zijn zalige stoel met wielen. ”Zing je ook?” Conor keek een paar keer van de gitaarhoes naar Simon en weer omgekeerd. ”Het is alsof het lot ons heeft samengebracht!” Conor liet een hand op de rugleuning van de stoel leunen en draaide hem met zijn handpalm naar omhoog, waarna hij een perfecte imitatie liet weerklinken van het geluid als je je vingers over de snaren van een gitaar liet strijken. Het geluid doemde als het ware op uit zijn poriën, alsof zijn hand een box was. Hij keek Simon weer aan en wiebelde grijnzend met zijn wenkbrauwen. Vluchtig balde hij de hand tot een vuist en zo snel als het geluid ontstaan was, verdween het ook weer.

Met elke stap die Simon in de kamer zette leek zijn glimlach stralender en stralender te worden. Of het was doordat hij het oprecht leuk vond om bij Conor op de kamer te liggen, of doordat Conor gemakkelijk anderen beïnvloedde door zijn eigen humeur (thanks mutation), dat liet hij in het midden. Het belangrijkste was dat er een glimlach op het gezicht van de jongen stond, en niet een boze frons zoals er hoogstwaarschijnlijk eentje stond op het gezicht van zijn buurman. ”Laat staan wat dat gaat geven als je twee uur hier bent.” Conor stak grijnzend twee vingers in de lucht en  moest lachen toen hij er het ‘peace’-teken in zag. ”Dan zal er vrij weinig peace overblijven denk ik.” Hij liet zijn hand weer zakken en liet zijn voeten vrolijk in de maat van de zachte achtergrondmuziek heen en weer bouncen. ”Luide, maar goede muziek.” Conor haalde met een engelengezicht zijn schouders op en trok zijn mond samen tot een bedenkelijk tuitje. ”Hij heeft een hele andere definitie van ‘goed’, trust me. Vorige keer sloeg hij de muur er bijna tussenuit.” Hij wees opnieuw richting de muur waar hij eerder naar gewezen had, het was de muur waar de enorme, gemeenschappelijke kleerkast tegen stond. ”Vorige keer viel er een legger uit. Ik ben echt bang dat hij volgende keer met zijn vuist los door de muur uit gaat! ’t Is een shapeshifter heb ik gehoord.” Conor wapperde met zijn hand door de lucht om aan te tonen dat het ‘niet min’ was. De bijhorende gezichtstrekjes kwamen er ook weer aan te pas. Maar meteen daarna kwam die brede glimlach weer op zijn face te staan.

En toen kwam het moment waarop Conor de gitaar van Simon in het oog kreeg en een bureaustoelrace zijn richting uit hield en pal voor de neus van de jongen tot stilstand kwam. ”Oh, ja!” riep hij uit, duidelijk verrast door de impulsieve reactie van Conor. Met grote, fonkelende ogen luisterde hij naar de rest van zijn woorden en de smile die op zijn gezicht stond werd alsmaar groter. ”Niet zo bescheiden!” bracht Conor enthousiast uit en haalde zijn wenkbrauwen onder de indruk op. Hij knikte enthousiast toen Simon zei dat het nog wel eens mooie tijden konden worden en ademde opgelucht in via zijn neus. Hij had het écht getroffen met Simon. Stel je voor als hij met een brompot op de kamer had gezeten die bij het minste lawaai door het lint zou gaan? De vrolijkheid nam het over van Conors gezond verstand en hij kon het gewoon niet inhouden van via zijn hand geluiden naar buiten te laten komen. Soms, als woorden hem tekort schoten, dan nam muziek het over. Het waren vrolijke tonen die er meteen voor zorgden dat de gehele kamer gevuld werd met het zachte, aanstekelijke geluid van een akoestische gitaar. “Zeg me niet dat ik nu spoken begin te horen, want ik zweer dat ik ergens --” Conor onderdrukte een lach en liet het geluid weer verdwijnen door simpelweg zijn hand te sluiten. ”No way! Hoe doe je dat, man?!” Heilig haalde hij zijn schouders op en schraapte hij kort zijn keel, voor hij het volgende doorheen de kamer liet galmen: “”. Het was de stem van Simon, die hij al vanaf het eerste woord dat de jongen gezegd had, in zijn hoofd had opgeslagen. Het was een deel van zijn mutatie, en Conor vond dat een van de leukste dingen. Gewoon de reactie van anderen zien als ze hun eigen stem hoorden. ”Het is mijn mutatie.” ging hij lachend verder in opnieuw zijn eigen stem en wreef kort in zijn oog om een lachtraan weg te vegen. ”Ik kan zowel álles als het te maken heeft met geluiden. Je kan het zo gek niet bedenken!” En het was waar, de mutatie van Conor had verschrikkelijk veel mogelijkheden, zo veel dat hij zelf alles ervan nog niet ontdekt, laat staan uiteprobeerd had. ”Als je het niet leuk vind dat ik je stem overneem, dan mag je dat gewoon zeggen trouwens!” vervolgde hij er nog met een veel te blije grijns achterna. Hij wilde Simon zich niet ongemakkelijk laten voelen natuurlijk. Voor Conor was het de normaalste zaak van de wereld dat hij het kon, maar hij kon het zich goed inbeelden dat het voor anderen minder leuk kon zijn.

Conor liet zijn hoofd in zijn handen rusten en kneep zijn ogen half dicht terwijl er een aangename lach over zijn lippen rolde. Het leek haast iets muzikaals te hebben. ’Ik ben toch niet degene die die camera daar gaat hangen hoor. Ik ben mijn leven nog niet beu hoor Simon. Ik weet niet hoe jij daar over denkt, maar..’ Onschuldig stak hij zijn handen in de lucht, alsof hij zich overgaf en greens zijn kamergenoot toe. Simon zijn fantasie over wat voor soort shapeshifter het zou kunnen zijn bracht hem voor de zoveelste keer aan het lachen. ’Dat zou echt sad voor hem zijn. Als je hem ziet lopen is hij net zo groot als mijn kleerkast.’ Conor zag het zo voor zich, een bloeddorstige puppy die je achterna zat doorheen de gang en gaten in je broekspijpen beet.

Als iemand de kamer binnen zou lopen, dan was het zelfs voor de meest gevoelloze persoon onmogelijk om de vrolijke sfeer te missen. Een sfeer die Simon juist uitermate op zijn gemak deed voelen. De buurman, waar hij nu al redelijk veel over gehoord had, wilde hij zeker niet zomaar tegen het lijf lopen. Hij was dan voor de normale mens ‘gevaarlijk’, maar voor iemand die.. tja wat voor een mutatie diegene dan kon hebben, was hij misschien slechts een zuchtje wind. ”Dan zal er vrij weinig peace overblijven denk ik.” Simon trok zijn wenkbrauwen iet wat zorgelijk op. Het was tenslotte de buurman, degene die in de kamer ernaast woonde, niet bepaald een grote en sterke barrière die hen beschermde. Er werd gewezen aan welke kant van de kamer de hater zijn kamer had en ook een kleine beschrijving van wat de maatregelen waren die die gast nam als de muziek naar zijn doen te hard stond. “Konden we maar een camera in zijn kamer plaatsen, dan weten we wanneer hij d’r is en wanneer we ‘rustig aan’ moeten doen.” glimlachte Simon met een scheef grijnsje. Punt was wel dat als hij de camera zou vinden, ze echt, maar dan ook echt, d’r geweest waren. Zeker met een shapeshifter kon je het maar nooit zeker weten. “Misschien wel een kitten of puppy shapeshifter ..?” Bij de gedachte alleen al kon hij zijn mond niet recht houden. Dat zou echter niet zo blijven als die zogenaamde kitten een gat door de muur sloeg midden in de nacht.


Het was meer dan duidelijk dat Simon extreem verrast was door zijn eigen stem te horen uit de mond van Conor. Hij sloeg zijn hand voor zijn mond en zijn ogen werden groot. Zijn reactie was –again- geld waard. ”Oh my, het klinkt o zo geweldig.” Veel te enthousiast keek Conor hem aan. ’Natuurlijk man, het was jouw stem!’ Vol energie gleed hij op zijn bureaustoel doorheen de kamer, maar hield zijn blik op Simon gericht. ’Mijn stem van daarnet, en mijn stem nu, is mijn échte stem ja.’ Hij knikte ter bevestiging en trommelde weer ritmisch met zijn vingers over de leuning van zijn bureaustoel. Het was haast alsof de energie in zijn lichaam op overlopen stond, en dat allemaal door Simon die zijn humeur alleen al door zijn aanwezigheid stukken beter had gemaakt. [i]”Daar kunnen we geweldige pranks mee uithalen.”[/b] Conor haalde tweemaal zijn wenkbrauwen op en humde kort. ’Hmhmm, als je dat maar weet.’ Hij dacht terug aan zijn tijd op Oxford, waar hij vaak voordeel had gehaald uit zijn mutatie. Al had hij het vaker gebruikt voor het goede doel, dan het slechte. Zo had hij ooit een meisje tijdens haar piano examen uit de nood geholpen door de foute noten die ze speelde te vervormen naar de juiste, waardoor de jury haar fouten niet had opgemerkt en ze alsnog geslaagd was. Maar met Simon aan zijn zij.. was het nog wel eens mogelijk dat ze het zouden gebruiken voor grappigere doeleinden.

Bij zijn volgende vraag perste Conor met een zuchtje zijn lippen op elkaar en draaide eenmaal in het rond terwijl hij nadacht. ’De leerkrachten die ik tot nu toe heb gehad waren allemaal heel vriendelijk. Zeker die van fysica, hij heeft echt geweldig haar. Howard ofzoiets, je herkent hem uit de duizenden.’ Conor keek Simon grijnzend aan en stootte met zijn voeten die gehuld gingen in flashy-gele Nikes af om nogmaals in het rond te draaien. ’Voor de rest..’ van leerlingen schoot hem niet onmiddellijk iets te binnen… Of.. ’Ohja!’ Zei hij toen met een serieuzer gezicht en rolde wat korter naar Simon toe. ’Blijkbaar zijn er hier twee jongens in de ziekenzaal beland omdat ze hebben gevochten. De ene is een weerwolf, echt creepy as hell. Meer weet ik er ook niet van, alleen dat ze beide aardig toegetakeld waren.’ Conor beet op zijn onderlip en haalde zijn schouders op. ’Behalve onze buurman, zijn er nog een heel deel andere speciale individuen hier op school.’ Een griezelige grijns verscheen op zijn gezicht, gevolgd door een opgewekte glimlach waardoor het serieuze onmiddellijk weer uit het gesprek verdwenen was. Stiekem was hij wel benieuwd naar wat voor mensen er hier nog rondliepen.