Closed - A new start.

Lydia slenterde wat door de gangen van het gebouw. Ze was gewaarschuwd dat ze niets moest gaan flikken qua martelingen. Iets waar ze de laatste ook niet zoveel zin in had. Ze had genoeg van alle elektriciteit die door haar heen ging als Clyde weer eens kwam op dagen. Nou ja, eigenlijk had ze het al wel gehoord dat Clyde was beland in de ziekenboeg. Dus ze had nu wel alle vrijheid die ze maar krijgen kon. Natuurlijk wilde ze wel elke persoon die ze zag een paar steken geven om hun bloed te laten stoppen -dat was immers wie Lydia was-, maar door het respect dat ze voor Clyde had gekregen hield ze zich in. Er waren wel meer redenen, maar het respect was de belangrijkste op dit moment.
De gangen van de school en de slaapkamers waren allemaal zo vertrouwd voor haar. Ze liep er zeker elke dag wel een paar keer langs om de drukte te vermijden. Op een gegeven moment werd het wel saai om hier altijd maar langs te lopen, maar wie was zij om iets nieuws te ontdekken? Ze was niet zo’n nieuwsgierig persoon, dus op zoek naar nieuwe plekken had ze niet zoveel zin in.
Aangekomen bij de Lounge plofte ze op een bank en luisterde rustig naar de muziek die op radio was gekomen. Ed Sheeran had zo altijd zijn nummers die rustig waren op het moment dat je dat nodig had. Het was alleen wel jammer dat die nummers vaak over de liefde gingen en Lydia was niet zo’n persoon die geloofde in liefde. Het was al lang geleden, toen ze afstand had gedaan van de droom over liefde. Ze zal er ook niet snel op terug vallen.

Lydia schrok een beetje, toen een hand op haar schouder tikte. Ze had immers niet verwacht dat zij gestoord zou worden, omdat ze echter bekent stond als een psychopaat. Maar ja, het was dan niet anders er kwamen altijd wel nieuwe mensen, dus waarom vandaag niet? Zo normaal als zij kon keek ze op de jongen die even zacht moest hoesten. “Sorry, ik had gehoord dat hier een trainingsruimte is, enig idee waar?” vroeg hij wat hees aan haar. Door de heese stem van de jongen wist Lydia dat de jongen echt nog heel nieuw was. Niet dat voor haar een verschil maakte of ze hem zou pijn doen of niet. Maar als ze daar ook weer aan dacht, dacht ze aan Clyde in de ziekenboeg. De respect die ze voor de man had. Ze moest zich nu ook echt in houden.
“Ja, ik heb enig idee waar,” sprak ze koeltjes. Als het niet op mutatie’s aan kwam, misschien kon ze de jongen ook wel wat plagen met woorden. Precies zoals nu dat ze niet zou zeggen waar de trainingsruimte is. Ze keek de jongen wat afwachtend aan en ging met haar hand door haar rode haren.

{beetje flut}
Outfit

Het enige wat Lydia had gepland voor deze dag was een dag van niks doen. Had ze dat wel eens eerder gedaan? Ja, dat had ze. Maar meestal werd deze dag dan weer verstoord door een nieuweling. Nja meestal is ook wel weer erg overdreven. Het was meer like 2 of 3 keer dat dat is gebeurd. Toch waren al die keren uitgelopen op gevechten waarbij soms zij had gewonnen, en soms anderen. Ondanks haar keren dat ze heeft verloren zal niemand haar verder nog om ver krijgen. Ze immers beloofd dat er ooit een dag zou komen dat ze revenge zou krijgen en daarna weer op zoek naar nieuwere mensen die met haar in een ruzie kwamen.
Maar vandaag was ze dan niet in een zeer slecht mood, maar toch was ze gewoon net als iedereen een persoon die niet gestoord wilde worden. Dat viel te begrijpen toch? Niet dat ze vandaag nu echt al een kans had om van de rust en stilte te genieten op eiland waar ze met verschillende soorten mutanten vast zat. Natuurlijk gebeurde er altijd wat, dat was ook wel iets wat je verwachten kon op eiland zoals dit.

Na haar slenterende pas van lopen had haar gebracht bij de lounge waar ze eventjes op de bank kon gaan liggen en kon luisteren naar Ed Sheeran. Toch was haar rust en stilte snel verstoord door een hand die op haar schouder was gaan tikken. Hoe moeilijk kon het zijn om iemand met rust te laten. Moest ze daarvoor ook echt een papiertje op haar hoofd plakken?
Ze keek zo normaal als ze kon op naar de jongen die haar met een hese stem had gevraagd of ze wist waar de trainingsruimte is. Natuurlijk wist ze dat, hoelang zat ze al op dit eiland? Bijna een jaar of zo, ze had geen idee. Het voelde voor haar echter dat veel langer was dan ze dacht. Alsof ze hier echt al eeuwen zat of zo.
Een niet gemeende glimlach kwam op de gezicht van de jongen, iets wat haar ook wel een beetje irriteerde. “Dat is een begin,” sprak hij, waarna hij naast haar ging zitten op de bank. Hij draaide zich naar haar toe, waarbij Lydia hem even onderzoekend aankeek. “En ga je me ook nog vertellen waar het is?” vroeg hij vervolgens met de nadruk op voor al op waar. Lydia bekeek hem nog eens goed. Er was iets aan de jongen wat haar licht deed irriteren. Was het bijdehand uitstraling die hij had? Dat hij zomaar naast was gaan zitten, omdat hij dacht dat het antwoord nog lang ging duren? Ze had serieus geen idee, maar dat liet haar er wel van dat ze haar mutatie niet zou gaan gebruiken.
“Ik snap niet waarom ik het nog zou moeten vertellen nu je toch al zit,” zei ze met een plagerige toon in haar stem. “Het zou alleen maar meer moeite zijn om nu weer op te staan en dan nog gaan trainen in de trainingsruimte,” vervolgde ze verder. Het zou haar een uitstraling geven dat ze graag wilde dat de jongen bij haar bleef zitten, maar het was alleen wel zo dat Lydia niet zo’n gezelschap persoon was. Nu niet, nooit niet. Ze hield de keus dan ook wel bij de jongen. Het was immers wat hij wilde. De trainingsruimte of bij haar blijven zitten op de bank met een achtergrond muziekje.

Outfit

Het was Lydia al wel opgevallen dat de jongen het wel zeer leuk vond om per se naast haar te komen zitten. Het kon haar echter weinig schelen nu ze wist dat haar rust elke keer weer werd verstoord. Dus waarom zou ze nu nog moeite doen om niet geïrriteerd te worden. Het was gewoon zo dat zij eenmaal een kort lontje had, terwijl dat niets te maken had met haar mutatie. Het was gewoon wie ze was snel opgefokt en boos. Dus het was ook geen verrassing dat ze dat vandaag dan ook niet word in het bijzijn van haar gezelschap. Nou ja, gezelschap… hoorde gezelschap je niet op te vrolijken? Ze had eigenlijk geen idee, het eigenlijk boeide dat haar ook niet zoveel; vrolijk zal ze toch niet worden.

Een antwoord op de vraag van de jongen kreeg hij niet van haar. Ze was de kerstman niet dus zij gaf dus ook niet zomaar dingen weg waarvoor zij niks terug kreeg. Dat de jongen dan ook even moest grinniken om haar woorden begreep ze niet helemaal. Er was helemaal niets grappigs aan wat ze had gehad, dus ze keek hem dan ook even verbaasd aan. Lydia haar woorden waren allemaal serieus bedoeld, ook al had er een plagende ondertoon bij gezeten.
De jongen had hoofdschuddend de andere kant op gekeken, waarbij hij haar ook weer aan had gekeken. De glimlach die zijn lippen sierde beviel haar niet helemaal. Het was namelijk niet zo dat Lydia echt een aardig persoon was. “Wie heeft gezegd dat ik wilde trainen?” vroeg hij, terwijl hij haar kalm aan keek. Ze haalde haar schouders op. Ze had geen idee, ze had echter niet de mutatie om zijn gedachten te lezen. “Waarom zou je anders naar de trainingsruimte willen? Het ziet er namelijk niet geweldig mooi uit of wat dan ook,” zei ze alsof ze echt precies wist hoe de trainingsruimte er uit zag.
De jongen vervolgde:“Natuurlijk kan ik altijd blijven zitten als je dat liever hebt.” En kijk, dat was nou een vraag waar Lydia geen antwoord op wist. Ze echter niet het leukste en gezelligste gezelschap wat je kon hebben, maar ze was wel beter dan helemaal niets. Voor al als je nieuw was kon ze je het hele eiland laten zien. Over sommige plekken kon ze meer vertellen dan over anderen, omdat ze op bepaalde plekken in gevecht was gekomen. “Dat moet je eigenlijk helemaal zelf weten of je wil blijven of niet,” sprak ze nonchalant met een lichte uitdaging in haar stem.
“Er zou ook iets zijn als een Danger room als ik me niet vergis,” sprak hij vragend, ondanks dat het niet als vraag bedoeld was. Ja, de Danger room. Veel wist ze er niet echt van af. Ze was er echter nog nooit echt in geweest, het leek er wel altijd wel leuk om wat in te doen. Maar ze kon haar mutatie ook wel gebruiken buiten de Danger room. Dan kon je te tenminste de echte pijn van mensen zien en hoe geschrokt de toeschouwers erom konden worden. Lydia knikte en zei:“Ja die is er, maar dan kan ik je niet veel over vertellen.” De eerlijkheid die in haar stem te horen was was puur. Zonder enig stukje irritatie of agressie.
Ze bekeek de jongens van top tot teen en vroeg zich echt af hoe nieuw de jongen eigenlijk was. De vraag die minder dan een seconde door haar hoofd heeft gerold, rolde nu zonder enige schaamte over haar lippen:"Hoe nieuw ben je hier eigenlijk?" Het was gewoon iets wat zij zich af vroeg. Ze kon het immers ook wel mis hebben.

Outfit

Hoelang zou het duren tot de jongen helemaal gek werd van haar en hij uit zichzelf weg ging lopen? Ze had geen idee, maar ze was het wel van plan om hem helemaal gek te maken. Het zou niet zo moeilijk zijn, omdat ze precies zo’n meid was die geen direct antwoord zou geven op zijn vraag. Waarom zou ze ook, zij was niet degene die nieuw was en opzoek was naar de trainingsruimte voor wat hij daar ook wilde doen. Het deed haar echter wel lichtelijk irriteren, want wie wilde er naar een trainingsruimte terwijl je er niet wil gaan trainen? Dat was een typische logica waarbij je vooral niet bij Lydia moest komen. Je kon toch alleen maar trainen in een trainingsruimte, dus waarom ernaar opzoek gaan? “Nieuwsgierigheid,” sprak hij kortof. Serieus? Nieuwsgierigheid dat was het? Lydia keek hem aan alsof er iets los zat in zijn hoofd. “Ik wil enkel weten waar het is,” zei hij met alle de eerlijkheid die in zijn stem horen was. “Euhm… ik weet niet hoor...” zei ze, met dezelfde toon in haar stem als haar gezichtsuitdrukking ook uitdrukte. Hij was gewoon knettergek. “Ik wil geloven, maar serieus wat moet je in een trainingsruimte als je niet wil trainen en er verder ook nog niets heb te zoeken,” sprak ze ongeloofwaardig.

Vervolgens gaf Lydia de jongen een keuzen of hij wilde blijven of niet. Zij kon hem immers niet houden tegen zijn zin in. O wacht, ja, dat kon ze wel als ze haar mutatie ging gebruiken. Maar dat deed ze niet, dus liet ze toch de keuzen bij hem liggen. Hij koos ervoor om te blijven, waardoor ze met een klein opgetrokken mondhoekje en knikje gaf als teken dat het goed was. Een volle glimlach van blijdschap zal je nooit bij haar kunnen zien. Het was zeer zeldzaam dat dat zou gaan gebeuren.
Dat de jongen geïnteresseerd was naar de Danger room begreep ze wel. Was ze zelf ook wel, maar waarom zou ze daar haar mutatie beoefenen als ze dat ook kon buiten de Danger room. Ze kon er daarom ook niet veel over vertellen. Dat hij het dus ook zelf zou bekijken trok wel even kort haar aandacht. Als hij daarin ging, wat hield haar het dan nog tegen om dat niet te doen? Behalve haar nieuwsgierigheid die ze juist helemaal niet had als het om nieuwe plekken ging. Toch hield ze de Danger room nog wel even ingedachten.

Om het gesprek nog wel even door te laten gaan, vroeg Lydia naar de jongen hoe nieuw hij hier eigenlijk was. Als hij over alles wilde weten waar alles te vinden, dan was hij dus eigenlijk best wel nieuw. Maar hoe nieuw, dat wist ze eigenlijk niet. En dat durfde ze ook niet in te schatten. Stel je voor dat hij alleen maar een break heeft gehad en nu weer terug was? Dat kon namelijk wel, een andere leerling had dat ook gedaan. Dus wie weet…
“Nieuwer kan haast niet, ben hier sinds vandaag,” zei hij eerlijk. De verbazing was niet te verbergen en eigenlijk viel Lydia’s letterlijk open. Ze haalde een hand door haar haren en keek even de andere kant op. “Dus eigenlijk weet je nog bijna helemaal niks van dit eiland?” sprak ze, waarna ze hem weer aankeek en zich ging verzitten naar de kleermakerszit. Zo, de jongen was dus nog veel nieuwer dan ze had verwacht. Als hij echt nieuw was dan had ze hem geschat op twee of drie dagen; maar vandaag aangekomen was wel heel erg… euhm… hoe heet dat? Vroeg of zo?
Even schudde ze haar hoofd om de verbazing even van haar gezicht af te halen, maar het was gewoon niet te verbergen. “Nou, ik ben hier al wel langer,” begon ze, nu wat zachter. Ze focuste haar aandacht weer op de jongen en stak haar hand uit. “Ik ben Lydia,” stelde ze zich voor. Dat was in ieder geval een begin op iets. Op iets wat ze de jongen vandaag zal gaan leren over het eiland.

Outfit

Het stond Lydia niet bepaald aan dat de jongen haar niet wilde vertellen waarom hij naar de trainingsruimte opzoek was zonder dat hij daar daadwerkelijk iets wilde gaan doen. Het deed haar wel licht irriteren dat zij daar niet de logica van in zag waarom je daar naar toe wilde gaan. Met een licht geïrriteerde blik keek ze hem aan en keek de andere kant op. Ze had er nu wel een beetje spijt van dat ze de jongen de keus had gegeven om bij haar te blijven zitten. Maar misschien was het ook wel beter zo dat ze misschien nog een vriend kon maken in plaats van alleen vijanden. Want dat was dan ook het enige wat ze had, vijanden. Niks meer en niks minder.
“Je hebt geen logica,” zei ze net zo geïrriteerd als haar blik ook stond. Het sloeg niet bepaald ergens op dat ze dat had gezegd, maar dan begreep de jongen nu wel dat ze vond dat hij geen logica had.

Lydia kon niet echt veel vertellen over de Danger room, omdat ze er nooit echt was geweest. Ze zei dat ook wel eerlijk en ze moest zich er dan nog wel inhouden om het niet te hebben over haar gevechten. En dat je je mutatie’s ook gewoon buiten de Danger room kon trainen op andere random mutanten. Dat vond zij immers veel leuker. “Als je ooit zin hebt om mee te gaan moet je het maar laten weten,” stelde de jongen voor. Lydia knikte, maar toen ze hoorde wat de jongen vervolgens zei trok dat best wel haar aandacht. “Ik kan ons dan in ieder geval uit de problemen houden,” sprak hij. Ze keek hem nieuwsgierig aan, waarbij er vervolgens een klein glimlachje rond haar lippen sierde. “Ben je bang om in de problemen te komen? Of ben je zo’n persoon die zelf snel problemen veroorzaakt?” zei ze nieuwsgierig. Het waren twee totaal verschillende dingen en Lydia voelde zich meer aangetrokken tot het tweede.

Sinds vandaag. De jongen was sinds vandaag op het eiland. De verbazing stond op haar gezicht gedrukt. Het was gewoon zelden dat iemand die hier voor de eerste dag is gelijk mutanten opzoekt om een praatje te maken. En dan voor al met iemand zoals Lydia. Niemand wilde dat, en niemand wilde ook maar in de buurt van haar komen. En vandaag heeft een persoon ontmoet die hier voor het eerst was! En dat zij de eerste was waarmee de jongen een gesprek aan ging. Het was raar en ja.. het was gewoon echt heel raar.
“Ik weet de meeste plaatsen hier in het school gebouw al zijn, behalve dan natuurlijk een bepaalde plekken,” zei hij subtiel. Lydia knikte begrijpend, maar luisterde ook maar met een half oor. In zijn zin zat voor haar echter weer geen logica, want ja wie ging er nou door het school gebouw heen struinen in de kerstvakantie? Welke logica zat daar dan achter?! Niemand wist het, niemand behalve de jongen.
“Maar inderdaad, verder weet ik niks,” sprak hij vervolgens hoofdschuddend verder. “Dat dacht ik al, ben je alleen nog maar in het school gebouw geweest zonder verder te praten met iemand? Of heb je tussen door ook nog wat gepraat met mensen?” sprak ze om meer informatie te krijgen van de jongen.
Om nog wel na haar geïrriteerde blik van vijf minuten geleden vriendelijk te zijn; had ze haar had uitgestoken om zichzelf voor te stellen. Dat was wel wat handiger dan hier de hele tijd te blijven zitten zonder dat ze wist waarmee ze aan het praten was. De jongen stelde zichzelf voor als Syler en lieten vervolgens hun handen los. “Wat vind je tot nu toe van Genosha?” vroeg ze om een stilte tussen hun te voorkomen. Het was nogal cliché, maar veel om te vragen en te vertellen wist ze niet echt.

Outfit

Lydia had besloten om het antwoord waar de trainingsruimte zich bevond nog al lang voor zich te houden. Het was gewoon zo dat ze vond dat zij eerst het antwoord zou krijgen voordat hij het antwoord van haar kreeg. Dat was het enige wat ze wilde en meer vroeg ze niet. Logisch gezien had ze eigenlijk het antwoord wel gekregen, want de jongen wilde gewoon zien waar de trainingsruimte zich bevond. Iets wat voor haar niet goed genoeg was om het antwoord te krijgen. In plaats van zeggen dat het antwoord voor haar niet goed genoeg was, had ze er voor gekozen om te zeggen dat hij geen logica had.
De reactie van de jongen dat hij wat rechter op de bank ging zitten beviel haar dan ook niet. Meestal als mensen dat deden bestond er een kansje dat er mutatie werd gebruikt. Wat Lydia dan deed is de jongen gewoon recht aan kijken in zijn ogen zodat ook zij er klaar voor was als er mutatie’s werd gebruikt. Als ze echter nu een kleine simpele handbeweging zou maken dan zou de jongen dankzij haar een steek van een pijn voelen. Maar eerst wachtte zij nog rustig af wat hij ging doen.
“Je kan eigenlijk niet wachten om me te zeggen waar de trainingsruimte is en je kan het ook niet meer tegen houden dus zeg maar waar het is,” sprak hij kalm. Lydia trok voor een seconde haar wenkbrauw op, waarbij ze hem vervolgens met een lichtte glimlach aan keek. “De gang door, trap naar beneden en dan eerste deur rechts van de gymzaal,” sprak Lydia als of de woorden over haar lippen rolde en ze gewoon niet kon tegen houden. Oké, wat was dat? Een paar minuten geleden wilde ze nog helemaal niet zeggen waar de trainingsruimte was en vervolgens wilde ze het gewoon zo graag vertellen waar het was dat ze het niet eens kon tegen houden. Ze keek even naar beneden om helder te denken, maar het lukte gewoon niet. Ze had serieus zo graag willen vertellen dat ze niet eens de echte reden meer wist waarom ze het niet zou willen vertellen.

Een direct antwoord gaf Lydia hem niet. Natuurlijk wilde Lydia wel een keer mee naar de Danger room. Gewoon om uit te testen of ze straf zou krijgen als ze daar haar mutatie ging gebruiken voor martelingen.
Lydia was echter meer nieuwsgierig wat de jongen zo nu al had gedaan, want ja ze wilde -als ze met hem naar de Danger room ging- weten met wie ze eigenlijk te maken had. “Ik heb geen schrik om in de problemen te geraken omdat ik ze toch weer kan oplossen,” legde hij uit. Ze had zo vermoede dat de jongen zo’n lief persoon was die problemen oploste om een praatje te gaan maken. Lydia daarin tegen was een persoon die problemen oploste om haar tegen stander in de ziekenboeg te laten belanden. Iets wat eigenlijk een best wel groot verschil was.
“En zo nu en dan zorg ik wel eens voor problemen, maar meestal zijn het dan anderen die door mij in de problemen geraken” vervolgde hij nog eerlijk. Ze knikte, maar zei verder niks meer. Het zou de jongen echter afschrikken als hij wist wat zij al heeft gedaan. “Ja, oké. Ik ga wel een keer met je mee,” sprak ze, maar de ondertoon die in haar stem te horen was hoorde gewoon dat ze iets te verbergen hield voor hem.

“Jij bent mijn eerste gesprekspartner hier en verder heb ik alleen nog maar het schoolgebouw gezien,” antwoordde hij op haar vraag. Een scheve glimlach sierde haar lippen, waarbij ze vervolgens haar hand weer door haar haren heen haalde. Het was voor haar ook best wel nieuw dat ze nog steeds zo kalm bleef. Toch probeerde ze het ook zo lang mogelijk vol te houden.
“Nou, ik voel me vereerd,” grapte ze, waarbij ze even kort grinnikte.
Na het voorstellen kwam er een korte stilte, iets waar Lydia ook al snel een stokje voor stak. Het was dan ook wel een simpele cliché vraag, maar toch was het beter dan een stilte. “‘Geen idee wat ik juist van deze plek moet denken, tot hiertoe valt het hier aardig goed mee” antwoordde hij. Waarop Lydia antwoordde:“Als ik jou was zou ik wel oppassen, niet iedereen hier is zo aardig als je misschien al wel dacht.” Ze bedoelde zich ook wel zichzelf, maar ook een paar andere mensen waarmee ze in een conflict terecht was gekomen.

Outfit

Hoe het kwam dat Lydia zomaar uit het niets toch het antwoord op zijn vraag had gezegd was voor haar nog steeds een vraag. Ze had het hem eerst helemaal niet willen vertellen wat was de oorzaak geweest waarom ze dat nu wel wilde vertellen? Het bleef voor haar maar altijd een raadsel en ze was er dan ook wel van overtuigd dat ze ooit ergens een antwoord zou gaan vinden op haar enthousiasme waarmee ze het antwoord over haar lippen had laten rollen. Toch kon ze er nog altijd niet om heen dat ze het antwoord écht super graag had willen vertellen. Ondanks de sierlijke glimlach die de jongen om zijn lippen heen had, had Lydia nog steeds niet het gevoel dat de jongen iets had waarmee hij dat kon doen. Ze wilde zelfs met alle eerlijkheid zeggen dat het haar eigen gevoel was die dat had gedaan, maar op de manier hoe de jongen het aan haar uitgelegd dat ze niet kon wachten om het te vertellen; bleef voor haar toch nog altijd een raadsel. Misschien zat er dan toch wel meer achter dan ze werkelijk zelf beweerde.
“Nu dat was niet zo moeilijk, toch?” vroeg hij aan haar, waarna ze toch wel een onderzoekende wenkbrauw optrok. Er was iets ergens diep achter in haar hoofd dat ze toch dacht dat jongen er iets te maken mee had. Maar hoe? Nou ja, hij was immers een mutant dus de hoe vraag was eigenlijk niet zo zeer nodig. Eerder vraag welke mutatie de jongen eigenlijk bezat kon haar laten doen wat hij wilde? Dat begreep ze nog niet helemaal. Zonder ook maar een enkele teken te geven dat ze antwoord had gegeven op zijn vraag, sprak hij verder:“In ieder geval bedankt voor de goede hulp.” Lydia deed haar armen over elkaar en keek de jongen nog door dringender aan. “Wat deed je zonet?” vroeg ze maar gewoon, maar de onzekerheid dat ze nog niet zeker wist of de jongen werkelijk wat had gedaan was goed te horen in haar stem. Toch bleef ze hem recht aan kijken in zijn ogen om de controle over zijn bloed te krijgen voor het geval dat nodig zou zijn. Hij zou niet zomaar mutatie trucjes met haar uit halen, daar was ze gewoon de verkeerde persoon voor om dat te gaan doen.

Problemen waren iets waar Lydia vaak over door kon praten. Natuurlijk ze kwam vaak in de problemen of ze veroorzaakte zelf eentje. Maar toch waren er altijd van die mensen die zeiden dat zij het probleem van alle problemen waren. Dat was niet helemaal true tho; ja ze had wat problemen met het om gaan van andere mensen, omdat ze nogal een erg kort lontje had. Maar daar kon zij niks aan doen. Mensen deden iets in haar buurt waardoor zij geïrriteerd werd en het juist op een moeilijke manier (voor haar slachtoffers dan) op ging lossen. Lydia kon er echter helemaal niks aan doen dat er van die tijden waren geweest dat zij het zo moeilijk had dat er in een kleine lief aardig meisje een psychopaat aan het groeien was. Het waren de mensen om haar heen die het probleem waren die zij ging op lossen met de enige manier die ze kende, haar mutatie. Ze had er dan ook altijd een enorm hekel aan als mensen ging schreeuwen dat zij een probleem geval was, terwijl dat in haar ogen helemaal niet waar is. Door de mensen om haar heen kwam er af en toe een steekje in haar los, kon zij daar iets aan doen.
Ondanks haar eigen mening over in de problemen komen en een probleem zijn, was ze toch wel nieuwsgierig geworden wat voor geval apart hij nou precies was. Hij wilde immers een kijkje nemen in de Danger room. Dus waarom niet door vragen? Vervolgens had hij ook aan haar gevraagd of ze met hem mee wilde. Waarna ze na een korte omweg toch maar ja had gezegd. “Ik kijk er al naar uit,” sprak hij. Ja, zij ook wel als hij haar slachtoffer zou worden om haar mutatie weer wat te trainen. Ook al vond ze elk ander persoon ook wel goed om haar mutatie weer wat te beoefenen.

De rood harige meid waarschuwde hem voor het geval hij ooit tegen iemand op liep die niet bepaald aardig was. Hij moest daar echter niet van op kijken het was namelijk een eiland vol mutanten, wat zou hij moeten verwachten? Maar ze bedoelde zich ook wel een beetje zichzelf. Ze had namelijk best een reputatie opgebouwd als “Evil Bitch” en “The Redhead Psychopath”, dus als dat niet al goed genoeg wat om toch een beetje voorzichtig bij haar te doen dan wist ze het ook niet meer.
“Het is een risico dat je moet nemen als je naar hier komt,” sprak Syler wijs als tegen reactie op haar wijze woorden. Ze snoof haar neus op en keek eventjes op zij. Wijze woorden van een dom persoon die sommige mutanten hier erg zou onderschatten. Lydia gaf er dan ook verder geen antwoord op, en op het moment dat ze hem weer wat hoorde zeggen keek ze met een lief glimlachje zijn kant op alsof ze zo onschuldig was als wat. “En tot welke categorie hoor jij? De aardige of niet aardige,” vroeg hij. Ze knipperde een paar met een ogen wat een pure act van haar was. Even lachte ze even. “Dat beslis jij maar, ik ben hier niet de nieuwe,” sprak ze. Ze was toch wel nieuwsgierig voor wat hij ging zeggen. Op wat voor antwoord hij ook al zou geven, ze wist zelf de waarheid en zou het hem misschien ook nog wel vertellen. “Nog een tip, onderschat niemand. Ze kunnen soms anders zijn dan je werkelijk denkt,” sprak ze waarbij ze een soepele knipoog aan toe voegde. Misschien zou hij toch wel in een keer het goeie antwoord zeggen..

Outfit