Not The Best Idea I Had

Met een luide kreun rekte de blondine zich uit. In tegenstelling tot wat ze had verwacht, had ze die nacht geslapen als een roos. Ze had verwacht dat ze slecht zou hebben geslapen omdat ze meestal niet bij anderen uit logeren ging of iets dergelijks. Sterker nog, dit was de eerste keer dat ze in een ander bed dan haar eigen bed had geslapen, als je die ene keer dat ze op de basisschool mee op kamp was gegaan niet meerekende. Dat waren slechts drie nachten geweest. Drie verschrikkelijke nachten waarop het had gevoeld alsof ze op de harde grond had geslapen. Misschien dat ze daarom verbaasd was dat ze zo goed had geslapen. Omdat ze niet het gevoel had gehad dat ze op de grond had gelegen. Sterker nog, ze had waarschijnlijk beter geslapen dan dat ze op haar eigen matras zou hebben gedaan. Die was inmiddels al zo lang in gebruik dat het een kwestie van tijd was voordat hij van ellende uit elkaar viel. Aan de goede kant; hij lag nog steeds beter dan de vloer van haar vorige kamer. Maar dat was waarschijnlijk ook omdat die meestal vol lag met rotzooi die ze weigerde om op te ruimen. Er was dus ook niet bepaald plaats voor haar om te kunnen liggen, want dan zou ze eerst dingen op moeten ruimen. En dat was gewoon een nee. Ze had echter besloten om haar best te doen om niet alles op de grond te blijven gooien nu ze een kamergenote had. Die zou het vast niet waarderen als de hele vloer onder lag met vieze kleding.

Zo diep als ze maar kon ademde ze de frisse buitenlucht in. Op de een of andere manier had ze het gevoel alsof dit de eerste keer in jaren was dat ze echt adem haalde. Elise sloot haar ogen en begon vooruit te lopen, er blindelings op vertrouwend dat ze nergens tegenaan zou lopen. In de paar seconden waarin ze het schoolplein in zich op had genomen had ze de conclusie getrokken dat het een vrij open terrein was, waardoor ze er op vertrouwde dat ze niet zomaar ergens tegenaan zou lopen zolang ze maar niet al te snel liep. Ze had het echter mis gehad. Omdat ze niet de moeite had genomen om echt te kijken, had ze de koffer die midden op het plein lag niet weten te spotten. Onwetend bleef ze door lopen, met als resultaat dat ze over het ding heen struikelde. Vloekend van schrik wist ze haar alles behalve charmante val over te laten gaan in een nog veel minder charmant uitziende koprol. Geïrriteerd kwam ze overeind. Waar de hel was ze over gestruikeld? Ze wierp haar blik op het ding waar ze overheen was gestruikeld, om er nu pas achter te komen dat het een koffer was. Waarom lag er in godsnaam een koffer midden op het plein? Sterker nog, waarom lag er een koffer op het plein zonder dat er iemand bij in de buurt scheen te zijn? Was het soms een gewoonte op deze school om dingen rond te laten slingeren? Want no way dat ze de kamer dan opgeruimd zou proberen te houden.

Na dat ze zorgvuldig haar handen had afgeklopt nam ze eindelijk de tijd om te kijken of de eigenaar van de koffer ergens te zien was. Ondanks dat ze de koffer op het moment met heel haar hart haatte, voelde ze er zich op de een of andere manier verantwoordelijk voor. Rotkoffer. Haar ook nog eens schuldgevoelens geven. Ze keek verscheidene malen om zich heen, maar kon zo een twee drie niemand zien. Elise fronste. Iemand liet toch niet zomaar zijn koffer achter? Al helemaal niet als het zo’n plek als deze was. Elise keek opnieuw om zich heen, maar keek deze keer ook wat hoger, alsof ze verwachtte dat ze hierdoor wel iemand zou vinden. Verbazingwekkend genoeg was dit nog het geval ook. Nog net kon ze een gezicht zien tussen de bladeren van de bomen. Gebeurde dit nou echt…? Nee, eigenlijk had ze ook niet minder moeten verwachten. Een mutanten school. Mensen in bomen was waarschijnlijk niet een van de dingen waar ze van op zou moeten kijken. “Is deze koffer van jou?” vroeg ze, haar stem net luid genoeg verheffend om verstaanbaar te zijn. Ze zwaaide halfhartig naar de persoon in de boom om duidelijk te maken dat ze deze had zien zitten. Probeerde die persoon zich te verstoppen voor iets ofzo…? Twijfelend pakte Elise de koffer bij zijn handvat vast om deze vervolgens mee naar de boom toe te rollen. “Heb je hem nodig bij wat het ook mag zijn waar je mee bezig bent? Ik kan hem voor je de boom in brengen als je wilt. Hij lag namelijk nogal in de weg daar waar hij net lag,” riep ze de boom in.

Afwachtend keek Elise omhoog, verwachtend dat ze elk moment een antwoord zou kunnen krijgen van het meisje. Maar hoe lang ze ook wachtte, ze kreeg geen antwoord. Had het meisje haar niet verstaan? Of had ze wel antwoord gegeven op haar vraag, maar had Elise het zelf niet verstaan? “Yo, ik vroeg iets,” zei ze. Een geïrriteerde ondertoon weerklonk in haar stem. Ze zou daar toch niet in slaap zijn gevallen, of wel soms? Want een boom was lang niet altijd een comfortabele plaats om in slaap te vallen. Alleen als je een perfecte tak had gevonden om op te liggen kon het nog comfortabel zijn. Je had dan helaas nog wel altijd de kans dat je van de tak af rolde in je slaap, maar dat was een ander verhaal. Iets waar zij zelf gelukkig geen last van zou hebben, ze zou waarschijnlijk aan een tak blijven hangen of ze het nou wilde of niet. Elise fronste. Die persoon was echt in slaap gevallen, of niet soms? Ze had eerlijk gezegd niet echt zin om erg lang te wachten op een teken van leven. Als ze iets van een boek mee had genomen naar buiten, dan had ze op zijn minst ergens kunnen gaan zitten lezen. Maar nee, zo mocht het niet zijn. Ze had ook niet echt iets mee om muziek mee te luisteren, ze had haar telefoon op haar kamer laten liggen. Net als Banana, overigens, dus iemand om tegen te praten had ze ook niet bepaald. Bovendien zou het waarschijnlijk nogal raar staan als er iemand langs kwam die haar met een spin zag praten.

Langzaam liet ze haar blik over de stam van de boom heen glijden. Banana was zo te zien niet de enige spin op het eiland. Niet dat ze dit had verwacht. Overal waren wel spinnen te vinden. Waarom zou het hier op dit eiland plotseling anders zijn? Gebiologeerd keek ze naar het kleine, zwarte spinnetje, dat nauwelijks groter was dan een enkele millimeter. Ze vond spinnen er het schattigst uit zien als ze zo groot waren. Ze vond ze ergens op puppy’s lijken. “Hallo daar, kleine man,” fluisterde ze, om vervolgens langzaam haar vingers naar de boom toe te brengen. Ze legde haar hand plat tegen de stam aan, wachtend tot het spinnetje op haar hand was geklommen. Ze glimlachte tevreden. Ze was haar belofte aan haarzelf nu al nagekomen. Ze had een nieuwe vriend gemaakt, zelfs al was die niet helemaal menselijk. Nee, het telde eigenlijk niet als het geen mens was, of wel soms? Maar een spin was altijd nog beter dan helemaal niets. “Wat vind jij dat ik moet doen? De koffer laten staan? Of wachten tot ik een antwoord krijg?” fluisterde ze, om hierbij schichtig om haar heen te kijken. Het was een gewoonte van haar om te controleren of niemand haar kon zien of horen wanneer ze tegen een spin praatte, voornamelijk omdat het er meestal uit zag of ze tegen haarzelf praatte, of iemand die onzichtbaar was. Praten tegen dingen die anderen niet konden zien was nooit een pro als je probeerde om juist niet te lijken op een psychopaat.

“De koffer naar haar toe brengen?” herhaalde ze verbaasd. Elise’s gezicht vertrok. Hij wilde dat ze dat zware ding helemaal mee de boom in nam? Was dat niet verschrikkelijk veel moeite? Elise hurkte en zette het spinnetje neer op de grond. “Weet je het zeker?” fluisterde ze. Elise keek de spin twijfelend aan, om uiteindelijk verslagen te zuchten. “Goed dan, jij wint. Maar… het is een slecht idee. Als het fout gaat, dan is het geheel jouw schuld, begrepen?” Ze staarde een paar tellen lang intensief naar de spin, om vervolgens weer overeind te komen. Ze schopte haar schoenen uit om daarna ook haar sokken uit te doen. Op deze manier zou het al heel wat makkelijker gaan. Goed, hoe ging ze dit aan pakken? De koffer was niet zo zwaar als de jongen. De boom was ongeveer even hoog, als het niet lager was, dan het plafond van de gymzaal van haar oude school. Dit moest haar kunnen lukken. Ze stak haar arm door het handvat heen. Ja, zo moest het wel lukken. Elise zette een paar stappen naar achter, om vervolgens na een kleine aanloop tegen de boom aan te springen. Pas nu bleek hoe zwaar de koffer in realiteit was. Wel, dat betekende gewoon dat ze snel moest klimmen als ze er snel van af wilde zijn. Ze duwde haar zelf met haar voeten omhoog en pakte de eerste tak die ze zag vast. Zonder enige moeite trok ze haarzelf omhoog. In bomen klimmen, een van de weinige dingen waarvan ze durfde te zeggen dat ze er goed in was. Ze hoefde er bijna niet bij na te denken.

De blik van Elise schoot van tak naar tak, controlerend of deze stevig genoeg waren om haar gewicht te houden. Haar aandacht werd getrokken door enkele gebroken takken die ze aantrof, waarschijnlijk had haar voorganger ze per ongeluk gebroken terwijl ze omhoog was geklommen. Ze was eerder bij het meisje dan ze had gedacht. Een frons verscheen op haar gezicht toen ze zag dat het meisje niet in slaap was gevallen. Had deze haar met opzet genegeerd? Hmpf. Onbeleefd. Niet dat het haar nog boeide, ze wilde eerlijk gezegd gewoon van de koffer af. Ze liet hem van haar arm af glijden, naar haar hand toe. “Hier. Niet meer rond laten slingeren. Anders struikelt er straks nog iemand over,” zei ze, om vervolgens de koffer omhoog naar het meisje toe te slingeren. Een gevoel van opluchting vervulde haar toen haar hand de zware koffer los liet. Dat was veel beter. Alhoewel… Shit. Hoe slim was het eigenlijk om met een zware koffer te gooien als je boven in een boom zat? Niet heel erg slim, of wel soms? Yeah. Ze moest in de toekomst misschien iets beter na gaan denken over wat ze deed. Dit was allemaal de schuld van die spin. Maar ze kon dat moeilijk als excuus gebruiken, of wel soms? ‘Ja, ik gooide die koffer naar je hoofd omdat een spin zei dat hij het een goed idee vond’. Nee, dat zou waarschijnlijk niet werken. Ze verstevigde haar greep om de tak die ze vast had, alsof ze zich voorbereidde op het ergste. Dat was eigenlijk ook wat ze deed, want ze had het gevoel alsof dit niet goed af kon lopen.

Met een koffer naar iemand gooien terwijl ze bovenin een boom zat. Elise had op zijn zachts gezegd wel eens betere ideeën gehad. Ideeën die niet als resultaat hadden dat iemand anders uit de boom flikkerde. Een fractie van een seconde leek het nog alsof het meisje de koffer simpelweg op zou vangen nadat Elise deze had gegooid, maar niets was minder waar. De tak waar het meisje op zat maakte een akelig, krakend geluid, wat aan gaf dat hij niet bestand was tegen het extra gewicht van de koffer. Elise’s gezicht vertrok. Ondanks dat ze had verwacht dat zoiets zou gebeuren, had ze gehoopt dat ze voor een keer geluk zou hebben en dat het goed zou zijn gekomen, maar dat mocht natuurlijk niet zo zijn. Het meisje slaakte een gil. Elise wilde haar hand nog naar haar uitsteken in een poging haar vast te pakken, maar het was al te laat. Ze was al buiten haar bereik. Een luide dreun gaf aan dat de blondine eindelijk de grond had bereikt. Een bezorgde frons vormde zich op Elise’s voorhoofd. Het meisje was op haar rug beland. Terwijl ze zelf nog bijna nooit uit een boom was gevallen, of in ieder geval niet van zulke hoogte, kon ze bijna de pijn in haar eigen rug voelen. Het meisje hoestte, waarna deze haar een beschuldigende blik toe wierp. Yeah, dat had ze op zijn mits moeten verwachten. Nou ja, de blik betekende in ieder geval dat haar hoofd niets hards had geraakt. Dat was in ieder geval een goed teken.

Zwijgend bleef Elise kijken hoe het meisje haarzelf overeind hees. Dit was het punt waarop ze haar verontschuldigingen aan moest bieden, of niet soms? Maar wat als het meisje een of andere vreemde mutatie had waarmee ze haar iets aan zou kunnen doen met een enkele aanraking? Dan bleef ze veel liever veilig in de boom zitten. “Bedankt voor het brengen van m’n koffer,” hoorde ze het meisje zeggen. De toon van haar stem verraadde echter dat ze alles behalve dankbaar was. Dat was dan ook begrijpelijk. Zij zou zelf ook boos zijn als iemand haar uit een boom had laten vallen. Het enige verschil was dan dat zij die persoon waarschijnlijk mee zou trekken. Elise haalde diep adem, om vervolgens een zucht te slaken. In de boom blijven zitten zou waarschijnlijk een slecht effect hebben. Misschien was het beter als ze alsnog terug naar beneden ging, al was het maar omdat ze dan weg zou kunnen rennen als het moest. Ze keek inschattend naar de takken onder zich. Ze zagen er op zich stevig genoeg uit om haar val te kunnen breken in het geval ze iets stoms deed. Ze pakte met haar handen de stam van de boom vast, zette vervolgens ook haar voeten stevig tegen de stam aan, om daarna aan haar afdaling te beginnen. Het hielp nu best wel dat ze geen schoenen had, anders had ze lang niet zo veel grip gehad. Op het moment waarop ze besloot dat ze laag genoeg was pakte ze een van de takken vast, om zich vervolgens te laten vallen.

Een onaangename schok ging door haar onderbenen heen toen Elise op de grond landde. Blijkbaar had ze toch nog iets verder naar beneden moeten klimmen. Of ze had wat verder door haar knieën moeten gaan bij het maken van de landing, dat had waarschijnlijk ook geholpen. Terwijl de grond aangenaam aanvoelde onder haar voeten, irriteerde het haar enorm hoe koud deze was. Ze wilde haar schoenen weer aan kunnen doen. Dat was helaas niet wat ze op het moment als haar belangrijkste prioriteit zag. Er voor zorgen dat de blondine haar niet nu al haatte, dat was wat ze eerst moest doen. “Luister- het spijt me dat je bent gevallen. Dat was echt niet de bedoeling. Ik probeerde te helpen, heus,” begon Elise twijfelend. Ze glimlachte zachtjes, alsof de val niets minder was geweest dan een of andere grap. “Geloof me, het was… Het was een vriend die mij vertelde dat het een goed idee was om je de koffer te brengen,” zei ze. Elise hurkte en stak haar hand twijfelend uit naar het meisje, in een poging haar overeind te helpen. Misschien zelfs een vredesoffer, als dat was hoe je het wilde zien. Een vriend. Ja, dat zou ze misschien wel geloven. En het was niet echt een leugen, aangezien ze het spinnetje ergens wel als een vriend beschouwde. Over die spin gesproken… Haar blik gleed over de grond heen. Waar was hij eigenlijk naar toe. Hij… hij zou toch niet… zijn verpletterd? Oh nee toch. Als bleek dat hij was vermorzeld door de koffer of door het meisje, dan zou ze dat zichzelf nooit vergeven.

Het meisje staarde een aantal tellen naar Elise’s hand, waardoor ze het gevoel kreeg alsof er iets vies aan zat. Ze draaide haar hand naar zich toe om te kijken of er iets op zat, maar nee. Hij was schoon. Nou ja, schoon, er zat wel wat vuil op van de boom, maar aangezien de blondine ook de boom in was geklommen was het waarschijnlijk zo dat haar handen al even vies waren. Het zou dus niet uit hoeven maken dat er een klein beetje vuil aan zat. Het meisje had haar hand uiteindelijk beetgepakt, waarna Elise haar voorzichtig overeind trok. Voor zover ze kon zien leek ze ondanks de val nog redelijk heel te zijn, wat in ieder geval al een plus was. “Het is al goed,” zuchtte het meisje. “Mijn koffer is nog heel en ik ook. Geloof ik.” Het was al goed? Ze had haar uit een boom laten vallen en dat was ‘wel goed’? Ze had geprobeerd om zich zo oprecht mogelijk te verontschuldigen, maar zo’n  reactie had ze zeker niet verwacht. Ze had op zijn minst verwacht dat ze een tweede preek zou krijgen over hoe onverstandig ze had gehandeld. Dat had ze tenminste gekregen van haar moeder, als die het zou hebben gezien. Alhoewel, zou die daar überhaupt nog om hebben gegeven? Want het was niet de eerste keer dat iemand uit een boom was gevallen dankzij haar schuld. Toen had ze wel altijd preken gekregen, over hoe ze de andere kinderen niet had aan moeten moedigen om ook in de boom te klimmen. Want klimmen was gevaarlijk. Ze zou nog eens kunnen vallen. Maar niet heus.

Onbewust gleed Elise’s blik weer over de grond heen. Nog steeds was de spin nergens te bekennen. “Ben je iets verloren?” hoorde ze het meisje vragen. Verward keek Elise haar aan. Verloren…? Oh. Natuurlijk. Elise schudde met haar hoofd. “Nee, niet echt. Nou ja… Een vriend van mij was net nog hier, maar ik zie hem nergens weer. Hij is vast weggelopen ofzo,” zei ze, alhoewel ze haar eigen woorden niet helemaal geloofde. Zo snel kon een spin van dat formaat niet lopen. Hopen kon echter nooit kwaad. Elise liep naar de koffer toe, waarna ze deze van de grond af haalde en ze het vuil van de kant die op de grond was beland af klopte. Haar blik was gericht op de plek waar de koffer zojuist had gelegen, maar opnieuw vond ze niet waar ze naar zocht. Hij was nergens te bekennen. Toen de koffer eenmaal weer schoon leek te zijn, duwde ze deze naar het meisje toe. “Hier, zo goed als nieuw. Je hebt geluk gehad, hij lijkt inderdaad nog heel te zijn,” zei Elise, om vervolgens te glimlachen. Eigenlijk was zij eerder de persoon die geluk had dat de koffer nog heel was. Waarschijnlijk zou ze behoorlijk in de problemen hadden gezeten als de koffer stuk was gegaan.

Ze wilde zich net voorstellen toen haar blik op de grond bleef hangen, op de plek waar het meisje zojuist nog op de grond had gelegen. Plat als een stuk kauwgom waar miljoenen malen overheen was gelopen lag hij daar op de grond. De spin die haar had aangemoedigd om de koffer de boom in te tillen. “Henry,” fluisterde ze zachtjes. Hij was nog zo jong geweest. Zo vol van energie en leven. En nu… nu had het levenslicht hem al verlaten. Nou ja, dat nam ze in ieder geval aan. Spinnen waren over het algemeen dood als ze zo plat waren als hij nu was. Een laatste stuiptrekking, of misschien was het zelfs maar dat hij leek te bewegen door de wind, en dat was het. Zonder iets te zeggen hurkte Elise naast het kleine lichaampje, waarna ze met haar vinger een klein gat maakte in de grond. “Sorry…” mompelde ze, waarna ze de spin voorzichtig in het gat duwde. Ze duwde het zand weer over het gat heen, waarna ze weer overeind kwam. “Sorry voor dat, ik… ik dacht dat ik iets op de grond zag. Een muntje ofzo,” zei ze. Elise glimlachte in een poging om te doen alsof ze geen grafstemming had. “Hoe dan ook… Zou ik mogen vragen wat je naam is?” vroeg Elise. Dat was een van die dingen die mensen deden als ze iemand net hadden ontmoet, right? Jezelf voorstellen? Ze geloofde in ieder geval van wel. “Mijn naam is Elise.”

“Ik ben Clementine,” had het meisje zich op haar beurt voorgesteld. Clementine, huh? Niet bepaald een vaak voor komende naam. Niet waar zij vandaan kwam, in ieder geval. Dat zou nog wat worden als ze daadwerkelijk zou proberen om de naam te onthouden. Het was een gewoonte van haar geworden om de namen van mensen al direct te vergeten nadat deze zich hadden voorgesteld. Niet omdat ze moeite had met het onthouden van namen, alhoewel, dat was misschien ook een factor, maar omdat ze er meestal vrijwel zeker van was dat ze die ander nooit meer bij zijn naam aan hoefde te spreken. Anderen spraken haar alleen aan als ze iets van haar nodig hadden en vice versa. Voorstellen was voor haar een beleefdheid, niet iets dat ze met plezier deed. Dat was in ieder geval hoe het eerst was. Misschien was het verstandig om die gewoonte af te leren, want ze had zich immers voorgenomen om een poging te doen om vrienden te maken. En dat ging helaas nogal moeilijk als ze niet eens haar best deed om de namen van anderen te onthouden. Clementine dus. Het ging waarschijnlijk nog een hele opgave worden om die naam te onthouden. Gelukkig was het maar een enkele naam, dus dat moest wel lukken. Hopelijk.

“… Bedankt voor het brengen van mijn koffer. Voor een tweede keer. En dat je me dit keer niet liet vallen,” zei Clementine. Elise fronste kort, voordat ze daadwerkelijk begreep wat er zojuist gezegd was. Het was niet vijandig bedoeld geweest, right? Zo had het in ieder geval niet geklonken. Bovendien, mensen grijnsden niet op zo’n manier als iets niet plagerig bedoeld was. “Ik kan hem weer terug de boom in dragen als je dat liever hebt?” zei ze met een opgetrokken wenkbrauw, om vrijwel direct daarna ook te glimlachen. Wel, als bleek dat Clementine haar uiteindelijk alsnog niet aan stond, dan was dat altijd nog iets dat ze kon doen. Hell, dat kon ze zelfs doen bij andere mensen die haar niet aan stonden. Daar zou ze echter geen vrienden mee maken. Of in ieder geval niet de vrienden die ze graag wílde maken. Ze wilde geen vrienden worden met mensen die er van genoten om andermans spullen in bomen te hangen. Dan zou ze bevriend zijn met zichzelf, wat toch echt iets was dat ze niet wilde hebben. Ze had al genoeg moeite met haarzelf, laat staan met een tweede versie van haar. Nee bedankt.

“Dusseh… Ben je ook nieuw hier?” vroeg Clementine. Oh, natuurlijk. Daar had ze eigenlijk meteen aan moeten denken. De koffer. Was ze net aangekomen? “Yeah, kinda. Ik ben hier nog maar een paar nachten. Ik had je een rondleiding aan geboden als ik wist wat waar lag, maar… dat is helaas niet het geval. Ik ben al blij dat ik de weg naar de badkamer kan vinden,” zei Elise. Ze grinnikte zachtjes. Ze vroeg zich af waar ze precies mee bezig was. Normaal had ze nooit echt een drang om met andere mensen te praten, laat staan om een gesprek te voeren over ditjes en datjes. Het voelde vreemd om over dit soort dingen te praten. Om moeite te doen om een bepaalde indruk op iemand achter te laten. Was dat wat ze nu deed? Een poging doen om te lijken op een vriendelijk persoon? Want zich voor doen als iemand die ze niet was, was zeker niet iets wat ze wilde doen. “Jij bent net aangekomen, neem ik aan?” zei Elise om hierbij naar de koffer te kijken. Het moest wel. “Ik was eigenlijk van plan om het gebied om de school heen wat te verkennen, maar… als je wilt kan ik je wijzen waar de kamers zijn? Ik bedoel… Dat is wel het minste wat ik kan doen na dat incident van net."

Zoals de koffer al had doen vermoeden, net zoals dat ze ‘ook’ in haar vraag had gebruikt, bleek Clementine inderdaad pas net aangekomen te zijn op het eiland. Het gaf haar een vreemd maar desalniettemin bevredigend gevoel om te weten dat ze langer op de school was dan iemand, al scheelde het maar een paar dagen. Ze had eindelijk eens het gevoel dat ze dingen wist die iemand anders misschien niet wist. Niet dat ze echt iets had om mee te kunnen pronken. Het enige waar ze trots op kon zijn was letterlijk dat ze de weg van haar kamer naar de voordeur kon vinden, en dat ze zo ongeveer wist hoe ze de kantine moest vinden, wat eigenlijk ook niet geheel onbelangrijk was. Nou ja, het gaf haar in ieder geval een goed gevoel, dat was waar het om ging. Haar voorstel werd afgeslagen. In plaats daar van bleek Clementine een ander idee te hebben. “… Eigenlijk klinkt dat verkennen aannemelijker in mijn oren. Dan weet ik ook meteen wat meer van de school,” had de blondine gezegd. Elise fronste. Dat was zeker niet wat ze had verwacht. Ze had ergens gehoopt om weer alleen te kunnen zijn nadat ze Clementine de weg had gewezen. Want dat was waarom ze in de eerste instantie naar buiten was gegaan, om zo min mogelijk mensen tegen te komen. Maar dat plan was allang in het water gevallen, of niet soms?

“Vind je het erg als ik meega?” vroeg Clementine. Elise fronste. Goede vraag. Vond ze dat erg? Ergens wilde ze haar niet afwijzen. Ze had het gevoel dat ze verschrikkelijk lomp over zou komen als ze dat deed. Ze was misschien niet de meest tactvolle persoon, maar ze wist heus wel wat afwijzing was. Wie weet was wat gezelschap zelfs wel wat ze nodig had. “Waarom ook niet. Wat gezelschap kan geen kwaad. Bovendien is  het veel leuker om samen te verdwalen dan alleen,” zei ze uiteindelijk. Iemand die vrijwillig bij haar wilde zijn. Dat was nieuw. Alhoewel, andersom gold dat eigenlijk ook nu ze er over nadacht. Ze deed een activiteit samen met iemand. Dat was bijzonder voor haar doen. “Ik denk alleen niet dat het verstandig is om richting het strand of naar het bos te gaan. Het lijkt me dat het daar in ieder geval niet prettig is om te lopen als je een koffer met je mee moet nemen?” zei Elise. “Al helemaal niet als we de bomen in gaan,” mompelde ze daar vervolgens vrijwel onverstaanbaar achteraan. Was het dan überhaupt verstandig om buiten de muren van de school te gaan?

“We kunnen de school van binen gaan verkennen, I guess? Tenzij je het niet erg vind om die koffer mee te moeten sjouwen?” stelde Elise voor. Voor zover ze wist was de school zelf ook behoorlijk groot. Groot genoeg om er voor te zorgen dat het waarschijnlijk nog een tijdje duurde voordat ze er de weg zou kunnen vinden zonder eerst meerdere keren te moeten verdwalen. Eigenlijk had ze zelfs moeten beginnen met het verkennen van de school in plaats van dat ze de rest van het eiland wilde zien. Maar zeg nou zelf, wat was er verleidelijker dan het vinden van een geschikte boom om dutjes in te kunnen doen? Niets, toch? Bovendien, het gaf haar een verstikkend gevoel om constant binnen te moeten zitten. Ze hield van frisse lucht. Van buiten zijn. Actief doen, nou ja, tot op een bepaald niveau. In dingen klimmen om te kunnen slapen. Dat was wat actief doen was in haar ogen. Gym was bah. Samen met andere mensen zweten? Nee bedankt.

Een paar seconden lang voelde ze zich slim omdat ze een alternatief had verzonnen voor het verkennen van de omgeving. Nou ja, ze gingen nog steeds op een soort van ontdekkingsreis, maar dan in een kleiner gebied. Want de school was vast en zeker kleiner dan de rest van het eiland. “Yeah, dat lijkt me een goed plan. Of heb je dat al gedaan?” vroeg Clementine. Elise schudde met haar hoofd. Niet echt, in ieder geval. Niet uitgebreid. Het grootste deel van de school had ze nog nooit gezien, dus waarom zou ze dat nu niet doen? “Mijn koffer kan ik niet echt dragen… Het is best zwaar en helaas heb ik geen mutatie die me supersterk maakt ofzo.” Elise knikte. Super sterk zijn. Dat zou tenminste een mutatie zijn waar ze iets aan had gehad. Maar nee. In plaats daarvan kon ze aan dingen blijven plakken en af en toe wat plakkerig spul ophoesten, als dat zelfs ook maar een echte mutatie te noemen was. Behalve dat ze goed kon klimmen was haar mutatie meer irritant dan iets anders. Het enige goede wat haar mutatie haar had opgebracht was dat ze eindelijk weg was van haar oude school. Weg van huis. En dat was eerlijk gezegd toch best wel een plus.

“Euhm… Leid de weg?” zei Clementine, het handvat van haar koffer vastpakkend, “ik volg wel.” Oh. Right. Clementine kende de weg hier nog slechter dan haar. “Deze kant op,” zei Elise, met haar hoofd wenkend naar de ingang van het gebouw. Elise begon met een langzame pas richting het gebouw te lopen, verwachtend dat Clementine haar vanzelf wel zou volgen. Waar wilde ze eigenlijk naar toe gaan? Niet richting de lokalen in ieder geval. Daar bleef ze voor nu het liefst zo ver mogelijk bij uit de buurt, al helemaal als er lessen werden gegeven. Voordat het verplicht was stelde ze het ontmoeten van haar leraren zo graag mogelijk uit. Ze had slechte ervaringen met leraren. En alhoewel de leraren van deze school waarschijnlijk niet zo verschrikkelijk zouden zijn als die van haar vorige, wilde ze dat risico liever niet nemen. Elise duwde de deur open, om deze open te houden voor haar metgezel. “Welkom op de school, zou ik zeggen,” zei Elise met een speelse glimlach om haar lippen. Een wat late welkom, weliswaar, en al helemaal niet een officiële, maar het ging om de gedachte.

Elise liet haar blik langzaam rond glijden. Ze waren binnen. Wat nu? Gewoon maar ergens naar toe lopen? Het was niet alsof ze precies wist waar ze naar toe zouden gaan, welke kant ze ook maar op zouden gaan. “Hmm… Die gang in?” zei Elise, een lange, lege hal in turend. Normaal zou ze niet in haar eentje zo’n gang in willen gaan. Veel te leeg. Veel te weinig plekken waar ze zich kon verstoppen. Maar aangezien ze samen met Clementine was… Waarom ook niet. “So, uhm…” begon Elise. Ze voelde zich bijna verplicht om een gesprek te beginnen, alhoewel ze niet zeker was waarom. Ze was er niet aan gewend om samen te zijn met andere mensen, al helemaal niet als het in stilte was. De stilte voelde verkeerd aan voor haar. Ze moést een gesprek op gang proberen te brengen. Dat was hoe ze zich voelde. En het was een rotgevoel. “Je had het daarstraks over je mutatie. Dat hij je niet supersterk maakt, ofzo. Wat voor mutatie is het dan wel, als ik vragen mag?” vroeg ze twijfelend. Was dat iets waar ze naar zou mogen vragen? Want dat was immers waarom iedereen hier was. Om een mutatie.