Not The Best Idea I Had

Ze vond het raar om zo door de gang te lopen. Het gaf haar een onaangenaam gevoel. Alsof ze iets verkeerd deed. Het was een vervelend, oncomfortabel gevoel, waarvan ze hoopte dat het zo snel mogelijk weer weg zou gaan. “Mijn mutatie is niks bijzonders. Ik heb een paar… Dierlijke trekjes,” beantwoordde Clementine haar vraag. Elise trok een enkele wenkbrauw op. Niet echt een uitgebreide beschrijving. Sterker nog, ze voelde zich eerder verward dan dat ze een idee had wat de mutatie van de blondine was. Het maakte haar eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger. Verder vragen deed ze echter niet, ze had niet het gevoel dat ze daar iets mee zou bereiken. Bovendien, als de blondine had willen vertellen wat haar mutatie precies inhield, dan had ze dat wel gewoon gezegd. En anders zou ze wel een of andere mysterieuze toon aan haar stem toegevoegd ofzo. Nee, het leek haar op het moment maar beter om het er gewoon bij te laten.

Verrassend genoeg was het zo dat Clementine niet vroeg wat haar mutatie was, iets dat ze wel wist te waarderen. Ze had er namelijk niet echt naar uit gekeken om te moeten vertellen hoe goed ze wel niet was in het uitspugen van spinnenwebben. Misschien was haar vraag gewoon wat te persoonlijk geweest. Of Clementine mocht haar niet. Wilde het gesprek niet gaande houden. Dat was nog steeds een optie.
“Dus…” klonk de stem van de blondine. “… Enige hobby’s? Ik bedoel, als we toch persoonlijke vragen gaan stellen…” Elise fronste. Yeah, haar vraag was dus echt iets te persoonlijk geweest. Wel, daar was nu niets meer aan te veranderen. Clementine glimlachte, wat voor haar aangaf dat ze het niet kwaad bedoelde. “Die van mij zijn best obvious. Rondhangen met dieren. Denk ik. Telt dat als hobby? Ik bedoel. Ik zing wel eens. En luister muziek.” Elise grinnikte zachtjes. Hobby’s, eh? Die had ze wel. Nou ja, die zou ze in ieder geval moeten hebben. Telde proberen om zo weinig mogelijk tijd thuis te spenderen als een hobby? Vast niet. Shit. Nu moest ze proberen om iets interessants te zeggen.

“Rond hangen met dieren. Yeah, dat zou je ook een van mijn hobby’s kunnen noemen, alhoewel het technisch gezien niet echt dieren zijn. Eerder… spinnen,” zei Elise twijfelend. De meeste mensen haatten spinnen. Waren zelfs bang voor ze. Maar… ergens gokte ze dat Clementine niet een van die mensen was, alhoewel ze niet precies wist waarom. Misschien om de opmerking over dieren die ze had gemaakt. Of dat ze zei dat haar mutatie iets met dieren te maken had, zelfs al kon dat nog steeds echt van alles betekenen. “Vooral een bepaalde spin. Mijn huisdier. Huis spin. Vriend. Ding. Ik kocht haar toen ze nog nauwelijks zó groot was,” zei Elise, om vervolgens haar vingers een klein stukje uit elkaar te houden. Yeah. Toen Banana nog schattig was geweest. Écht schattig. Ze was nu natuurlijk nog steeds schattig, maar ze was groter. En iedereen wist dat dingen veel schattiger waren als ze nog klein waren.

“Ik heb haar zelfs mee kunnen nemen. Naar deze school, bedoel ik. Ze zit op m'n kamer. Dunno of spinnen echt je ding zijn, maar ik kan haar een keer laten zien, als je wil? Ze is alleen wel al een stuk groter dan toen ik haar kreeg,” zei Elise vervolgens, om haar handen nu een stuk verder uit elkaar te houden. Yeah, Banana was echt behoorlijk gegroeid sinds ze haar had gekregen. “Ik… ik snap het natuurlijk als je niet wilt. Spinnen zijn niet bepaald de meest geliefde wezens. Al helemaal niet als ze groter zijn dan een gemiddelde huisspin.” Ze had het gevoel alsof ze nu ontzettend stom over kwam. Een spin noemen als haar hobby. Het leek bijna of ze geen leven had buiten haar huisdier om. Oh, wacht. Dat was eigenlijk ook zo. Ha-ha. Nou ja, er waren natuurlijk ook nog wel andere dingen waar ze plezier in had. Die haar konden vermaken. Muziek luisteren, zoals Clementine ook al had gezegd. Een goed boek lezen. Films kijken. Slapen. Dat soort dingen. Maar… dat waren stuk voor stuk dingen die ze niet echt als hobby’s zag.