[AC] Being alone doesn't make you weak, like some people think [open]

De jongen zat gewoon rustig tegen de muur aan. Hij schonk geen aandacht aan zijn omstanders en waarom zou hij ook? Niemand die voorbij kwam trok zijn aandacht. Misschien dat het kwam doordat ze er zo braaf uitzagen. Brave leerlingen die naar school gingen om met hun mutatie om te leren gaan. De enige reden dat de jongen genaamd Xylon naar deze school was gekomen was voor de vrijheid. Alles was beter dan je dagen doorbrengen geïsoleerd van de rest. Nu kon hij tenminste terug wat genieten van zijn leven en dat was wat Xylon deed. Genieten. Met twee vingers haalde hij de sigaret uit zijn mond, zodat hij vervolgens de rook kon uitblazen. Bijna keurend keek hij voor enkele seconden naar de peuk, om die vervolgens plat te duwen op zijn eigen arm. Het zou warm moeten zijn, het zou zijn huid moeten verbranden en hij zou een kreet moeten uitslaan van pijn. Maar geen van die zaken deed hij. Nadat de peuk wat was gedoofd gooide hij deze weg. Het zwart dat de sigaret had achtergelaten op zijn arm wreef hij met wat speeksel weg en zelfs nadat het zwart weg was, was er geen rode vlek te zien. Niets dat aangaf dat hij zich had verbrand en dat zijn huid nu geïrriteerd was. Het was ook rond die zelfde tijd dat er eindelijk iemand naar buiten kwam die iets of wat zijn aandacht trok. Wel ja, het was haar uiterlijk dat vooral Xylon zijn aandacht trok.

Voor een korte tijd had hij enkel naar haar liggen kijken. Hij volgde iedere beweging en zag hoe ze bij de fontein ging zitten. Ze begon wat met het water te…spelen? Dat was wel de goede benaming. Meer dan dat deed ze in ieder geval niet meer. Zo ver ging Xylon zijn interessen dan ook. Toch overweeg hij om naar haar toe te gaan. Hij kon de rest van de dag in zijn eentje doorbrengen en mensen irriteren. Of hij kon eens sociaal wezen en dan mensen irriteren. Met zijn lippen wat getuit overwoog Xylon beide mogelijkheden. Uiteindelijk plaatste hij zijn handen op de grond naast hem om zich zo overeind te duwen. De 2de mogelijkheid werd het. Hij klopte de achterkant van zijn broek nog af voor dat hij naar haar toe ging. De dag was vrij koud, maar toch had hij enkel maar een losse T-shirt aan met daarover een zwarte vest waarvan hij de mouwen had opgerold. Het was dat zijn lichaamstemperatuur constant verward werd. Hij had het niet echt nodig. ‘Van een keer glimlachen zal je heus niet sterven.’ zei Xylon terwijl hij zelf wel een glimlach op zijn gezicht had. Zijn handen had hij ondertussen in zijn broekzakken gestoken. ‘Of ben ik je glimlach gewoon niet waard?’ zijn hoofd hield hij een tikkeltje schuin.

Xylon had totaal geen problemen met het aanspreken van mensen, daarvoor had hij zelfvertrouwen genoeg. Hij kon gewoon naar mensen toe gaan en ene gesprek proberen aan te gaan. Zo simpel was het. Natuurlijk hing het er ook van de persoon af of dat het gesprek ging blijven duren. Hij kon blijven praten maar als de andere gewoon zweeg en knikte dan deed hij ook geen moeiten niet meer. Xylon zag niet in waarom hij dan wel moeiten zou moeten doen. Nu probeerde hij hetzelfde. Hij had gewoon iemand aangesproken die hem iets interesseerde. De eerste reactie die hij had gekregen was niet echt degene waar hij op had gehoopt. Ze deed niet eens de moeiten om te glimlach. Xylon zoals hij was moet er natuurlijk iets over zeggen en dat was ook precies wat hij deed. Haar antwoord deed enkel één wenkbrauw bij hem omhoog gaan, zeker toen er uiteindelijk wel een glimlach op haar gezicht kwam. ‘In wat voor deprimerende wereld leef jij als je niet eens één reden hebt.’ antwoorden de jongen nog. Het feit dat ze eerst zei dat ze geen reden had, maar vervolgens tot glimlachte riep enkele vragen bij hem op, maar daar zei hij maar niets over.
Een glimlach waarbij hij én mondhoek omhoog trok verscheen op zijn gezicht zodra dat ze achter zijn naam vroeg. Eén had haalde hij uit zijn broekzak en stak die voor zich uit zodat het meisje die kon schudde tijdens de kennismaking. ‘Xylon, en met wie heb ik te maken?’ zei hij nog steeds met dezelfde glimlach. Zijn hand had de jongen niet uitgestoken uit formaliteit, maar eerder voor zijn eigen vermaak. Door het vuur dat door zijn  aderen stroomde had zijn huid constant dezelfde temperatuur als vuur. Warmer zelfs als Xylon wou. Voor mensen die niet hitte bestendig waren kon het wel eens verkeerd aflopen. Wel ja, het was vaak best grappig. Mensen die flipten vanaf het moment dat ze hem aanraakte. Het was ook de perfecte test om te weten of iemand het vuur element bezat. Vaak zorgde dat ervoor dat die persoon er geen last van het. Als de persoon er last van had was het alleen maar leuker.

Voor zijn eigen vermaak had Xylon zijn hand uitgestoken toen dat hij zich had voorgesteld. Wat had hij anders moeten doen? Het was dat hij zich verveelde, en tegen die verveling moest je iets doen. Ze had zichzelf voorgesteld als Bella. ‘Een mooie naam voor een mooi meisje.’ zei hij nog vriendelijk. Gewoon charmant doen, dat helpt vaak. Uiteindelijk nam Bella toch zijn hand aan. Ze had hem echter sneller weer los gelaten dan dat ze hem had aangenomen. Een zacht gegrinnik kon Xylon dan ook niet tegen houden. Ja het was gemeen, en hij zou zo’n zaken niet mogen doen, maar hij ging zichzelf niet veranderen gewoon omdat hij nu op een mutantenschool zat. ‘Persoonlijk vind ik van wel. Jammer genoeg deelt niet iedereen die mening.’ hij eindigde met het ophalen van zijn schouders. Doen alsof hij zeer teleurgesteld was dat niet iedereen zijn mening deelden. Het was alleen niet meer dan een act van Xylon. Het maakte hem vrij weinig uit wat mensen van hem vonden en of ze dezelfde mening hadden. ‘Maar ja, niet iedereen heeft zo’n goede humor als mij.’ vervolgde hij nog. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Ondertussen had hij iedere beweging zitten volgen die dat Bella maakte. Van hoe ze haar hand weg trok tot het water dat ze omhoog liet zweven. Met zijn hand veegde Xylon een zwarte lok uit zijn ogen. Niet dat het veel effect had want het viel toch weer op dezelfde plek. Bella had ondertussen water op haar hand gelegd om het te verkoelen.
Toen ze begon over dat water vast zijn tegenpool is tuiten Xylon weer zijn lippen terwijl hij nadenkend rond keek. Wel ja, vuur was te blussen met water, dus hij vermoede dat het wel zo was. Zolang er niet teveel in zijn bloedbaan kwam was het allemaal goed. Als ze het nu op hem zou gebruiken was hij enkel nat. Geïrriteerd en nat. Vooral geïrriteerd. Uiteindelijk knikte hij zacht voor dat hij Bella weer aan keek. ‘Zo kan je het wel zeggen ja.’ zei Xylon gevolgd door een bijna onschuldige glimlach. Zijn blik gleed uiteindelijk naar het water dat ze vast had. Hooo nee, dat ging ze niet doen. Ze ging hem niet nat maken. Het zou wel opdrogen, en vrij snel, maar hij zou nog steeds nat geweest zijn. Beide wenkbrauwen trok hij op en zijn armen sloeg hij over elkaar heen.

Hij had het kunnen verwachten. Sterker nog, hij wist bijna dat het eraan zou komen. Het water kwam over hem heen, en het was gewoon van Bella haar gezicht af te lezen dat ze het leuk vond. Dat ze blij was met wat ze had bereikt. Wel, veel goeds was dat niet. De irritatie was dan ook gewoon van Xylon zijn gezicht af te lezen. Een paraplu? Dat was haar opmerking. ‘Dat had je niet moeten doen.’ sprak de jongen. Enkele tellen later begon damp op te stijgen van zijn lichaam en begon al het water te verdampen. Voor een tijd waren er donker rode strepen zichtbaar op zijn lichaam. Die strepen ontstonden doordat zijn aders meer op het oppervlakte kwamen liggen en het vuur erin gewoon harder ‘stroomde’. Het was iets dat hij altijd had wanneer hij kwader werd, of gewoon zijn temperatuur omhoog wou laten gaan. Het hielp in ieder geval wel, want uiteindelijk was al het water opgedroogd, enkel zijn haar was nog wat nat. De rode strepen begonnen ook weer te verdwijnen, maar de uitdrukking op zijn gezicht bleef hetzelfde; geïrriteerd. ‘Nu vindt jij zelf vast heel grappig.’
Het was eigenlijk Xylon zijn verdiende loon, maar geen haar op zijn hoofd dat eraan zou denken om dat ooit toe te geven. Hij zou het zelfs niet tegen zichzelf toegeven want het was toch zeker niet zijn schuld dat ze zijn hand aannam? Het enige dat hij gedaan had was zijn hand uitsteken, zij had het aangenomen. Of het expres was? Ja, maar dan nog was het haar eigen schuld. Zij was degene die het water had bestuurd en het boven hem had gehouden. Xylon gebruikte de ring rond zijn recht duim om een klein sneetje te veroorzaken aan zijn andere hand. Op de ring zat namelijk een klein mesje, niet schadelijk, enkel om kleine sneetjes mee te kunnen maken, maar het was alleen maar daarvoor nodig. Meer had hij ook niet nodig. Uit het sneetje dat kwam echter geen bloed. In plaats daarvan verscheen er in de palm van zijn hand een klein balletje vuur. Rustig zette hij enkele stappen naar voor om de afstand tussen hun terug te verkleinen.  

Xylon moest toegeven dat hij soms echt blij was met de mutatie die hij had. Er waren verschillende mensen die lang niet zoveel geluk hadden. De hadden een onhandige mutatie of één waar je helemaal niets aan had. Natuurlijk had zijn mutatie ook zijn nadelen. Zo was het moeilijker voor hem om lichaamscontact te maken. Gewoon omdat zijn huid te warm was. Waarschijnlijk was er wel een manier om die te verlagen, maar die had hij nog niet gevonden. Daarom dat hij ook op een school zat. Hier gingen ze hem hopelijk leren om zijn mutatie nog beter onder controle te houden. Tenzij dit net zo’n nutteloze school was als degene waar hij vroeger op had gezeten. Langs de andere kant was Xylon dan weer super dankbaar voor zijn verhoogde temperatuur. Ja, hij was nat geweest, maar het water had hij gewoon kunnen laten verdampen. Zijn kleren waren terug droger, enkel zijn haar was nog nat, maar dat was ook al sterk geminderd. Bella had er alleen maar voor gezorgd dat de jongen nu kwaad was. Zonder reden, want het water was zijn eigen schuld geweest, maar zo was hij nu eenmaal. Als je de dingen had gedaan die hij had gedaan, dan was je nu eenmaal niet het lieve, brave jongetje dat met een loly in zijn mond rondliep.
Nadat ze zijn woorden had herhaald kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij grinnikte en schudde traag zijn hoofd. ‘Kon je werkelijk niets beters verzinnen?’ zei Xylon toen hij haar eenmaal weer aan keek. Eén wenkbrauw had hij vragen opgetrokken. Uit het sneetje in zijn duim was er ondertussen vuur gekomen. Het kleine bolletje liet hij rustig tussen zijn vingers draaien, en iedere keer dat het langs zijn duim kwam werd het groter. Toen ze vroeg of Xylon haar ging verbranden lachte hij zacht. ‘Wat denk je dat ik ben? Natuurlijk ga ik je niet levend verbranden.’ zei hij nog steeds lachend. ‘Ik ben net vrij, en ik ga het niet riskeren om weer weg te moeten.’ dat was de enige reden die hem op dit moment tegen hield om haar niet toch te verbranden. De bol vuur liet hij ondertussen naar Bella zweven, en met de nodige afstand tussen haar en het vuur liet hij de bal rond haar cirkelen. ‘Je hebt hopelijk geen schrik van een beetje vuur?’

Met een frons op zijn gezicht keek hij haar aan. Zei ze nu werkelijk wat hij dacht dat ze hem zei? Was het soms een uitdaging geweest, want als dat het geval was dan was het een hele domme uitdaging geweest. Een grijns kwam op zijn gezicht en Xylon sloeg zijn armen over elkaar. ‘Dus ik zou het lef er niet voor hebben?’ vroeg hij. De vuur bal liet hij ondertussen nog sneller om haar heen gaan. Ze was werkelijk de verkeerde aan het uitdagen. Sterker nog, volgens hem wist ze niet eens waar ze mee bezig was. In de jongen zijn ogen probeerde Bella alleen maar stoer over te komen. ‘Ben je zeker dat je het wilt uittesten?’ ze zou eens moeten weten waar toe hij allemaal in staat was. Hij had niets voor niets opgesloten gezeten. Het was echter niet zo dat hij een moordenaar was. Zeker niet. Als iemand zou sterven door zijn doen zou hij er kapot van zijn. Xylon zou het zichzelf nooit kunnen vergeven. Iemand verwonden was dan iets dat hij wel al had gedaan, net zoals dat hij bij veel mensen had ingebroken en veel gestolen had. En dan niet enkel in huizen. Ook winkels en banken waren aan bod gekomen. Hij had veel gestolen, had veel geld maar uiteindelijk eindigde hij met niets. Alles was hij kwijt. Enkel zijn vrijheid had hij nog. De grijns verdween uiteindelijk van de jongen zijn gezicht. Op hetzelfde moment liet hij de bal vuur ook achter Bella stoppen, vlak achter haar rug, om die vervolgens naar voor te laten schieten. Als ze het kon ontwijken had ze geluk, als het haar totaal niet kon ontwijken zou de bal tegen haar rug vliegen en vervolgens weer naar achter schieten. Het was niet de bedoeling om haar permanente letsel te bezorgen. Laat staan dat hij ervoor wou zorgen dat ze hard gewond was. Hij wou enkel aan tonen dat hij het lef wel had, enkel wou hij niet van school gestuurd worden. In ieder geval, nu wou hij enkel laten zien dat hij het lef wel had. Hoe het verder zou gaan hing van Bella af.