Do you wanna build a snowman?

Langzaam bewoog hij zijn ogen heen en weer, liet ze over iedere regel van de pagina heen glijden. Pas aan het einde van de pagina stopte dit automatisme en bleef hij met een frons naar het laatste woord staren. Wat precies had hij nou eigenlijk gelezen? De frons veranderde langzaam in een geïrriteerde blik waarna hij het boek dichtklapte en neer legde om er vervolgens zijn wang op te plaatsen en zo half op de tafel te liggen. Het mocht dan voor zijn eigen bestwil zijn dit alles, maar hij kon zich gewoon nog niet genoeg concentreren. Er waren teveel mensen om hem heen en het feit dat hij alles voelde binnen een straal van acht meter hielp niet echt mee.
Het was wel zo dat het hier al vele malen minder was dan eerst, ook omdat er minder men-… Mut-… Wezens waren. Toch nam het niet weg dat zijn concentratie alsnog gelijk stond aan nul. Het was zowat onmogelijk om je te concentreren met zoveel afleiding om je heen. Het waren niet enkel de mutanten die hij voelde, ook andere dingen, maar deze waren er het meest en meestal ook het grofst. Gelukkig had hij wel niet meer iedere keer hoofdpijn door het teveel aan prikkels dat hij binnenkreeg, soms wel een klein beetje – maar het kon niet tippen aan hoe het eerst was. Soms zweerde hij dat zijn hoofd gewoon zou exploderen, het had hem echt niet verbaasd als het ook echt was gebeurd – hoewel hij dan nog moeilijk zou kunnen denken.

Ietwat teleurgesteld keek de jongen naar het lege schrift dat daar lag, een pen die naar het midden was gerold en vervolgens het dichtgeklapte boek voor zich. Natuurlijk wilde hij dolgraag zijn huiswerk maken, hij wilde zijn dankbaarheid tonen door zijn uiterste best te doen en dit te laten blijken uit zijn resultaten: maar het feit dat hij vrijwel niet kon concentreren hielp niet. Hoe moest hij nou ook maar iets doen als hij niet eens verder kon komen dan pagina één in dat boek? De bedoeling was om wel vijf pagina’s de analyseren en daarna de bijbehorende opgaves te maken, maar het kwam er gewoon niet van. Hoe hard hij ook probeerde.
Uiteindelijk plaatste hij zijn handen ietwat hard op het bureau en zette hij zich af, kwam zo overeind en liep weg. Misschien als hij een frisse neus ging halen dat hij dan ook een helder hoofd kreeg en het opnieuw kon proberen want zo ging het niet lukken, hij focuste zich teveel op andere dingen.
Hij pakte zijn jas en deed deze aan, pakte nog een sjaal en muts waarna hij de kamer verliet. De muts tussen zijn lippen geklemd deed hij de sjaal om, nadat dit klusje was geklaard deed hij zijn muts op. Helemaal klaar om te gaan. Met een ietwat vreemde pas liep hij naar de deur, er zaten soms een soort van hopjes tussen zijn passen – alsof hij op het ritme liep van een of ander lied: maar het was zo stil als wat, op het geluid die zijn voetstappen maakten na dan. Een van de dingen die hij had gedaan was door dingen te vertalen naar trilling van de bas van een liet, want het waren immers trillingen die hij voelde – nou het was het beste waar je het mee kon vergelijken. En in plaats van zich er vierentwintig zeven aan te irriteren probeerde hij er aan te wennen, want afleren zat er niet in.

Zonder enige moeite opende hij de deuren, dat was dan het gedeelte van zijn mutatie dat hij volledig onder controle had. Hij deed een paar passen verder en hoorde hoe de sneeuw kraakte onder de zool van zijn schoenen. Het was best lang geleden dat hij in aanraking was geweest met het witte, poederachtige spul. De jongen draaide zich om, keek naar de deuren en hield zijn adem even in. Hij schudde zijn armen even waarna hij stevig ging staan en zijn beiden handen ophief. Eens kijken of dit zonder enige problemen kon…
Uiterst langzaam bewoog hij zijn handen naar elkaar toe en zag hij hoe de deuren deze beweging volgden. Zijn adem inhoudend sloot hij ze, waarna hij zijn armen liet zakken en een scheve grijns op zijn gelaat liet verschijnen. Dat was nog best goed gegaan. Gewoon rustig aan en dan ging alles altijd wel goed, maar misschien lag het ook meer aan de angst om iets helemaal verkeerd te doen dat hij altijd tegen de grenzen aanliep. Zijn grenzen, niet die van de mutatie. In vergelijking waren de mogelijkheden ervan eindeloos.

Lang bleef hij er niet bij stilstaan, hij draaide zich alweer om en trok zijn sjaal met een vinger wat meer omhoog. Het was nog best frisjes buiten, maar dat was niet erg. Hij voelde dat er andere personen op zijn pad waren, maar besloot om niet uit te wijken. Ooit zou hij de confrontatie aan moeten gaan, waarom nu niet nu hij alles nog goed ordelijk kon houden? Dit was juist een heel goed moment.
De twee kwamen al snel inzicht, maar het was duidelijk dat ze elkaar niet goed tot nauwelijks kenden. De afstand tussen de twee verraadde het. Ook hij behield zijn afstand. Niet dat hij niemand vertrouwde, maar hij voelde er geen behoefte voor om zich ergens in te mengen wat kon leidden tot een ruzie of iets dergelijks. Hij wist de huidige situatie niet en moest deze nog leren kennen.
Beiden waren meisjes. Dat maakte dingen er niet gemakkelijker op, zo verstopte hij zich nog meer in zijn sjaal. Nee, hij was niet verlegen – laat staan dat hij preuts was… Oké, misschien een beetje, maar het is wel zo dat de omgang tussen beiden geslachten toch anders is. De kans dat je als freak wordt bestempeld of als pervers wordt gezien omdat je een meisje één seconde te lang aankijkt is iets te groot naar zijn mening.
Uiteindelijk krabde hij even aan zijn pols waarna hij zachtjes mompelde: ‘Nou dit is… Awkward.’ Hij wist niet hoelang het stil was geweest, maar voor zijn gevoel langer dan de standaard stilte. Echter durfde hij niks meer dan die uitspraak te maken en soms een vluchtige blik op één van de twee te werpen waarna hij zijn blik weer even op de grond richtte. De enige plek die echt veilig voelde om naar te kijken moment.

_{Zo hebben we die eerste post ook weer gehad.}

Veel sociale vaardigheden had hij niet, maar wel genoeg om zich te kunnen redden. Natuurlijk bleef nieuwe mensen ontmoeten nog een obstakel en voornamelijk omdat hij slecht was in de situatie inschatten – omdat zijn tijdsbesef ook niet zo super was. Het enige waar hij zeker van was, was dag en nacht: want dat was lekker simpel. Echter dwaalde hij door de dag heen zoveel af dat het moeilijk was om het exacte tijdstip op een moment te weten, misschien moest hij eens een horloge kopen. Echter had hij niet echt iets gehoord over plekken waar hij dat zou kunnen doen op dit eiland en of hij er überhaupt wel af mocht was ook een goede vraag. Niet dat hij het erg zou vinden als het antwoord nee zou zijn: hij voelde zich hier eigenlijk best wel vrij, vooral als hij de situatie vergeleek met hoe het er vroeger aan toe ging.

Zo was zijn reactie op de situatie ook incorrect geweest: hij was een buitenstaander en had onmogelijk kunnen weten of de stilte die plaatsvond een ongemakkelijke was of een doodnormale. Daarbij ging hij ook gelijk weer teveel nadenken en wilde hij zo graag een goede indruk maken, bang dat dingen misschien verkeerd zouden uitpakken voor hem, dat hij de fout had gemaakt door iets te zeggen zonder echt goed de situatie te analyseren. Zo kreeg hij ook een reactie die hij niet had gewild: een van de twee opende haar mond en begon uit te leggen hoe de situatie alles behalve awkward was en dat zijzelf awkward was – als er al iets was dat awkward was.
Met een glim van lichte paniek in zijn ogen keek hij naar haar. Nee, zo had hij het niet bedoeld! Hij had niet de bedoeling gehad om haar te beledigen, om haar in een slecht dag licht te zetten; alles behalve zelfs. Echter kon hij geen woorden over zijn lippen krijgen, zijn adem was een beetje gestokt in zijn keel door de lichte paniek die steeds meer de overhand begon te nemen – totdat het blonde meisje wat zei, zijn nare gedachtestroom hiermee abrupt stopte.
De situatie bleek dus leuk te zijn en niet awkward, zijn fout was recht gezet nu. Hoopte hij. Het blonde meisje stelde zich voor als… Vasi-… Vasieli-… Zelfs in zijn gedachtes kreeg hij de naam niet na gesproken. Ze had de sneeuwpop een hoofd gegeven en terwijl ze dat had gedaan had hij de hele tijd naar haar gestaard. Staren was iets wat hij wel vaker deed, onbewust. Maar om de een of andere manier was het bij haar erger, zij het ook zo dat hij in zijn hoofd zijn uiterste best deed om die naam goed te krijgen. Maar de verlossing kwam al snel wanneer ze zei dat Lissa ook goed was. ’Mikhail,’ het kwam nogal snel over zijn lippen, alsof hij zijn naam aan haar wilde opdringen, ’Mijn… Naam is Mikhail…’ De tweede zin was zacht geweest en hij had zelfs zijn blik afgewend omdat hij doorhad hoe dom hij wel niet over moest komen. Hij was ook zo’n expert als het aankwam op zich voorstellen.
Uiteindelijk keek hij maar naar het andere meisje, de brunette. Alleen haar naam was nog onbekend, hij wist enkel en alleen dat ze zichzelf als awkward had bestempeld dankzij hem – waardoor hij overigens weer een steek voelde van spijt. Misschien zat hij dingen weer te overdenken, maar hij zat er echt mee.

<sub>Okay, hij doet vrij weinig - sorry. Maar ik wist even niks
+ Interpreteer ik de mutatie van Lissa trouwens goed ö ?</sub>

Het was ergens vrij apart dat de meeste mensen toch gewoon zo hun naam prijsgaven. Hijzelf had er niet zo heel veel problemen mee, maar hij kon zich voorstellen dat anderen het wel vervelend zouden vinden. Weer denkend over het feit dat ze toch een soort van outcasts bleven in de normale mensenmaatschappij en dat voor nare gevolgen zorgde. Dan zou je ook denken dat je wantrouwend wordt naar alles en iedereen, als iedereen toch maar naar doet. Toch had hij het weer eens mis, het zou niet de eerste keer zijn. Er zaten zoveel gaten in zijn realiteit die hoognodig gevuld moesten worden met juiste kennis over bepaalde zaken en de enige manier om dat te doen was door ervaring op te doen. Zo ook met sociale vaardigheden en die kon je alleen echt leren door ook echt… Sociaal te zijn.
Vas… Vasis.. Vasili… Lissa had de taak op zich genomen om het ritueel te starten. Het voorstellingsritueel. Gepusht door zijn ijver om zichzelf zichtbaar te maken tegenover haar had hij zich nogal onhandig voorgesteld. Misschien kon hij beter loslaten en zich gewoon overgeven op het moment, want zijn mentaliteit om echt zijn best te doen momenteel hielp niet echt. Het ging er juist alleen maar slechter op en dat liet zich blijken in zijn klungeligheid.
Gelukkig waren er dingen die hem konden afleidden, zo was daar het meisje dat haar naam nog niet had gezegd en hij hoopte dat ze iets zou doen. Dat ze haar naam zou zeggen, natuurlijk. Was wel zo fijn, dan hoefde hij haar in zijn hoofd niet te blijven aanspreken met dat meisje. En ze deed ook wat hij had gehoopt, ze zei haar naam en het leek erop alsof ze nog meer ging zeggen. Ze zou vast een goede afleiding bieden, maar het was dom haar nu heel hoopvol, dankbaar en blij aan te kijken. Het was vreemd en verdacht, maar dat was zijn huidige houding nu ook. Anders zou ze haar zin niet hebben afgekapt.

”Is alles wel goed?”
Langzaam keek hij op, waarna hij zich realiseerde dat de vraag op hem was gericht. Gezien ze beiden naar hem keken. Ietwat verloren keek hij van de een naar de ander, niet wetende wat hij moest doen. ’N-Nee…’ kwam er vervolgens aarzelend over zijn lippen, waarna hij naar de grond keek en nadacht. Wellicht was zijn houding nog steeds niet goed geweest en had hij onbewust verkeerde signalen afgegeven. Of hij had niet nagedacht over het feit dat hij slecht was om zijn houding en gedachtes te scheiden van elkaar.
Wetende dat hij niet zomaar kon zwijgen nu keek hij op en keek een paar tellen naar de… Mocht je het al een sneeuwman noemen? Laten we erop houden dat het potentie had. Met een hand pakte hij zijn sjaal vast, twijfelde eerst maar deed hem vervolgens af en liep naar de sneeuwman toe. ’Ik dacht gewoon dat… Misschien…’ Hij zweeg een paar secondes zodat hij de sjaal om de nek, als het er al een was, van de sneeuwman kon doen. ’Ik weet het niet, maar misschien had hij het fris. Je weet maar nooit,’ grijnsde hij, waarna hij omkeek naar de twee. Het duurde niet lang of zijn gezichtsexpressie veranderde alweer en hij keek weg, krabde in zijn nek en hapte eenmaal naar adem zodat hij wat kon zeggen. ’Ik kom nu vast over als een of andere vage…’ – ja vage wat, welk zelfstandig naamwoord zet je daar nou achter neer – ’Als ik gewoon vaag overkom nu.’ Hij liet zijn hand zakken en verborg hem in zijn zak, waarna hij zijn ogen opsloeg en naar de twee keek, proberende een reactie te peilen.