Eat your heart out [&Serena]

"Jongen? Meisje? Ik weet het niet hoor. Ik weet überhaupt niet of ik wel moet gaan. Vorig jaar was er geen zak aan. I don't know. Ik heb niet eens een outfit." Mokte Alex terwijl hij naar het plafond staarde, Lucille was druk bezig met haar outfit aan te trekken en haar rode haren te vlechten.
'Correctie: voor jouw was er geen zak aan, dat betekent niet dat dat voor de rest zo was. Alhoewel.. dat meisje dat het organiseerde.. ze kon er niet veel van. Maar please zeg dat niet tegen d'r.'
"Olivia? Dat kind is allang weg van het eiland."
'Oh? Waar is ze heen gegaan dan? Kan dat gewoon?'
"Niemand weet het, Lucille. Niemand."
'Hee maar je gaat gewoon! Verander je als meisje, ik help je wel, ik heb genoeg spullen en kan wel een outfit voor je samenstellen!'

Well damn. Nog geen uur later stonden ze voor de ruimte waar de party gehouden werd en hield Alex halt. "Geef me even. Ga maar vast. Have fun okay." Knikte ze naar haar nicht, die haar wens begreep en vooruit huppelde, de druktemaker die ze was.
Alex nam eens een diepe adem en schoot haar hoektanden uit, zoals Lucille had gezegd. Ze stapte vervolgens richting de ingang toe en merkte meteen hoeveel donkerder het daar binnen was. Het spul dat Lucille in haar lichte haren gesmeerd had werkte vrijwel meteen: haar haren gloeide in het donker, als radioactiviteit. Haar blauwe ogen vielen vast en zeker op met de donkere make-up die ze droeg. In dit geval was ze niet boos of gefrustreerd dus werden haar ogen niet zwart, tenzij ze het toeliet, maar dat was nergens voor nodig.
Ze was nog even blijven staan, had de omgeving gecheckt en haar ogen meerdere malen over de dansvloer laten glijden, maar zin om te dansen had ze niet. Dus begaf ze zich naar de kant waar al het eten en drinken stond en sloot haar hand om een bekertje cola, waarna ze er een slok van nam en zich omdraaide om met haar kont tegen de tafel aan te leunen en de mutanten die dansten nog eens uit te checken in stilte.

Ze had al snel door dat ze niet alleen anderen naar haar haren af en toe zag kijken maar dat ze er voornamelijk zelf ook nog eens last van had. Vanuit haar ooghoeken viel de radioactiviteit best op, zeker als er een plukje uit z'n plek vandaan kwam en dichterbij haar oog besloot te hangen vanuit haar schuine pony. En het meest irritante was dan nog dat ze het voorzichtig terug moest duwen met haar vingers of met een bitchy 'i'm worth it' zwaai het plukje terug moest zwaaien. Zwaar leven, al zei ze het zelf. Door die gedachte kwam er een grijnsje op haar lippen te staan, die ze snel verborg door het bekertje naar haar lippen te brengen en een slokje van de best zoete cola te nemen.
Haar ogen waren voor kort op een meisje gevallen dat uit de dansende menigte was gekomen, voor even waren ze blijven rusten op haar gekrulde haren. Daar moest ze of uren over gedaan hebben of ze had van zichzelf al zulke mooie krullen. Of.. een andere mutant had het voor haar gedaan. Of zelf. De verwarring van dit alles, dit hele eiland, bleef haar nog altijd bijstaan. Het was dat Lucille haar overgehaald had om mee te komen hierheen of ze was nog altijd thuis gebleven.. of was er helemaal niet meer. Dat wist ze niet. Wat ze echter wel wist was dat ze nogal lang naar haar had gestaard met haar tanden nog altijd in het bekertje nadat ze er een slokje van had genomen en zodra het meisje haar kant op keek had ze haar aandacht al op het bekertje gericht, die nu twee gaatjes bevatte door haar scherpe hoektanden. Van die kant kon ze niet meer drinken, dat was een feit, waardoor ze het bekertje snel draaide in case ze het vergat en er later uit zou drinken en als een kluns alles over zich heen zou krijgen, ze zag het al helemaal gebeuren. En ook dat Lucille toevallig dat weer op zou vallen en haar vierkant uit zou lachen.

Ze werd uit haar gedachten gehaald door een compliment die van de kant af waar het meisje net had gestaan en zodra ze haar ogen op de persoon richtte die het gezegd had hief ze een wenkbrauw. Het was het meisje met de mooie rode krullen. ''Mooi haar.'' Grijnsde ze terug, lekker droog weer. Ze merkte op hoe de lippen van het meisje ook schamper omhoog krulden nadat ze een vraag had gesteld waarvan ze niet zeker weten wist of dat over haar haren ging of over iets anders. ''Wat?'' Vroeg ze wat onzeker totdat het tot haar doordring dat het misschien wel over de radioactieve straling ging die van haar haren af kwam. ''Oh dit?'' Vervolgde ze nu met een klein lachje waarbij ze naar haar haren wijste. ''Nee joh, dit is gewoon.. I don't know, make-up? Hoort het daarbij? 'T is in ieder geval niet permanent. Gelukkig niet, ik zou huilen ha. Misschien had ze wat teveel gezegd, bedacht ze zich toen ze na het praten haar bekertje leegdronk aan de goede kant waar geen gaatjes zaten en zette vervolgens het bekertje neer op de tafel waar ze nog altijd tegenaan geleund had. Meteen daarna kwam ze dichter bij het meisje met nog altijd een grijns op haar lippen, haar tanden zichtbaar. ''Maar thanks. Ik heb niet veel met feesten maar complimentjes waardeer ik wel. Zeker van Black Widow.'' En ze liet haar ogen nog eens over haar hele lichaam heen gaan voordat ze ze terug op haar ogen richtte. ''En jij? Ligt jouw interesse wel bij Halloween?''