Met één of ander historisch boek verliet de jongen de bieb om regelrecht naar de woonkamer te kunnen gaan. Lang had hij niet in de grote ruimte doorgebracht, want hij wist precies waarvoor hij kwam. Door zijn serieuze asociale gedrag trok hij zich wel vaker terug in de boeken omdat hij zich toch niet wilde bezighouden met de andere studenten. Zelfs de twee andere in zijn hoofd kon hij volledig negeren wanneer dat hij las en dat was soms ook wel fijn. Helaas dat het in de woonkamer altijd vrij druk was, maar toch wilde hij zien of er daar een plek vrij was.

Dario bleef verbouwereerd staan in het deurgat dat leiden naar de woonkamer. Hij trok één wenkbrauw op en keek verward naar het witte ding dat op de grond lag die ondertussen vol kleine stukjes hout lag. Vol was overdreven, maar er lagen verschillende stukjes. ‘Wie heeft dat beest binnen gelaten?’ zei hij luid genoeg doorheen de woonkamer. Zijn blik gleed over iedereen in de kamer, maar iedereen schudde even zijn hoofd of haalde zijn schouders op. Niemand dus. Ondanks zijn innerlijke dier had hij niets met andere beesten. Hij was dan wel de enige want de twee andere vonden ze geweldig. Wat weer iets typisch was natuurlijk. Eigenlijk hield Dario van niets dat leefde, enkel bomen en planten want die konden helemaal niets doen. Dieren en mensen waren een ander verhaal. Zo dacht die kant er toch over.
Zijn handen stak hij maar in zijn broekzakken vooraleer dat hij naar de hond toe wandelde. Hij gaf wel redelijk veel om regels en voor zover dat hij wist mochten dieren het schoolgebouw niet binnen. Hoe het zat met studenten die konden transformeren...wie zou het zeggen, zo ver dacht hij op dat moment niet na. ‘Kssht, buiten zijn er genoeg takken om op te bijten,’ zei hij tegen de hond. Hij stond er voor dan nog gewoon naast, maar indien het niet luisterde kon hij het wel eens gaan porren.
Dario had gewoon liefst geen kwijlend beest voor zijn voeten liggen of in dezelfde ruimte zitten wanneer hij probeerde om rustig wat te lezen. Het gesmak was namelijk niet een geluid waar hij naar wilde luisteren.

De jongen was absoluut niet achterlijk. Was eigenlijk de slimste van de drie, maar toch overwoog hij niet de gedachten dat de witte hond misschien helemaal geen hond was. Als het een mens was had die namelijk serieuze problemen met het scheiden van dier en mens. Vrijwillig op een bot gaan liggen kauwen zag hij namelijk een mens niet doen.

Natuurlijk begon de hond tegen hem te grommen om hem vast weg te krijgen. Noch het gegrom, nog het beroerde uiterlijk van de hond joeg hem veel schrik aan. Als het dier beet dan was het zo. Dario was niet degene die er problemen aan ging ondervinden. Het beest zelf misschien wel. ‘Ja ja, grom grom,’ zei de jongen die meteen met zijn ogen rolde. Dieren waren net als mensen, even vervelend en achterlijk. Vol walging keek Dario naar de stukjes hout die nu ook voor zijn voeten werden gelegd. Het was duidelijk van zijn gezicht af te lezen dat hij er niet mee gediend was. Natuurlijk niet. Wie wilde er nu stukjes aangevreten hout krijgen. Als één van de twee andere het ooit in hun hoofd haalde om ook maar één keer op een tak te kauwen zorgde hij er persoonlijk voor dat ze het niet meer gingen doen.
Gewoon het beest vertellen weg te gaan had niet het effect gehad dat hij wilde. Niet dat hij daar ook echt op had gehoopt, maar je wist nooit. ‘Fijn dat je dat geeft, nu oprotten,’ zei Dario streng tegen het witte ding voor zijn voeten. Met zijn voet ging hij dus over op plan ‘b’. Verschillende keren porde hij het beest tegen zijn ribben, al was het niet echt porren. Dario wilde het dier echt weg dus was het meer duwen geworden dan zachte tikjes.