[Room 13] Ghost town

Gelukkig begon ze nu niet alles uit haar koffer te halen, wat daar ook al in zou kunnen zitten. Wat waren van die typische meisjesdingen? Make-up? Stapels kleding die uit het niets kwamen? Wow, hij raakte off topic met zijn gedachten, dus begon hij maar over dingen die hij per se hetzelfde wilde houding. Tegen veranderingen kon hij wel, maar niet als het ten nadele was van zijn leefomgeving. Het beetje privacy wat hij dus nog kon bewaren met een kamergenoot was door zijn gebied af te bakenen. En natuurlijk zijn slaap. Toch zag ze de nodigheid om haar mond te openen. Christophe trok zijn wenkbrauw iets op en richtte zijn blik naar het plafond, de enige plek in de kamer waar zijn rommel niet had kunnen komen. "Aan dat tweede zal ik mij proberen te houden, maar over dat eerste.. kan ik niet volledig beloven." Het was al het gedeelte ‘proberen te houden’ dat hem ergerde. Nee, ze moest gewoon zeggen ‘zal ik doen’. Had zij dan geen slaap nodig ofzo? “Hmm, wat zou je aan deze kant van de kamer moeten doen, dan?” vroeg hij sceptisch. Waren meisjes niet allergisch voor rommel? Of was ze zo’n schoonmaaktypetje.. Brr, had hij weer. "Moet ik trouwens bang zijn van een vriendinnetje wat hier wel eens komt logeren?" De gedachte alleen al deed hem lachen en hij keek haar zijdelings weer aan. “Nee sorry, geen vrouwelijk gezelschap voor je.” antwoordde hij goudeerlijk. Hij interesseerde zich niet zo veel voor liefde, regenbogen en glitters. “Ik neem aan dat je als nieuweling ook niet gelijk iemand hebt gevonden?” vroeg hij, just tob e sure. Al nam ze twee gozers mee, alles was voor hem prima, zolang ze hem maar met rust lieten. Dat was gewoon zijn gouden voorwaarde dat ze zijn kamer mocht delen.

Hij vond het wat vreemd dat ze juist niet aan zijn eerste voorwaarde kon voldoen. Er lag hier alleen maar rommel, aan opruimen zou echt niemand willen beginnen. Dus dan moest ze maar aan haar kant van de kamer blijven. Die zou straks toch niet moeilijk te onderscheiden zijn, aangezien zij hem wel een meisje leek dat netjes met haar eigendommen omging. Ze haalde haar schouders maar op. Totaal niet meegaand bromde hij wat. Dit stond hem niet aan. "Wie weet wat daar wel allemaal voor interessants te vinden is," Christophe fronste en draaide zijn hoofd nu naar haar om. Wat bedoelde ze daar nou mee? “Dat gaat jou sowieso niet aan ben ik bang..” Niet dat hij geheimen had, waar hij van wist, maar hij hield ook weer niet zo van de gedachte dat ze tussen zijn spullen rond zou gaan neuzen. Ze wilde hierna weten of hij wel eens vrouwelijk gezelschap over de vloer kreeg, een kort antwoord kreeg ze, nee. "Ik ga heus niet met de eerste beste dude die ik tegenkom hier, hoor." Omdat zijn interesse weer wat afdroop, richtte hij zijn dagdromende blik weer op het plafond. “Anders had je allang aan m’n voeten moeten liggen.” Omdat ze zo van zijn ego genoot gooide hij dit maar weer in het gesprek [<3]. Blijkbaar bleef ze het niet houden bij die paar vraagjes. Social media? “Hm, ik hoop dat je ondertussen door hebt dat ik niet zo van het sociale gedrag ben. Dus nee, niet echt. Waarom?” Was ze dan zo’n tutje dat de hele tijd zat te twitteren of selfies te maken?

Voor nu hield hij haar nog goed in de gaten. Het was al erg dat zijn oase van rust nu gedeeld moest worden met een ander, maar als ze dan ook nog op zijn geclaimde gebied kan.. ja dat ging gewoon niet. Ging dat niet tegen de regels van eerlijkheid in? Ivy had zich ondertussen al helemaal op haar bed genesteld, iets waar hij een kwartier geleden nog fel op in was gegaan, maar onderhand had hij wel door dat tegenstribbelen haar het alleen maar meer naar haar zin deed maken. Dan moest hij het er maar mee doen. "Wie weet had ik het wel helemaal niet over je spullen," De eerste paar seconden die verliepen naar haar woorden staarde hij haar een beetje niet begrijpend aan, totdat het kwartje viel. Oh.. Oh. Damn, die ging snel. Het was dan eigenlijk ook een wonder dat ze niet met de eerste de beste dude iets had gekregen. "Hey, ik mag niet aan jouw kant van de kamer komen dus dat wordt jammer genoeg moeilijk." ging ze weer verder. Christophe grinnikte wat, meer om haar pogingen. Nu was zijn ‘ego’ opeens vermakelijk, hm? “Als jij je laat stoppen door een niet bestaande grens, dan zijn wij niet meant to be, my dear Juliet.” antwoordde hij zo poëtisch mogelijk. "Mocht ik ooit een foto van een slapende Christophe plaatsen, dan weet ik in elk geval dat je het niet meteen zal zien en kan ik mij voorbereiden tegen een boze soortgenoot." Als hij al irritaties kreeg van dat constante getik, dan was dit vele malen erger. Christophe schoot overeind en schudde met zijn hoofd. “Tenzij je een camera hebt die over dit hele eind,” hij gebaarde van haar bed richting het zijne (de kans was tamelijk klein dat hij ooit haar bed voor het zijne zou aanzien) en liet haar blik voor geen moment los. “kan inzoomen, ben je dan in overtreding met die regel.” En misschien ook de tweede.

Echt erg zat hij er niet mee in, ze leek hem sowieso niet het typetje dat zich aan de regels hield. "Je bent wel erg vol van jezelf, je zomaar vergelijken met onze beloved Romeo." ze had een accent opgezet en Christophe keek haar onder de indruk aan. (Helaas had hij dat trucje nog niet onder de knie, om zijn accent aan en uit te zetten). Maar stond die zogenaamde Romeo zo hoog dan? Het was gewoon een dramatisch knulletje dat emotioneel bij het raam van zijn meisje bleef staan, totdat hij aandacht kreeg. Als hij daar niet aan kon tippen, dan had ze wel een heel laag beeld over hem. (Dat was dus even nergens voor nodig). “Ik hoop dat ik toch wel wat hoger sta dan een Romeo. Is hij zo geliefd bij je dan?” Was het haar lievelingsstuk? Of misschien was zij wel een Juliet die haar Romeo was kwijtgeraakt. Och, och, arm kind.
Zijn privacy had hij echter nu op een nummer een prioriteit gezet. Voor hem heerste er maar een dunne streep tussen zijn slaap en zijn privé leven, kwam je in de buurt van de een, dan kwam je in de buurt van het ander. "Wie weet beschik ik daar wel over. Je zal het nooit weten, of ik over de grens ga of gewoon een camera hebt die goed in kon zoomen." Totaal niet goedkeurend kneep hij zijn ogen samen. “Je bent d’r geweest als je het doet, ik waarschuw je nu al.” Oh hij zou binnen enkele minuten ervoor zorgen dat ze de kamer niet in kwam of dat haar spullen ‘opeens’ buiten lagen. “Heb je geen vriendinnetjes om je mee bezig te houden?” Dit hoefde hij er totaal niet bij te hebben, nee. Straks ging ze hem nog als een jonge hond volgen, omdat ze niet goed wist wat waar was. Brr.. dan had hij echt nergens rust.

"Niet bepaald, om eerlijk te zijn ken ik het stuk zelf niet eens zo goed," Oh.. zij was er zo een die maar met de grote massa mee ging. Natuurlijk kende iedereen het bekende stuk wel, maar herkende iedereen wel de genialiteit erachter? Elke regel bevatte wel --! Nu had Christophe zichzelf in zijn gedachten wel verraden dat zijn ogen wel eens door enkele stukken van Shakespeare waren geflitst, maar goed, hij had te veel tijd, ergens moest je het mee doden toch? “Dus.. je kent het stuk niet goed, maar toch is het je beloved Romeo? Oh.. ik snap het al, je hebt het natuurlijk over Leonardo DiCaprio.” Ivy bleef een meisje, tbh, dus ze zal hem wel helemaal het einde vinden. "Hmn, hoger dan een Romeo eh? Eerst zien dan geloven." Maar als hij ermee moest competen, dan werd het wel, toegegeven, moeilijk. Die bewijzen mocht ze op eigen houtje gaan verzamelen tho, want hij hoefde het voor zichzelf niet per se te tonen. Zolang ze hem er maar niet mee stoorde, daar had hij echt een hekel aan. Kon ze zich niet bezighouden met andere meisjes om van die snotterfilms te gaan kijken? Helaas was het antwoord daarop ‘nee’. "Ik ben nu al benieuwd hoe je dat wil gaan doen. En nee, ik heb geen vriendinnetjes hier aangezien ik hier net ben gearriveerd." Hij rolde met zijn ogen. Waarom moest ze zo bijdehand en moeilijk doen? “Nou ik zeg, wees eens braaf een social butterfly en vind er een paar.” Dit keer kwam hij ook overeind en stapte richting de kamerdeur. Nooit had hij verwacht dat hij de eerste zou zijn die de kamer zou verlaten (nog altijd hoopte hij dat ze in zou zien dat ze niet in deze zwijnenstal zou willen leven), maar hij hoefde het niet te zien hoe ze haar kledingcollectie zou opbergen. Daar kwam waarschijnlijk geen einde aan. “Ik ga naar buiten, ik zie je ooit wel weer eens.” Half was hij de deur uitgestapt, maar toch liet hij zijn hoofd nog een keer om de deur verschijnen om een ‘I’ve got my eyes on you’ sign te maken.