Did it effect who we are? [Devon]

.Always live before you die.

Drieëntwintig dagen, drie weken en twee dagen, een doodservaring, een slecht werkend hart, brandwonden en nog veel slecht functionerende benen maar vandaag was het eindelijk zover … Storm kreeg zijn officieel ontslag uit de ziekenzaal. Hij was weer vrij om te gaan en staan waar hij wilde en dat droeg op geheel de verkeerde manier veel te positief bij aan zijn humeur. Al was hij niet zo vrij als hij zelf dacht, de kine wacht nog steeds tweemaal per dag op hem en hij moest iedere avond bij de dokter langs voor een vol overzicht van zijn hart. Zelf na al die tijd had Lupos zijn normale ritme nog niet opgenomen en was het helingsproces nog steeds maar tien procent compleet actief. Maar, buiten gaan naast alle stiekeme uitstapjes, was een goed ding voor de weerwolf … en voor Storm. ‘Hal kan je even opletten?’ Vroeg de verpleegster. Storm keek op, zette zijn allesoverheersende charmante glimlach op en gaf aandacht aan haar zorgzame woorden. Hij zag de bezorgde rimpel in haar voorhoofd maar hij negeerde het. Wie hem net goed genoeg kende zou weten dat de charmante glimlach enkel maar schijn was voor iets dat niet zo gemakkelijk te repareren zou zijn. Hij had geleerd hoe gemakkelijk liegen was, hoe gemakkelijk hij het had om mensen om de tuin te leiden, weg te duwen. Had hij dat aan Lupos te danken? Geen idee, Storm maakte er in ieder geval net iets teveel gebruik van.

‘Denk eraan, je bent nog steeds geen honderd procent en je moet langs komen als er iets verkeerd aanvoelt. Maar je kunt gaan.’ Wees de verpleegster na een hele uitleg richting de deur. Storm nam zijn kruk, het was er maar eentje geworden, van naast het bed en keek kort naar zijn hartslagmeter. ‘Beloofd.’ Zei hij plechtig, waarna hij de ziekenzaal uit wandelde en buiten bleef staan. Het was niet kou, het was perfect. Maar dat perfecte weer bracht ook een hoop studenten buiten. Dit was de eerste keer dat hij buiten kwam sinds … zijn blik gleed instinctief naar zijn hartslagmeter en dan naar het gebouw waar de slaapkamers lagen. Hij zou naar zijn kamer moeten, naar zijn kamergenoot. Ze wisten allemaal dat het vandaag zijn laatste dag was maar wonderbaarlijk genoeg was Nadya er niet geweest en rook hij Devon ook in geen meters rondom zich. Hij zou vast op de kamer wachten maar wilde hij terug naar daar? Devon was na één week de ziekenzaal uit gekegeld omdat zijn lichaam vanzelf weer begon te helen. En gelukkig want zijn allerbeste vriend had in eerste instantie niet ver van de dood gestaan. Storm bleef op zijn kruk hangen en staarde voor zich uit, de scherpe geuren van de leerlingen en de omgeving in zich opnemend. Hij wist wat het wakker maakte, hij voelde hoe de weerwolf, hoe Lupos alles nauwlettend in zich op begon te nemen. Maar Storm was niet bang, grotendeels omdat zijn rug nog teveel pijn deed en de weerwolf niet actief genoeg was voor nog maar vijf dagen van volle maan weg te zijn. Dus liet hij Lupos doen, wat soort van zijn nieuwe plan was, controle weggeven.

Hij liep niet naar zijn slaapkamer, hij wandelde in een ruime boog richting het bos. Waarom hij de confrontatie van die nacht ging opzoeken wist hij niet. Maar het was duidelijk dat zijn vrolijke vervalste stemming van eerder compleet weg was gevallen in de harde somberheid die Storm afgelopen dagen had gebruikt om iedereen weg te duwen. Hij volgde exact hetzelfde pad dat hij en Devon hadden genomen in het bos net voor de maan was opgekomen. Het was behoorlijk de wandeling maar hij moest veel wandelen zodat het zwakste been weer functioneel zonder ondersteuning zou kunnen gaan werken. Hij kon het pad van Lupos nooit volgen, op één of andere manier vond hij nooit een geur terug van de weerwolf maar nu … hij rook bloed, hij kon nog steeds het spoor van Devon volgen. Zijn blik gleed naar de kettingen, de kettingen die hem zouden moeten tegengehouden hebben. Ondanks dat ze hem alles hadden uitgelegd, van achter naar voor en omgekeerd, Storm wilde het nog steeds niet compleet accepteren. Hij wilde neer hurken maar grimaste de pijn weg en bleef uiteindelijk gewoon tegen een boom staan, starend, terwijl zijn kruk onbegonnen door de blaadjes schuurde. Geheel in gedachten verzonken terwijl hij ergens diep vanbinnen misschien wel weer een beetje brak toen ieder detail van die nacht weer voor zijn netvlies kwam …

tag: Devon --- words: 751 --- notes: - --- outfit: -

Devon doolde doelloos  door de gangen van de school. Rond zijn volledig herstelde lichaam droeg hij een simpele grijze tshirt en een zwarte jeansbroek. Nog steeds dezelfde kledij die hij drie dagen geleden droeg. Ondanks dat hij al weken uit het ziekenhuis was, stond de vermoeidheid op elk deel van zijn lichaam te lezen Hij zag er simpelweg onverzorgd uit. Devon liep verloren in de verschrikkelijke gedachten die hem bleven teisteren, zowel als hij bij bewustzijn was, zowel als hij sliep. Met zijn vingertoppen tastte hij zachtjes over de ruwe bakstenen muur en liet een zuchtje tussen zijn droge lippen ontsnappen. Al zijn wonden waren volledig genezen, het enige wat nog overbleef waren enkele littekens verspreid over zijn lichaam, en zijn stem die vooral ’s ochtends en ’s avonds was heser als gewoonlijk was. Hij wist niet waar hij naar op zoek was, naar stilte, of net de aanwezigheid van anderen. Net zoals hij niet wist of hij Storm moest opwachten aan de ziekenzaal, of net niet. Gedurende de periode dat Hal nog in de ziekenboeg had gelegen, en hijzelf al ontslagen was, had hij slechts twee pogingen ondernomen om zijn beste vriend op te zoeken. De eerste keer was Storm in slaap en voelde hij niet echt de drang om hem wakker te maken, deels omdat hij toch niet wist wat de juiste woorden waren om te zeggen, deels omdat hij wist hoe slecht het er met hem aan toe was, en hij hem zijn rust wilde geven. De tweede keer had hij doorheen het raampje gezien dat Nadya bij hem was, en ondanks dat Storm al had geroken dat hij in de buurt was, was hij toch onmiddellijk weer weggegaan. Een derde poging was er nooit van gekomen, omdat Devon gewoon meer dan ooit in de knoop zat met zichzelf.

Hij had zich dagenlang opgesloten in zijn kamer, kwam enkel buiten op de momenten dat zijn maag in groot protest kwam door de honger die hij leed. Zelfs Denni en Taylor had hij drie weken niet meer in zijn wereld toegelaten. Er was één keer, één nacht een meisje bij hem op de kamer geweest, als poging om zijn gedachten te verzetten, maar Devon was er snel genoeg achter komen dat zelfs hetgeen hij het liefste deed, hem geen troost bood. De passie en het verlangen was tijdelijk, maar achteraf bleef hij altijd weer alleen achter. Met zijn hand duwde hij de krakende, houten deur open die naar buiten leidde en haalde onmiddellijk zijn sigaretten uit zijn zak. Nadat hij er een opgestoken had keek hij op zijn klok, en besefte dat Storm al een half uur uit de ziekenzaal was. Hij fronste bedenkelijk zijn voorhoofd en leunde met zijn volledig genezen schouder tegen de muur van de school. Hij vroeg zich af of hij naar de kamer zou gaan, naar zijn bed dat er drieëntwintig dagen onbeslapen bij had gelegen, of dat hij misschien naar Nadya ging. Devon klemde de sigaret tussen zijn lippen en bromde kort in zichzelf voordat hij een grote haal nam. Hij sloot zijn ogen en liet met korte pafjes de rook ontsnappen waardoor er kleine kringetjes ontstonden. En toen kroop de bekende geur in zijn neus, niet die van de rook van zijn sigaret, maar die van iets veel herkenbaarder. Storm. Het was haast alsof het voorbestemd was. Onmiddellijk schoten zijn vermoeide ogen open en staarde hij in de richting van het bos, dat in de verte zichtbaar was.

Duidelijk in tweestrijd met zichzelf bracht hij zijn lichaam in beweging en zette koerst richting het bos. Hij was sinds die algekende nacht niet meer daar geweest, als poging om aan de verschrikkelijke herinneringen te ontsnappen. Onsuccesvol uiteraard, want elke nacht herinnerde zijn dromen zich er levendig aan. Te levendig. Sloffend liep hij over het pad dat kronkelend doorheen het bos slingerde. Voor expres meed hij het pad dat ze in hun achtervolging hadden genomen, bang voor de dingen die hij erop tegen zou komen, maar ook bang dat hij daardoor opnieuw zou besluiten om weg te gaan. De confrontatie die met Storm zou komen was beangstigend, maar tegelijk ook enorm belangrijk. Met zijn ogen speurde hij de omgeving af, en na een hele tijd wandelen kwam hij uiteindelijk uit op het kleine open plekje van het bos, waar Storm zichzelf oorspronkelijk had vastgeketend. Het duurde dan ook niet lang voordat het lichaam van Hal in zijn gezichtsveld opdoemde en Devon voor een moment zijn adem inhield. Storm had hem al lang horen aankomen, dat kon niet anders, maar toch was de eerste stap om iets te zeggen groot om te nemen. ’Hal..’ begon hij zachtjes en kwam vanachter de boom vandaag waardoor ook hij zichtbaar werd. Zijn blik viel op zijn eigen rugzak met kleren die nog steeds tegen de boom lag van die ene nacht, onaangeroerd. ’Sorry dat ik niet vaker ben langsgekomen.’ Daarna keek hij naar de kruk die Storm in zijn hand hield ter ondersteuning. Voorzichtig zocht hij oogcontact met zijn beste vriend en voelde hoe zijn handen begonnen te trillen. Het was vreemd om hem op deze plek voor het eerst terug te zien, maar Devon kon het niet blijven uitstellen. Hoe langer ze zouden wachten en elkaar zouden ontlopen, hoe moeilijker het zou worden.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

.Always live before you die.

Storm had op zich geen enkel idee waarom hij naar het bos ging. Waarom hij, na uitgerekend drie weken en twee dagen aan herstel meteen weer naar de plaats ging waar het allemaal uit de hand was gelopen. Hij had het gewoon gedaan, alsof er iets anders die beslissing had genomen, Lupos misschien wel. Er was zoveel leegte in zijn hoofd geweest afgelopen weken dat het moeilijk was voor Storm om zich te concentreren op de omgeving. Hij was blij geweest met zijn ontslag uit de ziekenzaal maar liefst van al keerde hij terug, terug naar de medicijnen, de pijnstillers, de diepe roes waarin hij kon wegzakken. Waarin hij naar een lege wereld ging waar hij niets voelde, niet hoefde te denken en enkel alles hoorde van uit zijn omgeving. Buiten komen … achteraf gezien was hij er misschien niet klaar voor, met die starende gezichten, het gefluister waar hij ieder woord van kon horen. Het was voordelig voor zijn weerwolf en dat werkte ook voordelig voor hem wat hij zou nog sneller kunnen gaan helen. Die rug en dat been zouden in no time weer in orde zijn, de brandwonden van de blikseminslagen zouden snel verdwijnen. Dus Storm zag het als een positief ding, hoe sneller Lupos recupereerde, hoe sneller hij weer de oude zou zijn. Maar het probleem lag niet fysiek, het lag mentaal en daar kon die verdomde weerwolf niets aan doen. Twee uur dood, hij vroeg zich altijd opnieuw af waarom hij niet dood was gebleven.

Ondanks dat het ontzettende chaotisch was met al die geluiden, geuren, de buitenlucht … Storm merkte Devon zijn geur heel snel op, zelf vanop deze afstand. Hij keek kort over zijn schouder maar het geluid van Devon’s gedempte stappen waren nog te ver af dus keek hij terug naar de plek waar hij was getransformeerd. Waar al hun spullen nog exact op dezelfde plaats lagen, waar hij bloed rook dat in de grond was gedrongen toen Lupos had uitgehaald naar Devon. Devon was na één week weg gemogen en was niet meer langs geweest … toch niet tot aan zijn bed. Storm wist dat Devon twee keer was langs geweest, hij kwam alleen nooit verder dan de deur. Alsof er een barrière was getrokken waar de jongen niet overheen durfde. En Storm begreep het, hij begreep het echt want hij was opgelucht, hij was iedere keer opgelucht geweest dat Devon niet op bezoek kwam. Niet omdat hij kwaad was, of gefrustreerd, gewoon … Devon was niet alleen zijn kamergenoot, hij was zijn beste vriend, god, hij was als een broer voor Storm. Een broer die zichzelf opofferde om tegenover Lupos te gaan staan en daarin faalde. Hij had het kunnen voorspellen dat dit niet goed zou aflopen maar deze uitkomst was voor beide als een bom ingeslagen. Storm wilde dat Devon het zou weten, dat hij hem niets kwalijk maar hij kreeg het niet over zijn lippen. Hij kreeg niets van zijn gevoelens over zijn lippen, niet voor Devon en amper voor Nadya ook.

Terwijl de geur en het geluid dat Devon met zich meedroeg sterker werd en dichter kwam voelde Storm alles in zich opnieuw veranderen. Het emotionele dat hij voor een moment had gevoeld terwijl hij naar de plek had gestaard verdween en maakte plaats voor een koudere en instinctievere versie van Storm. “Hal.” Begon Devon zachtjes. Storm draaide zich voor een stuk en keek naar zijn beste vriend, hij keek gewoon. En hij maar denken dat hij er slecht uit zag na drie weken onophoudelijk medicatie en depressieve gedachten, wel … guess again. Standaard zou hij er een opmerking over maken maar dat deed hij niet, het was duidelijk dat Devon nog ver van zichzelf was. Bij zijn volgende woorden opende Storm kort zijn mond, alsof hij iets zou gaan zeggen maar zweeg en volgde Devon zijn blik naar de kruk. ‘Ik neem het niet persoonlijk op.’ Hij keek Devon niet aan na die woorden, en ze waren te vlak voor Storm. Toch stond hij binnenin onder druk, hij had zichzelf voorgehouden niet opnieuw naar zo’n breekpunt toe te gaan. Uiteindelijk keek hij op naar Devon, zocht zijn blik en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Het was beter zo,’ hij zweeg en kauwde bedenkelijk op nog meer woorden maar er kwamen er geen die de zin konden afwerken. Het was beter geweest om van elkaar weg te zijn, Storm kon het niet aan, hij wist nog niet eens of hij het nu al aan kon. Het laatste beeld van Devon was met een nekkraag geweest, naast wat littekens zag Devon er onaangeroerd uit. ‘Je bent volledig hersteld?’ Het was niet echt een vraag en ook niet echt een observatie. Het was iets dat tussen de twee in bleef hangen, in een geforceerde manier om een gesprek te starten. Ze waren beide de meest vlotste praters die er waar en zag ze nu staan, het brak Storm, hij had Devon nooit mogen laten meekomen die avond …

tag: Devon --- words: 828 --- notes: - --- outfit: -

Hij stond te kijken naar Storm, op een verslagen manier, alsof hij het gevoel had om elk moment opnieuw in elkaar te stortten. Devon was al enige tijd uit de ziekenboeg, waardoor je kon verwachten dat hij zijn gedachten al wat geordend had, dat hij vrede had gevonden met hetgeen er was gebeurd, maar niets was minder waar. De aanblik van zijn beste vriend die tegen een boom geleund stond op de plaats waar het allemaal begon, het maakte het gevoel dat in hem schuil ging levendiger dan eender wanneer. Op de gang probeerden velen hem opnieuw aan te spreken, maar Devon liep hen straal voorbij, deed alsof hij de enige persoon was die door de gangen liep. Op een slecht moment durfde hij zich zelfs agressief op te stellen. Hij had zichzelf niet meer in de hand, was zijn spoor volledig verloren. En nu, in het bijzijn van zijn beste vriend voelde hij pas hoezeer hij in die weken zonder hem geleden had. De binnenkant van zijn ogen jeukten, maar hij verbood zichzelf van opnieuw een traan te laten. Kort sloot hij zijn ogen, nam diep adem en opende ze onmiddellijk daarna weer, waarbij hij een koel masker op zijn gezicht zette. Hij zou wachten op de reactie van Storm, de manier waarop hij op deze situatie zou reageren. Devon zou niet onderdoen voor hem, toch niet op emotioneel vlak. Hij was op fysiek vlak al met de grond gelijk gemaakt, letterlijk. ’Ik neem het niet persoonlijk op.’ Devon kneep zijn ogen lichtjes samen en observeerde de houding die op Storm zijn lichaam hing. ’Het was beter zo.’ Een wee gevoel bekroop het lichaam van Devon, en een vieze smaak kwam in zijn mond. ’Beter zo..’ herhaalde hij zijn woorden met een zweem van verdrietig sarcasme. Hij hoorde er te zijn voor zijn beste vriend, ongeacht wát er was gebeurd die nacht. Devon was er deels verantwoordelijk voor geweest, zijn eigen koppigheid had tot het hele scenario geleden, en achteraf was hij bang geweest om zijn verantwoordelijkheid ervoor op te nemen. In de plaats daarvan verstopte hij zich voor iedereen in zijn omgeving, zijn beste vriend, Denni, Taylor, zichzelf. Zelfs in die weken tijd was hij niet eens capabel geweest om het voor zichzelf een plaats te geven, net zoals hij nu niet in staat was om er verder op in te gaan. Hij was een wrak, had wéér de mensen rondom hem teleur gesteld, en op wat voor een manier.

’Je bent volledig hersteld?’ Devon probeerde weer oogcontact te zoeken met Storm, maar die leek het zorgvuldig te kunnen vermijden. Zijn woorden klonken zo koel, zo oppervlakkig terwijl de boodschap ervan toch groot was. ’Helemaal.’ zei hij met een kort knikje en wandelde op de plaats af waar zijn rugzak lag. Het ding was deels bedekt met modder, maar toen hij het openritste bleek de inhoud ervan nog redelijk oke te zijn. In ieder geval zuiverder dan de kledij die hij nu droeg. Hij moest voor Storm nog beter ruikbaar zijn als eerst, en misschien op een niet zo aangename manier. Devon ritste het weer dicht nadat hij de inhoud had gecheckt en sloeg het om zijn schouders, die volledig geheeld waren. Behalve de littekens waren er van zijn verwondingen geen overblijfselen. ’Jij niet zie ik.’ ging Devon op een net zo geforceerde manier verder en gebaarde luchtig naar de kruk die als ondersteuning diende voor zijn beste vriend. Het gaf hem in ieder geval meer ondersteuning dan dat Devon hem gedurende de hele periode in de ziekenboeg geboden had. Met zijn ogen speurde hij in afwachting op een antwoord de rest van de omgeving af. De gebroken kettingen die op de grond verspreid lagen, de inkepingen in de bomen op de plaats waar de kettingen bevestigd waren geweest. Hij rook zelfs zijn eigen bloed, van de wonde op zijn been, dat in de grond was gedrongen. Kippenvel verscheen op zijn armen ondanks dat hij het niet koud had. Langzaam begon hij zich af te vragen waarom hij gekomen was. ’Weet Nadya dat je hier bent?’ vroeg hij zich plots hardop af en fronste zijn wenkbrauwen om Storm vervolgens op een serieuzere manier aan te kijken. Het meisje had niet de gave om in haar menselijke vorm te ruiken of te horen waar Hal uithing, dus het kon best zijn dat ze naar hem op zoek was. Zeker omdat ze wist dat Storm vandaag ontslagen zou worden. Kort hoopte Devon dat Nadya een aanknooppunt was om op een minder geforceerde manier een gesprek te kunnen voeren, ookal had Nadya even niets te maken met de situatie die zich tussen de twee broers afspeelde.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

.Always live before you die.

De verslagenheid op Devons gezicht was niet alleen tastbaar door de aanblik, het hing gewoon in de lucht. En voor een moment lang kon Storm enkel denken; waarom had hij dit laten gebeuren? Waarom had hij zijn beste vriend niet vastgebonden aan het bed en zelf de volle maan tegemoet gegaan? Waarom had hij Nadya niet gewoon opnieuw gevraagd zijn hand te bevriezen tot het er haast af viel? Maar Devon had zoveel overtuigingskracht, hij was zo zelfzeker geweest van zijn stuk dat Storm niet anders had kunnen doen dan instemmend. En daarnaast, Storm dacht dat hij soms eens een koppig momentje had maar dat was niets in vergelijking met wat Devon je kon serveren aan koppigheid. Ergens ergerde de verslagenheid hem voor een deel, het was niet Devon zijn fout maar zoveel drong duidelijk niet door. Dus om die ergernis, die emoties tegen te gaan sloot hij ze allemaal weer op en werd hij weer de vlakke onaangename versie van Storm Hall. Het was hard geweest, hij had het bij Denni gedaan toen ze op bezoek kwam en het was echt hard geweest. Harder bij haar dan dat het bij hem was. “Beter zo …” Herhaalde Devon zijn woorden. Storm keek op, rukte zijn ogen weg van de kettingen naar zijn beste vriend. Dus hij was het er niet mee eens, ook goed. Storm bleef bij zijn standpunt, het was beter geweest voor Devon om er niet te zijn voor hem, zo hoefde hij niet te zien hoe hij letterlijk alle hoop had opgegeven en de controle aan Lupos had geschonken. Al had Kat daar dan ook weer een stokje voor gestoken. Zie, er was een reden waarom hij vrienden vermeed, ze wilden hem helpen, helpen op een niveau dat Devon haast het leven had gekost. Maar niemand leek dat te snappen.

Storm volgde nauwkeurig, haast alert, met zijn ogen de bewegingen van Devon. Het antwoord was even kortaf en vlak geweest als zijn vraag. Hij wist dat het zo zou lopen, zolang Storm niet zo toegeven aan iets zou Devon dat ook niet doen. Hij wandelde naar zijn rugzak, ritste hem open en keek naar de inhoud. Storm staarde de hele tijd naar zijn vriend, speelde afwezig met zijn kruk door de bladeren tot zijn blik op zijn hartslagmeter viel die in de rugzak lag. Hij had hem toe afgedaan en aan Devon gegeven, en daar lag hij. Storm had een nieuwe betere versie gekregen die de gegevens van zijn hart rechtstreeks doorstuurde naar een computer zodat hij ten alle tijden opgevolgd kon worden. Hij liet de hartslagmeter voor wat het was en keek toe hoe Devon de rugzak terug toe riste. Zijn blik gleed automatisch naar zijn kruk toen Devon hem de fantastische opmerking gaf dat hij nog niet genezen was. ‘Nee.’ Antwoordde hij gelijk. Moest hij Devon een update geven van hoe zijn lichaam eraan toe was? Het zou koud zijn om het niet te doen en trouwens, het was nog steeds Devon, hij had het recht om het te weten. ‘Mijn linkerbeen is slechter dan rechts, de bliksem heeft er meer schade aangericht,’ hij zweeg en keek met een moeilijke blik het bos in. ‘Het is meer,’ hij zweeg en tikte tegen zijn borst, naar Lupos bedoelt. ‘Hij is nog niet in orde dus ik ook niet. Zo gaat dat tegenwoordig.’ De laatste zin klonk veel kouder en afstandelijker dan zijn woorden ervoor.

Storm bewees zijn bijna gezonde lichaam door de kruk achter te laten en naar de kettingen te wandelen. Hij zou ze weer nodig hebben, hij had nog maar vijf dagen, het was beangstigend maar voor een keer zat hij er niet mee in. Hij maakte zich geen zorgen. Zijn gezicht vertrok een beetje toen hij hurkte en naar de gebroken kettingen greep, hij hield het voor zich gezichtsveld en bestudeerde het. En toen stelde Devon hem een vraag waarvan de ketting ogenblikkelijk weer uit zijn hand viel. Hij kwam recht en draaide zich langzaam om naar Devon. ‘Nee, ze weet het niet.’ Er veranderde iets in zijn blik, iets wat Nadya’s naam altijd met hem deed. Damn Devon, waarom had hij haar opgebracht? Hij liet zijn schouders een beetje zakken en keek voor het eerst echt naar Devon, met een meer open blik. Ondanks dat de emoties nog steeds ver weg waren kon je de vermoeidheid zien, de verslagenheid die ook Devon had getoond. ‘Ze heeft tijd nodig voor zichzelf, althans, dat hoop ik dat ze doet.’ Hij had het Nadya niet gezegd maar ze was vermagerd, moe, mentaal uitgeput en dat zodat ze er voor Storm kon zijn. Dat was iets dat hij haar niet kon terug betalen. En het idee daarvan brak hem vanbinnen een beetje. ‘Ze zou het niet zo leuk vinden.’ Merkte hij bedenkelijk op. Dat ze hier beide waren, god, nee, ze zou het niet appreciëren. ‘Zoals ik zei, het is beter zo.’ Prevelde hij amper hoorbaar. Het was beter dat ze afstand hielden, Nadya deed dat niet. Storm wilde zich geen onnodig veel zorgen gaan maken om iemand anders dan Nadya. Het feit dat Devon was weggebleven deed hem ergens goed, al was hij verdomd blij dat Devon hier nu stond. Maar merkbaar was dat nog niet …

tag: Devon --- words: 872 --- notes: - --- outfit: -

Nooit, heel zijn leven lang niet, had Devon gedacht dat er iemand zó belangrijk voor hem zou zijn dat dat Storm op die enkele maanden tijd voor hem was geworden. Heel zijn leven lang had hij mensen zien komen en gaan, had hij nieuwe mensen leren kennen en had hij er een hele boel moeten afgeven of verlaten. Zijn huid was dankzij zijn mutatie zo hard als steen, maar uiteindelijk was zijn hart dat ook voor een groot deel geworden. Zo erg dat hij de gevoelens van missen en verdriet om personen die uit zijn leven verdwenen gewoon niet meer kon voelen. Storm had hem niet week gemaakt, helemaal niet, maar hij had Devon wel getoond dat vriendschappen een grotere betekenis konden hebben dan de oppervlakkige vriendschap op zich. Uiteindelijk waren ze als broers geworden, ze waren op zoveel vlakken knal hetzelfde, maar tegelijk ook weer zo verschillend. Zien hoe Hall met Nadya omging, de manier waarop ze elkaars problemen begrepen en elkaar hielpen, het was vriendschap op een heel ander niveau, en stiekem keek Devon ernaar op, ookal zou hij dat nooit toegeven. De nacht van de volle maan was Devon neergestort, bijna letterlijk, en in zijn val had zijn denkbeeldige hart van steen een barst gekregen waardoor hij begon te beseffen dat hij het verliezen van vrienden en de mensen rondom hem niet meer wilde meemaken. Hij wilde Storm niet kwijtgeraken, niet als persoon, niet als vriend. Waar hij in Colorado was kunnen verhuizen, nieuwe vrienden had kunnen maken, kon hij dat op Genosha niet. Maar het was moeilijker dan hij ooit had gedacht dat het zou zijn. Devon zat in een tweestrijd, hij zweefde ergens tussen zichzelf en tussen de emoties die hij altijd zorgvuldig had kunnen wegsteken. Daarom dat hij er op een zo verslagen manier bij stond. Het was een grote stap voor zichzelf wat hij had genomen door hier te komen. In Colorado zou hij zo een gebeurtenis achter zich hebben gelaten en ergens volledig opnieuw zijn begonnen, maar hier op Genosha, met Storm als beste vriend.. Nee, hij moest en zou eraan werken en zorgen dat StormOn weer op zijn poten terecht kwam.

Storm verstopte zich achter zijn oppervlakkig masker, net zoals hij had gedaan net voor de volle maan toen hij hopeloos had geprobeerd om de koppige beer om te praten. Devon snoof zachtjes en ademde diep uit. Hij probeerde hetzelfde te doen, zichzelf niet kwetsbaar op te stellen, maar het was allemaal zo moeilijk. Hal deed haast alsof er niets oprecht ergs was gebeurd, maar Devon wist beter. Zijn beste vriend had in de trance van zijn weerwolf gezeten, terwijl hijzelf alles levendig, écht meegemaakt had. De meest gruwelijke details had hij voor Storm achtergehouden, maar hij werd er wel nog elke nacht mee geteisterd. Het was misschien wel een goede zaak geweest dat Storm in de ziekenboeg gehouden was, Devon zou hem anders alle nachten wakker geschreeuwd hebben, zeker in de eerste week. Ondertussen ging het al wat beter, maar nog steeds had hij die angst om in slaap te vallen. En dat voor iemand zoals Devon Garnet… De licht sarcastische blik in de ogen van zijn kameraad deed zijn maag samentrekken. Als ze er over zouden blijven doorgaan wat beter was of wat niet beter was, dan konden ze hier blijven tot het einde van hun dagen. Dus Storm ging er niet verder op in, behalve die veelbetekenende blik die hij Devon toewierp, en daarna omgekeerd ook weer terugkreeg. Dit was niet hoe ze waren, toch zeker niet ten opzichte van elkaar, Devon hoopte uit de grond van zijn hart dat het niet permanent was, want dan zou hij het zichzelf nooit vergeven.

Hij ondernam een poging om het gesprek in gang te houden en uiteindelijk misschien in de juiste richting te trekken. ’Nee.’ was het korte, oppervlakkige antwoord en Devon balde zijn handen tot vuisten en rolde nét niet met zijn ogen. De verrastheid stond dan ook duidelijk op zijn gezicht te lezen op het moment dat Hal toch wat extra uitleg gaf. Hij liet zijn ogen over de benen van Hal glijden en zag inderdaad aan zijn houding dat linkerbeen niet volledig was hoe het hoorde te zijn. Devon fronste lichtjes zijn wenkbrauwen en probeerde in de ogen van Hal te kijken. Als hij niet genas, dan wilde dat zeggen dat.. ’Hij is nog niet in orde dus ik ook niet. Zo gaat dat tegenwoordig.’ Zijn vraag werd beantwoord, maar liet tegelijk ook een krop in zijn keel achter, zeker door de grillige manier waarop hij de woorden had uitgesproken. Waren er dan nog dingen die anders waren ‘tegenwoordig’? Devon durfde er niet verder op in te gaan, zeker niet toen Storm zijn kruk liet voor wat hij was en op eigen krachten naar zijn gebroken kettingen strompelde. De pijn die op zijn gezicht te lezen stond toen hij uitreikte naar de kettingen op de grond, deden Devons lichaam haast reflexmatig in beweging komen. Hij stak zijn hand uit naar Hal om te helpen en stelde terwijl de vraag, of Nadya wist of hij hier was. De reactie van zijn beste vriend liet hem zijn hand even snel terugtrekken dan dat hij hem had uitgestoken. ’Ze weet het niet?’ zei hij een tikkeltje verbouwereerd en keek Hal met grote, vermoeide ogen aan. Voor het eerst keek Hal hem fatsoénlijk aan, recht in zijn ogen en Devon hield die blik krampachtig vast en probeerde de blik die hij erin las een plaats te geven. Hij kwam niet veel verder dan dat Storm zich even miserabel voelde als dat Devon zich voelde. En ergens stelde hem dat ‘gerust’.. ’Ze heeft tijd nodig voor zichzelf, althans, dat hoop ik dat ze doet.’ Devon klemde zijn kaken op elkaar waardoor er een spiertje in zijn hals vertrok. ’Jij bent haar eerste prioriteit Hal. Ze schuift álles aan de kant voor je, letterlijk alles. Haar niet laten weten hoe het met je gaat is nog erger dan dat ze wel weet hoe het met je gaat.’ Hij kon het zich zo voorstellen, Nadya die hopeloos op zoek was naar hem in het schoolgebouw. Net zoals het hem niets zou verbazen als er zo dadelijk een enorme draak over zou vliegen, op zoek naar Hal. Langzaam schudde hij zijn hoofd van ‘neen’ en trok een wenkbrauw op. Moest ze het weten, ze zou er inderdaad niet blij mee zijn. ’Zoals ik zei, het is beter zo.’ Devon balde zijn handen nog wat sterker tot vuisten en ademde zo langzaam als hij kon in, als poging om zijn kalmte te behouden. Hij wilde er niet op ingaan, op wat beter was of niet, maar nu Storm het voor een tweede keer aanhaalde, kon hij zichzelf niet meer inhouden. ’Op deze manier kan het niet verder Hal. Je kan niet iedereen blijven ontlopen, je kan mij niet blijven ontlopen.’ Devon zuchtte radeloos en keek even omhoog terwijl hij kort met beide handen naar de zijkant van zijn hoofd tastte. Hij had zijn deel gedaan, de stap gezet om naar Hal toe te komen terwijl het zo moeilijk voor hem was geweest. Maar Storm zou het niet begrijpen, dat Devon er zoveel kracht had moeten voor bijeenrapen, simpelweg omdat hij die kant van Devon niet kende. Het enge wat Devon vroeg, was om hem binnen te laten, maar die keuze lag volledig bij Hal. Hij kon het natuurlijk wel, iedereen ontlopen, maar Devon durfde er niet aan te denken wat er dan met zichzelf zou gebeuren. ’Doe me dat niet aan alsjeblieft.’ het kwam er huiverend van de emotie uit, ondanks dat hij het zo zeer probeerde tegen te houden.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

.Always live before you die.

Hij wist dat er protest zou komen, dus hij was misschien een beetje verrast toen dat er uiteindelijk niet kwam. Maar hij wist ook dat het enkel een kwestie van tijd was voor er iemand door het lint zou gaan voor Storm’s nieuwe manier van omgaan met de wereld. Het deed het niet om anderen te kwetsen, hij deed het om ze te beschermen en van zijn kant zorgde het voor behoorlijk wat frustraties als dat niet begrepen werd. Maar voor Devon moest dit extra hard zijn, omdat hij degene was die tegenover Storm had gestaan die nacht, om dat hij, naast Nadya, de enige was die daadwerkelijk kon praten over Lupos. Die kon zeggen hoe afschuwelijk het beest is, hoe erg de nacht was verlopen. Dus eigenlijk zouden ze zich aan elkaar moeten op trekken, maar dat deden ze niet. Althans, dat liet Storm niet toe, hij wilde geen medeleven voor wat er was gebeurd evenals hij er niet meer over wilde nadenken. Dat was één van de dingen die hij had besloten, er glad over gaan was de beste optie. Daarmee hield hij zijn eigen verborgen emoties onder controle en zouden anderen er geen groot iets van maken. Maar net zo gemakkelijk hij het dacht was het niet zo gemakkelijk om het uit te voeren. Zeker niet tegenover de persoon die als een broer voor je was. Zijn beste vriend terug in Londen had het gezegd voor hij vertrok; “Ik hoop dat je je partner in crime zult vinden.” Dat was wat Ethan hem had gezegd en dat was wat Storm had gevonden. Dat en zoveel meer. Maar voor een kort moment stond heel die vriendschap op een klif en Storm wilde het er zo graag af duwen maar hij kon niet. Want het was Devon …

In de korte blik die hij naar Devon had geworpen toen hij het over zijn been had zag hij verbazing. Hij wilde daar iets over aankaarten, iets zoals, “wees niet te happig, ik zeg het je enkel omdat je het wilt horen.” Maar hij zweeg en nam de samengebalde vuisten van Devon eerder aan als een teken dat zijn beste vriend zijn geduld verloor. Misschien was dat de oplossing, eens lopen schreeuwen en roepen tegen elkaar, misschien zouden ze dan weer in betere wateren varen. Dus hij deed niets, zei iets luchtigs over Lupos en draaide zijn rug dan naar Devon toe met de duidelijk betekenis dat hij het er niet meer over wilde hebben. En dat werd begrepen want Devon begon over iets anders, iets wat momenteel het enige gevoelige was dat Storm nog had, Nadya. Storm had zich omgedraaid en keek naar die grote vermoeide ogen van Devon, hij haalde kort zijn schouders op. Nadya zou hem wel vinden als ze dat wilde, net als het omgekeerd was. Helaas was het niet zo gemakkelijk om koud en afstandelijk te zijn tegenover Nadya als het was tegenover anderen. Dus het had iets losgemaakt in hem, die ene naam … net als het altijd zou doen. Hij luisterde maar met een half oor naar wat Devon te zeggen had over Nadya, grotendeels omdat zijn aandacht naar de kettingen waren gegleden. Hij deed dat met het idee dat hij de woorden gewoon kon laten passeren en er niets over zou zeggen, maar het lukte niet, hij schoot uit. ‘Denk je dat ik dat niet weet?’ Vroeg hij meteen fel. ‘Ik ben haar eerste prioriteit maar zij is niet mijn eerste prioriteit. Ik heb,’ hij zweeg en sloeg zijn ogen neer naar zijn hartslagmeter, naar de lichte verhoging omdat hij zich kwaad maakte. ‘Ik heb Lupos al mijn controle gegeven.’ Flapte hij er uiteindelijk uit. Hij keek langzaam op naar Devon en haalde opnieuw zijn schouders op. ‘Ik gaf hem alles wat ik nog over had om mezelf mee te verdedigen.’ Prevelde hij onbegonnen. Devon had het niet geweten, niemand buiten Kat had het geweten. En niemand zou het ook ooit begrijpen. Hij strompelde terug naar zijn kruk, omdat hij de houvast wel kon gebruiken. ‘In mijn derde volle maan vermoordde ik een kind van tien, een onschuldig klein meisje. Toen kwam het besef dat het er niet toe zou doen wat ik deed, kettingen, spuiten, niets hielp. En ik wilde zo niet verder leven, dus toen ik genezen was ging ik naar een plaatselijke winkel en kocht er alle zware medicijnen. Ik ging naar mijn hotelkamer, gooide ze samen en ging op mijn bed liggen, slikte de ene pil na de andere,’ zijn stem klonk verloren en afstandelijk, hij was al lang gestopt met kijken naar Devon van zodra hij aan die nacht dacht. ‘Ik nam alle pillen in en ik viel in een roes. Ik dacht echt dat het mijn einde was maar nee, ik werd een half uur later wakker, niets op aan te merken. Toen besefte ik dat die weerwolf me nooit zou laten sterven. Dus toen ik hier wakker werd en de dokter me zei dat ik twee uur lang dood was geweest maar uiteindelijk terug leefde dan,’ hij zweeg en keek Devon weer aan. ‘Ik kan niet sterven, maar ik laat wel anderen sterven. Dus ik gaf het op, ik gaf hem alles wat ik nog waardig had om mee te vechten. Dus nee,’ hij zweeg en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Nadya hoeft niet te weten hoe slecht het met me gaat, zeker niet als ze zelf niet eerst aan zichzelf denkt.’ Vervolgde hij dan zachtjes. Hopelijk was dat duidelijk, of niet. Hij had het luidop gezegd, hij had Lupos alles gegeven, en op een bepaalde manier voelde dat goed aan. Wat verkeerd was, dat wist hij ook, het hoorde zo niet te voelen.

Net als hij was uitgeschoten eerder schoot Devon nu uit op zijn woorden. ‘Ik kan dat wel Devon.’ Hij zweeg, zijn stem had iets wanhopig. Hij leunde tegen de boom aan, ontzettend vermoeid door het mentale dat dit allemaal vroeg en de vermoeidheid die hij fysiek al voelde. ‘Je begrijpt het niet,’ hij schudde hevig zijn hoofd. ‘Die avond heb je me overtuigd dat je hem aan zou kunnen en voor een seconde, voor een moment lang heb ik je geloofd, had ik hoop, dacht ik dat je mijn redding zou zijn. Maar om je te zien, toen ik terug transformeerde in die grot,’ hij zweeg en haalde huiverend adem toen hij eraan terug dacht. ‘Ik vermoordde je als het niet was voor Clyde, besef je dat? Je zou niet meer geleefd hebben. Dus ja, ik heb het recht iedereen weg te duwen. Ik heb het recht om jullie veilig te houden ookal is dat de enige manier om het te doen.’ Hij stapte naar voor, naar Devon en legde zijn hand op diens schouder, keek hem strak aan. ‘Geloof voor geen seconde dat ik je weg duw omdat ik het niet aan kan, omdat ik boos of gefrustreerd ben, omdat ik het je kwalijk neem. Ik doe het om je veilig te houden, ik doe het om jullie allemaal veilig te houden.’ Hij kneep kort in Devon’s schouder. ‘Je bent me niet kwijt voor altijd, je moet me gewoon opnieuw gaan zoeken.’ Sloot hij zachtjes af. Hij liet zijn hand van Devon’s schouder zakken en staarde over zijn schouder het bos in. Ze moesten hem gewoon opnieuw gaan zoeken …

tag: Devon --- words: 1218 --- notes: - --- outfit: -

Het was zo moeilijk te omvatten voor Devon, dat ze op deze manier tegenover elkaar stonden. Ze waren elkaars beste vrienden, hadden samen -toch zeker voor Devon- de gruwelijkste nacht uit hun leven meegemaakt. En nu.. Hier en nu stonden ze tegenover elkaar, alsof ze haast wildvreemden waren voor elkaar, alsof er nooit iets tussen hen was geweest. Devon deed alsof het hem niet raakte, maar vanbinnen voelde hij hoe het aan hem vrat. Ergens herkende hij Storm niet, de blik die hij in zijn ogen droeg, de manier waarop hij op Devon zijn vragen antwoordde. ’Zo gaat dat tegenwoordig.’ Het kon zoveel betekenen, maar wát? Betekende dat hier tussen hun voeten het einde van StormOn lag? Devon probeerde zowel zijn ademhaling als zijn hartslag onder controle te houden. Als ze niet konden praten over hetgeen er tussen hun was gebeurd, moest Devon het gesprek maar over een andere boeg gooien, ookal was dat eigenlijk niet waar hij over wilde praten. Hal zijn eerste reactie was de kettingen uit zijn handen laten vallen, waardoor duidelijk werd dat Devon zijn gevoelige snaar geraakt had, maar onmiddellijk daarna haalde hij nonchalant zijn schouders als poging om zijn gladgestreken masker weer op te rapen. Iets waarin hij duidelijk faalde. ’Denk je dat ik dat niet weet?’ Devon kreeg een storm van woorden over zich heen en keek zijn beste vriend met een doordringende blik in zijn ogen aan, als poging om zichzelf sterk te houden. Het deel dat Nadya niet zijn eerste prioriteit was zorgde ervoor dat het masker van Devon deels knapte. ’Ik heb Lupos al mijn controle gegeven.’ Een argwanende blik verscheen in de ogen van Devon en hij klemde zijn kaken stram op elkaar. Als Storm al de controle had gegeven aan het ding in hem, aan hetgeen hij het meeste aan zich haatte, wat bleef er dan van hemzelf over? ’Nee..’ fluisterde Devon tussen zijn lippen door en liet zijn hoofd met een knikje naar beneden hangen terwijl hij luisterde naar de kille, boze woorden die Storm in zijn mond nam. Dit mocht niet zijn hoe het verder liep. Het mocht gewoon niet. ‘Ik kan niet sterven, maar ik laat wel anderen sterven. Dus ik gaf het op, ik gaf hem alles wat ik nog waardig had om mee te vechten.’ Hij voelde hoe de ogen van Hal weer op hem gericht stonden, maar Devon voelde zich niet waardig genoeg om hem aan te kijken. Net zoals hij niet de juiste woorden vond om tegen Storm in te brengen. Hij wilde hem naar het hoofd zwieren dat hij zijn zaak bij elkaar moest schrapen en de touwtjes weer in handen moest nemen, maar daarnaast.. Wie was hij om te zeggen wat wel en niet moest? De laatste keer dat hij dat had gedaan, had hij ervoor gezorgd dat Lupos volledig doorsloeg. Plus hij was niet eens in staat om zichzelf bij elkaar te rapen, dus waarom moest Hal dat wel?

’Ik kan dat wel Devon.’ Hij nam een diepe teug adem, en hief zijn kin weer op. ’Je begrijpt het niet.’ Het hele verhaal werd hem voor de zoveelste keer toegeworpen. Hij had het in zijn gedachten zo vaak herhaald, dat het haast leek alsof het een scenario uit een horrorfilm was geworden. Maar nog nooit had iemand hardop de woorden tegen hem uitgesproken. Devon deed een stap naar achter, stak zijn arm uit en tastte naar de brede boom die achter hem stond. Het uit de mond van Hal horen maakte de pijn in zijn hart opnieuw tastbaar. Hij leunde er met zijn schouderbladeren tegen en knikte voor een stukje door zijn knieëen, alsof hij wilde gaan zitten. ’Ik begrijp het wel Storm.’ Zijn stem klonk opnieuw hees en hij voelde hoe de tranen in zijn ogen zijn zicht troebel maakten. Hij was niet Storm zijn redding geweest, integendeel. ’Ik heb beloften gemaakt die ik niet ben nagekomen. Ik heb je teleurgesteld op het moment dat je me het meest nodig had.’ Hij keek zijn vriend weer aan en wreef met zijn handpalm ruw door zijn linkeroog. ’Het was mijn fout, ik gaf je valse hoop door mijn vastberaden koppigheid. Ik was onwetend Hal, impulsief, ik was stom.’ Hal kwam dichterbij en Devon voelde hoe hij zijn hand op zijn schouder legde. Zijn ademhaling haperde voor een moment en hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij hem op een haast smekende manier aankeek. ’Ik doe het om je veilig te houden, ik doe het om jullie allemaal veilig te houden.’ Op een pijnlijke manier kneep Devon zijn ogen dicht, wendde zijn blik af en zuchtte. ’Op deze manier hou je me niet veilig, ik kan niet leven met dit schuldgevoel.’ Hij voelde het kneepje in zijn schouder en opende zijn ogen weer. Devon bracht zijn hand naar de pols van Storm en duwde zijn hand langzaam van zijn schouder. Het voelde fout, zijn aanraking voelen en terwijl weten dat hij zijn vriend deels aan het kwijtraken was. ‘Je bent me niet kwijt voor altijd, je moet me gewoon opnieuw gaan zoeken.’ Zijn ademhaling stokte en Devon zette zijn hand vlak tegen de schors van de boom achter hem en liet zijn vingers er volledig in wegzinken. Het hout kraakte onder zijn kracht. ’Nee Storm, ik zie je hier voor me staan.’ Hij trok zijn hand terug uit het hout en plaatste zijn vinger recht op het borstbeen van Hal. ’Hier, knal voor me.’ Devon verhoogde de druk wat en kneep zijn ogen lichtjes samen. ’De dingen zijn gebeurd Hal, ik weet dat we er beide enorm onder lijden en het voor elkaar proberen te verstoppen. Maar op deze manier kunnen we, kan ik niet verder.’ Hij trok zijn vinger terug en schudde opnieuw langzaam zijn hoofd. ’Weten dat je er nog bent, maar me blijft wegduwen, dat is iets waar ik niet mee kan leven. Het is alles of niets Hal. Ofwel vechten we er ons samen doorheen, ofwel…’ Devon slikte de bittere smaak die de woorden in zijn mond achterlieten weg. ’…ofwel stopt het hier en gaan we vanaf nu onze eigen weg.’ Grabbelend tastte hij in zijn zak en haalde de sleutel van hun kamer boven en liet hem op zijn open handpalm liggen, net zo dat de sleutelhanger goed zichtbaar was. Het was een stukje hout in de vorm van een dierenkop. De ene helft was een beer, de andere helft een wolf. In het midden stond ‘StormOn’ gegraveerd. ’Ik heb duidelijkheid nodig.’ Devon staarde hem recht in zijn ogen aan en liet zijn adem weer huiverend ontsnappen, hij was oprecht bang voor het antwoord van Hal. Zonder hem was hij bang wat er met zichzelf zou gebeuren.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

.Always live before you die.

Devon moest op een bepaalde manier ook kapot zijn van dit alles, zoveel was duidelijk. Misschien wilde Storm er niet voor open staan of misschien kon het hem gewoon niet meer schelen. In ieder geval kon niemand het gevoel evenaren dat hij had, het gevoel van een moordenaar te zijn, een monster dat ze zouden moeten opsluiten. Niemand begreep het … buiten Nadya. En hij wilde zo hard dat ze het begrepen, dat hij de tijd en afstand nodig had. Dat zijn hersenen niet verder dachten dan iedereen buiten houden. Dat hij de hoop laten vallen had en daardoor de barrière tussen zichzelf en Lupos had laten zakken waardoor de weerwolf nu de volledige controle kreeg. Het was natuurlijk nog steeds een weerwolf, hij was enkel sterk genoeg bij volle maan maar een hartslag kon je niet trainen dus de grenzen zouden schuiven. Lupos zou nu sneller kunnen reageren, sneller overnemen en voor Storm was dat goed. Het loslaten was voor hem goed, enkel voor hem want niemand anders had baat aan deze versie van Storm. Het idee om hier te vertrekken was aanlokkend, het enige wat hem hier hield was het feit dat hier mutanten waren die zich op een bepaalde manier konden weren tegen hem … en Nadya, en Devon. Maar had het daar niet aan gelegen was hij nu al lang weer weg, desnoods zwemmend als het moest.

“Nee.” Prevelde Devon tussen zijn lippen door. Storm keek hem aan, kijk toe hoe Devon zijn hoofd met een knikje liet zakken, hoe het besef van wat Storm net had gezegd tot hem door drong. ‘If you can’t control it, than don’t worry about it.’ Zei hij zachtjes. Het was een quote die hij ooit eens ergens had gelezen en had onthouden. Hoe meer je iets zou gaan controleren, hoe meer het jou zou gaan controleren. Dus Storm had losgelaten en liet alles zijn natuurlijke weg nemen, hoe afschuwelijk dat vooruitzicht nu was. Hij had geen idee wat de impact ervan zou zijn, hij en Lupos waren nog niet hersteld maar de volgende volle maan was er al over vijf dagen dus het zou allemaal snel genoeg gaan. Hij wist wat Devon hier over dacht, hij wist wat Nadya hierover dacht maar zij waren niet degene die maanden met dat eeuwige gevecht in zichzelf zaten opgesloten, zij waren niet degene die zoveel doden op hun geweten hadden. Dus ze konden het niet weten, zo simpel was het. Storm weigerde toe te geven aan het gevoel te breken, dus liet hij het los en probeerde hij de “natuurlijke” koers ervan te nemen.

Storm kon onmogelijk de enige zijn die s’nachts wakker lag van de taferelen uit die nacht. Ondanks dat Storm zich nooit iets kon herinneren van de momenten als weerwolf, had hij nu wel duidelijke beelden gekregen. En ze waren niet mooi, ze waren afschuwelijk. En terwijl hij tegen Devon bezig was zag hij hoe zwaar de woorden op Devon door begonnen te wegen. Normaal zou hij stoppen met praten, woorden terug nemen maar nu bleef hij gewoon genadeloos verder gaan. En het enige wat hij ervoor terug kreeg was “Ik begrijp het wel Storm” en waterige ogen. Voor een moment dacht hij aan Denni’s bezoek in de ziekenzaal en voor en moment wilde hij haar opbrengen. Zeggen hoe gemeen hij tegen haar had gedaan omdat hij wist wat Denni tegenwoordig voor hem betekende. Maar het zou te gemeen zijn, zelfs voor Storm. Hij schudde zachtjes zijn hoofd maar zweeg, liet Devon verder praten terwijl hij hardnekkig naar de kruinen van de bomen boven zich keek, alsof het hem niet helemaal interesseerde wat er werd gezegd. Hij zou anderen niet de schuld van zijn daden laten dragen, dat was precies wat Devon nu deed en Storm niet kon tolleren. ‘Het was niet jouw fout, je bent niet stom.’ Viel Storm meteen in op zijn woorden. ‘Je kon enkel niet helpen en ik had dat moeten weten.’ Wees hij naar zichzelf. Zijn blik ging opnieuw naar zijn hartslagmeter en hij ademde beheerst in en uit.

Dichter naar Devon toe bewegen maakte Lupos net iets wakkerder. Hij wist dat Lupos bang was geweest van Nadya, maar hoe zou hij reageren op Devon? Het enige gebaar dat Storm kon opbrengen om een beetje van zijn oude zelf te tonen werd door Devon van zijn schouder geveegd. Storm kneep zijn kaken op elkaar, de emoties die er waren geweest verdwenen uit zijn blik en hij lachte kort, hard en verloren op de woorden van Devon. ‘Jij kunt niet leven met het schuldgevoel? En ik dan? Ik heb negentien doden op mijn naam staan, ik vermoordde jou bijna, bracht een hele school in gevaar. Jij hielp enkel en jij kunt niet leven met het schuldgevoel?’ Vroeg hij emotieloos. Hij wilde wegstappen van Devon voor zijn hartslag te hoog zou komen en de al wakkere Lupos nog wakkerder maken, maar Devon begon gelijk opnieuw. Hij hoorde het hout kraken de boom naast zich maar staarde gewoon terug naar Devon, onverschrokken. Toen Devon zijn vinger tegen zijn borstbeen duwde plantte hij zijn kruk wat dieper in de aarde. Er vlamde iets op in zijn ogen, een rode schijn die waarschuwde hoe ver het nog was over stond hier opnieuw een weerwolf voor zijn neus. Maar Storm was niet bang, hij liet het Lupos toe te reageren op de woorden. Dus hij staarde Devon enkel maar aan, met die gevaarlijke glans in zijn ogen. ‘Onder lijden.’ Herhaalde hij de woorden met een vieze misselijke smaak in zijn mond. Onder lijden was een understatement, Storm was mentaal gebroken. Iedere volle maan had hem een beetje gebroken, deze had de fatale slag toegediend. Van zodra hij kon nam hij afstand van Devon, hij keek naar zijn hartslagmeter alvorens hij weer op keek. ‘Goed, jij je zin.’ Hij zweeg en kneep zijn ogen zachtjes samen. ‘Ga je mee over vijf dagen als ik opnieuw het bos in moet om te transformeren? Want dat is wat we van plan waren te doen voor ik je probeerde te vermoorden.’ Zijn woorden verloren hun hardheid niet, toch deed het hem pijn om het te zeggen. Zijn blik gleed naar de sleutel van hun kamer, hij staarde ernaar en probeerde de dam aan emoties niet te laten ontglippen van hun betonnen muur. Uiteindelijk keek hij weer op naar Devon, zijn ogen een stuk zachter dan eerder. ‘Hoe kan je na dit alles nog vechten voor dit,’ hij zweeg en wees naar zichzelf, naar de weerwolf. ‘Je betekend teveel voor mij om je te laten gaan maar je betekend evenzeer genoeg voor mij om je weg te houden van dat deel van me. Zeker na wat ik heb gedaan.’ Hij zweeg en blikte kort naar de gebroken kettingen. ‘Is het duidelijk genoeg als ik zeg dat je me nooit zult verliezen maar je me op zen minst een kans moet geven om dit te verwerken? Op welke manier dan ook? Iedere volle maan zit extra fris in mijn geheugen na een nieuwe, je moet me de tijd geven, je moet het begrijpen en voor één keer afstand nemen. Alleen dan ik het misschien terug toelaten om je hulp aan te nemen als het gaat om Lupos.’ Meer kon hij niet aanbieden. Hij wist van zichzelf dat hij uiteindelijk weer zichzelf zou worden, het had gewoon tijd nodig. ‘En voor wat het waard is, Kat blijft bij me.’ Duidend op de volgende volle maan …

tag: Devon --- words: 1239 --- notes: - --- outfit: -

Natuurlijk kon Devon zich niet voorstellen hoe het voelde voor Storm. Of toch niet op hetzelfde niveau. Maar hij leed evenzeer onder alles wat er die nacht gebeurd was. Het grote verschil was, dat zo’n dingen voor Storm al meerdere malen gebeurd waren, en het voor Devon de eerste keer was. Het was haast een fantasiewereld waarin hij terechtgekomen was, maar de pijn die hij had geleden, die hij trouwens nog steeds leed, zorgde ervoor dat hij met zijn voeten op de grond bleef. De impact die het op hem had gehad, hij had nooit voor mogelijk gehouden dat de gevoelens die daarbij kwamen kijken zelfs bestonden. Misschien moest hij breder leren kijken, zich meer in de schoenen van Storm leren plaatsen, maar nu, nu het nog zo recent in zijn geheugen lag, was dat niet vanzelfsprekend. Devon moest eerst voor zichzelf de zaken op orde zetten voordat hij in staat zou zijn om in te gaan op de vroegere gebeurtenissen die Storm had meegemaakt. Dat was het nadelige aan hun vriendschap, het feit dat ze amper van elkaars verleden afwisten. Storm wist niets van Devon, en Devon wist amper iets van Storm. Hij had gehoopt om van Genosha een volledig nieuwe start te maken, een zuivere lei zonder dat er nooit op de voorbijgestreefde verhalen zou teruggekomen worden, maar misschien hadden ze dat beter wel gedaan. Hij keek in de kille ogen van zijn vriend en had voor een moment spijt dat hij niet alles wist wat erachter schuil ging. Net zoals hij ergens spijt had dat Storm niet wist wat er achter die van hem verscholen zat, en niet besefte hoeveel moeite dit van hem kostte. ’Je kon enkel niet helpen en ik had dat moeten weten.’ Devon liet een grillige zucht ontsnappen en keek weer naar de grond. Hij was gewoon van zijn zin te krijgen, dat alles verliep zoals hij dat wilde, maar Storm bleef genadeloos verder doorduwen op de onzichtbare wonden die Devon nog steeds had.


De reactie van Storm, de kille, korte lach die doorheen de bomen door galmden deed Devon zijn hartslag omhoog schieten. ’Jij kunt niet leven met het schuldgevoel?’ En hier kwam het deel waar Devon zo bang voor was, de confrontatie met zijn verleden waar hij niet genoeg van af wist om zich in de schoenen van Hal in te beelden. Net zoals Storm blikte hij mee naar de hartslagmeter om zijn pols. Voor een moment vroeg hij wat die zou aangeven als hij rond zijn pols zat.. ’Het hangt allemaal samen Hal, waarom snap je dat niet. Ik ben deel gaan uitmaken van jouw leven, misschien niet van je verleden, maar wel van hier en nu.’ De toekomst durfde hij niet luidop uit te spreken, omdat hij alsmaar meer en meer het gevoel kreeg dat het draadje waarmee ze nog aan elkaar hingen op knappen stond. ’Het is door mijn fout dat er bijna een twintig achter je naam stond. Net zoals het voor een deel mijn fout is dat je de controle hebt losgelaten.’ Hij zei het, kortaf en waar het op stond. Voor een moment liet hij de stroom aan woorden ook genadeloos over zijn lippen vloeien, net zoals Hal dat had gedaan. ’Dus já ik voel me schuldig. Ik gaf je valse hoop verdomme. Net zoals ik die nacht zelf voelde hoe ik daar bijna mijn einde vond. Mijn schuldgevoel gaat niet alleen uit naar jou, maar ook naar mezelf. Alleen heeft dat een andere naam.’ Hij beet hard op de binnenkant van zijn wang, waardeloos, hij was ronduit waardeloos. Devon prikte met zijn vinger tegen de borstkas van Storm, niet hard, maar blijkbaar voldoende om een reactie teweeg te brengen. Niet zozeer fysiek, maar toch zeker wel vanbinnen. Voor een moment keek hij in de rood oplichtende ogen van de weerwolf, ongeveer hetzelfde als hij bij Nadya in de ziekenboeg had gezien, alleen was het bij haar slechts haar linkeriris, en waren het van Storm de beide ogen. ’Onder lijden.’ Op een bijna sarcastische manier werden zijn woorden herhaald en Devon balde zijn handen weer tot vuisten. Wanneer zou Storm begrijpen dat hij niet de enige was die eronder leed? Devon leed van de dingen die Lupos hem aangedaan had, maar net zozeer van wat Lupos zijn beste vriend aangedaan had. Maar het leek wel alsof Storm er niet op die manier kon, of woú over nadenken.

’Ga je mee over vijf dagen als ik opnieuw het bos in moet om te transformeren?’ Ergens schrok Devon, om het feit dat de volgende volle maan al op de loer lag terwijl de vorige nog zo vers in het geheugen lag. ’Nee.’ was zijn korte antwoord en hij keek naar Storm, die op zijn beurt in stilte naar de sleutelhanger staarde. ’Ik heb uit mijn fouten geleerd. Ik ben niet sterk genoeg om je te helpen op het moment zelf.’ de woorden deden pijn om in zijn mond te nemen, maar het was de werkelijkheid. ’Maar ik zou wel kunnen helpen met de dingen die eromheen hangen.’ Verder ging hij er niet op in, het was ondertussen al klaarduidelijk gebleken dat hij Devon ver bij hem uit de buurt wilde. Het volgende moment dat ze oogcontact maakten stonden de ogen van Hal zachter, hadden ze weer die vertrouwde bruine kleur en maakten ze Devon week vanbinnen. ’Hoe kan je na dit alles nog vechten voor dit.’ Devon klemde zijn lange vingers rond de sleutel en liet hem weer in zijn zak glijden. ’Omdat ik niet opgeef Storm. Omdat ik hier nog ben, en omdat ik had gehoopt dat we hier samen sterker uit zouden komen.’ Hij moest eens weten, dat dit de eerste keer in zijn leven was, de eerste keer dat hij voor iets vocht in plaats van het te laten gaan. En dan had je Storm die hem bleef wegduwen, iets wat niet erg vergemakkelijkend werkte. Storm vroeg of zijn voorwaarden duidelijkheid genoeg schepten, maar het maakte Devon enkel maar onzekerder, zeker het stuk ’Op welke manier dan ook.’ Hij schudde overduidelijk zijn hoofd van neen en trok een wenkbrauw op. ’Helemaal niet.’ Devon dacht na over de quote die hij eerder genoemd had en herhaalde hem zwakjes. If you can’t control it, then don’t worry about it.’ Bullshit, in zijn oren. Zijn blik stond op oneindig en voor het eerst besefte hij het. Storm had opgegeven. 'Je hebt verdomme mensen die naar je omkijken, mensen die oprecht om je geven. Da's het mooiste geschenk wat de wereld je kan geven man.' Een geschenk dat hijzelf nooit gekregen had, behalve Storm die hij nu dreigde te verliezen. Devon klemde zijn kaken voor een moment op elkaar en keek Hal weer aan. 'En het enige wat je doet, is ze van je wegduwen.' Devon wees opnieuw naar Storm, maar hield zijn vinger ditkeer op afstand. ’Denk eens na of het wel verstandig is, dat in combinatie met Lupos zijn vrije wil te geven.’ Devon liet langzaam maar zeker zijn lichaamstemperatuur stijgen, waardoor de berengeur die in hem schuilging overduidelijk de bovenhand nam. Nauwlettend keek hij in de ogen van zijn beste vriend, benieuwd wat die geur met de weerwolf zou doen die in hem schuilging. ’En voor wat het waard is, Kat blijft bij me.’ En toen kwam de boze frons op zijn voorhoofd. Hij zou Nadya wegduwen, zou Devon wegduwen, maar Kát mocht met hem mee de volgende maan. Devon wist niet goed wat hij ervan moet denken, gevoelens van woede, onrechtvaardigheid en misschien zelfs jaloezie overspoelden hem en voor hij het goed en wel doorhad hadden zijn spieren zich een voor een opgepompt en stond hij in een dreigende houding voor Hal. Wat als hij maar sterker was geweest. Wat als hij Lupos maar de baas was gekunnen.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

.Always live before you die.

Door de commotie van alles, van dit verbale gevecht met Devon, had hij niet op zichzelf gelet. Ja, hij keek te vaak naar zijn hartslagmeter maar dat was het ook. Hij voelde niet te tintelingen door zijn been naar boven kruipen, de jeuk onder zijn huid en de nervositeit en het temperament die hem begonnen op te jagen. Waar Storm vroeger uiterst gevoelig was voor die kleine kenmerken van een actievere weerwolf, voelde hij ze nu niet. Misschien was het omdat hij tegenover Devon stond, omdat hij tegenover zijn beste vriend stond die hij afgelopen volle maan haast had vermoord. Misschien was het door alles wat er was gebeurd, de mentale en fysieke uitputting. Maar misschien was het ook door het feit dat hij het gewoon had toegelaten. Misschien was hij er daarom niet zo attent meer op terwijl hij dat wel zou moeten zijn. Maar net zo snel hij het onbewust voelde opkomen was het heel langzaam weer verdwenen, in stage bekende golven die sneller zouden komen en agressiever zouden worden. Hij voelde de weerwolf niet achter zijn oogleden zitten want ze keken samen, vanaf nu was alles samen. Hij moest het nog leren, ze moesten het nog leren van elkaar maar Storm was er klaar voor … zo dacht hij.

Storm kantelde zijn hoofd in een minieme beweging waardoor hij kon horen hoe Devons hart op al zijn woorden reageerde, en dat was niet zo traag als toen hij het bos was ingewandeld. Maar Devon wilde het niet aanvaarden, hij wilde niet aannemen dat Storm voor een kort moment alleen verder wilde met zijn problemen. Zo was het voor hem tenslotte altijd gegaan, vanaf het moment dat hij weerwolf was geworden had hij er alleen voor gestaan en dat was moeilijk om van weg te stappen. Hij stak zijn hand weg in de zak van zijn broek en bleef Devon met dezelfde emotieloze blik aankijken. Maar het raakte hem, wat Devon zei … hij was inderdaad deel gaan uitmaken van zijn leven. Hij wreef zijn hand over zijn hoofd en zuchtte. ‘Ik begrijp het wel.’ Zei hij wat zachter, meer om Devon ermee te sussen. Maar dan begon Devon weer schuldgevoel op zich te trekken en Storm werd gelijk weer kwaad. ‘Ik wil dit vermijden, dat jij schuld op je neemt voor iets wat ik heb gedaan. Dus kun je voor één keer niet de koppigaard uithangen en het niet op jezelf nemen?’ Het was geen vraag, noch een bevel. Het was gewoon eruit voor hij erover kon nadenken. Hij wreef zijn vingers onder zijn kin en keek door het bos, weg van Devon. Dit zou een eeuwigheid doorgaan en Storm was niet van plan eraan toe te geven. Hij hoorde niet veel meer daarna, of hij wilde het gewoon niet horen. “Alleen heeft het een andere naam.” Storm blikte terug naar Devon, strenger dan eerder. ‘Durf jezelf niet de diepte in trekken. Jij deed wat anderen niet konden doen, je was dapper Devon, tot de laatste ademteug van zijn lichaam.’ Zei hij kortaf. Zelf ondanks alles bleef hij Devon op een bepaalde manier beschermen, hij wilde niet dat Devon lager over zichzelf zou gaan denken omdat het hem niet gelukt was. Dat zou Storm ook niet toelaten.

“Nee.” Dat was snel, Storm knikte instemmend. Misschien maar beter ook, hij wilde niemand meer in de buurt hebben. Nadya zou hem nog kunnen overhalen en Kat was dat enkel gelukt omdat ze zijn mutatie kon onderdrukken. Maar hij zou het ook niet gedaan hebben op een normale volle maan, hij wist dat de komende volle maan traag en moeizaam zou zijn aangezien hij en Lupos nog niet hersteld waren. ‘Dat dacht ik al.’ Wierp Storm gelijk terug toen Devon instemde dat hij van geen hulp kon zijn op volle maan zelf. “Omdat ik had gehoopt dat we hier samen sterker zouden uitkomen.” … Ja, dat had hij ook gehoopt en kijk waar het hen had gebracht, ze waren beide aan het ruzie maken met elkaar.

Devon kon het niet vinden met Storm zijn enige voorstel op een goede samenwerking in de toekomst. En dat maakte hem opnieuw helemaal nerveus en kort van lont. ‘Het mooiste wat de wereld me momenteel kan geven is van die verdomde weerwolf af geraken, maar ik krijg duidelijk niet mijn zin.’ Ging hij er meteen op in. Hij wist hoeveel vrienden hij hier had gemaakt, hij goed die vriendschappen soms waren maar hij wilde dat allemaal niet op het spel zetten voor een weerwolf, dat had hij ingezien toen Devon de ziekenzaal werd ingereden. En terwijl Devon maar een schepje en een schepje bovenop de die hoop aan problemen gooide dreef Storm langzaamaan weg in zijn eigen gedachten. Het was pas bij de laatste zin dat hij wakker schrok. ‘Hoe weet jij nu wat verstandig is voor mij en Lupos!’ En het hek was van de dam. Storm besefte dat veel te laat. Hij voelde een kriebel door zijn hartstreek, een pijnlijk scheutje waardoor zijn ogen naar zijn hartslagmeter dreven. Te laat, hij was te laat. De angst keerde in één keer terug in zijn ogen. ‘Nee.’ Hij keek op naar Devon en hij wilde iets zeggen maar dan kwam de eerste golf. Zijn kruk glipte uit zijn handen en hij smakte tegen de grond. Normaal deed de eerste golf nooit echt veel pijn maar met de slechte staat van zijn rug en benen was het afschuwelijk. De pijn was allesoverheersend, prikte zijn ruggengraat waardoor hij me zijn handen in de grond kluwde. Hij schreeuwde terwijl hij probeerde weg te geraken van Devon. Toen hij zijn ogen opende zag hij in zijn volledige weerwolvenzicht. Lupos probeerde, hij probeerde door te breken maar door de pijn die Storm had lukte het niet. Hij kreeg zichzelf tot de eerste boom, probeerde er houvast aan te vinden. Zijn kleren zaten onder de modder, het zweet brak hem uit terwijl zijn lichaam vocht, vocht tegen de golvende huid, het zachte gekraak van zijn botten. ‘Ik mag niet,’ hij dacht dat hij erop voorbereidt was controle weg te geven maar dat was hij duidelijk niet. Toen de eerste golf passeerde durfde Storm zich niet verroeren. Hij staarde naar zijn hartslagmeter, ademde in en uit, probeerde de helse pijn te vermijden en zich enkel te richten op zijn hartslag. Dit kon niet gebeuren, hij mocht niet transformeren voor Devon. Het zou hem terug in de ziekenzaal schoppen, als Nadya dit zou weten, god, ze zou kwaad zijn. Maar nu kon hij enkel maar aan zichzelf denken, aan het onder controle krijgen van de transformatie. Het was hem eerder gelukt dus waarom nu niet? Het was alleen zoveel pijnlijker, en het brak hem in honderdduizend stukjes …

tag: Devon --- words: 1116 --- notes: - --- outfit: -

Het leek alsof alles zo tegenstrijdig was, Devon die er voor Storm wou zijn met alles wat hij in zich had, en Storm die dat net hardhandig probeerde te vermijden. En dat enkel en alleen om hem tegen de vloek die in hem schuilging te beschermen. Devon had pijn, oprechte pijn in zijn hart. Enerzijds om zijn eigen verdriet, schaamte en schuldgevoel, maar anderzijds ook om te zien in welke positie zijn beste vriend stond. ’Ik begrijp het wel.’ Eindelijk, eindelijk hoorde hij de woorden die hij al zo lang uit de mond van Storm had willen horen komen. Maar het bezorgde hem op een vreemde manier een knoop in zijn maag. Nu de woorden over de lippen van zijn vriend waren en hij zag op welke manier hij zijn hand over zijn gezicht liet gaan.. Nee, hij wist niet of dit wel de juiste manier was. Devon beet op de binnenkant van zijn wang en luisterde met ingehouden adem naar de rest wat Storm te vertellen had. ’..kun je voor één keer niet de koppigaard uithangen en het niet op jezelf nemen.’ Devon liet zijn handen die hij tot vuisten gebald had was losser en wreef met een hand over zijn bovenarm. ’Mijn eeuwige koppigheid is het enige wat ik nog heb. Mezelf een deel van de schuld geven, ookal vind jij van niet, is voor mij de enige manier om hetgeen er is gebeurd een plaats te geven.’ Een duidelijke zucht verliet zijn keel. ’Maar ik wil proberen het proberen Hal, al is het enkel die gedachten voor mezelf te houden en weg steken voor de buitenwereld. Alles om je terug te winnen.’ Hij richtte zijn lichte ogen de een zweem van triestheid droegen richting Hal, maar die deed niets anders dan het bos in staren. Het was duidelijk dat hij afstand wilde, niet alleen door de dingen die hij zei, maar ook door de manier waarop hij zich gedroeg. ’Je deed wat anderen niet konden doen, je was dapper Devon, tot de laatste ademteug van zijn lichaam.’ Die woorden probeerde hij zo snel als ze binnen waren gekomen ook weer van zich weg te duwen. Hij was misschien dapper geweest, maar het was allesbehalve voldoende. En de manier waarop ze tegenover elkaar stonden, het gaf hem niet echt het gevoel alsof Hal hem oprecht dapper vond.

‘Het mooiste wat de wereld me momenteel kan geven is van die verdomde weerwolf af geraken, maar ik krijg duidelijk niet mijn zin.’ Devon slikte, wilde weer verder ingaan op de woorden die hij gesproken had, maar besefte op het laatste moment dat het niet zou helpen. Het zou enkel helpen met hun vriendschap nog dieper de grond in te slepen en dat was allesbehalve de bedoeling. Dus hij beet op zijn tong, hield zijn woorden voor zichzelf en keek Hal even doordringend aan. Hetgeen hij te zeggen had zou niet eens tot hem doordringen, hij leek haast zo in zijn eigen weerwolvenwereld te zitten dat hij blind werd voor alles wat er rondom hem afspeelde. ‘Hoe weet jij nu wat verstandig is voor mij en Lupos!’ Het leek alsof iemand zijn hart met een hand omklemde en het ter plekke fijn kneep. ’Ik heb ook in oog met hem gestaan, ik heb gezien en gevoeld waartoe hij in staat is.’ Hij dreed zijn lichaamsgeur op, door de adrenaline die in hem raasde, maar misschien ook ergens een beetje met opzet. ’Je hebt ons nodig Hal, om samen naar oplossingen te zoeken. Het is je in die acht maanden niet zelf gelukt, misschien is dat een teken dat..’ En toen zag Devon het, de kille angst die de ogen van zijn beste vriend vulde en onwillekeurig schoten zijn ogen naar de hartslagmeter die rond zijn arm hing. ’Nee.’ Dat was het moment waarop hij het besefte, besefte hoe verkeerd dat het was wat hij aan het doen was.

Het was fout, enorm fout dat Devon zo goed als met opzet zijn berengeur liet verspreiden. Het was misschien zelfs egoïstisch, maar hij kon gewoon niet de persoon verliezen die voor hem het meeste betekende in zijn leven. De band die ze hadden gehad had Devon onbrekelijk geacht, en nu het moment eraan zat te komen dat hun vriendschap in honderdduizend stukjes zou spatten werd Devon enorm onzeker en bang. Hij moest actie ondernemen om Storm bij zijn arm te nemen en hem weer met beide voeten in de realiteit te zetten. De realiteit waarin hij niet alleen stond tegenover zijn problemen. Devon was bereid om zich aan te passen, om zich niet meer op te dringen bij Hal en hem te helpen zolang hij daarbij niemand in gevaar bracht. Maar zelfs dat leek hij niet te willen horen. Normaal was het Devon die achterna gezeten werd door meisjes die niet wilden dat ze bij hen weg ging, maar nu leken de rollen haast omgekeerd. Met alles wat hij in zich had hing hij aan Storm, stond bijna op het punt om op zijn knieën te vallen en te smeken. Het was Devon zijn laatste kans om tot het diepste van zijn hoofd en hard door te dringen, dus hij deed het. Hij liet het dierlijke in zich omhoog komen, plaatste zich op de rand van transformeren waardoor de vacht van de beer onder zijn huid kriebelde en het al zijn typische geur verspreidde. Hij had verwachtingen, maar was niet zeker geweest wat het teweeg zou brengen bij Hal. Totdat de kruk uit zijn hand viel en hij tegen de grond smakte. ’Hal!’ riep hij onmiddellijk uit en dook haast naar hem toe terwijl hij de beer weer wegdrukte naar het diepste van zichzelf. Hij knielde naast hem neer en keek met grote ogen naar hetgeen er zich voor zijn ogen afspeelde. Storm probeerde bij hem uit de buurt te krabbelen en voor een moment keek hij roerloos in de rode ogen die in zijn oogkassen schuil gingen. ’Dit was niet mijn bedoeling, ik..’ Hij kneep zijn ogen toe en wilde voor een moment zijn oren dichthouden om het geluid van de krakende botten uit te sluiten, maar hij mocht niet, hij verbood het zichzelf. Dit was zijn fout, hij was hier verantwoordelijk voor.. ’Ik mag niet.’ Devon greep de pols waarrond hij de hartslagmeter droeg en klemde zijn vingers eromheen. ’Ik weet het Hal.’ sprak hij paniekerig en voelde hoe zijn stem bijna omsloeg. Zijn hand beefde, maar toch bleef hij de pols van Hal vasthouden. Deed hij het als poging om de wolf weg te drukken? Om Hal te laten beseffen dat hij niet alleen was? Als houvast voor zichzelf? Devon wist niet wat hij deed, het enige wat hij wist was dat hij spijt had van het feit dat hij een reactie wilde uitlokken. Devon verplaatste zijn beide handen naar de schouders van Hal en greep hem daar stevig vast. Hij voelde het lichaam van Hal schokken, voelde hoe de botten onder zijn handen verplaatsten en hoe de huid golfde onder zijn aanraking. ’Vecht ertegen Hal, neem de controle alsjeblieft weer over van hem.’ Devon kneep wat harder in zijn schouders, negeerde de misselijkheid die door zijn lichaam raasde doordat hij de botten onder zijn handpalmen voelde kraken. ’En als je het niet wil doen voor jezelf, doe het dan alsjeblieft voor..’ eerst wilde hij zijn eigen naam zeggen, maar op het laatste moment besefte hij dat een andere naam meer effect op hem zou hebben. ’..voor Nadya.’ Oh Nadya.. Ze zou Devon vermoorden als dit verkeerd afliep. Als Lupos het niet al voor haar deed…

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

.Always live before you die.

Storm had nooit gedacht dat hij op een punt zou staan als nu, waar hij hardnekkig zichzelf weg hield van alles wat hem dierbaar was. Dat hij vrienden zou wegduwen voor hun veiligheid tegenover hem. Dat hij zou ruzie maken om iets zo simpel als zijn eigen problemen. Storm was zelden de ruziemaker, hij had woorden om uit zijn problemen te komen en hij had de charme dus waarom zou hij ruzie maken als het ook anders kon. Maar dit … dit was keiharde realiteit waar Storm niet klaar voor was om het te voeren. Hij had nooit gedacht dat dit moment er zou zijn, dat zijn mutatie zo uit de hand zou lopen dat hij tegenover Devon zou staan ruzie maken. Vanaf het moment dat ze elkaar in dat bos hadden ontmoet was er de klik geweest en eerlijk, ze waren het altijd met elkaar eens geweest, ze hadden alle lol samen beleefd. Het enige waar ze het niet over eens waren was Lupos. Storm wilde het alleen afhandelen en Devon weigerde daaraan toe te geven. En dit waren daar de gevolgen van, de grootste koppigaard stond voor hem en weigerde ook maar aan te nemen dat dit niet zijn schuld was. De andere koppigaard wilde hem beschermen en dus alle schuld op zich trekken. “Alles om je terug te winnen.” Storm had naar zijn beste vriend gekeken terwijl zijn gedachten mijlenver weg waren. En wat had hij om daar tegenin te brengen? Mocht Devon dan geen stukje van de schuld dragen? Mocht Devon niet vechten voor iets dat Storm weigerde te geloven? Er was tenslotte iemand die het moest doen. Er moest iemand vechten voor wat Storm niet langer bij wilde terug vechten. Gelukkig voor Devon stond hij er niet alleen voor, alleen wist hij dat misschien noch niet.

Devon zei iets wat Storm niet anders dan kon op instemmen. Hier was Storm met een weerwolf waar hij geen kennis over had. Er was amper iemand die er iets over kon navertellen en zelf herinnerde hij zich niets meer van wat er in de transformaties gebeurde. De enige die er iets over zou kunnen weten was degene die het van buitenaf kon aanschouwen. Dus wie wist meer over Lupos … Storm of Devon? Maar Storm kon daar allemaal niet op in gaan, op die goede argumenten kon hij niet instemmen want het was simpelweg te laat. Zijn hartslag was over de grens gegaan en Lupos was in één hartklop klaar wakker. Storm had de berengeur van Devon meteen herkend en dat … dat maakte Lupos kwaad. Want de laatste herinnering aan de beer was de drie muren en het kolossale witte dier dat hem de weg had versperd. Dat was de laatste herinnering van de weerwolf geweest voor hij was gestorven en god … wat was hij kwaad.

Zijn onderrug was nauwelijks hersteld, was amper in staat voor een transformatie met die drift achter. Ondanks dat Lupos altijd zwak had geleken afgelopen maand, was hij nu volop aan het duwen voor wat vrijheid. Maar Storm kon het niet, dat zou Lupos moeten weten. Hij zou moeten weten dat zijn menselijke lichaam teveel pijn had om te kunnen gaan transformeren en toch gehoorzaamde het niet en probeerde het los te geraken. Het was het enige wat Storm tegen hield om niet gewoon toe te geven … zijn eigen hardnekkige pijn en Devon die voor zijn neus stond. De geur van beer was op slag verdwenen toen Storm hem angstig had aangekeken. Hij had wel gedacht dat het er een keer van zou moeten komen, Lupos was te lang stil geweest en nu wilde hij wat vrijheid, nu wilde hij controle. Maar was Storm er klaar voor om het te geven? Zoals hij had gezegd? Hij hoorde zijn naam maar Storm probeerde ervan weg te geraken, hij zou niet opnieuw transformeren in de buurt van Devon, niet opnieuw.

De pijn was allesoverheersend dat Storm het op het eerste moment amper door had dat zijn bewustzijn niet vervaagde en hij door de rode ogen van Lupos naar de omgeving keek. Op dit punt zou hij zijn bewustzijn al moeten verloren zijn, of er in ieder geval grip over verliezen. Maar dat deed het niet, Storm bleef zich honderd procent bewust, alsof er twee paar ogen meekeken door één paar oogbollen. Hij voelde alle instincten van de weerwolf, hij voelde hoe Lupos reageerde op Devon, hij voelde de haat, de achterdocht, de frustraties voor Devon maar hij kon er niets tegen doen. Hij rook de geur van leerlingen verder, de drift, de honger maar er was niets dat hij kon doen. Hij hoorde de bladeren ritselen, hij hoorde deuren toe slaan, studenten lachen maar er was niets dat hij kon doen om het buiten te sluiten. Als een soort van automatische piloot ging Lupos op zoek naar dat ene meisje tussen alle studenten in, naar dat ene meisje die hij gebeten had maar hij vond haar niet. Storm hapte naar adem toen hij terug voelde hoe hij de macht kreeg over zijn menselijke lichaam en de verschrikkelijke pijn waar hij onder kreunde, kermde, schreeuwde. Devon greep zijn pols vast en Lupos reageerde meteen op de lichte pulsatie die onder Devon’s huid door stroomde, het bloed. Storm probeerde zijn hand los te trekken toen hij voelde waar de weerwolf naar op uit was. Hij probeerde zich te concentreren op woorden, op de pijn en het wegdrukken ervan. Storm greep Devon bij zijn onderarm, als soort van houvast terwijl zijn lichaam een onmogelijke weg zocht tussen alle pijn en het geschuif van botten door. Storm zat half recht tegen een boom toen de eerste golf langzaam verdween en de pijn een beetje lichter werd. Devon legde zijn handen op zijn schouders, keek hem aan, zei hem er tegen te vechten. ‘Ik probeer,’ zei hij krampachtig. Hij kneep zijn ogen dicht toen de pijn langzaam terug keerde. ‘De pijn.’ Zijn ademhaling ging gejaagd, de pijn in zijn onderrug was verschrikkelijk, het gevoel in zijn slechte been verdween weer langzaam. Zijn ogen flikkerde haast onrustig tussen de bruine vertrouwde kleur van Storm en de rode agressieve kleur van Lupos. En toen was de naam daar weer. Storm keek in een scherp moment op naar zijn vriend en schudde langzaam zijn hoofd. Nadya kon hem aan, Devon niet, dus hij deed dit voor Devon. Hij besefte dat hij dit moest doen voor Devon, hij kon Lupos geen vrijheid geven, niet als het het leven van zijn beste vriend in het gedrang bracht. ‘Ik doe dit voor jou.’ Hij sloot zijn ogen en probeerde zich naast de pijn te concentreren op zijn hartslag. Het ene moment leek de pijn compleet weg en het andere moment was het volledig terug, dat duurde net zolang tot zijn hartslag naar beneden ging en het gevaar geweken was. Storm bleef uitgeput tegen de boomstam hangen en staarde naar zijn hartslagmeter. ‘Deed je het expres?’ Vroeg hij traag. Zijn ogen gingen langzaam op naar Devon, moe en gebroken maar met een klein beetje zelfzekerheid. ‘Ik snap waarom je het hebt gedaan.’ Hij zweeg en probeerde rechter te gaan zitten maar er was niets in zijn lichaam dat het momenteel toe liet, eventjes wachten dus. ‘Ik begrijp het, alles, dat zie ik nu, denk ik.’ Hij keek terug naar zijn hartslag. Hij kon dit niet zonder Devon, of zonder Nadya, of zonder Kat of gelijk wie. Hij had zijn vrienden nodig en hij had zijn eigen vechtlust nodig om het tegen Lupos te kunnen opnemen. Maar Devon had zijn punt gemaakt, pijnlijk … maar hij had het gemaakt en het had impact, het had Storm weer op het juiste spoor gezet, hij had enkel nog een duwtje nodig om vooruit te geraken …

tag: Devon --- words: 1288 --- notes: - --- outfit: -

Devon twijfelde, twijfelde aan het feit of het een goede zet was geweest om zowel Storm als Lupos tot hun uiterste te drijven. Zijn vriend was amper genezen, het zou hem een pijn bezorgen die niet voor mogelijk was. Maar toch deed Devon het, ondoordacht, en misschien ook wel egoïstisch. Hij mocht zijn beste vriend niet kwijtraken, niet nu hij er zoveel moeite voor wou doen om hem bij zich te houden. Hij had het gehad met mensen van zichzelf af te duwen, hij wilde voor één keer in zijn leven zekerheid, een vaste thuis met personen waarvan hij wist dat hij op hen kon rekenen. En omgekeerd. Maar net op het moment dat Devon tot dat besef was gekomen, leek het haast alsof Storm zijn gewoonten had overgenomen. Hij wilde iedereen van zich afduwen, en besefte niet dat dat de grootste fout was die hij kon maken. Dus daarom had Devon het gedaan, in de hoop dat het zou leiden tot hetgeen hij wilde: Storm weer als de Storm die hij kende. Hij deed het niet alleen voor zichzelf, maar ook voor Nadya, voor Katerzyna, voor Dennimaei, voor iedereen op Genosha. Maar misschien nog wel het meeste voor Storm zelf. Hij mocht niet de fout maken die Devon heel zijn leven gemaakt had, want vroeg of laat liep het fout af, dat was wel gebleken.

Hij had Storm in een misselijkmakende positie gezet, een waarbij hij in minder dan een fractie van een seconde moest beslissen of hij zich aan zijn voornemen zou houden of niet. Devon hield zijn adem in, wist niet of hij spijt moest hebben van was hij had gedaan, of zich net trots moest voelen. Net zoals alles de afgelopen tijd zo dubbel was geweest, was dit weer zoiets. Devon greep naar zijn pols, om Storm te laten voelen dat hij er was voor hem. Hij was degene die hem in deze situatie gebracht had, dus het was het minste wat hij kon doen. Maar hij wilde het niet, de aanraking, dus Devon liet zijn greep op hem onmiddellijk los en ging rechter zitten, hield afstand. Met zijn ogen keek hij naar het schrikwekkende tafereel en de beelden van de volle maan flitsten weer voor zijn ogen. Zachtjes streek hij over zijn keel, voordat het tot hem doordrong dat afstand nemen fout was. Hij besefte dat hij Storm echt moest laten voelen dat hij er was, dat Devon nog steeds de Devon was waar hij op kon vertrouwen, hoe moeilijk ook. Hij moest er voor hem zijn, ookal wilde hij dat net zodanig hard vermijden. Hij moest beseffen dat hij dit niet alleen kon, dat anderen er waren om hem te helpen. ’Ik probeer.’ Devon beet hard op de binnenkant van zijn wang. ’Je moet volhouden. Laat hem niet winnen.’ Weeral herhaalde hij dezelfde woorden als dat Storm aan hem had gezegd aan het begin van die ene nacht.. ’De pijn.’ Devon zag de kleurschakkering in zijn ogen, van het rode naar het donkerbruine en weer terug. Hij smeekte hem haast om vol te houden, desnoods voor Nadya als hij het niet voor zichzelf wilde doen. Maar die woorden leken iets los te maken bij hem. ’Ik doe dit voor jou.’ Devon sloot net zoals Hal zijn ogen, en hield hem terwijl nog vast, ter ondersteuning, maar ook om te voelen hoe hij langzaam weer zijn hartslag en ademhaling onder controle kreeg.

Toen Hal zijn ogen opende was zijn eerste reflex het kijken naar de hartslagmeter om zijn pols. Devon staarde onzeker mee, en was verrast door de woorden die Storm hem toe sprak, de vraag of hij het voor expres gedaan had. ’Ehh..’ was zijn eerste reactie terwijl hij na dacht over de juiste woorden. Moest hij toegeven dat het inderdaad zijn bedoeling was? Devon slikte kort en keek met grote ogen naar Hal terwijl hij zijn lippen stram op elkaar hield. ’Ik snap waarom je het hebt gedaan.’ Een enorme last leek van zijn schouders te vallen en hij kon weer ademhalen. Storm wist het, hij wist dat het zijn bedoeling was, en op het eerste zich leek hij om te kunnen met die gedachten. ’Het spijt me Hal..’ begon hij zachtjes en liet voorzichtig zijn schouders los. Hij staarde recht in de ogen van zijn beste vriend, maar zag niets meer dan vermoeidheid en nazinderingen van pijn. ’Ik begrijp het, alles, dat zie ik nu, denk ik.’ Devon zijn ogen werden groot, en kregen iets van hun glans terug. Hij tastte ook naar de boom, waar hij met zijn hand tegen leunde als ondersteuning. ’Het spijt me dat het op deze manier moest.’ Iets van pijn weerklonk in zijn stem, het brandde diep van binnen dat hij Storm hierdoor had moeten jagen, maar uiteindelijk bleef het wel effect te hebben gehad. ’Zonder jou ben ik ten einde raad man, ik kon het niet meer..’ Hij keek kort naar zijn voeten. ’Ik moest je gewoon terug bij me. We moesten je gewoon terug.’ Heel voorzichtig legde hij een hand op zijn schouder. ’Dit betekent niet dat alles weer in een vingerknip gaat zijn zoals het was, maar..’ Hij slikte, probeerde kort een geforceerde glimlach op zijn lippen te toveren en trok zijn hand terug. ’..maar nu kunnen we er ons tenminste samen doorheen worstelen.’ Devon zuchtte zachtjes en deed een stap achteruit. ’I’ve got your back.’ Devon voelde zich zo opgelucht, kreeg een rush van energie die hij in weken niet meer gevoeld had, maar ergens was hij bang om het te uiten. Ten eerste om het feit dat de situatie waarin ze zaten niet echt vrolijk te noemen was, en ten tweede omdat Hal nog steeds in pijn verkeerde. Een beetje onwennig boog hij voorover, raapte de kruk van de grond en hield hem losjes in zijn hand, alvorens hij hem aanreek aan Storm. Ergens wilde hij het ding in twee knappen en Storm zelf ondersteunen, maar ze moesten het rustig aan doen. Storm begreep het -dacht hij- en dat was stap één. Hij zou zelf wel aangeven wanneer hij klaar was voor stap twee. Devon liet zijn ogen in het rond gaan, naar de kettingen die nog op de grond lagen en de bomen die hem zo bekend voorkwamen, de plaats bezorgde hem rillingen. Daarna keek hij Storm afwachtend aan, wist niet goed of hij hier wilde blijven, of wat het volgende was wat ging gebeuren.

There's just too much that time cannot erase ♦ ♦ ♦

.Always live before you die.

Eerlijk … hij kon Devon hier wel voor vermoorden. Alsof het al niet genoeg was dat zijn hoofd al zo’n heksenketel was aan verkeerde gedachten en troebele herinneringen moest hij er nog een schepje bovenop doen door Lupos uit te dagen. De weerwolf had niet veel van zijn aanwezigheid laten blijken in afgelopen weken maar Storm wist dat hij er was, grotendeels door de reacties op anderen. Denni was daar waarschijnlijk het grootste slachtoffer van geworden en het was gewoon iets waar Storm helemaal niets aan kon doen. Het was alsof hij afgelopen tijd op automatische piloot had gestaan en er alles heel automatisch en emotieloos was uitgekomen. Het was eigenlijk sinds zijn ontslag een paar uur geleden dat hij weer een beetje meer op zichzelf ging denken, en zelf dat was alles behalve aangenaam. Maar hij was blij dat zijn lichaam weer min of meer begon te werken, een teken dat Lupos ook weer sterker werd. Natuurlijk moest Devon het zo ver drijven dat zijn lichaam al gelijk op de proef werd gesteld ondanks dat hij nog maar net de ziekenboeg uit was en nog steeds met één kruk en een super geavanceerde hartslagmeter rond liep. Waar zat zijn verstand in dit alles? Straks mocht hij gewoon terug keren naar de ziekenzaal en het gaan uitleggen wat er was gebeurd. Maar misschien was Devon ook gewoon de wanhoop nabij, wilde hij een punt maken, een punt dat wel erg veel pijn deed.

En Storm was niet klaar voor dit, hij was niet klaar voor de pijn, noch voor het idee dat hier straks even goed een gigantische zwarte weerwolf kon staan. Wat zou Devon dan doen? Hij had geleerd dat Lupos daadwerkelijk mensen kon herkennen en er dus een oordeel over kon velgen. Van Nadya was hij eerder bang, grotendeels om wat ze met zijn hand had gedaan. Maar Devon … die had een groot ronde mikschijf op zijn rug hangen waar Lupos maar al te graag zijn tanden in wilde zetten. Als Devon hem niet de ravijn had in genomen dan zou er niet zo’n schijf op zijn rug hangen maar hij had Lupos nijdig gekregen en dat waren de gevolgen ervan. Dus de weerwolf had meer doorzettingsvermogen om die transformatie voor zich te krijgen, hij wilde gewoon Devon opnieuw aan stukjes scheuren. Het enige wat hem grotendeels tegenhield was de pijn die Storm moest lijden. En zolang zijn gastheer pijn had was het veel moeilijker om te gaan transformeren.

Het was niet enkel zijn rug die zoveel pijn deed, het was ook zijn hart die ondragelijk hard klopte en haast uit zijn borstkast sprong. Hij had er drie weken over gedaan om dat terug op een normaal regelmatig niveau te krijgen en Devon gooide die drie weken revalidatie nu haast gewoon in het water. Hij besefte het waarschijnlijk zelf niet, alhoewel, de blik in zijn ogen was genoeg. Storm apprecieerde het niet, toch niet in de eerste helft van het gevecht tegen zichzelf. “Je moet volhouden, laat hem niet winnen.” Storm keek op, met de rode agressieve ogen van de weerwolf. ‘Hou je mond Devon.’ Siste hij tussen de pijn door. Dit was ondragelijk, hij kende het transformatieproces als niemand beter en zoveel pijn deed het normaal nooit. Hij probeerde houvast te vinden aan de stam van de boom maar het was niet echt een grote hulp. Hij moest dit gewoon uitzitten tot Lupos zou beseffen dat zijn lichaam nog niet klaar was om te transformeren. En dat duurde abnormaal lang omdat Devon hier was en Lupos het zo nodig op hem gemunt had. Hij probeerde zich te concentreren op het enige wat hem al altijd had weg gekregen van een transformatie en dat was Nadya. Hij probeerde haar gezicht voor zijn geest te halen, haar stem, haar regelmatige ademhaling. En uiteindelijk, na ettelijke minuten van pijn die hij haast weg schreeuwde verdween het gevoel langzaam. Lupos liet hem achter met meer pijn dan voorheen, een gejaagde ademhaling en een hart dat krampachtig zijn best deed om te blijven slaan. Maar het gaf iets in de plaats, misschien een beetje besef. Besef dat hij dit niet alleen kon.

Devon had geen geldig antwoord op zijn vraag. ‘Het enige wat ervoor zorgde dat hij niet won was omdat ik teveel pijn had.’ Met de nadruk op het woord “pijn”. Dat was ook waarschijnlijk de enige reden. Het was allemaal afhankelijk van zijn mentale toestand, hoe sterker hij mentaal was hoe sneller hij kon winnen van Lupos. Maar nu was hij te zwak geweest, hij zou het nooit kunnen winnen hebben. Het was roekeloos van Devon, om niet te zeggen gevaarlijk. En Storm wilde hem dat zo graag zeggen maar hij zweeg, te moe om er ook maar iets van inbreng op te geven. Hij hield zijn hartslagmeter in de gaten, staarde er net zolang naar tot hij zeker was dat hij niet opnieuw een hartstilstand zou krijgen of dergelijke. Devon excuseerde zich en Storm keek zwak naar hem op. ‘Ik snap waarom je het deed maar ik hoop dat jij snapt waar dit naartoe kon geleidt hebben als ik niet zo zwak was.’ Zei hij zachtjes. Het agressieve van het begin van het gesprek was compleet uit zijn ogen verdwenen. Het was de Storm die Devon gewoon was, alleen met wat pijn en een krakje in zijn mentale muur waardoor de emoties langzaam terug kwamen. Storm deed geen nieuwe poging om rechter te gaan zitten, zijn lichaam liet het niet toe dus bleef hij gewoon zitten en keek onderzoekend naar Devon terwijl hij praatte. ‘En dit was je geniale plan,’ hij lachte kort, futloos en schudde zijn hoofd. ‘Lupos uitdagen en zien wat er gebeurd.’ Hij klopte kort flauw zijn hand op dat van Devon dat op zijn schouder lag en glimlachte zijn typische scheve glimlach. Al was het niet met zoveel expressie als vroeger, hij was er in ieder geval wel. Nu konden ze zich er weer samen doorheen gaan worstelen. ‘Ik ben niet zo’n worstelaar.’ Hij probeerde zich af te drukken maar zakte pijnlijk weer neer. “I’ve got your back.” Zei Devon. Storm keek hem aan, serieus? Dat waren exact de woorden die hij had gezegd vlak voor hij ging transformeren vorige volle maan. ‘Dat zie ik, je doet een geweldige job.’ Merkte hij sarcastisch op. ‘Mij de pijn van mijn leven geven zodat ik ze weer alle vijf op een rijtje heb.’ Hij nam de kruk en kwam in één vloeiende beweging recht. Hij kneep zijn ogen dicht en leunde tegen de boomstam aan wachtend tot de pijn iets of wat zou wegglijden. Hij keek voorzichtig opzij naar Devon. ‘Doe dat nooit meer.’ Mompelde hij met een pijnlijk zwakke stem. ‘Maar bedankt, we komen er wel, uiteindelijk.’ Knikte hij dan gemeend. Hij stond recht, en nu. Hij wilde het traject van Lupos afleggen van die nacht maar hij was te zwak nu om het te doen. Daarnaast kon hij best twee krukken gebruiken in plaats van één, waar beste vrienden niet allemaal goed voor waren. Devon had hem wel een dienst bewezen en daar was Storm hem dankbaar voor …

tag: Devon --- words: 1185 --- notes: - --- outfit: -