INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 You remind me of something [Waverly]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Conor Falk
Conor Falk
Class 3
Aantal berichten : 196

Character Profile
Alias: Mozart
Age: 18 years
Occupation:
You remind me of something [Waverly] Empty
BerichtOnderwerp: You remind me of something [Waverly]   You remind me of something [Waverly] Emptyzo nov 29, 2015 11:45 pm

You remind me of something
Waverly Di Fontana

Het was barkoud buiten, dat kon Conor alleen al afleiden aan de manier waarop de wind langs zijn raam floot. Hij leunde voorover en zette zijn handpalmen op de vensterbank van het raam om vervolgens richting de horizon te kijken. Hij vond het barstensjammer dat hij nog geen kamergenoot had, maar het uitzicht op zijn kamer maakte het wel een beetje goed. De golven van de zee waren hoog en onrustig en Conor kon ze tot in zijn kamer horen als hij zijn ogen sloot. Winter was coming. Toch besloot hij om een stapje buiten te wagen. Hij ritste zijn dikke trui dicht en trok er een simpel lederen jasje over. Nadat hij zijn kap half op zijn hoofd gezet had en er een sjaal had rond gewikkeld verliet hij zijn kamer. Alleen al aan de manier waarop Conor de trap afstommelde kon je weten dat hij het was. Het was ritmisch, en met elke pas die hij zette liet hij een bepaalde muzieknoot weerklinken. Ditkeer was het French Cancan geweest, wat een brede glimlach op zijn lippen teweeg had gebracht.

De gure wind leek hem wel te willen omduwen, zo hard ging hij tekeer. En het werd er niet beter op naarmate hij dichter en dichter bij het strand kwam. Maar toch hield het hem niet tegen, Conor wilde doodgraag de omgeving van het schoolgebouw verkennen en het strand was ideaal om mee te beginnen. Hij kon er moeilijk verdwalen, en dat was wel een positief punt aangezien hij een kei was in verdwalen. Hoe vaak had hij wel niet in een verkeerd lokaal gestaan toen hij nog op Oxford zat? Vaak! Zijn gedachten deden hem kort grinniken. Maar het duurde niet lang, want een vreemd gevoel van eenzaamheid leek hem te overstelpen. Gedurende twee weken zat hij hier op school, maar toch had hij nog steeds niemand gevonden waar hij echt mee kon optrekken, iemand die hem het reilen en zeilen van de school een beetje wilde bijbrengen, iemand waar hij tegen kon zeveren. Zijn voeten droegen hem door het mulle zand, totdat hij aankwam bij het nattere, vochtige zand. Conor liet zijn lichte ogen over de golven gaan en genoot van het geluid dat ze met zich meedroegen. Hij genoot ervan zoals niemand anders dat kon, geluiden hadden voor hem een heel andere betekenis dan dat ze voor anderen hadden. Het was alsof hij elke molecule water tegen het andere hoorde aanbotsen, alsof het geluid van de golven een lied was dat ze voor de wereld leken te zingen. Zonder dat hij het goed en wel doorhad opende hij zijn mond en liet hij zijn stem weerklinken. Emoties. "" Eerst was het een rustgevende pianomelodie, maar naarmate hij zijn gevoelens meer de loop liet gaan vorderde het lied. Hij stopte net aan de plaats waar de golven ‘uitgerold’ waren en hij spreidde zijn armen. De wind voerde een deel van zijn sjaal mee en lieten het onderste van zijn lederen jasje wapperen. Hij miste zijn broertje, zijn zusje en zijn moeder, maar boven dat alles miste hij zijn vader. Conor had nog geen moment spijt van zijn beslissing om naar Genosha te komen. De lessen waren enorm leerrijk en hij had op de twee weken dat hij hier was al enorm veel bijgeleerd. Maar hij voelde zich vaak eenzaam, incompleet.

Hij balde zijn handen tot vuisten en bewoog ze mee op het ritme van zijn lied. Zijn ogen had hij tot spleetjes geknepen en luisterde nauwlettend naar de muziek die hij maakte in combinatie met de golven die zachtjes mee ruisten. Ook de lichtvoetige voetstappen die een eindje verder in het zand weerklonken bleven niet onopgemerkt. Net op het moment dat hij zijn laatste woord gezongen had opende hij zijn ogen en richtte zijn blik opzij. Langzaam liet hij zijn armen zakken en keek hij recht in de ogen van een meisje dat een eindje verder stond. Enkel haar aanwezigheid zorgde ervoor dat hij stukken opgewekter was, ookal had hij geen flauw idee met wat voor persoon hij te maken had. ”Geweldig weer, vind je ook niet?” lachtte hij haar toe terwijl hij zijn stem versterkte zodat hij perfect hoorbaar was voor haar ondanks dat ze allesbehalve in zijn buurt stond. Als ze zou antwoorden zou hij haar ook perfect verstaan, want naast de kracht om zijn stem in alle mogelijke vormen te vervormen beschikte hij ook over een versterkt gehoor. Al hoopte hij uit de grond van zijn hart dat ze zijn richting op zou komen en een babbeltje zou willen slaan. Hij kon het wel gebruiken.


Terug naar boven Ga naar beneden
Waverly di Fontana
Waverly di Fontana
Class 2
Aantal berichten : 103

Character Profile
Alias: Naia
Age: 16
Occupation:
You remind me of something [Waverly] Empty
BerichtOnderwerp: Re: You remind me of something [Waverly]   You remind me of something [Waverly] Emptywo dec 02, 2015 8:44 pm

You remind me of something [Waverly] 107n8l2  You remind me of something [Waverly] Ibw7m0
Waverly di Fontana

Winter leek nu toch wel echt aangekomen te zijn. Ze wou het niet graag toegeven, maar als ze naar buiten ging moest ze nu toch echt een jas aan. En ook een dikke. Dit weer hier op het eiland was echt heel anders dan het weer rond de Middellandse Zee. Spanje, Italië, Griekenland, ze hadden allemaal hetzelfde warme klimaat. Behalve in de bergen, maar daar was ze pas een keertje geweest. En hier op het eiland.. Hier regende het, hier sneeuwde het en het was koud. Dat was toch wel raar hoor, ze snapte het nog steeds niet helemaal. Maar Valentina had haar uitgelegd dat ze hier veel verder naar het noorden zaten, en dichter bij de noordpool. Want het eiland lag dichter bij de noordpool dan het Middellandse Zeegebied, dus was hier meer kans op sneeuw. Dat was toch even moeilijk geweest om te begrijpen, maar uiteindelijk was het Waverly toch gelukt. Valentina was wel echt haar heldin daarvoor hoor, anders was het vast heel dom overgekomen. Blijkbaar leek iedereen hier te weten dat het koud kon zijn. Probleempje was alleen dat Waverly niet zo veel winter kleding had. Ze had één hele mooie warme jas met nep bont, en dat was haar winterjas. Ook had ze een paar lange broeken, maar dat waren er ook maar twee of zo. Wat kon ze zeggen? Ze had heel haar leven in het warme weer gewoond, en als het in het noorden van een land te koud was geworden, was ze naar het zuiden gegaan. Daar was het warmer, maar daar kon het ook wel eens koud zijn. Maar dat was maar heel af en toe, en daarom had ze ook maar één winterjas. Sommige mutanten leken er wel tien te bezitten. Want ze had verschillende personen al meerdere keren buiten zien lopen met iedere keer een andere jas. Dat lag niet echt in haar league.

Maar ze had gelukkig wat warme kleding gekregen. Een gul gift van Jamie en Jean. Echt hoor, de schatten hadden haar een soort wintersurvival pakket gegeven. Met daarin twee warme truien, een extra broek, een paar sokken, sloffen en een dikke pyjama. Ohja, en een hele mooie muts. Ze had de twee dan ook eeuwig bedankt, want ze had geen van die dingen gehad. Een dun vestje ja, dat was het wel. Maar nu was ze dus helemaal winter proof. Het gevaarte wat ze sneeuw noemden zou ze ook dit jaar nog mee maken hadden Jean en Jamie haar verteld, dus dat zou ze dan ook voor het eerst zien. Ze had het alleen nog maar op televisie en in plaatjes in boeken gezien, dus dit zou voor de eerste keer zijn.
Ondanks de kou liep Waverly nu vrolijk buiten. Ze had haar winterjas aan en een paar warme sokken. Met rendiertjes erop. Het was tenslotte ook bijna kerstmis. Nog maar een paar weken. Ze was naar het strand gegaan, om even naar de zee te kijken. Haar schoenen werden misschien een beetje vies van het natte zand, maar dat was niet erg. Zij van alle mensen wist het best hoe je daarmee moest dealen. Het zand even laten opdrogen en dan eraf kloppen. No biggie. Ze liep nu rustig een duin op tot ze opeens een stem hoorde. Ze keek even om zich heen en besloot het geluid te volgen. Al snel zag ze een jongen, en man wat kon die mooi zingen! Ze hurkte in het zand, en bleef stilletjes luisteren naar hem. Zijn stem fascineerde haar. Had ze ooit een jongen zo mooi horen zingen? Met zoveel gevoel überhaupt? Ze liep stilletjes de duin af, op weg naar de jongen. Ze wilde zijn gezicht zien, maar ze deed het zonder veel geluid te maken. Heel zachtjes kwam ze dichterbij. Toch was het alsof de jongen wist dat ze er was zonder haar gezien te hebben, want zodra hij zijn laatste woord had gezongen keek hij op zij. Hij keek haar recht aan en ze stond meteen stil. ”Geweldig weer, vind je ook niet?” lachtte hij haar toe, en ze glimlachte meteen terug. Ze zwaaide eventjes, en even was er verwarring op haar gezicht te zien. Ze stond best wel een eindje van hem af, en hoe kon ze zijn stem zo goed verstaan? Ze liep -half huppelen was beter uitgedrukt- op hem af, en toen ze op een paar meter afstand stond zei ze vrolijk: "Op zich is het wel mooi weer, het regent niet?" Vrijwel meteen vervolgde ze: "Maar wel koud." Ze keek de jongen aan, hij had een vriendelijk gezicht vond ze. "Van wie heb je zo mooi leren zingen? Of heb je nooit les gehad?" Vroeg ze nieuwschierig. Opeens bedacht ze dat ze zich nog niet voorgesteld had, ze stak snel haar hand uit en zei glimlachend: "Ik ben Waverly."

Outfit: X & X
thank you Sarah!
Terug naar boven Ga naar beneden
Conor Falk
Conor Falk
Class 3
Aantal berichten : 196

Character Profile
Alias: Mozart
Age: 18 years
Occupation:
You remind me of something [Waverly] Empty
BerichtOnderwerp: Re: You remind me of something [Waverly]   You remind me of something [Waverly] Emptydi feb 09, 2016 3:51 pm

You remind me of something
Waverly Di Fontana

Haar reactie was simpelweg zalig. De brede glimlach die op haar gezicht verscheen maakte haar meteen stukken knapper dan dat ze al reeds was. Conor greens haar vriendelijk toe en zwaaide terug terwijl ze op hem afgehuppeld kwam. ”Op zich is het wel mooi weer, het regent niet?” Conor haalde blij knikkend zijn schouders op en keek met zijn blauwe ogen eventjes in de lucht. Er hingen heel wat wolken en de lucht was eerder grijs dan dat hij blauw was, maar ze had gelijk. Er was geen drup te bespeuren. ”Maar wel koud.” Hij wreef met beide handen over zijn bovenarmen en knikte bevestigend. ’Inderdaad. Had ik het op voorhand geweten, had ik een dikkere jas aangetrokken.’ Hij nam kort de kraag van zijn leren vestje tussen zijn vingers en trok er wat haar, om haar te tonen dat een leren jasje niet het ideale was om bij zo een weer aan te doen. ’Heb jij even geluk met die dikke winterjas.’ Hij lachte haar vriendelijk toe en haalde zijn verkleumde vingers door zijn lichtbruine haren, die allesbehalve nog in model lagen. Bij haar vraag voelde hij onmiddellijk hoe zijn wangen rood aanliepen en hij glimlachte verlegen naar zijn voeten, totdat het meisje opeens haar slanke hand naar hem uitstak, en hij het wel zo beleefd vond om hem te schudden. ’Waverly..’ herhaalde hij haar naam breed glimlachend, als poging om hem zo snel mogelijk te onthouden. ’Ik ben Mozart.’ greens hij onschuldig en zijn witte tanden werden zichtbaar. ’Nee ik maak maar een mopje. Mijn naam is Conor.’ Hij zocht even haar blik en knikte opzij met zijn hoofd, als stille vraag of ze het oke vond om een eindje mee te wandelen langs de branding.

’Het zingen zit me in de gemuteerde genen.’ beantwoordde hij haar vraag en liet zijn handen nonchalant in zijn zakken schuiven terwijl hij haar vanuit zijn ooghoek aankeek. ’Eigenlijk alles wat met geluiden of talen te maken heeft.’ Over zijn eigen mutatie praten vond hij stiekem wel leuk, maar daartegenover kwam ook die kriebelende nieuwsgierigheid naar die van haar. Conor maakte een klein sprongetje en draaide half rond zijn as, waardoor hij Waverly kon aankijken terwijl hij achterwaarts verder wandelde. Het zand kroop hem al in zijn schoenen, maar hij probeerde het schurende gevoel zo goed en kwaad als hij kon te negeren. ’En jij? Welke mutatie hebben jouw ouders jou gegeven?’ Op een vrolijke manier haalde hij zijn wenkbrauwen op en klapte zijn handen enthousiast samen, benieuwd naar wat haar antwoord zou zijn. ’Zit je hier trouwens al lang op school?’ vroeg hij haar er nog achterna, maar besefte pas daarna dat hij haar misschien niet zo moest overstelpen met vragen.


Terug naar boven Ga naar beneden
Waverly di Fontana
Waverly di Fontana
Class 2
Aantal berichten : 103

Character Profile
Alias: Naia
Age: 16
Occupation:
You remind me of something [Waverly] Empty
BerichtOnderwerp: Re: You remind me of something [Waverly]   You remind me of something [Waverly] Emptydo feb 11, 2016 9:18 pm

You remind me of something [Waverly] 107n8l2  You remind me of something [Waverly] Ibw7m0
Waverly di Fontana

Ze was best gefascineerd door zijn stem. Het was prachtig, en hij leek zich helemaal in het lied te storten. Ze was dichterbij gekomen, heel stilletjes. Maar hij draaide zich na zijn laatste noot meteen om, alsof hij haar aan had horen komen. Ze schrok er wel een beetje van. Wie weet had hij zich beslopen gevoeld en was hij boos geworden, wat ze dan had moeten doen wist ze niet. Maar hij had haar vriendelijk begroet. Ze glimlachte ook meteen terug, dat gebeurde automatisch. Toen ze half huppelend dichterbij was gekomen -en geëindigd was met een sprongetje- stemde ze in met zijn uitspraak over het geweldige weer, dat was het op zich ook wel. Een beetje koud, dat was ze ook niet helemaal gewend. Een meisje als Waverly was erg gehecht aan het warme weer in Zuid-Europa dus dit was wel heel anders. ’Inderdaad. Had ik het op voorhand geweten, had ik een dikkere jas aangetrokken.’ Zei hij, terwijl hij even over zijn bovenarmen had gewreven. Dat deden mensen als ze het koud hadden, wist ze uit ervaring. Waverly knikte meelevend, ocharme die jongen moest het koud hebben. ’Heb jij even geluk met die dikke winterjas.’ Ze voelde zich bijna schuldig dat ze haar warme winterjas aan had. En ze had helemaal niets om aan de jongen te geven wat hem warm zou houden. Zou zij tegen de kou kunnen? Ze kon haar jas vast wel even missen, toch? "Wil je ruilen anders? Ik denk dat ik het wel even uit houd zonder mijn jas?" Opperde ze als idee. Het was een best slim idee, toch? Dan konden ze na een tijdje weer ruilen als de een het weer warm had.
"Van wie heb je zo mooi leren zingen? Of heb je nooit les gehad?" Vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Hij glimlachte wat verlegen en ze merkte hoe hij een beetje rood aan liep. Kreeg hij er dan nooit complimentjes over? Zo niet zou zij hem er wel wat geven. Ze stak haar hand uit toen ze besefte dat ze zich nog niet had voorgesteld. Ook vertelde ze meteen even haar naam, die de jongen daarna herhaalde. Hij schudde haar hand, wat heel fijn was anders was het erg awkward geweest. ’Ik ben Mozart.’ Zei hij met een grijns, en de verwarring was op haar gezicht te zien. Mozart, wat was dat een rare naam. Ook kende ze de naam ergens van, maar waarvan? Veel onderwijs had ze niet gehad in haar leven, en ze wenste dat dat nu wel het geval was geweest. Dan had ze een slim antwoord kunnen geven. ’Nee ik maak maar een mopje. Mijn naam is Conor.’ Ze grijnsde toen ze het hoorde, en knikte terwijl ze in haar hoofd de naam een paar keer herhaalde. "Ik dacht al, Mozart, dat hoor je niet vaak. Een beetje een ongewone naam... Niet dat het geen mooie naam is! Ik bedoel," Ze struikelde een beetje over haar eigen woorden, en viel daarna stil. Even beet ze op haar lip en keek naar de grond. Way to make a compliment Waverly. Ze liep blij achter hem aan toen hij met een knikje van zijn hoofd een uitnodiging ervoor gaf. Hopelijk zou hij het kleine incident van net snel vergeten.

’Het zingen zit me in de gemuteerde genen.’ Vertelde hij, en ze glimlachte vriendelijk. Haar blik liet ze een beetje over het mooie strand glijden, hier zou ze vast nog vaker komen. ’Eigenlijk alles wat met geluiden of talen te maken heeft.’ Alles met geluiden en talen? Dat was cool zeg, ze kon alleen maar hopen dat zij ooit zoiets zou hebben. Veel talen sprak zij niet, Grieks, Engels, Italiaans en een paar zinnetjes Spaans. Niet zo wonderlijk als hij dus, maar dat maakte vast niet uit. "Dat is zo cool! Kun je dan heel veel talen spreken of zoiets?" Vroeg ze nieuwsgierig. Toen hij een half rondje in de lucht draaide klapte ze even in haar handen, dat was best wel gaaf wat hij deed. ’En jij? Welke mutatie hebben jouw ouders jou gegeven?’ Konden ouders mutaties doorgeven? Maar haar ouders hadden beide geen mutatie, dus wat was zij dan voor apart geval? Hij wiebelde even met zijn wenkbrauwen, en ze probeerde het na te doen. Het mislukte een beetje, maar ach. Ze zat voornamelijk met de vraag van de ouders. Plus de naam Mozart, die ze dus ergens van kende. ’Zit je hier trouwens al lang op school?’ De vragen overwelmden haar wel een beetje, en ze probeerde ze een voor een te beantwoorden. Ze trok even een sprintje zodat ze weer naast hem liep. "Ik ehm, kunnen ouders een mutatie doorgeven? Want mijn ouders hadden geen mutatie." Zei ze wat sipjes. Was ze nu heel raar ofzo? Lang bleef ze er niet mee zitten. "Maar ik ben een zeemeermin," Zei ze met een glimlachje. "Met alle voordelen erbij, zoals onder water ademen en dat soort dingen." Vertelde ze vrolijk. Ze was naar hem toegedraaid, dus feitelijk liep ze nu schuin, met haar rug naar de zee toe. Ze stond in het stukje zand dat nog half nat en modderig was, vrij dicht bij de golven. Niet dat het erg was, ze was nou eenmaal een meermin. En dit liep fijner dan het droge zand waar ze in weg zakte. "En ik zit hier nog niet zo lang op school, ik ben pas aangekomen en," Tijd om haar zin af te maken kreeg ze niet. Een grote golf sloeg in op het zand, en kwam half over haar heen. Haar broek was doorweekt, en ze voelde het water haar schoenen in klotsen. Ze had een sprongetje gemaakt van de schrik. Ze keek Conor wat verschrikt aan, en begon meteen met het droogdeppen van haar broek. Niet dat dit zin had, ze was doorweekt. "Ohjee.." Zei ze zachtjes, en voor ze het wist verdween haar kleding op magische wijze. Ze kreeg binnen een paar seconden een lange staart en de top die ook altijd verscheen. Ze viel meteen op de grond, want ja je kunt niet op een staart staan. Daar lag ze dan, zeemeermin en al. "Uhm ja.." Kon ze enkel uitbrengen, waarna ze even haar schouders ophaalde en wat onschuldig glimlachte.

Outfit: X & X
Mermaid tale & top
thank you Sarah!
Terug naar boven Ga naar beneden
Conor Falk
Conor Falk
Class 3
Aantal berichten : 196

Character Profile
Alias: Mozart
Age: 18 years
Occupation:
You remind me of something [Waverly] Empty
BerichtOnderwerp: Re: You remind me of something [Waverly]   You remind me of something [Waverly] Emptydo feb 18, 2016 10:27 pm

You remind me of something
Waverly Di Fontana

De manier waarop ze keek naar de handen van Conor die tevergeefs over zijn bovenarmen wreven als poging om hem wat op te warmen, het.. Het zorgde ervoor dat er spontaan weer een glimlach op zijn lippen verscheen en hij het onmiddellijk al een stukje warmer kreeg. Haar medeleven was zo oprecht, zo eerlijk, het stond gewoon in haar ogen te lezen. De wind waaide zachtjes door haar haren en speelde met haar lichtbruine lokken. ”Wil je ruilen anders? Ik denk dat ik het wel even uit houd zonder mijn jas?” Conor zijn mond viel open, letterlijk. ’Ehh..’ zei hij stotterend, volledig overdonderd door hetgeen ze zojuist gezegd had. ’Doe niet zo gek.’ zei hij en vormde zijn openhangende mond open tot een enorm brede glimlach waardoor zijn witte tanden schitterden. ’Ik bedoel, het is super lief, daar niet van. Maar dat zou jij het koud hebben en dat is het laatste wat ik wil.’ Ja, ze had hem een beetje van zijn wijs gebracht met die woorden, maar hij had het oprecht lief gevonden. Met zijn blauwe ogen keek hij kort naar de pels in haar jas die net zoals haar haren lichtjes meebewogen met de wind. Grijnzend schudde hij lichtjes met zijn hoofd. Ze wilde hem gewoon haar jas geven.. Waar hoorde je ooit zo iets? De grijns van oor tot oor was simpelweg niet van zijn gezicht af te slaan. Gelukkig doorbrak ze de verlegen stilte die Conor met zich mee bracht door te vragen naar zijn naam en mutatie. Hij voelde hoe zoals gewoonlijk zijn wangen rood kleurden en klemde voor een kort moment zijn tanden op elkaar. Waarom kon zijn mutatie er niet voor zorgen dat hij daar geen last van had? Toen hij zijn naam aan haar vertelde zag hij hoe ze er voor een moment over moest nadenken. ”Een beetje een ongewone naam... Niet dat het geen mooie naam is! Ik bedoel," Conor trok een wenkbrauw al grijnzend in de lucht en keek naar Waverly die duidelijk in de clinch lag met de woorden die ze zojuist gesproken had. ’Geen zorgen, je beledigd me niet hoor!’ zei hij met een vrolijk lachje en haalde een hand door zijn verwilderde haren. De zilte lucht kriebelde zijn neus. ’Maar.. Maar ken je Mozart niet dan?’ Hij haalde vragend zijn smalle schouders op en hield zijn hoofd wat scheef. Oke de man was al jaren dood, maar hij was al die tijd enorm bekend gebleven, hij was en bleef het wonderkind van 18de eeuw. Net zoals Conor een beetje het wonderkind was op het gebied van muziek, alleen in de 21ste eeuw dan. Hij zag de blijvende verwarde blik op haar gezicht en onwillekeurig moest hij lachen. Niet dat hij haar uitlachte, integendeel, maar ze was zo schattig, het werkte aanstekelijk.

In ieder geval, hij vond het fantastisch hoe gefascineerd ze was over zijn mutatie. ”Kun je dan heel veel talen spreken of zoiets?” Conor knikte bevestigend. ’Tutte le lingue che si vogliono’ Kort maakte hij een sprongetje om een klein bergje zand te ontwijken. ’Alle talen die je maar wil.’ vertaalde hij zichzelf daarna en knipoogde blij glimlachend waarna hij zich omdraaide en achterstevoren verder wandelde. Waverly klapte vrolijk in haar handen en Conor keek haar met fonkelende ogen aan. Het enthousiasme dat ze uitstraalde, het was iets wat hij nooit eerder gezien had. Uiteraard vroeg hij ook om haar mutaties, want ja zo nieuwsgierig was hij stiekem wel. Alleen leek zijn vraag haar voor de zoveelste keer een beetje in de war te brengen. Hij fronste kort zijn voorhoofd bedenkelijk en krabde aan de achterkant van zijn hoofd. Het was niet dat hij haar dom vond, not at all, maar ze had iets van onwetendheid over zich heen, iets wat hij niet goed kon plaatsen. Hij herinnerde zich de reacties op zijn Instagram foto’s en YouTube video’s, ook daarin kwam ze precies niet goed uit haar woorden. Zo had ze een ‘duet’ een ‘collab’ had genoemd. "Ik ehm, kunnen ouders een mutatie doorgeven? Want mijn ouders hadden geen mutatie." Conor keek grijnzend naar zijn voeten en draaide zich om waardoor hij weer normaal langs haar liep. ’Nee ik bedoelde..’ even moest hij over zijn woorden nadenken. Hoe kon hij haar op een begrijpbare manier duidelijk maken wat hij bedoelde? ’Mijn mama en papa hadden ook geen mutatie en ik wel, dus geen zorgen. Het is iets normaal en komt regelmatig voor.’ Hij krabde weer aan de achterkant van zijn hoofd en keek even opzij, in de hoop dat ze het begrepen had. ’Ik verwoordde het gewoon moeilijk, mijn fout.’ probeerde hij haar daarna gerust te stellen. Het was niet leuk als ze zich op haar ongemak voelde, en dat wilde hij dan ook zo veel mogelijk voorkomen. Gelukkig leek ze er niet lang over in te zitten. Haar antwoord toverde een glimlach op zowel haar eigen mond, als op die van Conor. ’Een meermin?’ herhaalde hij gefascineerd en keek onmiddellijk naar haar benen. Ze leken kinda normaal, maar wie wist wat er aan de binnenkant schuilging? ’Dan kan ik je vanaf nu Ariël noemen?’ vervolgde hij blij en klapte ditmaal in zijn handen. ’Oh en dan ben ik Sebastian en kunnen we samen een duet zingen!’ zijn fantasie ging de vrije loop, limitless. Hij kon enkel maar hopen dat ze Ariël en Sebastian wél kende, want als hij dat moest uitleggen.. Dan kon hij haar beter de dvd bezorgen, want als ze die nog nooit gezien had moest ze dat echt wel een keer doen. Super aandachtig luisterde hij verder naar haar uitleg en met alle dingen die ze zij werd hij enthousiaster en enthousiaster, zo erg dat hij op zijn tenen op en neer stond te wippen. ’In de zomer moeten we een keer gaan duiken dan!’ vertelde hij blij. ’Ik kan mijn adem eindeloos inhouden, dus je moet me alle mooie plekjes laten zien!’ Hij zat al helemaal met zijn hoofd in de wolken.

Hij werd opgeschrikt uit zijn gedachten door Waverly die een klein, onverwachts sprongetje maken. Blijkbaar was er een iets grotere golf en.. ’Ohnee..’ riep Conor en keek naar zijn voeten die helemaal doorweekt waren. Zijn broek was gelukkig droog gebleven. In eerste instantie merkte hij niet dat er iets mis was met haar. ’Lekker zeewater..’ begon hij en keek met een zuur, lachwekkend glimlachje naar Waverly. Maar in de plaats van een lachend gezicht, zag hij een iets wat verschrikt gezicht. ’Wat is er?’ vroeg hij onmiddellijk en keek naar haar schoenen en broekspijpen die nat waren. Had ze zich pijn gedaan? ”Ohjee..” hoorde hij haar nog fluisteren en voor hij het goed en wel doorhad viel ze uit het niets op de grond. Conor keek haar argwanend aan, like: what happened? En toen zag hij het, haar benen die plaats hadden gemaakt voor een prachtige, geelgoude staart. ’Wauw Wave..’ sprak hij verschrokken maar vol bewondering (maakte terwijl stiekem ook een golf pun) waardoor er een fonkeling in zijn ogen zichtbaar werd. ’Uhm ja..’ was het enige wat ze zei, en gelukkig zag hij een klein glimlachje op haar lippen verschijnen. ’Door water word je mutatie getriggerd, am I right?’ vroeg hij zacht lachend en hurkte naast haar neer, probeerde te vermijden dat een nieuwe golf over zijn voeten sloeg. ’Dit is prachtig..’ fluisterde hij en ging heel voorzichtig met zijn wijsvinger over de schubben van haar staart. Het voelde koud en een beetje glibberig, net zoals een vis voelde. Een rilling ging door zijn ruggengraat en hij shiverde kort. ’Maar hoe geraak je weer terug?’ vroeg hij daarna en op zijn gezicht was plots een zweem van bezorgheid te zien. Nogmaals liet hij zijn ogen over de staart gaan en voelde eraan, ditkeer met een vlakke hand in plaats van een vinger. Het was wel heel cool en stuff, maar hoe.. Hoe kreeg ze haar benen weer terug? Als ze door de aanraking van water spontaan veranderde, dan kon ze vast niet terug veranderen zolang ze in het water bleef liggen? Hij klemde grijnzend zijn kaken op elkaar. Als hij haar moest wegslepen, dan zou dat nog wat geven, helaas had ze met Captain Limp te maken in plaats van Captain America.


Terug naar boven Ga naar beneden
Waverly di Fontana
Waverly di Fontana
Class 2
Aantal berichten : 103

Character Profile
Alias: Naia
Age: 16
Occupation:
You remind me of something [Waverly] Empty
BerichtOnderwerp: Re: You remind me of something [Waverly]   You remind me of something [Waverly] Emptyzo maa 20, 2016 4:11 pm

You remind me of something [Waverly] 107n8l2 You remind me of something [Waverly] Ibw7m0
Waverly di Fontana

H et deed haar geen genoegen om de jongen zo te zien. Ze wist niet waarom, maar iets trok haar wel tot hem aan. Hij was heel aardig, net zoals iedereen die ze hier ontmoet had eigenlijk. Ze vond het ook niet erg om haar jas aan te bieden voor hem. Dan konden ze even ruilen, was dat geen goede oplossing? En als hij het weer warm had en zij koud, konden ze opnieuw ruilen. Zij had tenslotte een warme jas, wat had hij? Een dun jack, dat deed het niet echt goed tegen de kou.. Zijn mond viel letterlijk open van verbazing. Ohjee.. Had ze nu iets heel raars gezegd? Het was toch volkomen logisch om haar jas aan te bieden? Dat deden ze in films ook altijd, alleen was het dan vaak de man die dat deed. Maar hij had hier niet de warme jas aan, dat was zij, dus dan kon het niet anders dan dat zij dat deed? ’Ehh..’ zei hij stotterend en even beet ze zachtjes op haar lip. Ze had hem helemaal niet zo verbaasd willen maken. ’Doe niet zo gek.’ zei hij en zijn openhangende mond veranderde in een prachtige witte grijns. Automatisch deed dat haar ook weer grijnzen, ze kon het niet helpen. ’Ik bedoel, het is super lief, daar niet van. Maar dat zou jij het koud hebben en dat is het laatste wat ik wil.’ Ze moest er wel een beetje van blozen hoor, en even keek ze naar de grond, niet precies wetend wat hierop te zeggen. "Maar in films doen ze dit ook altijd, en degene die de jas krijgt kijkt altijd zo blij.." Zei ze nog even een beetje hem tegensprekend. Ze had al wel snel door dat hij zijn jasje niet ging ruilen voor haar jas, dus ze legde zich er maar bij neer.

Het gesprek ging al snel verder toen ze hem vroeg waar hij zo mooi had leren zingen. Het was echt heel mooi geweest en ze had met veel belangstelling geluisterd net. Een beetje stiekem dat wel, maar ze had hem niet willen storen. Zijn wangen kleurden een beetje rood en ze sloeg even haar hand voor haar mond om een glimlachje te verbergen. Het was ook wel heel lief wat hij deed, zo spontaan. Alsof hij nooit van iemand had gehoord dat hij een prachtige stem had. Ze stelde zich voor, nadat ze zijn hand had geschud. (Beetje laat, maar beter laat dan nooit toch?) Toen hij zich op zijn beurt voorstelde maakte ze weer een blunder. Gosh ze was wel op dreef. Mozart was zo'n interessante naam en dan kwam er dit uit haar mond. Hoe gebeurde het toch? Ze had het echt goed bedoeld, absoluut niet kwaad. Gelukkig voor haar maakte hij maar een grapje, of, mopje zoals hij dat noemde. ’Geen zorgen, je beledigd me niet hoor!’ zei hij met een vrolijk glimlach, en hij haalde zijn handen weer door zijn haren. Die zaten echt wel mooi genoeg, hij hoefde ze niet mooier te doen dan ze al zaten. Ze hield wel van wat beach waves, of hoe ze dat ook noemden. Ze had opgelucht gezucht toen hij dat had gezegd, en glimlachte eventjes. ’Maar.. Maar ken je Mozart niet dan?’ Vroeg hij toen aan haar. Ohjee... Die kende ze inderdaad niet. Was het een belangrijke persoon dan? O gosh het was een of andere politicus die een grondwet of zoiets had gelegd, of een rocklegende. Daar wist ze niet veel van. Hoe ze hier nu ook haar hersens stond te pijnigen, ze kwam er maar niet uit wie het was. Ze wist het oprecht niet en dat voelde toch wel vervelend. Een beetje terneergeslagen biechtte ze het maar op: "Ik heb echt werkelijk geen idee wie het is.. Sorry ik weet het echt niet." Ze keek hem heel schuldig aan, alsof ze zojuist op haar staart was getrapt. Dat had ze nou altijd, dat ze dingen niet wist en dat ze dan heel stom leek.

Hij vertelde over zijn mutatie en met alle belangstelling die ze maar kon hebben. Waverly werd altijd wel een beetje afgeleid door iets wat er om haar heen gebeurde, zoals de zee of het zand wat zachtjes voor hen uit waaide. Maar was was zijn mutatie cool zeg! Ze vroeg hem of hij veel talen kon spreken, dat was wat ze opgemaakt had uit zijn verhaal. ’Tutte le lingue che si vogliono’ Sprak hij in het Italiaans. Waverly kon 3 talen spreken, waarvan er een Italiaans was. Op haar reizen had was ze zo vaak in Italië geweest dat ze de taal had leren spreken. Verder sprak ze ook Grieks en Engels. Engels was af en toe nog lastig omdat ze het nog niet erg lang sprak, maar voor zover verging het haar goed. Kort maakte hij een sprongetje om een klein bergje zand te ontwijken. ’Alle talen die je maar wil.’ Vertaalde hij nog voor haar. Het was heel galant, maar ze had het al wel verstaan. Ze had ook even geklapt om zijn mooie sprong, waarna hij haar met fonkelende ogen aankeek. Ze glimlachte wat verlegen en haalde even een hand door haar haar. "Si parla greco? Perché io sono dalla Grecia" Sprak ze zo vloeiend als het maar ging in het Italiaans. Ze had bij alles wat ze sprak wel een Grieks accent, zowel bij Italiaans als bij Engels.
De vraag werd aan haar terug gegeven, welke mutatie zij had. Maar wat zei hij nu toch? Konden ouders ook mutaties doorgeven? Was zij dan een speciaal geval omdat dat bij haar niet zo was? Voor zover ze wist had ze haar mutatie niet van haar ouders, of ze hadden het haar niet verteld. ’Nee ik bedoelde..’ Had ze het nou helemaal verkeerd begrepen? Waarschijnlijk wel, wat was ze toch ook een klunsje soms. ’Mijn mama en papa hadden ook geen mutatie en ik wel, dus geen zorgen. Het is iets normaal en komt regelmatig voor.’ Opgelucht had ze even gezucht, wat had ze wel niet moeten denken van zichzelf anders. Zijn uitleg maakte het in ieder geval een stuk duidelijker. ’Ik verwoordde het gewoon moeilijk, mijn fout.’ Maar och, dat was niet zijn schuld, ze had het gewoon niet begrepen. "Nee och nee, ik had het gewoon verkeerd begrepen, daar kun jij niets aandoen!" Riep ze uit terwijl ze weer naast hem was gaan lopen.

Maar nu was het haar beurt om te vertellen. Vrolijk vertelde ze dan ook over haar mutatie, dat ze een zeemeermin was. ’Een meermin?’ Herhaalde hij verwonderd en hij keek even naar haar benen. Ze moest een beetje lachen, en zei: "Ik krijg mijn staart pas als ik in het water ben gekkie." Gelukkig maar, anders zou ze ook nergens heen kunnen lopen. ’Dan kan ik je vanaf nu Ariël noemen?’ vervolgde hij blij en nu was hij degene die in zijn handen klapte. ’Oh en dan ben ik Sebastian en kunnen we samen een duet zingen!’ Natuurlijk kende Waverly Ariël, ze had de film al wel honderd keer gezien, als het niet meer was. Ze kon zonder twijfel zeggen dat het haar favoriete film was. "Jaa! En dan gaan we ook samen de film kijken!" Riep ze blij en ze sprong even op en neer. Daarna stond ze stil, en verzuchtte zachtjes: "Het is echt mijn lievelingsfilm." Hoe mooi zou het zijn als ze iemand mee kon nemen, de zee in. Dan waren ze echt onder de zee, als ze 'Under the Sea' zouden zingen. Het was net magie, maar het volgende wat Conor zei maakte een van haar grootste wensen waar. ’In de zomer moeten we een keer gaan duiken dan!’ vertelde hij blij. ’Ik kan mijn adem eindeloos inhouden, dus je moet me alle mooie plekjes laten zien!’ Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht en ze knikte vol plezier.

Ze was zo blij dat ze niet doorhad dat er een grote golf insloeg. Het water kwam tot en met haar onderbenen, en gutste haar schoenen in. Ze maakte een verschrikt sprongetje. Ohjee ohjee dit was niet goed. Ze begon al snel met droog deppen van haar broek, maar veel zin zou het niet hebben, ze was doorweekt. Conor leek echter nog niets door te hebben. ’Lekker zeewater..’ begon hij, en hij keek haar met een wat zuur glimlachje aan. Waverly keek enkel verschrikt terug, wat als gevolg had dat hij vroeg wat er aan de hand was. Veel kon ze niet meer zeggen, alleen nog heel zachtjes: "Ohjee.."
Op magische wijze verdwenen haar kleren en maakte plaats voor een gouden staart. Ook kreeg ze een schubbentop die erbij paste. Ze viel op de grond in het zand, want met staart kon ze niet staan. Conor keek vol verbazing naar haar staart, tsja ze kon hem niet blamen ervoor. Je zag niet elke dag een zeemeermin. Zeker niet van zo dichtbij. ’Wauw Wave..’ sprak hij met fonkelende ogen. Alles wat zij kon zeggen was: "Uhm ja.." En er verscheen een glimlachje op haar gezicht. ’Door water word je mutatie getriggerd, am I right?’ Vroeg hij terwijl hij naast haar neer hurkte. Ze knikte en zei: "Het is niet altijd even handig, zoals je wel ziet." Conor leek alleen oog te hebben voor haar gedaante, en hij ging heel voorzichtig met zijn wijsvinger over haar staart heen. ’Dit is prachtig..’ Het voelde vast raar aan voor hem, want hij huiverde even. Ze moest een beetje lachen, en bewoog haar staart even op en neer zodat er wat waterdruppels naar zijn hoofd vlogen. ’Maar hoe geraak je weer terug?’ Vroeg hij aan haar, het klonk wat bezorgd. Waverly fronste even, tsja, dan moest ze eerst uit het water, want haar staart lag nu nog steeds in de golven. Zijn hand ging nogmaals over haar staart, nu met zijn gehele hand. Het voelde niet echt raar aan, maar toch moest ze even lachen. Zijn reactie was ook wel erg mooi. "Als je me uit het water kan helpen op het droge zand, kan ik opdrogen." Begon ze. Ze lag nog steeds op haar rug, dus ze zou wel om moeten draaien. Ze rolde op haar buik, en stak haar hand uit. Hij zou haar enkel op het droge zand moeten krijgen. Ze begon zich al een beetje voort te duwen, maar ze viel weer op de grond. Die staart was op dit soort momenten nou niet echt handig. Een beetje hulpeloos keek ze hem aan, maar moest toch even glimlachen.

Vertaling: "Spreek je Grieks? Want ik kom uit Griekenland"
Outfit: X & X
Mermaid tale & top
thank you Sarah!
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
You remind me of something [Waverly] Empty
BerichtOnderwerp: Re: You remind me of something [Waverly]   You remind me of something [Waverly] Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
You remind me of something [Waverly]
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» Under the sea || Waverly
» Waverly di Fontana
» Room 30 [Waverly&Katerzyna]
» @LittleMermaid - Waverly's insta
» Capital H-I-M [JotBW karakoke - Waverly]

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: Ruins of Genosha :: Genosha Island :: Beach-
Ga naar: