INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Lawrence Hastings
Lawrence Hastings
Class 3
Aantal berichten : 629

Character Profile
Alias: Basilisk
Age: 18
Occupation:
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Emptyvr jul 08, 2016 11:17 pm

 
Lawrence
The Basilisk
Het was verkeerd gegaan. Meer kon Lawrence niet zeggen over wat er was gebeurd. Hij had iemand onschuldig aangevallen die er niets tegen kon doen. Allemaal omdat hij zichzelf niet in de hand had gehad. De persoon had flinke klappen gekregen, zoveel wist hij, maar of ze leefden? Ze kon bezweken zijn aan haar verwondingen of simpel door het gif. Naar Lawrence zijn weten was er geen tegengif en iedereen die gebeten werd stierf erdoor. Het meisje was vast dood. Dat kon niet anders. Als ze nog niet dood zou zijn, ging het niet lang duren. Het kon niet goed zijn afgelopen voor haar. Ze had misschien hulp van een tweede persoon, maar het kon niet genoeg zijn. Ze was dood. Dood. Door hem.
Eén enkele traan had over zijn wang gegleden, wanneer hij naar de ziekenzaal werd gebracht. De gedachten die hij had gehad, waren de laatste geweest voor hij weer zijn bewustzijn had verloren. Lawrence wist dat hij in veilige hand was. In Valkyrie haar handen. Daarom dat hij het zijn lichaam toe liet om weer weg te zakken. Hij voelde zich veilig en dat was alles wat telde voor dat moment. Wat er later zou gebeuren, dat zag hij wel weer.

Nog suf van de verdoving kwam de jongen langzaam weer bij bewustzijn. Of zo voelde het toch, Lawrence wist niet of het echt zo was. Hij leefde in totale duisternis, dus kon niet zien of de zon scheen en nu ook het bijkomende probleem. Hij voelde klevers op zijn borst plakken die zijn hartslag zouden meten, maar de piep die hij hoorden kwam niet overeen. Bij hem duurde het lang en aanhoudend. Net zoals de piep die je kreeg wanneer het hart van iemand niet meer klopte, maar hij leefde nog. Zijn vingers kon hij bewegen en alles voelde hij. De duisternis waar hij in geleefd had, was enkel groter geworden. Lawrence wist dat de piep niet goed was. Hij zou andere zaken moeten horen. Mensen die door de gangen liepen, vogels die buiten floten. Kleine details die je in het alledaagse leven hoorden. Niet de eentonige, oneindige piep die hij hoorden.
Lawrence was ondertussen recht gaan zitten in het bed waarin hij lag. Zijn hoofd had hij daarbij tegen de papengaaienstok gestoten en een auw had zijn mond verlaten. Of het luid was of niet, hij had geen idee. Het verwoorden van de pijn, deed enkel meer pijn. Zijn hoofd moest er niet uit zien met zijn gebroken kaak en alle blauwenplekken die hij had gekregen door de stoten tegen het ijs.
Hij kon enkel wrijven over zijn pijnlijk voorhoofd terwijl dat hij probeerden om de papengaaienstok weg te hangen. De klevers op zijn borstkas trok hij er ook al snel af. Dat het ervoor zou zorgen dat het op de verpleegpost zou doorgeven dat hij een hartstilstand had, was niet in hem opgekomen. Voor zover hij wist diende het ook voor iets helemaal anders. Lawrence was geen dokter en hij wilde niet meteen iets op zijn borst hebben plakken.
Met zijn linker hand tasten hij uiteindelijk opzij, naast het bed, opzoek naar een nachtkastje. Wanneer het daar niet stond probeerde hij aan de rechter kant en daar had Lawrence meer geluk. Hij zocht verder ook nog naar een glas dat er ook op stond, maar niet voor lang. Zijn hand raakten het te hard en duwde het van de tafel af. Meteen drukte hij zijn kaken op elkaar, maar ontspande weer wanneer hij het zachte geluid van brekend glas hoorden.

De piep was volledig weg, maar zijn gehoor nog niet volledig terug. Het was maar een zacht dof geluidje geweest, maar in ieder geval was het veel beter dan niets. Dat Lawrence wat sneller heelden dan anderen, kwam dan toch van pas. Tegen de opkomende dorst had hij dan wel niks kunnen doen, maar hij was wel opgelucht geweest.
Hij liet zich dan ook achterover vallen, terug met zijn hoofd op het kussen. De rust duurde enkel niet lang. Hij hoorden hoe dat de deur van zijn kamer open vloog en tegen de muur aankwam. Het was zacht, maar hij hoorden het. Haast meteen zat Lawrence weer recht, om verschrikt om zich heen te kijken.
Het was geen goed idee geweest om die klevers af te trekken.

THEONS @ SHINE
Terug naar boven Ga naar beneden
Valkyrie Skalksdóttir
Valkyrie Skalksdóttir
Class 4
Aantal berichten : 411

Character Profile
Alias: Víkingr
Age: 1250
Occupation: Wilde bosbewoner
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Emptyza jul 09, 2016 12:59 am

The strange silence
Surrounding me, Grows closer, Feels colder

Rustig aan was de wereld weer een beetje terug gekomen, voor de tweede keer deze dag was ze het even kort kwijt geweest. Het enige wat haar nu dwars zat was dat het niet geheel volgens haar plan was gegaan. Iets wat ze ook nog wel zouden gaan merken want ze was er dan ook niet heel blij mee. Haar ademhaling ging weer steeds sneller en haar hartslag ging ook verder omhoog. Ze wist nog wel goed genoeg wat er was gebeurt, alleen nu wist ze niet hoe lang ze weg was geweest. Meteen schoot ze overeind van het zachte bankje en trok ze de deur open naar de gang. Haar ogen scande meteen de omgeving om te weten waar ze was, want dan zou ze misschien de weg terug kunnen vinden richting de ziekenzaal. Maar voor het gemak bleek het dat ze er nog steeds was. Ze zag een vrouw bij de balie staan maar die leek haar nog niet te hebben opgemerkt. Dus voorzichtig begon ze haar tempo weer wat op te voeren door snel te lopen, maar niet te snel waardoor het zou opvallen, waardoor ze hoopte langs de vrouw te glippen.

Dit lukte redelijk tot ze alsnog van iemand hoorde die zei dat ze haar tempo moest verlagen. Het werkte alleen niet want Valkyrie gaf niet op en begon al te zoeken naar de kamer waarop Lawrence zich bevond. Maar niet snel genoeg. De vrouw was al op haar afgekomen en had een hand op haar schouder gelegd. In schrikreactie draaide ze zich snel om en wilde ze uithalen maar de vrouw had ook haar pols al gepakt. ”Alsjeblieft, ik zal je niets aandoen, probeer even te kalmeren en dan kan ik je verder helpen.” Zei ze vrouw met een rustige stem, hoewel Valkyrie er nog steeds niet van vertrouwde. Ze trok haar hand weer wat ruig terug en bleef nog redelijk rustig staan, op de licht gefrustreerde/ ongeduldige zucht na. ”Het gaat goed met hem.” Ging ze verder waarop ze wel een opgeluchte zucht kon loslaten. Het zou haar namelijk niet veel goeds hebben gedaan als het zo mocht zijn dat ze zijn leven beëindigd zou hebben. ”Kan ik hem dan zien?” Vroeg ze meteen waarbij toch iets rustiger begon te worden, maar nog steeds bang voor een ander antwoord. ”Hij heeft rust nodig dus ik denk dat het nu nog niet zo’n goed idee is.” Probeerde de vrouw zachtjes uit te leggen en het korte Valkyrie ook veel moeite om het te accepteren. Ze klemde even haar kaken op elkaar en probeerde ook maar elke vorm van woede die in haar omhoog kwam te onderdrukken.

Ze was op een stoeltje neergezet bij de balie in de buurt, zodat ze mevrouw nog een oogje op haar kon houden en ze niet stiekem toch naar binnen zou gaan. Het was volledig tegen haar zin in maar ze moest het voor nu maar accepteren. Er was ook niet veel wat ze kon doen. Ze kon wel weer gaan vechten maar ze wist niet of ze daarmee echt wat zou opschieten. Telkens bleef ze wel wachten op het moment waarop ze eigenlijk voor zichzelf mocht zien of het ook echt goed met hem ging, want alleen dan zou ze het echt geloven.
Plots ging ineens een alarm af bij een van de monitoren en het klonk niet al te goed. Ze sprong daarom meteen overeind en keek ze vrouw met een geschrokken gezicht aan. Die keek haar terug met een geschrokken gezicht aan en Valkyrie kon bijna aan haar blik zien dat het om Lawrence ging dus ze schoot meteen terug de gang in. Ze zocht - dit keer veel sneller - de kamer op, al vond ze deze ook sneller omdat ze een glas hoorde vallen.
De deur slingerde meteen open en ze kwam naar binnen gestormd, maar tot haar opluchting zag ze hem daar gewoon zitten en leek er niets aan de hand te zijn. Buiten het feit dat hij er niet uitzag door de klappen die hij te verduren had gekregen. Ze bleef even staan maar de schrik trok al wel weg uit haar gezicht. Meteen werd ze ook gevolgd door de vrouw en weer door een van de mannen waarmee ze eerder ook al in gevecht was geweest. Hij probeerde haar meteen weer vast te pakken bij haar pols en weg te trekken maar natuurlijk begon ze zich ook meteen weer te verzetten. Met haar elleboog gaf ze een snelle beweging tegen zijn buik aan en ”Laat me los.” Gromde ze dan ook weer boos naar de man, die haar - vanwege haar reactie - weer steviger vastpakte. Maar de vrouw gaf al aan dat hij haar los moest laten, waardoor ze de man even nog giftiger aankeek. Ze trok nog even wat geïrriteerd haar kleren recht en wachtte tot de man en de vrouw de kamer verlieten. Vervolgens richtte ze zich weer op Lawrence en gleden haar ogen ook kort over het glas water die was gevallen. Ze draaide zich daarom ook nog even om richting het kraantje en pakte daar een glas die ze voor hem vulde met water. Met het glas water in haar handen liep te terug naar het bed en bleef ze ernaast staan. Keek hem aan, maar wist niet meteen wat ze moest zeggen omdat ze zich enorm schuldig voelde. ”Ik hier wat water.” Zei ze zachtjes, misschien een klein beetje twijfelachtig, waarna ze zijn hand voorzichtig eerst even aanraakte voordat ze deze pakte en het glas zachtjes erin legde. Ze keek kort naar wat ze deed om hem vervolgens weer aan te kijken. Zijn gezicht, het was duidelijk te zien dat het hem hard had getroffen. ”Sorry,” Was het enige wat ze nu kon zeggen, meer wist ze niet hoewel ze wel zoveel meer wilde zeggen. Want met sorry kon je niet zoveel, maar ze wilde alleen hem laten weten dat het haar speet..
words: ### | tag: Lawrence | outfit: here
Terug naar boven Ga naar beneden
Lawrence Hastings
Lawrence Hastings
Class 3
Aantal berichten : 629

Character Profile
Alias: Basilisk
Age: 18
Occupation:
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Emptyza jul 09, 2016 11:49 am

 
Lawrence
The Basilisk
De jongen zat gewoon doodstil op zijn bed, nadat hij was geschrokken door de open gaande deur. Het was Valkyrie geweest, maar dat wist hij voornamelijk enkel doordat hij haat geur herkende. Anders had het eender wie kunnen zijn. Ze had iets geroepen naar iemand en op eender ander moment had Lawrence er zeker om moeten grijnzen of lachen, maar dat ging niet. Hij had geen idee wat er gebeurde of wat het zoemende geluid was dat hij voor even kon horen.
Op ieder klein detail van geluid, probeerde hij zich te concentreren. Misschien dat hij zo wel iets kon verstaan. Als hij maar genoeg aandacht schonk aan de geluiden, dan kon het lukken. Maar het ging niet. Hij wist niet wat het zoemende geluid was, of wat Valkyrie zei. In eerste instantie trok Lawrence zijn hand ook weg bij de plotse aanraking. Maar hij ontspande al snel weer. Het was Valkje. Hij vertrouwde haar dus liet hij haar doen en zo kreeg hij dan toch een glas water in zijn handen.

Lawrence had niet kunnen horen wat dat ze had gezegd. Het was te stil geweest en hij had niet meer gehoord dan vaag gemompel. Zelfs dat was het niet, eerder een vreemd dof geluid. Met een trillende hand bracht hij het glas water en nam enkele slokken. Hij deed het zodat het niet zou opvallen dat hij het niet had kunnen verstaan. Drinken zelf ging ook niet volledig pijnloos. Zijn kaak klopte wanneer hij zijn mond wat opende op te kunnen drinken. Een rietje erin had beter geweest, maar op dat moment durfde hij er niet eens naar te vragen. Lawrence dronk enkel meer om het terug allemaal te verbergen dat hij nergens op antwoorden.
Ergens begon hij zich schuldig te voelen omdat hij niets terug zei, maar de angst had e overhand. Stel dat zijn gehoor niet meer terug kwam zoals het eerder was. Dan was hij nog blinder en zag hij helemaal niets meer. Lawrence zou niet weten hoe het dan verder moest. De gedachten alleen was beangstigend, maar het bleef door zijn hoofd spoken. Zijn hartslag was erdoor omhoog gegaan. Hij voelde het gewoon kloppen in zijn borstkas. Zijn handen had hij voor de zekerheid op zijn schoot gelegd, met het glas nog in zijn handen. Hiermee voorkwam hij dat het te hard zou opvallen als hij trilde.

Weer hoorde hij vaag gemompel, maar het was iets duidelijker als eerst. Het was een mannenstem en even fronste hij nadenkend. Dat Valkyrie binnen zat, wist hij, maar dat er nog iemand was binnen gekomen, daar had hij geen idee van. Lawrence had de zachte voetstappen niet gehoord, misschien het zachte geklop en een begroeting ook niet. De man stond nu in ieder geval naast hem, zat van alles te zeggen, misschien zelfs te vragen en hij kon niet reageren. Bij ieder woord werd zijn greep om het glas steviger. Nog even en het zou springen, maar dat gebeurde niet.
Een hand werd op zijn schouder gelegd en meteen duwde hij zelfs zijn bovenlichaam verschrikt uit de weg om te ontsnappen aan de aanraking. Nu ook was ademhaling zwaarder geworden. Het was gewoon de dokter geweest, die eerst nog had gezegd dat hij de klevers weer even zou opplakken, maar dat had Lawrence niet gehoord. Of toch zeker niet verstaan.
Hij drukte ondanks de pijn zijn kaken hard op elkaar en ook zijn ogen kneep hij dicht. Lawrence had geen idee meer wat hij moest doen. Hij kon alleen nog de opkomende tranen proberen te onderdrukken, maar hij voelde zijn ogen nat worden.

THEONS @ SHINE
Terug naar boven Ga naar beneden
Valkyrie Skalksdóttir
Valkyrie Skalksdóttir
Class 4
Aantal berichten : 411

Character Profile
Alias: Víkingr
Age: 1250
Occupation: Wilde bosbewoner
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Emptyza jul 09, 2016 7:09 pm

The strange silence
Surrounding me, Grows closer, Feels colder

Als er iets was waar ze niet op zat te wachten was het wel dat ze in de gaten gehouden zou worden, en deze mensen lieten erg duidelijk weten dat ze niet van plan waren om haar gewoon haar gang te laten gaan. Tenminste, niet tot de vrouw de man toch commandeerde haar los te laten en met rust te laten. Iets wat ze nu dan wel kon waarderen van de vrouw, maar dat zou ze nu niet laten merken. Niet nu de man haar nog irriteerde. Ze hield er gewoon totaal niet van om vastgepakt te worden omdat iemand probeerde controle over haar te houden, en ze accepteerde het dan ook niet.
Maar nu waren ze gelukkig weg gelopen en dus was ze wat water gaan pakken voor Lawrence. Ze had namelijk geen idee waarom er een kapot glas op de grond lag in een plas water maar het kon wel eens te maken hebben gehad met dat hij het probeerde te pakken, maar dat dit niet gelukt was. Dat zijn gehoor misschien nog niet helemaal terug was had ze nog niet aan gedacht, maar het was wel iets wat ze had kunnen weten. Haar eigen gehoor kwam vaak erg snel weer terug en daarom vergat ze soms dat het bij anderen iets langer kon duren.

Bij de aanraking die ze gaf trok hij zijn hand eerst snel terug, waardoor ze hem rustig afwachtend aankeek tot hij misschien tot realisatie zou komen dat zij het was, en niet iets anders of iemand anders. Wanneer hij weer ontspande legde ze voorzichtig haar hand tegen die van hem aan en legde ze het glas in zijn handen neer, om hem vervolgens weer los te laten. Zijn hand trilde terwijl hij het glas omhoog bracht en hij hier een aantal slokken van begon te nemen. In stilte bleef ze staan en wachten op een of andere reactie, maar die bleef uit. Nu pas realiseerde ze zich ook dat ze misschien te zacht praatte voor iemand die net een grote explosie had gehoord en daardoor nog een beetje doof kon zijn. Een explosie die door haar was gemaakt.. En het schuldgevoel bleef daarbij aangewakkerd worden.
Hij had zijn handen op zijn schoot gelegd maar ze had al wel gezien dat zijn handen erg aan het trillen waren geweest, ze zei er alleen niets van omdat hij dat misschien niet fijn zou vinden. Daarbij werden ze snel alweer gestoord door een van de dokters die weer binnen kwam lopen. Ze bleef hem met een waarschuwende blik aankijken terwijl ze naast Lawrence stond.

De man keek haar ook af en toe aan terwijl hij begon uit te leggen wat hij ging doen, probeerde zo vriendelijk te blijven ondanks de blik die ze hem gaf. Maar hij leek niet zenuwachtig te worden van haar aanwezigheid zoals de anderen in de ziekenzaal. Ze had geen idee waarom, maar misschien wist hij meer af van haar situatie om te begrijpen waarom ze zo reageerde. Hij gaf haar nu in ieder geval ook nog geen reden om heftig te reageren, hij probeerde haar namelijk niet weg te sturen.
Wanneer hij een hand tegen Lawrence zijn schouder legde zag ze meteen hoe hij zich lichaam verschikt wegtrok van zijn aanraking, waarop Valkyrie dan ook meteen haar handen uitstak om het voor hem te doen. Ze hoorde Lawrence zwaar ademen en maakte zich dan ook lichtjes zorgen om hem. ”Laat mij maar,” Zei ze, deze keer iets luider en duidelijker. De dokter knikte even en gaf haar de plakkers. Ze keek er eventjes vervreemd na, omdat ze geen idee had wat het deed, maar ze kreeg al snel een uitleg. Zachtjes pakte ze eerst Lawrence zijn hand vast, zodat hij wist dat zij het was. ”Ik ben het,” Liet ze nog een keer weten en begon vervolgens zachtjes de stickers terug te plakken zoals de man haar aanwees, en hij bedankte haar nog even. Ze knikte even kort en liet hem weten dat ze op hem zou blijven letten waardoor hij weer weg ging. ”Het spijt me echt zo erg,” Zei ze even, iets harder zodat hij het nu misschien wel kon horen. ”Kun je me horen?” Vroeg ze vervolgens voor de zekerheid luid en duidelijk genoeg, mocht hij er niet op kunnen reageren dan wist ze dat het wel goed mis was met zijn gehoor. Iets wat ze zichzelf dan ook weer niet zou vergeven..
words: ### | tag: Lawrence | outfit: here
Terug naar boven Ga naar beneden
Lawrence Hastings
Lawrence Hastings
Class 3
Aantal berichten : 629

Character Profile
Alias: Basilisk
Age: 18
Occupation:
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Emptyza jul 09, 2016 10:48 pm

 
Lawrence
The Basilisk
Het was niet dat Lawrence schrik had van de doktoren of aanrakingen. Hij verafschuwde zichzelf niet zo hard dat hij wilde dat niemand nog contact met hem had. Dat nam niet weg dat hij zich verschrikkelijk slecht voelde om wat er gebeurd was en hij ongelofelijk veel spijt had. Er was iemand dood. Door hem. Een leerling en hij had die vermoord in koel bloede. Dat was niets om trots op te zijn, maar het was goed dat hij geen hekel had aan zichzelf.
Dat hij probeerde te ontsnappen aan de aanrakingen was omdat hij niet wist wat er gebeurde. Voor hem was het plots en hij zag het nu helemaal niet meer aankomen. Nog nooit had hij zo een hekel gehad aan blind zijn. Heel de aanval was door zijn beperking. Dat iemand dood was kwam daardoor. Dat Valkyrie zich nu verschrikkelijk voelde kwam door hem. Zijn verblijf in het ziekenhuis, zijn gehoorschade. Alles kwam omdat hij niets zag. Zelfs de dood van zijn vader, waar het vooral bij begon.
Waarom had hij er ooit vrijwillig voor gekozen om zijn zicht te ontnemen.

Lawrence kon Valkyrie juist horen zeggen dat ze het ging overnemen en hij kon niet anders dan opgelucht zijn. Dat zij het deed, vond hij nog steeds aangenamer dan als een dokter het zou doen. Die mannen konden het misschien beter, maar haar aanraking was vertrouwder. Het stelde hem gerust.
De jongen ging zelfs voorzichtig weer liggen met zijn hoofd op het kussen. Dat moest voor haar makkelijker zijn om die klevers weer op te kunnen plakken.  

Zoals gewoonlijk keek Lawrence niet naar de persoon tegen wie hij sprak. Zijn ogen staarde voor zich uit, gefocust op niks. Het leek alsof hij overal recht doorheen kon kijken. Hij kon enkel Valkje nog net wat horen zeggen. Het was niet helemaal duidelijk, maar hij kon er woorden van maken en die braken zijn hart. Ze nam zichzelf kwalijk wat er was gebeurd. Ze voelde zich schuldig en dat was niet nodig. Omdat hij niet wist wat hij moest antwoorden bleef hij gewoon stil, tot ze vroeg of hij haar hoorden. ‘Nauwelijks,’ bracht zijn stem gebroken uit. Het was eerder slechter geweest, want toen had hij helemaal niets gehoord. Dat hij vage geluiden begon te horen, dat was enkel positief. Voor even toch. Het mocht niet blijven aanhouden, want zo leven zou een ramp worden. ‘Jij hebt niets gedaan waarvoor jij je moet verontschuldigen,’ zei hij haar ook. Lawrence wilde niet dat Valkyrie zich schuldig begon te voelen. Wat ze gedaan had was goed en hij name haar helemaal niets kwalijk. Het zou slecht zijn als hij dat wel deed. Ze wilde helpen en dat was wat ze gedaan had. De problemen die hij op dat moment had, nam hij haar ook niet kwalijk. Hij was in geen geval kwaad op haar.
Even kort haalde hij diep adem, om dan alle lucht weer uit te blazen. ‘Wat nu-’ begon hij, maar zijn zin maakten hij niet meteen af. In plaats daarvan slikte hij en bracht hij zijn vingers door zijn ogen. Hiermee veegde hij meteen enkele tranen mee weg. Damn it. Dat was geen moment om te gaan liggen huilen of misschien juist wel. Het kon het perfecte moment zijn. ‘Wat nu als het niet betert?’
Zijn stem klonk nog steeds even gebroken als ervoor, maar hij deed moeiten niet te luid te spreken. Hierdoor verstond hij zichzelf niet.

THEONS @ SHINE
Terug naar boven Ga naar beneden
Valkyrie Skalksdóttir
Valkyrie Skalksdóttir
Class 4
Aantal berichten : 411

Character Profile
Alias: Víkingr
Age: 1250
Occupation: Wilde bosbewoner
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Emptyma jul 11, 2016 12:05 pm

The strange silence
Surrounding me, Grows closer, Feels colder

Het feit dat Lawrence zichzelf wegtrok van de aanraking die de dokter gaf, gaf haar meteen een soort zorgelijk gevoel waardoor ze meteen instapte om het over te nemen. Iets wat de dokter niet erg leek te vinden, wat zij toch iets fijner vond aangezien ze door hem dus niet aan de kindertafel werd gezet. Ze kon zichzelf prima gedragen zolang ze maar niet zouden proberen haar weg te slepen, en sowieso zag Valkyrie het nut er niet van in om weggestuurd te moeten worden dus daarom ging ze over in verzet.
Voorzichtig begon ze de plakkers weer goed terug te plakken met begeleiding en Lawrence zette zichzelf nu ook alweer iets rustiger terug tegen het bed aan. Wat een goed teken was, ook voor haar. Ze was bang dat ze zijn vertrouwen nu wel echt kwijt zou raken met haar actie bij het speeltuintje. Dit bleek niet zo te zijn en ze snapte het niet helemaal maar ze was er wel blij om. Anders had ze misschien het vertrouwen van haar enige vriend op het eiland weggegooid, en waarom? Omdat ze een meisje had geprobeerd te redden van hem? Een meisje die enkel wel een beetje kende en toch best aardig vond? Maar ze had haar veiligheid boven die van hem genomen en dat was precies datgene wat haar nu dwars zat.
De dokter besloot weer weg te gaan en hun alleen te laten. De plakkers zaten namelijk weer op de juiste plek en ze konden dus zijn hartslag weer in de gaten houden, wat voor nu het enige was wat ze moesten zien. Dus hij kon weer rustig weggaan. Valkyrie bleef nog altijd op dezelfde plek staan en keek Lawrence weer aan zodra de man de kamer had verlaten. Nog steeds licht verschrokken door hoe zijn gezicht gehavend was, en zij had ook mede schuld aan de pijn die hij voelde.

Het speet haar, het speet haar heel erg dat ze de veiligheid van het meisje boven had genomen en hem daardoor dit had aangedaan. Dat hij de ziekenboeg in beland was. Hoewel ze nu wel allebei nog leefde en het anders niet zo was geweest voelde ze zich er niet trots op. Voor kort vroeg ze even of hij haar kon horen, want anders had het geen zin om tegen hem te praten. Ze kon natuurlijk altijd wel tegen hem blijven praten, haar hart luchten of wat dan ook. Maar ze wilde weten of ze zijn gehoor niet volledig weg had genomen, zodat ze zich daar ook altijd schuldig over kon blijven voelen. ‘Nauwelijks,’ Zei hij met een gebroken stem. Ze kneep even haar ogen dicht en slikte. Deels opgelucht en deels nog steeds schuldig waardoor ze zich echt rot voelde. ‘Jij hebt niets gedaan waarvoor jij je moet verontschuldigen,’ Liet hij vervolgens weten, waardoor ze ook wist dat hij het andere wel gehoord had. Ze schudde kort haar hoofd en keek nog steeds weg richting de grond.
”Nee.” Zei ze kort waarbij haar stem eventjes stopte omdat ze een brok in haar keel had zitten. ”Ik heb jou alleen maar meer pijn gedaan en neergehaald, zodat ik haar misschien kon redden.. Daar ben ik niet trots op. Ik had haar beter gewoon dood moeten laten gaan.” Zei ze terug met misschien een klein beetje woede naar zichzelf toe. Ze was boos op zichzelf en dat begon ze nu steeds beter te voelen. Het klonk daardoor misschien een beetje koud en gevoelloos, zoals de viking die ze nog steeds was. Maar dat ze helemaal geen gevoel had was niet waar, want dat had ze zeker wel. Ze liet het alleen niet altijd merken.

Wanneer hij duidelijk diep adem haalde en weer uitblies keek ze hem weer aan. Ondanks dat ze het moeilijk vond omdat het haar steeds kwader maakte op zichzelf. ‘Wat nu-’ Begon hij te vragen maar hij maakte zijn zin niet af. Slikte in plaats even en veegde vervolgens wat tranen weg. Hierdoor voelde ze zelf haar lip ook even zachtjes trillen en tranen opkomen die haar ogen waterig maakte. Want dat ze hem zag huilen deed toch wel veel met haar en die koude harde viking die ze altijd was geweest verdween als sneeuw voor de zon. Ze wilde hem eigenlijk troosten en steun bieden maar ze wist niet meteen hoe ze dat moest doen, ten eerste ook omdat ze niet wist of hij dat wel wilde. Maar het was erg lastig. ‘Wat nu als het niet betert?’ Vroeg hij nog steeds even gebroken.
Ze moest zelf ook even huiverend ademhalen om zichzelf te kunnen herpakken. Dat ze kwaad was op zichzelf was ze nu wel weer een beetje vergeten, het had nu plaats gemaakt voor verdriet door het verdriet wat Lawrence leek te hebben. Ze had geen idee hoe het haar hart zo zwak kon maken maar blijkbaar deed hij dat. Zachtjes pakte ze zijn hand weer vast. ”Dan ga ik er alles aan doen om iemand te vinden die het wel kan helen.” Liet ze weten, al voelde ze zich toch wel weer schuldig. ”En ik zal je helpen, aangezien ik het zelf aangericht heb.” Zei ze vervolgens. ”Dat beloof ik.” Zei ze tenslotte nog waarbij ze zijn hand iets steviger vastpakte om haar woorden iets meer kracht bij de zetten, omdat ze het echt meende. Ze had tenslotte ook niet zo heel veel te doen om het eiland, dus dan kon ze zichzelf ook nog nuttig maken..
words: ### | tag: Lawrence | outfit: here
Terug naar boven Ga naar beneden
Lawrence Hastings
Lawrence Hastings
Class 3
Aantal berichten : 629

Character Profile
Alias: Basilisk
Age: 18
Occupation:
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Emptyma jul 11, 2016 2:31 pm

 
Lawrence
The Basilisk
Je kon het je niet voorstellen hoe goed het voelde dat hij niet enkel op de kamer zat met één of andere onbekende dokter. Niet dat het ervoor zorgde dat het allemaal dragelijk werd, maar het maakten het een beetje beter. Zo had hij nog iemand om tegen te spreken. Iemand waar hij zijn hart bij kon luchten zodat hij niet alles moest opstapelen. Wat hij zei tegen Valkyri, zou hij niet tegen iedereen zeggen. Eigenlijk tegen niemand buiten haar. Het was gek hoe je iemand zo kon vertrouwen, zelfs na de ongelukken die ze nu al gehad hadden.
De jongen wist ook wel dat ze zichzelf schuldig voelde om wat ze gedaan had, maar dat noemde je gewoon helpen. Wie weet wat er nog zou zijn gebeurd moest ze niet zijn af gekomen. Het andere meisje met haar vuur, zij zou een pak minder rekening hebben gehouden met hem. Oh ja, Lawrence herinnerde zich alles nog. of toch bijna alles. Hoe hij ooit op de ziekenzaal geraakt was, dat herinnerde hij zich niet, maar hij vermoede dat Valkyrie daar wel wat mee te maken had. Nee, hij was er zeker van.

Lawrence luisterde naar wat ze zei, maar hij kon er niks aan doen dat er een bedrukte frons op zijn gezicht verscheen. Het veroorzaakte een knoop in zijn maag. Eerlijk gezegd wist hij echt niet wat hij daarvan moest vinden. Ze had het meisje liever willen laten sterven. In een poging wat te antwoorden opende Lawrence zijn mond, maar hij wist echt niet wat hij erop moest antwoorden. ‘Ze was al ten dode opgeschreven,’ zei Lawrence dan moeizaam. Of dat Valkyrie nu geprobeerd had hem tegen te houden of niet, dood gaan ging de andere. Maar hij wilde niet dat zijn leven werd verkozen boven dat van iemand anders. Het voelde niet juist. ‘Waarschijnlijk is ze zelfs al dood,’ besloot hij gewoon verder te gaan. Hij wilde niet tegen haar zeggen dat hij het leven van anderen belangrijker vond dan zijn eigen.
Hij was enkel niet aan het liegen. Het meisje was dood of stervende. De hoeveelheid gif die ze binnen had gekregen kon niemand overleven. Daar was Lawrence zeker van. Een simpele kleine snee van zijn tanden was al genoeg om iemand te doen sterven. Hoe ging het school er wel niet over denken. Een student die een andere student in koel bloede vermoorde. Op normale scholen was hij al lang weg gevlogen en in de één of andere gevangenis beland.

Lawrence voelde haar zachte aanraking tegen zijn hand, maar hij trok niet weg vaan die keer. Hij krulde simpel weg zijn eigen vingers rond haar hand en het gaf meteen een soort zekerheid. Terwijl dat ze sprak, probeerde hij ook zo goed mogelijk te horen wat ze zei, maar enkele woorden ontgingen hem. Door dat Lawrence wel kon opvangen, wist hij wel wat ze zei. Iemand zoeken om het te helen en als dat niet werkte zou zij hem helpen.
De jongen forceerde een glimlach op zijn gezicht, maar het was niet één van een gelukkig persoon. ‘Ja maar, het is het enige dat ik nog heb, had,’ mompelde hij voor hem zacht. ‘Zonder ben ik volledig afhankelijk van iemand,’ ging hij verder. Ondanks dat hij blind was, wist hij zich altijd wel te redden. Hij kon nog vertrouwen op zijn gehoor om te weten waar er mensen waren. Het was voor Lawrence het belangrijkste middel om zich mee te kunnen oriënteren. Als dat was had hij in zijn ogen helemaal niets. Hoe kon hij nog met mensen gaan communiceren. Gebaren taal had geen effect want dat zag hij niet, spreken zou geen effect hebben want hij hoorden niks.
Zijn hoofd liet hij wat hangen en zijn ogen kneep hij dicht. ‘Ik wil niet in complete duisternis leven,’ besloot hij. Daar ging het hem allemaal om. Duisternis was eng. Lawrence leefde er al in, maar volledig omringt worden door niks. Dat was zijn grootste angst. Eén waar hij niets van wist, tot op dat moment, nadat hij het had ervaren.

THEONS @ SHINE
Terug naar boven Ga naar beneden
Valkyrie Skalksdóttir
Valkyrie Skalksdóttir
Class 4
Aantal berichten : 411

Character Profile
Alias: Víkingr
Age: 1250
Occupation: Wilde bosbewoner
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Emptydi jul 26, 2016 5:00 pm

The strange silence
Surrounding me, Grows closer, Feels colder

Ze had er moeite mee de woede die ze naar zichzelf voelde niet te laten zien, want vanbinnen was er een storm gaande van allerlei emoties. Het feit dat ze Lawrence’s leven in gevaar had gebracht sloopte haar van binnen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn om ook maar te denken dat het geen consequenties zou hebben, niet iedereen was zo sterk om van alles maar meteen te genezen, dat moest zij toch wel weten. En nu, als hij niet meer zou kunnen horen, was het haar schuld. Dan had zij het gedaan. Had zij haar enige echte beste vriend op het eiland doof gemaakt terwijl hij ook al blind was, waarvoor? Omdat ze een meisje, die ze misschien maar een klein beetje kende, wilde redden?
Haar woorden kwamen er misschien een beetje koud en gevoelloos uit, en ze had ze misschien beter niet kunnen zeggen. Het was alleen dat ze zichzelf niet helemaal meer in de hand had de laatste dagen. De eenzaamheid hakte er wel in bij haar. Meteen nadat ze het had gezegd voelde ze zich ook wel weer een klein beetje schuldig maar ze nam ze ook niet meteen weer terug. ‘Ze was al ten dode opgeschreven,’ Vertelde hij haar moeizaam waarop ze hem weer aankeek. Tranen hadden haar ogen al gevuld maar ze liet ze niet over haar wangen rollen, wilde nog steeds niet huilen. ‘Waarschijnlijk is ze zelfs al dood,’ Ging hij verder, waarop ze even haar hoofd schudde. ”Dat weet ik nog niet, als er iemand hier dood was gegaan dan had ik het al wel geweten, denk ik..” Zei ze zachtjes. ”En er waren ook nog mensen gekomen voor haar, dacht ik te horen.” Ging ze nog verder, maar keek hem al niet meer aan, keek nu meer naar haar eigen handen die ze op het bed gevouwen had. Ze voelde zich nog steeds een beetje schuldig over wat de had gezegd, maar haar gedachten zouden het niet veranderen. ”Volgens mij doet ze het goed.” Liet ze hem nog weten.

Nog steeds vocht ze tegen de emoties, tegen alles wat ze voelde en op het punt stond om eruit te breken. De woede om wat ze had gedaan en het verdriet dat ertegenover stond. Zachtjes begon ze zijn hand aan te raken en probeerde ze de in haar woede een beetje weg te dwingen. Ze kon nu niet boos zijn op zichzelf, niet nu ze hem misschien juist moest steunen. Deze keer trok hij zijn hand niet weg en krulde hij zijn eigen vingers ook om die van haar heen. Valkyrie moest even slikken in een poging om de tranen weg te werken maar erg veel succes had het niet, haar ogen bleven wazig en waterig.
Ze had haar daden niet meer terug kunnen draaiden, het was gebeurd en nu moesten ze ermee leven. Hij met dat hij misschien zijn gehoor voor een deel kwijt kon zijn en zij met het feit dat het haar schuld was geweest. Maar in ieder geval zou ze er dan wel alles aan doen om hem te helpen, als ze dat kon. Hij glimlachte maar het leek niet heel gelukkig. ‘Ja maar, het is het enige dat ik nog heb, had,’ Mompelde hij waardoor ze nog weer even slikte en terug keek naar hun handen. Probeerde niet weer boos te worden op zichzelf. ‘Zonder ben ik volledig afhankelijk van iemand,’ Ging hij verder terwijl Valkyrie al haar ogen dichtkneep en nog maar moeite had haar tranen binnen te houden. Ze bleef ertegen vechten en liet ze niet gaan, maar ze wist niet hoelang ze het nog vol kon houden om sterk te blijven.

Valkyrie had in al haar vele jaren veel dingen gedaan die slecht waren, ze was koud geweest en merciless. Veel waarvoor ze nu ook spijt voelde, even hard voor wat ze Lawrence had aangedaan. Haar eenzaamheid had het er ook niet beter op gemaakt en nu leek alles haar heel hard op het hart te drukken. Iets wat ze totaal niet fijn vond omdat het niet meer in haar natuur lag om emoties te tonen, of überhaupt om te huilen. ‘Ik wil niet in complete duisternis leven,’ Hoorde ze hem zeggen waardoor ze weer naar hem opkeek en de eerste tranen over haar wangen begonnen te lopen. Dit was teveel. Ze kneep nog een keer haar ogen dicht en liet nu de tranen gaan, maar probeerde nog steeds geen geluid te maken. Al kon hij waarschijnlijk wel voelen dat haar grip op zijn hand een klein beetje steviger werd, maar ze kneep hem nog niet. ”Het spijt me echt zo erg, het is allemaal mijn schuld, het was te gevaarlijk.. ik..” Begon ze tot ze niet meer wist wat ze moest zeggen. Het was al ze zoveelste keer dat ze zich verontschuldigde zonder dat ze het eigenlijk door had. Het was aan haar stem en de trilling wel te horen dat er veel verdriet in zat, dat ze misschien zelfs aan het huilen was ondanks dat ze het probeerde niet te laten merken. ”Misschien.. Misschien wordt het nog wel beter, het is nog niet te laat.” Ging ze verder, niet al te hoopvol want ze ging nu al van het ergste uit, want dat was het toch vaak bij monsters? Die konden toch vaak wel van het engste uitgaan omdat het nooit beter zou worden voor ze? Of kon het nog wel goed komen? Ze keek hem weer aan met de tranen die over haar wangen gleden en besloot om het voor nu misschien even beter te maken. Hem de steun en troost te bieden die ze hem kon geven waardoor ze zachtjes bij hem op het bed kroop. Haar benen waren ook moe van het staan en ze kon zelf ook wel iets van rust gebruiken. ”Ik ga je niet in die complete duisternis laten leven.” Zei ze terwijl ze naast hem probeerde op het bed te zitten. Ze bleef zijn hand vast houden en keek hem nog even aan. ”Dat gaat niet gebeuren.” Probeerde ze positief te blijven. Zachtjes aaide ze met haar duim over zijn hand.. Er moest toch ooit eens iets van geluk zijn voor monsters?
words: ### | tag: Lawrence | outfit: here
Terug naar boven Ga naar beneden
Lawrence Hastings
Lawrence Hastings
Class 3
Aantal berichten : 629

Character Profile
Alias: Basilisk
Age: 18
Occupation:
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Emptydo jul 28, 2016 3:44 pm

 
Lawrence
The Basilisk
Lawrence had geschrokken wanneer dat Valkje gezegd had dat ze het meisje beter gewoon had kunnen laten sterven. Natuurlijk schrok hij dat ze dat zei. Het was niet iets wat hij verwacht had te horen en eigenlijk wilde hij het niet eens horen. Ze wenste iemand dood in ruil dat Lawrence in orde was. Eén van de twee had ze in ieder geval wel, want het was onwaarschijnlijk dat het andere meisje zou kunnen leven. Tenzij natuurlijk die met haar vuur iets helend kon, maar daar twijfelde Lawrence sterk aan.
Valkyrie dacht enkel dat ze zou leven, omdat ze het anders wel had gehoord. ‘Of misschien juist niet,’ zei hij kort. Een roddel of verhaal van een gebeurtenis ging steeds heel snel door de school heen, maar ook niet altijd. Als de schoolhoofden niet wilde dat iets geweten was door de studenten, dan zouden die het vast ook niet weten. ‘Als een student een andere student dood, denk ik dat het nieuws is dat je als schoolhoofd geheim houdt,’ verklaarde Lawrence zijn gedachten. Hij ging er vanuit dat ze dood was. Het kon in zijn ogen niet anders want niemand kon zijn dodelijke gif aan. Zeker niet de hoeveelheden die zij binnen had gekregen. Valkyrie wilde hem vast gewoon hoop geven zodat hij zich minder rot zou voelen, dus liet hij haar verder maar doen. Wie weet zei ze het ook voor zichzelf, want zij kon zich ook schuldig voelen. Als ze iets vroeger ter plaatsen was, had ze alles kunnen voorkomen. Dan had zij het meisje ook kunnen redden van een pijnlijke dood. Ze wilde die schuldgevoelens er ook niet bijnemen en daarom dat ze ervan uit ging dat het meisje nog leefde.
Hoe dat een klein ongelukje tussen twee mensen zoveel andere mee kon sleuren.

De tranen had hij niet meer kunnen in houden, ook al beet hij zelfs op de binnenkant van zijn kaak. De pijn zou de angst misschien opzij hebben kunnen schuiven, maar dat was niet het geval geweest. Zelfs de schuldgevoelens waren niet sterk genoeg om de angst naar achter te schuiven. Je kon het je niet voorstellen hoe het was voor iemand die blind was om ook je gehoor kwijt te zijn. Ook al was het ondertussen al een beetje verbeterd bij Lawrence en kon hij Valkje horen wanneer ze sprak, hij moest nog steeds veel moeiten doen ervoor. Voor hetzelfde geld bleef het ook zo slecht, of werd het weer slechter. Op dat moment wist je niet niet wat er ging gebeuren. Dat was wat het allemaal zo eng maakten.
Lawrence vond het daarbij ook verschrikkelijk dat Valkyrie zichzelf zo schuldig voelde over alles. Het was niet nodig en hij nam het haar niet kwalijk. Ze deed simpel weg wat ze had moeten doen en niets meer. De bijwerkingen kwamen enkel doordat Lawrence zichzelf niet onder controle had gehad, dat was zijn eigen schuld.

Wanneer dat de grip waarmee ze zijn hand vast had sterker werd liet hij zijn hoofd wat hangen. Ook zijn ogen kneep hij dicht. Nee, zij moest hier de sterke zijn. Ze was in zijn ogen altijd de sterkere geweest, zowel emotioneel als fysiek en nu waren ze beide een hoopje ellende. ‘Het is je schuld niet, alles begon bij mij,’ zei hij weer met een gebroken stem. Lawrence moest een brok doorslikken en dan was het zijn beurt geweest om zijn tranen weer op te houden. Hij kon het niet aan als Valkyrie alle schuld op haar zou nemen, terwijl zij wilde helpen. ‘Ik was het gevaar, niet jij. Jij wilde helpen en ik wilde doden,’ zei hij tegen haar. Zonder Valkje zou het nog eens zo slecht zijn afgelopen.
Wanneer dat ze echter weer begon over dat het misschien wel weer beter werd, verloor hij het weer. Even had Lawrence zich weer wat sterker gevoeld, maar dat was weer weg. ‘Misschien,’ mompelde hij enkel zacht. Voor dat moment had hij er totaal geen vertrouwen meer in. Hij wist niet hoe lang hij buiten bewustzijn was, maar hij ging ervan uit dat zijn gehoor niet veel beter werd dan het al was. Niet de gedachten die hij zou mogen hebben, maar hij kon enkel maar aan het ergste denken. Bij haar woorden dwong hij wel een glimlach op zijn gezicht, al deed dat enkel maar pijn aan zijn kaken. ‘Het- het zou  al helpen als ik weer gewoon kon zien,’ zei hij zacht. Het was een gevaarlijke gedacht voor hem om te hebben, want ondanks zijn tanden gevaarlijk waren, was zijn blik het ergste.
Ondertussen was Valkyrie bij hem op het bed komen zitten en hij vond het niet erg. Het was juist aangenaam dat ze het deed, want het gaf nog echter steun, net zoals ze met haar duim over zijn hand aaide. Speciaal voor haar was hij zelfs opgeschoven zodat ze meer plek had om te zitten.

THEONS @ SHINE
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty
BerichtOnderwerp: Re: Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.   Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities. Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» The final act of life will be in my own hands to do - vs. Olivia
» Death ends a life, not a relationship.
» Closed - Breath of life.
» Life is a highway || closed
» Closed - Having the time of my life.

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: Ruins of Genosha :: School - Ground :: Hospital Room-
Ga naar: