Closed - Death is so final, whereas life is full of possibilities.

Rustig aan was de wereld weer een beetje terug gekomen, voor de tweede keer deze dag was ze het even kort kwijt geweest. Het enige wat haar nu dwars zat was dat het niet geheel volgens haar plan was gegaan. Iets wat ze ook nog wel zouden gaan merken want ze was er dan ook niet heel blij mee. Haar ademhaling ging weer steeds sneller en haar hartslag ging ook verder omhoog. Ze wist nog wel goed genoeg wat er was gebeurt, alleen nu wist ze niet hoe lang ze weg was geweest. Meteen schoot ze overeind van het zachte bankje en trok ze de deur open naar de gang. Haar ogen scande meteen de omgeving om te weten waar ze was, want dan zou ze misschien de weg terug kunnen vinden richting de ziekenzaal. Maar voor het gemak bleek het dat ze er nog steeds was. Ze zag een vrouw bij de balie staan maar die leek haar nog niet te hebben opgemerkt. Dus voorzichtig begon ze haar tempo weer wat op te voeren door snel te lopen, maar niet te snel waardoor het zou opvallen, waardoor ze hoopte langs de vrouw te glippen.

Dit lukte redelijk tot ze alsnog van iemand hoorde die zei dat ze haar tempo moest verlagen. Het werkte alleen niet want Valkyrie gaf niet op en begon al te zoeken naar de kamer waarop Lawrence zich bevond. Maar niet snel genoeg. De vrouw was al op haar afgekomen en had een hand op haar schouder gelegd. In schrikreactie draaide ze zich snel om en wilde ze uithalen maar de vrouw had ook haar pols al gepakt. ”Alsjeblieft, ik zal je niets aandoen, probeer even te kalmeren en dan kan ik je verder helpen.” Zei ze vrouw met een rustige stem, hoewel Valkyrie er nog steeds niet van vertrouwde. Ze trok haar hand weer wat ruig terug en bleef nog redelijk rustig staan, op de licht gefrustreerde/ ongeduldige zucht na. ”Het gaat goed met hem.” Ging ze verder waarop ze wel een opgeluchte zucht kon loslaten. Het zou haar namelijk niet veel goeds hebben gedaan als het zo mocht zijn dat ze zijn leven beëindigd zou hebben. ”Kan ik hem dan zien?” Vroeg ze meteen waarbij toch iets rustiger begon te worden, maar nog steeds bang voor een ander antwoord. ”Hij heeft rust nodig dus ik denk dat het nu nog niet zo’n goed idee is.” Probeerde de vrouw zachtjes uit te leggen en het korte Valkyrie ook veel moeite om het te accepteren. Ze klemde even haar kaken op elkaar en probeerde ook maar elke vorm van woede die in haar omhoog kwam te onderdrukken.

Ze was op een stoeltje neergezet bij de balie in de buurt, zodat ze mevrouw nog een oogje op haar kon houden en ze niet stiekem toch naar binnen zou gaan. Het was volledig tegen haar zin in maar ze moest het voor nu maar accepteren. Er was ook niet veel wat ze kon doen. Ze kon wel weer gaan vechten maar ze wist niet of ze daarmee echt wat zou opschieten. Telkens bleef ze wel wachten op het moment waarop ze eigenlijk voor zichzelf mocht zien of het ook echt goed met hem ging, want alleen dan zou ze het echt geloven.
Plots ging ineens een alarm af bij een van de monitoren en het klonk niet al te goed. Ze sprong daarom meteen overeind en keek ze vrouw met een geschrokken gezicht aan. Die keek haar terug met een geschrokken gezicht aan en Valkyrie kon bijna aan haar blik zien dat het om Lawrence ging dus ze schoot meteen terug de gang in. Ze zocht - dit keer veel sneller - de kamer op, al vond ze deze ook sneller omdat ze een glas hoorde vallen.
De deur slingerde meteen open en ze kwam naar binnen gestormd, maar tot haar opluchting zag ze hem daar gewoon zitten en leek er niets aan de hand te zijn. Buiten het feit dat hij er niet uitzag door de klappen die hij te verduren had gekregen. Ze bleef even staan maar de schrik trok al wel weg uit haar gezicht. Meteen werd ze ook gevolgd door de vrouw en weer door een van de mannen waarmee ze eerder ook al in gevecht was geweest. Hij probeerde haar meteen weer vast te pakken bij haar pols en weg te trekken maar natuurlijk begon ze zich ook meteen weer te verzetten. Met haar elleboog gaf ze een snelle beweging tegen zijn buik aan en ”Laat me los.” Gromde ze dan ook weer boos naar de man, die haar - vanwege haar reactie - weer steviger vastpakte. Maar de vrouw gaf al aan dat hij haar los moest laten, waardoor ze de man even nog giftiger aankeek. Ze trok nog even wat geïrriteerd haar kleren recht en wachtte tot de man en de vrouw de kamer verlieten. Vervolgens richtte ze zich weer op Lawrence en gleden haar ogen ook kort over het glas water die was gevallen. Ze draaide zich daarom ook nog even om richting het kraantje en pakte daar een glas die ze voor hem vulde met water. Met het glas water in haar handen liep te terug naar het bed en bleef ze ernaast staan. Keek hem aan, maar wist niet meteen wat ze moest zeggen omdat ze zich enorm schuldig voelde. ”Ik hier wat water.” Zei ze zachtjes, misschien een klein beetje twijfelachtig, waarna ze zijn hand voorzichtig eerst even aanraakte voordat ze deze pakte en het glas zachtjes erin legde. Ze keek kort naar wat ze deed om hem vervolgens weer aan te kijken. Zijn gezicht, het was duidelijk te zien dat het hem hard had getroffen. ”Sorry,” Was het enige wat ze nu kon zeggen, meer wist ze niet hoewel ze wel zoveel meer wilde zeggen. Want met sorry kon je niet zoveel, maar ze wilde alleen hem laten weten dat het haar speet..

Als er iets was waar ze niet op zat te wachten was het wel dat ze in de gaten gehouden zou worden, en deze mensen lieten erg duidelijk weten dat ze niet van plan waren om haar gewoon haar gang te laten gaan. Tenminste, niet tot de vrouw de man toch commandeerde haar los te laten en met rust te laten. Iets wat ze nu dan wel kon waarderen van de vrouw, maar dat zou ze nu niet laten merken. Niet nu de man haar nog irriteerde. Ze hield er gewoon totaal niet van om vastgepakt te worden omdat iemand probeerde controle over haar te houden, en ze accepteerde het dan ook niet.
Maar nu waren ze gelukkig weg gelopen en dus was ze wat water gaan pakken voor Lawrence. Ze had namelijk geen idee waarom er een kapot glas op de grond lag in een plas water maar het kon wel eens te maken hebben gehad met dat hij het probeerde te pakken, maar dat dit niet gelukt was. Dat zijn gehoor misschien nog niet helemaal terug was had ze nog niet aan gedacht, maar het was wel iets wat ze had kunnen weten. Haar eigen gehoor kwam vaak erg snel weer terug en daarom vergat ze soms dat het bij anderen iets langer kon duren.

Bij de aanraking die ze gaf trok hij zijn hand eerst snel terug, waardoor ze hem rustig afwachtend aankeek tot hij misschien tot realisatie zou komen dat zij het was, en niet iets anders of iemand anders. Wanneer hij weer ontspande legde ze voorzichtig haar hand tegen die van hem aan en legde ze het glas in zijn handen neer, om hem vervolgens weer los te laten. Zijn hand trilde terwijl hij het glas omhoog bracht en hij hier een aantal slokken van begon te nemen. In stilte bleef ze staan en wachten op een of andere reactie, maar die bleef uit. Nu pas realiseerde ze zich ook dat ze misschien te zacht praatte voor iemand die net een grote explosie had gehoord en daardoor nog een beetje doof kon zijn. Een explosie die door haar was gemaakt.. En het schuldgevoel bleef daarbij aangewakkerd worden.
Hij had zijn handen op zijn schoot gelegd maar ze had al wel gezien dat zijn handen erg aan het trillen waren geweest, ze zei er alleen niets van omdat hij dat misschien niet fijn zou vinden. Daarbij werden ze snel alweer gestoord door een van de dokters die weer binnen kwam lopen. Ze bleef hem met een waarschuwende blik aankijken terwijl ze naast Lawrence stond.

De man keek haar ook af en toe aan terwijl hij begon uit te leggen wat hij ging doen, probeerde zo vriendelijk te blijven ondanks de blik die ze hem gaf. Maar hij leek niet zenuwachtig te worden van haar aanwezigheid zoals de anderen in de ziekenzaal. Ze had geen idee waarom, maar misschien wist hij meer af van haar situatie om te begrijpen waarom ze zo reageerde. Hij gaf haar nu in ieder geval ook nog geen reden om heftig te reageren, hij probeerde haar namelijk niet weg te sturen.
Wanneer hij een hand tegen Lawrence zijn schouder legde zag ze meteen hoe hij zich lichaam verschikt wegtrok van zijn aanraking, waarop Valkyrie dan ook meteen haar handen uitstak om het voor hem te doen. Ze hoorde Lawrence zwaar ademen en maakte zich dan ook lichtjes zorgen om hem. ”Laat mij maar,” Zei ze, deze keer iets luider en duidelijker. De dokter knikte even en gaf haar de plakkers. Ze keek er eventjes vervreemd na, omdat ze geen idee had wat het deed, maar ze kreeg al snel een uitleg. Zachtjes pakte ze eerst Lawrence zijn hand vast, zodat hij wist dat zij het was. ”Ik ben het,” Liet ze nog een keer weten en begon vervolgens zachtjes de stickers terug te plakken zoals de man haar aanwees, en hij bedankte haar nog even. Ze knikte even kort en liet hem weten dat ze op hem zou blijven letten waardoor hij weer weg ging. ”Het spijt me echt zo erg,” Zei ze even, iets harder zodat hij het nu misschien wel kon horen. ”Kun je me horen?” Vroeg ze vervolgens voor de zekerheid luid en duidelijk genoeg, mocht hij er niet op kunnen reageren dan wist ze dat het wel goed mis was met zijn gehoor. Iets wat ze zichzelf dan ook weer niet zou vergeven..

Het feit dat Lawrence zichzelf wegtrok van de aanraking die de dokter gaf, gaf haar meteen een soort zorgelijk gevoel waardoor ze meteen instapte om het over te nemen. Iets wat de dokter niet erg leek te vinden, wat zij toch iets fijner vond aangezien ze door hem dus niet aan de kindertafel werd gezet. Ze kon zichzelf prima gedragen zolang ze maar niet zouden proberen haar weg te slepen, en sowieso zag Valkyrie het nut er niet van in om weggestuurd te moeten worden dus daarom ging ze over in verzet.
Voorzichtig begon ze de plakkers weer goed terug te plakken met begeleiding en Lawrence zette zichzelf nu ook alweer iets rustiger terug tegen het bed aan. Wat een goed teken was, ook voor haar. Ze was bang dat ze zijn vertrouwen nu wel echt kwijt zou raken met haar actie bij het speeltuintje. Dit bleek niet zo te zijn en ze snapte het niet helemaal maar ze was er wel blij om. Anders had ze misschien het vertrouwen van haar enige vriend op het eiland weggegooid, en waarom? Omdat ze een meisje had geprobeerd te redden van hem? Een meisje die enkel wel een beetje kende en toch best aardig vond? Maar ze had haar veiligheid boven die van hem genomen en dat was precies datgene wat haar nu dwars zat.
De dokter besloot weer weg te gaan en hun alleen te laten. De plakkers zaten namelijk weer op de juiste plek en ze konden dus zijn hartslag weer in de gaten houden, wat voor nu het enige was wat ze moesten zien. Dus hij kon weer rustig weggaan. Valkyrie bleef nog altijd op dezelfde plek staan en keek Lawrence weer aan zodra de man de kamer had verlaten. Nog steeds licht verschrokken door hoe zijn gezicht gehavend was, en zij had ook mede schuld aan de pijn die hij voelde.

Het speet haar, het speet haar heel erg dat ze de veiligheid van het meisje boven had genomen en hem daardoor dit had aangedaan. Dat hij de ziekenboeg in beland was. Hoewel ze nu wel allebei nog leefde en het anders niet zo was geweest voelde ze zich er niet trots op. Voor kort vroeg ze even of hij haar kon horen, want anders had het geen zin om tegen hem te praten. Ze kon natuurlijk altijd wel tegen hem blijven praten, haar hart luchten of wat dan ook. Maar ze wilde weten of ze zijn gehoor niet volledig weg had genomen, zodat ze zich daar ook altijd schuldig over kon blijven voelen. ‘Nauwelijks,’ Zei hij met een gebroken stem. Ze kneep even haar ogen dicht en slikte. Deels opgelucht en deels nog steeds schuldig waardoor ze zich echt rot voelde. ‘Jij hebt niets gedaan waarvoor jij je moet verontschuldigen,’ Liet hij vervolgens weten, waardoor ze ook wist dat hij het andere wel gehoord had. Ze schudde kort haar hoofd en keek nog steeds weg richting de grond.
”Nee.” Zei ze kort waarbij haar stem eventjes stopte omdat ze een brok in haar keel had zitten. ”Ik heb jou alleen maar meer pijn gedaan en neergehaald, zodat ik haar misschien kon redden.. Daar ben ik niet trots op. Ik had haar beter gewoon dood moeten laten gaan.” Zei ze terug met misschien een klein beetje woede naar zichzelf toe. Ze was boos op zichzelf en dat begon ze nu steeds beter te voelen. Het klonk daardoor misschien een beetje koud en gevoelloos, zoals de viking die ze nog steeds was. Maar dat ze helemaal geen gevoel had was niet waar, want dat had ze zeker wel. Ze liet het alleen niet altijd merken.

Wanneer hij duidelijk diep adem haalde en weer uitblies keek ze hem weer aan. Ondanks dat ze het moeilijk vond omdat het haar steeds kwader maakte op zichzelf. ‘Wat nu-’ Begon hij te vragen maar hij maakte zijn zin niet af. Slikte in plaats even en veegde vervolgens wat tranen weg. Hierdoor voelde ze zelf haar lip ook even zachtjes trillen en tranen opkomen die haar ogen waterig maakte. Want dat ze hem zag huilen deed toch wel veel met haar en die koude harde viking die ze altijd was geweest verdween als sneeuw voor de zon. Ze wilde hem eigenlijk troosten en steun bieden maar ze wist niet meteen hoe ze dat moest doen, ten eerste ook omdat ze niet wist of hij dat wel wilde. Maar het was erg lastig. ‘Wat nu als het niet betert?’ Vroeg hij nog steeds even gebroken.
Ze moest zelf ook even huiverend ademhalen om zichzelf te kunnen herpakken. Dat ze kwaad was op zichzelf was ze nu wel weer een beetje vergeten, het had nu plaats gemaakt voor verdriet door het verdriet wat Lawrence leek te hebben. Ze had geen idee hoe het haar hart zo zwak kon maken maar blijkbaar deed hij dat. Zachtjes pakte ze zijn hand weer vast. ”Dan ga ik er alles aan doen om iemand te vinden die het wel kan helen.” Liet ze weten, al voelde ze zich toch wel weer schuldig. ”En ik zal je helpen, aangezien ik het zelf aangericht heb.” Zei ze vervolgens. ”Dat beloof ik.” Zei ze tenslotte nog waarbij ze zijn hand iets steviger vastpakte om haar woorden iets meer kracht bij de zetten, omdat ze het echt meende. Ze had tenslotte ook niet zo heel veel te doen om het eiland, dus dan kon ze zichzelf ook nog nuttig maken..

Ze had er moeite mee de woede die ze naar zichzelf voelde niet te laten zien, want vanbinnen was er een storm gaande van allerlei emoties. Het feit dat ze Lawrence’s leven in gevaar had gebracht sloopte haar van binnen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn om ook maar te denken dat het geen consequenties zou hebben, niet iedereen was zo sterk om van alles maar meteen te genezen, dat moest zij toch wel weten. En nu, als hij niet meer zou kunnen horen, was het haar schuld. Dan had zij het gedaan. Had zij haar enige echte beste vriend op het eiland doof gemaakt terwijl hij ook al blind was, waarvoor? Omdat ze een meisje, die ze misschien maar een klein beetje kende, wilde redden?
Haar woorden kwamen er misschien een beetje koud en gevoelloos uit, en ze had ze misschien beter niet kunnen zeggen. Het was alleen dat ze zichzelf niet helemaal meer in de hand had de laatste dagen. De eenzaamheid hakte er wel in bij haar. Meteen nadat ze het had gezegd voelde ze zich ook wel weer een klein beetje schuldig maar ze nam ze ook niet meteen weer terug. ‘Ze was al ten dode opgeschreven,’ Vertelde hij haar moeizaam waarop ze hem weer aankeek. Tranen hadden haar ogen al gevuld maar ze liet ze niet over haar wangen rollen, wilde nog steeds niet huilen. ‘Waarschijnlijk is ze zelfs al dood,’ Ging hij verder, waarop ze even haar hoofd schudde. ”Dat weet ik nog niet, als er iemand hier dood was gegaan dan had ik het al wel geweten, denk ik..” Zei ze zachtjes. ”En er waren ook nog mensen gekomen voor haar, dacht ik te horen.” Ging ze nog verder, maar keek hem al niet meer aan, keek nu meer naar haar eigen handen die ze op het bed gevouwen had. Ze voelde zich nog steeds een beetje schuldig over wat de had gezegd, maar haar gedachten zouden het niet veranderen. ”Volgens mij doet ze het goed.” Liet ze hem nog weten.

Nog steeds vocht ze tegen de emoties, tegen alles wat ze voelde en op het punt stond om eruit te breken. De woede om wat ze had gedaan en het verdriet dat ertegenover stond. Zachtjes begon ze zijn hand aan te raken en probeerde ze de in haar woede een beetje weg te dwingen. Ze kon nu niet boos zijn op zichzelf, niet nu ze hem misschien juist moest steunen. Deze keer trok hij zijn hand niet weg en krulde hij zijn eigen vingers ook om die van haar heen. Valkyrie moest even slikken in een poging om de tranen weg te werken maar erg veel succes had het niet, haar ogen bleven wazig en waterig.
Ze had haar daden niet meer terug kunnen draaiden, het was gebeurd en nu moesten ze ermee leven. Hij met dat hij misschien zijn gehoor voor een deel kwijt kon zijn en zij met het feit dat het haar schuld was geweest. Maar in ieder geval zou ze er dan wel alles aan doen om hem te helpen, als ze dat kon. Hij glimlachte maar het leek niet heel gelukkig. ‘Ja maar, het is het enige dat ik nog heb, had,’ Mompelde hij waardoor ze nog weer even slikte en terug keek naar hun handen. Probeerde niet weer boos te worden op zichzelf. ‘Zonder ben ik volledig afhankelijk van iemand,’ Ging hij verder terwijl Valkyrie al haar ogen dichtkneep en nog maar moeite had haar tranen binnen te houden. Ze bleef ertegen vechten en liet ze niet gaan, maar ze wist niet hoelang ze het nog vol kon houden om sterk te blijven.

Valkyrie had in al haar vele jaren veel dingen gedaan die slecht waren, ze was koud geweest en merciless. Veel waarvoor ze nu ook spijt voelde, even hard voor wat ze Lawrence had aangedaan. Haar eenzaamheid had het er ook niet beter op gemaakt en nu leek alles haar heel hard op het hart te drukken. Iets wat ze totaal niet fijn vond omdat het niet meer in haar natuur lag om emoties te tonen, of überhaupt om te huilen. ‘Ik wil niet in complete duisternis leven,’ Hoorde ze hem zeggen waardoor ze weer naar hem opkeek en de eerste tranen over haar wangen begonnen te lopen. Dit was teveel. Ze kneep nog een keer haar ogen dicht en liet nu de tranen gaan, maar probeerde nog steeds geen geluid te maken. Al kon hij waarschijnlijk wel voelen dat haar grip op zijn hand een klein beetje steviger werd, maar ze kneep hem nog niet. ”Het spijt me echt zo erg, het is allemaal mijn schuld, het was te gevaarlijk.. ik..” Begon ze tot ze niet meer wist wat ze moest zeggen. Het was al ze zoveelste keer dat ze zich verontschuldigde zonder dat ze het eigenlijk door had. Het was aan haar stem en de trilling wel te horen dat er veel verdriet in zat, dat ze misschien zelfs aan het huilen was ondanks dat ze het probeerde niet te laten merken. ”Misschien.. Misschien wordt het nog wel beter, het is nog niet te laat.” Ging ze verder, niet al te hoopvol want ze ging nu al van het ergste uit, want dat was het toch vaak bij monsters? Die konden toch vaak wel van het engste uitgaan omdat het nooit beter zou worden voor ze? Of kon het nog wel goed komen? Ze keek hem weer aan met de tranen die over haar wangen gleden en besloot om het voor nu misschien even beter te maken. Hem de steun en troost te bieden die ze hem kon geven waardoor ze zachtjes bij hem op het bed kroop. Haar benen waren ook moe van het staan en ze kon zelf ook wel iets van rust gebruiken. ”Ik ga je niet in die complete duisternis laten leven.” Zei ze terwijl ze naast hem probeerde op het bed te zitten. Ze bleef zijn hand vast houden en keek hem nog even aan. ”Dat gaat niet gebeuren.” Probeerde ze positief te blijven. Zachtjes aaide ze met haar duim over zijn hand.. Er moest toch ooit eens iets van geluk zijn voor monsters?