The Aftermath &Damian

Met een lege blik staarde Damian uit het raam van zijn kamer. Clyde was weer het slachtoffer geweest. Alleen dit keer was het anders. Het was niet zeker wanneer zijn hubby weer zou kunnen lopen en kunnen doen wat hij anders deed. Het brak zijn hart. Clyde was alles voor hem geworden. Tussen wanneer alles gebeurd was met hem en nu was het al vaker geweest dat de blonde man in elkaar was gestort door het verdriet dat hij had. Hij had er een hekel aan om degene die hij lief had pijn te zien lijden, Gelukkig wist hij zich nog groot te houden als er andee in de buurt waren. Leerlingen moesten hem niet zien huilen, en zijn collega’s ook niet. Nee, hij moest blijven overkomen als de persoon die ze allemaal kende. Vrolijke, relaxte Damian. Al was dat het probleem nu net. Hoe hij zich nu voelde was alles behalve wat hij gewend was. Vermoeid wreef hij door zijn ogen. Hij mocht het niet opgeven, nee. Dit keer was het zijn beurt om er in te blijven geloven dat het goed kwam met Clyde. Want als hij het niet deed, wie dan wel right? En als hij er al niet in geloofde, dan was er nog de vraag waarom hij hier zelf nog op deze bol rond liep. De keren dat hij al bij Clyde op de kamer was geweest, Clyde was niet wakker geweest. Maar dat vond hij niet erg, hij zou er hoe dan ook zijn voor hem. Als het niet soms aan de verpleging lag dan zou hij er zelf slapen om eerlijk te zijn. Het laatste wat hij wilde was hem alleen laten, er moest maar eens iets gebeuren.. Nee, het was zijn taak om zijn bae te beschermen, eentje waar hij al vaak genoeg in was gefaald..

Nadat hij een random shirt had aangetrokken besloot hij maar naar buiten te gaan. De gymlessen die had hij heel even on hold gezet, iets wat Jamie ook wel begreep in de omstandigheden. Natuurlijk ging hij zijn werk niet zo maar laten liggen, maar hij kon het nu gewoon weg niet opbrengen om voor de leerlingen te gaan staan en te doen alsof er niets aan de hand was. Niet dat het door niemand geweten was. Nee, volgens hem wisten de meeste er al wel van zo’n nieuws viel nooit lang stil te houden uiteindelijk. Met een knikje liep hij de ziekenboeg binnen. Ondertussen hadden ze hem hier al vaker gezien, een vaste klant om de totaal verkeerde reden.

Zachtjes duwde hij de deur van Clyde’s kamer open, om deze even zacht weer te sluiten. Voor een moment bleef hij staan op zijn plek. De man lag in het bad, waardoor de wonden er nog erger uit zagen. Moeizaam slikte hij om vervolgens een stoel vast te pakken en die neer te zetten naast het bad. Een klein zuchtje gleed over zijn lippen. Elke keer opnieuw viel het hem zwaar om Clyde in deze toestand te zien, maar hij kon niet weg blijven. Dat kon hij hem helemaal niet aan doen. Niet dat hij werkelijk zo slecht was dat hi hier zou weg blijven. Hell no. Voorzichtig streek hij een verdwaalde lok van zijn haar terug naar achteren. ‘Weetje, vanaf het eerste moment was ik verkocht Clyde. Ik was op slag verliefd, hoe ongeloofwaardig dat ook mag klinken. Ik hield vanaf de eerste seconde van je en ik zal altijd van je blijven houden. We komen hier samen wel door. Ik zal je niet alleen laten..’ Damian’s stem stierf haast weg op het einde. De tranen stonden in zijn ogen, maar hij weigerde om te te laten gaan. Niet in zijn bijzijn.

Al elke dag sinds het gebeurt was had hij enkele momenten van die dagen besteed aan het bed van zijn hubby, of hier. Het maakte al niet uit, waar Clyde heen werd verplaatst daar volgde hij. En ergens wilde hij het nog een stap verder drijven, hij wilde weer bij zijn hubby slapen. Iets wat hij ook al had gedaan, maar dat was omdat hij in slaap was gevallen naast zijn bed terwijl hij op een stoel zat. Niet profijtelijk voor zijn rug, maar het maakte hem niets uit. Momenteel had hij er alles voor over om bij Clyde te zijn. Er was nog niet tegen hem gezegd door Clyde, maar Damian was er bijna zeker van dat de grote man wist dat hij er was. Hell, hij zou niet meer weg gaan. Nooit meer. Dit was al de zoveelste keer dat hij hem gefaald had. Dat hij Clyde niet had kunnen beschermen ondanks dat het een van de dingen was die hij aan hem had beloofd. En kijk nu.. Hij zou misschien nooit meer kunnen stappen, laat staan surfen. Al was dat iets wat hij weigerde te geloven. Nee, zijn hubby zou iedereen verstelt doen laten staan en binnen no time weer op zijn benen staan. Een onhoorbare zucht gleed over zijn lippen. Dit was het typische gedrag van iemand die zichzelf iets probeerde wijs maken. Maar voor Damian was het momenteel een hou vast. Iets wat hij nodig had of hij zou hier helemaal aan onder door gaan en dan kon hij voor niemand nog een verschil maken.

Gedurende wat hij te zeggen had moest hij vechten tegen de tranen. Iets wat op het einde goed te horen was aan zijn stem. Maar hij won de strijd uiteindelijk, hoe zwak de overwinning ook mocht zijn. Het was zijn taak om nu sterk te zijn voor hun twee. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij een zachte beweging op in het gezicht van de man voor wie hij alles zou doen. Een zachte trilling van zijn lip, gevolgd door een zucht. Er verscheen een minieme glimlach op zijn gezicht. Het was misschien amper iets, maar hij kon er uit op maken dat Clyde wakker was. Voorzichtig drukte hij een kus op zijn voorhoofd. ‘Alles komt weer goed Clyde, ik zal er alles aan doen om daar voor te zorgen.’ Prevelde hij zachtjes waarop hij zich weer neerzette in de stoel en kort met zijn hand door zijn haren ging. Hoe hij er voor ging zorgen was nog maar de vraag. Maar damn, hij zou alle nodige research doen die er voor nodig was.

Damian hoopte met heel zijn ziel dat het weer goed kwam met Clyde. Het moest gewoon goed komen, hij hield met zijn hart en ziel van de man en wilde hem nog niet opgeven. Daar was hij absoluut niet klaar voor. Dat zou het einde betekenen voor hem, dan konden ze hem beter meteen onder de grond stoppen want er was geen haar op zijn hoofd dat er aan dacht dat hij de rest van zijn verdere leven zonder Clyde zou doorbrengen. Clyde was zijn alles geworden. Hij besefte maar al te goed dat er een moeilijke tijd zat aan te komen, maar hij zou er door dik en dun zijn voor hem. Voor een moment richtte hij zijn ogen op het raam. Het was zijn taak om zijn verstand te richten op 1 ding nu, en dat was de recovery van zijn hubby. Beide hadden ze er niets aan als hij ook zou instorten. Nee, daar zou ooit wel een moment voor komen waarschijnlijk. Maar nu ging dit voor op alles.

Dat Clyde reageerde op hem was toch al een hele opluchting voor Damian. Ergens had hij wel een vermoeden gehad dat de man wakker was geweest, maar deze bevestiging betekende al heel veel voor hem. Het gaf hem hoop. Iets wat hij zeker nodig had. Zonder de hoop dat het echt goed zou komen was alles verloren en hij was er nog niet klaar voor om dat toe te geven. Nee, er zou een oplossing komen. Jamie of eender wie van de verplegers of andere docenten zou een manier vinden waarop alles goed kwam.

De tijd om te reageren op Clyde die zijn ogen open deed kreeg hij niet. De woorden die hij sprak kwamen aan als een klap. Hij voelde zijn hart in zijn schoenen zakken. Was dit het dan? Nee. Dit ging hij absoluut niet accepteren. Een woede vlamde in hem op. Clyde was altijd zo levenslustig. Waarom gaf hij op? Was zijn leven dan niets waard? Hun relatie? Moeizaam kwam hij overeind, waardoor hij hem recht in de ogen kon kijken. De emoties die in zijn blik lagen deden hem pijn, nog meer pijn dan alles. ‘En je denkt dat ik zo maar opgeef?’ Klonk het op een scherpe toon. Iets wat hij zich meteen bekloeg. ‘Dat ik jouw opgeef? Onze relatie?’ Kort schudde hij zijn hoofd. Hoe egoïstisch was hij nu eigenlijk zelf bezig? Alsof Clyde er wat aan kon doen dat hij geen uitweg zag. Het was een misplaatste woede geweest, een verzameling van opgekropte emoties die hem uiteindelijk nog eens zouden vellen.

‘Ik kan dit niet zonder jou Clyde. Je bent alles wat ik heb.’ De woede was bekoelt, in plaats daarvan kwam er verdriet. Moedeloos wreef hij kort door zijn ogen. Echt hoor als hij deze situatie moest beschrijven leek het alsof ze in de diepste put op aarde waren gevallen en moesten vechten om eruit te komen, samen. ‘Geef niet op. Ik geef het ook niet op, samen kunnen we hier door komen. Stop niet met erin te geloven. Ik smeek je.’ Piepte hij. Zachtjes streek hij over de man zijn kaaklijn, moest de neiging om hem tegen zich aan te trekken sterk onder drukken.

Het schuldgevoel kwam al omhoog. Hij had niet zo mogen praten tegen Clyde, het waren de emoties die de overhand kregen en niet zo’n klein beetje ook. Door alles werd zijn mutatie daar bovenop nog eens geactiveerd ook. Heel zacht, bijna onmerkzaam verdween de inkt uit de tattoeages op zijn lichaam en kwam zo terecht in zijn bloedbaan. Vanaf het moment dat hij aan zijn tirade was begonnen had Clyde zijn blik afgewend, iets wat hij in de voorbije tijd nog nooit had gedaan. Weer een slag in zijn gezicht. Op een of andere manier moest hij toch kunnen doordringen bij zijn hubby? Damn wat wilde hij graag een stukje van zijn eigen wilskracht aan de man geven, hij moest hem doen in zien dat het niet voorbij was. Dat er nog iets was om hoop in te stoppen. Dat Clyde zou gaan vechten al was het enkel voor hem.. Maar hij kon er niet op toe zien hoe de man van zijn leven gewoon op gaf.

De fatale slag kwam toen de man in het bad zijn hoofd weg draaide en hem zo ontweek. Een leegte vulde zijn lichaam. Het leek wel alsof zijn altijd zo vrolijke ziel gewoon uit zijn lijf werd gerukt, en gewoon een leeg omhulsel achter liet. Verslagen liet hij zijn hoofd hangen. Emotioneel gezien sloot hij zich af, wilde weg uit wellicht het meest pijnlijke moment van zijn leven. Dit was het dan? Zo maar voorbij? En hij kon er niets aan doen? Met een grote moeite slikte hij de brok in zijn keel weg. Ergens wilde hij met opgeheven hoofd weg lopen, wilde gewoon ergens gaan schreeuwen, met dingen gaan gooien, het maakte al niet uit. Ondertussen was de kleur van zijn pieces al helemaal verdwenen.

Hoelang hij in stilte bij het bed had gestaan wist hij niet, maar het leek wel alsof er uren waren gepasseerd. Damian kreeg niets meer gezegd. Elk woord dat in hem opkwam bleef hangen in zijn keel. Zijn gezichtsveld werd troebel en ademhaling was ondertussen al iets zwaarder geworden. Er was iets mis, iets zwaar mis met zijn lichaam, maar zelfs dat deerde hem op deze moment amper iets. ‘Clyde, ik g...’ In de helft van wat hij wilde zeggen zakte Damian in elkaar. Ergens zocht hij nog naar houvast, iets wat hij niet vond. De stoel die hij te pakken kreeg schoof met een luide knal tegen de muur. Luidkeels snakte hij naar adem, al leek er van lucht niets door te komen naar zijn longen.

1 week. Clyde was niet langer wakker geweest dan een week en dan was er dit gebeurd. Was het hen dan helemaal niet gegund om samen gelukkig te zijn? Het bevatten kon hij niet. Hij wilde het niet. Clyde die op gaf, Damian was er te hard op gebrand dat alles goed zou komen ondanks alle tijd die er nodig zou zijn. De dokters hadden hem nog niet opgegeven. Al had dat misschien te maken met het feit dat hij hier was, dat hij elke dag aan de zijde van het bed stond in de hoop dat er misschien een mirakel zou gebeuren en Clyde in zijn armen zou springen. Ergens probeerde hij nog naar de juiste woorden te zoeken, naar de overtuiging die Clyde nodig zou hebben, maar de woorden bleven uit. Zeker al toen Clyde zich van hem weg draaide. Alarmbellen waren inmiddels al gaan rinkelen in zijn hoofd maar Damian vond de kracht niet meer om tegen alles te vechten.

Naar adem snakkend probeerde hij nog de kracht te zetten om zichzelf op te duwen, maar alles faalde. Niets bereikte hem nog van wat er om hem heen gebeurde. De verplegers die hem bij zijn bovenarmen hadden getilt om hem op een bed te leggen, hoe hij naar een andere plek werd gerolt, alles gebeurde terwijl hij zijn bewustzijn had verloren. Hoe het zo snel had kunnen gaan wist hij niet maar blijkbaar was een van zijn vitale organen momenteel in groot gevaar. Een dokter werd erbij geroepen. Damian kwam terecht in de bekwame handen van niemand anders dan Jamie. De geschokte uitdrukking op de man zijn gezicht bleef de gehele tijd aanwezig toen hij de woorden van de gymdocent aan het nemen was. Het was ook hij die opmerkte dat de normaal aanwezige kleuren op Damian’s lichaam volledig waren verdwenen. Het enige wat er nog van tattoo’s over was gebleven waren de outlines. Snel genoeg trok Jamie zijn conclusies. “Ik heb meteen een infuus nodig met antibiotica en vocht. Snel een beetje, anders haalt hij het niet.” Had hij op een vrij kalme toon gezegd tegen de verplegers die het meteen gingen klaar maken. Nog altijd was Damian buiten westen, Clyde had opgegeven. Dat was de doorslag geweest voor zijn eigen opgeven, voor zijn eigen vernieling. Het infuus werd bij hem ingebracht, nu zou het enkel een kwestie worden van tijd voor hij weer wakker zou worden. Tijd die hij alleen zou doorbrengen.