HATI HROÐVITNISSONThe extreme always seem to make an impression
De zwartharige las het laatste berichtje nog waarna hij zijn telefoon weer wegstak in zijn broekzak. Een klein, lichtelijk arrogant grijnsje stond op zijn gezicht. Het was gewoon te makkelijk, hij hoefde niet eens moeite meer te doen. De meid had zo’n hekel aan hem dat hij haar bijna aan het eind van de gang kon voelen. Goed, dat was gelogen, want Hati moest zijn best doen haar te vinden. Het was vrij makkelijk om aan informatie en telefoonnummers te komen, mensen waren snel om te kopen. Maar kamernummer moest hij zelf afhandelen, al was het niet al te moeilijk om te doen. De jongen spande dus zijn spieren aan en dook naar voren zodra hij de trap opgekomen was. Zijn lichaam veranderde en uiteindelijk landde hij als de zwarte reu die zijn basis lichaam vormde. Het voelde vertrouwd en de overgang ging nu vanzelf. Soepel schudde hij de halflange vacht uit en strekte zijn spieren een beetje, waarna hij zijn snuit de lucht in stak. Meteen werd hij overwelmt door verschillende geuren, en na een tijdje rondgesnuffeld te hebben kwam hij toch op het goede spoor terecht. Blijkbaar sliep Poison Ivy bij de boys, wat leuk zeg. In een soepel drafje volgde hij de geur, tot hij uiteindelijk het einde vond bij kamer 13. Een grinnik rommelde in zijn borst, maar er kwam enkel een diep en zacht gegrom uit. Hati schudde zijn kop even en duwde zich overeind, zijn lichaam terug veranderen naar zijn menselijke vorm. Hmm, korte stukjes waren altijd minder fijn. Maar goed, hij zette zich erover heen en klopte als een echte gentlemen op de deur. Al verwachtte hij niet eens meer dat ze open zou doen.
Terwijl ze met haar ogen rolde gooide ze haar telefoon weg op haar bed. Waarschijnlijk was hij een beetje aan het sollen geweest en probeerde hij een reactie uit te lokken, maar die ging hij dus mooi niet meer krijgen. Ze schoof de boeken wat aan de kant en stond met een soepele beweging al snel naast haar bed. Met een scheve blik keek ze naar haar kledingkast, voordat ze naar Genosha kwam had ze een aardige voorraad meegenomen, waarvan ze een groot deel nog nooit had gedragen en wat dus rechtstreeks uit de winkel kwam. Omdat ze toch geen zin meer had in de verhalen over Vasco da Gama besloot ze om eens een paar setjes te passen. Het grootste deel van kleding die ze had bestonden uit korte broekjes, korte broekjes en nog eens korte broekjes. Een zachte grinnik kwam uit haar mond en ze schoof een stapel kleding aan de kant, eens zien wat daarachter lag. En terwijl ze daar zo bezig was met het uitzoeken van haar kledingkast werd er plotseling op de deur geklopt. Een geërgerde blik kwam in haar ogen, maar ze was toch niet van plan hem binnen te laten, al helemaal niet omdat ze hier nu in haar ondergoed bezig was in haar kledingkast. "Ik laat je niet binnen, echt niet," zei ze terwijl ze weer verder neusde tussen haar shortjes, zoekend of ze misschien ook nog iets van een normale spijkerbroek had liggen hier.
HATI HROÐVITNISSONThe extreme always seem to make an impression
De zwartharige wachtte zeer geduldig op een antwoord, iets wat hij heel goed kon zijn. Toch hoefde hij niet lang te wachten op antwoord, want hij hoorde de stem van Ivy door de deur heen. Tegen niemand in het bijzonder haalde hij zijn schouders op. Dan niet, liet hij zichzelf wel binnen. Eerst klopte hij nog puur onschuldig op de deur. "Moet ik mezelf dan binnen laten? Je hebt ongeveer 20 seconde" Een zelfingenomen grijns stond op zijn gezicht, al zorgde hij dat het niet in zijn stem te horen was. Hierna begon hij simpelweg in zijn zakken te rommelen naar een dun muntje. Hij wist dat de sloten hier vrij makkelijk open gingen, het was gewoon een kwestie van de sweet spot vinden. Uiteindelijk had hij het ding gevonden en stak hij het muntje samen met een pin in de inkeep. Na enkele pogingen keek hij tevreden hoe het slot draaide. Hij prulde nog wat en tada. Hati duwde zijn schouder tegen de deur en stapte simpel binnen.
Geïrriteerd keek ze op toen hij nog een keer op de deur klopte, en dat terwijl ze net nog had gezegd dat ze deze dus echt niet voor hem open ging doen. En dat had ze hem ook al verteld via haar telefoon, dus nu moest hij niet gaan lopen doen alsof hij dat niet verwacht had. "Moet ik mezelf dan binnen laten? Je hebt ongeveer 20 seconden." Ivy snoof een keer, hopelijk luid genoeg voor hem om even duidelijk te kunnen horen, en schudde haar hoofd. Er was maar één enkele weerwolf die ze haar kamer binnen liet, en een ding wat zeker was was dat het niet Hati was die ze toegang zou geven tot haar donkere domein hierbinnen. De brunette rommelde verder in haar kast en hoorde ook niet hoe hij bezig was met in het slot rommelen. Ook de zachte klik toen hij het slot open had gekregen hoorde ze niet, ze dacht namelijk dat hij weg was gegaan en was zorgeloos verder gegaan met het uitpluizen van haar kledingkast. Toen ze plots voetstappen in haar kamer hoorde deed ze ook een stap bij haar kast vandaan, zodat ze letterlijk in het midden van de donkere kamer stond, en keek met grote ogen naar de lange jongen die opeens binnenstond. Op dit moment vergat ze even hoe ze erbij stond, want het enige wat ze kon doen was staren naar Hati. "Hoe.. wat.." Hoe stond hij opeens hier? Like, de deur was dicht geweest? Had hij nou echt ingebroken in haar kamer? Dit ging niet gekker worden, dit ging echt te ver. "What the.." Nu pas besefte ze zich dat ze in haar ondergoed stond, echte merkkleding. Maar absoluut niet voor zijn ogen bedoeld!
HATI HROÐVITNISSONThe extreme always seem to make an impression
De donker harige jongen had geen enkel probleem met inbreken. Hij had wel manieren, heus wel. Immers was Hati opgevoed in een net en rijk gezin. Maar hij zag het nut er niet zo van in. Het was niet dat hij wat van Ivy wou hebben, op z'n max wou hij juist haar haat wat uitbreiden. Want zelfs nu kon hij het al lichtelijk voelen. Dus een rede niet de makkelijke en directe aanpak te nemen had hij niet. De term privacy kwam toch niet voor in zijn woordeboek. Eenmaal binnen deed hij de deur meteen wat dichter, al bleef het ding op een keertje. Dit vooral zodat zijn ogen natuurlijk konden aanpassen aan het duister. Iets wat automatisch gebeurde door zijn dierlijke trekken, het amber in zijn ogen glansde kort. Maar aangezien Hati meteen naar voren was gelopen stond hij nu vrij dicht bij Ivy, die blijkbaar in dr ondergoed stond. Hij snoof even geamuseerd, al zat er een kleine spot in. Ondertussen leunde hij tegen de kastdeur op waardoor zijn houding intimiderend werd, al helemaal van hun afstand. "Ik kom hier eens oprecht met interesse naar je boeken, ga je hier in de ondergoed staan" De jongen leek helemaal niet van zijn stuk zijn gebracht door de situatie. Hij liet de ander even ratelen en ging toen verder. "Je geeft nogal gemixte boodschappen af my love" bij deze woorden leunde hij wat naar voren. Klein dominantie trekje hier. Hij wou haar naar achteren dwingen in haar eigen territorium, hij wou reactie. Vandaar dat hij de ander ook recht in de ogen keek, maar door zijn lichaam dicht bij de hare te zetten het heel duidelijk re maken hoe ze erbij stond. En kijk, daar gingen zijn voornemens fatsoenlijk te zijn.
Hij was niet alleen in haar kamer gekomen, maar hij kwam nu ook nog eens haar kant op zetten. Ivy stond nog altijd bij haar kast en was vrijwel verstijft van verbazing, dat had ze namelijk echt niet verwacht. Hij leunde tegen de kastdeur en de afstand tussen hen in was onprettig klein. "Ik kom hier eens oprecht met interesse naar je boeken, ga je hier in je ondergoed staan." Nou werd het helemaal mooi! "Toevallig is dit mijn kamer en ik had je al gezegd dat ik je niet binnen wilde laten, in mijn kamer!" De nadruk werd duidelijk op mijn gelegt. "Je geeft nogal wat gemixte boodschappen af my love." Hij leunde wat naar voor en ze stapte nu weg bij de kast, meer in de richting van haar bed nu. Haar blote voeten stootte tegen de rand aan en ze keek over haar schouder. De vampier binnenin reageerde heel fel en was duidelijk alles behalve happy. "Dáár is mijn deur," zei ze terwijl ze met een statig gebaar naar haar deur wees. Doei Hati, je had wel weer genoeg gezien voor vandaag. Ondertussen voelde ze hoe de woedde in haar steeds meer begon op te borrelen, en als ze boos werd dan was de kans groot dat ze straks haar zelfcontrole zou verliezen. En een vampier die de controle verloor was niet bepaald een goed iets. Ivy knipperde dan ook kort met haar ogen toen ze deze voelde brandden, de vampier in haar reageerde er best sterk op. Wat logisch was, omdat hij daarbij ook nog eens een weerwolf was.
HATI HROÐVITNISSONThe extreme always seem to make an impression
Hij kon het niet laten. Ivy deed hem gewoon denken aan een vogel die een vleugel had gebroken. Ze pikten en klauwen nog, maar het gevecht was al technisch gewonnen. Hij haalde simpel zijn schouders op bij haar woorden. "En ik zei dat ik jóu kamer binnen kwam, wat ik daarna ook deed" Ze had in ieder geval de moeite kunnen nemen wat aan te trekken. Niet dat hij klaagde, alles behalve. Maar ze leek het zelf minder prettig te vinden. Hierna ging madame richting haar bed en wees hem naar de deur. De zwartharige keek de ander recht aan, alsof hij even in gedachte verzonken was. Hij voelde altijd emotisch, ze waren overal. Zoals geluid er altijd was. En hij kikte op lust en haat, die zo sterk waren dat het hemzelf te boven ging. Nu voelde hij heel veel haat, het jutte hem op. Dit samen met wat natuurlijke rivaliteit en hij voelde hoe hij zichzelf wat verloor. Maar ondertussen was de interesse al verdwenen dat te fixen. Normaal had hij nog ergens een grens liggen, van wat goed was en wat niet. Maar terwijl zijn ogen langzaam donkerder en roder werden ging al dat moreel weg. Even leek het erop dat hij zou veranderen, naar zijn weerwolf, degene die hij niet bestuurde. Maar in plaats daarvan kwam een vreemde blik in zijn ogen, een van lichte machtslust, terwijl hij de afstand overbrugde tussen hun in. En hoewel hij haar niet fysiek aanraakte straalde hij het gevoel uit van een dier dat met zijn prooi aan het spelen was. Geamuseerd, beheerst en een tikkeltje wreed. Nog een stap, bijna tegen elkaar. Hij keek op beiden manieren van het woord op de meid neer, nu zonder grijns maar met een lichaam dat het spreken deed.
