Pretty picture but the scenery is so loud [+Ivy]

Heel even leek ze de goede kant op te gaan met haar worden, dat ze het met hem eens was (once in a lifetime moment), maar ze vervolgde haar woorden weer. Christophe schudde zijn hoofd, natuurlijk zou hij het niet eens zijn met haar. "Om nog toe te voegen, in hun menselijke vorm zijn ze helemaal geen harige mormels." Christophe snoof. Dat zij zichzelf waardig genoeg vond om zich een vampier te noemen. “Make-up en kleding kunnen heel wat verbergen.” Alsof hij haar er ook van verdacht een weerwolf te zijn liet hij zijn blik over haar heen gaan, maar de scheve grijns op zijn gezicht toonde aan dat hij niet 100% serieus was. Toch had hij verder niet echt iets te melden, omdat zijn dreigementen niet werkelijk gemaakt konden worden zag hij er ook niet zoveel meer in om hier langer te blijven. Dus meldde hij dat hij terug ging naar hun kamer, dat hij het nog ‘hun’ kamer noemde na al die schandalen!, en vroeg of ze met hem mee ging. Het waren manieren, geen poging om een vriendschap te sluiten. "Klinkt als een goed idee," Dus dat was haar antwoord. Eerder dan hij was ze de deur uitgeglipt, rude, maar zonder iets te opperen volgde hij haar. Met een zachte klik viel de deur van de kas achter hem weer dicht.
De weg terug wierp hij haar amper een blik toe. Met zijn handen in zijn zakken liep hij terug naar het schoolgebouw. Zijn hand hield hij om zijn telefoon geklemd, alsof hij van haar verwachtte dat ze elk moment weer een foto zou maken en deze weer zou delen met iedereen. Eenmaal binnen versnelde hij zijn pas, rende half de trap richting de slaapkamers op en keek tevreden achterom toen hij eerder bij hun kamer aankwam dan zij. “Aangezien het nog lang geen bedtijd is,” begon hij, terwijl hij de deur met zijn sleutel openmaakte. Alhoewel iedereen nu rustig in dromeland lag, waren zij nog klaarwakker. Het gaf wel altijd een heerlijke rust in de school. Christophe kwam hun kamer binnen en gooide zijn telefoon op zijn bed, dat for once er een beetje net bij lag. “is de vraag: wat gaan we nu doen?”

Heel erg geamuseerd leek ze niet te zijn geweest door zijn opmerking, maar zijn grijns leek toch wel iets goed gemaakt te hebben. Echt zin in een werkelijke ruzie had hij dan ook weer niet en Ivy moest misschien nog leren dat niet alles wat hij zei serieus genomen moest worden. Althans, bij mensen die hij kende dan. Vreemdelingen werden misschien op dezelfde manier behandeld als hoe zij bij haar aankomst was behandeld. Wat een gezelligerd was Christophe toch. Bij hun kamer was zij degene die de deur dicht deed, nu was het cirkeltje weer mooi rond. Binnen liep ze gelijk naar haar bed, maar zeker niet om onder de dekens te kruipen. Zelf had hij nog genoeg energie in zich om een rondje om het atletiekveld te trekken, maar zoals altijd ontbrak de motivatie ervoor. (Mooie metafoor.) "Nou, kom maar op met suggesties zou ik zeggen," vroeg ze, haar vragende blik op hem gericht. Christophe hief zijn wenkbrauwen wat verrast op toen ze hem naar zijn ideeën vroeg. Dat was ook weer nieuw. Ze had hem altijd het type geleken dat de leiding in alles wilde nemen. “Je vraagt me steeds wel veel.” antwoordde hij met nog altijd die scheve grijns op zijn gelaat. "Ik bedoel, dit zal vast niet je eerste avond zijn dat je iets moet doen om de tijd te doden." Ah, logisch dat ze het dan vroeg, maar de toon deed hem toch wat verdacht naar haar kijken. Was dit bedoeld om hem uit te testen op zijn smaak naar activiteiten? “Tja.. ik denk dat jij typische jongensdingen niet leuk vindt om te doen.” antwoordde hij met een heuse wenkbrauwwiebel. Eigenlijk had hij geen idee wat daaronder viel, hij deed gewoon Christophe-dingen, maar als hij dat zo kon verwoorden, dan deed hij dat. “Dus denk ik dat dit..” hij boog zich over zijn koffer en gooide wat kleding eruit, om vervolgens een fles whisky naar boven te vissen. “..wel bij ons beiden past?” Met een wenkbrauw opgeheven keek hij haar aan, de fles met zijn hand opgeheven. Hij was nog niet open geweest, misschien had hij hem bewaard voor een speciale gebeurtenis, maar ach, wanneer zou die komen?

Wat zouden ze nu moeten doen de komende uren? Haar weerwolfvriendjes sliepen waarschijnlijk nu, want toen ze buiten hadden gelopen had hij geen volle maan gezien en dus zat zij nu ook een nacht zonder lol. Altho, Christophe kon wel lol maken, heel veel lol, hij had daar misschien wel een duwtje in de rug voor nodig. Dus het enige waar hij aan kon denken als dat zetje was het vriendje van alle lol, alcohol. In zijn koffer had hij nog een fles met die sterke bruine vloeistof en omdat hij na die hele speurtocht liever niet in stilte met Ivy op zijn kamer wilde zitten, besloot hij deze maar met haar te delen vannacht. Dus als een heuse schat presenteerde hij de fles aan haar en kon een zacht gegrinnik niet laten toen hij haar verbazing zag. Ze had toch niet verwacht dat hij echt zo’n grijze muis was? Dat kon hij eigenlijk wel zien als een kleine belediging! “Nee ik maak maar een grapje, dit is geconcentreerde appelsap.” zei hij met een rol van zijn ogen. "Je hebt random een fles whisky in je koffer?" Dat was de oorzaak van de verbazing? Dat hij zo’n fles in zijn koffer had? “Geloof me, er lopen hier mutanten rond met vreemdere dingen in hun koffer of op hun kamer.” Hij had wel wat roddels gehoord over wapens en zelfs iemand die met een waterpijp rondliep. "Krijg ik toestemming om voor vanavond over de grens te mogen?" Alsof ze die regel nog zou negeren, want ze stond al op het randje. Alsof Christophe het nog aan het overwegen was keek hij haar tussen samengeknepen oogleden aan. “Ik heb nu geen officieel papier om die gratie te verlenen..” begon hij al mompelend, want natuurlijk nam hij zijn eigen opgelegde regels heel serieus. “maar goed, voor deze nacht mag het ja.” Met een knikje verleende hij Ivy de toestemming om over de denkbeeldige grens heen te stappen. Als ze dat wilde, want zijn kant van de kamer was nog altijd.. niet schoon, om het net te formuleren. “Aan jou de eer.” Hij reikte haar de fles aan.

Natuurlijk was het appelsap. Wist Ivy niet wat voor een grote hit appelsap was op elk feestje waar ze zou komen? Hoe lang had ze wel niet onder die steen geleefd? Heel lang, nadat hij haar de gratie had verleend om over de grens over te steken, deed ze er niet over dit te doen. Binnen enkele delen van een seconde stond ze al binnen zijn gebakende territorium. Een territorium der rommel. Christophe hield haar eerste movements wel goed in de gaten, want als ze hier nu begon op te ruimen, zou hij die gratie zo snel mogelijk weer intrekken. Dan raakte hij juist alles kwijt en hij kon gewoon niet tegen opgeruimde dingen. Het was hem dan allemaal te netjes. Waar moest hij dan dit soort spullen verbergen? Juist. De fles was door haar binnen een mum van tijd opengemaakt. "Werken we met glazen of..?" Christophe fronste door deze opmerking, alsof hij beledigd was door deze opmerking. “Zie jij die hier ergens liggen?” Hij ging met zijn blik door de kamer heen. Nou oké, wie weet wat er allemaal onder zijn rommel lag, maar hij kon zich geen glazen herinneren. Of..? Nee, vast niet. “Of je wilt jezelf als vrijwilliger stellen om naar de keuken te sneaken en ze te halen. Maar dat is,” hij zuchtte. “zo ver en lang lopen.” Dus nee, dat zou hem niet worden en Ivy zag dit gelukkig ook in. Like ja, ze kon natuurlijk razendsnel erheen rennen, maar dat verpestte dan weer de mood. Ze nam als eerste een slokje en reikte hem snel de fles weer aan. “Je hoeft niet zuinig te doen,” grijnsde hij, dan ook weer een tikkeltje uitdagend. Hij nam zelf ook een slok en voelde de brandende vloeistof zich een wegbanen door zijn lichaam. Misschien was hij wat te overmoedig geweest, want hij kreeg het er wel warmpjes van. Nadat hij de fles weer aan Ivy had aangereikt, liet hij zich ook op zijn bed zakken en haalde zijn handen door zijn haren. “Pfoe, ik ben er nog niet helemaal gewend aan geraakt.” Het was dan ook lang geleden dat hij dit samen met iemand had gedaan.

Hij verwachtte ook niet echt een ontkennend antwoord op zijn vraag of ze glazen zouden gebruiken voor de drank. Veel motivatie om op te staan en de gang weer op te gaan had hij niet, dus tenzij ze dat wilde doen, zouden ze het maar op deze barbaarse manier moeten doen. Dit werd bevestigd door het feit dat ze een slok nam en de fles zijn kant op richtte. Helaas reageerde ze niet op zijn duidelijk uitdaging, nog altijd zette ze de fles niet aan haar lippen voordat hij dat zou doen. "Oh, dus nu ga je nog uitdagen ook?" Christophe haalde zijn schouders simpeltjes op, terwijl hij de fles bij zijn hals aanpakte. Natuurlijk, dat lag in zijn diepste aard. Niemand kwam van hem af zonder door het stof van een uitdaging te gaan. “Ik houd ontzettend van uitdagingen, vooral omdat ik ze altijd win.” glimlachte hij zelfverzekerd en keek haar met een half opgetrokken wenkbrauw aan. Zelf nam hij weer een slok, voelde de bekende warme vloeistof door zijn keel glijden en kreeg een beetje spijt van de grote slok die hij ervan had genomen. Christophe zakte terug op zijn bed, blij dat hij de fles weer aan Ivy had gegeven omdat hij anders misschien overal whisky had gemorst. "Je gaat me toch zeker niet vertellen dat je na één slok al licht in je hoofd bent?" Hij gunde haar een valse, samengeknepen blik en lachte zachtjes en sarcastisch. Ze dacht nu wel dat ze zo stoer was, maar toen ze naast hem kwam zitten en een net iets te grote slok nam, keerde hij dezelfde blik terug als die ze op hem had geworpen net. “Speak for yourself.” grinnikte hij, terwijl hij de fles weer aanpakte en wat verder naar achteren schoof, zodat hij met zijn rug tegen de muur leunde en zijn benen op het bed lagen. Zelf nam hij een slok, iets minder gewaagd dan de vorige en gaf de fles snel weer door aan Ivy. “Dus.. hoe ben jij hier wel niet terecht gekomen? Als een vampier opgevallen of werd het een beetje te saai daarbuiten?”

Waar ze hem zojuist nog lachend had aangekeken op zijn reactie, was het hij nu die zo op haar neerkeek. Ook zij nam een wat gemakkelijkere houding aan, het was immers hun kamer, daar hoefde niet ongemakkelijk heen en weer geschuifeld te worden in de eeuwige twijfel of je ergens wel of niet mocht zitten. Sowieso snapte hij het ook niet hoe vrouwen het uithielden in die nauwe, hoge schoentjes. (Vaak had hij ze er ook over horen klagen, dus de logica ontbrak daar wel). Ze nam echter nog wel een slok en nogmaals werd deze in zijn handen gedrukt. Erg veel haast om weer te drinken had hij niet (hij voelde immers de vloeistof nog in zijn keel branden), want hij had haar een vraag gesteld. "Opgevallen als vampier ben ik bang," Op een manier deed deze opmerking zijn mondhoeken wel omhoog kruipen. Misschien was het een soort humor dat alleen vampiers in konden zien of misschien lag het wel aan hem persoonlijk. "Al moet ik toegeven dat ik mij toch al wel een beetje begon te vervelen buiten, dus zo erg is het ook weer niet." Ah, ja dat gevoel had hij ook wel enkele keren gehad in de grote mensen wereld. “Een onschuldig iemand gebeten en veranderd of gewoon honger?” grinnikte hij, alsof het een roddelverhaaltje was. “Ik kwam hier uit pure verveling, ik weet mijn cravings wel wat onder controle te krijgen en als het moet.. dan doe ik het ook goed.” vervolgde hij zijn woorden met een heuse wenkbrauwwiebel. Om haar weer even een praatpauze te geven, nam hij weer een slok uit de fles en staarde wat wazig voor hem uit. Er werd hem gevraagd waarom hij niet zo heel erg allergisch reageerde op zonlicht, een opmerking die hem nogmaals tot lachen aanzette. “Ik wist dat die vraag wel een keer zou komen.” glimlachte hij, zijn hoofd richting Ivy draaiende en zich wat meer tegen de muur aanleunende. “Maar ik denk dat je gewoon moet toegeven dat ik veel sterker ben dan jij.” Dacht ze nou echt dat hij dat zo gemakkelijk kwijt zou geven?

“Ik was nogal hongerig die dag, ja.” Persoonlijk begreep hij die struggle wel. Dit soort honger stillen was een vermoeiende bijzaak van deze mutatie. En om nou telkens op kleine eekhoorntjes te jagen in het bos was misschien iets te veel gevraagd. Besides was mensenbloed het best, alleen traden er soms wat nare bijwerkingen op als je het niet volgens de juiste manier deed. “Ik zal je maar niet op een beschuldigende manier aankijken.” antwoordde hij o zo onschuldig als hij zich kon gedragen en zette de fles weer aan zijn lippen nadat hij zijn ego weer had gestreeld. “Als het moet, doe je het goed?” De noodzaak om zijn woorden te herhalen zag hij niet echt, maar hij vatte het maar op als een compliment. “Bedoel je daarmee dat je het niet erg vindt om wat menselijk bloed te drinken?” Christophe haalde zijn schouders op een nonchalante manier op, terwijl hij zijn blik verplaatste naar een van de uithoekjes van hun kamer. (Onderhand was hij er al helemaal gewend aan geraakt om het ‘hun’ kamer te noemen, wat toch wel alarmbelletjes kon doen rinkelen in zijn hoofd.) “Ik geef niet zo veel om sociale relaties.” Was zijn antwoord simpel en extreem nuchter geformuleerd. “Ik heb veel gereisd en op een gegeven moment deed ik niet eens meer moeite om mensen bij de voornaam te leren kennen. Ze kwamen er uiteindelijk toch wel achter wat ik was.” Trots was hij er ook weer niet op, maar als hij moest vertrekken deed hij dat liever niet op een lege maag. Of verzwakt. Wie weet wat al die bewoners gedaan zouden hebben als ze hem te pakken hadden gekregen. Dan lag hij hier niet nu, met zijn rug tegen de muur en een fles whisky in zijn hand.
De interesse van het gesprek werd verplaatst naar zijn gave om niet meteen verschroeid te raken door zonlicht. Zo comfortabel zittend was hij helemaal in het juiste humeur genesteld om zijn trotsheid en arrogantie te tonen. De manier waarop Ivy reageerde amuseerde hem alleen maar des te meer. Iemand die hem uitdaging bood, dat had hij eigenlijk wel nodig om zichzelf helemaal op en top te voelen. De fles werd uit zijn handen getrokken, maar meer behoefte had hij nu toch niet. Dus gaf hij haar deze kleine overwinning. “De vraag is alleen, sterker in welk opzicht.” Christophe bleef stil en keek haar met een schaapachtig grijnsje aan. Zijn ogen fonkelden met plezier en tevreden wiebelde hij met zijn voeten. “Lieve Ivy,” begon hij met het stemmetje dat hij misschien een uur geleden ook tegen haar had opgezet. De scherpe zoete toon was zo onnatuurlijk voor zijn werkelijke karakter, maar op een vreemde manier ook weer passend. “je vraagt je of in welk opzicht? Het antwoord is natuurlijk; in elk opzicht.” Zijn toon veranderde in de toon die een kinderjuffrouw gebruikte tegen haar peuterleerlingen. Zo zag hij zichzelf immers ook ten opzichte van Ivy.

Ze bleken wel wat gemeen te hebben, iets wat ook logisch was als je opgescheept zat met grotendeels dezelfde mutaties (al was Christophe nog altijd niet zeker wat ze nog meer kon doen dan alleen bloeddrinken en niet genieten van de zon), maar daar was hij alleen achter gekomen omdat hij haar nu eindelijk de kans gaf een gesprek met hem te voeren. Dat moest ze maar natuurlijk als een eer ervaren. Nog altijd had hij wel zijn twijfels over haar, zeker na haar nachtelijke avontuurtjes met weerwolven en wie weet wat nog meer. Straks kwam hij hun kamer binnen en was ze bezig met een.. zombie! Brr. Daar hoefde hij niet eens aan te denken of hij kreeg er al kippenvel op zijn rug van. Omdat Christophe zich toch nog altijd hoger achtte dan het meisje dat op zijn bed zat, deed hij ook geen moeite om dit niet te laten zien. Met het zoetste stemmetje dat hij kon bedenken sprak hij haar aan om haar op haar domme vraag antwoord te geven. Dit leek zij echter niet helemaal op prijs te stellen, maar haar ongenoegen was alleen maar een brandstof voor zijn genot. "Screw you," Zei ze om hem vervolgens een por op zijn schouder te geven. Christophe omklemde met zijn hand de plek waar ze hem had geraakt en zette een uiterst beledigde gezichtsuitdrukking op. “Au..?” merkte hij op de meest sassy en beledigde toon die hij op dit moment maar kon aannemen en snoof zelf ook een keer. Misschien dat ze daardoor zo’n glimlach op haar gezicht had geplaatst of misschien had ze een of andere vreemde gedachte in haar hoofd nu, maar het deed hem niet zo’n genoegen haar mondhoeken zo omhoog gekruld te zien. Wie gaf haar het recht om te genieten van zijn pijn! "Wees daar maar niet zo zeker van, meneertje," Oh jee, nu ging Ivy hem de les lezen hoor. Christophe rolde met zijn ogen, totaal niet onder de indruk van de woorden die ze zojuist geuit had. “Oh nee? En waarom niet?” Met een sceptische blik keek hij haar aan, zijn hoogmoed zorgde ervoor dat hij geen greintje angst voelde en dus ook overmoedig begon te raken. (Misschien ook een beetje de schuld van de fles whisky, ahum). "In alle opzichten is een tikkeltje overdreven, niet?" Christophe begon op een hooghartige manier te lachen en duwde zich in tegen de muur weer overeind. Vervolgens boog hij zich naar Ivy toe en pakte de fles whisky uit haar handen. “Ik denk dat dit meisje wel genoeg heeft gehad, je begint allemaal wartaal uit te slaan.” glimlachte hij op een betweterige manier en stond op van het bed. Misschien wat wankel, maar door zijn zelfvertrouwen wist hij nog wel op twee voeten te blijven staan. “Je moet van mij weten dat ik niets anders dan de waarheid spreek!” Beschuldigend wees hij een vinger op haar, alsof ze hem zojuist op de meest vreselijke manier die te bedenken viel had beledigd. “Dus als ik zeg dat ik in alle opzicht beter ben,” hij boog zich nogmaals wat voorover, zodat hij haar in haar ogen kon aankijken. “Dan bedoel ik ook in. Alle. Opzicht.” zei hij om vervolgens zijn tong plagerig naar haar uit te steken.